1991
(part 2)
Top 5
NUMBER FIVE
......
– Κάτσε να σου πω τώρα μια περίεργη σκέψη που έκανα. Πολύ ωραία έμπνευση να χρησιμοποιήσετε εικόνα από κλασική ταινία του Χίτσκοκ στο εξώφυλλο, δεν λέω, κολλάει πολύ με Coroner, αλλά ίσως διαλέξατε τη λάθος χιτσκοκιά.
– Δηλαδή; Ποια να βάζαμε αν όχι το Ψυχώ;
– Τον Δεσμώτη του Ίλιγγου. Γιατί τα ριφ του Tommy είναι πάντα και μόνο ιλιγγιώδη. Καλό ε;
– Ννννναι.
– Ε ρε με τους μουντρούχους Ελβετούς… Νιώστε λίγο ρε ανεπίσημα ζόμπι!
– Αυτό το λες και όταν ακούς τη μουσική μας;
– Ε, να πω τη μαύρη μου αλήθεια, όχι. Εκεί με συμφέρει η ελβετοσκατοψυχιά. Όταν θέλω να ακούσω λίγο προγκ θρας να μου πετάξει τα μάτια όξω, αλλά σκοτεινό, όχι σπαστικοτεχνικό τύπου Watchtower, είστε και με τη βούλα πλέον η go-to μπάντα μου. Όπως κι αν θέλω να το ακούσω. Αν θέλω υπερτεχνικό κοπάνημα, πάω στο R.I.P. Αν θέλω ηλεκτρισμένη μουσική δωματίου, Punishment for Decadence. Και αν θέλω thinking man’s techno-thrash, με speed-ιές και mid tempo’s μετρημένα με τη μεζούρα, No More Colour.
– Δεν βγαίνουν τα κουκιά μάγκα.
– Ναι μωρέ, προφανώς το άφησα ως ξεχωριστή αναφορά μια που αποτελεί την αφορμή. Και, ναι λοιπόν, όταν θέλω κατάμαυρη, δυσαρμονική γκρούβα, τι άλλο; Mental Vortex.
– Καλά όλα αυτά αλλά αν δεν πεις κάτι για το ριφ του Pale Sister δεν σ’ αφήνω να προχωρήσεις παρακάτω.
– Είναι το καλύτερο μεταξύ πλείστων θεϊκών, τι θες να πω δηλαδή. Και για το Son of Lilith θα ‘λεγα και για το Sirens και και και, αλλά εσείς δεν είστε για τέτοια. Εσείς Υπηρετείτε την Επανάσταση…
– 
…με τρόπο αλλιώτικο.
– 
…οι σκέψεις σας, ριζοσπαστικές…
– Πωωωω…
– Έλα ρε, play along!
– 
…και να σφάξω δεν διστάζω…
– ΝΑΙ! Τώρα όμως που τα έχετε παίξει όλα σ’ αυτό το γενικότερο πλαίσιο, τι σκοπεύετε να κάνετε στο επόμενο βήμα;
– Έχουμε ακόμα άσους στο μανίκι μας… Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα το περιμένεις αυτό που έρχεται…
NUMBER FOUR
......
– Gothic Metal; Τι είναι πάλι αυτό;
– Καινούργιο φρούτο. Εξωτικό. Περίπου.
– Δηλαδή; Σε ποιον εξωτικό τόπο ευδοκιμεί;
— …στα αγγλικά Midlands.
– 
Εξήγα λίγο τι φάση.
– Ουσιαστικά αυτό που κάνεις είναι ότι παίρνεις δύο μέρη μέταλ…
– Τι μέταλ; Έτσι γενικά κι αόριστα;
– Ε όχι βέβαια. Doom metal παίρνεις βασικά, με λίγο death metal, ειδικά στα φωνητικά.
– Ωχ βοθρέ;
– Όχι! Φωναχτά. Και με πεντακάθαρη αγγλική προφορά.
– Α, τέλεια. Συνέχισε.
– Και μετά παίρνεις και την goth rock τάση από το βρετανικό post-punk των 80s…
– Ρε μαλάκα, εγώ δεν έχω καμία επαφή μ’ αυτά!
