Late bloomers

Σε αντιδιαστολή με το topic με τις μπάντες που ο πρώτος δίσκος είναι ο καλύτερος τους θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για μπάντες που καθυστέρησαν να βγάλουν το magnum opus τους.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως τα πρώιμα έργα τους ήταν μέτρια!

Είναι κάπως πιο συνηθισμένο σε μπάντες με μεγάλη δισκογραφια να βρίσκουμε τον σπουδαιότερο δίσκο τους στις πρώτες 4-5 κυκλοφορίες, υπάρχουν όμως και μπάντες που αποτελούν εξαιρέσεις σε αυτό τον κανόνα. Τα πρώτα δυο παραδείγματα που μου έρχονται στο νου είναι:

Judas Priest

Όσο και να συμφωνούμε για το πόσο προοδευτικο και αριστουργηματικο ήταν το sad wings of destiny, πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν το stained class και το πώς το defenders of the faith όρισε το heavy metal της εποχής του, θα πρέπει να πούμε πως ο 12ος δίσκος των Βρετανών (το painkiller) είναι η ακριβής μεταφορά της καβλας ως φιλοσοφική έννοια σε νότες ρυθμούς και ερμηνείες

Enslaved

Όσο και αν τα πιο πρώιμα Vikingligr veldi, Frost και Eld είναι μεγάλες δισκαρες στο είδος που εκπροσωπουν (και το πρώτο τεράστια αδυναμία μου), πολύς κόσμος θα αναζητουσε το magnum opus τους στα εξαιρετικά below the lights, isa ή axioma ethica odini που είναι ο 7ος,8ος και 11ος δίσκος τους αντίστοιχα (!)

Αναπτυξτε

3 Likes

Χωρις ιδιαιτερη σκεψη maiden - somewhere/seventh, sabbath- heaven&hell

3 Likes

Με το που διαβάζω τις πρώτες 2 γραμμές σε αυτά που γράφεις ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ μου έρχεται στο μυαλό το Painkiller των Judas Priest.

Προχωράω παρακάτω και βλέπω ότι το έχεις αναφέρει πρώτο-πρώτο!

1 Like

Off the top of my head

Rush: από το συμπαθητικό ομώνυμο και το καλύτερο Fly By Night, ούτε στο τρίτο (και προσωπική αδυναμία) Caress of Steel δεν κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Αυτό θα συνέβαινε με το 2112 που θα τους καταξιωνε ως διάνοιες της progressive rock.

Kamelot: μια περίοδο αρνούνταν - σαν άλλοι Pantera - να αναγνωρίσουν τα πρώτα τους άλμπουμ ως δικά τους και στο σάιτ τους είδαμε το κενό της… Αποκυρηξης, βλέποντας ως νούμερο ένα το The Fourth Legacy, το πρώτο τους με τον Roy Khan στο μικρόφωνο

1 Like

Χαχα, καντε κι ενα με τα συγκροτηματα που οσους δισκους και να βγαλουν ειναι για τα μπαζα αλλα δεν το βαζουν κατω. Στα του τοπικ, the cure-disintegration, depeche mode-violator,

1 Like

Manowar - Kings of Metal

Θα γράψω μετά, αλλά ας το μεταφέρει κάποιος mod στο Διάφορα, γιατί αρχικά νόμισα ότι απλά ήταν topic για μία μπάντα που λέγεται Late Bloomers.

2 Likes

Οι κανονικοί είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα.

και το προσωπικό μου αγαπημένο

2 Likes

Pink Floyd

Ανάμεσα σε εξαιρετικές κυκλοφορίες με ποικιλία ήχων και προσωπικών αγαπημένων κομματιών, η κληρονομιά τους θα ξεκινούσε τέσσερα άλμπουμ μέσα στην καριέρα τους με το Atom Heart Mother Suite, ενώ το Dark Side of the Moon ήταν το έβδομο τους.

5 Likes

Άρα κι αυτοί με την όγδοη βγάλανε το Τζόκερ, δε φτάνουν τους Πριστ αλλά μια χαρά επίδοση και τούτη!

Red Hot Chili Peppers σιγουρα γιατι προ Frusciante ειναι μετρια ετσι κι αλλιως

Μετα εχουμε The Black Keys, The Dear Hunter, Chelsea Wolfe που παντα ειχαν καλα αλμπουμ αλλα το ομοφωνα καλυτερο ηρθε πιο μετα νομιζω

1 Like

Journey - ανεβηκαν επιπεδο με την ελευση του Perry προφανως

Savatage - 5o αλμπουμ πρωτο πολυ καλο, 6ο-7ο magna opera (για να μαθετε και τον πληθυντικο)

Pink Floyd - 8o εως 11ο αλμπουμ τα 4 καλυτερα τους, με οποια σειρα θελει ο καθενας

Rush - 5o για να μην 8ο αλμπουμ το magnum opus

Paradise Lost - 5o αλμπουμ magnum opus

The Gathering - τα πρωτα 2 σκουπιδια, και το Mandylion λιγο, μπροστα σε οτι ακολουθησε

Therion - Ανυπαρκτα πρωτα 3, απλα καλο Lepaca Kliffoth, αριστουργημα 5ο αλμπουμ Theli

8 Likes

Πες 5ο εως 8ο …magna opera (μαθαμε και κατι καινουργιο :grinning:)!

