Μη μείνετε στα υπέροχα λόγια του @martian, πατήστε το play, έστω για το intro και το Samhain. Δεν θα το μετανιώσετε. Όπως δεν το μετάνιωσα κι εγώ. Δίσκος όνομα και πράγμα. Απίστευτο. Δεν αλλάζω τη πεντάδα μου απλά και μόνο από φόβο μήπως έχω χαζέψει εντελώς. Αλλά είναι καρφί για νο.1!
Υγ. Δεν είναι δυνατό αυτός ο δίσκος να βγήκε το 2006. Δε γίνεται…
Το μόνο που με προβληματίζει στο Mythical είναι το εξώφυλλό του
…δεν έχω αποφασίσει αν το εξώφυλλο της χρονιάς είναι αυτό ή ένα άλλο που έχω στο μυαλό μου 
Kαι σκεφτόμουν πώς θα φαίνεται που το 2006 θα έχω Τhe Adversary στην πεντάδα, ενώ δεν έχω κάνει ούτε μισή αναφορά στους Emperor. Αλλά απ’ ότι βλέπω γουστάρουν κι άλλοι solo Ihsahn!
Καρφώθηκε!
οτι έχει κυκλοφορήσει αυτός ο άνθρωπος, είτε solo είτε με emperor είτε με άλλες συνεργασίες, είναι άρρωστο!
Το Mythical and Magical είναι καρφί νο1 και για μένα.
Και σίγουρα ακόμα 1 από αυτά που έβαλα σε άλλο topic την Παρασκευή που μας πέρασε
Το Crescent Shield χώσε!
Είναι το πιο πιθανό
Δίχως αμφισβήτηση είναι και λόγω Cobbett, πιθανότατα σε ισόποσο βαθμό. Ωστόσο, ας λάβουμε υπόψιν τα εξής:
Πρώτον, τουλάχιστον στα αυτιά μου, οι HoM είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος των Slough Feg. Ναι, λιγότερο “μεταλλάδες” ίσως, ενδεχομένως περισσότερο πολυσχιδείς, αλλά εν τέλει νιώθω πως ακούω μπάντες με κοινό όραμα (μουσικά αν μη τι άλλο) που όμως το προσεγγίζουν υπό διαφορετικό πρίσμα.
Δεύτερον και σημαντικότερον. Ο Cobbett είναι αναντίρρητα ο εγκέφαλος των HoM αλλά είναι πασιφανές το πόσο επηρέασε η φυγή του Scalzi το συγκρότημα. Εξακολουθούν να μου αρέσουν πάρα πολύ, μα παίζουν άλλο πράγμα από το 17th Street και μετά. Και όχι τόσο μουσικά (πάντα έκαναν χαμαιλεοντισμούς, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό), αλλά αισθητικά περισσότερο. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο και είμαι βέβαιος πως ο Scalzi έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ατμόσφαιρα και το feeling των δίσκων των HoM μέχρι και το Fields.
ΥΓ. Crescent Shield σε λίγα χρονάκια θα χτυπήσουν βάθρο στην λίστα μου.
Το Locust Years θα παρει κι απο μενα μια αναφορα, γιατι ειναι παρα παρα πολυ ωραιος δισκος. Και ειναι ο μοναδικος δισκος των Hammers Of Misfortune που μπορω να ακουσω, αφου οτιδηποτε εβγαλαν πριν ή μετα απο αυτον τον δισκο, μου ακουγεται βαρετο, κοινοτυπο και κυριως αναχρονιστικο. Εχω δοκιμασει με σχεδον ολα, αλλα δεν. Νομιζω μονο το επομενο (με τις δυο ενοτητες) μου ειπε λιγα πραγματα.
Από μια ευρύτερα αισθητική σκοπιά εννοείται ότι δεν διαφωνώ πως ο Μάικαρος έβαλε τη σφραγίδα του στους καλύτερους δίσκους των Hammers.
Απλά, όπως και να 'χει, (σχεδόν) τα πάντα τα έγραφε ο Cobbett 
(Κρατάμε μια πισινή γιατί υπάρχει πάντα η - μικρή - πιθανότητα να έχει κάνει λάθος το allmusic)
Ή και τεράστια
Εν τω μεταξύ δεν βλέπω να σχολιάζεται το γεγονός της κατάληψης των δυο πρώτων θέσεων στις προτιμήσεις για το 2005 από το ίδιο συγκρότημα. Πρωτοφανές και ανεπανάληπτο το κατόρθωμα των SOAD.
