Εγω το ακουω στο κινητο πηγαινοντας στην δουλεια με λεωφορειο,γυρναω σπιτι το βαζω να παιζει λιγο στο CD και μετα οταν καθομαι στο PC το βαζω να παιζει και εκει…Κολλημα ειναι θα περασει! (Not)
4 Likes
Έχοντας ακούσει και τον νέο δίσκο να κάνω μια αξιολόγηση των άλμπουμς.
TPS 5/10
Bilateral 8/10
Coal 8/10
Congregation 10/10
Malina 9/10
Pitfalls 8/10
Aphelion 5/10
Melody 6/10
Δεν με κέρδισε ο νέος δισκος, τον θεωρώ μετριότατο, απλά λίγο καλύτερο από το Aphelion.
Παραμένω μέχρι Malina με 3-4 κομμάτια από Pitfalls τα οποία όμως είναι καλύτερα από οτιδήποτε έχουν κάνει σε Aphelion και MoA μαζί.
Πχ ένα Distant Bells δεν υπάρχει στο νέο δίσκο ούτε για αστείο.
1 Like
Το ξερω οτι μαλλον δεν προκειται να συμφωνησουμε ποτε, κυριως γιατι εχουμε διαφορετικη αντιμετωπιση στην μουσικη, αλλα με αυτα τα δυο αποπανω ειναι που διαφωνω κυριως. Στα δικα μου τα αυτια το Aphelion απεχει κυριολεκτικα απειρη αποσταση απο το να χαρακτηριστει “μη συνεκτικο” ή “μη συμπαγες” (που ειδικα το δευτερο δεν μπορω να πω οτι αντιλαμβανομαι καν τι σημαινει σε αυτο το context), αφου βλεποντας την δισκογραφια τους ειναι πιθανοτατα το πιο συνεκτικο τους αλμπουμ μαζι με τα Coal και Congregation.
Και στο Malina και στο Pitfalls οι Leprous εχουν συμπεριλαβει δυο συλλογες τραγουδιων που ανηκουν σε μιση ντουζινα διαφορετικα μουσικα ειδη, ενω ειδικα στο δευτερο αν βαλει κανεις να ακουσει το Below, μετα το By My Throne, και στην συνεχεια το The Sky Is Red, θα νομιζει οχι πως ακουει τρεις διαφορετικους δισκους, αλλα τρεις διαφορετικες μπαντες! Στο Malina δε, ξεκιναμε με Bonneville, περναμε σε Mirage που δεν εχει ουδεμια σχεση με το πρωτο, και κλεινουμε με Last Milestone, που τα σχολια περιττευουν. Να σημειωσω πως αυτο δεν το θεωρω αρνητικο προσωπικα, αλλα ισα ισα που το θεωρω κομματι της μαγειας των Malina και Pitfalls.
Στο Aphelion αντιθετως, η ροη απο το πρωτο εως και το τελευταιο δευτερολεπτο ειναι φανταστικη, και τα δεκα τραγουδια του Aphelion κινουνται σε πολυ παρομοια μουσικα μονοπατια. Ο ιδιος ο Einar εχει δηλωσει πως αυτος ο δισκος ειναι πολυ πιο ελευθερος και οργανικος απο το Pitfalls (πραγμα πολυ θετικο για μενα). Ειλικρινα σοκαρομαι με την δηλωση περι συνεκτικοτητας και δεν ξερω καν πως προκυπτει δηλαδη ως σκεψη σε καποιον που ακουει αυτον τον δισκο. Στα δικα μου τα ματια αποτελει κατι σαν “δικαιολογια” για τον συγκεκριμενο δισκο, και να πω οτι προσωπικα θα προτιμουσα να μου πει καποιος “απλα δε με κερδισε” ή “βαρεθηκα”, παρα να διαβαζω κατι και να απορω πως προεκυψε ως συμπερασμα. Τεσπα, οπως με πολλα πραγματα στην ζωη, μπορουμε απλα να συμφωνησουμε οτι διααφωνουμε.
Αυτο ειναι καλο, κακο, ή ουδετερο? 
