Ολοι εχουμε κανει τραγικα λαθη στη ζωη μας, οι εξυπνοι μαθαινουν απο αυτα!
3 Likes
αγάπη μόνο.
μου δίνεις κουράγιο και έμπνευση. δεν ξέρω πότε θα στείλω τις σεντονιάδες.
still hangovered και έχω 347874847834788347888 tasks για την δύσκολη επερχόμενη εβδομάδα εξέτασης εργαστηρίων, κλείσιμο εξαμήνου, keynote speech, όλα μαζί πλάκωσαν. ΧΕΛΠ
my warmest & deepest respects στους fabulous brothers in arms που ανταμώσαμε χτες
6 Likes
Εν τω μεταξύ συνειδητοποίησα ότι ξέχασα το “No More Tears”, όπου για πολλά χρόνια ο Zakk ήταν παθολογική μου αδυναμία (και τώρα του έχω αδυναμία, απλά όχι τόσο όσο κάποτε). Και, επίσης, συνειδητοποιώ ότι με το ζόρι κι αν θα έμπαινε 10αδα, οπότε δεν έγινε και τίποτα. Αλλά κρίμα να μην αναφερθεί.
5 Likes
1991
η χρονιά που γεννήθηκε κι εγώ
δεν θα βάλω honourable mentions αυτή τη φορά, δεν έχει πραγματικά κανένα νόημα . Εκείνη τη χρόνια βγήκαν πεντακόσιες εκατόν τριαπέντε χιλιάδες δίσκαρες
έφτιαξα μια 10αδα
10. Michael Jackson - Dangerous
δισκάρα - εξωφυλλάρα , Give in to Me , Black or White , Who is It , Dangerous
9. Bathory - Twilight of the Gods
3ο συνεχόμενο της Αγίας Τριάδας του επικού σκανδιναβικού μεταλ . Εδώ ακόμα πιο επικό , πιο φολκ , ίσως το καλύτερο απ την Αγία , δεν μπορώ να αποφασίσω ελαφρά τη καρδία . ΕΠΟC , όπως αγαπώ τους Bathory προσωπικά ( αυτό το Hammerheart ρε μλκς )
8. Nirvana - Nevermind
Έχουν γραφτεί τα πάντα για αυτό τον δίσκο . Εγώ δεν είμαι φαν της grunge σκηνής πλην AiC και του 1ο Pearl Jam γι αυτό και δεν το έβαλα πεντάδα . Δεν έχει καμία σημασία, φυσικά. Ιστορικός δίσκος που έχει μέσα Something In The Way , Polly , Lithium , Smells Like Teen Spirit , Breed, Come As You Are .
Μπάντα Supernova
7 - 6 . Guns ‘n’ Roses - Use Your Illusion Ι & ΙΙ
Το καλλιτεχνικό peak της μεγαλύτερης hard rock μπάντας . Πιο ώριμοι και πιο μελωδικοί , το ίδιο καυλέουρες . Προτιμώ Appetite for Destruction για τη αγνή pure rock n roll αλητεία αλλά εδώ άλλαξαν επίπεδο μια και καλή . Ήταν αυτοί κι όλοι οι υπόλοιποι
TOP 5
5. Ozzy Osbourne - No More Tears
εδώ θα μιλήσει η καρδιά . Λατρεύω Randy Rhoads και τα 2 πρώτα του θείου Οζ . Αγαπώ σαν κιθαρίστα τον Jake E Lee και τους 2 δίσκους του, αλλά η καρδιά μου ανήκει εδώ , στον καλύτερο δίσκο του , για μένα
Στην εφηβεία μου , όταν άρχισα να ακούω ροκ & μεταλ , ξεκίνησα με Scorpions, Bon Jovi και Ozzy . Ξεκίνησα με No More Tears και μετά είδα το Live & Loud . Η εικόνα του Zakk Wylde ημίγυμνου , χωρίς μούσια τότε , να παίζει και να κάνει κασκαντεριλίκια χαράχτηκε βαθειά στη συνείδηση μου ως iconic . Και κακά τα ψέματα , η τελευταία γενιά bigger than life guitar idols είναι αυτή , Slash , Zakk Wylde κλπ. Θέμα εποχής όχι ποιότητας .
