#15 - #6 (sort of)
Στο δεύτερο έτος της δεκαετίας του '90 φαίνεται ότι έχει αρχίσει σιγά σιγά να υποχωρεί εκείνη η παλιά ανεμελιά/ευφορία, οι μαλλιάδες δεν έχουν συνειδητοποιήσει μεν πλήρως τι τους περιμένει αλλά παίζει να το ψυχανεμίζονται. Και ο καθενας διαχειρίζεται το κλιμακούμενο τρέμουλο της επερχόμενης τεκτονικής αλλαγής όπως τον φωτίζουν ο Θεός και η Παναγία που θα έλεγε και μια θειά μου: Άλλοι γίνονται όλο και πιο ακραίοι και βάναυσοι, άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους σε μια προσπάθεια επιμήκυνσης της οικείας κανονικότητας, κι ας ετοιμάζει βαλίτσες αυτή, άλλοι πάλι εξωτερικεύουν τη σύγχυσή τους στο πλαίσιο της ορατής πλέον prog έκρηξης που επιτέλους (?) θα σημειωνόταν κάτι μήνες μετά.
Περνάμε λοιπόν στο διά ταύτα και, πολύ ταιριαστά, την τιμητική πρώτη αναφορά από την αναπληρωματική δεκάδα μου για το '91 καπαρώνουν οι Atheist με το δεύτερο και σπουδαιότερο άλμπουμ τους, Unquestionable Presence. Τις προάλλες κάναμε καλή κουβέντα με τα παιδιά εδώ περί τεχνικού death metal, για να μην επαναλαμβάνομαι λοιπόν θα πω το εξής: Αν στο Piece of Time το όραμα των Atheist είχε παρουσιαστεί ακόμα κάπως πρωτόλειο, με ορατό τον ομφάλιο λώρο με ακούσματα, πειράματα, θραύσματα που είχαν προηγηθεί, εδώ πλέον αναδύεται σε όλη την πανικόβλητη δόξα του, σε όλο το τραγικό του μεγαλείο, σαν να οργίζεται και να σπαράζει ο ίδιος ο δίσκος “γιατί;” κλαίγοντας τον χαμό του Roger Patterson. Αδιαμφισβήτητη Παρουσία όνομα και πράγμα.
Από τις ΗΠΑ μεταφερόμαστε τώρα στη Βρετανία για το τρίτο άλμπουμ των Carcass, Necroticism (Descanting the Insalubrious). Λοιπόν, δεν ξέρω, μπορεί και να έχω κάνει μαλακία που ακόμα δεν έχω ασχοληθεί με τους δύο πρώτους δίσκους της μπάντας (πιθανότατα φοβούμενος ότι θα είναι υπερβολικά απόκοσμοι για μένα), επειδή όμως για τα δύο επόμενα, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως του Necroticism, έχω αρκετά καλή εικόνα (όπως επίσης για τα πιο πρόσφατά τους - αλλά γι’ αυτά έχουμε καιρό), έχω να δηλώσω το εξής: Οι Carcass είναι μία από τις μπάντες που έχω στο μυαλό μου γι’ αυτό που θα περιέγραφα ως το απόλυτο death metal και ταυτόχρονα εξαιρετικό σημείο εισαγωγής στο είδος (τουλάχιστον σε τούτη δω τη μεσαία περίοδό τους). Ακρότητα όσο πρέπει, μελωδία όσο πρέπει, φωνητικά σχετικά φιλικά στο μη εξοικειωμένο αυτί και κατά τ’ άλλα μια διαρκής μέταλ ηδονή, μια Ωδή στο Ριφ. Bill Steer / Mike Amott, a guitar duo For The Ages.-
Ώρα όμως να μπει μια άνω τελεία στις καφρίλες, γιατί έβγαλαν το ντεμπούτο τους οι Conception! Σε μια εποχή που η Νορβηγία δεν είχε πάθει ακόμα το συλλογικό γαμωσταυρέητορ αμόκ της (© Γιοβανίτης), έβγαζε progressive metal ήρωες που έπαιρναν το τεχνικό power της προηγούμενης δεκαετίας, το έκαναν ακόμα πιο τεχνικό, κρατώντας όμως όλο τον λυρισμό του, πέταγαν μέσα και ψαρωτικά flamenco, jazz και λοιπά αψυχολόγητα περάσματα και με κάποιον τρόπο όλο αυτό το εκ πρώτης ακροάσεως τουρλουμπούκι όχι μόνο δεν έβγαινε τουρλουμπούκι, αλλά θα έβαζες στοίχημα και ότι ηχογραφήθηκε εντελώς αβίαστα, σχεδόν αυτοσχεδιαστικά. Και, φυσικά, ό,τι και να πει κανείς για το μυθικό κιθαριστικό παίξιμο αυτής της διαχρονικής μουσικής ιδιοφυίας, του Tore Ostby, αλλά και για την Ουράνια Φωνή του μεγάλου Ρόι Καν, είναι απελπιστικά λίγο…
