2009 the top 5
1)Mastodon - Crack The Skye
Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς για το 2009 από τούτο εδώ. Έχει πάνω του την στόφα του κλασσικού, ενός Fire of Unknown Origin, ενός 2112 ή ενός Leftoverture. Η έμπνευση ξεχειλίζει από παντού. 7 συνθέσεις, τίποτα περιττό. Το ψυχεδελικό στοιχείο κυριαρχεί. Τα όρια της μουσικής έχουν χαθεί. Οι ταμπέλες δεν έχουν σημασία. Τα πρώτα κομμάτια ανεβάζουν με την μία τον πήχη κατακόρυφα, φτάνουμε στο The Czar και το πράγμα ξεφεύγει τελείως προς πάσα κατεύθυνση. Το ομότιτλο Crack The Skye είναι το πιο φορτισμένο ψυχολογικά κομμάτι του άλμπουμ - και τι κομμάτι! Δυστυχώς σχεδόν σε κάθε δίσκο τους οι Mastodon θρηνούν το χαμό κάποιου αγαπημένου τους προσώπου. Έτσι κι εδώ… Τα 13 λεπτά του The Last Baron κυλούν σαν νεράκι. Σε κάθε μου ακρόαση κάθομαι και εστιάζω μία στις κιθάρες, μία στο μπάσο, μία στα ντραμς προσπαθώντας να καταλάβω πώς το κάνουν. Μόνο μια πραγματικά δεμένη μπάντα θα μπορούσε να το βγάλει εις πέρας.
Υep, they fucking did it!
2)Bat For Lashes - Two Suns
Όταν η Kate Bush αποσύρθηκε, οι Mazzy Star διαλύθηκαν, η Βjork παραέγινε περίεργη για τα γούστα μου και η Tory Amos σταμάτησε να με συγκινεί, ήρθε σαν από μηχανής θεός η Natasha Khan με όχημα τους Βat For Lashes να κερδίσει την προτίμηση μου. Το Two Suns είναι ο δεύτερος δίσκος της και ηχητικά τον τοποθετώ πιο κοντά στις δουλειές της Amos -το πιανιστικό Moon and Moon είναι λίγο copy paste. Έχει προηγηθεί όμως το ατμοσφαιρικό οpener Glass, όπου το Νατασάκι με το καλημέρα κάνει επίδειξη τις φωνητικές της δυνατότητες και είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή. Το Sleep Αlone που ακολουθεί είναι σίγουρα πιο radio friendly χωρίς ωστόσο να χάνει την νοστιμάδα του. Το Piece of Mind δεν απέχει ιδιαίτερα ηχητικά από τις τελευταίες δουλειές της PJ Harvey, ενώ στο Siren Song γίνεται πάλι λιγάκι Τory Amos. Kαι αν μοιάζει να υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει και πολύ πρωτοτυπία, ίσως να είναι και έτσι- ποιος νοιάζεται όμως όταν υπάρχουν συνθέσεις όπως το υπέροχο Pearl’s Dream με τα depechemode-ικά πλήκτρα να ανεβάζουν τους ρυθμούς ή η ζαχαρωμένη dream pop του Good Love. Το κομμάτι όμως που ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα είναι το εκπληκτικό Daniel που λες και ξεπήδησε από τις κορυφαίες στιγμές της ποπ των 80s. Η ζεστή ερμηνεία της Νατάσας εδώ είναι το κάτι άλλο. M’αρέσει να φαντάζομαι ότι το έχει γράψει για τον Daniel-San του Karate Kid και που ξέρεις μπορεί να είναι κι έτσι! H Khan χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε έναν ολόκληρο δίσκο βουτηγμένο στις μελωδίες και στην νοσταλγία της καλύτερης δεκαετίας ever! (Θα έρθει εκείνη η ώρα που θα μιλήσουμε αναλυτικότερα και για αυτό).
*και εξώφυλλο
3)Piano Magic - Ovations
Aπό το 1996 ως το 2016 o Glen Johnson και οι Piano Magic δεν σταμάτησαν στιγμή να ηχογραφούν δίσκους και να περιοδεύουν. Στο Ovations, μια από τις τελευταίες κυκλοφορίες τους πριν το διαλύσουν, έχουν την τύχη και την τιμή να φιλοξενούν τον Brendan Perry και τον Peter Ulrich από τους Dead Can Dance. Αποτέλεσμα o μισός δίσκος να ακούγεται σαν μια χαμένη δουλειά των πρώιμων DCD, ακόμη και σε κάποια κομμάτια όπου τραγουδά ο Johnson, όπως το επικό March of the Atheists! Στα κομμάτια δε που τραγουδά ο Perry δεν υπάρχει καμία διαφορά, απλά κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις το δώρο. Ο άλλος μισός δίσκος είναι υψηλού επιπέδου σκοτεινό post-punk (The Blue Hour, The Faint Horizon-κομματάρες ) που πολύ θα ήθελαν να έχουν γράψει μπάντες όπως οι Interpol. Οι Piano Magic, ίσως ειρωνικά, δεν είχαν πιάνα στην μουσική τους. Πάντοτε κινούνταν κάτω από τα radar των δημοφιλών μουσικών εντύπων και έξω από μόδες και trends. Για να τους έχω δει δύο φορές στην Θεσσαλονίκη σε γεμάτα κόσμο club, σημαίνει ότι η μουσική τους απέκτησε εν τέλει αρκετούς πιστούς φίλους. Άλλοτε post-rock και άλλοτε dream-pop, άλλοτε dark-wave ή πιο ηλεκτρονικοί, πάντα όμως με τον προσωπικό τους ήχο, την βρετανική μελαγχολία και τους ενδοσκοπικούς τους στίχους.