– Α μην ανησυχείς, δεν έχει σημασία. Οι Paradise Lost το κάνουν τόσο πετυχημένα που δεν έχεις ιδέα ότι αυτό που ακούς χρωστάει ένα τεράστιο μέρος της ύπαρξής του σε κάτι μη-μέταλ.
– Ωραία, τι άλλα χαρακτηριστικά έχει; Από παίξιμο πώς πάμε;
– Υποτυπώδες είναι, από ριφολογία, ρυθμικές κιθάρες, γυρίσματα στα ντραμς και τέτοια να περιμένεις τα απολύτως απαραίτητα, σε γενικές γραμμές.
– Ρε συ αυτό ακούγεται τελείως flat και βαρετό.
– Μισό λεπτό, δεν τελείωσα. Και από πάνω απ’ αυτό το δωρικό μουσικό σκαρί έχεις το στοιχείο που είναι όλα τα λεφτά, non stop μελωδική lead κιθάρα.
– Α ναι; Αλλά δεν είναι shredder;
– Χα, τι να κλάσουνε ρε όλοι οι shredders του κόσμου μπροστά στον Greg Mackintosh…
– Λέγε!
– Ρε ο άνθρωπος θα σου αλλάξει τη ζωή, το καταλαβαίνεις; Μία νότα του, έτσι παρατεταμένη όμως, να τρέμει, δισκογραφίες ολόκληρες…
– Και όλο αυτό δημιουργεί ατμόσφαιρα διαφορετική απ’ αυτή που έχουμε συνηθίσει σε μέταλ δίσκους;
– Και λίγα λες… Ειδικά σε κομμάτια όπως το Eternal νιώθεις σαν να ζωγραφίζονται μπροστά σου ελεγειακές εικόνες βικτωριανής παρακμής. Αυτός ο δίσκος ανοίγει δρόμους που τα επόμενα χρόνια, δεκαετίες, θα τους βαδίσουν μυριάδες…
– Όλα αυτά από ένα συγκρότημα και έναν δίσκο;
– Ναι. Με μία λέξη: Gothic.
– Α, τόσο προφανές…
– Ναι. Καμιά φορά, πρέπει.
NUMBER THREE
......
– Ότι σε ξέρω σαν καλλιτέχνη, σε ξέρω. Σε έχω μάθει σαν τραγουδιστή, σαν τραγουδοποιό. Σαν συνθέτη με συμβολή σε ήδη κλασικούς μέταλ δίσκους, σαν ερμηνευτή κάποιων από τις πιο δυνατές στιγμές αυτής της μουσικής την τελευταία δεκαετία. Σαν χαρακτήρα είναι που νιώθω ότι δεν σε ξέρω. Τι ζωή έχεις κάνει, τι έχεις περάσει. Ποια είναι η ιστορία σου.
– Αμάν αδερφέ, είναι μεγάλη ιστορία.
– Έχουμε χρόνο, μπόλικο.
