Εγώ το βρίσκω απλά θεϊκό! Τολμήσανε πάρα πολύ με αυτά που κάνανε σε αυτό τον δίσκο.
βρε οτι τολμησανε, οκ…
αλλά δεν μου εχει κάτσει και τόσο καλά ρε γαμώτο…
Κοίτα, από άποψη του τι επέλεξαν να παίξουν σε αυτό τον δίσκο, δεν το συγκρίνω με τους προηγοὐμενους γιατί θα ήταν άδικο,δεν θα καθορίσουμε οι ακροατές το τι θέλει να παίξει ο μουσικός. Κρίνω λοιπόν από αυτό που ακούω, όχι από αυτό που θα ήθελα να ακούσω ,έχοντας πρότερη επαφή με τις προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας.
Αυτό που κάνουν σ εαυτό τον δίκσο πιστεύω ότι το κάνουν καταπληκτικά. Ϊσως δεν σου έκατσε καλά η πιο…όχι “εύπεπτη”,δεν είναι εύπεπτος δίσκος απλά και μόνο επειδή έχει μια μπλάντα, αλλά ίσως πιο φιλική προς το αυτί προσέγγιση στις συνθέσεις του δίσκου, ίσως επίσης τα φωνητικά. Τα φωνητικά μου φάνηκαν κι εμένα “ξένα” στον ήχο της μπάντας κατά την πρώτη ακρόαση. Αυτό όμως σημαίνει ότι ο μουσικός επιλέγει να πειραματιστεί , ίσως ξέροντας ότι θα πέσει και ξενέρα απο πολλούς, πράγμα που θεωρώ ότι θέλει αρχίδια για να το κάνεις.
Και θέλει αρχίδια διότι έτσι κι αλλιώς και με αυτά που παίξανε δεν θα τους παίξει κανένα ράδιο ούτως η άλλως, + το κόστος του να χάσουν die hard οπαδούς επιδή και καλά φλωρέψανε.Πιστεύω δλδ στάνταρ ότι με αυτά τα φωνητικά και τα μπαλαντοειδή σημεία η μπάντα ρίσκαρε περισσότερο να χάσει οπαδούς παρά να κερδίσει νέους.
Όμως ο δίσκος γαμάει γιατί:
[ul]
Όλα αυτά που δοκιμάζουν εδώ, δίνουν πολλές νέες πτυχές στον έτσι κι αλλιώς πολυποίκιλο ήχο τους.[/ul]
[ul]
Ο δίσκος ἐχει δυναμικές που κάνουν έμπα-έβγα με γαμιστρό τρόπο, η εναλλαγές βαριών σημείων με καθαρών είναι πολύ εμπνευσμένες[/ul]
[ul]
Ο τύπος έχει ωραία φωνή, και ο δίσκος γαμάτες φωνητικές αρμονίες
[/ul]
[ul]Ε, δηλαδή δεν έχει ένα κιλό ριφφάρες ο δίσκος αυτός ?
[/ul]
Κτλ κτλ
να σου πω τωρα που ξανάκουσα μετά απο καιρό μου άρεσε παραπάνω…θα τον ξαναπροσεξω αυτήν την βδομαδα καθώς ειναι η αλήθεια οτι όταν δεν μου έκατσε καλά τον ψιλοπαρατησα
αλλά και πάλι…δεν είπα οτι είναι κακό…
απλά ο φανμποις μέσα μου θα ήθελε ακόμη ενα διπλό precambrian 
*μην μου αναλύσεις το γιατί είναι λάθος αυτό που λέω…φανμποις γράφω…
Χαχαχαχαχ όχι ρε συ!
Αχ αυτό το fanboyλίκι πάντως…κακό πράμα
Παρά τον ενθουσιασμό που μου προκάλεσαν οι kvelertak έφτανε μια ακόμα ακρόαση του belus σήμερα για να πείσει για το απόλυτο αφεντικό της χρονιάς.
Tα σίγουρα ως τώρα είναι τα burzum, kvelertak, enforcer, twilight, crashdiet πιθανόν και με αυτή την σειρά. Από εκεί και κάτω γίνεται ένας πανικός με αρκετά καλά άλμπουμ.
