Ανοιγω ProtoChat ΤΩΡΑ αν χρειαζεται.
Εχει αποφασιστει απο την 1η Ιανουαριου η πρωτη μου θεση για το 2009.
1 Like
Αν και ξέρω αρκετό κόσμο που διαφωνεί, εγώ θα συμφωνήσω αλλά το βασικό είναι ότι συμφωνούν οι ίδιοι οι DC.
1 Like
Θα πρέπει να το ξανακούσω το 2ο γιατί το Graves ήταν μεγάλο σοκ.
Το έγραψα και εγώ πιο πάνω, άρα επίσης το πιστεύω, δεν ξέρω και πολύ κόσμο για να διαφωνεί προσωπικά, βέβαια είναι θέμα κύκλων. Θα τα πούμε και σε 7 εβδομάδες.
Όχι ρε, μην τα λες αυτά, θα πάρουν κρέντιτ τόσες μπάντες που θεωρούν τον (κάθε) επόμενο δίσκο και τον καλύτερό τους 
“I’ve got a funny feeling, there’s something wrong today”
Και γω όπως έγραψα προτιμώ το επόμενο, αλλά τους θεωρώ αρκετά διαφορετικούς δίσκους οπότε βρίσκω λογικό να έχει ο καθένας τους ακόλουθους του. Το Graves πάντως έχει ακόμα το στάτους του κλασικού και το σοκ που προκάλεσε ήταν πολύ έντονο, του δίνει και αυτό κάποιους πόντους πιστεύω.
1 Like
39η εβδομάδα - 2008
59 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
Gojira - The Way of All Flesh 62
Scars on Broadway - Scars on Broadway 49
Metallica - Death Magnetic 41
Opeth - Watershed 30
Portishead - Third 27
Meshuggah - obZen 25
Trivium - Shogun 23
Dead Congregation - Grave Of The Archangels 22
Septic Flesh - Communion 17
Slipknot - All Hope Is Gone 17
Burst - Lazarus Bird 16
Cynic - Traced In Air 16
Shinedown - The Sound Of Madness 15
The Gutter Twins - Saturnalia 15
Jex Thoth - Jex Thoth 14
Volbeat - Guitar Gangsters & Cadillac Blood 14
Guns & Roses - Chinese Democracy 11
Russian Circles - Station 11
Steven Wilson - Insurgentes 11
Fleet Foxes - Fleet Foxes 10
Amenra - Mass IIII 9
My sleeping karma - Satya 9
The Mars Volta - The Bedlam in Goliath 9
Cult of Luna - Eternal Kingdom 8
Danava - UnonoU 8
Disturbed - Indestructible 8
Drive-By Truckers - Brighter Than Creation’s Dark 8
Ereb Altor - By Honour 8
Leviathan - Massive Conspiracy Against All Life 8
Biomechanical - Cannibalised 7
Draconian - Turning Season Within 7
Heaven Shall Burn - Iconoclast (Part 1: The Final Resistance) 7
Kings of Leon - Only by the night 7
Lady Gaga - The Fame 7
Moonspell-Night Eternal 7
Protest The Hero - Fortress 7
The Gaslight Anthem - The 59 Sound 7
A Forest of Stars - The Corpse of Rebirth 6
Battleroar - To Death And Beyond 6
Dead Man - Euphoria 6
Firewind - The Premonition 6
Have A Nice Life - Deathconsciousness 6
La Dispute - Somewhere At The Bottom Of The River Between Vega And Altair 6
Darkspace - III 5
Darkthrone - darkthrones and black flags 5
Daylight Dies - Lost to the Living 5
Deathspell Omega / S.V.E.S.T. "DEATHSPELL OMEGA “Veritas Diaboli Manet in Aeternum” 5
Enforcer - Into The Night 5
Grand Magus - Iron Will 5
Ihsahn - angL 5
In Flames - A Sense Of Purpose 5
Ironsword - Overlords Of Chaos 5
Madrugada - Madrugada 5
Mogwai - The Hawk Is Howling 5
Muga - There Is Nothing Eternal Exists 5
Pendulum - In Silico 5
Schwartz and Anger-ena/36 5
Seventh Wonder - Mercy Falls 5
Sleepin Pillow - Apples on an Orange Tree 5
The Black Crowes - Warpaint 5
The Bug - London Zoo 5
The Cure – 4:13 Dream 5
The Devil’s Blood - Come Reap 5
The estranged - Static thoughts 5
The Lamp of Thoth - Portents, Omens and Doom 5
Ήρωας-El grito de la libertad 4
Aura noir - Hades rise 4
Blood Ceremony - Blood Ceremony 4
Bring me the Horizon - Suicide Season 4
Cage The Elephant - Cage The Elephant 4
In Solitude - In Solitude 4
Lunatic Soul - Lunatic Soul 4
Lydia - Illuminate 4
Manilla Road - Voyager 4
Nick Cave & the Bad Seeds - Dig!!! Lazarus Dig!!! 4
Nine Inch Nails - Ghosts I-IV 4
Revenge - Infiltration.Downfall.Death 4
The Hold Steady - Stay Positive 4
The Last Shadow Puppets - The Age of The Understatement 4
United Nations - United Nations 4
Amon Amarth-Twilight of the Thunder God 3
Anathema - Hindsight 3
Balzac – Hatred: Destruction = Construction 3
Bullet For My Valentine - Scream Aim Fire 3
deadmau5 - Random Album Title 3
Dishammer - vintage addiction 3
Eluveitie - Slania 3
H.E.A.T - H.E.A.T 3
Hans Zimmer & James Newton Howard - The Dark Knight OST 3
Hour of Penance - The Vile Conception 3
Krallice- Krallice 3
Laura Marling - Alas, I Cannot Swim 3
Murder By Death - Red of Tooth and Claw 3
Origin - Antithesis 3
Portugal. The Man - Censored Colors 3
REM - Accelerate 3
Susan Tedeschi - Back To The River 3
The Haunted - Versus 3
The Monolith Deathcult - Trivmvirate 3
Alice Cooper – Along came a spider 2
Ayreon - 01011001 2
Black Angels - Directions to See a Ghost 2
Coldplay - Viva la vida or Death and All His Friends 2
Counting Crows - Saturday Nights & Sunday Mornings 2
Earth - The Bees Made Honey In The Lion’s Skull 2
Flogging Molly - Float 2
JJ Grey and Mofro - Orange Blossoms 2
Mudvayne - The New Game 2
Rise Against - Appeal To Reason 2
SubRosa - Strega 2
Tiamat – Amanethes 2
Unearthly trance - electrocution 2
Warell Dane - Praises To The War Machine 2
AC/DC - Black Ice 1
Cavalera Conspiracy - Inflikted 1
Dirty Granny Tales - Inversed World 1
Enslaved-Vertebrae 1
Evergrey - Torn 1
Foals - Antidotes 1
Freedom Hawk - Sunlight 1
Hercules & Love Affair - Hercules & Love Affair 1
Hexen - State of insurgency 1
Judas Priest - Nostradamus 1
Kathaaria - The Complex Void of Negativity 1
Murkrat - Murkrat 1
Norma Jean - The Anti Mother 1
Sylosis - Conclusion of an Age 1
The Wood Brothers - Loaded 1
This Town Needs Guns - Animals 1
Torche - Meanderthal 1
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
τίτλοι τέλους για το 2008
2009…
και εξελάκι
credits and love to all 
(συμπληρώνω σε λίγο (λίγο αργότερα) το τι έγραψαν) 
ξερω ξερω χιχιιχιχιχι
*δεν τα έχω ξεχάσει είναι θέμα ΗΜΕΡΩΝ χιχιιχιχι
38 Likes
Εγώ μάλλον είμαι του Graves πάντως. Στις λεπτομέρειες βέβαια.
