Οι Αυστραλοί;
Αυτοί είναι άλλη φάση ρε
Εδώ θα ακουστώ λίγο αιρετικός. Παρότι το Focus είναι αναντίρρητα σπουδαίος δίσκος, θεωρώ ότι είναι και λιιιίγο υπερτιμημένος. Απλά δεν μου φαίνεται ότι είναι το υπέρτατο/διαγαλαξιακό tech metal αριστούργημα που λένε όλοι ότι είναι.
Απ’ αυτή την άποψη βέβαια μάλλον έχετε δίκιο για τα περί προβολής. Φυσικά οι Death για μένα την αξίζουν 100%.
1 Like
Top 5 1991
- Nirvana - Nevermind
- Pearl Jam - Ten
- Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
- Massive Attack - Blue Lines
- Lydia Lunch & Rowland S. Howard - Shotgun Wedding
Metallica = το καλύτερο άλμπουμ από Metallica μέχρι τώρα. Σε κάποια άλλη χρονιά μπορεί και να το έβαζα πεντάδα.
Use Your Illusion II >> Use Your Illusion I
22 Likes
Μερακλίδικη υπερδισκάρα. Εμένα μάλλον δεν θα χωρέσει αλλά πραγματικά μπράβο.
2 Likes
Δεν ξέρω ποιο είναι το κριτήριό σου αλλά βγάζοντας προφανώς το γούστο εκτός συζήτησης (αφού είναι άσκοπο να γίνεται κουβέντα περί υπο/υπερ-τιμημένων δίσκων με βάση αυτό), πάνω σ’ αυτό που έγραψε ο @Outshined για το Nevermind περί “συμβαίνει τώρα” που προφανώς αφορά και το Focus - και ίσως ακόμα περισσότερο γιατί δε μιλάμε για δίσκο με προφανή παγκόσμια απήχηση - θα προσέθετα ότι:
- η επιρροή μιας δουλειάς ως ερέθισμα σε άλλους καλλιτέχνες μπορεί να είναι τεράστια αλλά να μην φαίνεται το αποτύπωμά της στο έργο τους, ηχητικά μπορεί να είναι κάτι τελείως άσχετο
- με πράγματα που είναι σχετικά ηχητικά αλλά ενδεχομένως αρκετά μεταγενέστερα (τυχαίο παράδειγμα: Contortionist), ίσως να μην ασχολείται κάποιος καν και απλά να έχει χάσει επεισόδια
Νομίζω ότι με βάση τα 2 παραπάνω το Focus δεν θα το έλεγα ούτε υποτιμημένο ούτε υπερτιμημένο. Το επιχείρημα ότι οι Cynic σαν μπάντα ίσως είναι υπερτιμημένοι με την έννοια ότι είχαν τη φήμη που είχαν για χρόνια απλά επειδή έβγαλαν το Focus ενώ άλλοι τη ματώνανε τη φανέλα το ακούω πιο σοβαρά ας πούμε
Το ότι μάλλον θα ψηφίσω το Focus #1 φυσικά δεν έχει καμμία σχέση με όλα αυτά 
1 Like
Δεν ξέρω, εγώ εννοώ απλά ότι δεν θεωρώ το Focus τόσο καταπληκτικό δίσκο όσο τον θεωρούν πολλοί άλλοι
Αφήνω αυτό εδώ, το είχαμε γράψει πριν 2-3 χρονάκια:
Εγώ νομίζω πως οι λίγο υποτιμημένοι της υπόθεσης είναι οι Pestilence.
Πάντως για τους Cynic (τους οποίους λατρεύω!), νομίζω πως έδωσαν στο sci-fi tech death κάποια από τα κλισέ του - τα vocoder, το rhythm section, την θεματολογία. Παρόλα αυτά, να πω εδώ πως το (αριστούργημα) Focus δεν είναι ο καλύτερος τους δίσκος, imho. Το Traced In Air είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ άλμπουμ.
