Ήταν φοβερό το ήγγικεν η ώρα, απ’ τα καλύτερα θέματα του φόρουμ. Θυμάμαι σαν τώρα δα το άνοιγμά του και να διαβάζω με τις ώρες σεντονάρες. Επίσης, θυμάμαι πολύ έντονα να διαβάζω ένα ποστ να λέει "Χάρη στον Quorthon έχουμε δισκάρες σαν και αυτές: https://www.youtube.com/watch?v=gt4Dfvveu0w "
Δεν το ήξερα καν, το αγάπησα και το λιώνω συχνά πυκνά από τότε. Στιγμές που σου μένουν.
Και έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε ρε, πού στον πούτσο πάνε τα χρόνια έτσι σφαίρα.
anyway, να κλείσει και από μένα το οφτόπικ. Αποστόλη btw είναι φοβερά διασκεδαστικό και εκπαιδευτικό ταυτόχρονα και για μένα να διαβάζω ποστς σου και ριβιούζ σου.
Από όσα έχει τύχει να διαβάσω (και δεν είναι λίγα), τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους συντάκτες παγκοσμίως για το extreme metal. Οι γνώσεις, η άποψη, η αντίληψη του αισθητικού/πολιτιστικού/κοινωνικού ρόλου της ακραίας μουσικής αλλά και η διάθεση του να μην γλείψει κανέναν και τίποτα αν δεν το αξίζει, τον κάνουν one of a kind. Το λέω ανοιχτά.
Κάτι μέσα μου από τα παλιά με ωθεί να νουθετήσω και να μεταφέρω όλα τα οφφτοπικ ποστς σε νέο θρεντ (δεν λέγονται καν θρεντ πχια ε, σοκ). Υποτίθεται ότι έχω μοντ ραητς ακόμα για κάποιο λόγο αλλά δεν ξέρω καν πώς γίνεται χαχ και ούτως ή άλλως μ’ αρέσει αυτή η αναρχία του ανθρώπου που πεθαίνει. Ένα nostalgia thread topic θα είχε άπλετο ενδιαφέρον για εμάς τους γέροντες.
Αν θυμάμαι καλά είμαι εδώ από το 2004; Σκιαχτικότατο και μα τον τουτάτι πού πήγαν αυτά τα χρόνια; Αν δεν απατώμαι, είχα μπει με αβαταρ Psychotic Waltz, πού 'ναι και της μόδας αυτές τις μέρες, ήρθαμε full circle. Ας το πω αλλιώς. Είμαι εδώ απ όταν η σηγουλφ δεν είχε ενοχλητικά underscore στο γιουζερνεημ, πόσταρε τα μαλλιά της στο τοπικ-σταθμό “οι φάτσες σας” σε ένα από τα πρώτα της ποστς και ως συνήθως όταν πόσταρε θηλυκό γινότανε πανικούλις. Το θυμάμαι αμυδρά.
Λάτρευα ποστς πλαντερερ εδώ, με έκαναν να ακούσω δίσκους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα άκουγα. Απίστευτα ταιριαστός με τη μουσική αυτή τρόπος γραφής.
Καλώς ή κακώς τα φόρουμ (-α) έχουν επιτελέσει πια τον σκοπό τους και σιγοσβήνουν στη λήθη μέχρι να επανέλθουν κάποτε υπό άλλη μορφή. Παρόλα αυτά, εμείς οι ολίγοι γραφικοί συνεχίζουμε με ενέσεις πού και πού. Η νέα φουρνιά των συντακτών έφερε και τους πολυγραφότατους Αποστόλη και Αντώνη που έχουν μουσική ζωντάνια και για περίσσευμα, οπότε πορευόμαστε κούτσα-κούτσα μαζί και με άλλους ποιοτικούς χρήστες που έχουν ξεπεταχτεί.
Το νέο φορματ του φόρουμ είναι mobile friendly. Δεν μπαίνει νέο αίμα, ναι, δεν είναι και self-sustainable ως φόρουμ στα 2020. Αλλά είναι fan bet.
