Σου εχω πει πολλες φορες στο chat, τις ψηφους του @hopeto τις αφηνουμε παντα, δεν ενοχλουν κανεναν, δεν επηρεαζουν το αποτελεσμα… αλλες ειναι που κοβουμε για το μαγειρεμα. Δεν λες να το θυμηθεις οταν πρεπει, και τωρα θα μας κατηγορησουν για νοθεια χωρις να εχει καν αντικρισμα, θελω μεγαλυτερη προσοχη απο δω και περα!
3 Likes
Για τα 20 καλά ήταν, τώρα μεγαλώσαμε για τέτοια 
Με το τότε κορίτσι είχα πάει, όσο και να προσπαθείς είσαι ο μόνος εδώ μέσα που έχει πάει δαπιτοεκδρομη
4 Likes
Πηγες στην Ιμπιζα, ορισμος διακοπων δαπιτη, δεν χρειαζεται να ειναι endorsed
Αλλα δεν θυμαμαι να λεω καπου οτι ντρεπομαι, εχω παει Μυκονο 2 φορες με σχολη, δε με αγγιζει ιδιαιτερα. Ειχα περασει αψογα βασικα
1 Like
2009
Honourable mentions: Alice In Chains, Animals As Leaders, Blut Aus Nord, Anouar Brahem, Converge, Coalesce, The Devin Townsend Project, Ea, Gazpacho, Giant Squid, Hacride, Isis, Jonsi & Alex, Katatonia, Kauan, Khanate, Kylesa, Leprous, Lightning Bolt, Madder Mortem, Magma, The Mars Volta, Maudlin Of The Well, Cass McCombs, mewithoutYou, Muse, Natural Snow Buildings, The Necks, Jim O’ Rourke, Phideaux, Piano Magic, Porcupine Tree, Present, Psyke Project, Subsignal, Tomas Stanko Quintet, Transatlantic, Yob, WITTR,
Παραλίγο λίστα: Tigran Hamasyan, mewithoutYou, Portico Quartet, Riverside, Ulcerate
TOP 15
15. Puscifer - C Is For…
Διότι περιέχει το “The Humbling River”, ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι που τραγούδησε ποτέ ο Maynard.
14. The Mars Volta - Octahedron
Μελωδικό και με καταπληκτική δομή, το “Octahedron” είναι κερδισμένο στοίχημα για την μπαντάρα.
13. Fire! - You Liked Us Five Minutes Ago
Ντεμπούτο για ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ και η jazz (με κάποιο rock ενδιαφέρον) δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.
12. The Protomen - Act II: The Father Of Death
Η θεατρικότητα και ο λυρισμός του είναι δύσκολο να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Μαγική ατμόσφαιρα.
11. Shrinebuilder - Shrinebuilder
Κολασμένη project-άρα, κρίμα που δεν είχε ανάλογη συνέχεια.
10. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble - Here Be Dragons
Φανταστικό άλμπουμ και δεν ξεχνώ πως, για ένα μικρό διάστημα, οι Kilimanjaro ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα πειραματικά ακούσματα, γενικώς.
09. Antony and the Johnsons - The Crying Light
Θα το αγαπούσα έτσι κι αλλιώς, περιεχει όμως ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια που άκουσα ποτέ - γεια σου “Daylight And The Sun”.
08. MONO - Hymn To The Immortal Wind
Χωρίς ποτέ να έχουν βγάλει δίσκο που δεν μου αρέσει, θεωρώ το “Hymn…” ως μάλλον την κορυφή της δισκογραφίας τους, άρα κι ένα από τα πιο must have άλμπουμ για το post-rock.
07. Sunn O))) - Monoliths & Dimensions
Αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Μια απόκοσμη εμπειρία.
06. Karnivool - Sound Awake
Θεοπάλαβη δισκάρα που ακόμα με στοιχειώνει. Νομίζω πως πρόκειται και για τον αγαπημένο μου australian prog δίσκο. Θα έμπαινε πεντάδα αν δεν ήταν λίιιιγο πιο μεγάλο απ’ όσο θα έπρεπε.
TOP 5
05. Indukti - Idmen
Ακόμα πιο ώριμο, πλούσιο και περιπετειώδες από το ντεμπούτο τους, το “Idmen” αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες prog δίσκους της δεκαετίας
04. John Frusciante - The Empyrean
Νομίζω πως ούτε ο ίδιος ο Frusciante καταλάβαινε τί δισκάρα έβγαλε. Οι πλανήτες ήταν όμως ευθυγραμμισμένοι με την έμπνευση του, για την σύλληψη ενός εκ των αγαπημένων μου κιθαριστικών άλμπουμ.
03. Mastodon - Crack The Skye
Ίσως πρόκειται και για την καλύτερη τους δουλειά. Σίγουρα ήταν εκείνη που μας έπεισε ότι οι Mastodon έχουν βαρύ πεπρωμένο για το heavy metal γενικώς.
02. Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion
Τα πάντα εδώ λειτουργούν τέλεια: οι συνθέσεις, οι στίχοι, η ροή, η προοδευτική αύρα ενός εντελώς straightforward rock δίσκου. Ένα διαμάντι από τα λίγα.