9 Likes
Focus>>Traced In Air, χωρίς να σημαίνει πως και το TIA δεν είναι δίσκαρος. Σπουδαίοι.
ΥΓ. Atheist-Pestilence πάνε για 5αδα μάλλον, ετοιμάζω σεντονάρα.
6 Likes
…δυστυχώς
Μην είσαι πιουρίστας, γαμούν τα vocoder!
edit
Ντάξει, τουλάχιστον στο Focus τα συνηθίζεις και τα vocoder
Από ένα σημείο και μετά λες, δε γαμιέται
1 Like
1991
-
Metallica - Metallica
Και καπως ετσι μπαινουμε στις πραγματικα δυσκολες χρονιες, με μια απο τις πιο ευκολες επιλογες στην κορυφη. Μια ντουζινα απο τραγουδια - δυναμιτες που αλλαξαν ολοκληρωτικα και για παντα την ιστορια του μεταλ, ριχνοντας οριστικη ταφοπλακα στο φλωρικο, παρωχημενο, στεγνο, βαρετο, ανεμπνευστο χεβι μετσαλ των 80ς που ειχε φτασει στο τελμα του. Οι Metallica εξελιξαν το genre που οι ιδιοι δημιουργησαν, και το εφτασαν στα ακρα του μετα απο το Master Of Puppets και το …And Justice For All στο δευτερο μισο της προηγουμενης δεκαετιας, οποτε η καλυτερη επιλογη που ειχαν ηταν και αυτη που πηραν. Δηλαδη ενας πληρης επαναπροσδιορισμος του ηχου τους, της νοοτροπιας τους, και των στοιχειων στα οποια εδωσαν εμφαση στην συνθεση, χωρις να αλλαξουν καθολου την ταυτοτητα τους και το DNA τους. Το αποτελεσμα ηταν ο δισκος με την καλυτερη παραγωγη ολων των εποχων στο μεταλ (και στις τοπ θεσεις των παραγωγων γενικοτερα), με μιση ντουζινα τραγουδιων που εχουν πλεον μεινει κλασικα. Αυτος ο δισκος θα εμπαινε διχως καμια αμφιβολια στην πρωτη θεση του 1991 ακομα κι αν ειχε μονο τα Enter Sandman, Sad But True, The Unforgiven, Nothing Else Matters και Wherever I May Roam, αλλα ευτυχως εχει 7 ακομα αριστουργηματικες συνθεσεις. Παντοτε μερικες δεκαετιες μπροστα απο την εποχη τους οι Metallica, εδω παρεδωσαν σεμιναριο με την κυκλοφορια τους.
-
Queen - Innuendo
Δεν θυμαμαι αν ειχα γραψει για το A Kind Of Magic πως ειναι ο αγαπημενος μου δισκος απο Queen, αλλα αυτη η δηλωση ειναι παντα αληθης (και ταυτοχρονα παντα ψευδης) οταν γινεται για εναν απο αυτους τους δυο δισκους. Εχει να κανει παντοτε με το ποιον απο τους δυο δισκους ακουω αυτην την στιγμη και σε τι διαθεση ειμαι. Οπως και να χει, το Innuendo σημερα αποτελει τον αγαπημενο μου δισκο απο Queen, και τον τελευταιο τους πριν πεθανει ο καλυτερος ροκ τραγουδιστης ολων των εποχων. Δεν υπαρχουν πολλες τεραστιες μπαντες των οποιων ο 14ος δισκος να θετει σοβαρη υποψηφιοτητα ως ο καλυτερος τους, αλλα οι Queen ειναι σιγουρα μια απο αυτες. Το ομωνυμο ειναι ενα απο τα πιο χεβι τραγουδια που εχουν γραψει ποτε και η ισπανικη κιθαρα στη μεση αποτελει ιδιοφυη εμπνευση, το I’m Going Slighly Mad μπορω να το τραγουδησω οποιαδηποτε στιγμη απ’εξω και ανακατωτα (και ειναι και αληθεια αρκετα συχνα), το Headlong αποτελει φοβερη αδυναμια, ενω τα These Are The Days Of Our Lives, Ride The Wild Wind, Bijou και I Can’t Live With You ειναι πολυ υποτιμημενα τραγουδια που θα μπορουσαν να μπουν σε οποιοδηποτε best of τους. Δε θα πω τιποτα για το The Show Must Go On, ειναι το καλυτερο τραγουδι στην ιστορια της ροκ αρα τα λογια ειναι περιττα.