Και η smooth (?) αυτή μετάβαση ανοίγει τον δρόμο για να παιχτεί πραγματικά η πιο σκληρή μπάλα της χρονιάς. Υπάρχουν ιδιαίτερες μπάντες …και υπάρχουν και οι Confessor. Δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει ποτέ άνθρωπος που να έβαλε να παίξει το Condemned και να μην έμεινε με ανοιχτό το στόμα και να ξύνει απορημένος την κεφάλα του. Μα καλά, τεχνικό/πειραματικό/progressive doom metal;! Ποιο νοσηρό μυαλό σκέφτηκε τέτοιο πράγμα; Φυσικά, πολλοί θα αμφισβητήσουν - είμαι σίγουρος ότι το έχουν κάνει ήδη - ακόμα και το γεγονός της ένταξης των Confessor στο ιδίωμα. Είναι δυνατόν μπάντα που δεν ακούγεται να έχει επηρεαστεί από Σάμπαθ να θεωρείται doom;;;;; Κάθε κανόνας έχει και από μία τουλάχιστον εξαίρεση, υποθέτω… Σε τελική ανάλυση το μόνο που έχει σημασία είναι ότι αυτή η ηχητική σπαζοκεφαλιά, με τα υπερστριφνά ριφ και τα φωνητικά στη στρατόσφαιρα, σε προ(σ)καλεί να αναμετριέσαι μαζί της για πάντα. Συγκρότημα και δίσκος μόνο για τους (πολύ) βλαμμένους.
Επειδή όμως έμπλεξε πολύ η κατάσταση, πάμε για λίγο ροκενρόλ! Ναι, ναι, το ξέρω ότι τυπικά/επίσημα, ακόμα είμαστε έναν Entombed δίσκο μακριά από τη γέννηση του περιβόητου υπο-υπο-ιδιώματος (!) του death’n’roll, για ξανακούστε όμως το Clandestine, προσεκτικά όμως, και ελάτε να μου πείτε ότι “πίσω από τις γραμμές” δεν κρύβεται ήδη κάτι το μερακλίδικο, ότι δεν έχει αρχίσει το νεκρο-λέμικο έμβρυο να κλωτσάει την classic death metal κοιλιά της Μάνας του Λόχου. Αλλά και να διαφωνήσουμε σε αυτό, διάολε δεν γίνεται να μη συμφωνήσουμε στο ότι σε τούτον δω τον δεύτερο δίσκο τους οι Στοκχολμέζοι αλητάμπουρες δίνουν πολύ πόνο. Και τι που τους έκανε νερά ο Λαρς-Γκόραν; Βγαίνει μπροστά ο Νίκε και ξερνάει κάφρικες ερμηνείες που συναγωνίζονται σε πώρωση - για να μην πω ότι τις ξεπερνούν κιόλας… - αυτές του άσωτου υιού! Στη συνείδησή μου, μάλλον το αποκορύφωμά τους.
Ξαναρίχνουμε τους τόνους τώρα - αρκετά έως πολύ. Το #6 μου για το 1991, ο δίσκος αυτής της ενότητας που πλησίασε περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους στο να κερδίσει θέση στο Top 5, δεν είναι άλλος από το Parallels των Fates Warning. Γιατί είναι Fates Warning, ηλίθιε, θα μπορούσε να είναι η απλή και ξερή εξήγηση, επειδή όμως δεν είμαστε αγενείς κάνουμε και ένα σύντομο elaborate (? - αντιφατικό ακούγεται αυτό, τέλος πάντων) λέγοντας ότι εδώ ο Μαθιός και οι λοιποί έβγαλαν έναν από τους πιο αφοπλιστικά συναισθηματικούς δίσκους που μπορεί να ακούσει κανείς σε μέταλ πλαίσιο, σχεδόν απογυμνωμένοι πια, με την τεχνική - φαινομενικά τουλάχιστον - να έχει μπει σε δεύτερο πλάνο. Ακόμα δεν έχω πειστεί ότι προσπάθησαν να γίνουν εμπορικοί (είμαι ξεροκέφαλος), δεν μου φαίνεται επουδενί εμπορική η μουσική που παίζουν εδώ οι Fates, μόνο ζεστή, συγκινητική, προοδευτική μέταλ μουσική. The Eleventh Hour, Point of View, Life in Still Waters και όχι μόνο, στο πάνθεον του ήχου.
