Κλεισαμε και για αυτην την περιοδεια, θα ειναι η 4η φορα για μενα.
Πρωτη φορα Σεπτεμβριο 2016 περιοδεια Congregation με φανταστικο σετλιστ
Δευτερη φορα Νοεμβριο 2018 περιοδεια Malina με εκπληκτικη εισαγωγη στο τσελο
Τριτη φορα Μαρτιο του 2022 περιοδεια Aphelion με πολλα απο Pitfalls που χασαμε λογω Covid19, αφου εκεινη η περιοδεια τελειωσε αποτομα λιγο μετα την Αθηνα το 2020
Δεν θα εχω ποτε ουτε την παραμικρη αμφιβολια για συναυλια Leprous, αφου και τις τρεις φορες που τους εχω δει ηταν απλως αψεγαδιαστοι, διχως καμια εκπτωση. Βοηθαει και το οτι το εισιτηριο ηταν $44 τελικη τιμη φυσικα, αλλα αυτη η μπαντα αξιζει και τα διπλασια. Ισως και να ειναι καλο τελικα το οτι δεν μπορουν να τους εκτιμησουν ολοι, αφου μπορω να τους βλεπω στο Webster Hall κι οχι σε καμια arena ή χειροτερα.
Άντε να δούμε τι θα ακούσουμε. Πρώτη φορά που περνάνε τρία χρόνια μεταξύ δύο διαδοχικών δίσκων Leprous, αν και παρενεβληθη το προσωπικό του Einar.
Οι προσδοκίες είναι πανύψηλες, και φταίει η μπάντα για αυτό, και γιατί έχουν δηλώσει ευθαρσώς ότι είναι το καλύτερο τους άλμπουμ (που δεν το έλεγαν για τα προηγούμενα), και γιατί έχουν βγάλει 6 συνεχόμενες δισκαρες
Μα το εχουν ηδη πει αυτο. Εχουν πει οτι θα ειναι πιο χεβι απο τα τελευταια κανα 2-3, αλλα με εντελως νεα κατευθυνση. Τωρα το τι σημαινει αυτο δεν ξερω, αλλα θα μαθουμε σε μια βδομαδα!
Εγω απο την αλλη θα ηθελα να γινουν οσο πιο ΦΛΩΡΟΙ γινεται, μπας και γλιτωσουμε απο γκρινιες για περιεργους λογους απο περιεργους τυπους, αλλα δε μπορεις να τα εχεις ολα σε αυτην την ζωη
“Melodies Of Atonement” was recorded with David Castillo at Ghost Ward Studios in Sweden, mixed by Adam Noble (Placebo, Biffy Clyro, Nothing But Thieves, etc.) and mastered by Robin Schmidt (The 1975, Placebo, The Gaslight Anthem, etc.). The artwork is based on photography by John Dolan with design by Ritxi Ostáriz.
Εν αναμονή της επίσημης κυκλοφορίας ενός εξαίρετου δίσκου, και μίας συναυλίας που την περιμένω πώς και πώς, γράψαμε μερικά λογάκια για μία από τις καλύτερες μπάντες του γαλαξία
Ένα απ’ τα highlights του δίσκου, προσωπικά μιλώντας, και πιστεύω ότι τα καφροφωνητικά είναι πολύ ταιριαστά με την κορύφωση που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή - γι’ αυτό άλλωστε κρατάνε κι όσο κρατάνε, όχι παραπάνω, αξιοποιούμενα ως μορφή έντασης και τονισμού παρά ως “metal σημάδι”
Θα συμφωνήσω κι εγώ ότι το Like A Sunken Ship είναι στις κορυφές ενός συνολικά φοβερού δίσκου. Και συμφωνώ ότι η καφρίλα δίνει συναίσθημα και ένταση σε ένα σημείο που τη χρειάζεται!
Διαβ;ζω για καφριλα και στο μυαλό μου έρχεται το Rewind στο Congregation…
Ελπίζω γενικά ο δίσκος να επαναφέρει την μπάντα στις παλιότερες σπουδαίες στιγμές της, ότι έχω ακούσει μέχρι τώρα με κάνει να αισιοδοξώ.
Και περιμένοντας βέβαια να ακούσω και το like a sunken ship.
