Sorry, αλλά πραγματικά όλα έχουν γίνει καλύτερα απ’ ό,τι θα “έπρεπε” στη συγκεκριμένη μπάντα.
6 Likes
Οταν το μετριο σου κομματι βρωμαει χαρντκοριλα… 2009 τι σου φταίμε?
3 Likes
Με πρόδωσε όλο το ίντερνετ , δεν το είδα πουθενά σε κανένα τοπ/μπεστ κτλ ΑΛΛΙΩΣ θα ήταν ΣΙΓΟΥΡΑ στη λίστα μου . Το λατρεύω !!!
3 Likes
2009
MASTODON- Crack The Skye Ίσως η μπάντα που κάθε μέρα αλλάζω το καλύτερο της album, για σήμερα λοιπόν είναι αυτό
BARONESS- Blue Record ίσως ένα κλικ κάτω από το ντεμπούτο τους παρόλα αυτά και μόνο τα Ogeechee Hymnal και A Horse Called Golgotha να είχε θα ήταν 10αρι
PARADISE LOST- Faith Divides Us Death Unites Us ακόμα πιο μεταλ από το προήγουμενο και ακόμα πιο σκοτεινό, όλοι (κανένας αλλά τεσπα) το περιμένατε να είναι εδώ
FIVE FINGER DEATH PUNCH- War Is The Answer ο δίσκος που τους γνώρισα, το ένα χιτακι μετά το αλλο
KREATOR -Hordes Of Chaos για μένα ο τελευταίος σοβαρός δίσκος τους
εξώφυλλο
και για κάθε χρόνο που βγάζουν οι Baroness δίσκο προφανώς
33 Likes
2009
- The Protomen - Act II: The Father of Death
- ROME - Flowers from Exile
- Thy Catafalque - Roka Hasa Radio
- Swallow The Sun - New Moon
- Klabautamann - Merkur
Cover Art
34 Likes
Τεράστιος μύστης.
1 Like
Phantom Antichrist?!?
1 Like
2009 και… λεφτά υπάρχουν, μας λέγανε! Ας μην επεκταθούμε, καλύτερα να μιλήσουμε για τα μουσικά πεπραγμένα της χρονιάς! Για πάμε:
1. Mastodon – Crack the Skye
Ακόμη κι αν δεν μπόρεσαν να το αναπαράξουν ζωντανά, το εξαιρετικό Crack the Skye είναι ένα album προσεγμένο στη λεπτομέρεια, καλλιτεχνικά φιλόδοξο χωρίς να καταντά επιτηδευμένο, με αλληπάλληλες κορυφώσεις που αψηφούν τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις με υψηλότερη εξ αυτών το The Czar που συμπυκώνει όλες τις αρετές των Mastodon! (ή μήπως είναι το The Last Baron αυτό… ή μήπως κάποιο από τα υπόλοιπα;)
2. The Devil’s Blood - The Time of No Time Evermore
Το πρώτο full length των Ολλανδών είναι από πολλές απόψεις το “πεμπτουσιακό” album της σύγχρονης ρετρό (οξύμωρο αλλά ακριβές) occult rock σκηνής! Διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της, έχει μυστηριακή αύρα, ονοματίζει τους συντελεστές με ένα, βαριά δύο αρχικά γράμματα, έχει την σαγηνευτική ερμηνεία της F (aka The Mouth of Satan!) που χρησιμοποιεί τις νότες σαν ξόρκια, έχει τελικά και τις εθιστικές τραγουδάρες που φτιάχτηκαν θαρρείς για να μείνουν αιώνιες!
3. Count Raven – Mammons War
«…οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.» διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο και για τους Count Raven ουδέποτε υπήρξε τέτοιο δίλημμα! Ήταν εξαρχής ταγμένοι στην υπηρεσία της Sabbath-ικής “θρησκείας” και δεν έγιναν ποτέ δούλοι του χρήματος, απεμπολώντας τα παραδεδομένα από τους πατριάρχες ιδεώδη χάριν ενός εύκολου πλουτισμού!