-
Michael Jackson - Dangerous
Για μενα σιγουρα το καλυτερο του. Μια συλλογη απο 14 αρκετα διαφορετικα μεταξυ τους τραγουδια, ταα οποια προσθετουν ολα στον δισκο, και δεν ειναι κανενα περιττο. Μαλιστα 9 απο τα 14 εγιναν και singles, πραγμα που δειχνει τι μεγεθος ειχε ο Michael Jackson παγκοσμιως σε εκεινη την φαση. Θυμαμαι μεχρι και σημερα πως η περιοδεια για το Dangerous θα περνουσε και απο την Ελλαδα και το Ολυμπιακο Σταδιο, αλλα τελικα ακυρωθηκε τελευταια στιγμη και ολες μου οι συμμαθητριες στο φροντιστηριο αγγλικων, στα γερμανικα, στο σχολειο και η γειτονισσα μου η Αναστασια ειχαν βαλει τα κλαματα λογω της ακυρωσης. Ολοι ξερουν τα Black Or White, In The Closet, Remember The Time και Who Is It, αλλα αυτος ο δισκος εχει επισης αριστουργηματα οπως τα Keep The Faith, Dangerous και Give In To Me.
-
Nirvana - Nevermind
Για τι χρονια μιλαμε οταν πρεπει να ριξω το Nevermind στην 4η θεση. Αγαπημενος δισκος απο Nirvana (και μοναδικος που μπορω να ακουσω ολοκληρο δηλαδη), για μενα μακραν ο καλυτερος τους απο τον δευτερο, μια ακομα περιπτωση δισκου στο 1991 που εχει μεσα all bangers, no fillers. Ακομα μια ντουζινα απο συνθεσεις μετα απο αυτην των Metallica, η οποια εριξε κι αυτη ταφοπλακα στο βαρετο χεβι μετσαλ και διαμορφωσε ως βασικη επιρροη ολοκληρη την δεκαετια των 90ς μαζι με τους GNR και λιγους ακομα. Μεγαλωνοντας στα 90ς, νομιζω δεν γνωριζα ουτε εναν ανθρωπο που να μην ακουγε εστω και επιφανειακα Metallica, Nirvana και GNR, και ο λογος ειναι ξεκαθαρα οι δισκοι που εβγαλαν αυτες οι μπαντες το 1991. Ενα tracklist που εχει μεσα τα SLTS, CAYA, Lithium, Polly, On A Plain και SITW (περα απο τα υπολοιπα δηλαδη) ειναι προφανως ενας απο τους καλυτερους δισκους ολων των εποχων, και ο μονος λογος που δεν τον εβαλα ψηλοτερα ειναι γιατι παντοτε ψηφιζω με βαση προσωπικο γουστο και αδυναμιες, οι οποιες ταιριαζουν καλυτερα σε αυτα που ανεφερα ηδη πιο πανω.
