Παλαμάκια στον ταιμέους για τις επιλογές του.
Κρισπ το Αshes δεν είναι υπερεκτιμημένο, αν το είχες δει όλο live όπως το είδαμε στο Roadburn θα σου έφευγε το σκατό. Οι τύποι βαράνε όπως οι Neurosis στα 90ς με πιο σκατόψυχο συναίσθημα.
Διοργανωτές για κάντε νταραβέρι να τους φέρετε.
To Suma μπορεί και σε δυο χρόνια να το θεωρώ απλά οκ, αλλά για φέτος το’χω πολύ ψηλά. Βασικά τη στιγμή που ήρθε ήταν ό,τι ακριβώς ήθελα όπως ακριβώς το ήθελα. 4 μήνες μετά ακομα τεράστιο μου ακούγεται πάντως.
δε θα τα πω αναλυτικά.αυτό θα γίνει στο τέλος.τώρα θα γράψω μόνο τη σειρά όπως έχει μέχρι στιγμής:
1)Arcade Fire - The Suburbs
2)A Forest Of Stars - Opportunistic Thieves Of Spring
3)Suma - Ashes
4)Lords Of Bukkake - Desorden Y Rencor
5)Yakuza - Of Seismic Consequence
6)Dax Riggs - Say Goodnight To The World
7)Rolo Tomassi - Cosmology
8 )Samsara Blues Experiment - Long Distance Trip
9)Fields Of Locust - Subtopia
10)Triptykon - Eparistera Daimones
Θαμπζαπ σε όσους αναφέρθηκαν σε Μποέμιαν Γκρόουβ. Απίστευτο μπλακ στ’ αυτιά μου και σίγουρα θα είναι στη λίστα μου στο τέλος του χρόνου. Ποιοί Ρότιν Κράιστ κ.ο.κ.
Είναι κάμποσα πάντως που θέλω ν’ ακούσω καλύτερα γαμώτεν. Π.χ. το Wheel που είπαν ψηλός και Ντέκαρντ όντως βάζει ισχυρή υποψηφιότητα, αλλά είναι κι άλλα απ’ αυτό το χώρο που το κοντράρουν, π.χ. sHeavy, Hands of Orlac, Earthen Grave κουλουπου, ενώ αναμένεται πρώτο full length Orchid. Χαμός.
Μην ξεχνάτε επίσης ότι το χειμώνα έρχεται νέο Primordial που θα σας γαμήσει σκληρά όλους και θα ψάχνετε τρύπα να κρυφτείτε, γιατί πάντα έτσι γίνεται. Αν όλα πάνε καλά δηλαδή θα είναι η χρονιά του ιρλανδικού μέταλ με Primordial και Mael Mordha (έχω βαρεθεί να σας λέω να τ’ ακούσετε ε.)
Και βέβαια στο κλασσικομέταλ μέτωπο έχουμε Accept και Enforcer που άφησαν πίσω τους καμμένη γη.
Και για Cathedral ντάξ, τα χουμε πει.
Νοτ μπαντ σόου φαρ.
και μιας και μιλάμε για ιρλανδία, οι u2 βγάζουν νέο δίσκο στο τέλος της χρονιάς!μην το ξεχνάς σε παρακαλώ πολύ
ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια τα βρίσκεις ας πούμε
αν ήταν να διαλέξω ΜΙΑ κυκλοφορία, θα ήταν σίγουρα το snakes for the divine. χιεβι, στονερ, j-pop, black, ας είναι ό,τι θέλει. γαμάει καλά.
οκ, αυτό είναι όμως από τις στιγμές του ένδοξου sludge/stoner παρελθόντος…
και στο σύνολό του τον δίσκο μια χαρά τον χώνουν τα suma, lords of bukkake και triptykon.
πω ρε χόρορ, κούραση καταντάς με τα φλέημς σου.
Βασικά Το νέο ΧοΦ είναι γαμάτο, αλλά πλέον δεν έχουν την τιτάνια αύρα που είχαν στην αρχή τους, δεν μου ακούγονται πια κρίσιμοι. Το ίδιο συμβαίνει και με το Φιαρ Φακτορι. Γαμάτα άλμπουμ, μας πόρωσαν, τα λιώσαμε, αλλά σε 5 χρόνια θα τους μνημονεύουμε για κάποια άλλα άλμπουμς και όχι για αυτά που βγάλαν φέτος.