Εδιτ: Βγήκε και 10αδα, τρέλανέ μας μωρή φορουμάρα 
2ο Εδιτ: @anhydriis Αντί για εξώφυλλο Septic Flesh, έβαλες Burst!
1 Like
έχω και ψήφο @Tom7 στο παρα ένα… δεν αλλάζει και πολλά, αλλά θα το περάσω μαζί με το εξωφυλλο
1 Like
…Χαχαχα αν εξαιρέσουμε μία επιλογή, παίζει να είναι η πιο αδιάφορή μου, όχι, η χειρότερή! μου δεκάδα εβερ – κ υποθέτω από εδώ κ πέρα κάπως έτσι θα πηγαίνει.
5 Likes
Για το 2008 λείπουν κάποιοι ψήφοι (hopeto?) για το drive by truckers ήκάνω λάθος; Είχα την εντύπωση ότι του ρίξε πενταρι εκτός από το δικό μου τρίποντο. Όχι ότι αλλάζει κάτι
2 Likes
@anhydriis γτ λείπω από τους συμμετέχοντες, βρωμοτσούχτρα;
Summary
Μην μπεις σε κάνα κόπο, το είχα παρατηρήσει πριν λίγες εβδομάδες, και είπα τώρα να το παίξω λίγο “ιστορία”!!.. 
5 Likes
έχεις δίκαιο… το αλλάζω τώρα
2 Likes
Hopeto, γράφε, γράφε…ΣΕ ΠΡΟΛΑΒΑ
4 Likes
Θεϊκή χρονιά. Θα μπορούσα να έχω τα πρώτα 5 στην πρώτη θέση. Μάλλον όλα έχουν υπάρξει σε αυτή σε κάποια φάση της ζωής μου. Απίστευτος συνωστισμός. Αυτά τα 5 είναι όλα 12 στα 10, όλα αδικημένα εκτός του νο.1 προφανώς και πραγματικά δεν έχει καμία αξία η κατάταξή τους. Και πολλά honorable πάλι.
1) Blackberry Smoke - Little Piece Of Dixie
Δύσκολα πράματα. Οι Blackberry Smoke είναι top-10 αγαπημένη μου μπάντα. Τους λατρεύω και τους ακούω σταθερά εδώ και 11 χρόνια. Το Little Piece… είναι ένα από τα δύο αναντίρρητα αριστουργήματά τους στο μυαλό μου. Αν θέλουμε να πούμε πως ένας δίσκος τους είναι badass, καμία αμφιβολία πως είναι αυτός. Η παραγωγή είναι ιδανική και rock. Όποιος τους αναφέρει σαν country μπάντα, απλά δεν ξέρει τι του γίνεται. Γράφουν πολλές country μπάντες riffs σαν των Starr/ Jackson στο southern classic, Good One Comin’ On, που ανοίγει τον δίσκο? Ή στο Bottom of This? Άντε σαν του Shake Your Magnolia? Μπα…
Οι Blackberry Smoke, χωρίς να υπονοώ πως δεν έχουν βάθος μουσικά ή στιχουργικά, ήρθαν την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου καθώς είναι ακριβώς αυτό που έχω καταλήξει να ψάχνω πια συνήθως από τη μουσική, κι αυτό δεν είναι άλλο από καλή, απλή κατά βάση μουσική, με μια ανεμελιά, ένα έντονο feelgood αίσθημα, πιασάρικα riffs και hooks, χωρίς να νοιάζεται για τεχνικές και με μόνο τα solos να δίνουν τον κατάλληλο χώρο στους παίκτες να δείξουν τις ικανότητές τους (και ειδικά του Starr είναι απίθανες, εντελώς υποτιμημένος ως κιθαρίστας). Κι αν έχει και λίγο groove όπως στο φανταστικό Up in Smoke, ακόμα καλύτερα (τι λίγο, άπειρο).
Δεν είναι τυχαίο πως πολλά από τα αγαπημένα τραγούδια των hardcore fans βρίσκονται εδώ. Who Invented The Wheel, Restless, Like I Am, I’d Be Lyin’, όλα στην πραγματικότητα, είναι μεγάλες κομματάρες.
Επίσης, δεν είναι τυχαίο πως πολλές νέες μπάντες τους έχουν σαν πρότυπα, τόσο μουσικά (ακούς πολύ BBS σε νέα γκρουπ του ήχου, γιατί ακόμα κι αν θυμίζουν παλιότερες μπάντες, έχουν δική τους ταυτότητα) όσο και για το work ethic τους. Και είναι και τα πιο καλά παιδιά.
Πραγματικά, πόσο το είχα αδικήσει όταν το είχα ακούσει κάποτε στα κλεφτά χωρίς να δώσω τη δέουσα προσοχή…
Kαι κλείνουν με το Freedom Song, από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους και από τα αγαπημένα μου ενός ολόκληρου genre.
Blackberry Smoke, απίστευτη αγάπη.
*Απαραίτητα ακούγεται με τα bonus tracks που εγκληματικά έμειναν εκτός, κυρίως το ομώνυμο είναι απερίγραπτα feelgood τραγούδι.
2) Levon Helm - Electric Dirt
Υπάρχει ιδανική μουσική? Που να πληροί κάποια υποκειμενικά, πάντα, κριτήρια και να ορίζει σχεδόν το γούστο σου? Αν ναι, αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα δίσκου που ορίζει το δικό μου γούστο.
