2009
άλλη μια χρονιά που ακόμα δεν εχω βάλει mastodon… 
25 Likes
Δεν πειραζει, εβαλες το χειροτερο ισως albumπου εχει βγαλει ο Μπρουσαρας 
όχι τόσο καλό σε σχέση με άλλα μπορεί, αλλά όχι και το χειρότερο μωρέ. όπως και νάχει,έχει φάει λιώσιμο άπειρο. παίζει μεγάλο δέσιμο.
1 Like
Ωραία χρονιά το 2009 και αρκετά περίεργη.
-
Hurt - Goodbye to The Machine: Φοβερό σύγχρονο grunge-ο-hard-rock-metal με prog πινελιές και ανησυχίες. Δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον που δεν έχει ξανακούσει. Πιασιάρικα, μικρά τραγούδια, τα οποία έχουν φοβερό χτύσιμο και σε χτυπανε σε καίρια χρονικά σημεία. Ιδιαίτερη μνεία να δωθεί στον εξαιρετικό τους τραγουδιστή. Η @Sh_Wo_f (αν δεν κάνω λάθος) το είχε θάψει στο album exchange. Eσύ?
-
Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion: Tι να ειπωθεί για αυτόν τον φοβερό δίσκο? Τα διαπιστευστήρια τους, τα είχαν δώσει στο φοβερό προηγουμενο, μα εδώ το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Εκπληκτικές ερμηνείες, φοβερές ιδέες, καταπληκτικοί ήχοι, όλα υπό το μοναδικό πρίσμα των dredg.
-
Mastodon - Crack the Skye: O πρώτος δίσκος που με έκανε να αγαπήσω τους Mastodon. H ψυχεδέλεια και οι κατεβασμένες ταχύτητες βοηθάνε απίστευτα να μας δείξουν ένα άλλο προσωπείο τους. Κολοσιαίο.
-
Transantantic - The Whirlwind: Δεν το χω δεί σε καμία λίστα ακόμα (ή δεν το πρόσεξα), αλλά θα ρθει ο @Outshined να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ένας από τους πιο όμορφους δίσκους που έχει παίξει ο Portnoy.
-
Down From Up - From Ashes To Empire : Oι Down From Up λοιπόν, ήταν μια Αμερικάνικη μπάντα, η οποία έζησε πολύ λίγο(2 δίσκους έβγαλε). Δεν ξέρω για πιο λόγο διάλυσαν, αλλά πρόλαβαν να μας αφήσουν αυτό το μικρό διαμαντάκι, το οποίο δύσκολα το χαρακτηρίζεις. Ναι είναι μεταλ, αυτό είναι ξεκάθαρο. Τα 2 πρώτα τραγούδια του δίσκου, ξεκινάνε με ξεδιάντροπη αντιγραφή ιδεών των Dream Theater. Αυτό ευτυχώς διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα, αλλά η εξέλιξη των τραγουδιών μετά από αυτα τα “μικρά” δάνεια, σε αποζημιώνει εις το επαρκον. Αν θα έπρεπε να τους περιγράψω σε κάποιον και να τον ψήσω να ακούσει, θα έλεγα ότι παίρνουν την λογική των Alter Bridge και βάζουν τζούρες κιθαριστικών Theater. Μοντέρνο metal, το οποίο είναι φρεσκότατο 14 χρόνια μετά.
Οι Down From Up λοιπόν, κατάφεραν να κρατήσουν εκτός πεντάδας τους Lamb of God που στο εκπληκτικό Wrath, εχουν καταφέρει μια φοβερή ισορροπία ανάμεσα στην αχαλύνωτη πλευρά τους και την πιο groovάτη. Σίγουρα στέκεται διπλα στο Ashes.
Oι Propagandhi σπάνε κάθε όριο μεταξύ μέταλ και punk στο καταπλητικό Supporting Castle. Οι Revocation με το speedαριστό death metal τους, φτιάχνουν έναν δυναμίτη ονόματι Existence is Futile. Οι Μεξικανοι The Chasm, είναι μια μπάντα από άλλη διάσταση με το εξαιρετικά μαύρο death (περίπου) Farseeing The Paranormal Abysm. Ωραία και περίεργα κιθαριστικά θέματα, τα οποία σε σημεία θυμίζουν και DHG και συνολικά μια μελωδικά εφιαλτική ατμόσφαιρα. Οι Kylesa με το Static Tensions, δένουν ιδανικά την ατμόσφαιρα με το sludge. O Devin Townsend αρχίζει και κάνει ότι θέλει με το Ki, το οποίο ήταν το πιο ήρεμο αλμπουμ του ως τότε.
Τελος μια αναφορά στους Chimaira με το μάλλον άνισο The Infection. Γιατι τους βάζω εδώ?Γιατί η αρχική τετράδα, είναι τόσο φοβερή που σε κάνει να ξεχνάς ότι χρειάζονται και άλλα τραγούδια σε έναν δίσκο.
31 Likes
#1: Demetori - 曼衍珠汝華 ～ Nada Upasana Pundarika
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Power metal, Djent
#2: Thousand Leaves - Blind Night Sorrow
Κύριο είδος: Melodic death metal
Άλλα είδη: Neoclassical metal
#3: Ensiferum - From Afar
Κύριο είδος: Folk metal
Άλλα είδη: N/A
#4: Vektor - Black Future
Κύριο είδος: Technical thrash metal
Άλλα είδη: Progressive metal, Black metal
#5: Amorphis - Skyforger
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Folk metal, Melodic death metal
23 Likes
For lies i shire
crack the skye
The Time Of No Time Evermore
hordes of chaos
Faith Divide Us, Death Unite Us
22 Likes
Μπαίνω στο φόρουμ σήμερα το πρωί και βλέπω,και εδώ όπως και αλλού, τόσα μηνύματα από καινούρια μέλη!
Τι ωραία, μετά από τόσο καιρό να κάνει εγγραφή…καινούριος κόσμος!!!
15 Likes
Γράφε κ την μπάντα όμως μπροστά, υπάρχει κόσμος που δεν είναι εξοικειωμένος με πολλά είδη κ αναγκάζεται να γκουγκλάρει. 
1 Like
Πες οτι μας βαρεθηκες!!! 
