Επικίνδυνο thread, γιατί μπορεί να υποπέσουμε σε πλείστες περιπτώσεις συγκροτημάτων με σερί καλών δίσκων, για τις οποίες ο καθένας απλά διαφωνεί που τοποθετεί το magnum opus κάθε φορά (βλέπε π.χ. ολόκληρη πρώτη περίοδο Maiden, Metallica κλπ.). Οπότε θα σχολιάσω απλά εξώφθαλμες (τουλάχιστον σε ‘μένα) περιπτώσεις συγκροτημάτων με περίεργες δισκογραφικές πορείες και στροφές (προφανώς, κάποια αναφέρθηκαν ήδη από άλλους users…).
Judas Priest
Εντάξει, νομίζω ότι είναι το αρχετυπικό παράδειγμα συγκροτήματος που κολλάει σ’ αυτό το thread. Όπως είπα, δε θα κάτσω να μπω σε μία διαδικασία σύγκρισης μεταξύ “Painkiller”, “British steel” και “Sad wins for destiny” για παράδειγμα. Το πρωτόγνωρο, νομίζω, έγκειται στο ότι μετά από πάνω από 10 (!) albums και 20-παρά κάτι χρόνια πορείας, οι τύποι καταφέρνουν να επαναπροσδιορίσουν ξανά τον ήχο τους, να τον κάνουν 100% σύγχρονο της νέας metal τάσης (αναβαθμισμένος ρόλος των drums, ένα touch extremness παραπάνω, περισσότερα γκάζια, εμφανώς λιγότερη εμπορική απεύθυνση όπως επίτασσαν τα 80’s κλπ.) και να καταφέρουν μ’ ένα και μοναδικό album (θεωρώ εγώ) να κρατηθούν ζωντανοί για ολόκληρη τη δεκαετία. Δεν ξέρω πόσες άλλες 70’s μπάντες κατάφεραν κάτι τέτοιο. Πραγματικά μοναδική περίπτωση.
Bad Religion
Άλλη κουλή περίπτωση. Ντεμπουτάρουν αρχές 80’s με αμερικάνικο hardcore/punk διαμαντάκι όπως πολλές άλλες μπάντες της σκηνής, κι ενώ όλες οι άλλες συνεχίζουν κανονικά και «χτίζουν» τη σκηνή, αυτοί βγάζουν ένα album-ψυχρολουσία με ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα και καπάκια… διαλύονται. Μέχρι το 1988, οπότε και νεκρανασταίνονται, κυκλοφορούν το ανεπανάληπτο “Suffer” σε νέο στυλ, μας συστήνουν όοοολο το μελωδικό/skate/pop punk που θα ακούσουμε στα 90’s και δισκογραφούν συνεπώς και αδιαλλείπτως μέχρι και σήμερα. Τι φλασιά φάγανε εκεί στα mid-80’s ποτέ δεν κατάλαβα.
Chumbawamba
Ντεμπούτο το 1986, μέσα από τα σπλάχνα της βρετανικής anarcho-punk σκηνής. Σχεδόν 10 χρόνια και 4 δίσκους μετά, κυκλοφορούν το απόλυτο αριστούργημα “Anarchy”. 2 χρόνια μετά, θα κυκλοφορήσουν το τραγούδι που έχεις ακούσει και δεν ξέρεις ότι το λένε αυτοί. Αλλοπρόσαλλη πορεία, ναι.
Pantera
Κλασική περίπτωση συγκροτήματος που στο παρατσάκ αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα, κέρδισε το στοίχημα κι έγινε η σημαντικότερη 90’s metal μπάντα ξέρω ‘γώ; Τόσο true που μετά απαρνήθηκαν την πρώτη περίοδό τους, re-spect.
Pink Floyd
Επίσης ιδιάζουσα περίπτωση. Έχεις τα φόντα να γίνεις ΤΟ psychedelic συγκρότημα μιας σκηνής που ήταν στα high της, χάνεις τον ιδρυτή, βασικό συνθέτη και frontman σου, και παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις, πειραματίζεσαι με soundtrack, άδεια θέατρα και ό,τι άλλο βαρεμένο σου έρθει στο νου, και καταφέρνεις ο 8ος δίσκος σου να γίνει ένα από τα εμπορικότερα rock albums όλων των εποχών.
Leonard Cohen
Κι ενώ έχει βγάλει δισκάρες σ’ αυτό το κλασικό, ακουστικό ύφος του σε 60’s και 70’s, το 1988 (!) βγάζει το “I’m your man” που, όχι μόνο δε μοιάζει με τίποτα που έχει κάνει μέχρι τότε, αλλά από πολλούς νομίζω θεωρείται και ο καλύτερός του δίσκος.
Άλλες μπάντες που επίσης «άργησαν» να βρουν τον προσωπικό τους ήχο και να μας προσφέρουν τα πραγματικά σημαντικά albums τους είναι οι Ministry και οι Neurosis.
Τέλος, νομίζω πολύ σωστές οι αναφορές των Savatage και των Sabbath με το “Heaven and hell”. Οι πρώτοι κυρίως για το ότι ήταν ένα βήμα πριν τη διάλυση και κατάφεραν να βρουν, ουσιαστικά, έναν ολοκαίνουριο και 100% προσωπικό ήχο και να συνεχίσουν έτσι, κι οι δεύτεροι που επίσης κατάφεραν να ακουστούν εντελώς σύγχρονοι της εποχής τους και με νέο τραγουδιστή, πράγμα όχι και τόσο προφανές ή εύκολο, ιδίως για συγκροτήματα τέτοιου εκτοπίσματος. Και οι Rotting Christ ήταν σωστό που αναφέρθηκαν, μπορεί εγώ να προτιμώ την πρώτη περίοδό τους, ή κάποιοι άλλοι της Century Media, αλλά ποιος περίμενε πραγματικά ότι θα έκαναν τέτοιο θόρυβο με “Theogonia” και “Aealo” ώστε να χτίσουν άλλα τόσα albums σ’ ένα νέο ήχο;
Επίσης, αν οι At the Gates είχαν μείνει διαλυμένοι μετά το “Slaughter of the soul”, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κι άλλο topic: μπάντες που το κύκνειο άσμα τους ήταν και το καλύτερο τους. Δεν ξέρω πόσες τέτοιες υπάρχουν. Οι Refused ήταν τέτοιοι, αλλά επανασυνδέθηκαν κι αυτοί οι μαλάκες.
(Το ξέρω ότι είμαι οριακά off-topic γιατί δεν αναφέρθηκα τόσο σε καλύτερα albums, όσο σε συγκροτήματα που μου κάνανε εντύπωση πώς κατάφεραν μετά από χρόνια και μία πάνω-κάτω σταθερή πορεία να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους και ενδεχομένως να ξεπέρασαν τα προηγούμενα albums τους ποιοτικά)
)!