Metallica = το καλύτερο άλμπουμ από Metallica μέχρι τώρα. Σε κάποια άλλη χρονιά μπορεί και να το έβαζα πεντάδα.
Use Your Illusion II >> Use Your Illusion I
Μερακλίδικη υπερδισκάρα. Εμένα μάλλον δεν θα χωρέσει αλλά πραγματικά μπράβο.
Δεν ξέρω ποιο είναι το κριτήριό σου αλλά βγάζοντας προφανώς το γούστο εκτός συζήτησης (αφού είναι άσκοπο να γίνεται κουβέντα περί υπο/υπερ-τιμημένων δίσκων με βάση αυτό), πάνω σ’ αυτό που έγραψε ο @Outshined για το Nevermind περί “συμβαίνει τώρα” που προφανώς αφορά και το Focus - και ίσως ακόμα περισσότερο γιατί δε μιλάμε για δίσκο με προφανή παγκόσμια απήχηση - θα προσέθετα ότι:
Νομίζω ότι με βάση τα 2 παραπάνω το Focus δεν θα το έλεγα ούτε υποτιμημένο ούτε υπερτιμημένο. Το επιχείρημα ότι οι Cynic σαν μπάντα ίσως είναι υπερτιμημένοι με την έννοια ότι είχαν τη φήμη που είχαν για χρόνια απλά επειδή έβγαλαν το Focus ενώ άλλοι τη ματώνανε τη φανέλα το ακούω πιο σοβαρά ας πούμε
Το ότι μάλλον θα ψηφίσω το Focus #1 φυσικά δεν έχει καμμία σχέση με όλα αυτά 
Δεν ξέρω, εγώ εννοώ απλά ότι δεν θεωρώ το Focus τόσο καταπληκτικό δίσκο όσο τον θεωρούν πολλοί άλλοι
Αφήνω αυτό εδώ, το είχαμε γράψει πριν 2-3 χρονάκια:
Εγώ νομίζω πως οι λίγο υποτιμημένοι της υπόθεσης είναι οι Pestilence.
Πάντως για τους Cynic (τους οποίους λατρεύω!), νομίζω πως έδωσαν στο sci-fi tech death κάποια από τα κλισέ του - τα vocoder, το rhythm section, την θεματολογία. Παρόλα αυτά, να πω εδώ πως το (αριστούργημα) Focus δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος, imho. Το Traced In Air είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ άλμπουμ.
Focus>>Traced In Air, χωρίς να σημαίνει πως και το TIA δεν είναι δίσκαρος. Σπουδαίοι.
ΥΓ. Atheist-Pestilence πάνε για 5αδα μάλλον, ετοιμάζω σεντονάρα.
…δυστυχώς
Μην είσαι πιουρίστας, γαμούν τα vocoder!
edit
Ντάξει, τουλάχιστον στο Focus τα συνηθίζεις και τα vocoder
Από ένα σημείο και μετά λες, δε γαμιέται
Μια συγγνωμη στους Roxette και το Joyride που αναγκαστηκα να τους αφησω απεξω, στα δυο Use Your Illusion των GNR που μου αρεσουν και τα δυο περισσοτερο απο το Appetite (sorry not sorry), και στους Pearl Jam που δεν χωρεσαν στις επιλογες μου την μοναδικη χρονια που εβγαλαν δισκο ο οποιος να μου αρεσει ολοκληρος και να μην με κοιμιζει απο το 4ο τραγουδι.
1991 Ένας οργασμός από δημιουργικότητα, νέα ρεύματα και μουσικές
1)Pearl Jam - Ten
32 χρόνια πριν.