2 Likes
2009
- MUTEMATH – armistice
- KATATONIA - Night Is The New Day
- OSI – blood
- DREDG - The Pariah, The Parrot, The Delusion
- THE EDEN HOUSE – smoke & mirrors
παγκο
Summary
- CAUSA SUI - Summer Sessions Vol. 3
- DREAM THEATER - Black Clouds & Silver Linings
- INFECTED MUSHROOM - Legend Of The Black Shawarma
- ARCHIVE - Controlling Crowds
- FLORENCE + THE MACHINE – Lungs
- THE LAST DRIVE – heavy liquid
- CAVE - Psychic Psummer
- THERAPY? - Crooked Timber
- WASP – babylon
- JOE BONAMASSA - The Ballad Of John Henry
- THE BUILDERS AND THE BUTCHERS - Salvation Is A Deep Dark Well
- PURE REASON REVOLUTION - Amor Vincit Omnia
- MARK KNOPFLER - Get Lucky
- MAGNOLIA ELECTRIC CO - Josephine
- LAMP OF THE UNIVERSE - Acid Mantra
- ELYSION - Silent Scream
- CHICKENFOOT – s/t
- SIENA ROOT - Different Realites
- LACUNA COIL - Shallow Life
- PLACEBO - Battle For The Sun
- U2 - No Line On The Horizon
- MOLINA & JOHNSON – s/t
- LYNYRD SKYNYRD - God & Guns
- RISHLOO – Feathergun
- KINGDOM COME – Magnified
- GRAVE DIGGER - Ballads Of A Hangman
- TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA - Night Castle
- LONG DISTANCE CALLING - Avoid The Light
- FUTURES END - Memoirs Of A Broken Man
- SHRINEBUILDER – Shrinebuilder
- ALICE IN CHAINS - Black Gives Way To Blue
- HELLO=FIRE – s/t
19 Likes
2009
Ah what a year. A shitstorm. Literally.
On-topic, my most schizoid compilation ever (an achievement in itself).
Σεντονιάδα later on μπας και ετοιμαστώ εγκαίρως για απόψε (ναι αυτό έφταιγε).
Εκλογική πεντάδα
- Candlemass – Death magic doom
- RuPaul – Champion
- Editors – In this light and on this evening
- The Eden House – smoke and mirrors
- Rowland S. Howard – Pop crimes
Σε απόσταση αναπνοής
- Depeche Mode – Sounds of the universe
- Paradise Lost – Faith divides us – Death unites us
- Placebo – Battle for the sun
- Marylin Manson – The high end of low
- Magnum – Into the valley of the moonking
Χονοραβλε :
Lady Gaga – The Fame Monster
IAMX – Kingdom of welcome addiction
Steel Panther – Feel the steel
25 Likes
Κρύβε λόγια
1 Like
ναι μωρή αρρώστια
1 Like
Έχουμε και λέμε:
1) Poem - “The Great Secret Show”: Πρωτοεμφανιζόμενοι, τολμηροί, γεμάτοι θράσος και όχι άγνοια, οραματιστές και μ’ ένα όνειρο να ξετυλίγεται επί σκηνής. Όση προοδευτικότητα χωράει και κυοφορείται στις προηγούμενες λέξεις και τις ερμηνείες τους, τόση είναι και αυτή που ανέδειξαν οι Poem με το ντεμπούτο τους. Και φυσικά, είναι από εκείνα τα ντεμπούτα που εμφανίστηκαν ως άλλος νεολαμπής αστήρ, όπου ήταν ανέφικτο να επαναληφθεί. Ο κόσμος εκεί έξω ακόμα δεν έχει καταλάβει το μεγαλείο του “Against Me”, από κάθε άποψη. Ακόμα δεν έχει επιχειρήσει να βυθιστεί στην ενδοχώρα των “Giant” και “Traitor”. Ακόμα δε λέει να στρέψει το βλέμμα του και να το ανακηρύξει σε ευσεβές κειμήλιο. Γιώργο σ’ ευχαριστούμε που μας σύστησες τη φωνή σου και μας κάνεις παρέα μέχρι και σήμερα (και αύριο).
2) MONO - “Hymn to the Immortal Wind”: Ένα βήμα τη φορά και ολίγον τι προς την κορυφή σιμά. Αν εξαιρέσουμε το μέσον του δίσκου και υποθέσουμε ότι δεν γράφηκε -αλλά ευτυχώς που γράφηκε και υπάρχει- και μέναμε αποκλειστικά στο άνοιγμα του “Ashes in the Snow” και το κλείσιμο του “Everlasting Light”, θα σιωπούσαμε και πάλι, χωρίς να καθόμαστε και ν’ αναλωνόμαστε σε λόγια και λέξεις, που κάποιες φορές κάνουν θόρυβο μπροστά στη νομοτέλεια των ασμάτων και της κάθε νότας. Έτσι, η σιωπή μας είναι πρόσφορο προς τους MONO κι εκείνοι μας τη δίνουν πίσω ως αντίδωρο με την επίγευση των ταξιδιάρικων και γαλήνιων ήχων, όπου τ’ αρπίσματα στις χορδές και η ταλάντευσή τους στα πετάλια δίνουν το μεγαλείο της χαράς και της ευγνωμοσύνης για την παρουσία της μουσικής.
3) If These Trees Could Talk - “Above the Earth, below the Sky”: Heavy post καταστάσεις. Ουσιαστικά, ξεδίνουν για να ετοιμάσουν το έδαφος του πιο γοητευτικού δισκογραφικού εγχειρήματός των. Βέβαια, αυτό δε μειώνει ούτε στο ελάχιστο τον παρόντα δίσκο, αφού είναι γεμάτος εν αφθονία από στιγμές που σε καθηλώνουν. Ενώ την όλη φάση κερδίζει το “Below the Sky” με την πιο post goth εισαγωγή του μπάσου και τις αρμονικές ακολουθίες των κιθάρων. Να μην προσπεραστεί.
4) OSI - “Blood”: Στον δικό τους κόσμο, στη δική τους αντίληψη, στο δικό τους prog σταυροδρόμι συνεχίζουν ακάθεκτοι τρία χρόνια πριν παραδώσουν στη μουσική σκηνή τον πιο σκληρό τους, ηχητικά, δίσκο. Αποκορύφωμα στην παρούσα δισκογραφική τους σφραγίδα το υπέροχο και νωχελικά ζωντανό “Stockholm” με τον Akerfeldt επίτιμο καλεσμένο, να ζεσταίνει ακόμη περισσότερο τα πάντα με τη φωνή του.