4)Devin Townsend Project - Addicted
Με το Addicted o Devin Τownsend δημιουργεί κάτι που δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Κυκλοφορεί έναν καθαρά ανεβαστικό ΠΟΠ δίσκο καμουφλαρισμένο με ουρλιαχτά, παραμορφωμένες κιθάρες και εκκωφαντικά ντραμς. Είναι όμως ποπ δεν χωρά αμφιβολία. Για να το πετύχει ενσωματώνει στην ομάδα την μία και μοναδική Αnneke Van Giesbergen να γεμίσει με την γλυκάδα της φωνής της το μεταλλικό περίβλημα των συνθέσεων. Σε μια-δυο συνθέσεις μάλιστα ο Devin, σαν ιππότης που είναι, της παραδίδει τελείως τα φωνητικά καθήκοντα. Η συνταγή έχει επιτυχία και η Anneke αποκτά ενεργό ρόλο για αρκετά χρόνια στo Project, κάτι σπάνιο δεδομένου του διαρκούς ανήσυχου πνεύματος του Devin ( μέσα στο 2009 είχε κυκλοφορήσει και δεύτερο δίσκο, το χαμηλών τόνων και ατμοσφαιρικό Ki ) και της τάσης του να αλλάζει διαρκώς συνεργάτες. Το Supercrush είναι το highlight του άλμπουμ για εμένα, top10 Devin κομμάτι, ενώ από κοντά και το δεκάλεπτο φινάλε του Awake να μας γεμίζει ενέργεια και αισιοδοξία για το αύριο.
5)The Black Heart Procession - Six
Οι Black Heart Procession επιχειρούν να γαρνίρουν το σκοτάδι και την indie μελαγχολία της μουσικής τους με ευφάνταστες ιστορίες που έχουν πρωταγωνιστές έναν καταραμένο θίασο από φαντάσματα, ερωμένες, μάγισσες, ναρκομανείς, καταθλιπτικούς, αυτόχειρες, αρουραίους που κυκλοφορούν το βράδυ στην πόλη(!) και ανάμεσα τους φυσικά ο ίδιος ο διάβολος- αν και κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι νεκρός. Αν θα έπρεπε να κατατάξω κάπου ηχητικά τους Black Heart Procession το μόνο που παραπλήσιο που μπορώ να σκεφτώ είναι ίσως ο Νick Cave της περιόδου mid-to-late 80s με early 90s. To Six είναι ένα ιδανικό φθινοπωρινό άκουσμα, ακόμη περισσότερο τώρα που πλησιάζουμε στις ημέρες του Halloween.
special mentions:
Paradise Lost - Faith Divides Us, Death Unites Us
Διανύοντας την περίοδο όπου δεν υπάρχουν ηχητικά μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα άλμπουμς των Lost, το FDUDUU ξεχωρίζει με ένα αρκετά σφιχτοδεμένο σύνολο κομματιών χωρίς αδύναμες στιγμές. Το δυναμικό οpener ( As Horizons End-και τι σολάρα, έτσι; ) και το κλασσικό πια ομότιτλο, οι αγαπημένες μου στιγμές.
Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers
Mετά από χρόνια οι Manics, ξεθάβουν τα τετράδια με μισοτελειωμένους στίχους του εξαφανισμένου φίλου και κιθαρίστα της μπάντας Richard Edwards, γράφουν μουσική, φέρνουν τον Albini να κάνει την παραγωγή και κυκλοφορούν τον πιο ενδιαφέρον δίσκο τους εδώ και καιρό. Σίγουρα κάποια fillers θα βρούμε, αλλά η καρδιά της μπάντας χτυπά ξανά δυνατά.
Alice in Chains- Black Gives Way to Blue
Από τα μετά-Staley άλμπουμς σίγουρα το αγαπημένο μου. Μεγάλη επιστροφή με λόγο ύπαρξης και σεβασμό στο όνομα που γράφει το εξώφυλλο. Τεράστιες ριφάρες (A Looking in View, All Secrets Known), κορυφαίο rock-songwriting (Your Decision) και πολλά δάκρυα (Black Gives Way to Blue).
Vektor – Black Future
‘Oπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι, ασχολήθηκα με το Black Future αφού ανακάλυψα τους Vektor μέσα απ’ το 3o (και καλύτερό) άλμπουμ τους. Το ντεμπούτο τους δεν παύει να είναι αλμπουμάρα. Τα ριφς είναι εμπνευσμένα, είναι ατελείωτα και το βασικό- ξυρίζουν. Αλλά ναι…αυτή η φωνή μου ματώνει κάθε φορά τα αυτιά! Ίσως αυτός να είναι κι ο σκοπός!
Blut Aus Nord - Memoria Vetusta II Dialogue with the Stars
Μπορεί άραγε ένα Βlack Metal άλμπουμ να χαρακτηριστεί πανέμορφο; Θα ισχυριζόμουν ότι το Memoria Vetusta II είναι. Η κατεύθυνση που παίρνουν εδώ οι BAN είναι πιο παραδοσιακή και μελωδική, λιγότερο πειραματική και “περίεργη”. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνθέσεις είναι και απλές-το αντίθετο. Οι ακροβασίες της κιθάρας είναι ασταμάτητες και η ατμόσφαιρα επική. Και επειδή δυσκολεύομαι να περιγράψω με λέξεις- απλά ακούστε το.