– Από πού να αρχίσω… Παιδί των Δρόμων είμαι εγώ. Ξέρεις ποιων δρόμων λέω. Αυτών που ούτε κοιμούνται ούτε ξυπνούν ποτέ. Εκεί που ζεις και πεθαίνεις στη δική τους την Παράξενη Πραγματικότητα, εκτός κι αν σε σώσει κάποιος ή κάτι. Και ενώ εμένα πήγε να με σώσει από τους δαίμονες η μουσική, πολλοί λέγανε εμένα Σωτήρα. Δεν είμαι σίγουρος αν το εννοούσαν ή αν μου κάνανε πλάκα. Πλάκα να σου πετύχει… Κατά τρόπο ειρωνικό, δεν κατάφερα να ξεφύγω. Οι δαίμονες με ξαναβρήκαν. Εκείνο το γαμημένο πιθήκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου ρε φίλε. Κάθε φορά που προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου, κάθε βράδυ να μου Μηδιά Ξανά (Και Ξανά Και Ξανά) κι εγώ, χωρίς άλλους φίλους που να μην τους έχω κάψει, διώξει, προδώσει, να παγώνω… Ακόμα κι όταν ορθοπόδησα και πίστεψα ότι πήρα πίσω τη ζωή μου, τη μουσική μου, την καριέρα μου, και πάλι εκεί το παρελθόν μου να με στοιχειώνει. Είδα τον καλύτερό μου φίλο να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια μου, πληρώνοντας δικά μου λάθη, του παλιότερου, του χειρότερου εαυτού μου. Και κάτι να σπάει μέσα μου…
– Σκληρό…
– Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Κοιτούσα ψηλά και φώναζα, είναι κανείς εκεί πάνω; Με Ακούς; Ακόμα κι όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά πάνω στη σκηνή, αυτό φώναζα. Με Ακούτε Ρε;
– Και όλο αυτό το διάστημα εξακολουθούσες να μένεις Νέα Υόρκη; Παρόλο που δεν βοηθούσε την κατάσταση με τις εξαρτήσεις και όλα τα υπόλοιπα;
– Έτσι πάει δυστυχώς. Η Νέα Υόρκη Δεν Σου Λέει Τίποτα, αλλά δεν μπορείς και να την εγκαταλείψεις… Μένεις εκεί, Φάντασμα Μες Στα Συντρίμμια, να αναρωτιέσαι ποιος θα σε θυμάται Αν Φύγεις… Και μόνιμα εκεί και ο φόβος τού να ξανακυλήσεις στον εφιάλτη. Οδύνη και Έκσταση μαζί…
– Ναι αλλά δεν ξέκοψες τελικά;
– Δεν υπάρχει “τελικά”, η ιστορία δεν έχει τελειώσει… Γίνανε όμως διάφορα που καλύτερα να μην τα πω γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα με πίστευε κανείς. Η ουσία είναι ότι δεν σταμάτησα να ελπίζω σε συγχώρεση, ότι κάποιος, κάτι θα με λυπηθεί και θα μου Θεραπεύσει την Ψυχή. Ότι Κάπου Μέσα Στους Καιρούς θα τις βρω τις απαντήσεις. Αρκεί να Πιστέψω…
– Ναι αλλά τελικά να πιστέψεις τι; Σε τι, ή σε ποιον; Μπερδεμένα μου τα λες. Άσε που… Για μισό λεπτό… Ρε! Όλα αυτά ακούγονται σαν το κόνσεπτ του τελευταίου δίσκου που βγάλατε με τους Savatage!
– Δεν είναι κόνσεπτ, είναι Ροκ Όπερα. Και είναι ο καλύτερός μας δίσκος. Και ναι, είναι αυτή η ιστορία.
– Με δούλευες τόσην ώρα! Εγώ νόμιζα ότι μου ‘βγαζες τα σώψυχά σου κι εσύ απλά μου διηγιόσουν την ιστορία του DT Jesus!
– Έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τη δική μου ιστορία απ’ όσο φαντάζεσαι…
– Ωραία, έστω λοιπόν ότι είσαι ο DT, σε έναν βαθμό τέλος πάντων. Ότι αυτή η ιστορία αυτοκαταστροφής και λυτρωμού είναι εν μέρει αυτοβιογραφική. Ποιο είναι το διά ταύτα; Έχεις κάποιον φόβο; Ότι με έναν μεταφυσικό τρόπο κάποιος δικός σου θα πληρώσει δικά σου λάθη;
– Και προσπαθώ ακριβώς να τον ξορκίσω. Θα δούμε πώς θα πάει αυτό…
NUMBER TWO
......