Road To Nowhere απίστευτο κομμάτι , ταξιδιάρικο , μελαγχολικό , southern - country αισθητική που ήταν και η μεγαλύτερη προσφορά του θείου Zakk άλλωστε και ταίριαξε στον Οζζυ
Mama, i’m Coming Home , Hellraiser , Mr. Tinketrain , Desire επίσης μεγάλη κομματάρα και σολάρα , το ομώνυμο είναι ΕΠΟΣ σε όλα τα επίπεδα slide guitars , heaviest drop tuned riff μέχρι τότε για τον θείο αν δεν ξεχνάω κάτι , σολαρα , I Don’t Want to Change The World
και Λεμμαρος να του γράφει στίχους σε 4 κομμάτια
4. Pearl Jam - Ten
Αδιανόητο ντεμπούτο , όλα τα χιτ μαζεμένα εδώ . Ήδη ένας φίλος , ο @nnnkkk νομίζω, πόσταρε αυτό που είχα γράψει κάποτε για το Ten . Μπήκαν πολύ αργά στη ζωή μου αλλά πραγματικά άξιζε που το έκανα
3. Savatage - Streets : A Rock Opera
concept αλμπουμ με συγκλονιστικές στιγμές από την αγαπημένη μου μπάντα . Streets υπέροχο , Jesus Saves, Tonight He Grins Again αδιανόητη ερμηνεία και από τα καλύτερα τους κομμάτια , A Little Too Far, Ghost In The Ruins , If I Go Away , Agony and Ecstacy , Believe . Εντάξει Είμαστε ;
2. Fates Warning - Parallels
Για μένα η κορυφή τους . Κι αυτοί άργησαν να μπουν στην ζωή μου αλλά εφόσον μπήκαν δεν θα ξαναβγούν ποτέ . Ήταν μεγάλη συντροφιά στις μάυρες μου , ομολογώ
Leave the Past Behind, Life in Still Water, Eye to Eye, Point of View, We Only Say Goodbye είναι τόσο αγαπημένα κομμάτια που δικαιότατα τους δίνω την δεύτερη θέση
Λατρεμένοι
1. Metallica - Metallica ( a.k.a. The Black Album )
Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αγαπώ το Wherever I May Roam , τη μουσική του , τους στίχους του ωδή στη νομαδική ζωή με αφορμή φυσικά τη δική τους ζωή στο δρόμο και τις περιοδείες κλπ
Γι αυτό το άλμπουμ έχουν γραφτεί τα πάντα , δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο . Τα δικά μου βιώματα προφανέστατα δεν ανήκουν στο 1991 που γεννήθηκα , συνεπώς ακούω με προσοχή τους λίγο μεγαλύτερους που έζησαν την εποχή
αυτό το άλμπουμ τους εκτόξευσε στην στρατόσφαιρα . Και εμπορικά και καλλιτεχνικά . Το άξιζαν . Έγιναν η μεγαλύτερη μπάντα (τουλάχιστον) ως brand name και το Black Album ευθύνεται λίγο περισσότερο γι’ αυτό
Εξώφυλλο
Nirvana - Nevermind
too iconic
21 Likes
Εμενα χαραχτηκε η εικονα του Οζζυ, που μεσα στο ιδιο τραγουδι εμφανιζοταν γυμνος, μετα ντυμενος και μετα παλι γυμνος. Τρομερο editing απο τον bro που το επιμεληθηκε 
5 Likes
ήθελα να γράψω και για αυτό αλλά σκέφτηκα ότι δεν αφορά τον δίσκο σαν δίσκο 
Αλλά ναι , γάμησε τα 
ο Zakk Wylde έπαιζε με 3 κιθάρες μέσα στο ίδιο τραγούδι
2 Likes
1991 το λοιπόν. Μια δύσκολη χρονιά για τη χώρα (και για εμένα προσωπικά), αλλά ονειρική για τη μουσική.
Πήγα να μειώσω το μέγεθος της λίστας αυτής της εβδομάδας και νομίζω πως τα κατάφερα. 
ΙΔΟΥ:
26. Sieges Even - A sense of change
25. Cher - Love hurts
24. Prince - Diamonds and Pearls
23. Van Halen - For Unnlawful Carnal Knowledge
22. Jethro Tull - Catfish rising
21. The Cult - Ceremony
20. Ten Sharp - Under the Water - line
19. Dire Straits - On every street
18. Crowded House - Woodface
17. Smashing Pumkins - Gish
16. Lenny Kravitz - Mama said
15. Temple of the Dog - Temple of the Dog
14. Red Hot Chilli Peppers - Blood Sugar Sex Magic
13. All About Eve - Touched by the hand of Jesus
12. Fates Warning - Parallels
11. Rush - Roll the bones
10. REM - Out of time (πολύ καλός δίσκος, αλλά τον “πλακώνουν” τα χιτς του)
09. Nirvana - Nevermind (με θυμάμαι να τραγουδάω το Lithium βάζοντας στους στίχους το επώνυμο ενός συμφοιτητή, για πλάκα. Η επίσημη αρχή του grunge. Noμίζω ότι δεν μπορώ να ξανακούσω το Smells like teen spirit.)
08. Alice Cooper - Hey stoopid! (έμαθα τον Alice Cooper από το Trash, τον καψουρεύτηκα μουσικά με αυτό)
07. Savatage - Streets - a rock opera (Οι Savatage είναι ο νέος μου prog έρωτας)
06. Metallica - Metallica (μπαλαντούλες, ξεπούλημα, αλλά μας σημάδεψε, παραλίγο να τους δω και λάιβ το '93 
)
05. Massive Attack - Blue lines (η αρχή του trip hop)
04. Queen - Innuendo (λένε ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να πονάει, σωματικά ή ψυχικά, για να μεγαλουργήσει. Το άλμπουμ αυτό είναι η απόδειξη.)