1. Crippled Black Phoenix - “The Resurrectionists & Night Raider”
Στην δική μου μουσική διαδρομή, οι CBP αποτελούν την πιο ψεύτικη φούσκα και ανύψωση ελπίδων ever. Κι ενώ δεν τους χωνεύω εδώ και χρόνια, δεν ξεχνώ πως για λίγο - για ένα χρόνο - αποτέλεσαν το καλύτερο γκρουπ στον κόσμο. Σε αυτήν την χρονιά, κυκλοφόρησαν ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ αλκοολισμού, πικρών συνειδητοποιησεων και πνευματικής ενηλικίωσης - κι ας ήμουν 31. Ακόμα και σήμερα, όταν τύχει να το ακούσω, ξυπνάνε πολύ έντονες αναμνήσεις, βιώματα, ως και σωματικές αντιδράσεις. Αν αυτό δεν χαρακτηρίζει ένα τεράστιο άλμπουμ - ή δύο - τότε τα έχω χαμένα.
Best Cover: Mastodon
41 Likes
Μόνο σε μένα φαίνεται αισθητικά… αντιαισθητικό? 
Σα να έχουν κολλήσει ανόμοια πράματα σε μια εικόνα.
1 Like
Ότι είπες για crippled black phoenix απλά για εμενα διήρκησε 4 δίσκους το πρόβλημα
1 Like
Φτάνουμε πλέον στο τέλος κι αυτής της δεκαετίας, μιας δεκαετίας που σταμάτησα να είμαι παιδί και μπήκε η ζωή μου στο δρόμο που ακόμα ακολουθώ, προσωπικά, επαγγελματικά αλλά και στα μουσικά ακούσματα.
Το 2009 λοιπόν είδαμε Inglorious bastards (γαμάτο), Hangover (έλα είχε πολύ γέλιο), Watchmen, Coraline, Avatar, Up (εξαιρετικό), Sherlock Holmes, 9(έπος), Girl with the dragon tattoo, Κυνόδοντας(καλά δεν τρελάθηκα κιόλας), The imaginarium of doctor Parnassus(προγκρεσιβας την έφτιαξε αυτή, σίγουρα), Mary and Max(μάλλον το καλύτερο και πιο βαρύ άνιμε που έχω δει), Solomon Kane, Celda 211(ταινιάρα και ηθοποιαρα ο Μαλαμάνδρε).
Από επιτραπέζια βγήκε το φοβερό Smallworld και σιγά σιγά μπαίνουμε στην εποχή που έγινε το μεγάλο μπαμ στο χώρο, το επιτραπέζιο γίνεται mainstream με αμέτρητους τίτλους κάθε χρόνο και ένα συνεχώς αυξανόμενο, με τρελούς ρυθμούς μάλιστα, κοινό.
Πάμε στη λίστα, σαράντα πάλι και φοβάμαι ότι κάτι βασικό θα έχω ξεχάσει γιατί ήμουνα πολύ πιεσμένος όλη τη βδομάδα.
1) Mastodon - Crack The Skye
Εν έτη 2009 ήμουνα από αυτούς που θεωρούσαν τους Mastodon μια υπερεκτιμημενη μπάντα που βγάζει ωραίους δίσκους αλλά σε καμία περίπτωση δεν αξίζουν το χαμό που έχει γίνει. Είχαν κάποια πολύ δυνατά κομμάτια (ειδικά στο Leviathan) αλλά κάτι η φωνή, κάτι τα υπερβολικά τύμπανα, κάτι ο λασπωμένος ήχος δε με κέρδιζαν τελικά… μέχρι τότε όμως, γιατί μετά έφτασε αυτό…
Από τις πρώτες νότες του Oblivion με κόλλησε στον τοίχο με τη δύναμη που έχουν οι συνθέσεις και η ατμόσφαιρα του.
Στο τόσο έντονο “no escape binding spirits” και το απίστευτο πέρασμα εκεί στα δύο λεπτά του Divinations υποκλίνομαι, κοπανιέμαι και λυγίζω κάτω από το βάρος που πέφτει πάνω μου.
Οι υπέροχες κιθάρες με την αιθέρια ατμόσφαιρα του Quintessence που οδηγεί στο ξέσπασμα let it go, let it go και μετά η τρομερή τετραλογία (ας είναι πολύ μικρό το martyr έχει πολύ σημαντικό ρόλο στο κομμάτι) Czar, το δεύτερο μέρος της οποίας έχει πραγματικά ισοπεδωτικές ριφάρες.
Το Ghost of karelia έχει κάτι φωνητικά περάσματα που σε συνδυασμό με τις κιθάρες πραγματικά αισθάνομαι μια απόκοσμη θρηνητική δύναμη.
Οι κιθάρες του ομώνυμου είναι από τις καλύτερες της δεκαετίας, μαζί με την ένταση που δίνουν τα φωνητικά του Scott Kelly και τον πόνο του Brann που περιγράφουν οι στίχοι είναι καθηλωτικό.
Το τελευταίο κομμάτι μπαίνει με μια υπέροχη αργή θανατερή ατμόσφαιρα που κάπου εκεί λίγο μετά τα τρία λεπτά αλλάζει και με παρασέρνει σε έναν χαμό που δημιουργεί το ριφ μαζί με τα τύμπανα. Στη μέση εξελίσσεται σε έναν πειραματικό, progressive θρίαμβο για να με πετάξει εκεί στα οχτώ λεπτά περίπου στην απόλυτη ριφάρα. Ένα λεπτό μετά θα ξαναμπεί στην αρχική κατάσταση για να με οδηγήσει αργά σπαρακτικά στο τέλος αφήνοντας με άδειο από συναισθήματα και γεμάτο από μουσική.