ΥΓ1. Να πω κι εγω ενα hot take, το Distant Bells το βρισκω ενα απλα καλο τραγουδι, ενω στο Pitfalls βρισκω τουλαχιστον 5 τραγουδια που τα θεωρω καλυτερα, ενω στο Aphelion μαλλον ακομα περισσοτερα…
ΥΓ2. Επαναλαμβανω την ερωτηση μιας και τελικα πηρα απαντηση, αλλα ουσιαστικα δεν πηρα απαντηση. Γιατι να “πρεπει” το Aphelion να ακουγεται ως ενα αυτονομο εργο, και γιατι το να ακουγοταν ως συλλογη κομματιων το κανει ανισο? Ολοι οι δισκοι συλλογες κομματιων ειναι. Η ποιοτητα ενος δισκου δεν εξαρταται ποτέ απο το πότε γραφτηκαν τα τραγουδια κι αν τα εγραψαν ολα στον ιδιο μηνα, αλλα απο την ποιοτητα των συνθεσεων. Το Black Album των Metallica που γραφοταν επι 3 χρονια ειναι ανισο? (ρητορικη ερωτηση, μην πεταχτει κανας εξυπνακιας) Και τελος παντων αν δεν αρεσει σε καποιον το Black Album δεν πειραζει, υπαρχουν σιγουρα παμπολλοι δισκοι που λατρευει ο οποιοσδηποτε εδω μεσα και γραφτηκαν σε κομματια και σε διαφορες φασεις.
Ποια διαφορετική αντιμετώπιση στη μουσική έχουμε που δεν μας αφήνει να συμφωνήσουμε;
Κατά τ’ άλλα, δεν έχω χειρότερο από το να ψευτοερμηνεύουν τι ήθελα να πω, αντί αυτού που όντως λέω. Η συνέπεια ενός δίσκου δεν έχει να κάνει μόνο με το ύφος, για αυτό και δεν θεωρώ ασυνεπές το “Pitfalls”, που όντως είναι αλλοπαρμενο, ή και το “16” αν θέλεις. Απ’ αυτήν την άποψη, το “Aphelion” μοιάζει όντως πιο συνεπές. Αλλά δεν μου μοιάζει να έχει μια ροή που να αντιστοιχεί σε ένα μεγαλύτερο πλάνο. Μοιάζει πιο αυτοσχεδιαστικός, ίσως λόγω αυτής της απελευθέρωσης που αναφέρεις, και για αυτό ακούγεται πιο “ό,τι κάτσει”, ίσως λίγο φλύαρος σε στιγμές, επαναλαμβανόμενος σε άλλες. Αυτά τα σκεφτόμουν για το “Aphelion” πριν μάθω πώς γράφτηκε, και παραδόξως δεν τα σκέφτηκα στο “Pitfalls”, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αν αυτά για σένα είναι δικαιολογίες - ποιος ο λόγος καν να δικαιολογηθώ; - και σε βολεύει να το ερμηνεύσεις έτσι, με γεια σου με χαρά σου.
Λοιπόν μερικά πολύ σύντομα για την περιοδεία των Leprous που μόλις ξεκίνησε.
-
Τα νέα τραγούδια είναι φανταστικά live. Ο Einar τα απολαμβάνει εμφανώς περισσότερο από ότι αυτά από παλαιότερους δίσκους. Το Sirens που σε κάποιους δεν πολύ αρέσει αν θυμάμαι καλά, ήταν από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές της συναυλίας.
-
Το On Hold επίσης τεράστιο, ακόμα ένα που η μπάντα απόλαυσε παρά πολύ. Λογικό μιας και τα τραγούδια από τους τρεις τελευταίους δίσκους δεν τα έχουν παίξει εκατοντάδες φορές ακόμα.
-
Λόγω τεχνικών προβλημάτων , είχαμε μια τεράστια έκπληξη αφού έπαιξαν το Passing από τον πρώτο τους δίσκο.
-
Λείπει λίγο ο Raphael με το τσέλο του. Αλλά η μπάντα είναι όσο πιο άρτια και συμπαγής όσο ποτέ, με τέλειο ήχο και τέλειο συγχρονισμό.
-
Slave. Αυτό τίποτα άλλο.
9 Likes
3 Likes
Α ρε Baard αρρωστια.
Ηταν και στην Ισπανια με τους Dream Theater, πηγε να τους δει για πρωτη φορα στην ζωη του με τον Καλυτερο Ντραμμερ. Ανεβασε και στορι με τον Portnoy backstage, που ο Mike του δειχνει τα τυμπανα.
Μια συναυλια DT με Leprous να ανοιγουν θα ηταν ονειρωξη (και σιεστα για τους εντελως ανηξερους).
6 Likes