03. Pearl Jam - Ten (η πρώτη πλευρά ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΝ. Αποφεύγω να την ακούσω κάτι μελαγχολικά απογεύματα Κυριακής, μου γαμάει την ψυχή η φωνούλα του Vedder)
02. U2 - Achtung baby! (τι σου κάνει ο καλός παραγωγός όμως ε; Για διάλυση το πηγαίνανε και έβγαλαν τον καλύτερο δίσκο τους οι Ιρλανδοί!)
- Guns ‘n’ Roses - Use your illusion vol. II (νομίζω ότι το vol. I δεν έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει, έχω κάνει μεγάλες προσπάθειες, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξής του. Βγάλε εκεί το Live and let die και το November rain σε single και καθάρισες. Το ΙΙ ενδέχεται να είναι το καλύτερο διπλό LP στη ροκ ιστορία. Τι να διαλέξεις; Την κορυφαία διασκευή σε Dylan, το sing along Yesterdays που έχω σκίσει σε karaoke
την αλητεία του Pretty tied up, το μελαγχολικό έπος Estranged, το τραγούδι του Terminator 2, TI ΑΠ’ ΟΛΑ; Αν δεν είχα χρησιμοποιήσει τη γνήσια κασέτα για να γράψω πάνω κάτι άλλο ο μλκας, θα ήταν το μοναδικό άλμπουμ που θα το είχα σε LP/MC/CD)
ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ (αλλά πολύ ειδικές, μιλάμε):
(EP) Rotting Christ - A passage to Arcturo (εθνική υπερηφάνεια)
(Live) Neil Young & Crazy Horse - Arc/Weld (special edition, τριπλό CD, το 3ο CD είναι σκέτο φαζάρισμα)
(Compilation) Various Artists - Two Rooms (φόρος τιμής στα τραγούδια των Elton John - Taupin. Ακούστε το Tonight από George Michael να χαζέψετε…)
16 Likes
Γιωργο Γκινη εσυ?
11 Likes
Metallica - Metallica
Έχουν γραφτεί βιβλία, έχουν γυριστεί documentaries, έχει αναλυθεί, αποθεωθεί, επικριθεί. Είτε το αγαπάς, είτε το μισείς αυτό το άλμπουμ αποτελεί το πρώτο σημείο επαφής για τόσους και τόσους οπαδούς της σκληρής μουσικής και προς όφελος κάθε μεταλ μπάντας.
Αλλά οι λίστες δεν είναι εδώ για να τονίζουν την ιστορική σημασία ενός δίσκου. Είναι προσωπικές. Και ως τέτοιες το βρίσκουν στην κορυφή της δικής μου. Το Wherever I May Roam, το εικονικό fill του Lars στο Sad But True, οι ανατριχίλες που ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά live το My Friend of Misery με τον James να παίζει 70.000 κόσμο στα δάχτυλα του - κλικ για ανατριχίλες:
Pearl Jam - Ten
Ο δίσκος που έχει τη βαθμολογία στον τίτλο του, για διευκόλυνση μας. Από τις μπάντες του Σιάτλ, οι Pearl Jam ήταν οι πιο κλασικοί rockers, αυτοί που οφείλουν περισσότερα στους Bad Company και στον Neil Young παρά στο πανκ και το πρώιμο metal. Στο μυαλό μου ο δίσκος αποτελεί μια φυσική προέκταση των Mother Love Bone. Διαχρονικό, διαρκώς επίκαιρο, ένα από τα άλμπουμ που αγγίζουν την τελειότητα πέρα και πάνω από ταμπέλες.
Death - Human
Το magnum opus του Chuck; Πιθανόν. Σίγουρα όμως η αρχή ενός σερί τεσσάρων μυθικών δίσκων (ή πέντε, αν συνυπολογίσουμε τους Control Denied; ). Η ιδιοφυΐα του αείμνηστου Chuck εμφανίζεται σε όλο της το μεγαλείο στην τέταρτη κυκλοφορία των Death, μέσω της μοναδικής ικανότητάς του να γράφει εθιστικά περίπλοκη μουσική. Αλλά το Human δεν τον βρίσκει να είναι μόνος. Paul Masvidal, Sean Reinert και Steve Di Giorgio τον πλαισιώνουν και μαζί διευρύνουν τα τεχνικά όρια του metal. “Lack of Comprehension”, “Suicide Machine”, το jazzy instrumental “Cosmic Sea” είναι ουσιαστικά το template για την επόμενη γενιά τεχνικών death metal συγκροτημάτων που θα εμφανίζονταν στο μεταλλικό τοπίο από τη δεκαετία του 2000 και έπειτα.
