1991
-
Metallica - Metallica
Και καπως ετσι μπαινουμε στις πραγματικα δυσκολες χρονιες, με μια απο τις πιο ευκολες επιλογες στην κορυφη. Μια ντουζινα απο τραγουδια - δυναμιτες που αλλαξαν ολοκληρωτικα και για παντα την ιστορια του μεταλ, ριχνοντας οριστικη ταφοπλακα στο φλωρικο, παρωχημενο, στεγνο, βαρετο, ανεμπνευστο χεβι μετσαλ των 80ς που ειχε φτασει στο τελμα του. Οι Metallica εξελιξαν το genre που οι ιδιοι δημιουργησαν, και το εφτασαν στα ακρα του μετα απο το Master Of Puppets και το …And Justice For All στο δευτερο μισο της προηγουμενης δεκαετιας, οποτε η καλυτερη επιλογη που ειχαν ηταν και αυτη που πηραν. Δηλαδη ενας πληρης επαναπροσδιορισμος του ηχου τους, της νοοτροπιας τους, και των στοιχειων στα οποια εδωσαν εμφαση στην συνθεση, χωρις να αλλαξουν καθολου την ταυτοτητα τους και το DNA τους. Το αποτελεσμα ηταν ο δισκος με την καλυτερη παραγωγη ολων των εποχων στο μεταλ (και στις τοπ θεσεις των παραγωγων γενικοτερα), με μιση ντουζινα τραγουδιων που εχουν πλεον μεινει κλασικα. Αυτος ο δισκος θα εμπαινε διχως καμια αμφιβολια στην πρωτη θεση του 1991 ακομα κι αν ειχε μονο τα Enter Sandman, Sad But True, The Unforgiven, Nothing Else Matters και Wherever I May Roam, αλλα ευτυχως εχει 7 ακομα αριστουργηματικες συνθεσεις. Παντοτε μερικες δεκαετιες μπροστα απο την εποχη τους οι Metallica, εδω παρεδωσαν σεμιναριο με την κυκλοφορια τους.
-
Queen - Innuendo
Δεν θυμαμαι αν ειχα γραψει για το A Kind Of Magic πως ειναι ο αγαπημενος μου δισκος απο Queen, αλλα αυτη η δηλωση ειναι παντα αληθης (και ταυτοχρονα παντα ψευδης) οταν γινεται για εναν απο αυτους τους δυο δισκους. Εχει να κανει παντοτε με το ποιον απο τους δυο δισκους ακουω αυτην την στιγμη και σε τι διαθεση ειμαι. Οπως και να χει, το Innuendo σημερα αποτελει τον αγαπημενο μου δισκο απο Queen, και τον τελευταιο τους πριν πεθανει ο καλυτερος ροκ τραγουδιστης ολων των εποχων. Δεν υπαρχουν πολλες τεραστιες μπαντες των οποιων ο 14ος δισκος να θετει σοβαρη υποψηφιοτητα ως ο καλυτερος τους, αλλα οι Queen ειναι σιγουρα μια απο αυτες. Το ομωνυμο ειναι ενα απο τα πιο χεβι τραγουδια που εχουν γραψει ποτε και η ισπανικη κιθαρα στη μεση αποτελει ιδιοφυη εμπνευση, το I’m Going Slighly Mad μπορω να το τραγουδησω οποιαδηποτε στιγμη απ’εξω και ανακατωτα (και ειναι και αληθεια αρκετα συχνα), το Headlong αποτελει φοβερη αδυναμια, ενω τα These Are The Days Of Our Lives, Ride The Wild Wind, Bijou και I Can’t Live With You ειναι πολυ υποτιμημενα τραγουδια που θα μπορουσαν να μπουν σε οποιοδηποτε best of τους. Δε θα πω τιποτα για το The Show Must Go On, ειναι το καλυτερο τραγουδι στην ιστορια της ροκ αρα τα λογια ειναι περιττα.