Ήχος ζωντανός και ζεστός. Έχει κάτι σαν αυτό το ομώνυμο άλμπουμ των The Band, this kind of “woody sound” όπως είχε ειπωθεί. Αυτό γίνεται εμφανές από τα πρώτες στιγμές της εκπληκτικής διασκευής στο Tennessee Jed των Grateful Dead. Η μουσική του άλμπουμ είναι αισθητά πιο rock (εντός πολλών εισαγωγικών) και bluesy από το Dirt Farmer. Bluesy όμως με τις απαραίτητες ακουστικές κιθάρες για να δίνουν ένα πιο back porch feeling. Αυτό νιώθω πως θέλει να κάνει ο Helm με αυτά τα 2 τελευταία άλμπουμ της καριέρας του. Να παίξει μουσική που γουστάρει να ακούει και να παίξει για να περάσει ο ίδιος καλά, την μουσική που αγάπησε μικρός και υπηρέτησε στην ζωή του. Από τα αρχαία blues ως την soul κι από την σκηνή της Νέας Ορλεάνης ως τα Απαλάχια όρη.
Ανέφερα πιο πριν τους The Band? Δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλμπουμ μέλους τους που να τους θυμίζει τόσο και να μην ντρέπεται την σύγκριση μαζί τους.
Με κάποιο μαγικό τρόπο, οι περισσότερες διασκευές εδώ είναι τόσο καλές που αγγίζουν τουλάχιστον τα ορίτζιναλ, ασχέτως της αξίας αυτών. Το Kingfish του Randy Newman πχ, μετατρέπεται σε ένα οργιαστικό πανηγύρι που θα άκουγες σε κάποια βόλτα σου στην Bourbon Street.
Και τα τραγούδια που συνέθεσαν για το άλμπουμ είναι απίστευτα. To When I Go Away του καταλύτη για αυτά τα project, Larry Campbell, με τις φωνές να τραγουδούν διαφορετικές μελωδίες ταυτόχρονα μέχρι να συναντηθούν στο τέλος τους, είναι μια στιγμή μαγική. Κι ακόμα καλύτερα το Growing Trade, ένα από τα καλύτερα τραγούδια στο οποίο είχε συνθετικό credit ποτέ ο Levon και σφίγγεται ακόμα ο λαιμός όποτε το ακούω. Είναι η φωνή αυτού του ανθρώπου που αν σε συγκίνησε στο παρελθόν, αδύνατον να μη σε ανατριχιάσει εδώ. Ειδικά με τις ενορχηστρώσεις του άλμπουμ και τα απαραίτητα πνευστά/ βιολιά κτλ, καθώς και την σημαντική συνεισφορά της κόρης του Levon, Amy, στα δεύτερα φωνητικά, η μουσική είναι ζεστή και στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή.
Το Electric Dirt ήταν δυστυχώς το τελευταίο studio album του Levon Helm και ένας ανεπανάληπτος καλλιτεχνικός θρίαμβος.
3) Gov’t Mule - By A Thread
Με αυτό το άλμπουμ έγινα οπαδός. Ίσως φταίει αυτό που κάποιες μέρες με κάνει να το σκέφτομαι σαν το καλύτερο άλμπουμ τους. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να με πείσει πως αυτό δεν είναι από τα καλύτερα σετ τραγουδιών που μας έδωσε ο Warren ποτέ. Broke Down on the Brazos, mid tempo και bluesy με συμμετοχή Billy Gibbons, κλασσικό εναρκτήριο Mule τραγούδι, τι μπορεί να πάει λάθος? Stepping Lightly, ρεφρενάρα μελωδική και upbeat που με ενθουσιάζει όπως την πρώτη φορά που το άκουσα. Railroad Boy, ή αλλιώς οι Zeppelin παίζουν hard rock αλλά με μια βασική μελωδία με έντονο άρωμα αμερικανικής φολκ, θα έπρεπε να θεωρείται ύμνος αυτό το τραγούδι. Το Monday Mourning Meltdown είναι ένα από τα ψυχεδελικά αριστουργήματά τους. Υπέροχα πλήκτρα παντού, φοβερό ρεφρέν, φουλ συναίσθημα, ακόμα καλύτερο όμως το jazzy κόψιμο γύρω στα 5 λεπτά με την μπάντα να ανεβάζει σταδιακά την ένταση μέχρι το ηχητικό κολάζ της φωνής του Warren και το ξέσπασμα με το “ανάποδα” ηχογραφημένο σόλο του. Αν αυτοί οι τύποι υπήρχαν στα 70ς, ίσως να τους θεωρούσαμε σήμερα θεούς. Το συγκινητικό Gordon James και η πανέμορφη Allman-ικής έμπνευσης και ποιότητας μπαλάντα, Frozen Fear, είναι βέβαια αρκετά αμερικανικά για τα γούστα μας. Κι ας δημιουργούνται με τέτοια μαεστρία που κανείς δε θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για rednecks or something. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό το άλμπουμ. Ούτε πως το Forevermore έρχεται να εντείνει την συναισθηματική φόρτιση μετά τις πιο φωτεινές προηγούμενες συνθέσεις, με μια φοβερή ανάπτυξη θεμάτων, απίστευτο chorus, ακόμα πιο απίστευτο solo και τελείωμα (“Can’t you see…” και η επική lead να σκίζει τη γη στα 2…). Ούτε ότι, ασχέτως εξερευνήσεων, επιλέγουν χώσουν πριν το τέλος του άλμπουμ 2 blues rock βρυχηθμούς (συντριπτικό Inside Outside Woman Blues #3 & περιπετειώδες, Scenes from a Troubled Mind) από τους καλύτερους που έγραψαν ever, όπως ήταν εξ αρχής το όραμα της μπάντας.
Τέλος, να αναφέρω πως, όταν ο Warren λέει " 'scuse me" στο Any Open Window πριν το εντελώς Hendrix-ικό solo, κλείνοντας το μάτι στον Jimi είναι σαν να μου φωνάζει “είμαστε τόσο καλοί όσο οι 60s-70s ήρωές σου”. Σε πιστεύω Warren, από το 2009 σε πιστεύω.
4) The Black Crowes - Before the Frost…Until the Freeze
– Θέλουμε κι εμείς ήχο Levon Helm.
– Μα είστε πιο rock.
– Έχουμε και τίγκα americana (αστερίσκος εδώ).
– Καλά, το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να σας αφήσω να ηχογραφήσετε live στο studio του και με κοινό.
– Thanks man!
Σκατά γενικά. Αριστούργημα που μπαίνει στην θέση 4. Το Before the Frost το αγαπώ αρκετά για να είναι ψιλοσίγουρα πια το 3ο αγαπημένο μου από τα κοράκια. Δεν με νοιάζει καθόλου το ότι ακοϋγονται πιο rootsy και παραδοσιακοί. Οι συνθέσεις είναι αριστουργηματικές. Το Good Morning φοβερό ανεβαστικό opener, Been a Long Time, φοβερό riff κι ακόμα πιο θεϊκό το jam part στο τέλος. Στο Appaloosa αγγίζουν για πρώτη φορά την americana, με απίστευτη μελωδία, έναν Chris να ισοπεδώνει με την ζεστή ερμηνεία του κι έναν Luther Dickinson να αποδεικνύει γιατί άξιζε την θέση του στην μπάντα. Συνέχεια με το A Train Still Makes a Lonely Sound. Classic rock? Indeed. Έχει πολύ ο δίσκος. Στο southern-ίζον Kept My Soul, το υπέροχα μελωδικό Houston Don’t Dream About Me, το funk-ίζον hard rock του Make Glad.