Sepultura - Arise
Η καριέρα των Sepultura είναι συνυφασμένη με την εξέλιξη και την προθυμία να κινηθούν προς διάφορες κατευθύνσεις. Το Arise βρίσκει μια μπάντα στο μεταίχμιο της εξέλιξης του ήχου της. Το εναρκτήριο ομώνυμο και τα διαδοχικά χτυπήματα των “Dead Embryonic Cells” και “Desperate Cry” βρίσκουν τους Seps εκεί που τους άφησε ο θρας όλεθρος του Beneath the Remains. Αλλά ταυτόχρονα κομμάτια σαν το “Under Siege (Regnum Irae)” ανοίγουν την πόρτα σε industrial, tribal και hardcore στοιχεία που αρχίζουν σιγά-σιγά να εισχωρούν στον ήχο τους. H επιστροφή στα θρυλικά Morrisound Studios και ο Scott Burns στη θέση του παραγωγού σαφώς άσκησαν κι αυτά την επιρροή τους. Αυτό που σίγουρα δεν άλλαξε είναι η απίστευτη αίσθηση της μπάντας για το ρυθμικό μπετόν-αρμέ riffing. Θα ήταν παράλειψη να μη σταθούμε στο Lovecraftian αριστούργημα του Michael Whelan που κοσμεί το εξώφυλλο.
Queen - Innuendo
Το κύκνειο άσμα του μεγαλύτερου performer όλων των εποχών. Ίσως το αγαπημένο μου Queen. Ο λόγος–μάλλον υποσυνείδητα–είχε να κάνει με τον Freddie. Λίγο πριν υποκύψει στην ασθένεια του, άφησε το στίγμα του τόσο θριαμβευτικά. Δεν υπάρχει πιο επιβλητικό κλείσιμο σε μια τέτοια καριέρα, σε μια τόσο γεμάτη ζωή, από το The Show Must Go On…
Θέσεις 6-10:
Atheist – Unquestionable Presence
Με τη δεύτερη τους κυκλοφορία οι Atheist καθιερώθηκαν ως αυτοί που άνοιξαν το δρόμο του progressive/technical death metal. Ίσως κανένας άλλος δίσκος 30 και κάτι λεπτών δεν έχει τόσες νότες, εναλλαγές ρυθμού, time signatures όσο το Unquestionable Presence. Δίσκος μπροστά από την εποχή του.
Bathory - Twilight of the Gods
Τα γράψαμε για το 1990, τα γράψαμε το 1988, έχουν στερέψει τα κοσμητικά επίθετα για τον Quorthon και τη Epic Metal εποχή των Bathory.
Savatage - Streets
Άλλη μια μπάντα σε σταυροδρόμι, με το Jon για τελευταία φορά σαν lead singer, ένας δίσκος πρόδρομος των TSO; Όπως και να έχει, κομμάτια σαν το Believe με συμμάδεψαν και συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα και σήμερα.
Fates Warning - Parallels
Ακούω την κουβέντα περί “εμπορικής” απόπειρας των Fates–ειδικά βλέποντας την επιτυχία των 'Ryche–αλλά το Parallels δεν στερείται στο παραμικρό έμπνευσης. Το συγκρότημα έβαλε χαλινάρι στη φιλόδοξη/πολύπλοκη σύνθεση τραγουδιών υπέρ των πιο παραδοσιακών δομών και των (υπέροχων) hooks και βρίσκει την τέλεια συμμετρία ( pun intended) τεχνικής, ποιότητας και καλώς εννοούμενης εμπορικότητας. Ένα από τα crown jewels των Fates Warning.
Heathen - Victims of Deception
Ένας δίσκος που θα μπορούσε να ακουστεί back to back με το Rust In Peace και να μην ξενίσει.
Ηοnorable Mentions:
Νirvana - Nevermind. Δίσκος-συνώνυμο μιας γεννιάς.
Guns N Roses - Use Your Illusion I&II. Πως να κάνεις follow up στο πιο επιτυχημένο ροκ ντεμπούτο όλων των εποχών; Με μια γιγαντιαία κυκλοφορία 29.5 κομματιών και 2.5 ωρών που πετάει στον κάλαθο των αχρήστων κάθε πεπατημένη εμπορικής επιτυχίας. Και τι να την κάνουν άλλωστε όταν γράφουν ύμνους σαν το November Rain, αλλάζοντας το modus operandi όσον αφορά το airplay από το MTV μέχρι τον τελευταίο πειρατικό σταθμό.
Ozzy - No More Tears. Μεγάλη αγάπη για αυτό το δίσκο, όσο άνισος κι αν είναι.
Morbid Angel – Blessed Are The Sick. Ή αλλιώς, πως να διαδεχτείς το καλύτερο death metal άλμπουμ όλων των εποχών; Με ένα διάδοχο που μπαίνει στην κουβέντα για το καλύτερο death metal άλμπουμ όλων των εποχών.
Overkill – Horrorscope. Oι unsung heroes του θρας με τον πιθανότατα καλύτερο δίσκο τους. Μια συλλογή pit-worthy ύμνων.
