μα δεν είχε manowar το 1991 
2 Likes
Manowar ψηφιζουμε με το αιμα των εχθρων μας, δεν φτιαχνουμε φλωρικα whatsapp γκρουπακια. Βγαλε αποτελεσματα για 1991 και ασε αυτα που ξερεις. Στο μεταξυ, αυριο ψηφιζουμε.
4 Likes
ασε το πνευμα να εργαστεί για εμας αύριο και το φιδάκι θα κρυφτεί στη φωλίτσα του
3 Likes
Επειδή θέλω να συμμετέχω κι εγώ, στη φόρμα που ανέβασες ψηφίζουμε και στα ποστ λέμε δυο (ή τρία ή δεκατρία) λόγια για τις επιλογές μας;
4 Likes
Στη φορμα μονο Metallica, στο ποστ νταξει οτι θελει ο καθενας 
19 Likes
Χαχαχαχα οπως ακριβως περιπου τα ειπε και ο @RiderToUtopia
Φορμα τις επιλογες, κειμενακι οσο θελει ο καθενας ως και απλη ξερη λίστα… καλωςορισες κουκουβαγατα
ξεκαθαρα η επομενη μαλακια που θα κανω ειναι να μπερδευσω τις ψηφους σας με τον @Owl 
Ατσουμπαλοσυνη forever
12 Likes
Μονο αληθειες σε αυτο το νημα. Παω να καθαρισω το γραφειο, εφτυσα τον καφε.
Ή και καθολου. Δεν ειναι υποχρεωση.
6 Likes
1991, λοιπόν, η χρονιά που γεννήθηκα κι εγώ
Paradise Lost – Gothic
Θεωρώ ότι είναι το κορυφαίο τόλμημα στο χώρο της μέταλ μουσικής και πρωτοπόρο για την εποχή του, δηλαδή το να συνδυάσει ένα συγκρότημα του σκληρού ήχου growls από τον τραγουδιστή και guest symphonic φωνητικά από γυναίκα. Τα έβαλαν όχι μόνο με το αυτί, αλλά και με τη ματσίλα κάποιων μεταλάδων. Αξίζει να το θυμόμαστε και να το μαθαίνουμε σε όσους πιστεύουν ότι το symphonic metal ξεκίνησε στα '00s
Nirvana - Nevermind
Είναι από τα άλμπουμ που δεν έχουν ηλικία, δεν υπάρχει γενιά που δεν το έχει ανακαλύψει. Ήταν ένας νέος ήχος, πιο ξεκαθαρισμένος σε σχέση με τον ήχο του Bleach, άγγιξε τους ακροατές - κυρίως τα οργισμένα νιάτα - και συνεχίζει να το κάνει. Είναι ένα άλμπουμ στο οποίο οι Nirvana τα έδωσαν όλα.
Type O Negative - Slow, Deep and Hard
Δεν ξέρω αν ανέφερε κανείς άλλος αυτό το άλμπουμ, είναι ένα από τα αγαπημένα μου από αυτή τη μπάντα, αρκετά σκοτεινό, πολύ αργό και με πολλά noise στοιχεία.
Therion – Of Darkness…
Δεν άλλαξε κάτι στον ήχο της μουσικής ή ιδιαίτερα της μέταλ μουσικής, αλλά είναι ένα από τα δείγματα γραφής των Therion προτού γίνουν η symphonic μπάντα που ξέρουμε. Αντίθετα με τους Paradise Lost, που εκείνη την εποχή έπαιξαν symphonic gothic metal, οι Therion κυκλοφόρησαν ό,τι είχαν κάνει μέχρι τότε, συμπεριλαμβάνοντας κομμάτια που στιχουργικά ήταν thrash και μουσικά death.
Skid Row – Slave to the grind
Παρότι κάποιοι που με ξέρουν μπορεί να μην το περιμένουν, μου αρέσει πολύ αυτό το άλμπουμ, είναι κάτι που ανακάλυψα σχετικά αργά, αλλά εκτίμησα την αξία του για προφανείς λόγους.