Όχι πάντως και η καλύτερη χρονιά η φετινή. Υπάρχουν φυσικά και πάλι πολύ ποιοτικά άλμπουμ αλλά πολλές είναι οι κυκλοφορίες που μετά μια πρώτη ενθουσιώδη ακρόαση έπεσαν πάρα πολύ.
Επίσης σαν φαν του power metal (παλιός φαν έστω) δεν μπόρεσα να δω καμιά αναβίωση του είδους όπως διαβάζω πολλές φόρες τόσο εδώ μέσα όσο και αλλού.
Περισσότερα προς το τέλος της χρόνιας φυσικά
αυτή τη στιγμή, έχω περίπου 30 δίσκους για την τελική μου 20άδα.η 5άδα είναι ξεκάθαρη.μετά γίνεται Ο χαμός…
Μετρια η χρονιά κατα τη γνώμη μου. Βεβαια δεν έχω ακούσει και πάρα πολλά άλμπουμ και κάποια απο αυτά δεν τα έχω ακούσει και όσο θα έπρεπε, για να πω την αλήθεια. Με μια πρώτη εκτίμηση και χωρίς σειρά αξιολόγησης η λίστα θα περιλαμβάνει σίγουρα τα:
Αrcade Fire - The Suburbs
Interpol - Interpol
Manic Street Preachers - Postcards from a Young Man
Iron Maiden - The final frontier
Αποκει και πέρα, προς το παρόν θέση διεκδικουν και κάποια καλά αλλά όχι και κορυφαία άλμπουμ, ελλείψη άλλων όπως:
MGMT - Congratulations
Black Rebel Motorcycle Club - Beat the Devil’s Tattoo
Gaslight Anthem - American Slang
Brandon Flowers - Flamingo
Για να δούμε τι θα δούμε από Kings of Leon και My Chemical Romance καθώς και απο γκρούπ όπως Radiohead, Strokes, REM, RHCP κλπ αν βγάλουν φέτος καινούργια άλμπουμ…
Full-lengths:
Αυτά που έχω ακούσει καλά και βολτάρουν στην κορυφή:
- Ares Kingdom “Incendiary” (Τσιτωμένο deathrash της παλιάς σχολής, πολεμικό feeling, καβλωμένα σολαρίσματα)
- Blasphemophagher “?For Chaos, Obscurity And Desolation” (death/black metal με τσαμπουκά, μηδενιστικό όσο δεν πάει -ολοκαύτωμα!)
- Blood Of The Black Owl “A Banishing Ritual” (drone, folk, λίγο doom, παγανιστικό χωρίς να γίνεται γελοίο -κρίμα που δεν του έδωσε την απαιτούμενη προσοχή περισσότερος κόσμος)
- Blood Revolt “Indoctrine” (Πάνω απ’ όλα metal, με τα προθέματα black, death, doom να κάνουν την εμφάνισή τους ανά περίσταση -αν συνεχίσουν ώστε να δέσει κι άλλο το πάντρεμα των διαφορετικών backgrounds των μελών θα κάνουν θαύματα)
- Burzum “Belus” (Πιο τεράστια επιστροφή δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε -there is ONLY ONE Varg Vikernes)
- Darkthrone “Circle The Wagons” (Και μόνο το riff που κλείνει το ομότιτλο κομμάτι να είχε θα ήταν στην κορυφή -METALPUNK ρε μουνιά!)