5) Winter Crescent - “Battle of Egos”: Και καλά demo. Αν όλα τα demos που κυκλοφορούσαν εκεί έξω είχαν αυτόν τον ήχο και αυτή την πληρότητα του περιεχομένου, τότε καμία επίσημη ολοκληρωμένη κυκλοφορία δε θα ήταν σημαντική. Progsters με την καθολική έννοια της λέξης και της πράξης. Εξαιρετικές κιθάρες και ενθαρρυντικές φωνητικές απόπειρες από τον Σπυριδάκη, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα γίνεται ευρέως γνωστός μέσα από το αρκετά υποσχόμενο ντεμπούτο των Nevermore-ικών Rex Mundi. Ο δίσκος των Κρητικών, πάντως, δεν αφήνει περιθώρια διαμαρτυριών, αφού τα παιδιά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και ουσιαστικά, μας άφησαν διψασμένους από τότε…
Εξώφυλλο:
32 Likes
2009
HONOURABLE MENTIONS
-
Architects - Hollow Crown
-
Every Time I Die - New Junk Aesthetic
-
Steel Panther - Feel The Steel
-
Five Finger Death Punch - War Is the Answer
-
Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings
-
Clutch - Strange Cousins from the West
-
Vektor - Black Future
**
TOP 5
5. Leprous - Tall Poppy Syndrome
Ένα πραγματικά φανταστικό ντεμπούτο μιας τεράστιας μπάντας για το είδος
4. Muse - The Resistance
όταν μετά το Black Holes βγάζεις το Resistance , δεν ξανακατεβαίνεις από την στρατόσφαιρα εύκολα
3. Riverside - Anno Domini High Definition
Απ’ τις αγαπημένες μου δουλειές τους , απολαύσαμε και στο πρόσφατο λαιβ
2. Alice in Chains - Black Gives Way to Blue
φορτισμένος και συγκινητικός δίσκος , με κομματάρες που στέκονται στο ίδιο ύψος με τα κλασικά . Κλασικός είναι κι αυτός , βασικά
1. Mastodon - Crack The Skye
νομίζω με αυτό τον δίσκο πείσθηκαν και οι τελευταίοι . Σπουδαίο σερί ( και εξωφύλλων )
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
33 Likes
2009:
#5+1
Radio Moscow - Brain Cycles
Φοβερό δισκάκι με blues και 70’s τζούρες, με ταχύτητες, με ενέργεια, με μπόλικη ψυχεδέλεια και βαρβάτο jamming για να βλέπεις και εσύ κύκλους σαν τον viral, ανώνυμο φίλο raver.
#5
ΟΜ - God is Good
Νομίζω ότι εδώ ο Cinseros καταλήγει στον ήχο που αναζητούσε με τους OM. Είναι ο πιο τόσο - όσο δίσκος τους, με ένα τιτάνιο Thebes να ορίζει τον δίσκο, ένα Meditation να ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο και τα Cremation Ghat να διαφοροποιούνται και ταυτόχρονα να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου του God is Good. Ακούγεται καλύτερα στις κατάλληλες συνθήκες.
#4
Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists & Night Raider
Όπως πολύ σωστά είπαν και άλλα παιδιά, οι CBP για μια περίοδο ήταν ένα τεράστιο μυστήριο, σαν ένα μουσικό θαύμα που θαρρείς ότι σου δόθηκε απλόχερα και είναι τόσο όμορφο που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι είναι αληθινό, ότι συμβαίνει. Δεν μπορεί η κληρονομιά των Floyd να παρουσιάζεται τόσο αψεγάδιαστη, μπολιασμένη με folk, με post, με εκκλησιαστική μουσική, ψαλμωδίες και τρομακτική ατμόσφαιρα. Μετά το σοκ του A Love… έρχεται ένας διπλός δίσκος 120 λεπτών με ανεξίτηλες κορυφές. Ξεκινάς με Burnt και Rise up και το πιστεύεις ότι κάποιος σου κάνει πλάκα. Δεν μπορεί κάποιος, από το πουθενά, να παίζει έτσι. Και συνεχίζει: crossing the bar, 200 tons, song for the loved, human nature…και χωρίς να έχεις ξεπεράσει το σοκ, το 18λεπτο time of ye life είναι μία από τις καλύτερες στιγμές των floyd, βγαλμένες από τα πιο τρελά σου όνειρα. Δεν μπήκε στην 3άδα γιατί σε 120 λεπτά υπάρχουν και στιγμές λιγότερο μεγαλειώδεις που όμως συνολικά εξυπηρετούν το σύνολο του έργου. Το όνειρο θα κρατήσει έναν ακόμα δίσκο.
#3
Kylesa - Static Tensions
Το πράγμα είχε φανεί από το Time will Fuse its Worth. Εδώ όμως οι Kylesa παραδίδουν έναν τρομακτικά δεμένο και full πορωτικό δίσκο, με διπλό drumming, απίστευτες ριφάρες και κολασμένα φωνητικά της Laura και του Phillip. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εδώ διαφοροποιούνται και γράφουν τα τεράστια κομμάτια Unknown Awareness & Running Red. Κομμάτια με δομές και ηχητική κατεύθυνση που θα ζήλευαν πάρα πολλές μπάντες, από άλλους χώρους. Κομμάτια που έχουν τον δικό τους μοναδικό τρόπο να σε πορώνουν. Τα υπόλοιπα δεν πάνε πίσω. Χώσιμο όπως πρέπει για αρχή με Scapegoat, υπερπόρωση στα γύρισματα των Said and Done και Nature’s Preadators, ένα φανταστικό Only One, μεγάλο κλείσιμο με to Walk Alone. Εκείνα τα 55 λεπτά στην Σφεντόνα πρέπει να μην έκανα headbanging, συνολικά 37 ολόκληρα δευτερόλεπτα.
#2
Mono - Hymn to the Immortal Wind
Οι Ιάπωνες πιάνουν κορυφή και εμείς έχουμε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο ένα μόνιμο χαμόγελο, από την ομορφιά που ακούμε και αντικρύζουμε. Είναι τρομερή η δύναμη της μουσικής τους, είναι βίωμα, είναι θεραπεία της ψυχής. Τι να πεις για το Ashes in the Snow…πως να αντιμετωπίσεις το 2ο μισό του Pure as Snow…πως να μην πετάξεις μακριά στο Silent Flight…Δίσκος που έχει σημαδεψει πάρα πολλές μοναχικές στιγμές αναζήτησης, δεν μπορεί παρα να έχει γράψει βαθιά στην καρδιά.
#1
Mastodon - Crack the Skye
Οι Mastodon εδώ φτάνουν ώριμοι όσο ποτέ, στο magnum opus τους. Το Czar είναι το τραγούδι της δεκαετίας, το Last Baron είναι μια σύνθεση μεγαλείου, που αναδεικνύει όλη τους πορεία και το σύνολο του Crack the Skye είναι τέτοιο που στέκεται επάξια στην κορυφή της χρονιάς που κλείνει την πιο έντονη, μουσικά, δεκαετία της ζωής μου. Πάμε στα επόμενα!