30 Likes
Α, δουλευεις; Συγγνωμη, δεν ηξερα…
3 Likes
Δεν δουλεύω. Γραφείο = desk στην προκειμένη περίπτωση
4 Likes
Αλλη μια ομορφη μουσικα εβδομαδα, με τρομερες δισκαρες και χιτς.
Τελικα δε με δυσκόλεψε η 3αδα οσο περιμενα, αλλα οπως σωστα συζητουσαμε και με Τολη πιο πολυ προβληματίστηκα με το 5ο δισκο και γενικα με τη 10αδα.
Οσο καλπαζουμε μεσα σε αυτη την τρομερα επιδραστικη δεκαετια, ειναι τοσα πολλα τα μεμονωμενα τραγουδια απο ολο το φασμα της μουσικης που με εχουν σημαδεψει, οπως ειχα αναφερει ακριβως και για το 1990.
Γενικα μιλαμε για χρονιες που τεθηκαν οι βασεις της μουσικης προσωπικοτητας και αντιληψης, οντας στην αρχη της εφηβειας εν μεσω ενος μουσικου οργασμου παγκοσμιως, μαζι και με τη καθημερινη προσήλωση στο MTV / MGM αλλα και φυσικα εξωτερικων παραγοντων (αδερφια, φιλοι, αδερφια φιλων)…
1. Nirvana - Nevermind
Τι αλλο να πουμε για ενα αλμπουμ φαινομενο που αντιπροσωπευσε γενιες και γενιες, αλλα και εθεσε τον ρυθμο μιας ολοκληρης δεκαετιας? Ενας δισκος που εκτοξευσε το alternative rock / grunge και το εβαλε σε καθε σπιτι. Κρατοντας μια τρομερη ισορροπια μεταξυ ωμοτητας, αγριαδας και μελωδικοτητας το αποτελεσμα ειναι για εμενα αριστουργηματικο.
Αυτο που με τρελαίνει ειναι τα αγρια ξεσπασματα του territorial pissings, breed με αποκορύφωμα το τελειως noise κομματι Endless, Nameless που γελαω απο μεσα μου οταν σκεφτομαι τι θα φανταζεται νορμαλ κοσμος να το ακουσει μετα το something in the way 
Μια ακομη αναμνηση ηταν να βαζω το βινυλιο πιτσιρικας και ελειπαν ολοι απο το σπιτι (μαζι και με το Mercy Seat των Bad Seeds) και να χτυπιεμαι απο καναπε σε καναπε headbanging.
2. Slint - Spiderland
Ενας εκπληκτικος δισκος που αξια στέκεται 2ος για το 1991 - ενα αριστουργημα / μουσικο ταξιδι που εθεσε τα θεμελια του post/math/indie rock οσο κανενας αλλος αλλα γενικα ειναι ενα genre απο μονοι τους. Το ειχα βαλει και στο Album Exchange νομιζω, και γενικα εχω εντυπωσιαστει για το ποσο λιγες φορες εχει αναφερθεί στο φορουμ. Ενα συνονθύλευμα μη παραδοσιακων συνθεσεων, ατμοσφαιρας και τρομερου λυρισμου.
3. Metallica - Metallica
Νταξ οσο και να μη το παραδεχομαστε καμια φορα, το Πλακ αλμπουμ ειναι μεγαλη κυκλοφορια - και ειναι τελευταια προσωπικα που θα βαλω.
Εδω πιανουν μια κορυφη ξεκαθαρα - για καποιους - και προσωπικα εχοντας ξεπερασει τα μεγαλα υπερχιτακια πιο πολυ θα επιστρεψω για αυτα που εχουν μεινει στη καρδια μου: Sad But True / Wherever I May Roam.
4. The Jesus Lizard - GOAT
Ενας τρομερος noise / post hardcore δισκος που ορισε κατα ενα μεγαλο βαθμο το noise ροκ κατα ενα τροπο.