Και λίγο name dropping ελλείψει χρόνου:
Summary
Coroner - Mental Vortex
Corrosion of Conformity – Blind
Swans – White Light From The Mouth Of Infinity
Temple of the Dog – Temple of the Dog
Primus – Sailing the Seas of Cheese
Soundgarden – Badmotorfinger
Skid Row - Slave to the Grind
Carcass - Necroticism
Entombed - Clandestine
Anacrusis - Manic Impressions
Mr. Bungle - S/T
Cathedral – Forest of Equilibrium
Sieges Even - A Sense Of Change
27 Likes
1991
- Death - Human
- Tool - 72826
- Meshuggah - Contradictions Collapse
- Septicflesh - Temple Of The Lost Race
- Metallica - Metallica
Η πιό ποιοτική χρονιά για μενα μεχρι τώρα. Συνεχίζω:
- Rotting Christ - Passage To Arcturo
- Iced Earth - Night Of The Stormrider
- Solitude Aeturnus - Into The Depths Of Sorrow
- Master’s Hammer - Ritual
- Samael - Worship Him
Ξέρω κλέβω αλλά θελω να κάνω μια αναφορά και στο (Εp) Pan.thy.monium - Dream II ( ειδικές καταστάσεις όπως θα λέγαν μερικοί )
21 Likes
Είχα την εντύπωση ότι ήταν του 1992, αλλά έχεις δίκιο!
1 Like
1991
1. Nirvana – Nevermind
Οι Nirvana είναι συγκρότημα που εκτίμησα με την πάροδο του χρόνου σε μεγαλύτερη ηλικία. Τα λόγια περιττεύουν, all killers, no fillers υπερκλασικός δίσκος, ακόμα και όταν “κλέβουν” μεγαλουργούν, τα έχει όλα και συμφέρει.
2. Integrity – Those Who Fear Tomorrow
Χεβυ μεταλ σολάρες στο χαρντκορ μου? Εμφατικό ναι. Ο ήχος-σήμα κατατεθέν που δημιούργησαν οι Integrity και η φωνάρα του Dwid Hellion σαρώνουν τα πάντα. Αγαπημένη μπάντα.
3. Screeching Weasel – My Brain Hurts
Συγκρότημα που μεταξύ άλλων επηρέασε μπάντες όπως Blink-182 και Green Day, διακρίνεται για το άμεσο, ακατέργαστο πανκ ροκ ύφος του και τις μικρές διάρκειες. Εξαιρετικός δίσκος με πολλά κολλητικά κομμάτια όπως το Teenage Freakshow και τα προσωπικά αγαπημένα μου Science of Myth και My Brain Hurts. Έπειτα από μια ακρόαση του Science of Myth κατά πάσα πιθανότητα θα τραγουδάτε για καμιά βδομάδα στίχους όπως “somehow no matter what the world keeps turning, somehow we get by without ever learning”.
The Science of Myth - YouTube
My Brain Hurts - YouTube
4. Leatherface – Mush
Οι Leatherface είναι μπαντάρα. Η φωνή του Frankie Stubbs μάλλον δεν είναι για όλους, αλλά το songwriting και ο ήχος που πετυχαίνει σε αυτό το δίσκο το συγκρότημα είναι κορυφή. Αν θέλετε το πανκ σας μελαγχολικό και μινοριάρικο ακούστε τώρα το “Dead Industrial Atmosphere”. Ακόμα και όσοι δεν ακούτε πανκ βασικά ρίξτε μια ακρόαση καθώς πρόκειται για ένα τέλειο alt. rock τραγούδι.
Dead Industrial Atmosphere 2 - YouTube
5. My Bloody Valentine – Loveless
Μουσικές παραισθήσεις. Γλυκιά ηχητική μαστούρα. Για την όμορφη σκηνή στο Lost in Translation με τη χρήση του Sometimes και το πόσο ιδανικά δένει με την ατμόσφαιρα της ταινίας δε βρίσκω λόγια. One of a kind ήχος.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
21 Likes
Είχα ξαναγράψει για αυτήν τη χρονιά κάποτε εδώ. Να μην επαναλαμβάνομαι (γι’ αυτό σε κάποια δε θα κάτσω καν να γράψω σχόλια), τη θεωρώ την πιο αγαπημένη μου χρονιά ever, το πιο εύκολο top-5 μέχρι τώρα, ιδίως οι πρώτοι 2 δίσκοι είναι αυτή που με καθόρισαν μουσικά σε τρυφερή [sic] ηλικία και όλοι υπόλοιποι που μείναν απ’ έξω είναι τουλάχιστον συγκλονιστικοί.
Βασική πεντάδα:
Nirvana “Nevermind”
Το άκουσα στα 10-11 μου. Μέχρι τότε είχα κάνα δίχρονο που άκουγα rock, ενθουσιαζόμουνα, δε λέω, αλλά ξέρετε ποιο ήταν το πρόβλημα; Όλες οι μπάντες που άκουγα, ήταν οι μπάντες των γονιών μου. Doors, Deep Purple, Pink Floyd, τα γούσταρα όλα, αλλά σχεδόν είχα συνδέσει το rock με ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Morrison και γενικά με κάτι που υπήρξε, πέρασε και πάει. Και ξάφνου, πραγματικά από σπόντα, έρχεται στα χέρια μου το “Nevermind” και ξέρετε ποιο ήταν το κύριο σοκ μου (πέρα από τις πρώτες συγχορδίες του “Smells like teen spirit”); Ανοίγω το booklet και βλέπω μέσα ΧΡΩΜΑ, βλέπω κάποιους που δεν έμοιαζαν με τους 70’s ήρωές μου, είχαν ένα πιο μοντέρνο look, ήταν κάτι που συμβαίνει τώρα (ΟΚ, στο περίπου, αλλά you get the point). Δεν μπορώ να το περιγράψω πιο εύκολα, αλλά σε εποχές ελληνικής επαρχίας 90’s, χωρίς internet ή MTV, εγώ δεν ήξερα ότι υπήρχε ακόμα rock. Οι Nirvana έγιναν η μπάντα ΜΟΥ εκείνο το βράδυ.
