Δεν σε ξέρω προσωπικά, αλλά το άνοιγμα που έκανες με συγκίνησε. Να σου ζήσουν τα νέα μέλη της οικογένειας!
Να προσθέσω ότι μέσα στα λόγια σου αναγνωρίζω κι εγώ κάποια δικά μου άγχη και αγωνίες, όπως το αν τελικά αξίζει να πει κανείς ναι σε ένα διδακτορικό ή μία “καλή” σχολή, επειδή θεωρείται ότι αυτά είναι ευκαιρίες που δεν ξαναπαρουσιάζονται. Κατέληξα με τα χρόνια ότι δεν αξίζει κανείς να κυνηγάει τους ρυθμούς και τις επιθυμίες άλλων ανθρώπων, αλλά να κάνει αυτό που είναι πιο πιθανό να του προσφέρει την προσωπική του ευτυχία και γαλήνη. Η συσχέτιση με άλλους ανθρώπους, ποιοτικούς ανθρώπους, είναι ένα από αυτά.
Το ότι έκανες το πρώτο κάλεσμα για το μπασκετάκι είναι φοβερό, το να ξεσηκώσω άλλα άτομα να κάνουμε κάποια αθλητική δραστηριότητα ήταν ένα όνειρό μου που το κυνήγησα με παλιότερες παρέες και δεν πέτυχε ποτέ, συνεπώς χαίρομαι που εσείς το καταφέρατε.
Έχω χαρεί κι εγώ για κάποια άτομα που έχω γνωρίσει από εδώ μέσα και είναι πραγματικά εξαιρετικά παιδιά και μπόρεσα μάλιστα να μιλήσω ανοιχτά μαζί τους για θέματα που με απασχολούσαν. Αυτό που λέτε με το family το νιώθω κι εγώ
Πες αν θελεις να σε βαλουμε στο κρυφο WhatsApp chat που εχουμε στο exclusive family, αρκει να γουσταρεις τους Metallica και οτι εχουν βγαλει και να εισαι κουλ ατομο γενικα. Ειναι η πρωτη και μοναδικη φορα που σου δινεται αυτη η ευκαιρια, δεν βαζουμε οποιον κι οποιον στο chat.
Χωρίς να υποβαθμίζω στο ελάχιστο το νόημα του νήματος και του αρχικού ποστ, αυτό παίζει να είναι μία από τις 10 καλύτερες μη-μουσικές φράσεις που έχω διαβάσει σε αυτό το φόρουμ.
Αφού έχουμε κάνει στη ζωή μας “τα πάντα” (ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα), στο τέλος όσο περνούν τα χρόνια αυτό που μένει είναι η ποιότητα. Έναν απίστευτα ποιοτικό άνθρωπο γνώρισα από το πουθενά τα τελευταία χρόνια κι έγινε κομμάτι της ζωής μου. Δύο-τρεις ακόμη έχω δίπλα μου από παλιά, πλην της συντρόφου μου φυσικά.
Μερικούς ακόμη γνώρισα μέσα σε αυτό το φόρουμ και έχω μαζί τους όσο κοντινότερη επαφή γίνεται. Τρεις από αυτούς τους μπαγλαμάδες ήταν στο Παρίσι και με έναν έχουμε κάνει το ινσταγκραμ, podcast.
Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Όμως θέλω κι άλλο. Καληνύχτα.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να το επισημάνω, γιατί τις τελευταίες μέρες πραγματικά έπεσα με τα μούτρα στο Streets και στην ιστορία του. Μέχρι και την έκδοση με όλες τις αφηγήσεις (και τον τραγικό επίλογο που κόπηκε…) έλιωσα.
Ε οι περισσότεροι αυτό κάνουμε πιστεύω. Κάποια άλμπουμ τα ξέρεις απέξω κι ανακατωτά, όπως και ξέρεις ότι θα τα βάλεις στην πεντάδα. Άλλα πρέπει να τα θυμηθείς, αν αξίζει να τα μνημονεύσεις κι αυτά, μη μείνουν παραπονεμένα.
Εγώ βέβαια τις τελευταίες μέρες της βδομάδας βάζω και τα πενταδάτα, να πάρω έμπνευση για να ικανοποιηθεί ο ψυχαναγκασμός μου να κατεβάζω σεντόνια Πρέπει να βρω τρόπο να το κόψω σιγά σιγά…
Πατησα “αποστολη” και ο,τι βγει 