μποτομ λαην: φτιάχτε nostalgia θρεντ και καλέστε όσους παλιούς χρήστες μιλάτε ακόμα να κάνουν ένα ποστ τιμής ένεκεν
Τα λέτε έως και συγκινητικά όμορφα, μπράβο και στον Μάνο που επανέφερε την λέξη thread, (και για το fora) αλλά ας το γυρίσουμε λίγο ον τόπικ:
Μέχρι να γράψω πιο αναλυτικά τις σκέψεις και τα συμπεράσματα μου στην παρουσίαση που έρχεται, να αφήσω αυτό το ΣΟΚ εδώ πέρα. Στην αρχή το άκουγα διστακτικά, όσο περνάνε οι εβδομάδες όμως, κατάφερα να το “πιάσω”. Δεν ενθουσιάζομαι με την νοσταλγία, αξίζει όμως να επενδύσει κανείς στην ατμόσφαιρα αυτού του δίσκου.
Δεν θα πω τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτό εδώ:
The smell of black metal, '94-'95. για να παραφράσω την στιχάρα των Satyricon.
Αν και ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει, να πω πως έρχονται κάτι παραπλήσιες αρκούντως εξωτικές κυκλοφορίες τον επόμενο μήνα, σαν και του λόγου του.
Δεν ξερω αν τους συμπεριλαμβάνεις μεσα στις επερχόμενες εξωτικές κυκλοφορίες που ανέφερες, αλλά μόλις έβγαλαν δίσκο (δύο δίσκους για την ακρίβεια!) κ οι πολύ πολύ ιδιαίτεροι Cult of Fire ( πιο πάνω έχει ποσταριστεί κ τραγούδι).
Και,ναι, και οι This Is Past στο αποπάνω ποστ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση μπάντας που μόλις επέστρεψαν μετά από επταετή απουσία με νέο δίσκο.
In the meantime, κ χωρίς να θελω να πηδηξω την επαναφορά του θρεντ απο τα απανωτα οφτοπικ, ειπώθηκε κάτι πιο πανω που ,μαζι με τις θύμησες για τις παλιές μεγαλες σεντονοσυζητησεις, ξυπναει, νομιζω ( ευχάριστα προφανώς!), διαθεση για νεους γύρους ( αντι)παράθεσης της μουσικής οπτικής του καθενός μας:
Λοιπόν
Εμπνεόμενος από το αίτημα του Rebel, κ για να αποδώσω φόρο τιμής στα παλιά debates ( με τη βοήθεια του Αποστόλη, στην απέναντι πλευρά, ελπίζω! )
Θα σηκώσω το γάντι κ θα πω τα εξής
(Προειδοποιώ ότι το θέμα, αν κ θα το ξεκινήσω από τους Bathory, ξεφεύγει κατά πολύ από το black,απλά έτυχε να το θίξουμε εδώ- δεν ανοίγω πάντως νέο τόπικ γιατί στην πραγματικότητα το θεωρώ περισσότερο αφορμή για συζήτηση που έχει να κάνει ΚΑΙ με το black, παρά actual debate. Αν οι mods διαφωνούν ας το μεταφέρουν όπου κρίνουν ότι ταιριάζει)
Το πόσο σέβομαι κ αγαπάω τις μουσικές του Quorthon νομίζω ότι δεν έχει νόημα να το αναφέρω (αλλά θα το επιχειρήσω ούτως η άλλως ).
Ένα από τα πρώτα εξόχως έντονα βιώματα που έχω από αυτή τη μουσική είναι η στιγμή, πίσω στο μακρινό 93, που ήρθα αντιμέτωπος με την κατάθεση ψυχής που ονομάστηκε Twilight of The Gods. Λίγους μήνες μετά, μέσα στο καταχείμωνο, εκτέθηκα σε πρώτη ακρόαση Hammerheart σε στερεοφωνικό φίλου (με Aldebaran να λυσσάει από δίπλα μέσα στο δέος κ την πώρωση).