Metallica “ Metallica”
Πώς καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με δισκάρα; Έχεις λιώσει ήδη “Enter sandman”, “The unforgiven” και “Nothing else matters” από κασετοσυλλογές, παίρνεις όλο το CD υποψιασμένος αλλά σε φάση «τα καλύτερα δυστυχώς μάλλον τα άκουσα», και έρχεσαι αντιμέτωπος με το riff του “Sad but true”. Με αυτό το “The god that failed”. Με το “Wherever I may roam”, ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ. Με τη γαμημένη μπασογραμμή του “My friend of misery”. Με το “Don’t tread on me” που, δεν ξέρω τι λέτε όλοι, εμένα εξαρχής ήταν all-time favourite. Τι να πω, 1-2 χρόνια μετά την ανακάλυψη του “Nevermind”, ήταν σαν να βρήκα ένα νέο δισκοπότηρο.
Carcass “Necroticism-Descanting the insalubrious”
Το ξέρω ότι το “Necroticism” ανήκει σε μία πολύ συγκεκριμένη σχολή του death metal ώστε να συγκριθεί με άλλα ιερά κειμήλια του είδους, αλλά για εμένα παραμένει μακράν ο αγαπημένος μου extreme metal δίσκος (άντε, για να μην το περιορίσω στο death). Τι γκρούβα, τι θεϊκά, άρρωστα leads (και πόσο παραγνωρισμένος ο Steer σε σχέση με τον Amott; Εδώ του βάζει τα γυαλιά, sorry κιόλας), τι τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην καφρίλα και τη μελωδία. Δε νομίζω οι Carcass να ξαναεμφανιστούν σε πεντάδα μου, οπότε θέλω να σημειώσω ότι για εμένα αποτελούν από τα λίγα συγκροτήματα που μέχρι να διαλυθούν (κι αφήνω απ’ έξω το reunion τους) εξελίσσονταν σταθερά χωρίς να βγάλουν ούτε έναν κακό δίσκο κι επηρεάζοντας 2-3 διαφορετικές μουσικές σχολές στον ΜΕΓΙΣΤΟ βαθμό. Ε, αυτό είναι κατόρθωμα. ΔΙΚΑΙΩΣ κατέκτησαν τη θέση του να είναι η μοναδική ακραία μπάντα που αναφέρθηκε στα “Φιλαράκια”!
Death “Human”
Μεταξύ πολλών, πολλών δεκαριών, το έντεκα. Η μουντάδα της παραγωγής συνεισφέρει στο ηχητικό στίγμα του δίσκου (αν είναι δυνατόν, κάποιοι παραπονιούνται γι’ αυτήν).
Sepultura “Arise”
Από εκεί και πέρα:
Τα death:
Summary
Entombed “Clandestine”
Morbid Angel “Blessed are the sick” (+ εξώφυλλο)
Atheist “Unquestionable presence”
Paradise Lost “Gothic”
Pestilence “Testimony of the ancients”
ΟΚ, σε σχέση με άλλες μπάντες που πέρασαν σαν technical death metal, οι Pestilence ήταν πάντα αρκετά απλοϊκοί και παραδοσιακοί, έτσι; Αυτό δεν αλλάζει ότι έχουμε να κάνουμε με μία τρομερή δισκάρα (τι riff-άρα αυτό το “Twisted truth” και τι επικό solo στο “Land of tears”; ) η οποία, παραδόξως, δε χάνει σε συνοχή από τα συνεχή ιντερλούδια αλλά κερδίζει σε ατμόσφαιρα!
Οι hardcore-ίλες:
Summary
Κακώς πέρασαν στα ψιλά κάποιοι από τους παρακάτω δίσκους! Μιλάμε για ιστορικές κυκλοφορίες για το είδος!
Integrity “ Those who fear tomorrow”
Ο καλύτερος metalcore δίσκος που βγήκε ποτέ -το ανταγωνίζεται μόνο το “Forever war” των Kickback.
Death Side “Bet on the possibility”
Όταν οι πάνκηδες παίζουνε metal καλύτερα από πολλούς μεταλλάδες part I.
-Μα καλά, χωράνε leads επηρεασμένα από Metallica κι επικού χαρακτήρα riffs στο γιαπωνέζικο hardcore;
-Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;
Infezione “Religione oppio dei popoli”
Τίγκα πολιτικοποιημένη μπάντα από Ιταλία μεριά κι αυτή είναι η πιο μελωδική τους κυκλοφορία, punk-ικη στην ουσία.