Άλλη μια απότομη στροφή σ’ αυτή την ενότητα, για τη μεγάλη επιστροφή των Motorhead. Πώς; Επιστροφή; Γιατί, πήγαν ποτέ πουθενά; OK, good point. Για μένα, εν πάση περιπτώσει, μετά από κάποια χρόνια που τους είχα αφήσει λίγο στην άκρη, το 1916 ακούγεται ως θριαμβευτική επάνοδος σε top form. Στον τελευταίο του πλήρη Motorhead δίσκο ο Philthy Animal δίνει το σύνθημα για να αρχίσουν ο Lemmy και οι άλλοι δύο υπολοχαγοί του στις κιθάρες, Phil Campbell και Wurzel, την καλύτερη Motorhead-ική επίθεση στα 90s, μία από τις πιο ολοκληρωμένες στην πορεία του συγκροτήματος τολμώ να πω, και χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο αστραφτερά - και όσο πάει και πιο δυσεύρετα, τα επόμενα χρόνια - διαμάντια του heavy metal στην αφιλόξενη αυτή δεκαετία. Επίθεση βέβαια η οποία δεν διατηρείται αμείωτη μέχρι τέλους, γιατί εκεί “στα χασομέρια” ο Lemmy κάνει τη μεγάλη έκπληξη με το καθαρά μελωδικό, σπαρακτικό ομότιτλο κομμάτι - φόρο τιμής στους νεκρούς του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όλη εκείνη τη γενιά που τη ρίξανε στην κρεατομηχανή της βρώμικης διαπάλης μιας αυτοκρατορίας με επίδοξους αντικαταστάτες/διαδόχους της. …and that’s how it is for a soldier…
Και τώρα, πουτάνα όλα! Ο άλλος δίσκος αυτής της αναπληρωματικής δεκάδας που κανονικά ήταν πενταδάτος είναι το κλασικό Arise των Sepultura. Είμαι δε βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα το μετανιώσω που δεν το ψήφισα. Φευ… Κατά τ’ άλλα οι διαφωνίες για το ποιο είναι το κορυφαίο τους, μεταξύ αυτού και του Beneath the Remains, πιστεύω δεν θα τελειώσουν ποτέ. Καλά είναι αυτά όμως, τα θέλω, μ’ αρέσουν. Στην πραγματικότητα απλά αναπαράγονται εσαεί οι αφορμές να βάλεις τους Seps εκείνης, της πιο γόνιμης περιόδου τους, να παίξουν, να τα σπάσεις όλα όπως πρέπει, διάολε, και μετά να πρήζεις κάθε γνωστό και φίλο μεταλλά για το “πόσο γαμούσανε ρε τότε…”. Όλα είναι στο 11 που θα λέγανε και στο Spinal Tap, θρας πανδαιμόνιο με χειρουργική ακρίβεια, δολοφονικά ριφ από τον Μαξ, απίστευτες σολάρες από τον Αντρέας, ανελέητο σφυροκόπημα από τον Ιγκόρ και OBLITERATION OF MANKIND, UNDER A PALE GREY SKY WE SHALL ARISE!
Για μισό λεπτό όμως. Τι φάση μ’ αυτούς τους Sieges Even; Αυτοί δεν είχαν βασίσει το πρώτο τους στους Watchtower; Και το δεύτερο …σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι Watchtower (σε μια ευτυχή/ατυχή σύμπτωση, το Life Cycles, που έχει σχεδόν ίδιο τίτλο με το ντεμπούτο τους, όπου όμως δεν έπαιζαν καθόλου έτσι 
) και στους Rush; Μην τους αδικώ όμως και τελείως τους δύο πρώτους δίσκους, όταν δεν χαντακώνονται από τα φωνητικά έχουν πράγματα να δώσουν, ψήγματα προσωπικού στυλ να παρουσιάσουν. Τώρα δε που βρήκαν και τραγουδιστή της προκοπής (τον κρυστάλλινο Jogi Kaiser), ποιος τους πιάνει! Στο A Sense of Change απογαλακτίζονται επιτέλους από τους Τεξανούς, ρίχνουν το βάρος στους Καναδούς, αφομοιώνοντάς τους όμως με απολύτως δημιουργικό τρόπο, και χάρη και στο απίθανο διπλό καρμπιρατέρ των αδερφών Holzwarth δημιουργούν τον καλύτερό τους δίσκο και έναν από τους ωραιότερους του προοδευτικού ήχου της δεκαετίας. Η “ομορφιά” είναι η λέξη - κλειδί ειδικά στο ομότιτλο, που σπάει κάθε στεγανό χρόνων - εποχών και, όσο ιεροσυλία κι αν φαντάζει, ακούγεται σαν κάτι που μπορεί να έγραφε π.χ. ο Σούμπερτ στα 1820s (!). Ας είν’ καλά αυτός ο υπέροχος καλλιτέχνης, ο Markus Steffen, που τα πηγαινέλα του καθόρισαν και τις επόμενες εξωφρενικές μεταμορφώσεις των Βαυαρών…
Και, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού...