– Πολλά ακούγονται για την πάρτη σου τελευταία. Σε κατηγορούν για τύραννο, σε χλευάζουν που δεν μπορείς να σταυρώσεις σταθερό line up, οι άλλοι σε γράψανε στα απαυτά τους όταν είπες ότι δεν μπορείς να περιοδεύσεις και το κάνανε χωρίς εσένα, εν χορώ μπινελίκια εις βάρος σου επί σκηνής, στο καινούργιο δήλωση ότι “αυτό δεν είναι ένα απλό άλμπουμ, είναι μια εκδίκηση”… Τι συμβαίνει στο στρατόπεδο των Death επιτέλους;
– Δεν υπάρχει “στρατόπεδο Death”. Τελειώσανε αυτά. Υπάρχει μόνο Chuck Schuldiner και η Ιδέα των Death. Όποιος δεν μπορεί να συνεργαστεί έχοντας επίγνωση ότι ήρθε να υπηρετήσει το ένα και μοναδικό όραμα που μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο αυτής της μπάντας και όχι να φτιάξει όνομα ή γενικά να κάνει τα δικά του, στο καλό και χαρήκαμε για τη γνωριμία. Αν ο δρόμος πρέπει να είναι μοναχικός, με περαστικούς και μόνο συνεργάτες, ας γίνει έτσι. Δεν μπορεί να σταματήσει αυτή η μπάντα από κάτι άλλο πέρα από αυτό που δηλώνει το ίδιο το όνομά της. Ούτε να ξεθωριάσει το Όραμα. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να ειπωθούν, συναισθήματα και ιδέες να εκφραστούν, Μέταλλο που Πρέπει να Κυλήσει. Και αυτό θα γίνει, διά πυρός και σιδήρου.
– Ναι αλλά δεν είναι υπερβολή να γίνεται προσπάθεια για κάτι τέτοιο μέσα από πλήρη (εντάξει, όχι πλήρη) αποκοπή από τις ακραίες ρίζες των Death; Με όλη αυτή την οργή που έχει συσσωρευτεί, θα περίμενε κανείς όχι απλά να μη συνεχιστεί η τάση που εγκαινίασε το Spiritual Healing, αλλά να υπάρξει και μια κάποια επιστροφή, έστω και σε επίπεδο feeling, στις 80s μέρες των Death. Ένα ξέσπασμα λύσσας και βιαιότητας. Μια death metal επίρρωση.
– Οι Death δεν είναι death metal. Οι Death παίζουν Death, τελεία. Και όταν μιλάω για εκδίκηση δεν εννοώ ότι θέλω να πιάσω στα χέρια μου τους προδότες και να τους κάνω να υποφέρουν. Εκδίκηση σημαίνει απόδειξη, σε όλο τον κόσμο, ότι μόνος μου και χωρίς κανέναν άλλο μπορώ να γράψω την καλύτερη μουσική που μπορεί να γραφτεί, και μπορώ επίσης οποιαδήποτε στιγμή θέλω να βρω τους καλύτερους παίκτες για να με βοηθήσουν να την κάνω πράξη. Πες με αλαζόνα αν θες. Δεν με απασχολεί. Δεν παριστάνω τον αλάνθαστο. Το μόνο που κάνω είναι να στέκομαι μπροστά στον κόσμο και να απαιτώ σεβασμό, όχι επηρμένα αλλά με την ψύχραιμη επίγνωση ότι είναι αυτό που αξίζω. Other than that, I’m only Human.