27 Likes
2009
ΑΥΤΟ | ΑΥΤΟ | ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Argus - S/T
Ορμητική είσοδος στο προσκήνιο για τους Αμερικανούς cult metal ήρωες Argus, οι οποίοι για κάποιο λόγο κατηγοριοποιήθηκαν ως doom μπάντα - στην πραγματικότητα έπαιζαν τίγκα κλασικό μέταλλο, συχνά με επικές διαθέσεις, ΟΚ και με πιο βαριά/αργόσυρτα περάσματα αλλά και ποιος δεν έχει σ’ αυτόν τον χώρο. Anyway, το ομώνυμο αυτό άλμπουμ τους είναι πρακτικά τέλειο για ντεμπούτο, με μπαράζ ριφάρες - δισολιάρες από τις καλύτερες Maiden παραδόσεις και αγέρωχα, εξαιρετικά φωνητικά.
- Ava Inferi - Blood of Bacchus
Η μαγεία του πορτογαλικού fado σε metal πλαίσιο, part 1. Μετά την αποχώρησή του από τους Mayhem ο φίλτατος Rune ρίχνει πια όλο το βάρος στο πολύ διαφορετικό συγκρότημα που είχε με το έτερόν του ήμισυ, Carmen Simoes (φωνάρα η κυρία Blasphemer), και το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό. Οι In the Woods συναντούν τους (παλιούς) Moonspell και το συγκινησιακό βάρος είναι αβάσταχτο, ιδίως σε κάτι Appeler les Loups και - κυρίως - Tempestade.
Πώς κατάφερε ένας Νορβηγός μέσα σε λίγα χρόνια να αφομοιώσει σε τέτοιο βαθμό μια τόσο διαφορετική μουσική κουλτούρα, είναι άξιο απορίας - και θαυμασμού…
- Blackholicus - Megaforte
Δεύτερος και δυστυχώς τελευταίος δίσκος γι’ αυτό το one-of-a-kind συγκρότημα, από τις μεγαλύτερες περιπτωσάρες του heavy metal των 00s. Οι Blackholicus δεν θύμιζαν τίποτα και κανέναν (μόνο με Slough Feg μπορούν να γίνουν κάποιοι παραλληλισμοί, κι αυτοί μάλλον καταχρηστικά), στο μικρόφωνο μια κοπελιά που τσίριζε πάνκικα, θέματα κλασικότροπα, προγκ κλπ, γενικώς δεν ξέρεις τι σε περιμένει σε κάθε στροφή. Το επόμενο συγκρότημα που πρέπει να ανακαλύψουν όσοι ψάχνουν το πρωτότυπο, το διαφορετικό στο ατσάλι τους.
- The Builders and the Butchers - Salvation is a Deep Dark Well
Επιλογή σχεδόν αυτοκτονική τούτη δω. Τόσα χρόνια απολαμβάνω να κοροϊδεύω τον χρήστη @hopeto για όλες αυτές τις βλαχοαμερικανιές που καταβροχθίζει τη μία μετά την άλλη, ήρθε η στιγμή να παραδεχτώ ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας δίσκος σε αυτό που λένε Americana ο οποίος αγγίζει και μένα. Oh well, η μισή ντροπή δική μου κι όλη μαζί δική του. Δεν ξέρω αν μπορεί καν να θεωρηθεί country τούτο δω, μάλλον όχι απ’ ό,τι έχω καταλάβει, περισσότερο folk αλλά με αμερικάνικο άρωμα ακούγεται στ’ αυτιά μου. Και είναι απίστευτο.
- Children - Hard Times Hangin’ at the End of the World
Από το “re-thrash” φαινόμενο των 00s ελάχιστοι κατάφεραν να αποδείξουν ότι ήταν κάτι παραπάνω από Antrax/Exodus κλώνοι και ότι άξιζε να ασχοληθούμε μαζί τους για πάνω από 10 λεπτά. Όπως πάντα βέβαια υπάρχουν και οι αδικημένοι. Π.χ. οι Νεοϋρκέζοι Children, ένα συγκρότημα που δεν θύμιζε thrash σε τίποτα. Ούτε το όνομα, ούτε το image, ούτε το εξώφυλλο, τίποτα. Είχαν όμως το μόνο πράγμα που (θα έπρεπε να) έχει σημασία: Τρομερές κομματάρες - πρωτότυπες, καταιγιστικές, χορταστικές.
- Forsaken - After the Fall
Άλλος ένας δίσκος από το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του epic doom metal (γιατί ποιος θα σκεφτόταν να ψάξει στη Μάλτα) και στέκομαι πιστός στο ραντεβού. Ίσως ό,τι καλύτερο έφτιαξαν ποτέ μαζί με το Dominaeon, που ξέρω, δεν σας λέει κάτι αυτό αλλά θα έπρεπε, αλήτες. Με τους Solitude Aeturnus διαλυμένους και τους Candlemass να παίρνουν σιγά σιγά την κάτω βόλτα (sad but true), δεν έχετε και πολλές ανάλογα ποιοτικές επιλογές σ’ αυτόν τον χώρο. Τι ωραίο συγκρότημα ρε πούστη μου.
- Hyubris - Forja
Η μαγεία του πορτογαλικού fado σε metal πλαίσιο, part 2. Όπως και στους προαναφερθέντες Ava Inferi, έτσι και στους - ακόμα πιο obscure - Hyubris τη διαφορά κάνει ο συνδυασμός ατμοσφαιρικών/οπερατικών ηχοτοπίων με αυτή τη χαρακτηριστική γλυκόπικρη γεύση της μουσικής παράδοσης της χώρας των θαλασσοπόρων. Φωνάρα και εδώ, από την δεσποινίδα Filipa Mato, ενώ την παράσταση κλέβει αυτή η απίθανη ασκομαντούρα που όσο κυλάει το άλμπουμ τόσο περισσότερο βάζει τη σφραγίδα της στα μουσικά τεκταινόμενα.