Όταν μιλάμε βέβαια για Count Raven εν έτει 2009, αφού δηλαδή είχε μεσολαβήσει η διάλυση μια δεκαετία πριν και η επαναδραστηριοποίηση το 2003, μιλάμε για τον Dan Fondelius μοναδικό εναπομείναντα από την κλασική σύνθεση, αυτόν που όμως ήταν ταυτόχρονα Iommi και Ozzy για τους θρυλικούς Σουηδούς doomsters – ειδικά για τον δεύτερο, ο παραλληλισμός εκτείνεται πέραν των καθηκόντων εντός της μπάντας, και στην σκανδαλώδη φωνητική ομοιότητα!
Πάντα παραδοσιακοί αλλά και αρκετά ξεχωριστοί για να διακρίνονται από τον σωρό, οι Count Raven επανήλθαν μετά από 13 χρόνια σιωπής χωρίς πολλές φανφάρες, για να δηλώσουν με όλη την βαρύτητα πως τίποτε δεν άλλαξε. Και κατόπιν, επέλεξαν να σιωπήσουν ξανά…
4. Vektor – Black Future
Την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, το thrash άρχισε σταδιακά να συγκεντρώνει ξανά το ενδιαφέρον κοινού και μουσικών. Λίγο το The Gathering, λίγο το ντοκιμαντέρ, λίγο η νοσταλγία που έπιασε όσους ήταν έφηβοι την περίοδο της ακμής του, και ξαφνικά νέα συγκροτήματα άρχισαν να κάνουν την… καθόλου διακριτική εμφάνιση τους, παράλληλα βέβαια με όσους από την «παλιά φρουρά» επέμεναν ακόμη να βαράνε δυνατά!
Παρόλο που υπήρξαν κάποιοι στους όποιους αποδόθηκε, ως είθισται, ο τίτλος των “μεγάλων ελπίδων για το μέλλον”, αυτοί που είχαν τη διορατικότητα να μην αναμασήσουν τις γνωστές μανιέρες, αλλά να ενσωματώσουν, στην πρωταρχικά thrash πρόταση τους, και πράγματα που συνέβησαν από το 1989 κι έπειτα, ήταν οι Vektor από την Arizona.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι με τον πρώτο δίσκο τους κάποιες μπάντες “αφήνουν υποσχέσεις”, στην περίπτωση των Vektor όμως οι υποσχέσεις εν πολλοίς πραγματοποιούνται ήδη από το Black Future, μιας και αυτοί οι τύποι κατάφεραν όχι απλώς να συγκεντρώσουν πολλά από αυτά που μας έκαναν να αγαπήσουμε το thrash, αλλά να μας δώσουν κι αρκετούς επιπλέον λόγους να το λατρεύουμε!
5. Sólstafir – Köld
Ενώ αποτελεί συχνό φαινόμενο να συσχετίζεται η καταγωγή ενός συγκροτήματος με το μουσικό του ύφος, ειδικά αν πρόκειται για κάποια εκτός των “καθιερωμένων” χώρα, η περίπτωση της Ισλανδίας είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου αυτό δείχνει να περικλείει κάποιο νόημα. Κι αυτό γιατί τα σχήματα που προέρχονται από την απομονωμένη, με πολύ ιδιαίτερη γεωλογία, αραιοκατοικημένη αυτή νησιωτική χώρα, είναι αφ’ ενός δυσανάλογα πολλά σε σχέση με τον πληθυσμό της, αφ’ ετέρου η μουσική τους δείχνει να διαπνέεται από μια… “ισλανδική προσέγγιση”!
Οι Sólstafir είναι μια τέτοια περίπτωση και, φτάνοντας αισίως στο τρίτο album τους, απεκδύονται έτι πλέον την black metal περιβολή των πρώτων ημερών.Το Köld επενδύει σε μακροσκελείς συνθέσεις, με επιμήκη instrumental μέρη και διαθέσεις που αλλάζουν μέσα στο ίδιο τραγούδι, από επιθετικές σε αγωνιώδεις, πριν βυθιστούν στην απελπισία και τον σκεπτικισμό, διατηρώντας ταυτόχρονα αναλλοίωτο τον “ψυχρό” πυρήνα του ήχου τους, ενδεικτικό του πόσο είχαν προοδεύσει μέσα σε λίγες σχετικά κυκλοφορίες!
Αλίμονο όμως αν μείνουμε μόνο στα παραπάνω! Από το 2009 λοιπόν, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε επίσης ότι:
-
Το να επανέρχεσαι μετά από χρόνια με έναν δίσκο σαν το Black Gives Way to Blue, όπως έκαναν οι Alice in Chains, είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό, όταν το καταφέρνεις έχοντας στο μεσοδιάστημα χάσει και αντικαταστήσει κάποιον σαν τον Layne Staley, αναβαθμίζει το κατόρθωμα σε μοναδική περίπτωση στα χρονικά!