Κάπου εκεί ανάμεσα ξεφυτρώνει κι ένα Ι Ain’t Hiding, χορευτικό disco/ rock τραγούδι, σαν Stones mid-late 70s, γιατί… Black Crowes είσαι. Καλά ρε Rich, αν σου άρεσε κιόλας, πόσο μεγαλύτερη σολάρα θα έπαιζες δηλαδή? Απίστευτος. Και αρκούντως πειστικός στο πιο ακουστικό What is Home ως ερμηνευτής.
Πολλοί παλιοί fan δυσαρεστήθηκαν με την κατεύθυνση του δίσκου όντας λιγότερο ιντριγκαδόρικο και πιο παλαιάς κοπής ο ήχος. Δεκάρα δε δίνω. Η ποιότητα του δίσκου είναι ασύλληπτη. Συν που κλείνει με τα φανταστικά And the Band Played On (southern Beatles) και The Last Place that Love Lives (ευαίσθητο και πανέμορφο τραγούδι, ιδιαίτερο για Crowes), τραγούδια που αποτελούν προσωπικά για μένα τραγούδια-βιώματα.
Απίστευτα ώριμοι μουσικά και αμετανόητα εγωιστές και ανώριμοι ως χαρακτήρες, για ακόμα μια φορά λίγο καιρό μετά διαλύθηκαν, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στη σκηνή (να δούμε τι θα δούμε φέτος…).
*όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ ήταν μονό, με έναν κωδικό για να κατεβάσεις ένα δεύτερο άλμπουμ εντελώς americana/ folk κτλ. που είναι εξίσου φανταστικό. Στην συνέχεια έχω δει πως κυκλοφόρησε κανονικά ως διπλό με τα 2 άλμπουμ ενωμένα με μπερδεμένο σετλιστ. Βλέπω πλέον συχνά κριτικές που τα λογίζουν ως ένα. Το κείμενο όμως αφορά την αρχική έκδοση γιατί έτσι το έμαθα.
5) John Frusciante - The Empyrean
Δίσκος που λάτρεψα αλλά δύσκολος. Βαρύς. Με ρίχνει. Tόσο που με απέτρεψαν από το να ακούσω σοβαρά περισσότερες δουλειές του. Before the Beginning και Song to the Siren με συνέτριψαν. Με πάσα ειλικρίνεια, αγγίζει επίπεδα Eddie Hazel (Funkadelic) και Tim Buckley με αυτά τα δύο.
Σε αυτόν τον δίσκο, σαν να έχει χτίσει ένα τοίχο με ελάχιστες χαραμάδες για φως. Κάποιες φαινομενικά πιο “ανάλαφρες” στιγμές (Unreachable, God που στο ρεφρέν μου φέρνει τον Bob Mould στο μυαλό, Heaven, Enough of Me (τι μελωδίες), Central), εμένα απλά με ρίχνουν στα τάρταρα. Απερίγραπτα τραγούδια ακραίου συναισθηματικού φορτίου. Οι ενορχηστρώσεις απίστευτες. Απίστευτες. Δεν πιάνω τους στίχους γιατί δε θα τελειώσουμε ποτέ και βαράνε στο ψαχνό. Ή τους βιώνεις ή όχι. Και δεν νιώθω να έρχεται η λύτρωση από αυτούς ούτε όταν ξεσπά η μουσική τις λίγες φορές που το κάνει.
Τον αγαπάω αυτό τον δίσκο και τον φοβάμαι. Ίσως λίγο λιγότερο από τότε αλλά και πάλι… Ασύλληπτο αριστούργημα.
*ίσως ήρθε η ώρα πια να ακούσω και τίποτα άλλο από δαύτον.
6) Matt Schofield - Heads, Tails & Aces
3ο και καλύτερο άλμπουμ του Matt ως τότε. Συνεχίζει στον δρόμο του Ear… Ακόμα πιο καλογραμμένο, δυνατότερες συνθέσεις, με μια μπάντα καλοκουρδισμένη μηχανή που, προς τιμήν του, την αφήνει να λάμψει σε πολλές στιγμές. Πέραν των τυπικών blues που είναι στο DNA του, παραθέτει κομματάρες σαν τo μελωδικό, War We Wage, το groovy και συνάμα laid back Betting Man με την ροκ ρεφρενάρα του, το υπερ-funky Can’t Put You Down που μαδάει την ταστιέρα και λιώνει το wah, το εξαιρετικό Nothing Left με υπέροχες μελωδίες. Καταφέρνει ταυτόχρονα να διατηρεί το ντελικάτο στυλ του ακόμα και στις πιο ηλεκτρισμένες στιγμές, ενώ σε κάποια extended solos, ενθουσιάζει με την ευρηματικότητά του, 500.000 χρόνια μετά την γέννηση του είδους. Αν το ψιρίσεις, ο δίσκος θυμίζει τους πιο σπουδαίους της ιστορίας των blues αλλά έχει ενσωματώσει τόσο καλά τις επιρροές του, διαμορφώνοντας ένα προσωπικό στυλ που στην πραγματικότητα δεν θυμίζει και τίποτα. Σπουδαίος δίσκος.
7) Alice in Chains - Black Gives Way to Blue
Εντάξει, γαμούσε το All Secrets Known από την αρχή, σαν να μην πέρασε μια μέρα, αλλά έπρεπε να μπει το επικο riff εκεί μετά τα 2 λεπτά για να σκύψω ταπεινά το κεφάλι και να υποκλιθώ στο μεγαλείο της μπαντάρας. Oι Alice in Chains κατάφεραν να επιστρέψουν τόσο εμπνευσμένοι όσο παλιά. Ο Cantrell μπορούμε πλέον να πούμε πως είναι ΘΕΟΣ. Ο ορισμός του riffmaster. Το Check My Brain θα ήταν hit αν είχε κυκλοφορήσει στα 90s. Σκοτεινό riff, chorus απίστευτα catchy, τι συνταγάρα είχανε οι τύποι. Acid Bubble βαρύ κι ασήκωτο, μελαγχολικό στην αρχή, σε πνίγει το riff όμως στη συνέχεια. Γενικά το άλμπουμ είναι απίστευτα heavy και σκοτεινό και συναισθηματικά έντονο, όλα στο 11.
Έτσι γίνονται τα σωστά reunion. Ακόμα και χωρίς Staley, δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Θα είχα πολύ μεγάλο πρόβλημα σε μια υποθετική κατάταξη των άλμπουμ τους. Ούτε τα post reunion δεν θα μπορούσα εύκολα, αν χώσω μέσα και τα 90s εκρήγνυται το μυαλό μου. Τόσο καλά άλμπουμ έβγαλαν οι τύποι μετά την επανένωση.