Ολος ο δίσκος είναι γεμάτος πόνο, απόγνωση αλλά και μουσικό βάθος με καταπληκτικές συνθέσεις, φοβερή συνοχή και τρομερά παιξίματα, αξεπέραστος ακόμα στο δρόμο που βάδισε.
2) Devin Townsend Project - Addicted
Ο πρώτος από τους δίσκους του έξω από τους SYL που λάτρεψα. Εχει μια πανέμορφη τρέλα, μια ιδιοφυή παράνοια με τα τόσα διαφορετικά στοιχεία και την τόση ποικιλια στις διαθέσεις που αλλάζει, χωρίς να χάνει στον ενιαίο χαρακτήρα (ακατανόητο το πως). Ακούγοντας το κάθε φορα, ακόμα και σήμερα, ενθουσιάζομαι τόσο πολύ που σε κάποια φάση θα σηκωθώ αγανακτισμένος να αναφωνήσω ότι είναι η μεγαλύτερη διάνοια που ασχολήθηκε με τη μουσική που ακούω τελεία και παύλα, το θέμα βέβαια είναι ότι αυτό συμβαίνει κάθε φορά σε αυτό αλλά και άλλους τέσσερις, μην πω πέντε, δίσκους που έβγαλε μετά από αυτόν. Ρε μήπως είναι τελικά?..
3) Rishloo - Feathergun
Αγαπάω πολύ τις μελωδίες, το συναίσθημα και τη φωνή που παίρνω από αυτό το δίσκο. Είναι φρέσκο και ταυτόχρονα αρκετά προσβάσιμο progressive, επενδύοντας πολύ στη ζωντάνια της κιθάρας και την όμορφη, καθαρή φωνή του τραγουδιστή που παρεμπιπτόντως είναι από τους καλύτερους που έχει βγάλει το 00s prog (θυμίζει κάτι από Duda των Riverside με λίγο Sanchez από Coheed και σε κάποια γυρίσματα φέρνει στο μυαλό και τον Mercury - ξέρω ιεροσυλία…). Χτίζει κλιμακώσεις με χαρακτηριστική ευκολία προσφέροντας πολλές γραμμές που σου μένουν και πολύ γρήγορα λατρεύεις. Δεν ξέρω τι έγινε με αυτή την μπάντα γιατί μας έδωσε άλλη μία δισκάρα πέντε(!) χρόνια μετά και από τότε τίποτα.
ΥΓ: Οι Rishloo αρέσουν και στη γυναίκα μου, που δεν ακούει progressive (ή μάλλον έτσι έχει αποφασίσει να λέει γιατί της αρέσουν οι Pain of salvation, οι Riverside, οι Opeth, οι Porcupine tree κι ο Wilson, οι Katatonia, οι Tool, οι Gojira, οι The Ocean, οι Votum και άλλα τέτοια που δεν έχουν σχέση με το prog…)
4) Karnivool - Sound Awake
Μου αρέσει πολύ όταν καλοί μουσικοί και ερμηνευτές γράφουν μουσική με έμφαση στο συναίσθημα και τις μελωδίες, όταν μάλιστα χρησιμοποιούν την τεχνική τους δύναμη για να πειραματιστούν και να τοποθετήσουν την έμπνευσή τους σε λιγότερο συμβατικά πλαίσια δημιουργώντας συνθέσεις με διακυμάνσεις στον ήχο και τη δυναμική τους πετάω τη σκούφια μου. Οι Karnivool λοιπόν στο Sound awake κάνουν ακριβώς αυτό και μάλιστα εξαιρετικά. Οι επιρροές υπάρχουν, κάτι από Tool και Wilson ίσως και λίγο Mars Volta, αλλά αυτό περισσότερο έχει νόημα για να περιγράψουμε τον ήχο παρά να τους κατηγορήσουμε για έλλειψη πρωτοτυπίας.
5) Riverside - Anno Domini High Definition
Μπορεί να μη βάζω EP στις λίστες μου αλλά με 45 λεπτά διάρκεια και πέντε κομματάρες αυτό δεν είναι EP!! Δε νομίζω ότι μπορώ να πω πολλά για τους Riverside, είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες γενικά, έχω τεράστιο συναισθηματικό δέσιμο με κάποιους δίσκους τους, λατρεύω τη φωνή του Duda και νομίζω ότι συνολικά έξι δίσκοι τους θα είναι σε πεντάδες μου.
6) Indukti - Idmen
Σκοτεινό, άγριο με πρωτόγονο πνεύμα αλλά έντονα πειραματική φύση. Ιδανικά φωνητικά, παρά το ότι δε μιλάμε για πολύ καλές φωνές, που συμβάλλουν στην βαριά ατμόσφαιρα που στήνει, η οποία χαρακτηρίζεται από μια black metal βάση στον ήχο και μια progressive ανησυχία στην ανάπτυξη. Νομίζω ότι ο προγκρεσιβάς θα κουνήσει το δάχτυλο λέγοντας ότι αυτό προγκ δεν είναι και ο μπλακάς θα πει που σκατά το ακούει το black, ο πιο ψύχραιμος θα πει ότι είναι avant garde (δεν είμαι σίγουρος πως ακριβώς χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο, αλλά γενικά στις ορολογίες της μουσικής δεν είμαι πολύ καλός, οπότε συνήθως χρησιμοποιώ πιο βασικές, γνωστές μου κατηγορίες). Στο δια ταύτα μου αρέσει πάρα πολύ ο δίσκος και τον θεωρώ ένα πολύ ποιοτικό και ταυτόχρονα ακραίο, ατμοσφαιρικό και βάρβαρο δημιούργημα.
