Μάικ πότε να τους περιμένουμε Ελλάδα;
οκτωμβριο μαλλον
Την ίδια γνώμη με το Φεγγαρόπαιδο έχω κι εγώ για τον Karevik, όμως εγώ δεν βλέπω την παραμικρή διαφοροποίηση στην ερμηνεία του σε σχέση με το προηγούμενο. Συνεχίζει να μιμείται τον αγαπημένο μου μέταλ τραγουδιστή της 25ετίας και αυτό μόνο κρίμα είναι μια και στους Seventh Wonder είναι απολαυστικός. Το κομμάτι καθαυτό τώρα, εκτός από ένα όμορφο, μελωδικό και sing-along-άτο ρεφρέν, περνάει αδιάφορο. Η ίδια εκνευριστική μανιέρα στα τύμπανα, ο ίδιος πλαστικός ήχος, τα βαρυφορτωμένα πλήκτρα, οι άψυχες κιθάρες, το θαμμένο μπάσο. Σαν να βιώνουμε ένα deja vu που έλεγε κι ο Δέλλας (?). Ας είναι, τουλάχιστον βρήκα μια καλή ευκαιρία να ξεθάψω την αγία τριάδα του συγκροτήματος γιατί μ’ αυτά και μ’ εκείνα είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο υπέροχοι δίσκοι είναι.
Έχω πέσει στα δίχτυα των δύο πρώτων εδώ κι μια βδομάδα, τι US power διαμάντια κρυμμένα ήταν αυτά. Και το γεγονός ότι κάποιες φορές αναρωτιέσαι αν ακούς Crimson Glory (πραγματικά όμως, ανατριχίλα!) τα ανυψώνει κάνοντας τα μοναδικά υπερέπη. Όντως άλλο συγκρότημα μετά, Karma αδυναμία βέβαια κλπ κλπ αλλά αυτά εδώ δλδ τι να πώ…ρούφηξα!
Εμένα τα δύο πρώτα πάλι όσες φορές κι αν έχω προσπαθήσει να τα ακούσω δεν μου ‘χουν κάνει το κλικ και βασικός ανασταλτικός παράγοντας είναι η φωνή. Κάποια στιγμή θα τα ξαναπιάσω χωρίς καμία προκατάληψη και ελπίζω να βρω κι εγώ αυτό που βρήκαν κι άλλοι και τους άρεσε εκεί μέσα. Όταν ακούω, όμως, αυτό το “ΜΠΛΑΚ ΤΑΟΥΕΡ ΓΟΥΕΡ ΙΖ ΓΙΟΡ ΠΑΟΥΕΡ” με φωνή σαν να σφίγγεται στη χέστρα δε μπορώ να συνεχίσω. 
Τουλάχιστον έχουν φυσικότερο ήχο απ’ τα εκτρώματα του Paeth, κάτι είναι κι αυτό.
Ίδια σφιξίματα χέστρας έχει και το Transcedence πάντως, είναι όπως το πρωτακούσεις μάλλον.
Σα δε ντρέπεσαι…[-X
Πάνο, τοίχο-τοίχο μη σε πετύχω
…δεν είναι και άσχημο:):!:
Μετά από 4 ακροάσεις είμαι μεταξύ των
“αναμενόμενα καλός δίσκος, τα μισά κομμάτια είναι πολύ ωραία και ο Καρεβικ είναι λατρείας”
και
“αν είναι να κάνετε μια απ’τα ίδια την άλλη φορά αντί του σιλβερθορν προσπαθήστε για το γκοστ όπερα ξέρω γω έτσι για τη φάση πλζκθνξ, τα μισά κομμάτια είναι φίλλερς και τέτοια κοιλιά δεν έχω ούτε εγώ”,
αν καταλήξω θα σας πω, είμαι σίγουρος ότι καίγεστε να μάθετε.
Ζζζζζζζζζζζ
Το Silverthorn μού άρεσε πάρα πολύ και το βρήκα ανώτερο από τα δύο προηγούμενα (για πιο πίσω προφανώς ούτε λόγος).
Για να δούμε την ψαριά μας τώρα…
Ακόμα τραγουδάω το ρεφραίν του Liar Liar. Τα τέσσερα πρώτα μαζί με το προαναφερθέν είναι φοβερά και υπάρχουν 2-3 σχετικά αδύναμες στιγμές στη μέση του δίσκου, τίποτα το τραγικό όμως. Μάλλον κατώτερο από το Silverthorn.
…όμορφα όλα αυτά που διαβάζω…θα περιμένω λοιπόν να το αποκτήσω και μετά να το ακούσω…αναμένω τα καλύτερα:):!:
Αν μετράει σε κάτι η γνώμη μου, συμφωνώ ότι τα μισά τραγούδια λένε. Σβήνει η χροιά του Ρόι από τη φωνή του Καρέβικ, με ψιλοχαλάει αυτό, η μουσική/ενορχήστρωση/δεν ξέρω τι μου ακούγεται διαφορετική και γεμίζει -με τρόπο που δεν μπορώ να το προσδιορίσω- τα αυτιά μου. Δε μου θυμίζει άλλο δίσκο τους, αλλά με κάνει να θέλω να τους δω σε συναυλία.
Μια χαρά δίσκος είναι, οκτάρι γεμάτο. Οι Kamelot πολύ δύσκολα θα βγάλουν μέτριο δίσκο (θεωρώ ως εκκίνησή τους το Fourth Legacy, οτιδήποτε κυκλοφόρησε πριν δεν το λογίζω). Ακόμα και το Poetry for the Poisoned που θεωρείται (?) το χειρότερό τους δεν είναι ένας τέτοιος και έχει καλές στιγμές μέσα.
fail…
Δεν μου αρέσουν καθόλου. Οκ, ας το αλλάξω: Δεν υπάρχει μέτριος δίσκος τους από το 4th Legacy και μετά.