Με αφορμή την διαρροή του νέου album των Νορβηγών, ας κάνουμε και ένα θρέντι.
δωστε κανα λινκ!
Το ακούω τώρα για δεύτερη φορά και είμαι ήδη βέβαιος πως πρόκειται για δισκάρα. Μακράν καλύτερο (πιο σωστά ανώτερο) από το εξαιρετικό “Tall Poppy Syndrome”. Οι Leprous έχουν ωριμάσει τρομερά και η άποψή τους στο σύγχρονο prog έχει πολύ έντονη προσωπικότητα. Τα φωνητικά του Solberg είναι φανερά βελτιωμένα και σε σημεία έμεινα άφωνος (ενδεικτικά στο “Acquired Taste” τα φωνητικά είναι απίστευτα).
Βρίσκεται ήδη στη λίστα των καλύτερων φετινών albums.
thanks στους κυριους που κανανε την καλη! 
δεν προλαβαμε να ακουσουμε τον vortex
του πηραν τη σειρα οι συμπατριωτες του! 
μολις ξεκινησε η ακροαση
τα λεμε σε καμια ωρα…
Ας τα βάλουμε κάτω λοιπόν.
Πρώτον. Αν είναι να ακούσετε έναν progressive δίσκο φέτος το Bilateral είναι μια πολύ καλή επιλογή.
Ο δίσκος είναι δουλεμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και έχει μεγάλη ηχητική ποικιλία χωρίς να χάνεται στα μονοπάτια που επιλέγει. Όπως λέει και ο Dekay η έντονη προσωπικότητα της μπάντας κάνει μπαμ. Εντάξει δεν μιλάμε για παρθενογένεση. Ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά στοιχεία από μεγάλες μπάντες. Για αυτό και η μια πινελιά tool στο Mediocrity wins, το άγγιγμα του Wilson στο Mb. Indifferentia, ή η αλά Bellamy (εκπληκτική) φωνητική ερμηνεία + το πιάνο στο Acquired taste, κολλάνε απόλυτα με την όλη ατμόσφαιρα και με το ύφος του δίσκου. Λέγοντας για ατμόσφαιρα ας αναφέρω και το μοναδικό αρνητικό, που κατά την γνώμη μου είναι η απομάκρυνση (όχι μεγάλη) από την μαυρίλα του Tall poppy syndrome. Ευτυχώς δεν είναι τόσο έντονη η διαφοροποίηση, αφού το DNA των συμπατριωτών τους (you know their name), υπάρχει στον δίσκο.
Ας ακούσουμε τον δίσκο όμως παραπάνω και ας επιστρέψουμε δριμύτεροι.
εδιt: κόλλημα το thorn μέχρι στιγμής
Φοβερό το “Thorn”. Η παραγωγή της κιθάρας είναι στοιχειωμένη από τον Wilson (και όχι μόνο στον ήχο, αλλά και στο παίξιμο κυρίως μέχρι τη μέση του κομματιού). Στο “Forced Entry”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου (10:20) φαίνεται τι είναι ικανή να κάνει η μπάντα σε όλους τους τομείς. Αυτό live θα σκοτώσει.
Προσωπική αδυναμία για τώρα, εκτός του “Acquired Taste”, στο οποίο αναφερθήκαμε ήδη δεόντως, το “Restless” το οποίο μου ακούγεται αρκετά σαν υποψήφιο hit, γιατί είναι και αρκετά groovy στα ρυθμικά του. Οι φωνητικές μελωδίες είναι μαγικές κι εδώ και ο δείκτης μουσικής ευφυίας είναι στα κόκκινα. Λίγες μπάντες λένε τόσα πολλά σε 3:30 χωρίς να παίζουν κατ’ ανάγκη γρήγορα.
Με όλο το χαβαλέ, νομίζω ότι ζούμε μεγάλες στιγμές.
στο Thorn να προσθεσουμε οτι συμμετεχει ο φιλος τους ο Ihsahn
καταπληκτικο κομματι ειναι και το ομωνυμο που ανοιγει το δισκο
φοβερες μελωδιες και φοβερο ρεφραιν!
Ναι στο thorn συμμετέχει ο Ihsahn, αν και το, σε πολλά εισαγωγικά, black metal κομμάτι του δίσκου, είναι το waste of air
χεχε…ναι…κλωτσοπατιναδες στα τύμπανα και φωνητικά το κάνουν ετσι…
Άντε να ακουστούν, διότι κάτι κριτικές που είχα δεί παλιά τους είχαν καταρακώσει αδίκως.
Προσωπικά μου άρεσαν και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, το Tall Poppy Syndrome σίγουρα καλύτερο.
Eίναι δυνατόν να περνάει απαρατήρητος αυτός ο δίσκος;
Μιλάμε για υπερ-έπος και πραγματικά προοδευτικό άλμπουμ.
Προσωπικά δεν έχω σταματήσει να το ακούω από τότε που διέρρευσε. Θα βγούνε πολλά ακόμα οπότε δεν μπορούμε να πούμε για prog δίσκο της χρονιάς, αλλά είναι το άλμπουμ που θα πρότεινα και σε όσους δεν έχουν μεγάλη επαφή με το είδος. Δίσκος πάνω από ταμπέλες (sic) δηλαδή
έχοντας ακούσει τα περισσότερα πλέον, είναι σίγουρα στα πολύ καλύτερα (2-3 δηλαδή). Και μιλάμε για μια χρονιά στο prog που δεν είμαι σίγουρος ότι έχει ξαναυπάρξει.
ωραίο και το ρεβιού του Πάνου, αν και θα μπορούσε να είναι πιο αποθεωτικό
αρχίζω να εμφανίζω σημάδια φανμποϊσμού…
Mπα δεν έχεις άδικο.
Πρόκειται όντως για εξαιρετικό δίσκο.
Μεγάλη δισκάρα. Ακόμα καλύτερο από το προηγούμενο,το οποίο και είναι εξαιρετικό άκουσμα, αλλά σε αυτό ξεφεύγουν τελείως.
Θενξ deckard! Είναι τόσα πολλά και σχεδόν ταυτόχρονα μαζί από τον χώρο, που θα πρέπει να μετριαστεί κάπως η αποθέωση.
Prog On !
Τώρα το ακούω κι έχω πάθει πλάκα, κι αυτό μόλις έχω ακούσει καμιά 10αριά φορές το νέο Theater. Στην to-buy list άμεσα!!
Aυτό το Forced Entry γύρω στο 7:00 μου θυμίζει πολύ Pain Of Salvation επί Scarsick…
Ο δίσκος ανεβαίνει ακρόαση με την ακρόαση πάντως…
~ BUMP.
Δεν ξεφουσκώνει με τίποτα λέμε!!
Χωρίς ίχνος μέτριας ή λίγο κατώτερης στιγμής, κατάφεραν να συνδυάσουν μια μεγάλη γκάμα επιρροών πολύ όμορφα. Τα τραγούδια βγάζουν έναν ωραίο συναισθηματισμό χωρίς να γίνονται μελό. Βοηθάει και η φωνή σ αυτό. Μπράβο!!