τα 3 πρωτα κομματια ξεχωριζουν αρκετα
με τις πρωτες ακροασεις
ιδιαιτερα το the longest year ειναι τρελη κομματαρα
το μπονους κομματι οντως μετραει
επισης κομματαρα ειναι και το τελευταιο the departer
κλεινει ο δισκος και σε στελνει για καληνυχτες
και πολυ ομορφα τα guest φωνητικα του κυριου krister linder (ο οποιος κανει και σολο καριερα και τραγουδαει σε και μπαντα ονοματι enter the hunt)
μην βιαστειτε να το απορριψετε
δωστε τους ακροασεις
ισχύει σε μεγάλο βαθμό…μονο που οι μαθητές τον έχουν αφήσει αρκετά πίσω…
στα του δίσκου…γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος… δίσκος βασισμένος στο συναίσθημα και μόνο…πιό “κάτω” δε νομίζω οτι θα επιχειρήσουν να πάνε…
κοιτουσα λίγο τα credits και φαίνεται οτι ο Renkse έχει αναλάβει πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της δημιουργίας σε σχέση με τον Nystrom…δίσκος κάθαρση να υποθέσω???
Δυσκολο καπως αλμπουμ,θελειο ακροασεις…δεν ειναι μουφα αλλα δεν θα το εβαζα και στα καλυτερα τους.Δε νομιζω πως μεχρι τωρα εχουν μουφα αλμπουμ αλλωστε…
Κι ενώ οι Anathema φαίνεται ότι κοιμούνται για τα καλά, κάποιος έπρεπε επιτέλους να ταράξει τα ατμοσφαιρικά ύδατα της metal μουσικής. Ευτυχώς, οι Katatonia είναι πρωτομάστορες στο χώρο και γνωρίζουν άριστα να κυκλοφορούν δίσκους με ουσία και περιεχόμενο, ως ολότητα, με αρχή-μέση-τέλος, μ’ άλλα λόγια δίσκους που σ’ ακολουθούν για χρόνια. Στο νέο τους album με τον εμπνευσμένο τίτλο “Night is the new day”, οι Σουηδοί παραδίδουν μαθήματα ατμοσφαιρικότητας, διαποτισμένη με αράδες ποίησης, αλλά και ήχων που υπό μορφή δίνης σε παρασέρνουν σε ψυχολογική ζάλη. Η πρότασή τους αυτή τη φορά κάνει μεγάλα βήματα, αγγίζοντας τις παρυφές των Opeth και των Porcupine Tree. Η μίξη αυτή οδηγεί σε ένα πακέτο λυρικότητας, οργής και εσωτερικότητας, που σε κάθε δευτερόλεπτο κουβαλά τη σφραγίδα της μεγάλης αυτής μπάντας. Φαντάζει πιθανότατα ως η πιο ώριμη στιγμή στη δισκογραφία τους, συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία εκείνα που τους βγάζουν από το σωρό των δήθεν ατμοσφαιρικών συγκροτημάτων. Ένας παραπάνω λόγος γι’ αυτό είναι η ευθύτητα με την οποία περνάνε τα μουσικά τους μηνύματα. Ποιος δεν βρήκε σημεία των σκέψεών του στο “The Longest Year” ή στο “Inheritance”; Ποιος δεν αναμετρήθηκε με το υποσυνείδητό του στο “Onward into battle” και στο “Liberation”; Πάνω απ’ όλα, ποιος δεν βίωσε την απόλυτη ψυχολογική ενδοσκόπηση, το ατέλειωτο σύρσιμο του νου, στο σαγηνευτικά μαύρο τοπίο του “Departer”, το οποίο συμπυκνώνει όλη την εξέλιξη, όλη την πρόοδο του συγκροτήματος; Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, αφού οι περιγραφές είναι ανίκανες να αποδώσουν την εικόνα που αναδύει ο δίσκος. Βάλτε το cd και αφεθείτε στη νύχτα, ως τη νέα μας καθημερινότητα.