– Η αλήθεια είναι ότι από παιχταράδες άλλο τίποτα. Όλη η underground σκηνή μιλάει γι’ αυτά τα πιτσιρίκια στη δεύτερη κιθάρα και στα ντραμς, και για εκείνη την μπάντα που έχουν και ετοιμάζουν τον πρώτο δίσκο τους. Ε και για τον Steve τον DiGiorgio στο μπάσο, τι άλλο να πει κανείς πια. Και οι στίχοι, πραγματικά, μοιάζουν πιο προσωπικοί και οικείοι από ποτέ. Αυτός είναι μήπως και ο λόγος που ανάμεσα σε όλα αυτά τα κοφτερά ριφ που έτσι κι αλλιώς είναι σήμα κατατεθέν σου, πλέον ξεπροβάλλουν όλο και πιο συχνά αυτές οι μελαγχολικές μελωδίες που τόσο ομορφαίνουν το όλο άκουσμα; Ή είναι κάτι που σκοπεύεις να ακολουθήσεις ακόμα πιο συστηματικά; Να γίνουν οι Death ακόμα πιο μελωδικοί;
– Όπως είπα και πριν, αυτή η μπάντα δεν θα παίξει ποτέ αυτό που άλλοι απέξω μπορεί να θεωρούν ότι “πρέπει” να παίζουν. Όποιος θέλει σπλατεριές και καρτουνίστικο τρόμο, ας παίζει τα δύο πρώτα άλμπουμ μέχρι να τα παίξει το πικ απ του. Όσοι έχουν παρατηρήσει ποιανών συγκροτημάτων μπλούζες φοράω τα τελευταία χρόνια, έχουν καταλάβει και ποιον δρόμο έχω επιλέξει να βαδίσω στη μουσική μου. Και, επαναλαμβάνω: Θα τον ακολουθήσω μέχρι τέλους. Η μελωδία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι απλά το εργαλείο για να εκφραστούν συναισθήματα και σκέψεις. Όποτε χρειάζεται, θα αφήνονται ελεύθερες να αποκαλύψουν τον εσωτερικό μου κόσμο. Όποτε χρειάζεται, θα δίνουν τη θέση τους σε δαιδαλώδη περάσματα ή ευθείες επιθέσεις στις αισθήσεις του ακροατή, όχι ως μήνυμα μίσους ξαναλέω, αλλά για να μοιραστούμε πομπός και δέκτης αυτό το συναίσθημα της απαλλαγής από κάθε είδους βαρίδια του μυαλού και της ψυχής. Θα πλεύσουμε μαζί σ’ αυτή την Κοσμική Θάλασσα. Για όσα χρόνια μπορέσω.
NUMBER ONE
......
– Δεν νομίζω ότι οι Bathory μπορούν να γίνουν πιο επικοί.
– Προς τι η τόση σιγουριά;
– Απλά δες τη θεματολογία του Hammerheart. Θρύλοι και παραδόσεις των Βίκινγκς, ο παγωμένος ευρωπαϊκός Βορράς ως θέατρο πολέμου και φωτιάς, η πένθιμη εξιστόρηση του βίαιου εκχριστιανισμού της Σκανδιναβίας… What could possible top that.
– Όχι πολλά, ομολογουμένως. Ίσως ένα πράγμα όμως μπορεί: Η αφήγηση της Πτώσης των Θεών.
– Intriguing. Tell me more.
– Τίποτα λιγότερο από μια πλήρη αποδόμηση του ρομαντισμού που έθρεψε μια ολόκληρη γενιά ανήσυχων, αεικίνητων νεολαίων. Όσο κι αν σε γοητεύουν οι παραδοσιακοί μύθοι και θρύλοι της παλιάς παγανιστικής Ευρώπης, δεν μπορείς να αγνοήσεις την - κρίσιμα μη επική - πραγματικότητα. Το ότι λέξεις όπως τιμή, ανδρεία, κουράγιο, αυτοθυσία, ακούγονται πλέον έως και γραφικές. Ότι το χρήμα είναι πλέον ο μόνος βωμός που δεν έχει πιάσει αράχνες. Ακόμα και με θεοσεβούμενο περίβλημα, ως άλλοθι κίβδηλης πνευματικότητας. Όλων των αναρίθμητων θρησκειών οι θεοί δεν έχουν καμία δύναμη μπροστά σ’ αυτό το κύμα εκφυλισμού - γιατί, τώρα το ξέρουμε, δεν έχει θρόνους εκεί ψηλά στον ουρανό…
– Τόσο πικρός ο Quorthon, ε;
– Περισσότερο από ποτέ. Το ακούς στη φωνή του. Βγάζει μια ιερή οργή, ένα καταδικασμένο πείσμα. Να, όλοι εσείς, μικροσκοπικά πλάσματα: Το Λυκόφως των Θεών.
