Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια
1 Like
εχω φτάσει στα μισά του δίσκου, το limbo με γράπωσε με την μια!
1 Like
Από I hear the sirens μέχρι starlight είναι απίστευτο σερί, σε έναν συνολικά φοβερό δίσκο!!
Unfree My Soul κομματάρα.
1 Like
Με μια πρώτη ακρόαση ο δίσκος είναι αρκετά καλος , με τα ήδη γνωστά singles και το limbo να ξεχωρίζουν
Τον ακουω καθε μερα και μου αρεσει συνεχεια και περισσοτερο.
Ωραιο groovy κομματι και το bonus…
3 Likes
Η (εντελως αχρειαστη) κριτικη της μιας εβδομαδας:
Ουτε επιτηδες για τρολλαρισμα να το ειχαν κανει οι Leprous, και “εδωσαν” στον κοσμο ως singles τα 3 πιο βαρια τραγουδια του δισκου, ή εστω ας πουμε τα τρια τραγουδια με τα πιο αρρωστα ριφφς. Παρολα αυτα, με καποιον τροπο τα τρια αυτα singles ειναι παρα πολυ αντιπροσωπευτικα για το μουσικο υφος του δισκου (και τα λατρευω και τα τρια).
Δεν μπορω να ξεπερασω ποσο ιδιαιτερα και φρεσκα ακουγονται τραγουδια οπως τα Faceless, Self-Satisfied Lullaby και Unfree My Soul, τα οποια θεωρω και την μεγαλυτερη επιτυχια του Melodies Of Atonement. Το πρωτο συνδυαζει lounge jazz με oriental rock, nu metal, progressive metal και μια τυχαια Κυριακη σε εκκλησια του Χαρλεμ με soul χορωδιες. What? Κι ομως. Και δηλωνω ερωτευμενος με αυτο το τραγουδι. Την επομενη Παρασκευη ισως να ειμαι πανω στην σκηνη και να το τραγουδαω μαζι τους, αν ειμαι τυχερος.
Η μπασογραμμη του Lullaby ειναι διχως αμφιβολια για μενα το καλυτερο πραγμα που εχει γραψει ο Simen στους Leprous, και το τελευταιο εναμιση λεπτο ειναι απο αυτα τα πραγματα που θα ηθελες να τα ακους σε λουπα για τουλαχιστον 14 λεπτα. Το Unfree My Soul απο την αλλη, εχει μια μελωδια στα φωνητικα η οποια μου κολλησε κυριολεκτικα απο την πρωτη ακροαση και δεν μπορουσα να την βγαλω απο το κεφαλι μου. Ο ηχος εντωμεταξυ σε ολα τα οργανα ειναι καταπληκτικος.
Προσθετεις στα αποπανω τρια μινι αριστουργηματα τα Specter & Sirens που θα μπορουσαν να βρισκονται σε οποιονδηποτε δισκο των Leprous σε περιοπτη θεση και το Starlight που για μενα εχει ηδη μπει στο τοπ-10 ολης της δισκογραφιας τους αβασανιστα, και εχεις εναν δισκο που μαζι με τα τρια singles ειναι πιο συμπαγης κι απο την ηλιθιοτητα ενος ψηφοφορου του Κουλη. Το μονο τραγουδι που και να μην υπηρχε δε θα μου εκανε και σημαντικη διαφορα ειναι το Limbo, αλλα επειδη δεν εχω κατασταλαξει ακομα πληρως, ας το αφησουμε επ’αοριστον in limbo στον δισκο ως Schrodinger’s Filler.
Δεν ξερω αν σε βαθος χρονου θα εκθρονισει τα Congregation και Aphelion απο την ιερη δυαδα που εχω στην δισκογραφια τους, αλλα προς το παρον το Melodies Of Atonement το τοποθετω καπου μαζι με τα αλλα ιερα τερατα (Coal, Malina, Pitfalls). Λιγο πιο πανω, λιγο πιο κατω, μικρη σημασια εχει. Αλλα μαλλον προς τα πανω τεινει.
4 Likes
Ακομη ενας καταπληκτικος δισκος απο τους Leprous λοιπον. Τα singles ηταν δυνατα και αρκετα αντιπροσωπευτικα του δισκου. Θα συμφωνησω οτι ξεκιναει καποια στιγμη ενα τρελο σερι - προσωπικα τοποθετω την εκκινηση του στο I Hear the Sirens και το κλεισιμο του στο Self-Satisfied Lullaby. Τα Μy Specter και Unfree My Soul τα βρηκα απλα οκ, ειδικα το δευτερο μου κανει καπως περιττο οταν εχεις το Self-Satisfied Lullaby να τικαρει ολα τα boxes ενος ιδανικου φιναλε (συμφωνω με Quintom οτι το τελειωμα αυτου του τραγουδιου ειναι οργασμικο και δεν θες να τελειωσει). Τα ηλεκτρονικα στοιχεια που προσθετουν οι Leprous (αλλα και οι αλλες προσμιξεις που εχουν ευστοχα αποτυπωθει απο προλαλησαντες) εχουν την υψηλη αισθητικη που μας εχουν συνηθισει οι Νορβηγοι ενω και η παραγωγη εχει πολυ ωραιες δυναμικες. Ο δισκος νομιζω οτι προσφερει μια ωραια ισορροπια αναμεσα στον «παλιο» και «νεο» ηχο τους και λειτουργει αρκετα αντιπροσωπευτικα για το τι εστι Leprous.