-
Μιλώντας για αντικαταστάσεις, ο Robert o Lowe στην δεύτερη δισκογραφική του εμφάνιση με τους Candlemass αισθάνεται ενδεχομένως ανετότερα και το Death Magic Doom είναι, σαν να υπακούει σε κάποια νομοτέλεια, άλλος ένας φοβερός δίσκος από τους Σουηδούς doommasters…
-
…όπως νομοτέλεια μοιάζει και το να κυκλοφορούν οι The Mars Volta δισκάρες, αφού το επανέλαβαν και με το Octahedron!
Κατά τα λοιπα οι Muse συνεχίζουν να οραματίζονται μεγαλεπήβολα και στο The Resistance, ενώ ξεχωριστή εύφημο μνεία οφείλουμε και στο (τηρουμένων των αναλογιών) supergroup των Shrinebuilder, των οποίων ο δίσκος ανταποκρίθηκε τις προσδοκίες, συνταιριάζοντας στο μέτρο του δυνατού τις προσωπικότητες και τις καταβολές των μελών αυτού του project. -
Τέλος, οι Paradise Lost, έχοντας “περιπλανηθεί” πολύ στην πορεία τους, συνεχίζουν την επιστροφή στον ήχο που τους έκανε δημοφιλείς (χωρίς όμως να ξεχνάνε και όσα μεσολάβησαν) στο Faith Divides Us, Death Unites Us, με την περιοδεία που ακολούθησε να τους φέρνει για άλλη μια φορά στην χώρα μας τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς. Στο live τους στο Principal, το support σχήμα των Poem άφησε άριστες εντυπώσεις σε όσους τους αγνοούσαν έως τότε, εντυπώσεις που δεν διέψευσε το σπουδαίο The Great Secret Show!
Και εις άλλα με υγεία!
35 Likes
δεν μου έκανε και τόσο κουκου, συν ότι έχει και κάποια πιο power στοιχεία που μου φάνηκαν παράταιρα τότε
1 Like
2009
1. Mastodon - Crack the Skye - Progressive δεν είσαι όταν βγάζεις τραγούδια διάρκειας 10+ λεπτών, αλλά όταν παίζεις σλατζ και μετά βγάζεις αυτό και γίνεσαι η μεγαλύτερη μπάντα της εποχής
2.Prodigy - Invaders Must Die - Μόνο το ομώνυμο και το Omen να είχε θα το έβαζα, αλλά εδώ η έμπνευση και το κοπάνημα-χορός δεν σταματάνε λεπτό.
3.Lady Gaga - The Fame Monster - Κλεψιά λίγο γιατί είναι συνδυασμός δύο δίσκων.Έτσι πρέπει να νιώθεις όταν ξεπερνάς την Μαντόνα.Φωνάρα και μπροστά από την εποχή της εικαστικά.
4.Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures - Ο ορισμός του super group με τεράστια ονόματα.Σπάνια να βρίσκεται χώρος και χρόνος να εκφραστούν όλοι, εδώ ευτυχώς συμβαίνει μια χαρά.
5.Candlemass - Death Magic Doom - Το τελευταίο μεγάλο άλμπουμ της σπουδαιότερης doom μπάντας έχει έναν τρομερά εκφραστικό Rob Lowe.Και ας ξέχναγε τα λόγια στο live στο Gagarin.
Cover εννοείται
33 Likes
Δε βλέπω ν’ αναφέρεται πολύ το διπλό επίτευγμα των CBP κι ανησυχώ λίγο.