-
Savatage - Streets
Οι παλιες αγαπες ειναι παντοτε αδυναμιες, κι ετσι αναγκαστηκα να φτυσω μερικες αγαπημενες κυκλοφοριες για να συμπεριλαβω το Streets απο τους Savatage, οι οποιοι συνεχισαν επαξια το εργο που ξεκινησαν με Hall Of The Mountain King και Gutter Ballet, και εβγαλαν μια ακομα δισκαρα γεματη μελωδιαρες, λυρισμο, αψογες κιθαρες και μνημειωδη τραγουδια. Το Tonight He Grins Again ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου Savatage τραγουδια, το Streets το ομωνυμο τα σπαει και δεν λαμβανει την αναγνωριση που του αξιζει, το Strange Reality ειναι επισης φοβερο, και το καλυτερο ειναι πως ενας δισκος με 16 τραγουδια ακουγεται ολοκληρο χωρις καμια κοιλια. Καπου εδω να πω οτι μου τη σπανε δυο πραγματα στον δισκο. Πρωτον, δεν χρειαζοταν ποτε τον υποτιτλο “A Rock Opera”, ο οποιος το πλασαρει λες και ειναι παρασταση στο Broadway, που δεν ειναι, και δε θα μπορουσε να ειναι. Δευτερον, οι περισσοτερες εκδοσεις σε CD εχουν μερικα απο τα τραγουδια σε δυαδες στο ιδιο tracks, και αυτο δεν μπορω καν να περιγραψω με λογια ποσο πανηλιθιο ειναι. Κατα τα αλλα το λατρευω.
Μια συγγνωμη στους Roxette και το Joyride που αναγκαστηκα να τους αφησω απεξω, στα δυο Use Your Illusion των GNR που μου αρεσουν και τα δυο περισσοτερο απο το Appetite (sorry not sorry), και στους Pearl Jam που δεν χωρεσαν στις επιλογες μου την μοναδικη χρονια που εβγαλαν δισκο ο οποιος να μου αρεσει ολοκληρος και να μην με κοιμιζει απο το 4ο τραγουδι.
25 Likes
1991 Ένας οργασμός από δημιουργικότητα, νέα ρεύματα και μουσικές
1)Pearl Jam - Ten
32 χρόνια πριν.
Περίπου εκείνην την εποχή άρχιζα να ακούω πιο συνειδητοποιημένα μουσική. Οι νεότεροι που δεν έχουν ζήσει χωρίς internet και youtube δεν μπορούν ίσως να αντιληφθούν την δύναμη και την επίδραση που είχε το ΜTV πάνω μας. Πήγαινα πρωί σχολείο και με τους φίλους μου συζητούσαμε τι videoclips είδαμε το προηγούμενο βράδυ. Και σκάει αυτός ο δίσκαρος, ή μάλλον συγνώμη πρώτα σκάει το video του Alive - ή μήπως ήταν το Jeremy; Ποιοι είναι αυτοί οι ντυμένοι γαμάτα τύποι, ποιος είναι αυτός που τραγουδά με τόσο χαρακτηριστικό τρόπο. Σύντομα τους μάθαμε για τα καλά. Το Τen από τότε είναι το αγαπημένο μου PJ album. Ξεκινά με τον δυναμίτη που λέγεται Once, συνεχίζει με τα συναυλιακά χαρντ-ροκιν πιουρ-φαν και με τεράστια ρεφρένς Even Flow και Alive, παίζει με τον ρυθμό στο Why Go και συγκινεί με το απίστευτο Black. Το Jeremy οδηγεί τον δίσκο και τις αισθήσεις μας σε μια κορύφωση οπότε το υπόλοιπο άλμπουμ προσφέρει περισσότερες ακουστικές και μελαγχολικές μουσικές. Η αρχή γίνεται με το πανέμορφο και ονειρικό Oceans,ενώ το δυναμικό Porch με τους 2 κιθαρίστες να τα σπάνε ανεβάζει τις ταχύτητες για λίγο. Το στοιχειωμένο Garden πάντα καθάριζε την σκέψη μου. I don’t question our existence; I just question our modern needs. Ίσως το καλύτερο κομμάτι εδώ μέσα, ίσως…Τέλος το Deep είναι ασκήσεις στην παραμόρφωση, δεν το λες κακό απλά δεν με τρελαίνει, αλλά ιδανικά θα έλεγα, το άλμπουμ κλείνει με το επικό μελωδικό Release me.
