Είχα ξαναγράψει για αυτήν τη χρονιά κάποτε εδώ. Να μην επαναλαμβάνομαι (γι’ αυτό σε κάποια δε θα κάτσω καν να γράψω σχόλια), τη θεωρώ την πιο αγαπημένη μου χρονιά ever, το πιο εύκολο top-5 μέχρι τώρα, ιδίως οι πρώτοι 2 δίσκοι είναι αυτή που με καθόρισαν μουσικά σε τρυφερή [sic] ηλικία και όλοι υπόλοιποι που μείναν απ’ έξω είναι τουλάχιστον συγκλονιστικοί.
Βασική πεντάδα:
Nirvana “Nevermind”
Το άκουσα στα 10-11 μου. Μέχρι τότε είχα κάνα δίχρονο που άκουγα rock, ενθουσιαζόμουνα, δε λέω, αλλά ξέρετε ποιο ήταν το πρόβλημα; Όλες οι μπάντες που άκουγα, ήταν οι μπάντες των γονιών μου. Doors, Deep Purple, Pink Floyd, τα γούσταρα όλα, αλλά σχεδόν είχα συνδέσει το rock με ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Morrison και γενικά με κάτι που υπήρξε, πέρασε και πάει. Και ξάφνου, πραγματικά από σπόντα, έρχεται στα χέρια μου το “Nevermind” και ξέρετε ποιο ήταν το κύριο σοκ μου (πέρα από τις πρώτες συγχορδίες του “Smells like teen spirit”); Ανοίγω το booklet και βλέπω μέσα ΧΡΩΜΑ, βλέπω κάποιους που δεν έμοιαζαν με τους 70’s ήρωές μου, είχαν ένα πιο μοντέρνο look, ήταν κάτι που συμβαίνει τώρα (ΟΚ, στο περίπου, αλλά you get the point). Δεν μπορώ να το περιγράψω πιο εύκολα, αλλά σε εποχές ελληνικής επαρχίας 90’s, χωρίς internet ή MTV, εγώ δεν ήξερα ότι υπήρχε ακόμα rock. Οι Nirvana έγιναν η μπάντα ΜΟΥ εκείνο το βράδυ.
Metallica “ Metallica”
Πώς καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με δισκάρα; Έχεις λιώσει ήδη “Enter sandman”, “The unforgiven” και “Nothing else matters” από κασετοσυλλογές, παίρνεις όλο το CD υποψιασμένος αλλά σε φάση «τα καλύτερα δυστυχώς μάλλον τα άκουσα», και έρχεσαι αντιμέτωπος με το riff του “Sad but true”. Με αυτό το “The god that failed”. Με το “Wherever I may roam”, ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ. Με τη γαμημένη μπασογραμμή του “My friend of misery”. Με το “Don’t tread on me” που, δεν ξέρω τι λέτε όλοι, εμένα εξαρχής ήταν all-time favourite. Τι να πω, 1-2 χρόνια μετά την ανακάλυψη του “Nevermind”, ήταν σαν να βρήκα ένα νέο δισκοπότηρο.
Carcass “Necroticism-Descanting the insalubrious”
Το ξέρω ότι το “Necroticism” ανήκει σε μία πολύ συγκεκριμένη σχολή του death metal ώστε να συγκριθεί με άλλα ιερά κειμήλια του είδους, αλλά για εμένα παραμένει μακράν ο αγαπημένος μου extreme metal δίσκος (άντε, για να μην το περιορίσω στο death). Τι γκρούβα, τι θεϊκά, άρρωστα leads (και πόσο παραγνωρισμένος ο Steer σε σχέση με τον Amott; Εδώ του βάζει τα γυαλιά, sorry κιόλας), τι τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην καφρίλα και τη μελωδία. Δε νομίζω οι Carcass να ξαναεμφανιστούν σε πεντάδα μου, οπότε θέλω να σημειώσω ότι για εμένα αποτελούν από τα λίγα συγκροτήματα που μέχρι να διαλυθούν (κι αφήνω απ’ έξω το reunion τους) εξελίσσονταν σταθερά χωρίς να βγάλουν ούτε έναν κακό δίσκο κι επηρεάζοντας 2-3 διαφορετικές μουσικές σχολές στον ΜΕΓΙΣΤΟ βαθμό. Ε, αυτό είναι κατόρθωμα. ΔΙΚΑΙΩΣ κατέκτησαν τη θέση του να είναι η μοναδική ακραία μπάντα που αναφέρθηκε στα “Φιλαράκια”! 