5 Likes
προσυπογράφω 100%
1 Like
Μετά από 2 μήνες που ο δίσκος έχει καραλιώσει, και τα δικά μου 2 cents.
Οι Leprous είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες της τελευταίας 15ετίας, το δε σερί από από Bilateral ως το Pitfalls είναι για μένα θρυλικό, με κάθε έναν από αυτούς τους δίσκους να είναι top 5 χρονιάς. Το Aphelion, αν κι έχει μερικές εξαιρετικές στιγμές μέσα, ήταν το πρώτο φρενάρισμα και αποκάλυψε μια διαφαινόμενη μανιερα.
Το Melodies είναι πιο συμπαγές και, κατ’εμέ, διορθώνει λίγο κάποια ζητήματα του Aphelion, η μανιέρα όμως υπάρχει ακόμα. Ποιο το κακό θα πει κανείς; Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Σε ότι αφορά όμως το δικό μου γούστο, η συνολική ροή του δίσκου με ενοχλεί λίγο, αυτή η προβλέψιμη, ατέρμονη αλληλουχία ήρεμο verse - ξεσπασμα, ξανά και ξανά. Κάθε κομμάτι είναι σούπερ, η συνολική εικόνα όμως λίγο κατώτερη.
Σαν οπαδό, το Melodies με ικανοποίησε πολύ. Το άκουσα πάρα πολύ και θα το ακούσω ξανά στο μέλλον. Στην συνείδηση μου όμως δεν είναι ένας μεγάλος δίσκος, έξω από τον οπαδισμό μου. Δεν έχω κανένα παράπονο από την μπάντα και δεν απαιτώ πισωγυρίσματα ή άλλα αριστουργήματα. Θα είμαι πολύ ευχαριστημένος με δίσκους αυτού του επιπέδου στο εξής αλλά ανατριχίλες δεν περιμένω πια.
Και μιλώντας για ανατριχίλες, όλα τα τραγούδια του Melodies μου φαίνονται πολύ καλά και ούτε ένα δεν με συνεπήρε πραγματικά.
Αυτά! Το φόρουμ μας εδώ φαίνεται να αγκαλιάζει το άλμπουμ, έξω όμως γκρινιάζουν πολλοί. Αρκετοί κράζουν κιόλας - δεν θεωρώ πως αξίζει κράξιμο, μου έκαναν εντύπωση οι πολύ αρνητικές αντιδράσεις.
5 Likes
Ισως να δημιουργησε διαφορετικες προσδοκιες.Και εγω περιμενα κατι πολυ πιο heavy πριν ακουσω τα υπολοιπα τραγουδια…Ελα ομως που ειναι ολα ενα και ενα…
1 Like
Καλά, το πόσο heavy είναι προσωπικά δεν με πολύ-νοιάζει. Οι δομές μου φαίνονται πανομοιότυπες, αυτό μόνο με φρενάρει λίγο.
Σε σχέση με τις προσδοκίες που είχα, το άλμπουμ αποδείχτηκε καλύτερο!
Ε καλά τώρα… Εσένα μπορεί να μη σε νοιάζει, αλλά μάλλον είσαι (όπως κι εγώ και αρκετοί άλλοι εδώ μέσα ευτυχώς) η εξαίρεση. Δυστυχώς ο “διάλογος” έκανα με κόσμο που κράζει το MoA κατέληγε πάντα σε κουβέντα που φανερώνει πως ο μέσος μετσαλ ακροατής νοιάζεται μόνο για το εκατοστιαίο ποσοστό των χέβι κιθάρων στον δίσκο. Καμιά έκπληξη, τα βλέπουμε 30 χρόνια τώρα.
Δεν συμφωνώ καθόλου για το Aphelion πάντως, το οποίο μόνο μανιέρα δεν είναι. Ήταν ένας αρκετά διαφορετικός δίσκος από το Pitfalls (αλλά και τα προηγούμενα), και είχε αρκετά νέα πραγματακια για τους Leprous (οπως για παράδειγμα την αυξημένη χρήση lead guitar, που ήταν πολύ καλοδεχούμενη) .