- Isole - Silent Ruins
Οι αγαπημένοι Σουηδοί doomsters διένυαν σίγουρα την πιο γόνιμη περίοδό τους τότε, κυκλοφορώντας μέσα σε λίγα χρόνια μια σειερά δίσκους που ήταν πάντα σε υψηλότατο επίπεδο (ενώ, θυμίζω, Daniel και Crister παράλληλα έδιναν πόνο και με τους Ereb Altor). Επειδή όμως το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς, έπρεπε να βρίσκουν συνεχώς καινούργιους τρόπους να κρατάνε το ενδιαφέρον, όπως στο Silent Ruins, όπου εισέρχονται μέχρι και σε doom/death χωράφια - και το κάνουν άψογα.
- Kultur Shock - Integration
Στα Βαλκάνια γεννήθηκα / Από το ψέμα βαρέθηκα / Τώρα δρόμους περπατώ / Την αλήθεια για να πω / Όπου πάω τραγουδάω / Ούτε κλαίω, ούτε γελάω / Όμως πάντα προσπαθώ / Την αλήθεια να σας πω. Όχι δεν είναι κάτι δικό μου, είναι αυτούσιοι στίχοι στο Balcchanalia, κομμάτι από το Integration των Kultur Shock που περιλαμβάνει επίσης στίχους στα Βουλγάρικα, Σερβοκροατικά και Τούρκικα. Πώς γίνεται να μη σε συγκινεί αυτή η μπάντα; Μουσικές για γλέντι, μουσικές για κηδεία, μουσικές των άκρων. Μουσικές βαλκανικές.
- Madder Mortem - Eight Ways
Όπως έχει συμβεί και με τόσες άλλες περιπτώσεις, ο (uderground πάντα) ντόρος γύρω από τους Madder Mortem το 2009 είχε πια παρέλθει, και μάλλον ανεπιστρεπτί. Τέλεια 
Τώρα μπορούμε να “αναμετρηθούμε” όπως πρέπει. Καλοί μου φίλοι, δεν σας ζητώ δεύτερο All Flesh is Grass ή Deadlands, μόνο να ξεπεράσετε το Desiderata. Μπορείτε; Είστε σίγουροι; Για να δω τα πειστήρια. Χμμμμ ΝΑΙ. Ειδικά στο Get that Monster out of Here (μετά από πολλούς άλλους ύμνους) δεν έχω πια καμία αμφιβολία. ΕΠΟΣ. Μπράβο ρε λεβέντες (και λεβέντισσα).
- My Dying Bride - For Lies I Sire
Αν έπρεπε να ονομάσω ένα συγκρότημα που η ποιότητά του είναι αντιστρόφως ανάλογη του hype που προκαλεί ο εκάστοτε καινούργιος δίσκος του, τους My Dying Bride θα έλεγα. Apparently, excellence is boring (!). Πρέπει να είσαι ήδη οπαδός για να ξέρεις ότι (και) στο For Lies I Sire οι αειθαλείς Άγγλοι παραδίδουν μαθήματα ατμοσφαιρικού doom/death metal, αλλιώς ούτε που έδωσες σημασία, τι αδικία… Και μόνο που ακούς ξανά, μετά από τόσα χρόνια, εκείνους τους ήχους από βιολί, κάτι σκιρτάει μέσα σου.
- Paradise Lost - Faith Divides Us, Death Unites Us
The lost Paradise Lost album (αχαχούχα) στην πορεία αποκατάστασης της σχέσης μου μαζί τους: Δεν ασχολήθηκα καν όταν βγήκε, μην αντέχοντας την προοπτική μίας ακόμα απογοήτευσης. Το άκουσα τρία χρόνια αργότερα, όταν έφυγε εκείνο το απωθημένο που λέγαμε, και εξεπλάγην ευχάριστα με την ποιότητα …του πρώτου μισού, από το As Horizons End μέχρι το ομότιτλο. Το ρίχνει λίγο* το δεύτερο μισό, η αλήθεια είναι, αλλά η δουλειά έχει γίνει ήδη.
*Λίγο είπα ε! Δεν είναι του πεταματού. Το Last Regret είναι σπουδαίο κομμάτι, μια χαρά και το Rise of Denial, αυτό το Living with Scars όμως τελείως cringe ρε…
- Ram - Lightbringer
Καλώς τα κριάρια. Μία από τις σημαντικότερες μπάντες για το εκ Σκανδιναβίας ορμώμενο ρεύμα αναβίωσης του κλασικού μέταλ, καθώς σε μεγάλο βαθμό του άνοιξαν τον δρόμο (μαζί με τους Wolf φυσικά), οι Σουηδοί Ram στο Lightbringer κατέθεσαν μάλλον τον καλύτερό τους δίσκο, γεμάτο Priest-ικό ατσάλι (με ολίγη από Mercyful Fate). Από στιχουργικό περιεχόμενο μόνο δεν το ‘χανε, βλ. Suomussalmi (ας τους πει κάποιος ότι οι Φινλανδοί “ήρωες” μετέπειτα συμμάχησαν με τον Χίτλερ…) που βέβαια κατά τ’ άλλα είναι μεγάλος ύμνος, τι να τους κάμω…
- Scythian - To Those Who Stand Against Us…
Τούτοι δω οι Λονδρέζοι τικάρουν όλα τα κουτιά μου σε ό,τι αφορά το ακραίο metal: α) συγκεντρώνουν τα καλύτερα στοιχεία από death, thrash, black, ακόμα και grindcore σε στιγμές, β) το κάνουν με χαρακτήρα και πρωτοτυπία, καταφέρνοντας να ακουστούν φρέσκοι, γ) δημιουργούν μια ατμόσφαιρα χάους χωρίς η μουσική τους να είναι χαοτική (και επίσης χωρίς να ακούγονται “βόθροι” - πολύ βασικό για μένα) και δ) εδώ έχουν γράψει ένα σωρό κομματάρες, με επιστέγασμα το επικό Kurgan Funeral Chant.
- Seventh Angel - The Dust of Years
This one is for the Doom Ladies @Silent_Winter / @OwlKitty. Τούτοι δω οι Άγγλοι είχαν βγάλει στα early 90s δύο εξαιρετικά άλμπουμ σε ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ, κατά βάση thrash αλλά με γενναίες δόσεις doom, κάτι που σπάνια έως ποτέ έχει ακουστεί. Κοντά 20 χρόνια μετά, στην πρόσκαιρη επιστροφή τους, αντιστρέφοντας τις παραμέτρους έπαιξαν κυρίως αργά ενώ και η “γαρνιτούρα” μεταφράζεται περισσότερο ως death παρά ως thrash. Όπως και να 'χει, διάολε, τι κομμάτια. Ειδικά εκείνο το φανταστικό Abelard and Heloise…
- Universe217 II
Η πιο υπέροχα απόκοσμη μπάντα στο μελωδικό doom (το ότι είναι ελληνική είναι το λιγότερο, αλλά εθνική περηφάνια ε) καταφέρνει το δεύτερο χτύπημά της και είναι εξίσου συντριπτικό με το πρώτο, κι ας είναι πολύ πιο σύντομο σε διάρκεια. Μέσα σε 21 λεπτά καταφέρνουν να “πουν” τόσα πολλά, να ξυπνήσουν τόσα συναισθήματα, να κάνουν τόσες ευαίσθητες χορδές μας να πάλλονται. Για άλλη μια φορά τι να πεις για τη φωνάρα της Τάνιας, τις συνθεσάρες του Μάνου, τις μαγικές πινελιές όπως εκείνα τα μεγαλοπρεπή πνευστά. Χίλια μπράβο ρε σεις.