- Enforcer “Diamonds” (Το ντεμπούτο δεν αποδείχτηκε φούσκα και οι Σουηδοί έδωσαν δέκα heavy metal διαμάντια για να μεταφερθούμε έστω και λίγο στα τιμημένα 80ς)
- A Forest Of Stars “Opportunistic Thieves Of Spring” (To blackmetal συναντά το βιολί, οι θεατρικές ερμηνείες απογειώνουν τα κομμάτια, οι στίχοι είναι ίσως ότι πιο δυνατό διαβάσαμε φέτος και μόνο Βρετανοί θα μπορούσαν να έχουν κυκλοφορήσει αυτό το γοτθικό -με την πραγματική έννοια- αριστούργημα)
- Gorath “MCXII” (Και ναι!, οι Βέλγοι υπάρχουν και παραδίδουν άριστο παραδοσιακό blackmetal με σωστές ατμόσφαιρες και orthodox αναζητήσεις)
- Triptykon “Eparistera Daimones” (To ΟΡΑΜΑ του Tomas Gabriel “Warrior” Fischer συνεχίζεται, δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί)
- Truppensturm “Salute To The Iron Emperors” (Οι Γερμανοί υψώνουν τείχος θορύβου και το death/black τους είναι ένα μεγαλειώδες έργο με κύριους άξονες τους Blasphemy, Teitanblood αλλά και τους Bolt Thrower)
- Tyrants Blood “Crushing Onward Into Oblivion” (Metal, punk, thrash, black, death όλα τα old-school στοιχεία που αγαπήσαμε είναι εδώ)
- Valkyrja “Contamination” (Το παραδοσιακό σουηδικό blackmetal είναι εδώ! - Ποιοι Watain μωρέ!)
Αυτά που ενδέχεται να κάνουν παρέα στα από πάνω:
- Agnes Vein “Duality” (sludge/epic/black και τα μυαλά στο μπλέντερ, απίθανες συνθέσεις και ατμόσφαιρες -έγκλημα να συνεχίσετε να τους αγνοείτε οι πολλοί!)
- Enslaved “Axioma Ethica Odini” (Απίστευτο πάντρεμα heavy/black/prog με τους Floyd, τους King Crimson αλλά και το kraut rock να βολτάρουν ανά πάσα στιγμή -ονειρικό!)
- Profanatica “Disgusting Blasphemies Against God” (Ω ναί ο Ledney είναι καμμένος και με τη βούλα πλέον, ό,τι πιο άρρωστο κυκλοφόρησε φέτος χαλαρά)
- The Royal Arch Blaspheme “s/t” (Profanatica meets Krieg, συμπληρώνει την καταραμένη τριάδα, της οποίας τα άλλα δυο μέλη είναι ο φετινός δίσκος των πρώτων καθώς και το περσινό Havohej)
- Von Goat “Sceptic Illumination” (Μια ακόμη μεγάλη επιστροφή από έναν εκ των πρωτοπόρων του blackmetal)
πάμε μια 5άδα.μετά γίνεται ψιλοχαμός και δεν έχω κατασταλλάξει ακόμα στις θέσεις.το kylesa λογικά θα μπεί 5άδα, αλλά ακόμα είναι νωρίς να το βάλω.
- Arcade Fire - The Suburbs: γιατί δεν είναι απλά ο δίσκος της χρονιάς.είναι ο δίσκος μιας γενιάς…
- Crippled Black Phoenix - I, Vigilante: το magnum opus της πιο αδικημένης μπάντας των καιρών μας.
- A Forest Of Stars - Opportunistic Thieves Of Spring: από τους αρτιότερους black metal δίσκους των τελευταίων ετών.ένας δίσκος που για να τον ακούσεις, προϋποθέτει να δώσεις την ανάλογη προσοχή που πρέπει να δώσεις και σε έργα της κλασικής μουσικής.μια μικρή οδύσσεια…
- Deerhunter - Halcyon Digest: το dream pop όπως θα έπρεπε να είναι.ο τέλειος δίσκος για να τον ακούς χαζεύοντας το αχανές τίποτα.νεοψυχεδέλεια ftw!
- Samsara Blues Experiment - Long Distance Trip: ο stoner δίσκος της χρονιάς.το έπος “double freedom” είναι από τους λόγους που θα μνημονεύεται το 2010.
τα ειλικρινα μου συλλυπητηρια στη γενια σου…:-s:-s:-s
νιωσε πλιζ, ο δισκος ειναι μνημειο
λουπ δεν τους παλευω.νταξ αμα εσεις ‘χυνετε’ παω πασο ειλικρινα peace κ love
απλα αυτο το σχολιο ‘ο δισκος της γενιας’…ξερω γω…ισως επειδη εμενα ηταν ενα nevermind και ενα ten αλλα ο χορρορ ειναι κ αλλη γενια οντως
(ασε πουναι φουλ χιπστερ κ παλευει με την μεταλ πλευρα μεσα του )
αρκετα με το οφφτοπικ
(πες ρε μλκ καμια ιστορια με τις γκομενες που σε θελαν για τα φραγκα :lol::lol::lol::lol: )
όπως και να το κάνουμε όμως, το ημερολόγιο γράφει 2010 και όχι 1991 ξέρωγω.