και γιατί?την άποψή μου λέω, άσχετα αν είναι διαφορετική με την πλειοψηφία του φόρουμ…
αλλά βασικά αυτό:
Θενκ γιου, τάιμους προφερεται
Επισης ξεχασα να αναφερω το Ruined Families (μου το θυμισε ο worst).
Edit: Το διστιχο με το οποιο κλεινει αυτος ο δισκος στελνει πολλους για γρουβες.
Whatever shines is gold
when you got nothing at all.
σιγα το φλεημ μωρε και συ :lol:
απλα ο χορρορ ξερωγω ειναι υπερασπιστης του σλατζ και πιθανον να ξινισε τα μουτρα απο τις κιθαρες που ξεκινανε το snakes for the divine και τις πιο γρηγορες ταχυτητες…εγω πχ κατουρησα βρακια
οσο για αυτο που λες, ε καλα λογικο δεν ειναι να μην εχουν την ιδια αυρα που ειχαν πριν καμποσα χρονια? δεν ειναι και κατι που, προσωπικα τουλαχιστον, με ενοχλει…αυτο ζηταω απο τετοιες μπαντες, γαματα πορωτικα αλμπουμ
προσωπικα ολα τα αλμπουμς των hof, μαζι και το τελευταιο, θα τα μνημονευω σε 5 χρονια απο τωρα 
Για μένα τα σκήπτρα για φέτος, μέχρι στιγμής (γιατί 27/9 περιμένω να σκάσει πυρηνική βόμβα ονόματει Killing Joke και θα δείτε εκεί σοδομισμό, ΦΛΩΡΟΙ), τα κρατάνε τα Gods And Goddesses από τον ΘΕΟ Brant Bjork και II από Asteroid. Είναι οι 2 πιο feel good, uptempo, γκρουβάτες και πωρωτικές δισκάρες που άκουσα φέτος. Ίσως στο νήμα να προτιμώ Asteroid γιατί υπάρχει αυτό το γαμημένο το Towers που δεν παίζεται με τίποτα το άτιμο.
Ακολουθεί το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ από κάθε άποψη The Guessing Game από Cathedral που 20 χρόνια τώρα δεν έχουν βαρεθεί να βγάζουν δισκάρες. Το έχω ακούσει άπειρες φορές φέτος και δεν με έχει κουράσει στο ελάχιστο ούτε μία φορά. Κάθε φορά μου γαμάει το μυαλό σαν όταν το πρωτοάκουσα.
Μετά είναι οι εκπλήξεις τις χρονιάς Arc Of Ascent και Samsara Blues Experiment, με τα Circle Of The Sun και Long Distance Trip αντίστοιχα, να παίζουν απίστευτα όμορφο space, ψυχεδελίζων στόουνερ καταστρέφοντας γλυκά και τρυφερά κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο.
Μετά οι High On Fire με το Snakes For The Divine να γαμάει και να δέρνει (συν ότι ακριβώς έχει πει ο haliseco πιο πάνω, μην τα ξαναλέω).
Απλά μαθήματα πώρωσης μας παρέδωσαν οι Karma To Burn. To Appalachian Incantation, δεν ξέρω πως σκατά το κάνει, αλλά κάθε φορά που το ακούω, νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να χορέψω. Σε κάθε ακρόαση τινάζονται χέρια, πόδια, κεφάλια σπαστικά προς κάθε κατεύθυνση.
Κλείνω με το Eve των Ufomammut. Τα έχω ξαναπεί στο θρεντ τους. Είναι αποπνικτικό, μεγαλοπρεπές, ευφυέστατο και εν τέλει ίσως και το καλύτερο τους. Γαμηστερό psych-ντουμ στα καλύτερα του.
Εύφημος μνεία στο νέο The Sword που μάλλον πάει για πολύ ψηλά αλλά καλύτερα ας μη βιαστώ επειδή μόνο και μόνο το έχω γαμήσει στα ριπίτ τις τελευταίες 3-4 μέρες.
Πολύ καλά περνάω, επίσης, όταν ακούω το ομώνυμο των Audrey Horne, με το φόρο τιμής στους Hawkwind δια χειρός US Christmas/Harvestman/Minsk, με την απίστευτη ομορφιά των Alcest, με το καλοκαιρινό και σούπερ-γκρούβι My Sleeping Karma, με το μυστικιστικό και μαγικό Sabbath Assembly και τις στόουνερ ομορφιές από Gandhi’s Gunn και Fatso Jetson.