8) American Aquarium - Dances for the Lonely
Ναι ρε φίλε! Δώσε μου heartland rock! Θύμισέ μου E-Street Band και Heartbreakers! Θέλω!
Το Dances for the Lonely έχει πολλές στιγμές που ξεφεύγει από την alt country και θυμίζει μουσική φτιαγμένη για να παίζεται σε αρένες για δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Εννοείται πως έχουν μελαγχολικές στιγμές σαν το City Lights, το Downtown Girls, αλλά με κομμάτια σαν το εναρκτήριο Katherine Belle, το Mary, Mary, το Good Fight, περνάω καλά. Uptempo χαρμολύπη, τι καλύτερο? Καθόλου τυχαία, μετά από την ακρόαση αυτού του άλμπουμ έγινα φαν της μπάντας. Δισκάρα καλοκαιρινή.
9) The Dave Matthew Band - Big Whiskey and the GrooGrux King
Πωωω, ξεκινά ο δίσκος με Shake Me Like a Monkey (στην ουσία). Ένα rhythm section να το πιεις στο ποτήρι. Πνευστά, funk, απαστράπτουσες κιθάρες, όργιο. Στο Funny the Way It Is, το έντονο rhythm section συνδυάζεται με τις γνωστές πιασάρικες pop μελωδίες τους. Κάπως έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν πολλές τέτοιες πάνω από jazz ρυθμούς που ενθουσιάζουν. Η κιθάρα στο Dive In δε μου φτάνει, θέλω κι άλλο, τα ίδια και στο Squirm που φέρνει κι ένα πιο ανατολίτικο άρωμα. Καπάκια, πάρε ένα Alligator Pie με ένα μπάντζο να οργιάζει πάνω σε στιβαρούς rock ρυθμούς. Πάλι αυτό το rhythm section… Τόση ενέργεια αυτό το άλμπουμ, σχεδόν μια δεκαπενταετία αφού ξεκίνησαν. Είναι να απορεί κανένας. Όταν ξεσπά το Time Bomb, με hard rock κιθάρες, πλήκτρα και πνευστά να συνδράμουν στην ένταση και φωνητικά οργισμένα, ενθουσιάζομαι. Ξεκάθαρα μια από τις πιο rock στιγμές της καριέρας τους.
Έτσι ξεπερνάς μια απώλεια πάντως, κυκλοφορώντας την καλύτερή σου δουλειά (ή έστω την αγαπημένη μου). Φανταστικός δίσκος.
10) Dawes - North Hills
Απίστευτη μπάντα. Σκεφτόμουν πως θα έμπαινε λίγο δύσκολα δεκάδα αλλά μπαίνουν τα πρώτα μέτρα του That Western Skyline και με συντρίβει η μελωδία του. Οι Dawes είναι καθόλη την πορεία τους μια απίστευτα ποιοτική μπάντα. Φέρνουν την early 70s folk rock σκηνή της Καλιφόρνια στο σήμερα. Και τους The Band. Γίνεται να μην τους αγαπώ? Ελάχιστες μπάντες καταφέρνουν να παιξουν τέτοια μουσική στις μέρες μας και να το κάνουν τόσο σωστά. Δεν υπάρχει τραγούδι που να μην έχει κάτι να δώσει, αρμονία περιττή, organ άνευ ουσίας. Το soft rock του When You Call My Name με πάει πίσω στις εποχές Stills/ Young, το When My Time Comes με σκοτώνει με τη μελωδία του (“And if Heaven was all that was promised to me, why don’t I pray for death?”), το ίδιο και το Take Me Out of the City. Τραγούδια που ανήκουν σε άλλη εποχή κι όμως… Η μουσική τους είναι διαχρονική, φτιαγμένη για να αγγίζει τα βαθύτερα της ψυχής.
Και κάμποσα επικά honorable.
Abramis Brama - Smakar Sondag
Έχασα το κείμενο (part 1).
Πάμε πάλι στα γρήγορα. Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Ροκάρει πιο πολύ (με την λογική ενός Sabbath Bloody Sabbath) αλλά παραμένει heavy. Groovy rhythm section (δώσε cowbell!!), ριφφάρες, όλα τέλεια. Μου αρέσει πως, ακόμα κι αν θεωρείται δεδομένη η επιρροή από Sabbath, το feel που δίνουν είναι πιο κοντά στους Leaf Hound ή τους November, που είναι πιο “β’ επίπεδο” αλλά υπηρέτησαν άξια τον heavy rock ήχο στα early 70s. Και με μια παραγωγάρα σύγχρονη, καταφέρνουν να μην ακούγονται ιδιαίτερα retro.
Siena Root - Different Realities
Έχασα το κείμενο (part 2).
Όταν έκανα την προεπιλογή των δίσκων για κάθε χρονιά, είχα την αίσθηση πως ίσως τελικά δεν αναφερόμουν σε κανένα δίσκο των Siena Root. Ίσως έφταιγε που δεν τους είχα ακούσει για χρόνια. Και να που μετά το σχετικά άγουρο (αλλά καλό) ντεμπούτο, άρχισαν να αραδιάζουν τη μια δισκάρα μετά την άλλη.
To Different Realities ίσως είναι το αριστούργημά τους. Με έντονη prog διάθεση, ενώνουν την μουσική της Δύσης και της Ανατολής και στα δύο “μέρη” (We και The Road to Agartha) με απίστευτα αποτελέσματα. Δεν ξέρω τι με χτυπά πιο δυνατά. Tα φοβερά hard & heavy rock μέρη, κάποιες folk μελωδίες ή τα ανατολίτικα σημεία? Ίσως πάλι να να με χτυπά αυτό το συνεχώς εμφανιζόμενο φλάουτο που ανατριχιάζει. Μαγικός συνδυασμός θεωρητικά αταίριαστων κόσμων. Κακώς το παραμέλησα τόσο καιρό αλλά θα επανορθώσω.
The Dexateens - Singlewide
Δεν ξέρω τι όνειρο είδαν τα παιδιά. Αφήνουν τις ηλεκτρικές, βασικά αφήνουν τις heavy ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνουν τις ακουστικές και μας δίνουν έναν καταπληκτικό δίσκο country rock. Όσο και να θέλουν να το κρύψουν, το rock παρελθόν τους είναι εμφανές, η μουσική τους έχει ένα element έντονο (πχ στο Τhe Ballad of Souls Departed ή το Can You Whoop It με τις φοβερές κιθάρες). Απλά δεν ανεβάζουν τις εντάσεις, πιο πολύ κυνηγούν όμορφες μελωδίες και αρμονίες, όπως στο Caption, το New Boy, το Same as it Used to Be ή το καταπληκτικό ομώνυμο. Κι από εκεί που φαίνονταν σκληροπετσωμένοι με το βαβουριάρικο rock τους, εδώ ακούγονται ευαίσθητοι, σχεδόν εύθραυστοι στις πιο μελαγχολικές στιγμές τους, θυμίζοντας μέχρι και τους μέγιστoυς Silver Jews.