Ακατεργαστο, αγριο, αντι-συμβατικο, χαοτικο με τρομερες ερμηνειες απο τον David Yow που κινουνται μεταξυ ψιθυρων και κραυγων, το αλμπουμ αυτο ειναι μια εντονη και ανορθοδοξη εμπειρια
5. Sepultura - Arise
Το Arise ηταν λοιπον η εκπληξη της 5αδας, μιας και προσπερασε το Τen…
Αλμπουμ ινσταντ κλασσικ για το thrash που αγαπηθηκε απο ολους μας.
Οπως αναφερθηκε, αυτη η αρχη με τα 3 πρωτα τρακς ειναι λυσσαλεα, για να κλεισει και με ενα Orgasmatron γιατι ετσι. Δε ξερω, ξανα ακουγοντας το, το γουσταρα παρα πολυ και με επεισε να μπει 5αδα.
6. Pearl Jam - Ten
7. my bloody valentine - loveless
8. Entombed - Clandestine
9. Bolt Thrower - War Master
10. R.E.M. - Out of Time
26 Likes
Εγώ το είχα πάρει. Πολύ ωραίος δίσκος.
2 Likes
ισχύει
1 Like
Κι εγώ θα συμφωνήσω. Δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του πριν το παρατηρήσω στις λίστες κάποιων εδώ μέσα. Σε σημεία μου θύμισε Mogwai που άκουγα αρκετά. Το περιγράφετε math rock, post hardcore, να πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα απ’ αυτά. Στο μυαλό μου είναι όλα είναι alternative rock! Ότι και να 'ναι πάντως, ωραία πρόταση!
2 Likes
Πετάω όποιες σκέψεις για κατάταξη, σταυρώνω τα χέρια κοιτώντας απεγνωσμένα το έτος και ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τις αγαπημένες μου μπάντες…
Entering 1991…
Αυτός ο υποβλητικός τόνος, η διεστραμμένα άρρωστη ατμόσφαιρα και το απαθές συναίσθημα που στήνεται στο Spiderland των Slint δεν αντιγράφεται. Δεν μπορεί να αντιγραφεί όσο τεχνικά άρτιος και να είσαι, όσο και να θέλουν να σε προωθήσουν. Οι παύσεις διάσπαρτες μετατρέπουν τη σιωπή σε χείμαρρο αισθημάτων, οι στίχοι επικοί μα δυσοίωνοι φέρνουν περισσότερο σε πλύση εγκεφάλου. Το ανοσιούργημα θριαμβεύει ως έργο τέχνης. Ο μόλις δεύτερος και τελευταίος δίσκος τους μπορεί να μην τους έκανε μεγάλους και τρανούς, αλλά τους κατέστησε πατέρες του post-rock, εξαιτίας αυτών των 6 ύμνων.
6 τραγούδια και για το Laughing Stock των Talk Talk. Δίσκος τηλεμεταφορά, σε ρουφά από τα πρώτα δευτερόλεπτα και σε ξερνάει μετά από 42 λεπτά. Ότι καταφέρνουν οι Slint στο κύκνειο άσμα τους το επαναλαμβάνουν και οι Talk Talk στο επίσης τελευταίο τους πόνημα. Η μια φορά και ένα καιρό μπάντα με τα χιτάκια βαραίνει και παραδίδει τον δεύτερο πυλώνα του post-rock. Οριακά jazz, αυτοσχεδιαστικοί και νωχελικοί, στοιχειώνουν και ανατριχιάζουν.