1 Like
- Vektor - Black Future
- Mono - Hymn to the Immortal Wind
- Wolves in the Throne Room - Black Cascade
- Rowland S. Howard - Pop Crimes
- Alice in Chains - Black Gives Way to Blue
32 Likes
2009 the top 5
1)Mastodon - Crack The Skye
Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς για το 2009 από τούτο εδώ. Έχει πάνω του την στόφα του κλασσικού, ενός Fire of Unknown Origin, ενός 2112 ή ενός Leftoverture. Η έμπνευση ξεχειλίζει από παντού. 7 συνθέσεις, τίποτα περιττό. Το ψυχεδελικό στοιχείο κυριαρχεί. Τα όρια της μουσικής έχουν χαθεί. Οι ταμπέλες δεν έχουν σημασία. Τα πρώτα κομμάτια ανεβάζουν με την μία τον πήχη κατακόρυφα, φτάνουμε στο The Czar και το πράγμα ξεφεύγει τελείως προς πάσα κατεύθυνση. Το ομότιτλο Crack The Skye είναι το πιο φορτισμένο ψυχολογικά κομμάτι του άλμπουμ - και τι κομμάτι! Δυστυχώς σχεδόν σε κάθε δίσκο τους οι Mastodon θρηνούν το χαμό κάποιου αγαπημένου τους προσώπου. Έτσι κι εδώ… Τα 13 λεπτά του The Last Baron κυλούν σαν νεράκι. Σε κάθε μου ακρόαση κάθομαι και εστιάζω μία στις κιθάρες, μία στο μπάσο, μία στα ντραμς προσπαθώντας να καταλάβω πώς το κάνουν. Μόνο μια πραγματικά δεμένη μπάντα θα μπορούσε να το βγάλει εις πέρας.
Υep, they fucking did it!
2)Bat For Lashes - Two Suns
Όταν η Kate Bush αποσύρθηκε, οι Mazzy Star διαλύθηκαν, η Βjork παραέγινε περίεργη για τα γούστα μου και η Tory Amos σταμάτησε να με συγκινεί, ήρθε σαν από μηχανής θεός η Natasha Khan με όχημα τους Βat For Lashes να κερδίσει την προτίμηση μου. Το Two Suns είναι ο δεύτερος δίσκος της και ηχητικά τον τοποθετώ πιο κοντά στις δουλειές της Amos -το πιανιστικό Moon and Moon είναι λίγο copy paste. Έχει προηγηθεί όμως το ατμοσφαιρικό οpener Glass, όπου το Νατασάκι με το καλημέρα κάνει επίδειξη τις φωνητικές της δυνατότητες και είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή. Το Sleep Αlone που ακολουθεί είναι σίγουρα πιο radio friendly χωρίς ωστόσο να χάνει την νοστιμάδα του. Το Piece of Mind δεν απέχει ιδιαίτερα ηχητικά από τις τελευταίες δουλειές της PJ Harvey, ενώ στο Siren Song γίνεται πάλι λιγάκι Τory Amos. Kαι αν μοιάζει να υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει και πολύ πρωτοτυπία, ίσως να είναι και έτσι- ποιος νοιάζεται όμως όταν υπάρχουν συνθέσεις όπως το υπέροχο Pearl’s Dream με τα depechemode-ικά πλήκτρα να ανεβάζουν τους ρυθμούς ή η ζαχαρωμένη dream pop του Good Love. Το κομμάτι όμως που ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα είναι το εκπληκτικό Daniel που λες και ξεπήδησε από τις κορυφαίες στιγμές της ποπ των 80s. Η ζεστή ερμηνεία της Νατάσας εδώ είναι το κάτι άλλο. M’αρέσει να φαντάζομαι ότι το έχει γράψει για τον Daniel-San του Karate Kid και που ξέρεις μπορεί να είναι κι έτσι! H Khan χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε έναν ολόκληρο δίσκο βουτηγμένο στις μελωδίες και στην νοσταλγία της καλύτερης δεκαετίας ever! (Θα έρθει εκείνη η ώρα που θα μιλήσουμε αναλυτικότερα και για αυτό).