7) Alice In Chains - Black Gives Way To Blue
Δεν ήμουνα φαν τότε των Alice In Chains αν και μου άρεσε το Dirt αρκετά, οπότε δεν είχα σοβαρές ενστάσεις για την κυκλοφορία δίσκου δεκατέσσερα χρόνια μετά με άλλη φωνή. Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχω γίνει κι εγώ από αυτούς που τους αποθεώνουν.
Ωραίο πρώτο ριφ με μια Tool χροιά στο ξεκίνημα και μια πνιγερή φωνή, οι Godspeed you black emperor θα μπορούσαν να γράψουν 30 λεπτά κομμάτι με αυτό για βάση. Μόλις μπαίνει το δεύτερο, check my brain, ξεκινάει ένα σερί από κομματάρες που σε βάζουν στο πρώτο μισό των 90s λες και ο δίσκος βγήκε τότε απλά με πιο σύγχρονο ήχο και διαφορετικά φωνητικά. Είναι λίγο πιο αργόσυρτος, μέχρι και doom στο Last of my kind και το Acid bubble, αλλά το Seattle ζει, αναπνέει, πορεύεται, δημιουργεί, μεγαλουργεί και ενίοτε πεθαίνει με τη θλίψη του, κατάρα για το ίδιο αλλά έχει βοηθήσει να γίνει η ζωή λίγο καλύτερη στον υπόλοιπο πλανήτη.
No one plans to take the path that brings you nowhere.
8) Insomnium - Across The Dark
Υπέροχη δισκάρα που συνδυάζει καλύτερα τη χειμερινή μελαγχολία με τα ξεσηκωτικά ριφ. Από εδώ και πέρα οι Insomnium παίρνουν τα ηνία της σκηνής του μελωδικού Death metal, και μαζί με νέους συμμάχους καταφέρνουν να την κρατήσουν ζωντανή σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για το είδος.
9) Amorphis - Skyforger
Το σερί από δισκάρες συνεχώς μεγαλώνει, εδώ γίνονται πιο περίπλοκοι με πιο πλούσια μουσική. Οι μελωδιάρες που γράφουν οι κιθάρες αυτής της μπαντας δεν παίζονται! Δηλαδή ακούς το Sampo και με τις πρώτες κιθάρες λες απλά ναι ρε φίλε, γαμάνε, πάλι. Το ίδιο λες στο Silver bride, στο πιάνο και το lead που ανοίγουν το from the heaven of my heart, μωρέ δεν έχει νόημα να τα πιάσουμε ένα ένα, είναι όλα φοβερά. Νομίζω ότι οι Amorphis αδικούνται από την ίδια τους τη συνέπεια, δε σε σοκάρει το ότι βγάζουν υπέροχους δίσκους γιατί είναι κάτι που περιμένεις, αν και δε μένουν στάσιμοι, με αποτέλεσμα να μη γίνονται θέμα συζήτησης οι κυκλοφορίες τους όσο ποιοτικές κι αν είναι.
10) Muse - The Resistance
Αλλος ένας πολύ ωραίος δίσκος των Muse που κλείνει έναν κύκλο από πολύ δυνατές κυκλοφορίες (το επόμενο έχει κάποια υπέροχα κομμάτια όμως συνολικά είναι λίγο πιο ηλεκτρονικό για τα γούστα μου). Η τελευταία τριάδα με έμφαση στο δεύτερο μέρος είναι εκτός πραγματικότητας.
11) Be’lakor - Stone’s Reach
Τι λέγαμε πριν στους Insomnium για νέους συμμάχους, ε αυτοί εδώ είναι από τους βασικούς. Αυστραλοί που όμως ακούγονται πολύ σα σκανδιναβοί, πότε θυμίζουν Amon Amarth ενώ άλλοτε κινούνται σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια ακολουθόντας τα δάση που εξερευνούν και οι Insomnium ή οι Noumena. Πολύ καλός δίσκος που προτείνεται σε όλους τους φίλους του είδους.
