Το να έχεις επιλέξει μια 50αδα καλύτερων δίσκων -για χ/ψ λόγους τον καθένα- δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχεις πραγματικά δεθεί με τους 5-6 πρώτους εξ’ αυτών. Δεν είναι όλοι στην ίδια μοίρα δηλαδή.
12ωρο μουσική δε βγαίνει πρακτικά νομίζω, ωστόσο αν δεν δουλεύεις, το να ακούς μουσική τα 2/3 της ώρας που είσαι σπίτι -αν είσαι καμμένος μουσικόφιλος- είναι κάτι το κατανοητό, πιστεύω. Προσηλωμένα μουσική, με στίχους κτλ, άντε να ακούς 1 δίσκο την ημέρα κατά Μ.Ο… Και φυσικά επιλεγμένους. Αλλά νομίζω αρκεί.
Γενικά, το να έχεις την ακρόαση μουσικής, πέρα από συναισθηματική ιεροτελεστία και σαν χόμπι, ακούγοντας πολλά καντάρια δίσκων, έχει την πλάκα του. Κάτι θα πάρεις -εγώ μάλιστα πιστεύω ότι θα πάρεις πάρα πολλά και σε πολλαπλούς τομείς. Ωστόσο, να τονίσω, ότι όλα αυτά δεν αναιρούν ότι θα υπάρξουν πολύ λίγοι δίσκοι με τους οποίους θα δεθείς πραγματικά, που θα σου μιλήσουν σαν Τέχνη. Και από εκεί και πέρα υπάρχει κλιμάκωση.
Όλα αυτά, βέβαια, άσχετα με το last.fm. Το last.fm απλά καταγράφει ένα φαινόμενο. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι κάπου που θα κάνουν επίδειξη μέσω λαστ.φμ, αλλά στην τελική, ποιός μπαίνει τη σήμερον ημέρα στο προφίλ κάποιου να δει τι έχει ακούσει; Ακόμα και για ανακάλυψη καινούργιων μουσικών, το λαστ.φμ είναι τριτοτέταρτο, υπάρχουν καλύτεροι δρόμοι. Για μένα είναι ωραίο για προσωπική κατανάλωση. Για να κοιτάς ο ίδιος τι έχεις ακούσει -και αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις είναι παραπλανητικό αν ακούς μουσική στο αμάξι, στο μπ3, στο cd player, στο grooveshark, όπως εγώ πχ. Είναι, όμως, όμορφο για τους στατιστικολάγνους, βλέπεις τι άκουγες τότε, σε ποιες συναυλίες έχεις πάει, σου προτείνει και συναυλίες αν έχεις σκοπό να πας σε καμιά πόλη του εξωτερικού… Ως εκεί.
Θα διαφωνήσω ως προς το θέμα των καλύτερων δίσκων. Καλύτεροι - για αυτό και ονομάζονται έτσι - είναι οι λίγοι. Αυτοί που για κάποιο λόγο ξεφεύγουν από την μαζικότητα άπειρων κυκλοφοριών. Το καλύτερο σαφώς για τον καθένα είναι διαφορετικό. Όμως ένα hobby άκουσμα σίγουρα είναι καλό, αλλά σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο. Καλύτερο όπως λες είναι αυτό που σε ακολουθεί. Σε συντροφεύει. Σε συνθλίβει κάθε φορά με τον τρόπο του.
Όπως έγραψα, ο τρόπος που ακούσει μουσική καθένας δεν επιδέχεται κριτικής. Όμως, η πρώτη μπουκιά μια γαμάτης κρέπας σοκολάτα μπισκότο δεν είναι ίδια με την 50στη. Το καταλαβαίνεις νομίζω.
Εγώ, ξέρεις, δεν μπορώ να ακούω φράσεις “Δίσκος της χρονιάς” με δύο ακροάσεις. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πως κάποιος μπορεί να έχει άποψη για 2.000 συγκροτήματα και για 45.000 δίσκους. Μπορεί να είμαι παλιό μοντελο (ισχύει για μένα, δεν το λέω ειρωνικά - μοντέλο τεχνολογικό όχι με την έννοια του όρου κατά Λάκη Γαβαλά) αλλά ναι, δεν μπορώ να το αντιληφθώ.
Προφανώς συμφωνώ πως υπάρχει hobby & fun άκουσμα, άκουσμα που θα είναι χαλί σε άλλες κύριες δραστηριότηττες κτλ. Εγώ μουσική, πίστεψε το, έχω μάθει περισσότερο από εδώ μέσα και από προτάσεις δίσκων και καλλιτεχνών που ένιωσα πως προτείνονται από ψυχής. Γιατί Crippled Black Phoenix άκουσα από εσένα όταν κατέθετες την ψυχή σου στο πόσο σε άγγιξε αυτό το album (Α love of shared disasters). Και πίστεψε με αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ούτε για τα 50 best album που “επιλέγεις” κάθε χρονιά, ούτε για τα top listened albums σου την τάδε χρονική στιγμή στο last.fm, grooveshark & λοιπούς συγγενείς - όχι εσύ προφανώς.