Στις ψηφοφορίες για τα seventies βέβαια που δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο δύο κυκλοφοριών από το ίδιο σχήμα μέσα στην ίδια χρονιά, κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και το 1970 μόλις στο πρώτο έτος δηλαδή, όταν οι Black Sabbath είχαν καταλάβει την 1η και 3η θέση με το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το Paranoid αντίστοιχα. Αν μάλιστα θέλουμε να είμαστε απόλυτα δίκαιοι το επίτευγμα των Sabbath είναι εντυπωσιακότερο, μιας και είχαν συγκεντρώσει με τους δύο δίσκους τους 123 βαθμούς (74+49) σε σύνολο 27 συμμετεχόντων, ήτοι το 50,6% των διαθέσιμων 243 – όπου οι διαθέσιμοι είναι 27x9 αν δηλαδή έπαιρναν τις δύο πρώτες θέσεις σε κάθε λίστα.
Αντίστοιχα οι SOAD συγκέντρωσαν 139 βαθμούς (85+54) σε σύνολο 58 συμμετεχόντων δηλαδή 58x9=522 διαθέσιμων, άρα 139/522= 26,6%! Με αυτή την λογική καλύτεροι ήταν και οι Judas Priest το 1978 με την πρωτιά του Stained Class και την 6η θέση του Killing Machine να έχουν αθροιστικά 106 βαθμούς (77+29) από 42 λίστες και ποσοστό 106/378=28% !
(Καιρό είχαμε να κάνουμε μια… αριθμολαγνική ανάλυση!)
Ας βαλουμε βεβαια στην αναλυση και πως στα 70s ηταν πολυ λιγοτερες οι κυκλοφοριες οποτε καπως πιο ευκολο για μια μπαντα να παρει μεγαλυτερα ποσοστα. Αυτη την ταση την βλεπουμε να φθινει σιγα σιγα, πιστευω τις επομενες χρονιες θα σπασει και το φραγμα του 20%, δηλαδη θα εχουμε νικητή με κατω απο 20% των διαθεσιμων ψηφων- αρκετες φορες πιθανως.
Στα 10s-20s ειναι πολυ λιγοτερα τα αλμπουμ (σχεδον) καθολικης αποδοχης, αλλα εχουμε πολυ μεγαλυτερο αριθμο απο ιδιωματα και μπαντες που εχουν ξεφυγει απο τα κλασικα παρακλαδια του rock/metal και πειραματιζονται σε αλλα μονοπατια συν αρκετα συγκροτηματα που παιζουν γυρω απο τον κλασικο ηχο των διαφορων ιδιωματων (old school BM, HM κτλ), πολυ μεγαλυτερη ποικιλια δηλαδη.
Ας βαλω και μια μικρη προσωπικη διαπιστωση μιας και ξεπερασαμε τη μεση των 00s (και πιθανως στα κιταπια μας καποιοι ειμαστε ηδη καποιες χρονιες “μπροστα”), ειχα την εντυπωση πως αυτη η δεκαετια θα υστερει ελαφρως σε σχεση με τα 90s, τωρα που βλεπουμε τις κυκλοφοριες πιο μαζικα και πιο οργανωμενα και με χρονολογικη σειρα διαπιστωνω πως (imo) τα 00s δεν εχουν απολυτως τιποτα να ζηλεψουν απο την προηγουμενη τους δεκαετια.
1.Muse - Black Holes and Revelations - Το mainstream κάνει καλό στα παιδιά.
2.Amy Winehouse - Back to Black - Τεράστιο ταλέντο τεράστια απώλεια.
3.Μastodon - Blood Mountain - Ε Ε Έρχονται…
4.Lacuna Coil - Karmacode - Δε ξέρω γιατί δεν απαντάς στα μνμ μου Cristina Scabbia.
5.Placebo - Meds - 10η εντολή στις 2 το βράδυ.
δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα και ανησυχώ για το μέλλον των παιδιών μας.
Θα κάτσω να βρω έναν έναν όλους όσους ψήφισαν queen ξερωγω
Περιμένω τοποθέτηση tastemaker @ChrisP (που μια φορά πρίν δέκα χρόνια κάπου είχε εκθειάσει και μου έχει μείνει στο κεφάλι)
Έχει σοβαρές πιθανότητες για την 12άδα που θα κατέβει στο τουρνουά.
Mπορεί να παίξει βέβαια λίγο ξύλο (λέμε τώρα) με το “Sam’s Town”, θα δείξει.
Στο videoclip του Read My Mind αν θυμάστε παίζαν με όργανα απ’ το guitar hero. Πιτσιρικάς εγώ, δεν είχα πιάσει ακόμα κιθάρα στα χέρια μου, θυμάμαι να λέω σε ένα φίλο μου “ρε συ, τι μπάσο είναι αυτό, δεν παίζει με πένα/δάχτυλα ανεβοκατεβάζει το μπλιμπλίκι”. Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν υπάρχει τέτοιο μηχάνημα, πωωω καλά γαμιέσαι πάμε να στο δείξω να δεις, το βάζουμε το videoclip, μου κάνει “ρε μλκ, αυτό είναι απ’ το guitar hero, είσαι γτπ”, ακόμα με κοροιδεύουν που και που 
Κάτσε να πλησιάσουν και κάποιοι άλλοι δίσκοι του και θα τα πούμε μια χαρά. Δεν είσαι μόνος σου.