Σε μια χρονιά ανάστασης για το rock, τα τύμπανα του πολέμου ηχούν βαθιά στον Αμαζόνιο. Στα χέρια του Igor το drumkit τρώει τόσο ξύλο όσο ο Stalone σε όλα τα Rocky μαζί, τα ταβάνια στο club Sala Zeleste της Βαρκελώνης ακόμη στάζουν, η τριάδα Arise - Dead Embryonic Cells - Desperate Cry δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά. Το Arise των Sepultura είναι ο μεγαλύτερος θρας δίσκος της μετα-Slayer εποχής, την χρονιά του μεγαλύτερου live δίσκου όλων των εποχών (Slayer – Decade Of Aggression Live).
Και αφού πιάσαμε το θράς, ας ασχοληθούμε και με το πρώην θρας. Αφού τερμάτισε όλα τα προηγούμενα είδη η τετράδα από τη Bay Area έβαλε λίγο “Rock” στο κρασί της. Πούλησε σαν φρέσκα κουλούρια το Metallica των (sic) Metallica και άνοιξε ένα ρήγμα στο μουσικό σύμπαν, μία μαύρη τρύπα από την οποία περνάει σχεδόν το σύνολο των μελλοντικών metallers, οπαδών και μπαντών. Η παραγωγή του album θα γίνει ευαγγέλιο για τα επόμενα χρόνια ενώ οι ύμνοι από τους οποίους αποτελείται ο δίσκος έχουν καταφέρει και έχουν γίνει μαϊντανοί (με την καλή έννοια). Υπερφραξιονικός όσο κανείς άλλος metal(?) δίσκος δεν καταφέρνει να φτάσει στο νούμερο 1 γιατί πολύ απλά η θέση είναι κατειλημμένη.
Ο αριστερόχειρας ξανθομπάμπουρας από το Σιάτλ και η παρέα του καταστρέφουν κάθε λογική και γίνονται βασιλιάδες του σύμπαντος σε μία βραδιά. Ο απόλυτος συντονισμός της εποχής και του συγκροτήματος δημιούργησε ωστικό κύμα που ξεπερνά και το σήμερα. Απλές συνθέσεις και εσωστρεφής στίχοι κονιορτοποιούν ολόκληρη τη δισκογραφία του παρελθόντος καθιστώντας το punk (γκραντζ) πιο επίκαιρο από ποτέ. Η μπάντα μετεωρίτης καταστρέφει την κανονικότητα (και τα μουσικά όργανά της επί σκηνής, μοναδικό ακόμη και αυτό) αλλά μέσα στην ανεξέλεγκτη τροχιά της αυτοκαταστρέφεται. Πιο πριν θα προλάβει να βγάλει τον καλύτερο της δίσκο (δύο χρόνια αργότερα) μα παρόλα ταύτα το Nevermind των Nirvana παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα game-changer όλων των εποχών.
Εξώφυλλο; Το μωράκι στη πισίνα. Ξεκάθαρα
…Leaving 1991
Το μεγαλύτερο έτος στην ιστορία της μουσικής 
26 Likes
Εκμεταλλεύτηκα την παράταση για να γράψω λίγο πιο συγκροτημένα τις σκέψεις μου.
Summary
Το 1991 γαμιέται. Βγήκε ο καλύτερος non-Metallica δίσκος ever, παιγμένος από τους Metallica. Δύο μέρες άντεξε στη δισκοθήκη μου. Τον αγόρασα την πρώτη μέρα κυκλοφορίας, με πολλή προσμονή, τον αντάλλαξα την δεύτερη αφού έγραφε Metallica απέξω, αλλά είχε κάτι άλλο μέσα. 30 χρόνια μετά έχω αλλάξει γνώμη. Δεν τον έχω διαγράψει πια, αλλά το ίδιο ισχύει και με τις αγγινάρες. Κάποτε σταμάτησα να τις τρώω, τώρα τις ψάχνω που και που επειδή μου αρέσουν. Επειδή ακριβώς έχω αλλάξει, μπαίνει στην πεντάδα μου για την ιστορική και τη μουσική αξία.