Οι ροκιές:
Summary
Guns n’ Roses “Use your illusion I”
Guns n’ Roses “Use your illusion II”
Red Hot Chili Peppers “Blood sugar sex magik”
Νομίζω ο Aldebaran το ανέφερε; Ότι μιλάμε για μία από τις πιο ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ παραγωγές rock δίσκου. Τρομερός ήχος και μάλιστα σε όλα τα εύρη, στα καθαρά ακουστικά κομμάτια, στα πιο θορυβώδη κλπ. Και το μπάσο ΟΚ, ξεχωριστή κατηγορία από μόνο του.
Temple of the Dog “Temple of the Dog”
Soundgarden “Badmotorfinger”
Pearl Jam “Ten”
Λοιπόν, το “Ten” το ξαναέβαλα από περιέργεια για να δω αν αξίζει να το αναφέρω έστω σαν honourable mention (!), και λέω άααντε, ας τους κάνω τη χάρη. Που λέτε, εγώ πέρασα μεγάλο grunge κόλλημα μικρός, πρώτα οι Nirvana, μετά οι Alice in Chains, ε, κάπου εκεί προφανώς αναζήτησα και το “Ten”… Και πάααρε απογοήτευση ο μικρός Leper. Τι νερόβραστο rock είναι αυτό; Που είναι η καταθλιψάρα του Cobain ή έστω οι punk αναφορές του; Που είναι το σκοτάδι και η αρρώστια των Alice in Chains; Λοιπόν, ποτέ δεν κόλλησα με την πάρτη τους, όπως καταλαβαίνετε. Φυσικά αναγνωρίζω ότι μιλάμε για ένα πολύ καλοπαιγμένο album, κλασικής rock κληρονομιάς θα έλεγα, αλλά ακόμα και τώρα μπορώ ν’ αντιληφθώ γιατί ποτέ δε μου έκανε το κλικ τότε. Πολύ απλά δε διασταυρώνεται πουθενά με ό,τι αγάπησα εγώ σ’ αυτό που λέμε «grunge», είτε αυτό αφορά τη βρωμιά των Skin Yard π.χ. ή τη μελαγχολία των Mad Season. Ακόμα και οι Soundgarden π.χ. που ούτε αυτοί ήταν «βρώμικοι» ή «σκοτεινοί» και κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κι αυτοί απομυζούσαν από τη 70’s κληρονομιά, κατάφερναν να δημιουργούν κάτι καινοτόμο, που δεν είχε ακουστεί μέχρι τότε, ηχητικά είχαν ένα μοντέρνο στίγμα, ρε παιδάκι μου. Ε, για εμένα οι Pearl Jam αυτό δεν το είχαν, γι’ αυτό και δεν τους έψαξα παραπάνω. Περιμένω block από Παντελή τώρα.
Από heavy metal:
Summary
Coroner “Mental vortex”
Μ’ αρέσουν όλα των Coroner, αλλά μόνο αυτό και το “Grin” θα έλεγα ότι με συνεπαίρνουν σε τέτοιο βαθμό. Εδώ είναι που αρχίζουν να γοητεύονται σχεδόν ολοκληρωτικά από την αίσθηση του groove (πράγμα που θα γιγαντωθεί στο επόμενο φυσικά), οι ρυθμοί και τα στακάτα riffs είναι για σεμινάριο και αυτός ο πιο ξεγυμνωμένος, «κλινικός» ήχος βρωμάει νεωτερίλα (με την καλή έννοια).
Fates Warning “Parallels”
Armored Saint “Symbol of salvation”
Το riff του “Hanging judge” γιατί δεν αναφέρεται συχνότερα ως ένα από τα καλύτερα heavy metal riffs ever; Γιατί δε συμβαίνει το ίδιο για την μπαλάντα “Another day”; Το γρέζι του John Bush είναι ένα από τα καλύτερα και πιο αναγνωρίσιμα που υπάρχουν; Ρητορικά ερωτήματα.
2 EPs:
Summary
Arcturus “ My angel”
Είναι αυτό το πιο σκοτεινό, στοιχειωμένο και υποτιμημένο τραγούδι των Arcturus; ΝΑΙ. Τι ήχους σκαρφίστηκε αυτός ο Sverd στα keyboards του, ρε πούστη μου. Και να φανταστεί κανείς ότι ήταν η πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία. Και τι εφιαλτική ερμηνεία αυτός ο Vold (δεν ξέρω αν οι «αναστεναγμοί» στο μεσαίο μέρος είναι δικοί του, αλλά αν υπήρχαν στ’ αλήθεια φαντάσματα, έτσι θ’ ακούγονταν); Άραγε η ιστορία τους θα ήταν διαφορετική αν επέλεγαν αυτό το κομμάτι ως «οδηγό» της καριέρας τους, αντί για το “Morax” (κομματάρα κι αυτό φυσικά. Λέτε από εκεί να «ξεσήκωσαν» οι Ενδελέχεια το βασικό riff του “Διαμαντένια προβλήτα”;);
Rotting Christ “Passage to Arcturo”
Δεν είμαι εγώ πρωτοδισκάκιας, αυτό είναι δισκάρα.