12) Lamb Of God - Wrath
Να πούμε τι τώρα, ότι είναι καταιγιστικός δίσκος? Σώπα. Οτι ο Blythe είναι από τους μεγαλύτερους frontman της γενιάς αυτής? Σώπα ρε. Οτι το δίδυμο Morton/Adler είναι από τα καλύτερα που έχει βγάλει η μοντέρνα αμερικάνικη μέταλ σκηνή? Προφανώς και είναι. Οτι ο άλλος Adler είναι από τους κορυφαίους μέταλ ντράμερ? Είναι. Δεν ξέχασα τον Campbell που δίνει το βάθος δημιουργώντας τον τεράστιο ήχο που έχει η μπάντα. Ενα live Lamb Of God - Machine Head είμαστε όλοι…
13) Leprous - Tall Poppy Syndrome
Άλλη μπάντα από αυτή που θα ακούμε και θα αποθεώνουμε από τον επόμενο δίσκο μέχρι και σήμερα. Πιο κοντά στη μουσική των Opeth, και στο artwork μη σου πω, με κάποια στοιχεία που δείχνουν προς το μέλλον, κυρίως από τις φωνητικές γραμμές στα καθαρά και τις κιθάρες που σε σημεία μαζί με τα πλήκτρα ξεφεύγουν από το τυπικό Opethικό ρεύμα (για παράδειγμα κάποια μέρη που δεν έχουν παραμόρφωση ή οι αλλαγές στο dare you). Είναι πολύ καλός δίσκος και ο μόνος λόγος που δεν τον πολυσυζητάμε είναι νομίζω ότι μετά από αυτό δημιούργησαν άλλες μουσικές που διαμόρφωσαν, όλο και περισσότερο, καινούργια μονοπάτια στη μουσική που ακούμε, τουλάχιστον σε μένα το έκαναν.
14) Phideaux - Number Seven
Δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά με τη δισκογραφία τους, έχω ακούσει αυτό, που είναι φανταστικό, και νομίζω τον επόμενο (δε θα το ψάξω τώρα). Θα έλεγα ότι κατά βάση είναι 70s πειραματικό ροκ, ακούω στοιχεία Jethro Tull, Floyd, λίγο Fleetwood Mac με μια φολκ αίσθηση και πολύ ποιοτικό ηχητικό αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή θέλω να δώσω περισσότερο από το χρόνο μου σ’ αυτή την μπάντα.
15) Katatonia - Night Is The New Day
Ένα με δύο σκαλιά κάτω από τους δύο προηγούμενους υπέροχους δίσκους, αλλά πολύ καλός κι αυτός. Έχει τρεις, τέσσερις κομματαρες πάντως μέσα και όλος ο δίσκος ακούγεται "ευχάριστα” οικείος. Στον επόμενο δίσκο ξανά απογειώνονται…
16) Woods Of Ypres - Woods 4: The Green Album
Βαρύ κι ασήκωτο, καταθλιπτικό όσο δεν πάει, ειδικά όταν διαβάζεις τους στίχους και ξέρεις τι ακολούθησε. Πολύ δύσκολο άκουσμα, και είναι και πολύ μεγάλο ρε παιδί μου με τα σχεδόν 80 λεπτά του να μη σε αφήνουν να σηκώσεις κεφάλι, συναισθηματικά.
17) W.E.T. - W.E.T.
Για τη φωνάρα του Soto φαντάζομαι δεν υπάρχουν αντιρρήσεις, για το πόσο καταπληκτικά catchy είναι τα κομμάτια σε αυτό το δίσκο δε γίνεται να υπάρχουν αντιρρήσεις. Ότι η παραγωγή είναι κρυστάλλινη κι ότι ο Martensson ξεχειλίζει ποζεριλα είναι μη συζητήσιμα, άρα ό,τι παράπονα μπορούν να υπάρξουν είναι για το ύφος του δίσκου και το αν κολλάει με τις υπόλοιπες επιλογές στις λίστες μου, εδώ θα απαντήσω ότι κάτσε να μπουν σε λίγο στο παιχνίδι και οι night flight orchestra και να δεις εκεί γέλιο που έχει να πέσει με τις λίστες μου…
Ο δίσκος πάντως ακούγεται σωστά στο αυτοκίνητο και στο τέρμα της έντασης.
18) Hypocrisy - A Taste Of Extreme Divinity
Ο αγαπημένος μου δίσκος από Hypocrisy, έχει μέσα κομματαρες σε σουηδικές melodic death φόρμες. Τα τέσσερα πρώτα κομμάτια είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει (ναι, ναι), βάλε και Global domination, . Πολύ δυνατό άλμπουμ.
19) Heaven And Hell - The Devil You Know
Οι Black Sabbath με Dio μου αρέσουν πάρα πολύ και παρά το ότι ο δίσκος δε φτάνει heaven and hell και mob rules είναι πολύ πολύ ωραίος με κάποια κομμάτια μάλιστα που ανήκουν στο τοπ επίπεδο, ακόμα και για Sabbath.
20) Paradise Lost - Faith Divides Us Death Unites Us
Άλλος ένας δίσκος Lost που μου αρέσει πάρα πολύ. Βαρύ με ωραία μελωδικά κομμάτια, υπολείπονται δύο, αυστηρά τρία μόνο σε όλο το δίσκο. Το συγκεκριμένο παιχνίδι με έχει κάνει να καταλάβω ότι οι Lost μου αρέσουν περισσότερο από ότι έλεγα, είναι πολλά τα άλμπουμ τους που βάζω ψηλά και κάποια είναι πάρα πολύ ψηλά.
21) Big Big Train - The Underfall Yard
Υπέροχο, φωτεινό prog rock με ένα πιο vintage ήχο, πολλές όμορφες μελωδίες και ενδιαφέροντα κομμάτια που έχουν ταυτόχρονα συνοχή και εκπλήξεις. Αν και έχει πολύ πληροφορία και δεν είναι σε καμία περίπτωση επιπόλαια η μουσική του δεν κουράζει καθόλου, αντιθέτως θα έλεγα ότι ακούγεται πραγματικά πολύ ευχάριστα.
