@anhydriis που βρισκόμαστε?
2 Likes
Ώπα, λάθος τσατ
10 Likes
1. Massive Attack - Blue Lines
Ε να, αυτό ας πούμε ακούγεται σα να βγήκε προχθές. Και να μην όριζε ένα ολόκληρο είδος, η ποιότητά του είναι για #1.
2. Primus - Sailing The Seas Of Cheese
Το σκέφτηκα σοβαρά και για #1 αλλά έχασε στις λεπτομέρειες. Οι Primus είναι ο ορισμός της “acquired taste” μπάντας, ο μπαρμπα-Les είναι ο ορισμός του “κάνω παπάδες και στον ύπνο μου” παικταρά. Ίσως το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημένο μου.
3. Nirvana - Nevermind (+ εξώφυλλο, φυσικά)
Αν με τον αποπάνω δίσκο κάποιοι λίγοι έχουμε σκεφτεί να τα παρατήσουμε, με αυτόν έχουμε κάνει πολλοί περισσότεροι τις πρώτες μας απόπειρες να παίξουμε κάποιο όργανο. Τα υπόλοιπα τα έχετε γράψει όλοι.
4. Soundgarden - Badmotorfinger
Εντάξει όχι ότι ο υπόλοιπος δεν είναι καλός αλλά το 1ο μισό απλά δεν υπάρχει, “Η” φωνή μάς κάνει πλάκα με το καλημέρα. Τα λέω τώρα γιατί το ’94 έτσι όπως είναι, υπάρχει ενδεχόμενο το Superunknown να μην χωρέσει στο top 5 (αν είναι δυνατόν!).
5. Sepultura - Arise
Η riffομηχανή είναι ασταμάτητη. Ισάξιο του μεγάλου προκατόχου του.
+5:
Public Enemy - Apocalypse 91… The Enemy Strikes Back
Άλλη μια δισκάρα που ίσως αν δεν έβγαινε κατευθείαν μετά το FOABP να είχε ακόμα μεγαλύτερο στάτους.
Pearl Jam - Ten
Με Pearl Jam έχω εντελώς επιφανειακή σχέση αλλά το συγκεκριμένο δεν το βαριέμαι ποτέ, είναι δισκάρα (τι να κάνει αυτή η ψυχή ο @vedder;).
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
Το σκέφτηκα για 5άδα γιατί έχει μπόλικες κομματάρες οι οποίες ευθύνονται για πολλούς κάλους - και στα 2 χέρια - αλλά νομίζω ότι κάπου το χάσανε με τη διάρκεια και σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που βλέπετε εδώ, σπάνια θα το ακούσω όλο σε μια καθισιά.
Fates Warning - Parallels
Τα ακούω αυτά περί εμπορικότητας κλπ. Έχουμε ακόμα για την κορυφή τους, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο.
Queen - Innuendo
Περισσότερο από “απλά ένας τίμιος” δίσκος, με κορυφές αντάξιες των 70s, όπως έπρεπε.
22 Likes
Εδώ εννοείς τον “μεγάλο αυνανισμό” που λέγαμε παραπάνω ή είσαι μπασίστας;
4 Likes
Ε για να λέω ότι σκέφτομαι να τα παρατήσω όταν ακούω Primus… 
2 Likes
Ενδιαφέρουσα σκέψη
Εμένα πάλι μου ερχόταν πάντα στο μυαλό το We Rock του θείου Ρόνι 
1 Like
@anhydriis ανεξαρτητα απο την παραταση, μπορεις να ανακοινωσεις τα αποτελεσματα ρε συ. Μπορουσες να το εχεις κανει κι απο την προηγουμενη Δευτερα, δεν υπαρχει λογος να περιμενουμε.
5 Likes
μα δεν είχε manowar το 1991 
2 Likes
Manowar ψηφιζουμε με το αιμα των εχθρων μας, δεν φτιαχνουμε φλωρικα whatsapp γκρουπακια. Βγαλε αποτελεσματα για 1991 και ασε αυτα που ξερεις. Στο μεταξυ, αυριο ψηφιζουμε.