Περίπου εκείνην την εποχή άρχιζα να ακούω πιο συνειδητοποιημένα μουσική. Οι νεότεροι που δεν έχουν ζήσει χωρίς internet και youtube δεν μπορούν ίσως να αντιληφθούν την δύναμη και την επίδραση που είχε το ΜTV πάνω μας. Πήγαινα πρωί σχολείο και με τους φίλους μου συζητούσαμε τι videoclips είδαμε το προηγούμενο βράδυ. Και σκάει αυτός ο δίσκαρος, ή μάλλον συγνώμη πρώτα σκάει το video του Alive - ή μήπως ήταν το Jeremy; Ποιοι είναι αυτοί οι ντυμένοι γαμάτα τύποι, ποιος είναι αυτός που τραγουδά με τόσο χαρακτηριστικό τρόπο. Σύντομα τους μάθαμε για τα καλά. Το Τen από τότε είναι το αγαπημένο μου PJ album. Ξεκινά με τον δυναμίτη που λέγεται Once, συνεχίζει με τα συναυλιακά χαρντ-ροκιν πιουρ-φαν και με τεράστια ρεφρένς Even Flow και Alive, παίζει με τον ρυθμό στο Why Go και συγκινεί με το απίστευτο Black. Το Jeremy οδηγεί τον δίσκο και τις αισθήσεις μας σε μια κορύφωση οπότε το υπόλοιπο άλμπουμ προσφέρει περισσότερες ακουστικές και μελαγχολικές μουσικές. Η αρχή γίνεται με το πανέμορφο και ονειρικό Oceans,ενώ το δυναμικό Porch με τους 2 κιθαρίστες να τα σπάνε ανεβάζει τις ταχύτητες για λίγο. Το στοιχειωμένο Garden πάντα καθάριζε την σκέψη μου. I don’t question our existence; I just question our modern needs. Ίσως το καλύτερο κομμάτι εδώ μέσα, ίσως…Τέλος το Deep είναι ασκήσεις στην παραμόρφωση, δεν το λες κακό απλά δεν με τρελαίνει, αλλά ιδανικά θα έλεγα, το άλμπουμ κλείνει με το επικό μελωδικό Release me.
32 χρόνια πριν. Απίστευτο!
2)U2 - Achtung Baby
Τα 90ς έχουν μπει για τα καλά. Ο άνεμος της αλλαγής που φύσηξε έφερε μια αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα. I’m ready…It’s allright… δηλώνει ο Bono στο εναρκτήριο Zoo Station. Οι U2 ταξιδεύουν στο Βερολίνο για να αντλήσουν έμπνευση, όπως πολλοί πριν -και μετά- από αυτούς. Κάνουν παρέα με τύπους όπως ο Wim Wenders που δανείζεται το Until the End of the World για μια ταινία του με τον ίδιο ακριβώς τίτλο! (Το soundtrack είναι καταπληκτικό παρεπιπτώντως με συμμετοχές από Τalking Heads, Julee Cruise, Lou Reed, Can, Depeche Mode, REM, Nick Cave κ.α.) Παντού στο άλμπουμ υπάρχει μια τάση και επιθυμία για πειραματισμό. Η κιθάρα του Edge έχει παντού τον πρώτο ρόλο, άλλοτε μελωδική και άλλοτε παραμορφωμένη. Εκτός απ’ τον κλασσικό U2 ήχο με τον οποίο διανύσαν όλα τα 80ς, για πρώτη φορά υπάρχουν επιρροές από alternative rock και industrial, 2 ρεύματα που ήταν τότε στα πάνω τους. Όλες οι συνθέσεις έχουν κάτι το διαφορετικό να δώσουν, ακόμη και τα deep cuts είναι πανέμορφα: το πικρό So Cruel, το τρικυμιώδες Acrobat, το καταθλιπτικό Love is Blindness πάνω απ’ όλα το συγκλονιστικό Ultraviolet (top5 U2). Αν από τα δύο τεράστια άλμπουμ των U2 το Joshua Tree είναι το άλμπουμ της ερήμου και των ατελείωτων λεωφόρων των ΗΠΑ , τότε το Achtung Baby είναι το άλμπουμ των συνόρων και των λαών της Γιραιάς Ηπείρου. H αγάπη που υμνείται στο One είναι περισσότερο κάτι πανανθρώπινο και λιγότερο κάτι ερωτικό.
One love, one blood/One life, you got to do what you should/One life with each other/Sisters, brothers/One life, but we’re not the same/We get to carry each other, carry each other
3)Fates Warning - Parallels
Kάπου εδώ ξεκινάει η εποχή των Fates που την έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Ναι είμαι από αυτούς που τους προτιμάνε όταν γράφουν τραγούδια και όχι μακροσκελείς συνθέσεις. Το Parallels είναι γεμάτο από τέτοια και μάλιστα πολύ υψηλού τεχνικού αλλά και συναισθηματικού επιπέδου. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι (Leave the Past Behind) το βλέπουμε ή μάλλον το ακούμε ξεκάθαρα, πανέμορφες μελωδίες, παικτούρα στα ντραμς, φοβερό μπάσο, υπέροχο σόλο. Ο Ray Alder είναι έρωτας κεραυνοβόλος, δίνει την ψυχάρα του σε αυτά τα 8 κομμάτια. Ανάμεσα τους θα ξεχώριζα με δυσκολία το καθαρτήριο του Eleventh Hour και την κυνική διαπίστωση του We Only Say Goodbye. Οι στίχοι λένε αλήθειες που πονάνε. H αποξένωση, η απόγνωση, η απώλεια, η μοναξιά, η απογοήτευση, η έλλειψη νοήματος είναι σίγουρα δύσκολα και βαριά θέματα, ωστόσο με το τέλος της ακρόασης του δίσκου αισθάνεται κανείς πιο ελαφρύς, ανακουφισμένος και εξαγνισμένος. Το Parallels είναι ένα από εκείνα τα λίγα άλμπουμς που το πετυχαίνουν αυτό.