– Όλα αυτά όμως ήδη από την αρχή; Οι θεοί ηττήθηκαν, δεν υπάρχει κανένα πνεύμα άξιο λόγου στον κόσμο, μόνο ο άνθρωπος παρέα με τη μιζέρια του, κάθιδρος από τρόμο μπροστά στο φάσμα της αναμέτρησης με τη συνείδησή του; Και από κει, πού πάμε;
– Εκεί είναι το κλειδί. Ξεμπερδεύουμε αμέσως - αμέσως με τις θλιβερές παραδοχές, αναβαπτίζουμε τον κόσμο αυτό που μας παραδόθηκε μέσα από Αίμα και Σίδερο και μετά αλλάζει το πρίσμα. Το Έπος πρέπει και θα συνεχίσει να εξιστορείται, απλά τώρα υπάρχει αυτή η υπόνοια αυτογνωσίας. Δεν μπορείς να κάνεις επίκληση στους θεούς των πατέρων σου να σε καθοδηγήσουν Μέσα από το Αίμα, με τον Κεραυνό, χωρίς πρώτα να Τους ξεκαθαρίσεις ότι είμαι Άνθρωπος και κρατάω τη μοίρα μου στα χέρια μου. Θα πέσεις στο πεδίο της μάχης, Κάτω από τους Ρούνους, χωρίς την αξιοθρήνητη προσμονή κάποιου σωτήριου θαύματος - απλά είσαι Μαχητής και πέφτεις μαχόμενος, αρνούμενος να εκχωρήσεις την περηφάνια σου, θα πρέπει να με σκοτώσουν οι ίδιοι. Θα Εισέλθεις στο Βουνό Σου, γιατί όποιος περιμένει να τον φτιάξει ο οποιοσδήποτε τρίτος, είναι ή τυφλός ή κουφός ή ηλίθιος …ή όλα μαζί. Θα γυρίσεις τον κόσμο ολόκληρο, αλλά μέσα στην πίκρα του ξεριζωμού, ψάχνοντας να κρατηθείς από κάποιον Δεσμό, στα χείλη σου δεν θα είναι ο Μονόφθαλμος, ούτε τα κοράκια του. Θα είναι ο νεκρός πατέρας σου που παρακαλάς να σε φυλάει το πνεύμα του. Θα είναι η χαροκαμένη μάνα σου, που στέκεται στην ακτή και σε περιμένει. Θα είναι ο αδερφός σου, που έπεσε σε κάποια μάχη στα ξένα και τώρα το σπαθί του είναι στο δικό σου χέρι. Θα είναι η αδερφή σου, που το δακρυσμένο τραγούδι της εύχεται τον γυρισμό σου και ο αγέρας φέρνει τη φωνή της στ’ αυτί σου.
– Στο τέλος αυτού του ταξιδιού, όμως, πάλι ο Όντιν θα υποδεχτεί στην αίθουσά του εκεί ψηλά όλους εμάς με Καρδιά που Χτυπάει Δυνατά Σαν Σφυρί…
– Φαινομενικά έχουμε επιστρέψει στο να παραμυθιαζόμαστε, ναι. Όπως πάντα, όμως, έχει κι άλλο ψωμί αυτή η ιστορία. Η μουσική που διαλέγουμε ως ηχητική υπόκρουση, για πρώτη φορά, δεν είναι κάτι δικό μας, κάτι “νορδικό”, αλλά ο Δίας του Gustav Holst. Κλείσιμο του ματιού και πάλι. Αφού έτσι κι αλλιώς όλα μυθολογία είναι, και ο κάθε λαός έπλασε τα δικά του είδωλα, τώρα που έχουμε απελευθερωθεί από τα στενά όρια που είχαμε βάλει τους Εθνικούς Θεούς να τοποθετήσουν γύρω μας, απλά γιορτάζουμε όλα αυτά που φτιάξαμε ΕΜΕΙΣ, κανένας θεός. Και παντρεύουμε θρύλους και παραδόσεις κατά βούληση. Άλλωστε, όλο αυτό δεν γίνεται για να καθησυχαστεί η δική μας υπαρξιακή αγωνία. Αλλά για να μην έχουν φόβο οι φίλοι μας, οι σύντροφοι και συμπολεμιστές μας.
– Αν όμως μετά απ’ όλα αυτά έγινε κατορθωτό το τελικό αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο επικό από το αμέσως προηγούμενο, τότε αυτό μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει…
– …ναι, σημαίνει αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι: Το Twilight of the Gods είναι το πιο επικό άλμπουμ στην Ιστορία του heavy metal.
), και ΔΕΝ θα σου απαντήσω, παρότι θα το ήθελα πολύ. 
. Στο τοπ-5 τους 