Καταλαβαίνω όλα τα ψυχωτικά και τις υπερβολές σχετικά με “τον καλύτερο δίσκο από καταβολής ανθρωπότητας, σύμπαντος κλπ”, αλλά για εμένα ποτέ δεν θα γίνει ο καλύτερος των Metallica. Με ζάλιζε ένας φίλος μου, λίγο πριν τη συναυλία στο Παρίσι, ότι άλλαξε λέει το HM. Μπράβο του. Έβαλε το είδος σε όλα τα σπίτια. Συγχαρητήρια. Έκανε mainstream τη μουσική μας. Τέλεια. Για τον jonkyr @ 1991 δεν ήταν (το) μέταλ (που θέλει). Ούτε τώρα, αλλά ο jonkyr @ 2023 ακούει (και) άλλα πράγματα. Οπότε το Black Album μπαίνει στην πεντάδα.
Summary
Λέγεται ότι οι Nirvana σκότωσαν τη γερασμένη σκηνή του LA με το Nevermind. Διάβαζα κάπου ότι αυτό το πέτυχαν οι Metallica με το BA, διότι ουσιαστικά έβαλαν τα ποπ στοιχεία στο πιο βαρύ κομμάτι του μέταλ, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται πια το glam/sleaze. Το ακούω, αλλά νταξ, δεν θα το αναλύσω κιόλιας. Ομολογώ ότι δεν μου αρέσει το grunge, ο ήχος των περισσότερων συγκροτημάτων μοιάζει ίδιος στα αυτιά μου. Δεν είμαι μουσικός, παρότι προσπάθησα να παίξω μουσική μικρός, δεν είμαι κριτικός δίσκων, οπότε δεν με νοιάζει να κάνω ανάλυση νότα νότα. Αν μου αρέσει, ειναι οκ.
Από το Nevermind άκουσα τα κλασικά όταν πρωτοβγήκε. Παίζονταν παντού. Δεν έχω καμία ιδιαίτερη εκτίμηση στον Kobain, βεβαια δεν ήμασταν και κολλητοί οπότε μπορεί να λέω μλκς. Άκουσα τον δίσκο τις τελευταίες εβδομάδες. Φανταστικός. Μόνο τώρα έδωσα την απαιτούμενη προσοχή στο σύνολο του δίσκου και όχι σε 2-3-4 τραγούδια του. Φοβερός. Εννοείται ότι μπαίνει στην πεντάδα και για την ιστορική και για τη μουσική αξία του.
Summary
Και όσο γράφω, γίνεται δυσκολότερο. Διότι άκουσα με πολλή προσοχή το Badmotorfinger και “omg τι ήταν αυτό”! Κατά καιρούς έχω ακούσει δουλειές του Cornell, όμως σαν ακροατής σε κάποιο μπαρ, σε κάποιο ραδιόφωνο, κάτι τέτοιθο. Εδώ το έκανα με προσοχή και κατάλαβα το μέγεθος της αξίας του. Ο δίσκος είναι συγκλονιστικός, προσπαθώ να τον χωρέσω στην πεντάδα και ίσως τα καταφέρει. Ίσως όχι. Διότι η φάση 1991 γίνεται ακόμη δυσκολότερη.
Summary
Και είναι η σειρά των Use από τους GnR. Άντε και να επιλέξεις μόνο ένα από τα δύο, αλλά ποιο; Το ΙΙ μοιάζει καλύτερο, το Ι έχει μέσα το υπεραγαπημένο μου Coma (και άλλα 6-7 έπη). Χαμός. Οι δίσκοι αυτοί έκαναν τους GnR τεράστιους. Ξέρουμε τι ακολούθησε, όμως όσοι τα ζήσαμε σε real time γνωρίζαμε για προστριβές και egos, όμως δεν βλέπαμε τη διάλυση. Βλέπαμε ένα λαμπρό μέλλον. Τα Use είναι πάντως η παρακαταθήκη τους, καθώς και το διαβατήριο για να περιοδεύουν ακόμη όπως κάνουν οι SOAD: ουσιαστικά χωρίς νέα μουσική.