…σε εντελώς δική του, ξεχωριστή αναφορά, το μουσικό Αντίο του πιο εμβληματικού performer της ροκ μουσικής. Με τους Queen μέσα στα χρόνια χαθήκαμε, το ομολογώ. Η αποφασιστικά πιο pop κατεύθυνση που πήραν στα 80s (παρόλο που, όντως, σε αρκετούς απ’ αυτούς τους δίσκους υπήρχαν και ορισμένα κολοσσιαία ροκ, ενίοτε ακόμα και χέβι ροκ κομμάτια) απλά δεν ήταν για μένα, οπότε τους παρατηρούσα από μια κάποια απόσταση. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, ακόμα και το Innuendo δεν μπορώ να πω ότι μου κάνει ολόκληρο, αυτή η πολυσυλλεκτική προσέγγιση που είχαν υιοθετήσει είναι μέχρι και σήμερα too much for me. Δεν έχει καμία σημασία όμως. Innuendo και The Show Must Go On. Αυτοί είναι οι δύο αποκλειστικοί λόγοι που με υποχρεώνουν να σκύψω ευλαβικά το κεφάλι και να πω, Φρέντι, σ’ ευχαριστώ για όλα. Μετά από όλα αυτά τα θρυλικά που έκανες στα 70s, μετά από τις κραιπάλες και όλες τις υπόλοιπες υπερβολές των 80s, μετά από τον θρίαμβο του Γουέμπλεϊ, ακόμα και με τη σκιά του επερχόμενου πικρού τέλους να απλώνεται βαριά πάνω από το κεφάλι σου, βρήκες τη δύναμη για δύο τελευταίες συγκλονιστικές ερμηνείες, για δύο τελευταίες larger than life στιγμές που έμειναν στην Ιστορία της μουσικής του 20ού αιώνα. Η καρδιά μες στο στήθος σου ράγιζε, το μακιγιάζ σου έβγαινε, αλλά το χαμόγελό σου έμεινε εκεί. Μέχρι το πέρασμα στην αιωνιότητα.
15+1 more
-
Ария - Кровь за кровь (Blood for Blood)
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Τυπικά ΕΣΣΔ υπάρχει ακόμα, αλλά όλοι ξέρουν ότι είναι θέμα χρόνου στο Κρεμλίνο η Υποστολή. Η βαριά σκιά του ιστορικού πισωγυρίσματος σκεπάζει τα πάντα. Ο λαός δεν υπερασπίστηκε την επανάστασή του, γιατί και πώς είναι μεγάλη ιστορία. Τώρα όλοι αντιδρούν στον ερχομό της νέας, σκοτεινής εποχής με διαφορετικούς, απρόβλεπτους τρόπους. Μεταξύ τους και οι Άρια, που μεταφράζουν τον ζόφο σε παράξενες μεταφυσικές αναζητήσεις. Η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός βρετανικού τάγματος κατά τον Α’ Παγκόσμιο. Αδηφάγα ζόμπι. Ο Αντίχριστος ως alter ego. Ο Πόντιος Πιλάτος πιόνι στη μάχη Καλού και Κακού. (Καινά;) Δαιμόνια. Μαυρίλα παντού, υπηρετούμενη στην εντέλεια από τους Κιπέλοφ and co. με τρομερές αποδόσεις, ως συνήθως, γενναία έφοδο στο αβέβαιο μέλλον (“Ακολούθα Με”). Αίμα αντί Αίματος / Δεν είναι θέλημα λαού, μα του ουρανού / Χαμός αντί Χαμού / Μη βαρυγκομάς, βάστα / Ιδού η Κόλασή σου / Και πίσω΄δεν γυρνάς, το ξέρεις / Μη απελθέτω από σού το ποτήριον τούτο / Πιες, Έπαρχε Πιλάτε…
-
Armored Saint - Symbol of Salvation