4)Simply Red - Stars
Καλά διαβάσατε Simply Red - Stars. Ένας κύκλος δέκα υπέροχων τραγουδιών που άνετα μπορώ να τα απαγγείλω απέξω, όπως ο Όμηρος την Ιλιάδα. Το υλικό αυτού του άλμπουμ έχει αποτυπωθεί στον πυρήνα του εγκεφάλου μου από μικρό παιδί, που πρώτα θα ξεχάσω το όνομα μου παρά πχ τους στίχους του For your Babies, του Hοw could I Fall ή της ομώνυμης τραγουδάρας. Ναι, ομολογουμένως το Stars είναι ποπ με σούπερ ντούπερ καλογιαλυσμένη παραγωγή, παιγμένη όμως από μια ομάδα αξιόλογων μουσικών που υπό τις οδηγίες του mastermind Mick Hucknall κάνουν θαύματα. Ο ίδιος ο Mick αποδεικνύει ότι βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του, δείτε απλά κάποιο live αυτής της περιόδου. Πείτε ότι θέλετε για τον τύπο, αντιπαθής, πομπώδης, και καλά δον Ζουάν, μπορεί και μαλάκας στην τελική, αλλά ότι ξέρει να τραγουδά δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. O μόνος λόγος που το Stars δεν είναι πιο ψηλά είναι γιατί δεν το επισκέπτομαι πια τόσο συχνά. Guilty pleasure ή ο τέλειος pop/blue-eyed soul/ funk δίσκος της δεκαετίας; Έχει θέση σε ροκ λίστες όπου κυριαρχούν τα χέβι ακούσματα; Ούτε που με νοιάζει, όταν πρόκειται για την πρώτη αγαπημένη δεν κολλάμε σε ανούσιες λεπτομέρειες.
5)Nirvana – Nevermind
O πιο σημαντικός δίσκος της χρονιάς δεν θα μπορούσε να λείπει από την πεντάδα, έστω και λίγο τιμής ένεκεν. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνια για την αξία του και την κληρονομιά που άφησε. Άλλαξε τελείως την εικόνα της μουσικής βιομηχανίας από την μία μέρα στην άλλη. Όλα αυτά οι Νirvana τα κατάφεραν περνώντας από το προσωπικό τους φίλτρο την παλιά και δοκιμασμένη συνταγή των quiet-loud-quiet dynamics. Επίσης βοήθησε ότι ο Κurt Cobain ήξερε να γράφει ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ με απλά υλικά. Το συμπέρασμα της όλης φάσης είναι ότι μπορεί το Smells Like Teen Spirit να έκανε το Μπαμ στην αρχή αλλά εάν δεν ήταν και οι υπόλοιπες “διαστημικές” τραγουδάρες τώρα δεν θα μιλούσαμε για Nevermind = μνημειώδης κυκλοφορία.