22) Dream Theater - Black Clouds And Silver Linings
Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να σχολιάσω ενιαία αυτό το δίσκο γιατί έχει πολύ μεγάλες αντιθέσεις. Από τη μία είναι το Wither που είναι μια επίπεδη ροκ μπαλάντα και το best of times που δεν το αφήνω να παίξει γιατί είναι βαρετό για το μήκος του και από την άλλη είναι το Count of Tuscany που είναι η πιο κομματαρα που έχουν βγάλει οι Theater μετά το six degrees. Από τη μία είναι το χωρίς νόημα κολάζ του shattered fortress και από την άλλη το ακριβώς αντίθετο nightmare που έχει μέσα 40.000 καινούργιες ιδέες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα απ’όλα είναι το Rite of passage στο οποίο αν αφαιρέσουμε τα, το λιγότερο ενοχλητικά, φωνητικά από το 1:00 μέχρι το 1:30 γίνεται ένα υπερεπος… Αυτά.
23) Maudlin Of The Well - Part The Second
Αυτό το άλμπουμ δεν έχω ιδέα σε τι είδος κατατάσσεται. Έχει από jazz και ροκ σε ορχηστρική μουσική, προγκρεσιβ αναπτύξεις, αέρινη ατμόσφαιρα. Πολύ δύσκολος δίσκος και παρά το ότι μου αρέσει πολύ, δεν τον πολυκαταλαβαινω.
24) Diablo Swing Orchestra - Sing Along Songs For The Damned And Delirious
Άλλος ένας παλαβός jazz/swing/symphonic/flamengo/progressive/metal/rock δίσκος από τους diablo swing orchestra που αν σου άρεσε ο προηγούμενος πρέπει να ακούσεις, διαφορετικά προσπερνα.
25) Guilt Machine - On This Perfect Day
Μελαγχολικός, σκοτεινός δίσκος με πιο σκληρό ήχο από τα άλλα project του Arjen, πολύ ωραία φωνή και όπως πάντα δυνατές μελωδίες που ξεχωρίζουν.
26) Kreator - Hordes Of Chaos
Αυτός είναι ο τύπος του θρας που μου αρέσει περισσότερο, τεχνικό με ωραία ριφ, μελωδία και μεγάλα ρεφρέν. Δεν είναι όλος ο δίσκος το ίδιο καλός βέβαια και τα έχει τα φιλεράκια του αλλά δεν πειράζει γιατί τα καλά του κομμάτια είναι πολύ καλά.
27) Megadeth - Endgame
Αυτό το δίσκο τον είχα χαρεί παααααρα πολύ όταν βγήκε. Όχι μόνο γιατί ήταν καλός, αλλά γιατί ήταν καλός δίσκος Megadeth. Με το πέρασμα των χρόνων βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν τον ακούω, όταν βάλω Mustaine θα βάλω κάτι από τα 90s ή το the world needs a hero.
28) Clutch - Strange Cousins From The West
Το πόσο χαίρομαι όποτε βγάζουν καινούργιο δίσκο τούτοι δε λέγεται. Βάζω μια μεγάλη μπύρα, δυο σφηνάκια bourbon, ανεβάζω ένταση κι απολαμβάνω, ακόμα κι όταν δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους όπως συμβαίνει εδώ.
29) Five Finger Death Punch - War Is The Answer
Μοντέρνο hard hitting αμερικάνικο heavy metal που αν σου αρέσουν οι Stone Sour πρέπει να ακούσεις (που θα έχεις ακούσει αλλά λέμε τώρα). Στο μέλλον τα καλύτερα…
30) Poem - The Great Secret Show
Τούτοι εδώ μου είχαν κάνει τόσο καλή εντύπωση όταν τους είχα δει support κάπου (δε θυμάμαι που) που τις επόμενες μέρες άκουγα συνέχεια το δίσκο και μου άρεσε πολύ μάλιστα. Η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη για μια μπάντα που μαζί με mother of millions και need (πιο πάνω αυτοί για μένα) είναι οι τρεις κορυφές του ελληνικού progressive, και μεταξύ μας τους αδικεί πολύ να τους χαρακτηρίζουμε ελληνικό progressive γιατί και οι τρεις έχουν τέτοιες δουλειές που δε χρειάζονται να μπαίνουν σε μικρούς τοπικούς κύκλους σύγκρισης για να ξεχωρίσουν.
31) Savage Circus - Of Doom And Death
Χωρίς Stauch πλέον αλλά αυτός είναι ο καλύτερος Guardian δίσκος που δε βγήκε από τους βάρδους. Και μόνο το πρώτο κομμάτι να βάλεις θα σε πείσει.
32) Devildriver - Pray For Villains
Θεωρώ ότι αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ της μεταλάδικης εκδοχής του Fafara, γιατί δεν έχει μόνο ένα σούπερχιτ τύπου clouds over california αλλά ένα καλό επίπεδο συνολικά και επιπλέον έχει και τις στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως το ομώνυμο και το Bitter pill.
33) Behemoth - Evangelion
Προφανώς έχω ξενερώσει πολύ με την πάρτη του αλλά εδώ βρίσκεται καθαρά για τη μουσική, αυτή λοιπόν είναι πολύ καλή. Θα έλεγα πολύ περισσότερα και θα ήταν πολύ πιο ψηλά παλιότερα αλλά όχι.