Διάβασα και την συνέντευξη στο rocking σε Τορο αλλά και την κριτική για το MoA και ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω αυτήν την επιμονή να βγει το Aphelion “κατώτερο” ή αντικειμενικά όχι τόσο καλό. Ο ίδιος ο Τορο δηλώνει στην συνέντευξη πως δεν θα κυκλοφορούσαν κάτι για το οποίο δεν είναι περήφανοι. Το ότι τα τραγούδια του Aphelion γράφτηκαν σε δύο φάσεις (μια το 2019 και μια το 2020) + ένα τραγούδι που γράφτηκε με την βοήθεια των fans, προσωπικά δε μου λέει τίποτα για την ποιότητα του δίσκου. Από πότε υπάρχει το “πρέπει” για έναν δίσκο να γράφεται ολόκληρος μαζί? Έλα Χριστέ και Παναγιά θα έλεγα αν ήμουν θρήσκος. Μακάρι να γράφουν οι Leprous 4 κομμάτια το χρόνο λέω εγώ αν είναι να βγαίνουν αριστουργήματα όπως το Aphelion με 12 τραγούδια κάθε 3 χρονια λέω γω 
H αξιολόγησή μου για το Aphelion πάντως δεν λέει κάτι κακό για την ποιότητά του (εκτός κι αν το επίθετο σπουδαίο είναι για σένα συνώνυμο του “αντικειμενικά όχι τόσο καλό”), αλλά με την γενικότερη ροή του και το ύφος του, που έμοιαζε πιο πολύ συλλογή κομματιών, παρά ένα έργο αυτόνομο/-φωτο (και γι’ αυτό μάλλον άνισο, διότι ακούγεται να κάνει πολλά, αλλά όχι συγκολλημένα)
Δεν υπάρχει τέτοιο πρέπει. Αλλά στην συγκεκριμένη, δεν βοήθησε στη δημιουργία ενός συνεκτικού και συμπαγούς δίσκου το ότι έγινε έτσι
1 Like
Δεν εισαι ο μόνος που γουσταρε πάρα πολύ Aphelion, υπαρχουν κι άλλοι!
Δεν έχουμε καμιά εμμονή να βγάλουμε το Aphelion κατωτερο, δεν εχουμε καμια πετριά! Προσωπικά μου αρεσει λιγοτερο απο το καινούριο, εχει ομως 2-3 στιγμές που μου αρεσουν περισσότερο απο τα νεα κομμάτια.
Οι περισσότεροι παντως της συντακτικής ομαδας ειχαμε παρόμοια συναισθήματά και το 2021 και σημερα με το Melodies.
Με οσους Ιρλανδους οπαδους μίλησα - πεντε εξι ατομα - δεν τους άρεσε πολύ το Melodies. Φαίνεται πως οι Έλληνες οπαδοι ακομα νοιώθουν πολύ με Leprous!
Ειναι ακομα αρκετα νωρις αλλα για την ωρα νομιζω οτι μου αρεσει περισσοτερο απο τα προηγουμενα δυο.
Ενταξει αυτο δεν μειωνει οτι και οι 2 προηγουμενοι ειναι πολυ καλοι δισκοι. Για μενα αν εξαιρεσω το ντεμπουτο τους που μου αρεσουν συγκεκριμενα κομματια,ολα τα υπολοιπα μου αρεσουν.
Αναλογως την διαθεση ακουω τα παντα…
2 Likes
Συμφωνώ μέχρι τέλειας.
Επίσης ας μην ξεχνάμε το γεγονός ότι η μπάντα μέχρι και το Pitfalls είχε μεγάλες αλλαγές αλλά πάντα με κοινή αισθητική.
Από το Aphelion όντως αχνοφαινεται μια μανιέρα (κάποιος θα το έλεγε και ταυτότητα) χωρίς να είναι απαραίτητα κακό.
Για μένα προσωπικά, λείπει λίγο η ανατριχιλα που ένιωσα πχ στο Distant Bells - χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κάποιο άλμπουμ είναι κακό, ούτε καν μέτριο. Είναι παράλογο να περιμένει κανείς συνεχόμενα 10ρια από μια μπάντα, και το Melodies είναι στα αυτιά μου άλλη μια πολύ αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία τους.
2 Likes
Εχω τοσα πολλα που θελω να πω για την δισκαρα της μπαντάρας, θα επανέλθω την επόμενη εβδομάδα οταν θα είμαι σε καλύτερο μουντ μετα απο την επισκεψη στον οδοντίατρο.
1 Like
Το Silently walking Alone ειναι μέτριο 6/10 .
Το I hear the Sirens ειναι πραγματικά κακό κομμάτι ,σπάνιο για leprous! 3/10
Ολα τα άλλα είναι 9 και 10 .
Αυτό μου επιβεβαιωνει το άλμπουμ καθε φορά που το ακούω! Οι πρώτες εντυπώσεις δεν εχουν αλλάξει στο παραμικρό!
Απο την μέρα που βγήκε ξυπνάω ,το βαζω να παίζει ,ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, και φτιάχνω καφε! Ειναι ρουτινα ποια! Εχώ λιγο κολλημα με την μπαντα το παραδέχομαι 
1 Like
Silently Walking Alone και Sirens εντωμεταξυ τα δύο αγαπημένα μου αυτήν την στιγμή μετά το Starlight :")