Μλκ συμφωνω σχεδον στα παντα, δε γινονται αυτα :astonished:

2 Likes

Συμφωνώ για paradise lost, των therion όμως το αγαπημένο μου είναι το 6o (το vovin) και των savatage το 5ο (gutter) και 7ο (edge) με λίγο πιο κάτω το 9ο (dead winter dead).

Οι floyd κλασική περίπτωση μπάντας ταιριαστης στο παρόν τοπικ,λατρεύω σε τεράστιο βαθμό σχεδόν όλα τα άλμπουμ από όλες τις περιόδους τους αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα ερημικό νησί θα ήταν το 10ο (animals)

1 Like

καλα πολλα ειναι εδω που μπορεις να πεις…αλλα νομιζω το Rust In Peace κερδιζει επαξια μια θεση…

4 Likes

Rotting Christ - Theogonia (?)

Οκ δε μιλαμε για αγαπημενα, μιλαμε για ποιο ανεβασε τον πηχη πολυ ψηλα. Και εγω προτιμω αλλους δισκους απο Savatage, αλλα με το Hall εβγαλαν την πρωτη δισκαρα νομιζω, οπως και οι Therion εκαναν το μεγαλο ξεπεταγμα με το Theli.

2 Likes

Ναι, αν αναφέρεσαι στην πρώτη δισκαρα συμφωνώ για τα theli και hall και με τα δικά μου γούστα, αλλά αν αναφερόμαστε στα magna opera (έτσι για να χρησιμοποιήσουμε και τον καινούριο όρο!) για εμένα είναι αλλα

1 Like

Επικίνδυνο thread, γιατί μπορεί να υποπέσουμε σε πλείστες περιπτώσεις συγκροτημάτων με σερί καλών δίσκων, για τις οποίες ο καθένας απλά διαφωνεί που τοποθετεί το magnum opus κάθε φορά (βλέπε π.χ. ολόκληρη πρώτη περίοδο Maiden, Metallica κλπ.). Οπότε θα σχολιάσω απλά εξώφθαλμες (τουλάχιστον σε ‘μένα) περιπτώσεις συγκροτημάτων με περίεργες δισκογραφικές πορείες και στροφές (προφανώς, κάποια αναφέρθηκαν ήδη από άλλους users…).

Judas Priest

Εντάξει, νομίζω ότι είναι το αρχετυπικό παράδειγμα συγκροτήματος που κολλάει σ’ αυτό το thread. Όπως είπα, δε θα κάτσω να μπω σε μία διαδικασία σύγκρισης μεταξύ “Painkiller”, “British steel” και “Sad wins for destiny” για παράδειγμα. Το πρωτόγνωρο, νομίζω, έγκειται στο ότι μετά από πάνω από 10 (!) albums και 20-παρά κάτι χρόνια πορείας, οι τύποι καταφέρνουν να επαναπροσδιορίσουν ξανά τον ήχο τους, να τον κάνουν 100% σύγχρονο της νέας metal τάσης (αναβαθμισμένος ρόλος των drums, ένα touch extremness παραπάνω, περισσότερα γκάζια, εμφανώς λιγότερη εμπορική απεύθυνση όπως επίτασσαν τα 80’s κλπ.) και να καταφέρουν μ’ ένα και μοναδικό album (θεωρώ εγώ) να κρατηθούν ζωντανοί για ολόκληρη τη δεκαετία. Δεν ξέρω πόσες άλλες 70’s μπάντες κατάφεραν κάτι τέτοιο. Πραγματικά μοναδική περίπτωση.

Bad Religion

Άλλη κουλή περίπτωση. Ντεμπουτάρουν αρχές 80’s με αμερικάνικο hardcore/punk διαμαντάκι όπως πολλές άλλες μπάντες της σκηνής, κι ενώ όλες οι άλλες συνεχίζουν κανονικά και «χτίζουν» τη σκηνή, αυτοί βγάζουν ένα album-ψυχρολουσία με ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα και καπάκια… διαλύονται. Μέχρι το 1988, οπότε και νεκρανασταίνονται, κυκλοφορούν το ανεπανάληπτο “Suffer” σε νέο στυλ, μας συστήνουν όοοολο το μελωδικό/skate/pop punk που θα ακούσουμε στα 90’s και δισκογραφούν συνεπώς και αδιαλλείπτως μέχρι και σήμερα. Τι φλασιά φάγανε εκεί στα mid-80’s ποτέ δεν κατάλαβα.