Τα The Return κ Under the Sign of the Black Mark (πάνω κ απ το ντεμπούτο) δίνουν, μέσα από μια αρχέγονη κ -κυρίως- ανεπιτήδευτη αίσθηση αλλόκοσμου σκότους, υπόσταση κ λόγο ύπαρξης όχι απλά σε μια σκηνή αλλά κ σ έναν ολόκληρο τρόπο έκφρασης (που ενίοτε φεύγει από τα όρια της μουσικής, αλλά αυτό είναι άλλη - επίσης μεγάλη- συζήτηση) ο οποίος συχνά κουβαλάει πάνω του κ εξελίσσει (κάποτε μέσα από ζωτικές προσμίξεις με άλλες εκφραστικές φόρμες) το σύνολο του ακραίου ήχου.
Το Blood Fire Death (το οποίο για μένα θα παραμείνει στον αιώνα τον άπαντα το αποκορύφωμα της καλλιτεχνικής διαδρομής του Quorthon ) είναι ένας από τους ελάχιστους εκείνους δίσκους που θα παίζουν στο συλλογικό ασυνείδητο των τελευταίων επιζώντων την ώρα που ο κόσμος θα λιώνει μέσα στη Φωτιά(κατά το Ράγκναροκ, αλλά κ την Ασκητική…).
Κ -σε καθαρά προσωπικό επίπεδο- το Blood On Ice είναι (μαζί με λιγοστούς ακόμα δίσκους) κάτι σαν προσωπική Βίβλος: μουσική,concept, στίχοι, φωνή, χροιά, artwork, το μπάσιμο στο Gods of thunder (αυτή τη φορά ήμουν εγώ, στο δικό μου στερεοφωνικό, που -μέσα στην τρέλα κ την πώρωση- έπρηζα τον Aldebaran) κ, ναι, το Man of Iron…
Ωστόσο (ακολουθεί - μάλλον- unpopular opinion, ειδικά για black metal thread),
παρ’οοολα τα παραπάνω, θεωρώ ότι κάποια (λίγα) σχήματα είναι τουλάχιστον ισάξια σε πολύ συγκεκριμένους τομείς, κ Ένα ,στο προσωπικό μου Σύμπαν, τους/τον υπερβαίνει καθολικά.
Στην κατηγορία Forefathers/Innovators/Shadowcasters
(ναι, ξέρω, τιστομπουτσο λέω τώρα, αλλά έτσι μου βγαίνει να το θέσω εδώ!)
του ακραίου ήχου:
-Οι Hellhammer/Celtic Frost/Triptykon( στον πυρήνα τους θεωρώ ότι πρόκειται για ένα ενιαίο εκφραστικό όχημα του Warrior) ΠΟΤΕ Κ ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είναι κάτω από τους Bathory.
-Ανεξαρτήτως ιστορικής βαρύτητας ή μεταλλικής ορθοδοξίας, οι Slayer των τριών πρώτων δίσκων ΔΕΝ επισκιάζονται από κανέναν.
-Το ίδιο θα πω, σε επίπεδο αρχετυπικής, κοσμογονικής λύσσας/ πριμιτιβισμού, για τους πρώιμους Sodom, Kreator, Sepultura (χωρίς να αναφερθούμε καν σε Sarcofago,Possessed,Morbid Angel).
-Στα - εξίσου σημαντικά για το σύνολο του ακραίου ήχου- ιδιώματα που τους αντιστοιχούν, οι Death, αλλά και οι Napalm Death, είναι ισομεγέθεις σε βαρύτητα κ σπουδαιότητα με τους Bathory.
Στην επική πλευρά των πραγμάτων (μια που το θέμα επανήλθε μέσα από την αναφορά μου στο αντίστοιχο debate), αφήνοντας στην άκρη τους Manowar (των οποίων τριάντα συγκεκριμένα τραγούδια ζουν κ βασιλεύουν σ’ έναν ολόδικό τους κόσμο, όπου τους κανόνες έχουν θέσει αποκλειστικά οι ίδιοι κ κανένας δεν μπορεί να τους αναιρέσει) κ οδεύοντας προς τον ακραίο ήχο με την λίγο ευρύτερη έννοια, οι Candlemass δεν έχουν σε τίποτα μικρότερη αξία, παρουσία ή ειδικό βάρος από τους Bathory. Ακόμη κι αν, θεωρητικά, οι ίδιοι δεν ανήκουν με κανέναν ορατό τρόπο στο extreme, ο ήχος τους παραμένει το textbook σχεδόν κάθε doom μπάντας(και πολλών άλλων), όσο ακραία κι αν είναι η προσέγγισή της. Όσο για την αντίληψή τους περί επικής αίσθησης/ ατμόσφαιρας, αν κ προέρχεται από εντελώς διαφορετική αφετηρία από την αντίστοιχη των Bathory, δεν είναι σε κανένα επίπεδο λιγότερο αρχετυπική/κρίσιμη/απόλυτη.