Summary
Και πλέον μπορώ να διαλύσω κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο αφού κάπου πρέπει να χωρέσω και το Streets. Είναι αδύνατο να μείνει εκτός αυτό το κόσμημα. Είναι ο τελευταίος με τον Jon ως lead φωνή. Ο λυρισμός περισσεύει, τα πλήκτρα αλλάζουν το συγκρότημα ριζικά, η ιστορία του έργου παρασύρει. Και έχει μέσα το Believe. Αρκούν.
Summary
Αυτό που δεν θα έλειπε από τη λίστα μου, δεν έχει αναφερθεί ως τώρα. Mane Attraction από White Lion. Λατρεύω κάθε νότα του. Επίσης, οι ανύπαντροι ας θυμούνται ότι το Till Death Do Us Part είναι εξαιρετικό τραγούδι για τη μέρα που θα διαβούν τον Ρουβίκωνα πάρουν τη μεγάλη απόφαση.
Summary
Ήδη έχω γράψει για επτά δίσκους. Ξεχωριστή αναφορά στο νέο πόνημα των Warrior Soul που ακούει στο όνομα Drugs, God and the New Republic. Φανταστικά τραγούδια μαζεμένα σε ένα δισκάκι, αλλά τα σπουδαία ακολουθούν.
Επίσης, το 1991 οι Queen συγκλονίζουν με το Innuendo, οι Rush ραπάρουν στο Roll the Bones. Μεγάλος δίσκος και το Ten από Pearl Jam, αλλά σίγουρα όχι τόσο του γούστου μου. Ο Danzig κυκλοφορεί ένα σκοτεινό διαμάντι, κάτι Skyclad εμφανίζονται από κάπου, κάτι Heaven’s Gate ζουν σε υστερία, κάτι Four Hoursemen λένε ότι τίποτα δεν είναι εύκολο. Κι επειδή δεν είναι εύκολο να σταματήσεις το namedropping με τόση ποιότητα στη μουσική, σταματώ εδώ.
Πεντάδα άγνωστη. Ένα από τα δύο GnR και ένα από τα δύο τελευταία της παρακάτω λίστας, θα μείνει εκτός. Θα αποφασίσω μπροστά στην κάλπη, έχω αλλάξει γνώμη 10 φορές.
GnR - Use I & II
Talica - Black Album
Nirvana - Nevermind
White Lion - Mane Attraction
Soundgarden - Badmotorfinger
Savatage - Streets
Υπέροχη φωτό από στόρι του Tom Morello νωρίτερα σήμερα:
Λέτε να μας διαβάζει;
23 Likes
εννοείται… αλλά ακόμη να ψηφίσει… Hey Tom μην κάνεις τον μάγκα, 5 επιλογές είπαμε
3 Likes
Οταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό στο τέλος του έτους, θα βάλω τις φάτσες όσων ψηφισαν σε αφίσα wanted.
2 Likes
1991 λοιπόν, η αλλιώς η χρονιά του “Νevermind” & άλλα 4.
Επίσης, η αρχή της παντοκυριαρχίας των Darkthrone.
- Nirvana - “Nevermind”
- Darkthrone - “Soulside Journey” (edit: + εξώφυλλο προφανώς)
- Guns N’ Roses - “Use Your Illusion II”
- Bathory - “Twilight Of The Gods”
- Dismember - “Like An Ever Flowing Stream”
Check also:
Summary
- A Tribe Called Quest - “Low End Theory”
- Carcass - “Necroticism - Descanting the Insalubrious”
- Entombed - “Clandestine”
- Samael - “Worship Him”
- Rotting Christ - “Passage To Arcturo”
- Soundgarden - “Badmotorfinger”
- Public Enemy - “Apocalypse 91…The Empire Strikes Black”
- Integrity - “Those Who Fear Tomorrow”
- Master’s Hammer - “Ritual”
- Death Side - “Bet On The Possibility”
19 Likes