*και εξώφυλλο
3)Piano Magic - Ovations
Aπό το 1996 ως το 2016 o Glen Johnson και οι Piano Magic δεν σταμάτησαν στιγμή να ηχογραφούν δίσκους και να περιοδεύουν. Στο Ovations, μια από τις τελευταίες κυκλοφορίες τους πριν το διαλύσουν, έχουν την τύχη και την τιμή να φιλοξενούν τον Brendan Perry και τον Peter Ulrich από τους Dead Can Dance. Αποτέλεσμα o μισός δίσκος να ακούγεται σαν μια χαμένη δουλειά των πρώιμων DCD, ακόμη και σε κάποια κομμάτια όπου τραγουδά ο Johnson, όπως το επικό March of the Atheists! Στα κομμάτια δε που τραγουδά ο Perry δεν υπάρχει καμία διαφορά, απλά κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις το δώρο. Ο άλλος μισός δίσκος είναι υψηλού επιπέδου σκοτεινό post-punk (The Blue Hour, The Faint Horizon-κομματάρες ) που πολύ θα ήθελαν να έχουν γράψει μπάντες όπως οι Interpol. Οι Piano Magic, ίσως ειρωνικά, δεν είχαν πιάνα στην μουσική τους. Πάντοτε κινούνταν κάτω από τα radar των δημοφιλών μουσικών εντύπων και έξω από μόδες και trends. Για να τους έχω δει δύο φορές στην Θεσσαλονίκη σε γεμάτα κόσμο club, σημαίνει ότι η μουσική τους απέκτησε εν τέλει αρκετούς πιστούς φίλους. Άλλοτε post-rock και άλλοτε dream-pop, άλλοτε dark-wave ή πιο ηλεκτρονικοί, πάντα όμως με τον προσωπικό τους ήχο, την βρετανική μελαγχολία και τους ενδοσκοπικούς τους στίχους.
4)Devin Townsend Project - Addicted
Με το Addicted o Devin Τownsend δημιουργεί κάτι που δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Κυκλοφορεί έναν καθαρά ανεβαστικό ΠΟΠ δίσκο καμουφλαρισμένο με ουρλιαχτά, παραμορφωμένες κιθάρες και εκκωφαντικά ντραμς. Είναι όμως ποπ δεν χωρά αμφιβολία. Για να το πετύχει ενσωματώνει στην ομάδα την μία και μοναδική Αnneke Van Giesbergen να γεμίσει με την γλυκάδα της φωνής της το μεταλλικό περίβλημα των συνθέσεων. Σε μια-δυο συνθέσεις μάλιστα ο Devin, σαν ιππότης που είναι, της παραδίδει τελείως τα φωνητικά καθήκοντα. Η συνταγή έχει επιτυχία και η Anneke αποκτά ενεργό ρόλο για αρκετά χρόνια στo Project, κάτι σπάνιο δεδομένου του διαρκούς ανήσυχου πνεύματος του Devin ( μέσα στο 2009 είχε κυκλοφορήσει και δεύτερο δίσκο, το χαμηλών τόνων και ατμοσφαιρικό Ki ) και της τάσης του να αλλάζει διαρκώς συνεργάτες. Το Supercrush είναι το highlight του άλμπουμ για εμένα, top10 Devin κομμάτι, ενώ από κοντά και το δεκάλεπτο φινάλε του Awake να μας γεμίζει ενέργεια και αισιοδοξία για το αύριο.
5)The Black Heart Procession - Six
Οι Black Heart Procession επιχειρούν να γαρνίρουν το σκοτάδι και την indie μελαγχολία της μουσικής τους με ευφάνταστες ιστορίες που έχουν πρωταγωνιστές έναν καταραμένο θίασο από φαντάσματα, ερωμένες, μάγισσες, ναρκομανείς, καταθλιπτικούς, αυτόχειρες, αρουραίους που κυκλοφορούν το βράδυ στην πόλη(!) και ανάμεσα τους φυσικά ο ίδιος ο διάβολος- αν και κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι νεκρός. Αν θα έπρεπε να κατατάξω κάπου ηχητικά τους Black Heart Procession το μόνο που παραπλήσιο που μπορώ να σκεφτώ είναι ίσως ο Νick Cave της περιόδου mid-to-late 80s με early 90s. To Six είναι ένα ιδανικό φθινοπωρινό άκουσμα, ακόμη περισσότερο τώρα που πλησιάζουμε στις ημέρες του Halloween.
special mentions:
Paradise Lost - Faith Divides Us, Death Unites Us
Διανύοντας την περίοδο όπου δεν υπάρχουν ηχητικά μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα άλμπουμς των Lost, το FDUDUU ξεχωρίζει με ένα αρκετά σφιχτοδεμένο σύνολο κομματιών χωρίς αδύναμες στιγμές. Το δυναμικό οpener ( As Horizons End-και τι σολάρα, έτσι; ) και το κλασσικό πια ομότιτλο, οι αγαπημένες μου στιγμές.
Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers
Mετά από χρόνια οι Manics, ξεθάβουν τα τετράδια με μισοτελειωμένους στίχους του εξαφανισμένου φίλου και κιθαρίστα της μπάντας Richard Edwards, γράφουν μουσική, φέρνουν τον Albini να κάνει την παραγωγή και κυκλοφορούν τον πιο ενδιαφέρον δίσκο τους εδώ και καιρό. Σίγουρα κάποια fillers θα βρούμε, αλλά η καρδιά της μπάντας χτυπά ξανά δυνατά.
Alice in Chains- Black Gives Way to Blue
Από τα μετά-Staley άλμπουμς σίγουρα το αγαπημένο μου. Μεγάλη επιστροφή με λόγο ύπαρξης και σεβασμό στο όνομα που γράφει το εξώφυλλο. Τεράστιες ριφάρες (A Looking in View, All Secrets Known), κορυφαίο rock-songwriting (Your Decision) και πολλά δάκρυα (Black Gives Way to Blue).
Vektor – Black Future
‘Oπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι, ασχολήθηκα με το Black Future αφού ανακάλυψα τους Vektor μέσα απ’ το 3o (και καλύτερό) άλμπουμ τους. Το ντεμπούτο τους δεν παύει να είναι αλμπουμάρα. Τα ριφς είναι εμπνευσμένα, είναι ατελείωτα και το βασικό- ξυρίζουν. Αλλά ναι…αυτή η φωνή μου ματώνει κάθε φορά τα αυτιά! Ίσως αυτός να είναι κι ο σκοπός!
Blut Aus Nord - Memoria Vetusta II Dialogue with the Stars
Μπορεί άραγε ένα Βlack Metal άλμπουμ να χαρακτηριστεί πανέμορφο; Θα ισχυριζόμουν ότι το Memoria Vetusta II είναι. Η κατεύθυνση που παίρνουν εδώ οι BAN είναι πιο παραδοσιακή και μελωδική, λιγότερο πειραματική και “περίεργη”. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνθέσεις είναι και απλές-το αντίθετο. Οι ακροβασίες της κιθάρας είναι ασταμάτητες και η ατμόσφαιρα επική. Και επειδή δυσκολεύομαι να περιγράψω με λέξεις- απλά ακούστε το.
34 Likes
Πολυ χαιρομαι που βλεπω τη Νατασα σε λιστες - νομιζω κ αλλος χρηστης την εχει. Τρομερη καλλιτεχνης και ειδικα το The Bride ειναι πολυ αγαπημενο.
1 Like
το Daniel btw το είχαν διασκευάσει οι the Gathering σε μια συναυλία τους πριν χρόνια, στη θεσσαλονίκη(νομίζω η πρώτη φορά που ήρθαν με την Silje).
πολύ ωραίος δίσκος το Two Suns 
1 Like
Και στην Αθήνα, την επόμενη μέρα!
1 Like
2009
5. Touché Amoré - …To the Beat of a Dead Horse
Κάπως έτσι γνωρίσαμε τη φωνή του Jeremy Bolm και το punk βρήκε λίγη από τη χαμένη του ένταση (και λίγη από τη χαμένη του ειλικρίνεια). Τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τα τραγούδια του δίσκου γειώνουν, ο δυναμισμός της μουσικής σε συνάρτηση με τους στίχους (που κυρίως ασχολούνται με την απώλεια) απλά σε μαγεύουν. Δεν είναι ένας ακόμη “hardcore” punk δίσκος. Είναι ένα ορόσημο.
4. Rammstein - Liebe Ist Für Alle Da
Οι ανατολικογερμανοί μετά από ένα απίστευτο σερί δίσκων παρουσιάζουν τον απόλυτο Rammstein δίσκο. Χωρίς να αλλάζει η συνταγή - ίσως να είναι λίγο πιο έντονη η παρουσία της κιθάρας εδω - θεωρώ πιο ψηλές τις κορυφές των τραγουδιών σε σχεση με αυτά του Mutter. Η περιοδεία μετά την κυκλοφορία του δίσκου μας άφησε το απόλυτο live Rammstein: Paris και κάπως έτσι γιγαντώθηκε η επιρροή του δίσκου αυτού σε προσωπικο επίπεδο. Και ακολούθησαν 10 χρόνια σιωπής.
