ευκολάκι αν και το Dookie μου αρέσει περισσότερο
6 Likes
Δεν ηξερα οτι υπαρχει εστω και ενας ανθρωπος που να μην ξερει οτι το αγκετνονταου ειναι των Τσουμπαγουαμπα. Πολυ πιο πολλους θα βρεις να μην ξερουν οτι ειχαν και πριν απο αυτο δισκους (οπως εμενα για παραδειγμα 
)
Συμφωνω ως προς το οτι το ΝΙΜΕ ειναι τεραστιο επος και το αγαπημενο μου, αλλα και το IFTOS να βαλουμε ως κορυφη τους, παλι on topic ειναι.
Κι εμενα, και εκαναν και το μεγαλο μπαμ με το Dookie, χμμμμ δεν ξερω. Και το Insomniac γαμαει.
Τους Sabbath που τους αναφερετε μερικοι και μαλιστα για το Heaven And Hell, πρεπει να κανετε πλακα ε? Ή μηπως δεν διαβασατε την περιγραφη του τοπικ?
1 Like
Καλο το Dookie, αλλα το American Idiot ειναι πραγματικα μεγαλος δισκος.
Και αφου σωστα αναφερθηκαν οι Bad Religion και το σοκ που προκαλεσε το Suffer, επαναπροσδιοριζοντας το μελωδικο πανκ και το πως θα ακουγοταν αυτο στα 90’s, late bloomers αποδειχτηκαν και οι NOFX χαριζοντας τον 5ο, κλασικοτερο δισκο τους. 1994, η χρονια του μελωδικου πανκ.
3 Likes
Συνέχεια σε ένα εξαιρετικό σερί νομίζω ότι ήταν περισσότερο.
5 Likes
Και για μενα το Back in Black (6o) ειναι το καλύτερο τους, με δεύτερο το Highway to Hell (5o).
Δεν ειναι πως και σε άλλους δίσκους τους δεν έχουν κομματάρες, ή πως δεν έχουν άλλους δίσκους σε 9-10/10 επίπεδο (πχ το High voltage ή το Powerage) αλλα το Back in Black εχει μόνο κομματάρες και ειναι ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΣΥΜΠΑΓΕΙΣ ΔΙΣΚΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝΕ
Καθαρά με υποκειμενικά κριτήρια, μέσα σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι Opeth. Οπότε, αν σκεφτούμε το γεγονός ότι εντάσσονται (δικαίως) μέσα στα σχήματα των οποίων η μουσική είναι τεχνική, τότε θαρρώ ότι το καλύτερό τους τεχνικά και άρτια εκτελεσμένο είναι το “Deliverance”. Μπορεί το “Blackwater Park” ν’ απέσπασε τη συγκομιδή των οπαδών που δημιούργησε τη ζήτηση για την εμφάνισή τους οικουμενικά, μπορεί το “Watershed” να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αλλά το “Deliverance” είναι ίσως το ατόφιό τους.
2 Likes
Υποθέτω πως για κάποιους (εμού συμπεριλαμβανομένου) άνετα εμπίπτουν στο πεδίο του συγκεκριμένου topic και οι Fates Warning.
Εγώ θα επέλεγα τον #8.
2 Likes
Ήταν τόσο ποιοτικές κυκλοφορίες και διαφορετικές προσεγγίσεις και για τις δύο μπάντες μέχρι τον εκάστοτε μεγάλο δίσκο, που δεν μου φάνηκε δίκαιο να τους βάλουμε. Έχτιζαν και χτίζουν ακόμη μια καριέρα με τρομερή ποιότητα.
Ε, όπως και να 'χει, υποκειμενικό είναι το ζήτημα, όχι μίας παγκόσμιας αλήθειας.
Π.χ. το καλύτερο Priest album για εμένα είναι το “Screaming for Vengeance”, αλλά τι μπορώ να αντιπαραθέσω σε όποιον επιλέγει το “Painkiller”; Ομοίως και για τους Savatage, στην περίπτωσή μου.
Εξάλλου, όπως τόνισε ο ουτοπικός:
3 Likes
Πήγα να γράψω για The Gathering σε κάποια φάση αλλά το άφησα επειδή στο αρχικό ποστ λέει για 4-5 πρώτα άλμπουμ άρα λέω από το 6ο και μετά μπορεί να είναι μια μπάντα late bloomer.