Δυστυχώς (με βάση αυτά που ακούω) δεν βγαίνουν κάθε χρόνο τέτοιοι δίσκοι. Και αν πρέπει να βάζουμε σε λίστες μόνο κορυφαίους δίσκους τότε θα έπρεπε να έχουμε 1-2 δίσκους κάθε χρόνο, ίσως και κανέναν μερικές χρονιές.
Χωρίς να θέλω να ακουστώ εντελώς pretentious, ο καθένας ψάχνεται όσο του αρέσει στην μουσική. Ένας φίλος μου thrashας πιστεύει οτι η μουσική έχει τελειώσει το 1986 (αλλά και πάλι τον αγαπάμε :D) Προσωπικά μου αρέσει να ακούω συνεχώς νέα είδη και ήχους. Προφανώς δεν μπορείς να εστιάσεις παντού και να έχεις εμπεριστατωμένη άποψη για όλα.
Αν και φαντάζομαι οτι πάει στον Μάνο όλο το post, και επειδή αρκετοί έχουν λάθος εικόνα για μένα, αρχικά να πω οτι οι λίστες που κάνω κάθε χρόνο τις κάνω κυρίως για να μην ξεχάσω μερικά album και ξανακοιτώντας τις λίστες του [U]08[/U] και του [U]09[/U] πρέπει να ξεθάψω μερικά album που έχω να ακούσω καιρό, και δεν πιστεύω οτι αξίζει να βγάλω ούτε ένα album από 'κει μέσα.
Ειλικρινά σου μιλάω, προτιμώ δύο ή έναν δίσκο ψυχής από 100 κυκλοφορίες που βάσει πραγματικού χρόνου και φαιάς ουσίας που δύναμαι να τους αφιερώσω, θα μετατραπούν εν τέλει σε έναν τεράστιο ηχητικό αχταρμά.
Σε αυτό είμαι μαζί σου. Και καλά κάνεις. Και εγώ αυτό ζητάω. Όταν όμως η προροφόρηση είναι τόσο μεγάλη και τόσο χαοτική οι ταμπέλες όπως και οι φράσεις “Δίσκος της χρονιάς” χάνουν αυτομάτως το νόημα τους. Χρειάζεσαι για να ανακαλύψεις το διαμάντι και έναν λόγο πίσω από αυτό. Μια ιστορία. Το βίωμα του ακροατή του. Name dropping, δίσκοι της χρονιάς, 400 καινούριες ταμπέλες με είδη και υπο-είδη δεν βοηθούν. Άκου νέα μουσική αλλά εστίασε. Αν δεν εστιάσεις δεν μπορείς βυθιστείς. Πέρυσι που ανακάλυψα τον δίσκο των gravitysays_i το έκανα γιατί διάβασα το post - βίωμα του crimson και βρήκα κάτι δικό μου σε αυτό. Ας ήταν ο μοναδικός δίσκος που βίωσα το 2012. Τι να με νοιάζει; Αν τον είχα διαβάσει σε μία δίκη σου υποθετική λίστα στην 84η θέση, πόσο πιστέυεις ότι θα είχα πεισθεί να τον ακούσω (σε οποιαδήποτε λίστα); (Προς ενημέρωση, ο δίσκος αυτός έγινε συντροφιά στο μοναχικό τρέξιμο μου, απογεύματα χειμώνα, τον είδα να εκτελείται ολόκληρος στον Σταυρό του Νότου, και τον βίωσα σε μία μοναδική εμπειρία στο Πλανητάριο συνοδεία ενός video για την απαρχή του κόσμου. Έφτανε και περίσευε για με γεμίσει περισσότερο από 1.000 κυκλοφορίες μαζί.
Πάντως σέβομαι απόλυτα τον τρόπο που ακους ή κάποιοι ακούνε μουσική. Ίσως να μην θέλεις και να διαδώσεις αυτό που πραγματικά σε συγκινεί και να αρκεί ένα name dropping για σένα. Για μένα το βίωμα είναι όλο το παίχνιδι. Αν το βιώνεις, καλώς, με όποιον τρόπο και να γίνεται. Απλά την άποψη μου παραθέτω.
Οι λίστες εκτός από το να εξυπηρετούν οποιονδήποτε δικό σου σκοπό, πάντα αποτελούν καποιου είδους οδηγό ή πρόταση για αυτόν που διαβάζει. Και εσύ όταν διαβάζεις μία λίστα δεν την διαβάζεις για να δεις τι θέλει να θυμάται ο ο συντάκτης της να ακούσει μετά από 10 χρόνια. Σε αυτόν λοιπόν που διαβάζει τα 50 best album σου (όχι εσένα) τον χρόνο με απλό name dropping δεν παρέχεις καμμία βοήθεια. Μπορεί να μην θέλεις. Σεβαστό.
Και φτάνουμε στο πραγματικό πρόβλημα (μου). Μου είναι δύσκολο να γράψω έστω και λίγα πράγματα για κάποιον δίσκο γιατί πιστεύω οτι δεν μπορώ να περιγράψω επάξια από που πραγματικά νιώθω για τους αγαπημένους μου δίσκους.