Death “Human”
Μεταξύ πολλών, πολλών δεκαριών, το έντεκα. Η μουντάδα της παραγωγής συνεισφέρει στο ηχητικό στίγμα του δίσκου (αν είναι δυνατόν, κάποιοι παραπονιούνται γι’ αυτήν).
Sepultura “Arise”
Από εκεί και πέρα:
Τα death:
Summary
Entombed “Clandestine”
Morbid Angel “Blessed are the sick” (+ εξώφυλλο)
Atheist “Unquestionable presence”
Paradise Lost “Gothic”
Pestilence “Testimony of the ancients”
ΟΚ, σε σχέση με άλλες μπάντες που πέρασαν σαν technical death metal, οι Pestilence ήταν πάντα αρκετά απλοϊκοί και παραδοσιακοί, έτσι; Αυτό δεν αλλάζει ότι έχουμε να κάνουμε με μία τρομερή δισκάρα (τι riff-άρα αυτό το “Twisted truth” και τι επικό solo στο “Land of tears”; ) η οποία, παραδόξως, δε χάνει σε συνοχή από τα συνεχή ιντερλούδια αλλά κερδίζει σε ατμόσφαιρα!
Οι hardcore-ίλες:
Summary
Κακώς πέρασαν στα ψιλά κάποιοι από τους παρακάτω δίσκους! Μιλάμε για ιστορικές κυκλοφορίες για το είδος!
Integrity “ Those who fear tomorrow”
Ο καλύτερος metalcore δίσκος που βγήκε ποτέ -το ανταγωνίζεται μόνο το “Forever war” των Kickback.
Death Side “Bet on the possibility”
Όταν οι πάνκηδες παίζουνε metal καλύτερα από πολλούς μεταλλάδες part I.
-Μα καλά, χωράνε leads επηρεασμένα από Metallica κι επικού χαρακτήρα riffs στο γιαπωνέζικο hardcore;
-Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;
Infezione “Religione oppio dei popoli”
Τίγκα πολιτικοποιημένη μπάντα από Ιταλία μεριά κι αυτή είναι η πιο μελωδική τους κυκλοφορία, punk-ικη στην ουσία.
Οι ροκιές:
Summary
Guns n’ Roses “Use your illusion I”
Guns n’ Roses “Use your illusion II”
Red Hot Chili Peppers “Blood sugar sex magik”
Νομίζω ο Aldebaran το ανέφερε; Ότι μιλάμε για μία από τις πιο ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ παραγωγές rock δίσκου. Τρομερός ήχος και μάλιστα σε όλα τα εύρη, στα καθαρά ακουστικά κομμάτια, στα πιο θορυβώδη κλπ. Και το μπάσο ΟΚ, ξεχωριστή κατηγορία από μόνο του.
Temple of the Dog “Temple of the Dog”
Soundgarden “Badmotorfinger”
Pearl Jam “Ten”
Λοιπόν, το “Ten” το ξαναέβαλα από περιέργεια για να δω αν αξίζει να το αναφέρω έστω σαν honourable mention (!), και λέω άααντε, ας τους κάνω τη χάρη. Που λέτε, εγώ πέρασα μεγάλο grunge κόλλημα μικρός, πρώτα οι Nirvana, μετά οι Alice in Chains, ε, κάπου εκεί προφανώς αναζήτησα και το “Ten”… Και πάααρε απογοήτευση ο μικρός Leper. Τι νερόβραστο rock είναι αυτό; Που είναι η καταθλιψάρα του Cobain ή έστω οι punk αναφορές του; Που είναι το σκοτάδι και η αρρώστια των Alice in Chains; Λοιπόν, ποτέ δεν κόλλησα με την πάρτη τους, όπως καταλαβαίνετε. Φυσικά αναγνωρίζω ότι μιλάμε για ένα πολύ καλοπαιγμένο album, κλασικής rock κληρονομιάς θα έλεγα, αλλά ακόμα και τώρα μπορώ ν’ αντιληφθώ γιατί ποτέ δε μου έκανε το κλικ τότε. Πολύ απλά δε διασταυρώνεται πουθενά με ό,τι αγάπησα εγώ σ’ αυτό που λέμε «grunge», είτε αυτό αφορά τη βρωμιά των Skin Yard π.χ. ή τη μελαγχολία των Mad Season. Ακόμα και οι Soundgarden π.χ. που ούτε αυτοί ήταν «βρώμικοι» ή «σκοτεινοί» και κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κι αυτοί απομυζούσαν από τη 70’s κληρονομιά, κατάφερναν να δημιουργούν κάτι καινοτόμο, που δεν είχε ακουστεί μέχρι τότε, ηχητικά είχαν ένα μοντέρνο στίγμα, ρε παιδάκι μου. Ε, για εμένα οι Pearl Jam αυτό δεν το είχαν, γι’ αυτό και δεν τους έψαξα παραπάνω. Περιμένω block από Παντελή τώρα.