αυτη τη δισκαρα οταν την απεκτησα την απολαμβανα και συναμα την μελετουσα σχεδον καθε βραδυ πριν κοιμηθω! προσωπικα ειναι απο τους δισκους που οπως λεμε θα μας συντροφευουν για μια ολοκληρη ζωη και καθε ακροαση τους ειναι και μια ακομη ξεχωριστη απολαυση! στα του δισκου διακρινω πλεον και εμφανη επιρροες απο μια αλλη λατρεμενη μπανταρα τους opeth! αυτο μονο θετικο εννοειτε πως ειναι! αρκει να μην αρχισουν να αντιγραφουν! επισης και οι συνθεσεις παρατηρησα οτι εγιναν ακομη πιο σκοτεινες και μελαγχολικες! οχι πως μας χαλαει αυτο ισα-ισα μας ερεθιζει ακομη περισσοτερο! ειμαι περιεργος πλεον να δω ποσο πιο ψηλα ακομη μπορει να φτασουν! και τους το ευχομαι γιατι το αξιζουν!
Για My Dying Bride, Paradise Lost θα συνεχίσω να διαφωνώ πάντως. Όλα τα τελευταία τους μου άρεσαν πάρα πολυ ειδικά lost. Αλλα Katatonia ηγουνται σαφώς αυτή την περίοδο.
ειναι καλος δισκος…
απλα για καποιο λογο οταν τον ακους σου φαινεται καπως συγκρατημένος να το πω…?
δεν ξερω πως να το πω αυτο που “παιρνω” απο τον δισκο
οπως ειπα και πριν δεν ξερω ακρηβως τι παιζει…
ισως η λεξη συγκρατημένος να ειναι λαθος…
κατι παιζει παντως με αυτο τον δισκο…
ενω ειναι πολυ καλος σε πολυ κοσμο δεν αρεσε…
εμενα μου αρεσει αλλα καταλαβαινω αυτους που λεν οτι δεν τους εκατσε και τοσο καλα…
σταματαω γιατι εδω ειναι το Thread για τους Katatonia
τωρα για το Night Is The New Day μπορω να πω πως την πρωτη φορα που τον ακουσα δεν μου εκανε και πολυ εντυπωση…
και τον ξαναεβαλα μετα απο καιρο και επαθα πλακα.!!
ειναι δισκαρα.!
δεν ξερω πως την πρωτη φορα μου ακουγονταν αδιαφορος
μπορει να μην εχει ενα τραγουδι κραχτη οπως το my twin ας πουμε, αλλα αξιζει απο την αρχη ως το τελος…
Είναι πιο δύσκολο άλμπουμ απο τα τελευταία θέλει πιο πολλα ακούσματα. Πάντως είναι πάρα πολύ καλό άλμπουμ απλα κάπου χάνει σε συγκριση με το great cold distance που για μενα παιζει να είναι και το καλυτερο τους. Tο longest year είναι όντως κομματαρα και στο live ήταν υπεργαμάτο. Κρίμα που δεν παιξαν και το departer
Είναι όντως λίγο δύσκολο άλμπουμ. Το the great cold distance είχε πιο εύκολα (στην ακρόαση) κομμάτια και μου αρέσει πιο πολύ από το καινούργιο. Αν και πιο πολύ απ όλα μου αρέσουν το tonight’s decision και το discouraged ones. Ασχετο, αλλά στα δυο αυτά cd ντραμς παίζει ο Jonas και υπάρχει μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα επόμενα άλμπουμ σε αυτό τον τομέα. Σα να είναι λίγο ακατέργαστα αυτά τα cd και για αυτό μάλλον μου αρέσουν.
Μακάρι να έπαιζαν το departer, αν και δεν είναι πολύ συναυλιακό κομμάτι.
φιλε sokin,περι του ποιος αυτη τη στιγμη κατεχει τα σκηπτρα και εχει στρογγυλωκαθισει στον κορυφαιο θωκο του ατμοσφαιρικου ηχου, χμμμμμμμμ… κωλυομαι να απαντησω !σαν τροχοπεδη (στο να απαντησω) εχουν τεθει οι τελευταιες δισκογραφικες αποπειρες των συγκροτηματων που διεκδικουν την κορυφη, καθως κατα την ταπεινη μου αποψη ειναι αψεγαδιαστες!
αυτο παντως εχω την πεποιθηση πως δρα πολυ ευεργετικα -(δηλαδη το να σφετεριζονται τοσες μπαντες την μοναξια της κορυφης)- για τον ηχο και πιο συγκεκριμενα για το συγκεκριμενο ιδιωμα ! ξερετε ευγενης συναγωνισμος μεταξυ των μπαντων…κ.α