Οι The Gathering το έχουν στο 5ο άλμπουμ τους, How to measure a Planet? Τα 2 πρώτα ήταν αρκετά διαφορετικά και παρότι έχουν τους φαν και αυτά, σίγουρα δεν είναι ενδεικτικά της μπάντας. Από την στιγμή που ήρθε η Anneke έγινε η μεταμόρφωση. Τα 2 πρώτα με Anneke ήταν εκπληκτικά άλμπουμ αλλά ήταν στο How to Measure νομίζω που χτύπησαν το ταβάνι τους, ενώ και το επόμενο άλμπουμ τους If_then_else μπορείς να το βγάλεις ως δεύτερο καλύτερο.
4 Likes
Το magnum opus τους ειναι το Souvenirs (!)
1 Like
Nightwish το Once το είχα λιώσει όταν βγήκε αλλά στο μυαλό μου το είχα για 3ο άλμπουμ, τώρα είδα πως είναι το 5ο 
Δεν θυμάμαι καλά την δισκογραφία τους τελικά.
Ωραία, τότε νομίζω δεν θα ακούσω εντελώς άκυρος αν πω ότι οι Katatonia άλλαξαν δραστικά ήχο και προσέγγιση μέχρι το 7ο άλμπουμ στο οποίο θα πετύχαινε στο 100% η συνταγή του dark prog που παίζουν. Τα Last Fair Deal Gone Down και Viva Emptiness έδειξαν το δρόμο και το Great Cold Distance τον καλοστρωσε με πίσσα πρώτης ποιότητας
5 Likes
Από εμένα την έχεις την υποστήριξη!
Για τους εν λόγω, εγώ θα επέλεγα το αμέσως προηγούμενο.
Αν και αγαπημένο είναι το Last Fair Deal Gone Down θα συμφωνούσα και εγώ.
1 Like
σε πρώιμο ποστ λες οτι το 4th legacy είναι το πρώτο με τον khan. To Siege Perilous δλδ τί είναι ?
Επίσης Kreator. Γενικά καλοί σε κάθε δίσκο - αλλά ενα COMA λχ το βγάλανε πολλούς δίσκους και χρόνους, αφότου αρχίσανε. Αν και αντιπαρέρχομαι. Οι περισσότερες μπάντες που λέμε ήταν εξαιρετικές, απλά βγάλανε ΤΗ ΔΙΣΚΑΡΑ, αργότερα. (πχ δεν ήταν το ντεμπούτο) Και οι Μειντέν μ αυτό το σκεπτικό, βγάλανε το τρίο των κορυφαίων δίσκων τους στη μέση της πρώτης δεκαετίας. Powerslave-Somewhere-7th.
Stratovarius - Episode/Visions.
Nightwish παρότι δεν έχει τόσο καλή παραγωγή Oceanborn >>>> Once.
1 Like
Κι εγώ προς Viva Emptiness τείνω αν και είναι πολύ καλή όλη η τριάδα. Με τα επόμενα δεν έχω ασχοληθεί
1 Like
Για σήμερα θα ρίξω άλλα δύο παραδείγματα, πολύ δυνατά για μένα. Το πρώτο είναι οι Firewind, οι οποίοι με το “The Premonition” παρέδωσαν το πιο εμπνευσμένο τους δημιούργημα κι ένα από τα πολύ δυνατά power metal δισκάκια των μεταγενέστερων χρόνων, όπου πλέον δεν είχε τίποτα να προσφέρει. Θεωρώ ότι είχαν το καλύτερο δέσιμο κι έναν απίστευτο ήχο στα τύμπανα. Εννοείται, βεβαίως, ότι τα τραγούδια του δίσκου είναι όλα τους ένα κι ένα και με τον Apollo να αποδεικνύεται ότι μέχρι σήμερα είναι για μένα ο ωραιότερός τους τραγουδιστής. Μετά από αυτό τον δίσκο δε ξαναέπιασαν μέχρι τον τελευταίο τους τέτοια επίπεδα έμπνευσης.
Δεύτερη περίπτωση είναι οι Ιάπωνες MONO. Ήθελαν να πάνε αλλού το post rock, να κάνουν ακόμη και τις πενταλιέρες να έχουν τον δικό τους λόγο. Κι έτσι μετά από πέντε δίσκους έφτιαξαν την δικιά τους κορυφή, που ούτε οι ίδιοι δεν την έπιασαν ξανά. Η συνεργασία τους με την ορχήστρα όχι μόνο απέδωσε καρπούς άξιας “συνάντησης”, αλλά πρόσφερε ένα ηχητικό αποτέλεσμα που κάθε φορά είναι σα να το ακούς για πρώτη φορά.
1 Like