34) Steel Panther - Feel The Steel
Κάποτε θα το χαρακτήριζα guilty pleasure αλλά πλέον έχω αποφασίσει ότι στα μουσικά γούστα δεν έχει guilty. Η μπάντα ήρθε με attitude είμαστε εδώ από πάντα, έχουμε ήδη κατακτήσει τον πλανήτη και το 80’s ποζερομέταλ γαμαει ακόμα…
35) Creed - Full Circle
Λοιπόν όταν έγραφα τον τίτλο του δίσκου καταλάθος πήγα να γράψω Overcome. Για να το πω απλά αν δεν έτυχε βάλε τουλάχιστον το overcome, το rain, τα χίλια πρόσωπα και το Away in silence να ακούσεις. Όχι δεν είναι όλος ο δίσκος τόσο καλός αλλά έχει κι άλλα καλά κομμάτια.
36) Flyleaf - Memento Mori
Ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος τους που υπάρχει λόγος να ακούσεις. Είναι αυτός με το Again, για να συνεννοηθούμε.
37) Alestorm - Black Sails At Midnight
Φαν πειρατικό μέταλ. Δεν έχει κάτι άλλο να πω.
38) The Devil’s Blood - The Time Of No Time Evermore
Πολύ καλό ροκ με μια σκοτεινή vintage τελετουργική ατμόσφαιρα.
39) Helloween - Unarmed
Ε αφού περνάω πολύ καλά όταν το ακούω γιατί να μην το βάλω. Δεν είναι δίσκος θα μου πεις, οκ το ακούω αυτό, αλλά 39ο το έβαλα!
40) Dethklok - Dethalbum II
Αν δεν έχεις δει τη σειρά δεν έχει νόημα να ακούσεις το δίσκο. Δεν είναι καλύτερος από τον προηγούμενο αλλά δε βάζω ακριβώς αυτό το δίσκο αλλά ένα δείγμα που αντιπροσωπεύει το συνολικό πακέτο.
Αυτά από το 2009, βγήκε λίγο μεγάλο αλλά νομίζω ότι οι επόμενες χρονιές θα είναι μικρότερες.
36 Likes
Θα δείξει, αν μείνει μόνο με την δική μου ψήφο, θα έχεις δίκιο!
1 Like
Ξέρετε πόσο την αγαπάω (και όσοι δεν το ξέρετε, μάθετέ το!!), αλλά η She Wolf πώς συμμετέχει στο παιχνίδι;;; 
Ξεβγάζει λίστες στη φόρμα;
3 Likes
2009 δύσκολη χρονιά, πολλά albums, κάτι ξεχνάω αλλά oh well ας μην το κουράσω πολύ γιατί Δευτέρα και δύσκολος μήνας
1. Isis - Wavering Radiant
2. Mastodon - Crack the Skye
3. The Ecstatic - Mos Def
4. OM - God Is Good
5. Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists & Night Raider
- Kylesa - Static Tensions
- Yob - The Great Cessation
- Baroness - Blue Record
- Embryonic - The Flaming Lips
- It’s Blitz! - Yeah Yeah Yeahs
- MONO - Hymn To The Immortal Wind
- Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion
- The Protomen - Act II: The Father Of Death
- Puscifer - C Is For…
- The Mars Volta - Octahedron
- Pelican - What We All Come to Need
- Jesu - Opiate Sun
- Giant Squid - The Ichthyologist
- Russian Circles - Geneva
- Dinosaur Jr. - Farm
Cover
Aνάμεσα σε OM, Ichthyologist και Farm, το δίνω στους τελευταίους yolo
Soundtrack
Where the Wild Things Are - Karen O and the Kids
37 Likes
2009
Εν συντομια γιατι… δυσκολη βδομαδα
1. Mastodon- Crack the skye
2. Vektor- Black future
3. Blut Aus Nord- Memoria vetusta II dialogue with the stars
4. Suicidal Angels- Sanctify the darkness
5. The Prodigy- Invaders must die
Δεύτερη πεντάδα- όλα δισκαρες
Amorphis- Skyforger
Tribulation- The Horror
Ahab- The divinity of oceans
Muse- The resistance
Paradise lost- Faith divides us - death unites us
Εξωφυλλο:
39 Likes
Να ποντάρουμε ότι οι Mastodon θα βαρέσουν (επιτέλους) πρωτιά;
4 Likes
Εχει σπουδαια μουσικη το 9 (γεννουσαν και τα κοκκορια) αλλα ναι, ουτε με μαγειρέματα δεν χάνεται αυτη η πρωτια…
Κατα τα αλλα κενοταφιον (που λεει και ο @SvenN) πολυτελειας φετος
Κτλ κτλ κτλ
12 Likes
Εμένα αυτή θα είναι η πρωτιά μου πάντως…
1 Like
Σε ένα δίκαιο κόσμο η πρωτιά θα ήταν των Vektor βέβαια
4 Likes
Converge, actually, but never mind
5 Likes
Έχετε τα δίκια σας.