also best album cover
honorable mentions
Pixies - Trompe le Monde Την χρονιά που οι “μαθητές” τους (Nirvana) τους ξεπέρασαν, εκείνοι παρόλα αυτά κυκλοφόρησαν τέταρτο σερί δυναμίτη. Λίγο πολύ όμως φέρνει για σόλο άλμπουμ του Black Francis. check: Α Letter to Memphis, Motorway to Roswell, Head On
Coroner - Mental Vortex Πιο groovy, λιγότερο thrashy, το ίδιο τεχνικό, το ίδιο επιθετικό, το ίδιο δισκάρα με τα προηγούμενα. Εξώφυλλο Ψυχώ. Διασκευάρα Μπιτλς. check: Sirens, Metamorphosis, I Want You (She’s So Heavy)
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik ΑΔΥΝΑΤΟ να μείνει κανείς ακίνητος μόλις σκάσει κομμάτι από αυτήν την δισκάρα. Θες να χάσεις κιλά, εύκολο , βάλτο να παίζει 24/7( και κόψε πιτόγυρα ). Ρε τι κάνετε;! check The Power of Equality, Give it Away, Blood Sugar Sex Magik
A Tribe Called Quest – Low End Theory Kαι ενώ οι άλλοι ράπερς έψαχναν στα soul,funk και blues δισκάκια των γονιών τους για samples, o QTip χτύπησε φλέβα χρυσού με την jazz συλλογή του πατέρα του. To album είναι ένα αριστούργημα που ενώνει αρμονικά Hip Hop και Jazz. check: Excursions, Verses from the Abstract, Jazz (We’ve Got)
Soundgarden - Badmotorfinger Whaaaaaaaaaaaaaat! To ΜπαντΜοτοΡφινγκεΡ δεν μπήκε στην πεντάδα σου; Είμαι τελείως άχρηστος το παραδέχομαι, ήδη το μετάνιωσα! Θα επανορθώσω αγοράζοντας το για 5η φορά! Που θα πάει, θα βγει καμιά συλλεκτική έκδοση στα 50α του γενέθλια;! check: Rusty Cage, Slaves and Bulldozers και το archidato bside Birth Ritual
Sepultura - Arise Η κορυφαία στιγμή των Seps. Ριφς που ξυρίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, ντραμς που κοπανιούνται αλύπητα και μια αγριοφωνάρα που γκαρίζει για όλα τα κακά και στραβά του ανθρώπινου είδους. check: την Αγία Τριάδα των Arise, Dead Embryonic Cells, Desperate Cry
Skyclad - The Wayward Sons of Mother Earth Όπου ο Μάρτιν της καρδιάς μας ξεκινά ένα νέο μουσικό ταξίδι με συνοδοιπόρους δυο τυπάδες απ’ τους Satan και εγένετο folk metal. Aν γινόταν θα ψήφιζα για Νο1 κάθε κυκλοφορία τους στα 90ς. Τι είπατε; Ότι γίνεται; Χμμ… check: The Sky Beneath My Feet,The Widdershins Jig, Moongleam and Meadowsweet
Primal Scream - Screamadelica To τέλειο party album. Ψυχεδέλεια the 90s era. Εnter Bobby Gillespie, people hide your drugs! check: Moving On Up, Loaded, Higher Than the Sun
Massive Attack - Blue Lines Αγγλία. Μπρίστολ. Κωλόκαιρος. Αλλά η μισή μουσική των 90ς απ’ το νησί ξεκινά κάπου εδώ. Οι Del Naja, Tricky και η παρέα τους αναμειγνύουν electronica, hip hop, reggae, soul και το μείγμα που προκύπτει έχει πλέον όνομα : Trip Hop! check: Unfinished Sympathy, Safe from Harm, Daydreaming
Paradise Lost - Gothic
Tι παίζουν οι Lost στο Gothic;
Gothic Metal.
Tι είν’ τούτο;
Μα, αυτό που παίζουν στο Gothic!
check: Gothic…the album
Eνδεχομένως από του χρόνου για σχόλια, εκτός από το “η χρονιά του Death Metal”:
Honorable:
Rush - Roll The Bones
Sepultura - Arise
Pearl Jam - Ten
Massive Attack - Blue Lines
Carcass - Necrotism: Descanting the Insalubrious
Coroner - Mental Vortex
Malevolent Creation - The Ten Commandments
Nirvana - Nevermind
Kαι μια καρδούλα στον @hopeto για το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ Matthew Sweet - Girlfriend, love at first sight 
Εξώφυλλο της χρονιάς:
γιατί ρε, αφού και στις πέντε θέσεις της φόρμας έβαλα το μπλακαλμπουμ
Άντε, επιτέλους!!
Σημείωσε: 690 627 7390
Κι εγώ μάλλον αυτό θα (πρέπει να) ψηφίσω. I don’t want to be left out of the party - έστω και διά της πλαγίας.
Δεν ξέρω τι εννοείς “πρέπει” να ψηφίσεις κάτι και όχι αυτό που γουστάρεις (ριξτο και Sadistik Exekution), αλλά εσύ ξέρεις
“Πρέπει” (ορθά τα εισαγωγικά, προφανώς και δεν είναι ότι πρέπει) γιατί είναι ο ορισμός του iconic και αυτό έχει σημασία για μένα. Και το αναγνωρίζω, παρότι δεν ακούω Nirvana.
Μόλις το είδα
Και εννοείται ότι άλλαξα γνώμη 