4 Likes
ασε το πνευμα να εργαστεί για εμας αύριο και το φιδάκι θα κρυφτεί στη φωλίτσα του
3 Likes
Επειδή θέλω να συμμετέχω κι εγώ, στη φόρμα που ανέβασες ψηφίζουμε και στα ποστ λέμε δυο (ή τρία ή δεκατρία) λόγια για τις επιλογές μας;
4 Likes
Στη φορμα μονο Metallica, στο ποστ νταξει οτι θελει ο καθενας
19 Likes
Χαχαχαχα οπως ακριβως περιπου τα ειπε και ο @RiderToUtopia
Φορμα τις επιλογες, κειμενακι οσο θελει ο καθενας ως και απλη ξερη λίστα… καλωςορισες κουκουβαγατα
ξεκαθαρα η επομενη μαλακια που θα κανω ειναι να μπερδευσω τις ψηφους σας με τον @Owl 
Ατσουμπαλοσυνη forever
12 Likes
Μονο αληθειες σε αυτο το νημα. Παω να καθαρισω το γραφειο, εφτυσα τον καφε.
Ή και καθολου. Δεν ειναι υποχρεωση.
6 Likes
1991, λοιπόν, η χρονιά που γεννήθηκα κι εγώ
Paradise Lost – Gothic
Θεωρώ ότι είναι το κορυφαίο τόλμημα στο χώρο της μέταλ μουσικής και πρωτοπόρο για την εποχή του, δηλαδή το να συνδυάσει ένα συγκρότημα του σκληρού ήχου growls από τον τραγουδιστή και guest symphonic φωνητικά από γυναίκα. Τα έβαλαν όχι μόνο με το αυτί, αλλά και με τη ματσίλα κάποιων μεταλάδων. Αξίζει να το θυμόμαστε και να το μαθαίνουμε σε όσους πιστεύουν ότι το symphonic metal ξεκίνησε στα '00s
Nirvana - Nevermind
Είναι από τα άλμπουμ που δεν έχουν ηλικία, δεν υπάρχει γενιά που δεν το έχει ανακαλύψει. Ήταν ένας νέος ήχος, πιο ξεκαθαρισμένος σε σχέση με τον ήχο του Bleach, άγγιξε τους ακροατές - κυρίως τα οργισμένα νιάτα - και συνεχίζει να το κάνει. Είναι ένα άλμπουμ στο οποίο οι Nirvana τα έδωσαν όλα.
Type O Negative - Slow, Deep and Hard
Δεν ξέρω αν ανέφερε κανείς άλλος αυτό το άλμπουμ, είναι ένα από τα αγαπημένα μου από αυτή τη μπάντα, αρκετά σκοτεινό, πολύ αργό και με πολλά noise στοιχεία.
Therion – Of Darkness…
Δεν άλλαξε κάτι στον ήχο της μουσικής ή ιδιαίτερα της μέταλ μουσικής, αλλά είναι ένα από τα δείγματα γραφής των Therion προτού γίνουν η symphonic μπάντα που ξέρουμε. Αντίθετα με τους Paradise Lost, που εκείνη την εποχή έπαιξαν symphonic gothic metal, οι Therion κυκλοφόρησαν ό,τι είχαν κάνει μέχρι τότε, συμπεριλαμβάνοντας κομμάτια που στιχουργικά ήταν thrash και μουσικά death.
Skid Row – Slave to the grind
Παρότι κάποιοι που με ξέρουν μπορεί να μην το περιμένουν, μου αρέσει πολύ αυτό το άλμπουμ, είναι κάτι που ανακάλυψα σχετικά αργά, αλλά εκτίμησα την αξία του για προφανείς λόγους.
30 Likes
Α, δουλευεις; Συγγνωμη, δεν ηξερα…
3 Likes
Δεν δουλεύω. Γραφείο = desk στην προκειμένη περίπτωση
4 Likes
Αλλη μια ομορφη μουσικα εβδομαδα, με τρομερες δισκαρες και χιτς.
Τελικα δε με δυσκόλεψε η 3αδα οσο περιμενα, αλλα οπως σωστα συζητουσαμε και με Τολη πιο πολυ προβληματίστηκα με το 5ο δισκο και γενικα με τη 10αδα.
Οσο καλπαζουμε μεσα σε αυτη την τρομερα επιδραστικη δεκαετια, ειναι τοσα πολλα τα μεμονωμενα τραγουδια απο ολο το φασμα της μουσικης που με εχουν σημαδεψει, οπως ειχα αναφερει ακριβως και για το 1990.