Έτσι κι αλλιώς το show-must-go-on είναι το theme της χρονιάς. Και οι Άγιοι, λοιπόν, καίτοι χτυπημένοι από τη μοίρα, τα καπρίτσια θεών, διαβόλων, σύμπαντος, ό,τι καταλαβαίνει κανείς, μαζεύουν τα κομμάτια τους, ηχογραφούν τον δίσκο, τον αφιερώνουν στη μνήμη του πρόωρα χαμένου ηγέτη τους, εισπράττουν την οφειλόμενη αποθέωση και, με το κεφάλι ψηλά πια, όσο κι αν ο πόνος το βαραίνει, αποσύρονται για το υπόλοιπο της δεκαετίας. Εδώ οι συνηθισμένες μουσικολογικές αναλύσεις για τα ριφ, τα ρεφρέν, την είπαμε-πιο-μέταλ-δεν-πάει φωνή του Μπους, την πιο έντονη παρουσία γκρούβας μπλαμπλαμπλά, περισσεύουν. Wear your Armour, Dave Prichard (1963-1990), and Take a Bow. Heavy metal will not be the same without you, son.
-
Asphyx - The Rack
Υπό άλλες συνθήκες το διαζύγιο σε μία από τις πιο εντυπωσιακές ανερχόμενες μπάντες του ακραίου χώρου θα ήταν κακό, πολύ κακό, κάκιστο νέο. Αφού όμως η ρήξη Mameli - Van Drunen δεν γινόταν να αποφευχθεί, τόσο το καλύτερο τελικά, από ένα γαμάτο συγκρότημα προέκυψαν δύο. Πολύ μικρή σχέση με Pestilence βέβαια η death metal (αντι)πρόταση των Asphyx. Εδώ η έμφαση δεν δίνεται στην ultra-technical υπεροχή, αλλά στην αποπνικτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η συνουσία με το θανατερό doom. Αναπόδραστοι οι Celtic Frost / Obituary συνειρμοί, όπως και το πάντα πωρωτικό λαρύγγι του Martin. Μπορεί οι Pestilence να είναι ο Άγιαξ του μέταλ, αλλά και οι Asphyx / Φέγενορντ δεν τα πάνε κι άσχημα.
-
Autopsy - Mental Funeral
Τα μακροβούτια στα death βαλτόνερα συνεχίζονται με το δεύτερο άλμπουμ των Autopsy, που είναι μάλλον και το καλύτερό τους για μένα. Ψαρωτικός όγκος ό,τι κι αν παίζουν, είτε ωχ-οι-Motorhead-έπεσαν-στη-δεξαμενή-με-τα-τοξικά-απόβλητα είτε death/doomy έρπειν. Βαριές και ασήκωτες ριφάρες παντού. Chris Reifert στο μικρόφωνο, σκέτο φαρμάκι. Όλος ο δίσκος μια πνιχτή κραυγή απόγνωσης, ένα αλλόκοτο πλάσμα που ξεψυχάει και η Σαπίλα γίνεται Ποίηση. Μεθοδική, laid back, όχι βιαστική ισοπέδωση, ένας από τους πιο απολαυστικούς “άσχημους” δίσκους που έχω ακούσει στη ζωή μου.
-
Bolt Thrower - War Master
Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους | εἰδέναι δὲ χρὴ τὸν πόλεμον ἐόντα ξυνόν, καὶ δίκην ἔριν, καὶ γινόμενα πάντα κατ’ ἔριν καὶ χρεών. Για την ώρα δεν έχω κάτι να προσθέσω περί Bolt Thrower, με κάλυψε / μας κάλυψε όλους ο Άιρον Άρης με το μερακλίδικο κείμενό του για μία από τις heaviest μπάντες όλων των εποχών και που έχει αναφερθεί γι’ αυτούς μέχρι και ότι είναι ο πραγματικός ορισμός του επικού μέταλ, που μπορεί να μην ισχύει αλλά και μόνο το ότι αναφέρεται για death metal συγκρότημα, τα λέει όλα.