και το suburbs όντως είναι δίσκος μνημείο.
τέλος, μακριά οι χίψτερς από τους arcade fire μου:!:
και μενα πιο μικρος ο δισκος της γενιας μου ηταν το nevermind…αλλα σημερα με τοση ευκολια που χαρακτηριζε μια γενια τοτες ενας και μονο δισκος, δυσκολα εως απιθανο να συμβει και παλι-οχι λογο ποιοτητων αλλα ποσοτητων…
συγκριση εμμεση nevermind με suburbs?fail…
(δεν καταλαβαινω κιολας αν μπορει να γινει,ποιον σκοπο θα εχει και τι θα καταλαβουμε αλλα πασο)…
Ο δισκος παραμενει οπως και ναχει τελειοτις…
Για μενα προσωπικα η καλυτερη κυκλοφορια (μεχρι στιγμης) για το 2010 ειναι χωρις 2η σκεψη το Blood of the Nations των Accept.Μιλαμε για ενα δισκο πραγματικο αριστουργημα.Οι Accept πετυχαν σ’αυτη την 1η?,2η?..εε τελος παντων σ’αυτην την επανενωση να φτιαξουν τραγουδια ορισμο του χεβι μεταλ.Ομορφα γρηγορα riffs,κιθαριστικα σόλα που σπερνουν,ακομα και η παραγωγη ειναι κρυσταλλινη.Ο μονος που λυπαμαι ειναι ο καημενος ο Udo που δεν δεχθηκε να ειναι στον δισκο.Ισως δεν πιστευε ουτε ο ιδιος οτι η μπαντα μπορει να βγαλει μετα απο τοσα χρονια τοσο καλο υλικο.Φανταστειτε τι θα γινοταν στα live αν ειχαμε αυτον τον γαματο δισκο και Udo μαζι!!!Ευτυχως ομως θα μας λειψει μονο “εμπορικα” γιατι μουσικα ο Tornillo τα καταφερνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΛΑ και μαγκια του.Απο κει και μετα μ’αρεσαν αρκετα το Αt The Edge of Time απο Blind Guardian και το Τo the Metal των Gamma Ray.Η μεγαλη μου απογοητευση ήταν οι Maiden με το Final Frontier και οι Scorpions με το Sting in the Tail.Τουλαχιστον τους Maiden τους περιμενα για μενα ναναι στην κορυφη της λιστας μου.
Εγώ είμαι με τον awake, ας μην λέμε παρακαλώ έναν “απλά καλό” δίσκο μνημείο :P, κρίμα δηλαδή για τους δίσκους που είναι όντως μνημεία, και αυτό δεν το λέω λόγο nevermind.
προσπαθω να σκεφτω δισκο-μνημειο για πχ τη τελευτια 5ετια…δεν μου ερχεται κατι
ακομα κ το frances the mute πουναι 5 προαστια δεν θα τον ελεγα μνημειο
διαστημικο,ναι
δισκαρα,ναι
αριστουργημα,ναι
αλλα μνημειο ? Οχι.
τεσπα ας μην μαλωνουμε τον χορρο κ τον ενθουσιασμο των 21 μαιων του !!!
καλο για τον εναν, μνημειο για τον αλλο και end of story, simple as that…
πάντως ο δίσκος είναι μια τελειότητα σκέτη.από τις καταπληκτικές μελωδίες που σου κολλάνε με την πρώτη ακρόαση μέχρι και τον κάθε στίχο.
είναι επίσης ένας δίσκος που μπορούν να τον ακούσουν άτομα εντελώς ετερόκλητων μουσικών ειδών, και να γουστάρουν εξίσου.
αν έπρεπε να κάνω μια σύγκριση με κάποιο δίσκο και το τι εξέφραζε στην εποχή του, τότε αυτός ο δίσκος είναι το ok computer των radiohead.αλλά και πάλι δε θέλω να κάνω συγκρίσεις.
δισκάρα είναι πάντως και άποψη δεν αλλάζω.