Γενικα μιλαμε για χρονιες που τεθηκαν οι βασεις της μουσικης προσωπικοτητας και αντιληψης, οντας στην αρχη της εφηβειας εν μεσω ενος μουσικου οργασμου παγκοσμιως, μαζι και με τη καθημερινη προσήλωση στο MTV / MGM αλλα και φυσικα εξωτερικων παραγοντων (αδερφια, φιλοι, αδερφια φιλων)…
1. Nirvana - Nevermind
Τι αλλο να πουμε για ενα αλμπουμ φαινομενο που αντιπροσωπευσε γενιες και γενιες, αλλα και εθεσε τον ρυθμο μιας ολοκληρης δεκαετιας? Ενας δισκος που εκτοξευσε το alternative rock / grunge και το εβαλε σε καθε σπιτι. Κρατοντας μια τρομερη ισορροπια μεταξυ ωμοτητας, αγριαδας και μελωδικοτητας το αποτελεσμα ειναι για εμενα αριστουργηματικο.
Αυτο που με τρελαίνει ειναι τα αγρια ξεσπασματα του territorial pissings, breed με αποκορύφωμα το τελειως noise κομματι Endless, Nameless που γελαω απο μεσα μου οταν σκεφτομαι τι θα φανταζεται νορμαλ κοσμος να το ακουσει μετα το something in the way 
Μια ακομη αναμνηση ηταν να βαζω το βινυλιο πιτσιρικας και ελειπαν ολοι απο το σπιτι (μαζι και με το Mercy Seat των Bad Seeds) και να χτυπιεμαι απο καναπε σε καναπε headbanging.
2. Slint - Spiderland
Ενας εκπληκτικος δισκος που αξια στέκεται 2ος για το 1991 - ενα αριστουργημα / μουσικο ταξιδι που εθεσε τα θεμελια του post/math/indie rock οσο κανενας αλλος αλλα γενικα ειναι ενα genre απο μονοι τους. Το ειχα βαλει και στο Album Exchange νομιζω, και γενικα εχω εντυπωσιαστει για το ποσο λιγες φορες εχει αναφερθεί στο φορουμ. Ενα συνονθύλευμα μη παραδοσιακων συνθεσεων, ατμοσφαιρας και τρομερου λυρισμου.
3. Metallica - Metallica
Νταξ οσο και να μη το παραδεχομαστε καμια φορα, το Πλακ αλμπουμ ειναι μεγαλη κυκλοφορια - και ειναι τελευταια προσωπικα που θα βαλω.
Εδω πιανουν μια κορυφη ξεκαθαρα - για καποιους - και προσωπικα εχοντας ξεπερασει τα μεγαλα υπερχιτακια πιο πολυ θα επιστρεψω για αυτα που εχουν μεινει στη καρδια μου: Sad But True / Wherever I May Roam.
4. The Jesus Lizard - GOAT
Ενας τρομερος noise / post hardcore δισκος που ορισε κατα ενα μεγαλο βαθμο το noise ροκ κατα ενα τροπο.
Ακατεργαστο, αγριο, αντι-συμβατικο, χαοτικο με τρομερες ερμηνειες απο τον David Yow που κινουνται μεταξυ ψιθυρων και κραυγων, το αλμπουμ αυτο ειναι μια εντονη και ανορθοδοξη εμπειρια
5. Sepultura - Arise
Το Arise ηταν λοιπον η εκπληξη της 5αδας, μιας και προσπερασε το Τen…
Αλμπουμ ινσταντ κλασσικ για το thrash που αγαπηθηκε απο ολους μας.
Οπως αναφερθηκε, αυτη η αρχη με τα 3 πρωτα τρακς ειναι λυσσαλεα, για να κλεισει και με ενα Orgasmatron γιατι ετσι. Δε ξερω, ξανα ακουγοντας το, το γουσταρα παρα πολυ και με επεισε να μπει 5αδα.
6. Pearl Jam - Ten
7. my bloody valentine - loveless
8. Entombed - Clandestine
9. Bolt Thrower - War Master
10. R.E.M. - Out of Time
26 Likes
Εγώ το είχα πάρει. Πολύ ωραίος δίσκος.
2 Likes