Κ τέλος, είτε σε επικό, είτε σε extreme πλαίσιο , είτε γενικότερα,
αντί ανακήρυξης ultimate champion του ακραίου ήχου(στο προσωπικό μου σύμπαν, επαναλαμβάνω), απλά θα επαναφέρω την πρώτη τοποθέτηση που έκανα ποτέ σ’ αυτό το φόρουμ:
Το γιατί κ με τί τρόπο/τρόπους, πέρα από το ότι απαιτεί νέο κείμενο (επίσης μεγάλης έκτασης πιθανότατα), φρονώ ότι θα ήταν λάθος να αναλυθεί εδώ, αφενός λόγω του ότι οι Bolt Thrower ανήκουν -προφανώς- σε διαφορετικό ιδίωμα (οπότε το οφτόπικ του θρεντ θα απογαμηθεί!), αφετέρου επειδή νομίζω ότι δικαιούνται τη δική τους αυτόφωτη “εισήγηση πρωτοκαθεδρίας”, κ όχι σε αντιδιαστολή με όποιον άλλον (ακόμη κι όταν ο “όποιος” είναι ο ίδιος ο Quorthon…)
Αν το δούμε υπό το πρίσμα του epicness σαφώς κολλάνε και οι Candlemass στη συζήτηση και προσωπικά η άποψη μου είναι ότι η Αγία Τριάδα του επικού μέταλ , η κάθε μία και διαφορετική αφετηρία και πινελιές είναι όντως Bathory - Manowar - Candlemass
Έχω την εντύπωση ότι και οι Bolt Thrower μάλλον κολλάνε αλλά δεν έχω ακούσει ( στείλε pm @Ironman1 με κάνα δυο δίσκους που πρέπει να ακούσω αναλογιζόμενος ότι δεν ακούω Death ιδιαίτερα μόνο …Death έχω ακούσει που γαμάνε άσχημα από το είδος )
Bathory για μένα δεν είναι μπλακ μπάντα μετά το Under the Sign of Black Mark ασχέτως που δικαιούνται να εκθειάζονται στο θρεντ
Ο Παντελής έχει για πολλούς την άποψη αυτή περί πρόωρου θανάτου και υπέρμετρης αγάπης λόγω αυτού του γεγονότος. Εγώ δεν συμφωνώ γιατί τα έργα είναι εκεί και μιλάνε από μόνα τους . Στο θρεντ όμως Manowar vs Bathory προφανώς και παίζει ρόλο στην επιλογή αφού δεν τσαλακωθηκε ποτέ ο Quorthon στο σημείο των άλλων κάτι που θα μπορούσε δυνητικά και θεωρητικά να συμβεί όσο …γερνουσε
Οκ, I hear you, αλλά η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση του Quorthon, για να είμαστε δίκαιοι, αν κ έφυγε πολύ νεος δυστυχώς , είχε προλαβει ήδη να καταθέσει μια ολοκληρωμένη κ πλήρη καλλιτεχνική πρόταση, την οποία τη λες κ μυθική, χωρίς να έχει ανάγκη κανένα επιπλέον πάτημα. Ούτε θεωρώ ότι κάποιος από τους υπόλοιπους που ανέφερα στερούνται αναγνώρισης/ σεβασμού. Αν ειχα καποιο point να αναδείξω, πέρα από εκείνο της προσωπικής τοποθέτησης, αυτό μάλλον θα ήταν ότι, ανεξαρτήτως αυστηρά οριοθετημένων μουσικών ιδιωμάτων, κάποια μεγαθήρια δεσπόζουν εξίσου επιβλητικά πάνω από το σύνολο του ακραίου ήχου ( κ όχι μόνο).