32 χρόνια πριν. Απίστευτο!
2)U2 - Achtung Baby
Τα 90ς έχουν μπει για τα καλά. Ο άνεμος της αλλαγής που φύσηξε έφερε μια αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα. I’m ready…It’s allright… δηλώνει ο Bono στο εναρκτήριο Zoo Station. Οι U2 ταξιδεύουν στο Βερολίνο για να αντλήσουν έμπνευση, όπως πολλοί πριν -και μετά- από αυτούς. Κάνουν παρέα με τύπους όπως ο Wim Wenders που δανείζεται το Until the End of the World για μια ταινία του με τον ίδιο ακριβώς τίτλο! (Το soundtrack είναι καταπληκτικό παρεπιπτώντως με συμμετοχές από Τalking Heads, Julee Cruise, Lou Reed, Can, Depeche Mode, REM, Nick Cave κ.α.) Παντού στο άλμπουμ υπάρχει μια τάση και επιθυμία για πειραματισμό. Η κιθάρα του Edge έχει παντού τον πρώτο ρόλο, άλλοτε μελωδική και άλλοτε παραμορφωμένη. Εκτός απ’ τον κλασσικό U2 ήχο με τον οποίο διανύσαν όλα τα 80ς, για πρώτη φορά υπάρχουν επιρροές από alternative rock και industrial, 2 ρεύματα που ήταν τότε στα πάνω τους. Όλες οι συνθέσεις έχουν κάτι το διαφορετικό να δώσουν, ακόμη και τα deep cuts είναι πανέμορφα: το πικρό So Cruel, το τρικυμιώδες Acrobat, το καταθλιπτικό Love is Blindness πάνω απ’ όλα το συγκλονιστικό Ultraviolet (top5 U2). Αν από τα δύο τεράστια άλμπουμ των U2 το Joshua Tree είναι το άλμπουμ της ερήμου και των ατελείωτων λεωφόρων των ΗΠΑ , τότε το Achtung Baby είναι το άλμπουμ των συνόρων και των λαών της Γιραιάς Ηπείρου. H αγάπη που υμνείται στο One είναι περισσότερο κάτι πανανθρώπινο και λιγότερο κάτι ερωτικό.
One love, one blood/One life, you got to do what you should/One life with each other/Sisters, brothers/One life, but we’re not the same/We get to carry each other, carry each other
3)Fates Warning - Parallels
Kάπου εδώ ξεκινάει η εποχή των Fates που την έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Ναι είμαι από αυτούς που τους προτιμάνε όταν γράφουν τραγούδια και όχι μακροσκελείς συνθέσεις. Το Parallels είναι γεμάτο από τέτοια και μάλιστα πολύ υψηλού τεχνικού αλλά και συναισθηματικού επιπέδου. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι (Leave the Past Behind) το βλέπουμε ή μάλλον το ακούμε ξεκάθαρα, πανέμορφες μελωδίες, παικτούρα στα ντραμς, φοβερό μπάσο, υπέροχο σόλο. Ο Ray Alder είναι έρωτας κεραυνοβόλος, δίνει την ψυχάρα του σε αυτά τα 8 κομμάτια. Ανάμεσα τους θα ξεχώριζα με δυσκολία το καθαρτήριο του Eleventh Hour και την κυνική διαπίστωση του We Only Say Goodbye. Οι στίχοι λένε αλήθειες που πονάνε. H αποξένωση, η απόγνωση, η απώλεια, η μοναξιά, η απογοήτευση, η έλλειψη νοήματος είναι σίγουρα δύσκολα και βαριά θέματα, ωστόσο με το τέλος της ακρόασης του δίσκου αισθάνεται κανείς πιο ελαφρύς, ανακουφισμένος και εξαγνισμένος. Το Parallels είναι ένα από εκείνα τα λίγα άλμπουμς που το πετυχαίνουν αυτό.