2 demo:
Summary
Thorns “Grymyrk” demo
Δεν είναι το cult της υπόθεσης. Ούτε ο ιστορικός του αντίκτυπος. Είναι ότι το βάζεις και μπαίνεις σε ψυχεδελικό trip γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο σαν αυτό. Το απολαμβάνεις (και) γι’ αυτό που είναι.
Χαοτικό Τέλος “Πέρα από τα τείχη της σιωπής” demo
Όταν οι πάνκηδες παίζουνε metal καλύτερα από πολλούς μεταλλάδες part II. Το καλύτερο ελληνόφωνο D.I.Y. demo; To demo που αν έβγαινε από κάποια metal μπάντα θα μνημονευόταν ως «η επιτομή του ακραίου»; Ιδού το βιλλιώτικο hardcore που λέγανε κάποιοι.
Κι ένα live για το τέλος:
Summary
Slayer “Decade of aggression-Live”
Συμπέρασμα: από το hardcore μέχρι το «κλασικό» metal, από το grunge μέχρι το extreme metal, κι από τις διεργασίες του undeground μέχρι τις αρένες του mainstream, καλώς ήρθατε 90’s. Η δεκαετία προμηνύεται συναρπαστική.
27 Likes
Ώπα, λάθος τσατ
10 Likes
1. Massive Attack - Blue Lines
Ε να, αυτό ας πούμε ακούγεται σα να βγήκε προχθές. Και να μην όριζε ένα ολόκληρο είδος, η ποιότητά του είναι για #1.
2. Primus - Sailing The Seas Of Cheese
Το σκέφτηκα σοβαρά και για #1 αλλά έχασε στις λεπτομέρειες. Οι Primus είναι ο ορισμός της “acquired taste” μπάντας, ο μπαρμπα-Les είναι ο ορισμός του “κάνω παπάδες και στον ύπνο μου” παικταρά. Ίσως το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημένο μου.
3. Nirvana - Nevermind (+ εξώφυλλο, φυσικά)
Αν με τον αποπάνω δίσκο κάποιοι λίγοι έχουμε σκεφτεί να τα παρατήσουμε, με αυτόν έχουμε κάνει πολλοί περισσότεροι τις πρώτες μας απόπειρες να παίξουμε κάποιο όργανο. Τα υπόλοιπα τα έχετε γράψει όλοι.
4. Soundgarden - Badmotorfinger
Εντάξει όχι ότι ο υπόλοιπος δεν είναι καλός αλλά το 1ο μισό απλά δεν υπάρχει, “Η” φωνή μάς κάνει πλάκα με το καλημέρα. Τα λέω τώρα γιατί το ’94 έτσι όπως είναι, υπάρχει ενδεχόμενο το Superunknown να μην χωρέσει στο top 5 (αν είναι δυνατόν!).
5. Sepultura - Arise
Η riffομηχανή είναι ασταμάτητη. Ισάξιο του μεγάλου προκατόχου του.
+5:
Public Enemy - Apocalypse 91… The Enemy Strikes Back
Άλλη μια δισκάρα που ίσως αν δεν έβγαινε κατευθείαν μετά το FOABP να είχε ακόμα μεγαλύτερο στάτους.
Pearl Jam - Ten
Με Pearl Jam έχω εντελώς επιφανειακή σχέση αλλά το συγκεκριμένο δεν το βαριέμαι ποτέ, είναι δισκάρα (τι να κάνει αυτή η ψυχή ο @vedder;).
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
Το σκέφτηκα για 5άδα γιατί έχει μπόλικες κομματάρες οι οποίες ευθύνονται για πολλούς κάλους - και στα 2 χέρια - αλλά νομίζω ότι κάπου το χάσανε με τη διάρκεια και σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που βλέπετε εδώ, σπάνια θα το ακούσω όλο σε μια καθισιά.
Fates Warning - Parallels
Τα ακούω αυτά περί εμπορικότητας κλπ. Έχουμε ακόμα για την κορυφή τους, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο.
Queen - Innuendo
Περισσότερο από “απλά ένας τίμιος” δίσκος, με κορυφές αντάξιες των 70s, όπως έπρεπε.
22 Likes
Εδώ εννοείς τον “μεγάλο αυνανισμό” που λέγαμε παραπάνω ή είσαι μπασίστας;
4 Likes
Ε για να λέω ότι σκέφτομαι να τα παρατήσω όταν ακούω Primus…
2 Likes
Ενδιαφέρουσα σκέψη
Εμένα πάλι μου ερχόταν πάντα στο μυαλό το We Rock του θείου Ρόνι 
1 Like
@anhydriis ανεξαρτητα απο την παραταση, μπορεις να ανακοινωσεις τα αποτελεσματα ρε συ. Μπορουσες να το εχεις κανει κι απο την προηγουμενη Δευτερα, δεν υπαρχει λογος να περιμενουμε.
5 Likes