-
Cathedral - Forest of Equilibrium
Από το grindcore στο doom metal ένα ̶ ̶τ̶σ̶ι̶γ̶ά̶ρ̶ο̶ τσιγαριλίκι δρόμος, ε Lee; Πραγματικά δυσκολεύομαι να φανταστώ τι εντύπωση θα είχε κάνει το ντεμπούτο των Cathedral εν έτει 1991. Τέτοιο αβάσταχτα βαρύ doom παίζει να είχε να ακουστεί από τις εποχές των πρώτων Trouble, και μάλιστα εδώ χωρίς καν τα εμβόλιμα Priest-ικά περάσματα που αποστολή τους είχαν να αλαφρύνουν κάπως το κλίμα. Στο Forest αντικαθίστανται από μια σχεδόν death metal αισθητική (παρότι, απ’ όσο ξέρω, οι Cathedral δεν θεωρήθηκαν ποτέ death/doom), κάτι που ενισχύεται από την καταπληκτική προσπάθεια του Dorian να τραγουδήσει σε μελωδικό brutal ύφος (!) - μια λαμπρή ιδέα που θα εξεταζόταν κι άλλες φορές στη Βρετανία τα επόμενα χρόνια. Κατά τ’ άλλα οι δεκαετίες περνάνε αλλά εμείς εξακολουθούμε να χύνουμε Εβένινα Δάκρυα συγκίνησης για τη μαγική σαμπαθίλα αυτού του δίσκου, ενώ δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη μυσταγωγία του Reaching Happiness, Touching Pain…
-
Heavens Gate - Livin’ in Hysteria
Κλασική περίπτωση γερμανικής μπάντας που είχε την άκρως γερμαναράδικη ευθύτητα να σε ενημερώνει ήδη από το εξώφυλλο πόσο στην κοσμάρα της ήταν (see also Gamma Ray - Sigh No More from the same year). ΟΚ ναι, παίζουμε power, είμαστε φύσει αισιόδοξοι και επίσης πολύ αστείοι τύποι (…), αλλά τελειώνει εκεί το πράγμα; Όχι. Οι Heavens Gate ξεχώρισαν γιατί, σ’ αυτόν τον δίσκο τουλάχιστον, ήταν περισσότερο Priest παρά Maiden (βλέπε Helloween). Με άλλα λόγια, εδώ υπάρχει μια αίσθηση αυξημένου βαθμού επιθετικότητας, χωρίς πολλή μέριμνα για επικές ατμόσφαιρες (αλλά και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ενυπάρχει σε έναν βαθμό και αυτό το στοιχείο). Κυρίως όμως ξεχώρισαν για τις α-πί-στευ-τες ριφάρες και κομματάρες που θα μπορούσαν να κάνουν schooling ακόμα και σε αμερικάνικες μπάντες της χρυσής περιόδου του είδους. Ειδικά στο ας-πούμε-ομώνυμο/band song, Gate of Heaven, η έμπνευση εκτοξεύεται, και μαζί της η pure metal κάβλα.
-
Kinetic Dissent - I Will Fight No More Forever
Φλασιά της τελευταίας στιγμής, ένα κρυμμένο διαμαντάκι που κέρδισε τη θέση του εδώ χάρη στο attitude του. Εξ Ατλάντα ορμώμενοι (Ντόμινιιιιικ!), υπήρξαν ένας κομήτης ή, αν προτιμάτε έναν πιο γήινο παραλληλισμό, μια θνησιγενής πεταλούδα του progressive/power metal. Ξεπετάχτηκαν, βγάλανε μερικά ντέμο, κατάφεραν να ηχογραφήσουν αυτόν τον μοναδικό τους full-length δίσκο και μετά καληνύχτα σας. Η εντεινόμενη απαξίωση του μέταλ στους κύκλους της μουσικής βιομηχανίας, προς όφελος των νέων αγαπημένων παιδιών της με τα καρό πουκαμισάκια, είναι ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφτώ για τον οποίο πήραν λος πούλος. Γιατί κατά τ’ άλλα ήταν πολύ πιο εύληπτοι και προσιτοί από άλλες underground prog περιπτώσεις της εποχής. Σχεδόν καθόλου στριφνοί, κανένα αίσθημα άγχους ή πανικού από το παίξιμό τους, απλά ένα υπέροχο μελωδικό, μελαγχολικό, προοδευτικό power που δεν θυμίζει τίποτα άλλο.