Tier A
- Aherusia - And the Tides Shall Reveal the Traces
Αρχικά σκεφτόμουνα να γράψω το κείμενο για τους Aherusia υπό μορφή μαντινάδας (…) αλλά τελικά επικράτησε η σωφροσύνη και το γραφικόμετρο θα παραμείνει - για την ώρα - ασφαλές. Στο κάτω - κάτω οι ίδιοι στην πορεία απέδειξαν ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια μπάντα που “παίζει black metal με την κρητική λύρα σε ρόλο lead οργάνου” όπως τους είχα σχηματοποιήσει αρχικά, απλά δεν μπορώ να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, λόγω βιωμάτων ταυτιζόμουν - και ταυτίζομαι - σε βαθμό αηδίας με αυτό το (φαινομενικό) gimmick. Οι “πεπειραμένοι” γαμωσταυρέητορς μού βάζανε χέρι τότε, τι τους ακούς αυτούς τους Rotting Christ γ’ διαλογής κ.ο.κ., τίποτα εγώ, δεν χαμπάριαζα. Απλά έβαζα στο ριπίτ Lux Occulta και Methexis και ξαναπήγαινα στον έβδομο ουρανό με τις κοντυλιές του Αντώνη. Who would have thought “air lyra” could be a thing (ωχ, δεν τη γλιτώνει τελικά εκείνο το γραφικόμετρο…).
- Count Raven - Mammons War
Η μεγάλη επιστροφή των Σουηδών ηγετών του κλασικού doom metal είναι γεγονός, με έναν από τους καλύτερους reunion δίσκους όλων των εποχών και δεν παίρνω πίσω ούτε γράμμα απ’ αυτή τη δήλωση. Ο μεγάλος Fodde, (πάμε άλλη μια φορά) ένας από τους κορυφαίους metal κιθαρίστες έβερ και σίγουρα μέσα στους 2-3 τοπ του doom, σου αφήνει την αίσθηση ότι στη ζωή του έχει ακούσει α) Sabbath και β) διάφορα πράγματα από progressive rock, ίσως και μερικά soundtracks (όπως φαίνεται στο ομότιτλο του Mammons War ή στο Increasing Deserts). Αυτά! Απλή, απλούστατη η συνταγή του - σε κάθε κομμάτι ένα-δύο, άντε τρία Iommi-ικά riffs, ένα ή δύο τρο-με-ρά solos και κάποια τσαχπινιά με πλήκτρα (βλ. Scream, To Kill a Child κ.ά.) - αλλά δεν λαθεύει π-ο-τ-έ. Μόνο ανώτατη έμπνευση, μόνο κομματάρες, μόνο συγκίνηση ή πώρωση, μόνο doom, μόνο Dan motherfuckin’ Fodelius. ΟΥΓΚ 
- Napalm Death - Time Waits For No Slave
Δεν υπάρχει αυτό που έχουν κάνει οι Napalm Death στον 21ο αιώνα. Έτσι είναι οι “βετεράνοι” ρε; Από το Enemy of the Music Business και μετά έχουν διαγράψει μια πορεία διαρκώς ανοδική, η οποία μάλιστα δεν δείχνει σημάδια επιβράδυνσης ή κούρασης. Κάθε καινούργιος δίσκος τους σου αφήνει την αίσθηση ότι είναι ακόμα καλύτερος από τον προηγούμενο, πιο πωρωτικός, πιο πλούσιος, πιο προκλητικός στο πώς συνδυάζουν το κλασικό τους grindcore με ενδιαφέρουσες πινελιές, πειραματισμούς, καινοτομίες οι οποίες εισάγονται με σοφό τρόπο, ώστε να μην υπονομεύεται ούτε στο ελάχιστο η απαράμιλλη ηχητική τους επίθεση και παράλληλα το ενδιαφέρον να διατηρείται αμείωτο από άλμπουμ σε άλμπουμ. Γι’ αυτό έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου ότι το grindcore δεν είναι θόρυβος “έτσι να διασκεδάσουμε ένα μισαωράκι”, για να το παίξεις στο ανώτατο επίπεδο πρέπει να είσαι μεγάλος καλλιτέχνης. Όπως οι Napalm Death.
- Paradox - Riot Squad
Και πείτε μου τώρα εσείς, όταν μια μπάντα από εκεί που δισκογραφούσε μια στις τόσες (για να ακριβολογύμε, η ακολουθία ήταν 1987 - 1989 - 2000 - 2008) ξαφνικά σπάει το μοτίβο και κυκλοφορεί δισκάρα μόλις έναν χρόνο μετά (από την προηγούμενη δισκάρα), τι ακριβώς πρέπει να υποθέσουμε; Αν εγώ βγάλω το συμπέρασμα ότι τα 8 χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ Collision Course και Electrify οι Paradox είχαν γράψει υλικό όχι για μία δισκάρα αλλά για κάμποσες (γιατί και το επόμενο δεν άργησε), θα είμαι ο περίεργος της υπόθεσης; Πάτε καλά μωρέ; Προσπαθείτε να με βγάλετε απ’ τα ρούχα μου; Ελάτε να σας φιλήσω ρε αλήτες. Πάλι με ξετινάξατε μ’ αυτόν τον συνδυασμό επιθετικότητας και μελωδικότητας που όμοιό του δεν βρίσκω σε άλλη thrash μπάντα, ούτε στη Γερμανία ούτε πουθενά. Λίγες παλιές μπάντες (από τα 80s δηλαδή) έχουν ανέβει στην εκτίμησή μου όσο οι Paradox.