-
Michael Jackson - Dangerous
Για μενα σιγουρα το καλυτερο του. Μια συλλογη απο 14 αρκετα διαφορετικα μεταξυ τους τραγουδια, ταα οποια προσθετουν ολα στον δισκο, και δεν ειναι κανενα περιττο. Μαλιστα 9 απο τα 14 εγιναν και singles, πραγμα που δειχνει τι μεγεθος ειχε ο Michael Jackson παγκοσμιως σε εκεινη την φαση. Θυμαμαι μεχρι και σημερα πως η περιοδεια για το Dangerous θα περνουσε και απο την Ελλαδα και το Ολυμπιακο Σταδιο, αλλα τελικα ακυρωθηκε τελευταια στιγμη και ολες μου οι συμμαθητριες στο φροντιστηριο αγγλικων, στα γερμανικα, στο σχολειο και η γειτονισσα μου η Αναστασια ειχαν βαλει τα κλαματα λογω της ακυρωσης. Ολοι ξερουν τα Black Or White, In The Closet, Remember The Time και Who Is It, αλλα αυτος ο δισκος εχει επισης αριστουργηματα οπως τα Keep The Faith, Dangerous και Give In To Me.
-
Nirvana - Nevermind
Για τι χρονια μιλαμε οταν πρεπει να ριξω το Nevermind στην 4η θεση. Αγαπημενος δισκος απο Nirvana (και μοναδικος που μπορω να ακουσω ολοκληρο δηλαδη), για μενα μακραν ο καλυτερος τους απο τον δευτερο, μια ακομα περιπτωση δισκου στο 1991 που εχει μεσα all bangers, no fillers. Ακομα μια ντουζινα απο συνθεσεις μετα απο αυτην των Metallica, η οποια εριξε κι αυτη ταφοπλακα στο βαρετο χεβι μετσαλ και διαμορφωσε ως βασικη επιρροη ολοκληρη την δεκαετια των 90ς μαζι με τους GNR και λιγους ακομα. Μεγαλωνοντας στα 90ς, νομιζω δεν γνωριζα ουτε εναν ανθρωπο που να μην ακουγε εστω και επιφανειακα Metallica, Nirvana και GNR, και ο λογος ειναι ξεκαθαρα οι δισκοι που εβγαλαν αυτες οι μπαντες το 1991. Ενα tracklist που εχει μεσα τα SLTS, CAYA, Lithium, Polly, On A Plain και SITW (περα απο τα υπολοιπα δηλαδη) ειναι προφανως ενας απο τους καλυτερους δισκους ολων των εποχων, και ο μονος λογος που δεν τον εβαλα ψηλοτερα ειναι γιατι παντοτε ψηφιζω με βαση προσωπικο γουστο και αδυναμιες, οι οποιες ταιριαζουν καλυτερα σε αυτα που ανεφερα ηδη πιο πανω.
-
Savatage - Streets
Οι παλιες αγαπες ειναι παντοτε αδυναμιες, κι ετσι αναγκαστηκα να φτυσω μερικες αγαπημενες κυκλοφοριες για να συμπεριλαβω το Streets απο τους Savatage, οι οποιοι συνεχισαν επαξια το εργο που ξεκινησαν με Hall Of The Mountain King και Gutter Ballet, και εβγαλαν μια ακομα δισκαρα γεματη μελωδιαρες, λυρισμο, αψογες κιθαρες και μνημειωδη τραγουδια. Το Tonight He Grins Again ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου Savatage τραγουδια, το Streets το ομωνυμο τα σπαει και δεν λαμβανει την αναγνωριση που του αξιζει, το Strange Reality ειναι επισης φοβερο, και το καλυτερο ειναι πως ενας δισκος με 16 τραγουδια ακουγεται ολοκληρο χωρις καμια κοιλια. Καπου εδω να πω οτι μου τη σπανε δυο πραγματα στον δισκο. Πρωτον, δεν χρειαζοταν ποτε τον υποτιτλο “A Rock Opera”, ο οποιος το πλασαρει λες και ειναι παρασταση στο Broadway, που δεν ειναι, και δε θα μπορουσε να ειναι. Δευτερον, οι περισσοτερες εκδοσεις σε CD εχουν μερικα απο τα τραγουδια σε δυαδες στο ιδιο tracks, και αυτο δεν μπορω καν να περιγραψω με λογια ποσο πανηλιθιο ειναι. Κατα τα αλλα το λατρευω.
Μια συγγνωμη στους Roxette και το Joyride που αναγκαστηκα να τους αφησω απεξω, στα δυο Use Your Illusion των GNR που μου αρεσουν και τα δυο περισσοτερο απο το Appetite (sorry not sorry), και στους Pearl Jam που δεν χωρεσαν στις επιλογες μου την μοναδικη χρονια που εβγαλαν δισκο ο οποιος να μου αρεσει ολοκληρος και να μην με κοιμιζει απο το 4ο τραγουδι.
). Είναι heavy, έχει μία από τις μεγαλύτερες φωνές των τελευταίων 30 χρόνων, έχει ύμνους, its a classic. A must have.