-
Metal Church - The Human Factor
Στους χαλεπούς αυτούς καιρούς για τον “λάθος” κλάδο του power metal, με τα περισσότερα αμερικάνικα συγκροτήματα του είδους διαλυμένα είτε επίσημα είτε de facto (και να μην τολμάνε να περάσουν ούτε στα 200 μέτρα από στούντιο), μόνο Τιμή και Δόξα αρμόζουν σε μπάντες όπως οι Metal Church ή οι Vicious Rumors, που με συγκινητικό πείσμα επέμεναν να δισκογραφούν και να περιοδεύουν για χάρη των λίγων που είχαν απομείνει να εκτιμούν το ατσάλι που συνδυάζει επιθετικότητα, λυρισμό, σκοτεινούς τόνους και αγέρωχα, γρεζάτα υψίφωνα φωνητικά. Το Human Factor μπορεί να μην ανήκει στους απολύτως κορυφαίους δίσκους των Metal Church, χάνοντας (μετά από μάχη πάντως) στη σύγκριση τόσο με τον προκάτοχο όσο και με τον διάδοχό του, αλλά παραμένει ένας εξαιρετικός δίσκος σ’ αυτό το άμεσα αναγνωρίσιμο και μοναδικό ύφος τους.
-
The Obsessed - Lunar Womb
Ουδέν κακόν αμιγές καλού λένε, και έτσι, αφού την προηγούμενη βδομάδα “έκαψα” το Solitude Aeturnus (καθότι απέτυχα να προσέξω ότι το Into the Depths of Sorrow το '90 κυκλοφόρησε ως promo και όχι ως επίσημος δίσκος…), άνοιξε χώρος για άλλο ένα doom metal άλμπουμ που κυκλοφόρησε το ‘91. Και η θέση αυτή πηγαίνει σε εκπρόσωπο της πιο rock’n’roll / blues influenced βαθμίδας του doom φάσματος, ήτοι στον Wino και τη smelly παρέα του. Και το Lunar Womb μπορεί να μην είναι ξεκάθαρα το απόγειό του (κονταροχτυπιέται γι’ αυτό το τρόπαιο με το κατόπιν τριετίας The Church Within), αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα απολαυστικό δισκάκι, όπου το είδος του μελαγχολικού vibe δεν είναι “αράζω τεθλιμμένος στο νεκροταφείο” αλλά “έχω νταλκά μες στο κωλόμπαρο και κατεβάζω τα Jack το ένα μετά το άλλο”.
-
Pestilence - Testimony of the Ancients
Και ιδού το άλλο κομμάτι στο παζλ του θριαμβευτικού '91 απολογισμού για την Μεγάλη των Οράνιε death metal σχολή. Η αποχώρηση του Van Drunen ουδόλως πτόησε τον Mameli, ο οποίος like a boss ανέλαβε ο ίδιος το άκρως ριψοκίνδυνο έργο της κάλυψης του δυσαναπλήρωτου κενού στο μικρόφωνο και, μα τις χίλιες πορτοκαλί τουλίπες, τα πήγε εξαιρετικά. Η χροιά του αρκετά παρεμφερής ούτως ή άλλως, το δε πεισμωμένο πάθος του seals the deal. Τα υπόλοιπα ήταν στανταράκια. Παπάδες έπαιζε στα δύο πρώτα, παπάδες παίζει και εδώ. Η όπως πάντα ξέφρενη riff αλληλουχία συνδυάζεται με εύστοχες πειραματικές πινελιές και το αποτέλεσμα είναι άλλος ένας κλασικός δίσκος λελογισμένα (ακόμα) τεχνικού death.
-
Rigor Mortis vs The Earth
Δίσκος που περιέχει sample Monty Python δεν γίνεται να μείνει απέξω! Τρία χρόνια μετά το ισοπεδωτικό ομώνυμο ντεμπούτο, ο Σκάτσια και τα λοιπά μαύρα πρόβατα της θρας σκηνής are feeling a little more punk than usual και στο χαβαλεδιάρικο δεύτερο αυτό άλμπουμ των Rigor Mortis το δείχνουν όχι μόνο με τη διασκευή σε Ramones (που κι αν έλειπε, βέβαια, προσωπικά δεν θα με χάλαγε ιδιαίτερα) αλλά και με μια σειρά δικά τους κομμάτια που ξεχειλίζουν τσαμπουκά και ενθουσιώδη ενέργεια. Στα δε υπόλοιπα το στίγμα της μπάντας δεν αλλάζει - ξανά οι πιο γρήγορες κιθάρες σε όλο το θρας, μια πανδαισία σιδηροδρομικού τύπου riffs (πολύ) πριν από Thorns and the rest of them Norwegians.