Αν κ καθαρό οφτοπικ (για το οποίο προφανώς κ ευθύνομαι εγω εφόσον το επανέφερα!), θα πω απλά οτι, ναι, έτσι ακριβώς το βλέπω κ γω, σχετικά με την αγία τριάδα στον επικο χώρο ( η κάθε μια με τη δικη της αρχετυπική υπόσταση).
Απλά εδω ηθελα να παρουσιασω τους Candlemass υπο ενα λίγο διαφορετικό πρίσμα, θεωρώντας ότι κυρίως αυτοί, οι Bathory, κ οι Bolt Thrower (μαζι με λίγους ακόμη) εδωσαν μια διαφορετική προσέγγιση ως προς το τι αντιλαμβανόμαστε σαν επικό ηχο/ αισθητική, βοηθώντας τον να απογαλακτιστει από την γραφικότητα που συχνά τον συνόδευε (ιδίως στα 80ς) κ να αποκτήσει ενα πιο ενήλικο πρόσωπο που επηρέασε κ ενέπνευσε πολλούς που μέχρι τότε είχαν πιο απορριπτική διαθεση απέναντι σε ο,τιδήποτε σχετικό.
Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά θεωρώ πως στην ουσία κ στην ψυχή ο Quorthon θα ήταν ( και) black metal ακόμα κι αν απλώς φαλτσαρε a capella πάνω από τα κύματα της Βόρειας Θάλασσας!
Επειδή είμαι κάτω από ένα Ιερό Βουνό κι επειδή σε λίγο θα δω το μνημείο “Coffin Ships” για τον μεγάλο λιμό του 1840, η πιο επική μπάντα όλων των εποχών (για αυτό το Σαββατοκύριακο) είναι οι Primordial.
Δηλαδή οι Bathory!
Θα ξαμολυθώ κι εγώ στην περαιτέρω θεοποίηση των θεών όταν θα έχω ξανά σώας τας φρένας…
Διαβιείς σε ένα μέρος όπου μας λες ότι υπάρχει μνημείο “Coffin Ships” για τον Μεγάλο Λιμό του 1840, ένα μέρος όπου είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς οι Primordial που έχουν γράψει τραγούδι με τίτλο “Coffin Ships” για τον Μεγάλο Λιμό του 1840 στην πατρίδα τους την Ιρλανδία.
Έρχεται λοιπόν κάποιος με το ψευδώνυμο @Primordial_hordes και ρωτάει με γνήσια απορία που ζεις και, ποιος να το φανταζόταν, η απάντηση είναι… Ιρλανδία. Αυτά είναι τα ωραία του “ιντερνέτ”!!!
Άλλο ήρθα να ποστάρω, αλλά υποσχόμενο φαίνεται…
Βέβαια στη γαλλική σκηνή της τελευταίας εικοσαετίας το αντίθετο θα ήταν η έκπληξη…
Όσο για την κυκλοφορία που ήθελα να επισημάνω εγώ εξαρχής, μια που έκλεισε βδομάδα εκεί έξω, αφορά κάποιους συγκεκριμένους Τσέχους μικρούς θεούς (αν κ ο Vlad είναι Σλοβάκος νομίζω) που ανέφερα κ σε πρόσφατό μου ποστ.
Δυσκολεύομαι να βρω λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματα που ανακίνησε το νέο διπλό Cult of Fire…
Το μόνο που θα πω τώρα, ακούγοντάς το (για πολλοστή φορά), είναι ότι δε νομίζω πως θα βαρεθώ ποτέ να συναντώ νέους τρόπους/δρόμους/προσεγγίσεις στη δημιουργία αληθινά επικής, υπερβατικής (κ, ναι, ισοπεδωτικής) μουσικής…
Ωραία κουβέντα πιάσατε παραπάνω, τώρα την πήρα χαμπάρι. Αυτό το τοπικ, μαζί με το Speed / Thrash (κυρίως χάρη στον @panagiotis -το ταγκ κυρίως για να διαβάσει κανείς τα ποστ του μιας και έχει χρόνια να γράψει) είναι εγκυκλοπαίδειες για όποιον έχει το χρόνο να τα διαβάσει.
On topic, το Faustian Pact που αναφέρθηκε παραπάνω είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος 90’s που κυκλοφόρησε από το 2000 και έπειτα.
)
).