Αδικήθηκε, όπως και η υπόλοιπη δισκογραφία τους.
Stone Axe - Stone Axe
Epic metal βαρύ, viking ιστορίες, ηρωισμού και δόξας… No no no, none of that.
Oι Stone Axe ήταν μια από εκείνες τις μπαντάρες που ξεπηδούσαν από το πουθενά και σε βαρούσαν αλύπητα χωρίς προειδοποίηση. Μου αρέσουν γιατί αν και τυπικά παίζουν bluesy hard rock, δεν σκληραίνουν τόσο αλλά κινούνται πιο κοντά στους τεράστιους Free για παράδειγμα παρά στους Zeppelin, άντε ίσως το Rhinoceros που επιτίθεται καταπάνω σου σαν μανιασμένος ρινόκερος (που τα βρίσκω). Black Widow, Riders of the Night, Diamonds & Fools, Return of the Worm, κομματάρες, Skylah Rae ξυπνά μνήμες από τους Fleetwood Mac του τεράστιου Peter Green και το απόλυτα(-ο) feelgood, There’d Be Days, που με πάει στις χρυσές μέρες του Rod Stewart και των Faces (ύμνος).
Έχει και το μεγάλο ατού στη φωνή, τον Dru Brinkerhoff, που τη μία τραγουδά σαν τον Rod Stewart, την άλλη σαν τον Bon Scott, ή ακόμα και τον Φίλιππα τον Lynott (έλα Taking Me Home, μη ντρέπεσαι) και ό,τι κι αν κάνει ταιριάζει.
Δισκάρα και μπαντάρα που έχασα στην πορεία και είδα έχουν άλλες δύο δουλειές που μου δίνουν κι άλλη δουλειά…
The Derek Trucks Band - Already Free
Έχω πει πολλές φορές στις προηγούμενες κυκλοφορίες των DTB πως προτιμώ την πιο περιπετειώδη φύση εκείνων των κυκλοφοριών τους. Ισχύει αλλά αν κάποιος θεωρεί πως δεν μου αρέσουν οι μετέπειτα δουλειές του, προφανώς δεν κατάλαβε καλά. Οι μουσικοί που φρόντισε να έχει γύρω του ο Derek είναι αφρόκρεμα, είναι θεοί, λάμπουν όλοι στον ρόλο τους. Επομένως όταν επιλέγουν να παίξουν σε πιο συμβατικές blues/ soul φόρμες, πάλι είναι καλύτεροι από όλους, προεξέχοντος φυσικά του Derek για ακόμα μια φορά.
Ουσιαστικά εδώ ξεκινά η γέννηση των Tedeschi Trucks Band. Άπειροι μουσικοί συμμετέχουν, θυμίζοντας πιο πολύ μουσική κολεκτίβα παρά συγκρότημα. Και προσφέρουν μεγάλα κομμάτια, πιασάρικα, με hooks που θυμάσαι μετά από 1-2 ακροάσεις. Down in the Flood, Days is Almost Gone, Don’t Miss Me, Back Where I Started, I Know, η μπάντα δεν κολλά πουθενά και βγάζει ένα χαλαρό jam feeling καθώς περνά από τις πιο ευαίσθητες μπαλάντες σε χαρωπά uptempo soul τραγούδια και bluesy southern jams με χαρακτηριστική άνεση. DTB, ένα επίπεδο πάνω από όλους.
Hill Country Revue - Make A Move
O Cody Dickinson πρέπει να βαριόταν να βλέπει τον αδερφό του (Luther - North Mississippi Allstars) να μπλέκει με δεκάδες project και σου λέει, δεν στήνουμε μια άλλη μπαντούλα να παίξω και λίγη κιθάρα? Παίρνει τον Chew στο μπάσο από τους ΝΜΑS (βγάζει μάτια με την απόδοσή του), βοήθεια από διάφορους μουσικούς (συμπεριλαμβανομένων των αδερφών Burnside, γιων του R.L. Burnside) και κυκλοφορούν ένα φοβερό blues rock δίσκο, φουλ στην ενέργεια και τις southern επιρροές. Γκρουβάρουν ανελέητα, γίνοται υπέροχα μελωδικοί όταν η Allman επιρροή βγαίνει στην επιφάνεια, οι κιθάρες παίρνουν φωτιά αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από τους NMAS. Ακούγονται μοντέρνοι αν και παραδοσιακότεροι αυτών. Δηλαδή χρησιμοποιώντας παρόμοια υλικά, το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό. Αlice Mae, Dirty Shirt, You Can Make It (οι Allman Brothers που λέγαμε), Highway Blues, φανταστικά κομμάτια. Απίθανη δουλειά.
Luther Dickinson &The Sons of Mudboy - Onward & Upward
Αυτό το άλμπουμ είναι ένας φόρος τιμής του γιου στον πατέρα. Μια μνημόσυνη δέηση και παράλληλα ένας εορτασμός της ζωής του θρυλικού, Jim Dickinson (συνεργάστηκαν μαζί του από την Aretha Franklin και τους Stones μέχρι τον Dylan και τους Replacements!). Μια παρέα μουσικών με τα απολύτως απαραίτητα ακουστικά όργανα, μαζεύεται για να αποτίσει τιμή μέσω των gospel, blues, spirituals, μια μουσική που αγάπησε ο Jim και που αυτή του την αγάπη την πέρασε στους γιους του. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει 80 χρόνια πριν (αν κυκλοφορούσαν δίσκοι τότε, καταλάβατε). Και μου δίνει την ευκαιρία να αναφέρω πως ο Luther είναι ένας μεγάλος ήρωας των blues. Ικανός να διατηρεί την παράδοση ζωντανή με εντελώς traditional δουλειές όπως αυτή και ταυτόχρονα να εκμοντερνίζει τα blues κάνοντάς τα να ακούγονται μουσική του σήμερα. Κι αυτό λίγοι μπορούν να το καυχηθούν στις μέρες μας.