-
Ripping Corpse - Dreaming With The Dead
Παραμένουμε σε thrashy χωράφια με έναν από τους πιο τεταμένους δίσκους της χρονιάς, από άλλο ένα συγκρότημα που έμεινε στην αφάνεια καθότι δεν τους έκατσε και πολύ καλά το timing με τη μεταβατικότητα των μουσικών εποχών. Κρίμα, υποθέτω, αλλά από τη στιγμή που στις μέρες μας έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύπτουμε / επανεκτιμούμε τους παραπεσμένους της εποχής, άλες γκουτ. Πολύ ενδιαφέρουσα λοιπόν η θρας πρόταση των Ripping Corpse, στα όρια με το death metal και με τον κάφρο στο μικρόφωνο, καταπώς φαίνεται, να είχε ακούσει κάμποσο Exhorder και Cowboys from Hell τον προηγούμενο χρόνο. Κολασμένος κιθαριστικός/τυμπανιστικός οίστρος και πολύ ιδιαίτερος ήχος σε πολλά ριφ, καθιστώντας αυτό το cult δισκάκι σκέτη απόλαυση.
-
Skyclad - Wayward Sons of Mother Earth
Βρεεεε καλώς τηνα τη Μητέρα Γη. Ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα της δεκαετίας στέλνει το πρώτο μήνυμα υπεροχής από πολλά που θα ακολουθήσουν. Ακόμα βέβαια περισσότερο θρας παρά πανηγυρτζίδικο, το βασικό όμως είναι αφενός ότι (όχι μόνο, αλλά κυρίως) με τo Widdershins Jig ο ασκός του Αιόλου είχε ανοίξει πια και τα μεγάλα folk metal κατορθώματα απλά περίμεναν στην ουρά, αφετέρου ότι με τα 2/5 του κλασικού line up των θρυλικών Satan (και, βέβαια, ιδίως με τον μεγάλο Steve Ramsey στην κιθάρα) δεν έχεις να φοβάσαι κάτι έτσι κι αλλιώς. Άσε που εκτός των άλλων έχεις πίσω από το μικρόφωνο και τον μεγαλύτερο ποιητή σε όλο το μέταλ…
-
Titan Force - Winner/Loser
Τιμή και Δόξα στους ακούραστους εργάτες του US power - part 2. Το ότι ο Harry “Tyrant” Conclin δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει ούτε καν μέτρια, ακόμα κι αν προσπαθούσε, είναι λίγο πολύ γνωστό. Αυτά που δεν είναι και πολύ γνωστά είναι τα δύο καταπληκτικά άλμπουμ που έβγαλε με τους Titan Force στα τέλη των 80s και στις αρχές των 90s, οπότε όσοι …δεν, σπεύσατε. Μετά από τα όργια που γινήκανε (και) εδώ, αλλά και κάτι ψιλά ακόμα υπό μορφή κασέτας, το μαγαζί σχόλασε, καθότι ο Τύραννος έπρεπε να εισακούσει το κάλεσμα - όχι του Αστρόπλοιου, αλλά του Τεθωρακισμένου (Jag Panzer). Το μόνο “γαμώτο” είναι ότι μάλλον πήγαν στράφι τα όσα (πολλά) σίγουρα είχαν ακόμα να δώσουν οι φοβεροί και τρομεροί παιχταράδες Flores bros.
-
Vicious Rumors - Welcome to the Ball
Τιμή και Δόξα στους ακούραστους εργάτες του US power - part 3. Το προηγηθέν ομώνυμο άλμπουμ τα είχε πάει αρκετά καλά τηρουμένων των αναλογιών, αλλά το δεύτερο και τελευταίο αυτό άλμπουμ σε major label ήταν εκείνο που βρήκε τους Vicious Rumors σε μεγάλα κέφια. Όχι απαραίτητα καλύτερο από τον προκάτοχό του όπως έλεγα την περασμένη βδομάδα, απλά πιο άμεσα πειστικό και πηγαίο, με τον trademark VC ήχο να αναδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο, τον αείμνηστο Carl Albert να δίνει ρεσιτάλ ερμηνειών και τον έναν ύμνο σκοτεινά μελωδικού μέταλ να διαδέχεται τον άλλον. Η φάση είναι φχαριστηθείτε αυτήν την γκρουπάρα στην κλασική της σύνθεση όσο προλαβαίνετε. Η τραγωδία δεν αργεί…
…με τρόπο αλλιώτικο.
…και να σφάξω δεν διστάζω…