3. Architects - Hollow Crown
Κύλησε ο τέντζερης (Sam Carter) και βρήκε το καπάκι (Architects). Η προσθήκη του ξανθομπάμπουρα στο προηγούμενο δίσκο (Ruin - 2007) αποδίδει καρπούς. Τι καρπούς, το album θερίζει. Εδώ η μπάντα καινοτομεί και δημιουργεί τον ήχο που θα απασχολήσει τα επόμενα 15 χρόνια. Το 3ο κύμα του metalcore είναι εδω και μεγαλουργεί. Μια ασταμάτητη σειρά από ύμνους οργής και συναισθήματος η οποία καταλήγει στην ομώνυμη τεράστια κομματάρα. Δεύτερο δίσκο τέτοιο οι Architects δεν κυκλοφόρησαν, όπως έκαναν πάντα και με την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Κάθε κυκλοφορία τους ένα εντελώς διαφορετικό ταξίδι.
2. Mastodon - Crack the Skye
Το album από την εισαγωγή του ξεπερνά τα όρια του οποιοδήποτε μουσικού χώρου. Η μεγαλοπρεπής ενθρόνιση της μπάντας ξεπερνιέται όμως εύκολα από τον λόγο που τη γέννησε.
“…Drummer Brann Dailor had a sister called Skye who killed herself when she was 14. For the drummer the album is about his attempt to save her and how when you lose a loved one it feels like your emotions could literally crack the sky…”
Αυτό. Τα ρέστα παγωτό.
1. Propagandhi - Supporting Caste
Είναι προσωπικό βίωμα οι Propagandhi. Δυσκολοχώνευτο και στρυφνο. Εδώ κυκλοφορούν (πάλι) κάτι που μουσικοτεχνικά δεν είναι ούτε πανκ ούτε μεταλ ούτε τίποτα ενω στιχουργικά είναι κολασμένα αριστουργηματικό. Κομμάτια όπως το Night Letters, το ομώνυμο σχεδόν Supporting Cast (όπως και στο Crack the Sky, τυχαίο;), το Tertium Non Datur… σόρυ δεν θα συνεχίσω γιατί απλά θα γράψω του τίτλους όλων των τραγουδιών, αλλά όλο τον δίσκο προσωπικά τον θεωρώ ασύλληπτο. Ο δίσκος που για μένα (hot take incoming) σκότωσε το πανκ.
Summary
Δεν άντεξα, για πάμε να δούμε με τι ασχολούνται περιληπτικά αυτοί οι Καναδοπανκηδες:
1.Night Letters ιστορία μετανάστη που δολοφονείται
2.Supporting Caste αυτό που είμαστε, κομπάρσοι
3.Tertium Non Datur για το μίσος και τους φονταμενταλιστές
4.Dear Coach’s Corner ιστορίες για το χόκει και τον σοβινισμο
5.This Is Your Life τηλεκοντρολ και δυτικές ρουτίνες
6.Human(e) Meat γιατί να προτιμάμε το ανθρώπινο κρέας
(The Flensing of Sandor Katz)
7.Potemkin City Limits ιστορία ενός οργουελικού γουρουνιού (ή ανθρώπου)
8.The Funeral Procession η απώλεια και η αξιοπρέπεια
9.Without Love ο πόνος της απώλειας, έστω και αν αυτό αφορα γάτα
10.Incalculable Effects ναρκωτικα και αμαρτιες γονεων
11.The Banger’s Embrace αφιέρωμα στους Sacrifice
12.Last Will & Testament πως δεν αλλαζει ο κοσμος
Bonus Hidden Track η διασκευή στους Black Widow και το Come to the Sabbat
Η παραπάνω πεντάδα έχει ένα όμορφο χαρακτηριστικό. Τα live. Τελευταίο live εδω…
Architects πριν 9 χρόνια, Propagandhi πριν 10 χρόνια, Rammstein πριν 13 χρόνια, ενώ ακόμη και οι Mastodon έχουν να έρθουν εδώ 7 χρόνια. Οι Touché Amoré προφανώς και δεν τα κατάφεραν ακόμη. Δεν παραπονιέμαι, ιδέες ρίχνω.
Εξώφυλλο της Χρονιας
Καλά γελάμε
Propagandhi - Supporting Caste
32 Likes
Αν παραμένουν το ίδιο άμπαλοι live, ας κάνουν άλλα 17, μέχρι να μάθουν να παίζουν.
2 Likes
Εγω ποτε δεν ειχα παραπονο 
6 Likes
βλέπεις αυτό και μαθαίνεις μπαλίτσα
5 Likes