Davy Knowles and Back Door Slam - Coming Up For Air
Μερικές φορές γράφω, γράφω, ειδικά αυτή τη χρονιά σαν να το έχω παρακάνει. Αναρωτιέμαι που γίνεται κουραστικό το διάβασμα. Anyway, Davy Knowles. Νέος, ταλαντούχος, με μια allstar ομάδα από πίσω. Παραγωγή και rhythm κιθάρα Peter Frampton, θεός Benmont Tench στα πλήκτρα (Heartbreakers), rhythm section της μπάντας του Jackson Browne. Όταν έχεις τέτοια βοήθεια, σίγουρα κάτι κάνεις καλά. Blues rock αρκετά δυναμικό, με τη φωνάρα του και την κιθάρα του να λάμπουν. Ενθουσιάζει όταν ξεφεύγει από τα, συχνά, στενά όρια του ήχου. Ειδικά τo έντονο Country Girl και το πανέμορφο Amber’s Song (από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever) τα είχα λιώσει όταν είχα ανακαλύψει τον δίσκο. Είχα κάτι χρόνια να τον βάλω να παίξει και ακούγεται ακόμα το ίδιο καλά. Υπέροχος και γλυκόπιοτος δίσκος. Δυστυχώς δεν έγινε ποτέ το όνομα που περιμέναμε αν και συνεχίζει σταθερά πολύ ποιοτικά.
Left Lane Cruiser - All You Can Eat
Δισκάρα. Φοβερά groovy δίσκος κι ακόμα πιο heavy από το προηγούμενο. Τα riff σε Crackalacka, Black Lung, Hard Luck, Waynedale, σε βαράνε αλύπητα στο δόξα πατρί. Η μόνη αλλαγή είναι αυτή. Ανεβάζουν την ένταση ακόμα περισσότερο, ροκάρουν περισσότερο αλλά τα heavy slide riffs παραμένουν λίγο πιο ογκώδη και σφιχτά αυτή τη φορά, το βαρύ blues rock τους συνεχίζει όμως να αποπνέει τον southern αέρα ενός λασπωμένου βάλτου και κερδίζουν με την αμεσότητά τους. Δισκάρα λέμε.
Jason Isbell and the 400 Unit - Jason Isbell and the 400 Unit
Ο Isbell στο 2ο άλμπουμ του αρχίζει να πλησιάζει τα τεράστια άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε στη συνέχεια. Οι rock στιγμές του είναι καλύτερες από αυτές του ντεμπούτου, οι μαλακές το ίδιο, πολύ πιο consistent σαν δουλειά από το ντεμπούτο. Οι 400 Unit είναι η κατάλληλη backing band για τον Isbell αφού προσαρμόζονται άνετα στις ιδέες του. Παραδόξως, όσο προχωράει το άλμπουμ, οι συνθέσεις γίνονται όλο και καλύτερες. Uptempo με φοβερά hooks να τραγουδάς, εσωστρεφείς με πολύ όμορφες μελωδίες. Ειδικά η δυάδα που κλείνει το άλμπουμ, Streetlights και The Last Song I Will Write, με το instrumental part στο τελείωμα, είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές της καριέρας του.
Spice and The RJ Band - Shave Your Fear
Ποιο άλμπουμ τους είναι καλύτερο? Ποτέ δεν αποφάσισα. Το Shave Your Fear μπαίνει με ορμή μετά την εισαγωγή του The Lure με το riff-άτο The Womb. Λέω αγρίεψαν τα παιδιά. Αλλά όχι. Μπαίνει το No One Told Me και πάλι νιώθω την καλοκαιρινή ευφορία που μου έβγαζε το ντεμπούτο. Πραγματικά πιστεύω πως αν εξαιρέσουμε την αντιεμπορική χροιά του Spice και κάποιες πιο επιθετικές στιγμές (πχ. Where Wild Horses Die),το άλμπουμ θα είχε πολλά να πει στο alternative κοινό. Κρίμα. Αδικούνται κομματάρες σαν το Bad Account, το απίθανο Far and Away (πόσες νύχτες κι αυτό…), το Red Fire ή το θεϊκό I’ll Take the Blame (απίστευτη οργή και συναίσθημα στο ρεφρέν…).
Transatlantic - The Whirlwind
Δίσκος θητείας. Εμπλοκάρα σαν μάγειρας (πώς γίνεται να μπαίνει νέα σειρά και να μην φέρνουν νέο μάγειρα?) και το συγκεκριμένο είχε άπειρη μουσική μέσα για να παίζει χωρίς διακοπές για ώρα. Και το έλιωσα. To θυμάμαι απίστευτα καλά ακόμα. Ένα πρόβλημα μεγάλο έχω με τον Morse και οτιδήποτε βάζει την υπογραφή του. Μεγάλη ομοιογένεια στα τραγούδια του. Αν έπαιρνε κάποιος οποιοδήποτε τραγούδι του τα τελευταία 20-25 χρόνια και μου έλεγε πως ανήκει σε άλλο άλμπουμ από αυτό που πραγματικά ανήκει, θα τον πίστευα. Φυσικά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως, γράφει όμορφη μουσική. Μια ωραία μελωδία, μια αρμονία όμορφη, ε, θα την παραδεχτώ κι ας την έχουμε ξανακούσει, πώς να το κάνουμε. Και σίγουρα έχει ισχυρή ταυτότητα σαν καλλιτέχνης. Αλλά μακρυγορώ.
Δισκάρα το Whirlwind. O Roine Stolt κλέβει συχνά την παράσταση με τις πολύ συναισθηματικές κιθάρες του. Η μουσική αποπνέει μια αισιοδοξία γενικά, σε κάποια “ξεσπάσματα” (Οn the Prowl), σηκώνεται και η τρίχα λίγο. Ή στο Is it Really Happening με επικά instrumental passages. Και έχει μια έντονη Kansas επιρροή επίσης, το οποίο μόνο καλό είναι. Το κακό είναι πως πλέον αναζητώ πιο απλές μορφές μουσικής και μπάντες σαν τους Transatlantic θέλουν αφοσίωση.
Megadeth - Endgame
Αναρωτιόμουν αν πρέπει να γράψω ή όχι για το Endgame. Φυσικά το έβαλα να παίξει και να 'μαστε εδώ… Παραμένει ένα από τα 2-3 καλύτερα άλμπουμ τους μετά τα κλασικά. Δεν έχει περάσει η επίδρασή του μετά από τόσα χρόνια. Riff που ξεκινάνε από εποχές Peace Sells/ So Far… και φτάνουν μέχρι το Youthanasia, αλλά πραγματικά εμπνευσμένα. This Day We Fight, 1320, Bite the Hand, groove απύθμενο στο ομώνυμο, και φανταστικά solo. Σίγουρα η παραγωγή του στερεί πόντους, σίγουρα λείπει ένας drummer τύπου Menza, σίγουρα ο Mustaine δεν μπορεί να τραγουδήσει πια (“πώς το είπες αυτό???”) αλλά παραμένει δισκάρα για μένα.
Neal Casal - Roots & Wings
Έχασα το κείμενο (part 3)
Πανέμορφος δίσκος. Ελάχιστα rock, country/ folk κατά βάση με μια singer/ songwriter λογική. Αν και τον προτιμώ ελαφρώς πιο ηλεκτρισμένο, οι ακουστικές, οι ελάχιστες ηλεκτρικές και οι pedal steel guitars, τα πλήκτρα και λίγα drums, συν μερικές αρμονίες στα φωνητικά, του είναι αρκετά για να δημιουργήσει όμορφη μουσική, γλυκιά και μελαγχολική, χωρίς πολλές μινόρε όμως στιγμές (όπως στο φοβερό Turn for the Worse). Νιώθω πως αισθάνεται άνετα σε αυτό το ακουστικό σχεδόν περιβάλλον και βγαίνει αυτό στα τραγούδια.