2 Likes
2009
Mastodon-“Crack the Skye”
Riverside-“Anno Domini High Definition”
Converge-“Axe to Fall”
Madder Mortem-“Eight Ways”
Elysion-“Silent Scr3am”
34 Likes
Έπεσε τεράστια κωλοτούμπα το 2008 με την τότε λίστα, οπότε το μοιράστηκα μόνο στο αρχείο, ο αχρείος. Τώρα όμως δεν αλλάζω ούτε κόμα:
- Stone Axe - Stone Axe
- Count Raven - Mammons War
- The Protomen - Act II: The Father Of Death
- Black Pyramid - Black Pyramid
- Crippled Black Phoenix - 200 Tons Of Bad Luck
- Sparzanza - In Voodoo Veritas
- Poem - The Great Secret Show
- Mastodon - Crack The Skye
- Truckfighters - Mania
- Propagandhi - Supporting Caste
- Spiritus Mortis - The God Behind The God
- Assemble Head In Sunbursts Sound - When Sweet Sleep Returned
- White Buzz - Book Of Whyte
- Joe Bonamassa - The Ballad Of John Henry
- Shrinebuilder - Shrinebuilder
The Protomen για εξωφυλλάρα.
27 Likes
2009
Η χρονιά των πανελλαδικών. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια;;; 
1. Katatonia - Night Is the New Day
Μ’ αυτό το άλμπουμ οι Σουηδοί έφτασαν στο αποκορύφωμα του ήχου τους, είχε δυναμισμό, μελωδικότητα και κυρίως τραγούδια που μένουν στο μυαλό. Έχει κάτι από τη φρεσκάδα ιδεών που είχε και το Viva Emptiness. Καταχάρηκα όταν το 2020 έκαναν αφιέρωμα σ’ αυτό το άλμπουμ, στη συναυλία τους στο Gagarin, που ήταν και η τελευταία που παρακολούθησα πριν τον covid.
2. My Dying Bride - For Lies I Sire
Αντίστοιχα ποιοτική κυκλοφορία, κοντά στις doom καταβολές της μπάντας, με πιο καθαρό κιθαριστικό ήχο και τα καθαρά φωνητικά του Aaron να ξεχωρίζουν στο μεγαλύτερο μέρος. Οι διάρκειες είναι σωστές, ούτε πολύ μικρές ούτε ατελείωτες. Άπειρες εικόνες σου έρχονται στο μυαλό, όχι μόνο goth, αλλά και σχετικές με ιστορικά συμβάντα. Το λυρικό θέμα είναι λίγο μεσαιωνικό, λίγο μυθικό, χωρίς όμως να γίνεται κυρίαρχο.
3. Woods of Ypres - Woods IV: The Green Album
Η πιο αγαπημένη μου κυκλοφορία από Woods of Ypres. Έχω αναφέρει ήδη σ’ αυτό το θέμα πόσο ξεχωριστό ήχο είχαν. Εδώ συγκέντρωσαν ό,τι καλύτερη ιδέα είχαν μέχρι τότε και έφτιαξαν ένα άλμπουμ με 16 τραγούδια, που στην πλειοψηφία τους ξεχώρισαν. Οι τίτλοι είναι λίγο μακρυνάρια, αλλά δεν με κουράζουν καθόλου. Οι στίχοι είναι φουλ απαισιόδοξοι αλλά και φιλοσοφημένοι. Καθώς ξανακούω το “Drag that weight”, το “By the Time You Read This”, το “Don’t Open the Wounds” και το “I Was Buried in Mount Pleasant Cemetery” σκέφτομαι πως θα έπρεπε να ακούω συχνότερα αυτό το άλμπουμ.
4. Swallow the sun - New Moon
Μελωδικό doom metal, ατμοσφαιρικό, χωρίς να είναι μόνο αυτό. Ξεχωρίζει από τα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας γιατί έχει πιο πολύ πειραματισμό, από blast beats μέχρι πιο ακραία φωνητικά. Κορυφαία στιγμή η συνεργασία με την Aleah Stanbridge (R.I.P.). Αξίζει πολλές ακροάσεις.
5. Paradise Lost - Faith Divides Us – Death Unites Us
Δεν μπορεί να μη μπει ένα ακόμη αριστούργημα των PL στη λίστα. Επιπλέον, δε θα ξεχάσω τη συγκίνηση στο φετινό Chania Rock Festival όταν τραγουδούσα δυνατά το ρεφρέν του ομώνυμου: “Vanquish the pain, don’t want to see it fail, faith divides us, death unites us”.
Honorable mentions:
AHAB - The Divinity of Oceans
το δεύτερο άλμπουμ των AHAB, κοντά σ’ αυτό που μας έδωσαν και με το πρώτο. Funeral doom, πολύ Moby Dick, σίγουρα nerd θεματολογία, απολαυστικότατο για αυτούς που αγαπούν τους αργούς ρυθμούς.
November’s doom - Into Night’s Requiem Infernal
Death/doom με τους πειραματισμούς των November’s doom σε πιο χαλαρά κομμάτια.
Alice in chains - Black Gives Way to Blue
Η τίμια επιστροφή των Alice in Chains, παρόλο που δεν θα είναι ποτέ το ίδιο χωρίς τον Layne. Παραμένω αμφίθυμη για το αν μου αρέσει που υπάρχουν ως μπάντα συνεχίζοντας, με δεδομένο ότι ο Jerry είναι κι αυτός η ψυχή των AIC, ή αν τελικά δε μου αρέσει που αντικαταστάθηκε μια προσωπικότητα όπως του Layne στη νέα σύνθεση της μπάντας.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
37 Likes