- Protomen Act II: The Father of Death
Αφού λοιπόν την πατήσαμε με τις χρονολογίες του πρώτου Protomen (μεγάλο fail), ας εξιλεωθούμε μερικώς με την απόδοση του πρέποντος respect στον διάδοχό του, το Father of Death. Έναν δίσκο που δεν ξέρω αν είναι ανώτερος, ισάξιος ή υποδεέστερος του ντεμπούτου και υποψιάζομαι ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί η ουσία είναι ότι βάζει κι αυτός το λιθαράκι του στην αφήγηση της ιστορίας του Thomas Light και του Albert Wily. Να ξεκαθαριστεί δε, αν υποθέσουμε ότι χρειάζεται, ότι οι Protomen ΔΕΝ είναι μόνο για τους οπαδούς του Mega Man. Εγώ ας πούμε δεν έχω παίξει ποτέ το παιχνίδι, αλλά απολαμβάνω μια χαρά τη μουσική των Protomen. Είναι κλασική φάση rock opera, με την ιδιαιτερότητα της παραπομπής στην αισθητική των 80s, και όχι με κιτς τρόπο αλλά καλόγουστα, με πανέμορφες μελωδίες, εξαιρετικές ερμηνείες και σωστά πιασάρικη τραγουδοποιία.
- Spiritus Mortis - The God Behind the God
Σαν τον @ChrisP κι εγώ, ξέθαψα τούτο δω μετά από χρόνια και βασικά μούντζωνα τον εαυτό μου γι’ αυτό - το ότι δηλαδή χρειάστηκε να περάσει τόσος καιρός για να το ξαναβάλω να παίξει. Τι αρχοντική δισκάρα είναι αυτή! Κάνει την έκπληξη με το καλημέρα (για δίσκο με τραγουδιστή τον Albert, θα περίμενες αρχή full-on Reverend Bizarre) ανοίγοντας με το ισοπεδωτικό Man of Steel και στη συνέχεια απλά σε γλεντάει non-stop. Όποτε γουστάρει ρίχνει ταχύτητες, όποτε γουστάρει τις ξανανεβάζει, παντού παθιασμένες ερμηνείες και παιξίματα, ψαρωτικός όγκος, riffs και μελωδίες που έχουν τη στόφα του κλασικού, πραγματικά δεν θες και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή σου. Δίσκος που ορίζει το κλασικό doom, γεφυρώνει το σήμερα με το ένδοξο χθες και παράλληλα δείχνει τον δρόμο προς το επιδοφόρα απελπισμένο αύριο, χωρίς να ακούγεται ούτε στιγμή “κουρασμένος” ή “παρωχημένος”.
- Ulcerate - Everything is Fire
Όπως θα εμπεδωθεί και τα επόμενα χρόνια, οι Ulcerate είναι πολύ, πάρα πολύ μπροστά σε ό,τι αφορά οποιαδήποτε παράμετρο του ακραίου ήχου. Έτσι, ήδη στο δεύτερο άλμπουμ τους έχουν γίνει masters στο να παίζουν με τον ακροατή και τις προσδοκίες του. Τρανό παράδειγμα το εναρκτήριο Drown Within, που μπαίνει δυσοίωνα αλλά απρόσμενα συγκρατημένα, σχεδόν εμβατηριακά, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι τι θα γίνει τώρα, θα συνεχίσουν έτσι ή θα ακολουθήσει κάποιο ξέσπασμα; Και πότε; Εννοείται ότι τελικά το ξέσπασμα έρχεται, αλλά όταν το επιλέγουν εκείνοι και όχι όταν θέλεις ή το περιμένεις εσύ. Και αυτό το παιχνίδι γάτας - ποντικιού (το ποντίκι είσαι εσύ, αν δεν το κατάλαβες) συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του Everything is Fire, ενός δίσκου εντελώς κυριολεκτικού όσον αφορά το τι κάνει στα αυτιά σου και στην ψυχοσύνθεσή σου όταν κάνεις το “λάθος” να βάλεις να το ακούσεις.
- Vektor - Black Future
Συνεχίζοντας λοιπόν αυτό που έλεγα πριν για το ρεύμα της thrash αναβίωσης: ΟΚ για ένα φεγγάρι είχε πλάκα αυτή η beer-and-white-sneakers nostalgia φάση, αλλά πολύ σύντομα (υπερβολικά σύντομα θα 'λεγε κανείς) έγινε εμφανές ότι για να μείνει κάτι λίγο πιο απτό, λίγο πιο ουσιαστικό, έπρεπε να βγει μπροστά κάποιος να δημιουργήσει μια καινούργια σχολή ώστε να κουβαλήσει το είδος προς το μέλλον - ή, τουλάχιστον, να μείνουν κάμποσα future classics από όλο αυτό το πράγμα, να πούμε ότι άξιζε τον κόπο. Τελικά έγινε πράξη το “τουλάχιστον” από τους Vektor, καθώς η υπόλοιπη σκηνή (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αποδείχθηκε πλήρως ανάπηρη για να τους ακολουθήσει. It is what it is. Κρατάμε λοιπόν ό,τι μπορούμε, εν προκειμένω το βγαλμένο από επιστημονική φαντασία υπερτεχνικό thrash του Black Future, με τους Voivod-ισμούς του και τα υπόλοιπα κατορθώματά του, εν αναμονή των επόμενων επών.
- Wolf - Ravenous
Το 2009 οι πρωτοπόροι του NWOTHM Wolf συμπλήρωναν 10 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, έχοντας κυκλοφορήσει 4 δίσκους που ο ένας ήταν καλύτερος και πιο σαρωτικός από τον άλλον. Με έναν τρόπο έπρεπε να γιορταστεί αυτό, με κάτι σπέσιαλ. Το να μεταφραστεί αυτό στο magnum opus τους μάλλον παραήταν φιλόδοξο, το Ravenous δεν είναι τέτοιο. Τι θα λέγατε λοιπόν για ένα από τα καλύτερα έβερ τραγούδια τους, ή έστω ένα από τα απόλυτα riffs τους. Ναι! Αυτό ακριβώς έγινε εδώ. Speed On. Εύγλωττος τίτλος, χωρίς πολλά πολλά, και αυτό το riff ρε σεις… Αυτό το riff… Θέλω να βάλω τα κλάματα με το πόσο θεϊκό είναι. Όχι ότι σταματάνε εκεί τα highlights του Ravenous, κάθε άλλο, πάνε κι έρχονται τα modern heavy metal classics, ενώ σε κάποιες εκδόσεις περιλαμβάνεται και μία από τις αναπάντεχες διασκευές όλων των εποχών: Στο Alma Mater των Moonspell! Ποιος ήρθε; Κι όμως, γαμάει!