Ήπιων τόνων και ταξιδιάρικο, ιδανικό άλμπουμ για καλοκαιρινές και φθινοπωρινές βραδιές με τραγούδια που στο 2ο-3ο άκουσμα σιγοτραγουδάς τις μελωδίες τους.
Fu Manchu - Signs of Infinite Power
Θες αμάξια, θες sci-fi, η ουσία της μουσικής των Fu Manchu δεν αλλάζει παρά ελάχιστα. Heavy, μπάσα να τρυπάνε τα τύμπανα, groove, fuzz όλεθρος. Μου φαίνεται ο πιο απολαυστικός δίσκος από εποχές King of the Road. Tραγουδάρες σαν τα Webfoot Witch Hat, Gargantuan March, El Busta δεν τα χορταίνω και προστίθενται στα all time αγαπημένα μου από τη μπαντάρα.
Truckfighters - Mania
Φοβερό άλμπουμ. Μου φαίνεται ταξιδιάρικη η ακρόαση του Mania. Λίγο κάποια space στοιχεία, λίγο κάποιες σχεδόν post κιθάρες που όμως δεν προλαβαίνουν να με κάνουν να βαρεθώ (:P), με βάζουν σε ένα πολύ συγκεκριμένο mood. Ξέρουν πότε να γίνουν μελωδικοί, πότε εκρηκτικοί (πεθαίνω για τα ξεσπάσματά τους), πότε να ακουστούν σχεδόν mainstream και πιασάρικοι ενώ ταυτόχρονα το υλικό διατηρεί μεγάλη συνοχή. Το πόσο ποιοτικοί είναι φαίνεται κι από το ότι δεν κουράζουν ποτέ. Το Majestic πχ., που διαρκεί 13 λεπτά, μου φαίνεται πως έχει τη μισή διάρκεια. Θέλει ταλέντο.
Ryan Bingham - Roadhouse Sun
O Bingham χωρίς να καθυστερήσει ιδιαίτερα, δίνει μια ακόμα δισκάρα. Δεν είναι instant classic σαν το ντεμπούτο αλλά δείχνει πως έχει πολλά ακόμα να δώσει. Όπως στο Dylan’ s Hard Rain, που περισσότερο θυμίζει την Byrds εκδοχή του Dylan παρά τον ίδιο τον Dylan, το uptempo Country Roads με τη φυσαρμόνικα που με ανατριχιάζει, το upbeat, feelgood Roadhouse Blues. Country μπαλάντες, folk rock, blues drenched music, southern αέρας. Όλα είναι εδώ.
Θα θεωρήσω πως το Black Crowes style riff στο ρεφρέν του Bluebird δεν έχει να κάνει με την παρουσία του Marc Ford στην παραγωγή (για μια ακόμη φορά). Αλλά είναι αυτό που έλεγα στο ντεμπούτο, λες και ξέρει τι αναζητώ στη μουσική. Με τσιγκλάει όταν στο μελωδικό αλλά full ηλεκτρισμένο, Endless Ways, μου δημιουργεί μια χαρμολύπη και αισιοδοξία ταυτόχρονα. Με τσιγκλάει στο Rollin’ Highway με το υπέροχο πιάνο και το μελωδικό slide solo στην κιθάρα από πάνω ή στο μελαγχολικό, Wishing Well, που κλείνει τον δίσκο.
Υπέροχος ξανά.
*Έχω φτάσει σε μια φάση της ζωής μου που αν μου βάλεις καουντρίζον τραγούδι με ωραία ενορχήστρωση, φυσαρμονικούλα, μελαγχολία, δεν ξέρω καν αν έχω πια κριτήριο, όλα μου φαίνονται τέλεια (οκ, “όλα” που λέει ο λόγος).
Lucero - 1372 Overton Park
Φυσική εξέλιξη του Rebels, Rogues & Sworn Brothers. Θυμίζουν ακόμα περισσότερο τους 80’s E-Street Band (το Halfway Wrong έχει μέχρι και trademark “Hey” του Bruce). Άντε με μια δόση φαντασίας παραπάνω, να αχνοφαίνεται κι ένα London Calling κάπου εκεί μέσα, είναι που έχει ένα r&b feeling on top of all this. Σαξόφωνα και πλήκτρα κάνουν συνέχεια αισθητή την παρουσία τους. Αλλά πρώτον, ο Nichols έχει πολύ ιδιαίτερη φωνή και δεύτερον, οι Lucero είναι πολύ σπουδαίοι για να νομίσει κάποιος πως ακούει άλλη μπάντα… Και δεν τους εγκαταλείπει (ούτε εμάς) η αίσθηση χαρμολύπης, once again. Κομματάρες σαν το Smoke ή το Can’t Feel a Thing, απλά προσθέτονται στον τεράστιο κατάλογο με classics της μπάντας. Σημασία, ακόμη κι αν αλλάζεις, έχει να κρατάς τον χαρακτήρα σου. Ε, η Λουσεράρα έχει τόνους τέτοιου.
35 Likes
Μας πολεμάνε!
3 Likes
2 Likes
Top 5 2009
- The Mars Volta - Octahedron
- Muse - The Resistance
- Gazpacho - Tick Tock
- Portugal. The Man - The Satanic Satanist
- Omar Rodríguez-López - Solar Gambling
25 Likes
Σου εχω πει πολλες φορες στο chat, τις ψηφους του @hopeto τις αφηνουμε παντα, δεν ενοχλουν κανεναν, δεν επηρεαζουν το αποτελεσμα… αλλες ειναι που κοβουμε για το μαγειρεμα. Δεν λες να το θυμηθεις οταν πρεπει, και τωρα θα μας κατηγορησουν για νοθεια χωρις να εχει καν αντικρισμα, θελω μεγαλυτερη προσοχη απο δω και περα!
3 Likes
Για τα 20 καλά ήταν, τώρα μεγαλώσαμε για τέτοια Με το τότε κορίτσι είχα πάει, όσο και να προσπαθείς είσαι ο μόνος εδώ μέσα που έχει πάει δαπιτοεκδρομη
4 Likes
Πηγες στην Ιμπιζα, ορισμος διακοπων δαπιτη, δεν χρειαζεται να ειναι endorsed
Αλλα δεν θυμαμαι να λεω καπου οτι ντρεπομαι, εχω παει Μυκονο 2 φορες με σχολη, δε με αγγιζει ιδιαιτερα. Ειχα περασει αψογα βασικα
1 Like