4)Simply Red - Stars
Καλά διαβάσατε Simply Red - Stars. Ένας κύκλος δέκα υπέροχων τραγουδιών που άνετα μπορώ να τα απαγγείλω απέξω, όπως ο Όμηρος την Ιλιάδα. Το υλικό αυτού του άλμπουμ έχει αποτυπωθεί στον πυρήνα του εγκεφάλου μου από μικρό παιδί, που πρώτα θα ξεχάσω το όνομα μου παρά πχ τους στίχους του For your Babies, του Hοw could I Fall ή της ομώνυμης τραγουδάρας. Ναι, ομολογουμένως το Stars είναι ποπ με σούπερ ντούπερ καλογιαλυσμένη παραγωγή, παιγμένη όμως από μια ομάδα αξιόλογων μουσικών που υπό τις οδηγίες του mastermind Mick Hucknall κάνουν θαύματα. Ο ίδιος ο Mick αποδεικνύει ότι βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του, δείτε απλά κάποιο live αυτής της περιόδου. Πείτε ότι θέλετε για τον τύπο, αντιπαθής, πομπώδης, και καλά δον Ζουάν, μπορεί και μαλάκας στην τελική, αλλά ότι ξέρει να τραγουδά δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. O μόνος λόγος που το Stars δεν είναι πιο ψηλά είναι γιατί δεν το επισκέπτομαι πια τόσο συχνά. Guilty pleasure ή ο τέλειος pop/blue-eyed soul/ funk δίσκος της δεκαετίας; Έχει θέση σε ροκ λίστες όπου κυριαρχούν τα χέβι ακούσματα; Ούτε που με νοιάζει, όταν πρόκειται για την πρώτη αγαπημένη δεν κολλάμε σε ανούσιες λεπτομέρειες.
5)Nirvana – Nevermind
O πιο σημαντικός δίσκος της χρονιάς δεν θα μπορούσε να λείπει από την πεντάδα, έστω και λίγο τιμής ένεκεν. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνια για την αξία του και την κληρονομιά που άφησε. Άλλαξε τελείως την εικόνα της μουσικής βιομηχανίας από την μία μέρα στην άλλη. Όλα αυτά οι Νirvana τα κατάφεραν περνώντας από το προσωπικό τους φίλτρο την παλιά και δοκιμασμένη συνταγή των quiet-loud-quiet dynamics. Επίσης βοήθησε ότι ο Κurt Cobain ήξερε να γράφει ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ με απλά υλικά. Το συμπέρασμα της όλης φάσης είναι ότι μπορεί το Smells Like Teen Spirit να έκανε το Μπαμ στην αρχή αλλά εάν δεν ήταν και οι υπόλοιπες “διαστημικές” τραγουδάρες τώρα δεν θα μιλούσαμε για Nevermind = μνημειώδης κυκλοφορία.