Από heavy metal:
Summary
Coroner “Mental vortex”
Μ’ αρέσουν όλα των Coroner, αλλά μόνο αυτό και το “Grin” θα έλεγα ότι με συνεπαίρνουν σε τέτοιο βαθμό. Εδώ είναι που αρχίζουν να γοητεύονται σχεδόν ολοκληρωτικά από την αίσθηση του groove (πράγμα που θα γιγαντωθεί στο επόμενο φυσικά), οι ρυθμοί και τα στακάτα riffs είναι για σεμινάριο και αυτός ο πιο ξεγυμνωμένος, «κλινικός» ήχος βρωμάει νεωτερίλα (με την καλή έννοια).
Fates Warning “Parallels”
Armored Saint “Symbol of salvation”
Το riff του “Hanging judge” γιατί δεν αναφέρεται συχνότερα ως ένα από τα καλύτερα heavy metal riffs ever; Γιατί δε συμβαίνει το ίδιο για την μπαλάντα “Another day”; Το γρέζι του John Bush είναι ένα από τα καλύτερα και πιο αναγνωρίσιμα που υπάρχουν; Ρητορικά ερωτήματα.
2 EPs:
Summary
Arcturus “ My angel”
Είναι αυτό το πιο σκοτεινό, στοιχειωμένο και υποτιμημένο τραγούδι των Arcturus; ΝΑΙ. Τι ήχους σκαρφίστηκε αυτός ο Sverd στα keyboards του, ρε πούστη μου. Και να φανταστεί κανείς ότι ήταν η πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία. Και τι εφιαλτική ερμηνεία αυτός ο Vold (δεν ξέρω αν οι «αναστεναγμοί» στο μεσαίο μέρος είναι δικοί του, αλλά αν υπήρχαν στ’ αλήθεια φαντάσματα, έτσι θ’ ακούγονταν); Άραγε η ιστορία τους θα ήταν διαφορετική αν επέλεγαν αυτό το κομμάτι ως «οδηγό» της καριέρας τους, αντί για το “Morax” (κομματάρα κι αυτό φυσικά. Λέτε από εκεί να «ξεσήκωσαν» οι Ενδελέχεια το βασικό riff του “Διαμαντένια προβλήτα”;);
Rotting Christ “Passage to Arcturo”
Δεν είμαι εγώ πρωτοδισκάκιας, αυτό είναι δισκάρα.
2 demo:
Summary
Thorns “Grymyrk” demo
Δεν είναι το cult της υπόθεσης. Ούτε ο ιστορικός του αντίκτυπος. Είναι ότι το βάζεις και μπαίνεις σε ψυχεδελικό trip γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο σαν αυτό. Το απολαμβάνεις (και) γι’ αυτό που είναι.
Χαοτικό Τέλος “Πέρα από τα τείχη της σιωπής” demo
Όταν οι πάνκηδες παίζουνε metal καλύτερα από πολλούς μεταλλάδες part II. Το καλύτερο ελληνόφωνο D.I.Y. demo; To demo που αν έβγαινε από κάποια metal μπάντα θα μνημονευόταν ως «η επιτομή του ακραίου»; Ιδού το βιλλιώτικο hardcore που λέγανε κάποιοι.
Κι ένα live για το τέλος:
Summary
Slayer “Decade of aggression-Live”
Συμπέρασμα: από το hardcore μέχρι το «κλασικό» metal, από το grunge μέχρι το extreme metal, κι από τις διεργασίες του undeground μέχρι τις αρένες του mainstream, καλώς ήρθατε 90’s. Η δεκαετία προμηνύεται συναρπαστική.