Δεν μπορώ να σου δώσω για παράδειγμα μέσα από κάποιο κείμενο γιατί οι στίχοι οι συνθέσεις και το όλο concept του Never Born Never Dead των Trophy Scars είναι καταπληκτικό, συγκινητικό και ίσως από τις καλύτερες κυκλοφορίες που έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια, ή το γιατί αυτή η μουσική που παίζει ο Burial πρέπει να εξυμνείται για πολλά χρόνια ακόμα. Ή γιατί το Plains of the Purple Buffalo των *shels θα έπρεπε να βρίσκεται στις top λίστες καθενός που του αρέσει οτιδήποτε έχει σχέση με rock και να έχουν πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτήν που έχουν τώρα.
Και θα μπορούσα να συνεχίσω με πάρα πολλά παραδείγματα. Δεν είναι οτι δεν θέλω απλά το έχω προσπαθήσει μερικές και δεν έχω μείνει ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα.
Θα μπορούσες να bold-άρεις τα πραγματικά καλύτερα!
Σοβαρά πάντως, εγώ ειλικρινά από εδω μέσα έχω μάθει πολλά πράγματα και για αυτό συνεχίζω ενεργά να είμαι στο forum. Και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μάθω από εσένα, τον Μάνο, τον Nomisteraki και όποιον άλλο σέβομαι μουσικώς, νέα πράγματα. Νέες μουσικές. Και μου είναι στενάχωρο να μην μπορώ γιατί χάνομαι στο χάος του name dropping ή των ασταμάτητων λιστών του last.fm ή των εκατοντάδων δίσκων της χρονιάς.
Ξεκίνησα επιθετικά επίτηδες για θέσω ουσιαστικά αυτό το θέμα. thanks για τις σοβαρές απαντήσεις σας guyz.
σημερα
[B]
Σήμερα λοιπον, στις 18.15μ.μ. στην ΝΕΤ το 11ο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «ΕΣ ΑΥΡΙΟΝ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ-*‐ Πορτραίτα του Αύριο» με τιτλο «Gravitysays_i» του σκηνοθέτη Παναγιώτη Σιμόπουλου.[/B]
[SPOILER]
Δείτε σήμερα: "Gravitysays_i"
Eπεισόδιο 11
Το επεισόδιο εστιάζει σ? ένα από τα πιο υποσχόμενα συγκροτήματα της εγχώριας μουσικής σκηνής, τους Gravitysays_i. Οι Gravitysays_i με μόνο οδηγό το ταλέντο και την απεριόριστη όρεξή τους για δουλειά, έχουν καταφέρει να στρέψουν τα βλέμματα από το εξωτερικό ,στη μικρή γωνιά τους στον Πειραιά, δημιουργώντας την αίσθηση ότι το μέλλον όχι μόνο τους ανήκει αλλά και τους περιμένει.
Μετά από το επιτυχημένο τους ντεμπούτο στη δισκογραφία με τίτλο «The Roughest Sea» (2007), μέσα από τον επιλεκτικό κατάλογο του «Σείριου», της εταιρείας που ίδρυσε ο Μάνος Χατζιδάκις, καθώς και την τελευταία βραβευμένη δισκογραφική τους δουλειά «The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud» (2011), της δισκογραφικής εταιρείας «Restless Wind», βρίσκουμε τους Gravitysays_i ,να ετοιμάζουν τη νέα τους δισκογραφική απόπειρα. Τα μέλη του συγκροτήματος μας φιλοξενούν στο μικρό αλλά συνάμα πολύ ζεστό και ιδιαίτερο χώρο τους, καθώς μας αποκαλύπτουν την ξεχωριστή φιλοσοφία τους για την μουσική, τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν και τέλος τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους για την μουσική και τη ζωή.
Γινόμαστε, επίσης, μάρτυρες της μουσικής τους και πάνω στη σκηνή παρακολουθώντας υλικό από διάφορες ζωντανές τους παραστάσεις, μέσα από μια σειρά αξιοσημείωτων και προσεχτικά επιλεγμένων εμφανίσεων. Μεταξύ άλλων, τον Μάϊο του 2011 σε μια συναυλία ορόσημο για το συγκρότημα στο Αμφιθέατρο του «Αθήνα 984», μιας εξαιρετικής συναυλίας τον Μάρτιο του 2012 στο κατάμεστο από κοινό χώρο του «Gagarin 205», καθώς και μιας μοναδικής εμφάνισης στο Ευγενίδειο Πλανητάριο τον Δεκέμβριο του 2012.
Χωρίς σχεδόν καθόλου διαφήμιση, παρά μόνο το αθώο και ποιοτικό «από στόμα σε στόμα», οι Gravitysays_i αρχίζουν σιγά-σιγά να καταλαμβάνουν την θέση που τους ανήκει στην εγχώρια μουσική σκηνή κρυφοκοιτάζοντας με συγκρατημένη αισιοδοξία το μέλλον τους.
[/SPOILER]