also best album cover
honorable mentions
Pixies - Trompe le Monde Την χρονιά που οι “μαθητές” τους (Nirvana) τους ξεπέρασαν, εκείνοι παρόλα αυτά κυκλοφόρησαν τέταρτο σερί δυναμίτη. Λίγο πολύ όμως φέρνει για σόλο άλμπουμ του Black Francis. check: Α Letter to Memphis, Motorway to Roswell, Head On
Coroner - Mental Vortex Πιο groovy, λιγότερο thrashy, το ίδιο τεχνικό, το ίδιο επιθετικό, το ίδιο δισκάρα με τα προηγούμενα. Εξώφυλλο Ψυχώ. Διασκευάρα Μπιτλς. check: Sirens, Metamorphosis, I Want You (She’s So Heavy)
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik ΑΔΥΝΑΤΟ να μείνει κανείς ακίνητος μόλις σκάσει κομμάτι από αυτήν την δισκάρα. Θες να χάσεις κιλά, εύκολο , βάλτο να παίζει 24/7( και κόψε πιτόγυρα ). Ρε τι κάνετε;! check The Power of Equality, Give it Away, Blood Sugar Sex Magik
A Tribe Called Quest – Low End Theory Kαι ενώ οι άλλοι ράπερς έψαχναν στα soul,funk και blues δισκάκια των γονιών τους για samples, o QTip χτύπησε φλέβα χρυσού με την jazz συλλογή του πατέρα του. To album είναι ένα αριστούργημα που ενώνει αρμονικά Hip Hop και Jazz. check: Excursions, Verses from the Abstract, Jazz (We’ve Got)
Soundgarden - Badmotorfinger Whaaaaaaaaaaaaaat! To ΜπαντΜοτοΡφινγκεΡ δεν μπήκε στην πεντάδα σου; Είμαι τελείως άχρηστος το παραδέχομαι, ήδη το μετάνιωσα! Θα επανορθώσω αγοράζοντας το για 5η φορά! Που θα πάει, θα βγει καμιά συλλεκτική έκδοση στα 50α του γενέθλια;! check: Rusty Cage, Slaves and Bulldozers και το archidato bside Birth Ritual
Sepultura - Arise Η κορυφαία στιγμή των Seps. Ριφς που ξυρίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, ντραμς που κοπανιούνται αλύπητα και μια αγριοφωνάρα που γκαρίζει για όλα τα κακά και στραβά του ανθρώπινου είδους. check: την Αγία Τριάδα των Arise, Dead Embryonic Cells, Desperate Cry
Skyclad - The Wayward Sons of Mother Earth Όπου ο Μάρτιν της καρδιάς μας ξεκινά ένα νέο μουσικό ταξίδι με συνοδοιπόρους δυο τυπάδες απ’ τους Satan και εγένετο folk metal. Aν γινόταν θα ψήφιζα για Νο1 κάθε κυκλοφορία τους στα 90ς. Τι είπατε; Ότι γίνεται; Χμμ… check: The Sky Beneath My Feet,The Widdershins Jig, Moongleam and Meadowsweet
Primal Scream - Screamadelica To τέλειο party album. Ψυχεδέλεια the 90s era. Εnter Bobby Gillespie, people hide your drugs! check: Moving On Up, Loaded, Higher Than the Sun
Massive Attack - Blue Lines Αγγλία. Μπρίστολ. Κωλόκαιρος. Αλλά η μισή μουσική των 90ς απ’ το νησί ξεκινά κάπου εδώ. Οι Del Naja, Tricky και η παρέα τους αναμειγνύουν electronica, hip hop, reggae, soul και το μείγμα που προκύπτει έχει πλέον όνομα : Trip Hop! check: Unfinished Sympathy, Safe from Harm, Daydreaming
Paradise Lost - Gothic
Tι παίζουν οι Lost στο Gothic;
Gothic Metal.
Tι είν’ τούτο;
Μα, αυτό που παίζουν στο Gothic!
check: Gothic…the album
29 Likes
Eνδεχομένως από του χρόνου για σχόλια, εκτός από το “η χρονιά του Death Metal”:
- Death - Human
- Pestilence - Testimony of the Ancients
- Queen - Innuendo
- Metallica - Black Album
- Morgoth - Cursed
Honorable:
Rush - Roll The Bones
Sepultura - Arise
Pearl Jam - Ten
Massive Attack - Blue Lines
Carcass - Necrotism: Descanting the Insalubrious
Coroner - Mental Vortex
Malevolent Creation - The Ten Commandments
Nirvana - Nevermind
Kαι μια καρδούλα στον @hopeto για το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ Matthew Sweet - Girlfriend, love at first sight 
18 Likes
- Nirvana - Nevermind. His aim for Nevermind 's material was to sound like “the Knack and the Bay City Rollers getting molested by Black Flag and Black Sabbath”. Άλλαξε τα πάντα. Δίσκος της δεκαετίας. Πρώτο σιντι που αγόρασα στη ζωή μου, γύρω στο 95, το καλύτερο unplugged της ιστορίας και το μόνο live που θα μπει σε πεντάδα (γιατί δεν είναι σαν κανένα άλλο λαιβ του κόσμου). Ύστερα άκουσα και ένιωσα και όλα τα υπόλοιπα.