Chumbawamba

Ντεμπούτο το 1986, μέσα από τα σπλάχνα της βρετανικής anarcho-punk σκηνής. Σχεδόν 10 χρόνια και 4 δίσκους μετά, κυκλοφορούν το απόλυτο αριστούργημα “Anarchy”. 2 χρόνια μετά, θα κυκλοφορήσουν το τραγούδι που έχεις ακούσει και δεν ξέρεις ότι το λένε αυτοί. Αλλοπρόσαλλη πορεία, ναι.

Pantera

Κλασική περίπτωση συγκροτήματος που στο παρατσάκ αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα, κέρδισε το στοίχημα κι έγινε η σημαντικότερη 90’s metal μπάντα ξέρω ‘γώ; Τόσο true που μετά απαρνήθηκαν την πρώτη περίοδό τους, re-spect.

Pink Floyd

Επίσης ιδιάζουσα περίπτωση. Έχεις τα φόντα να γίνεις ΤΟ psychedelic συγκρότημα μιας σκηνής που ήταν στα high της, χάνεις τον ιδρυτή, βασικό συνθέτη και frontman σου, και παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις, πειραματίζεσαι με soundtrack, άδεια θέατρα και ό,τι άλλο βαρεμένο σου έρθει στο νου, και καταφέρνεις ο 8ος δίσκος σου να γίνει ένα από τα εμπορικότερα rock albums όλων των εποχών.

Leonard Cohen

Κι ενώ έχει βγάλει δισκάρες σ’ αυτό το κλασικό, ακουστικό ύφος του σε 60’s και 70’s, το 1988 (!) βγάζει το “I’m your man” που, όχι μόνο δε μοιάζει με τίποτα που έχει κάνει μέχρι τότε, αλλά από πολλούς νομίζω θεωρείται και ο καλύτερός του δίσκος.

Άλλες μπάντες που επίσης «άργησαν» να βρουν τον προσωπικό τους ήχο και να μας προσφέρουν τα πραγματικά σημαντικά albums τους είναι οι Ministry και οι Neurosis.

Τέλος, νομίζω πολύ σωστές οι αναφορές των Savatage και των Sabbath με το “Heaven and hell”. Οι πρώτοι κυρίως για το ότι ήταν ένα βήμα πριν τη διάλυση και κατάφεραν να βρουν, ουσιαστικά, έναν ολοκαίνουριο και 100% προσωπικό ήχο και να συνεχίσουν έτσι, κι οι δεύτεροι που επίσης κατάφεραν να ακουστούν εντελώς σύγχρονοι της εποχής τους και με νέο τραγουδιστή, πράγμα όχι και τόσο προφανές ή εύκολο, ιδίως για συγκροτήματα τέτοιου εκτοπίσματος. Και οι Rotting Christ ήταν σωστό που αναφέρθηκαν, μπορεί εγώ να προτιμώ την πρώτη περίοδό τους, ή κάποιοι άλλοι της Century Media, αλλά ποιος περίμενε πραγματικά ότι θα έκαναν τέτοιο θόρυβο με “Theogonia” και “Aealo” ώστε να χτίσουν άλλα τόσα albums σ’ ένα νέο ήχο;

Επίσης, αν οι At the Gates είχαν μείνει διαλυμένοι μετά το “Slaughter of the soul”, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κι άλλο topic: μπάντες που το κύκνειο άσμα τους ήταν και το καλύτερο τους. Δεν ξέρω πόσες τέτοιες υπάρχουν. Οι Refused ήταν τέτοιοι, αλλά επανασυνδέθηκαν κι αυτοί οι μαλάκες.

(Το ξέρω ότι είμαι οριακά off-topic γιατί δεν αναφέρθηκα τόσο σε καλύτερα albums, όσο σε συγκροτήματα που μου κάνανε εντύπωση πώς κατάφεραν μετά από χρόνια και μία πάνω-κάτω σταθερή πορεία να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους και ενδεχομένως να ξεπέρασαν τα προηγούμενα albums τους ποιοτικά)

2 Likes

Blind Guardian.

Πολλοί έχουν σαν κορυφαίο το Twilling World η κάποιο από τα 2 επόμενα αλλά εγώ θα επιμείνω πως το πραγματικό τους αριστούργημα ήρθε αμέσως μετά με το Nightfall in Middle Earth. Το 6ο στην σειρά δηλαδή.

2 Likes