- Pearl Jam - Ten. Β’ Λυκείου και ένα κορίτσι στην τάξη με μάλλον ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση και ίσως εναλλακτική προς την “κανονικότητα” σεξουαλικότητα που κυκλοφορούσε με ακουστικά και καθόταν πάντα μόνη της, χωρίς να μιλάει σε κανέναν, μου έγραψε αυτή την κασέτα. Σε μια από τις σπάνιες κουβέντες μας, μου είπε, οκ άσε τα μεταλ, άκου εδώ. Της το χρωστάω, όπου κι αν βρίσκεται.
- Soundgarden - Badmotorfinger. Κάθε τι σε αυτό τον δίσκο είναι με έναν περίεργο και μοναδικό τρόπο, ακραίο. Όλα στα κόκκινα. Και αυτή η φωνή.
- Sepultura - Arise. Σπούδασα Ζωγράφου, καμιά φορά επιστρέφαμε μαζί από τη σχολή με ένα συμφοιτητή που είχε αμάξι. Κάποια χρόνια μεγαλύτερος αυτός, δεν αποτελεί έκπληξη πως οι εικοσάχρονοι της ευρύτερης παρέας τον αποκαλούσαμε βετεράνο. Κολλημένοι στην Κατεχάκη, μου λέει πιάσε ένα σιντι να ακούσουμε. Βρίσκω το chaos ad μέσα στην κλασσική θήκη/βιβλίο με τα σελοφάν. Ο βετεράνος αντιλέγει, γαμώ τους δίσκους, αλλά αν είναι να ακούσουμε αυτό, γιατί να μην προτιμήσουμε το arise που είναι το πιο γαμάτο; Ακόμα και σήμερα, δεν έχω απάντηση στο ερώτημα αυτό.
- Queen - Innuendo. Κάπου μέσα 00s, δουλειά στο βιβλιοπωλείο. Κάθε μέρα σταθερό πρόγραμμα στο ράδιο, 10-12 εν λευκώ εκπομπή Τζούμα με Κάφκα στις μουσικές επιλογές. Ατελείωτη η λίστα των μουσικών που μου έμαθε εκείνη, κάνει ακόμα εκπομπές στον Νοστος, σταμάτησε από διευθύντρια προγράμματος του εν λευκώ όταν αυτός εξαγοράστηκε και άρχισε να παίζει playlist. Απο queen είχα ακούσει έως τότε μόνο τα χιτάκια και τους δίσκους των 70s που εκθείαζε το μεταλχαμερ. Ξαφνικά, από το τρανζιστοράκι ξεκινούν να βγαίνουν ηχητικά κύματα που γεμίζουν τον χώρο, σαν να αιωρούνται και να μεταβάλλουν την όλη ατμόσφαιρα. Έμεινα κολλημένος, ένιωθα να μη χορταίνω αυτό που πρώτη φορά άκουγα. Ήταν το ομώνυμο τραγούδι. Κορυφή, για τότε, για πάντα. Freddie ήσουν τεράστιος ρε συ
Εξώφυλλο της χρονιάς:
30 Likes
γιατί ρε, αφού και στις πέντε θέσεις της φόρμας έβαλα το μπλακαλμπουμ
4 Likes
Άντε, επιτέλους!!
Σημείωσε: 690 627 7390
4 Likes
Κι εγώ μάλλον αυτό θα (πρέπει να) ψηφίσω. I don’t want to be left out of the party - έστω και διά της πλαγίας.
1 Like
Δεν ξέρω τι εννοείς “πρέπει” να ψηφίσεις κάτι και όχι αυτό που γουστάρεις (ριξτο και Sadistik Exekution), αλλά εσύ ξέρεις