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Τη βδομάδα του 2004 οι Οld Season με το ντεμπούτο τους έμειναν οριακά εκτός πεντάδας, τώρα όμως τίποτα δεν γινόταν να τους στερήσει την ψήφο. Και η πλάκα είναι ότι το Archaic Creation δεν είναι απαραίτητα καλύτερο, απλά έπρεπε οπωσδήποτε να πλασαριστούν εδώ κάποια στιγμή οι λατρεμένοι Ιρλανδοί epic metallers και ήταν ουσιαστικά η τελευταία ευκαιρία: Το επόμενο άλμπουμ τους είναι αρκετά καλό, αλλά έχει μια κραυγαλέα έλλειψη - δεν τραγουδάει πια στους Old Season ο Frank Brennan, επίσης των Mourning Beloveth (γαμώτο πρέπει να ασχοληθώ και μ’ αυτούς κάποτε).
Και για να καταλάβει κανείς τη διαφορά μεταξύ του Frank και του κατά τ’ άλλα τίμιου John Bonham (δεν σας κάνω πλάκα, έτσι τον λένε τον σημερινό τραγουδιστή των Old Season) αρκεί να ακούσει το Beyond the Black του 2017 και αμέσως μετά τα δύο πρώτα τους, μεταξύ τους και αυτό εδώ: Δεν θα πω ότι ο Frank είναι όλα τα λεφτά, αλλά αυτή η χαρακτηριστική βαθιά, εκφραστική φωνή του ανεβάζει κάμποσα επίπεδα το έτσι κι αλλιώς φανταστικό υλικό της μπάντας, κάπου μεταξύ epic και doom, με έντονη παρουσία πλήκτρων αλλά χωρίς να ακούγονται ποτέ πομπώδεις ή βαρυφορτωμένοι, αντίθετα το feeling που βγαίνει είναι μιας περήφανης, μεγαλοπρεπούς μελαγχολίας. Κάπως σαν να στέκεσαι στο έρημο πια πεδίο της μάχης και να αναλογίζεσαι τι κέρδισες και τι έχασες.
Foul price that sees our freedom won…
NUMBER FOUR
.............
Άλλο ένα underground διαμάντι που παραμίλαγα τότε μαζί του την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι ασχολούνταν …με όλα αυτά τα γνωστά που έχουν αναφερθεί εδώ αυτή τη βδομάδα τέλος πάντων. Ανάποδος, μπορεί, αλλά αν δεν ακούσεις Manimal και το The Darkest Room μη βιαστείς να με κρίνεις. Πρέπει βέβαια να είσαι λάτρης του power metal για να μπορείς να νιώσεις.
Τότε θα εκτιμήσεις το εκλεκτικό μείγμα της μπάντας, που γεφυρώνει τα στυλ και των δύο πλευρών του Ατλαντικού (…ε ναι, φυσικά και είναι Σουηδοί, τι άλλο θα ήταν) και μάλιστα προσθέτοντας με έξυπνο τρόπο και κάποιες πιο “μοντέρνες” πινελιές, που κανονικά θα ακουγόταν τελείως μαλακία ένα τέτοιο αποτέλεσμα (δεν είμαι “ιδεολογικά” αντίθετος ε, εμπειρικά μιλάω), κι όμως οι Manimal το κάνουν να δουλεύει. Θα εκτιμήσεις τα σχετικά απλά αλλά πολύ αποτελεσματικά riffs, κυρίως σε mid tempo καταστάσεις, που υπηρετούν πάντα οτιδήποτε θέλει να πει το εκάστοτε κομμάτι και τίποτα περισσότερο. Θα εκτιμήσεις επίσης τις πλούσιες ενορχηστρώσεις, με ωραιότατα και πολύ μετρημένα πλήκτρα / πιάνα σε καίρια σημεία, να εμπλουτίζουν το άκουσμα.
Και, πάνω απ’ όλα, θα εκτιμήσεις την κα-τα-πλη-κτι-κή φωνή του Samuel Nyman - πεντακάθαρη, αρκούντως τσαμπουκαλεμένη όταν χρειάζεται και οργασμική όταν σημαδεύει τα αστέρια. Τι εύρος, τι εκφραστικότητα, τι πάθος - τι επικούς αοιδούς βγάζεις (ξανά και ξανά) μωρή Σουηδιάρα…
NUMBER THREE
.............
Σε μια χρονιά λοιπόν με τόσες φανταστικές doom δισκάρες για όλα τα γούστα, από παραδοσιακό μέχρι οριακά χεβιμεταλλάδικο, και από επικό μέχρι πειραματικό και ατμοσφαιρογοτθικό, ο τίτλος του doom δίσκου της χρονιάς και ενός από τους καλύτερους γενικώς πάει στους (drum roll) Σουηδούς Griftegård με τον πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα full-length δίσκο τους, το Solemn - Sacred - Severe. Υποπτεύεστε ήδη όσοι δεν τους έχετε ακούσει (οι συντριπτικά περισσότεροι, φοβάμαι) ότι κάτι έχουν κάνει σωστά, τι όμως;
Είναι αυτό που λέμε καμιά φορά αλλά είναι καλό να το λέμε ακόμα πιο συχνά για να μην το ξεχνάμε, γιατί είναι μεν αλήθεια ότι ισχύει λίγο - πολύ για κάθε είδος μουσικής αλλά τολμώ να πω ότι εν προκειμένω είναι ακόμα πιο κρίσιμο: Στο doom πάνω απ’ όλα μετράει το συναίσθημα και σ’ αυτό το κομμάτι κανείς-δεν-το-κάνει-όπως-οι-Griftegård. Κανείς ρε, κανείς. Όταν μιλάει το συναίσθημα στο doom οι τυπικές αναλύσεις πάνε περίπατο. Τι σημασία έχει που όλα τα riffs εδώ είναι απλά, απλούστατα, στο όριο του απλοϊκού - μέχρι και riff …μίας νότας είναι το κύριο σε ένα κομμάτι (το Punishment & Ordeal). Τι σημασία έχει που η κατά τ’ άλλα απαράβατη αρχή της ποικιλίας εκφραστικών εργαλείων εδώ έχει πάει διακοπές - με τη μοναδική εναλλαγή να είναι μεταξύ αργού και πολύ αργού. Και τι σημασία έχει που τα παραπάνω είναι θεωρητικά συνταγή καταστροφής όταν μιλάμε για κομμάτια που φτάνουν μέχρι και τα 11 λεπτά.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάθε φράση του Thomas Eriksson ακούγεται σαν να είναι η τελευταία του, ότι κάθε γρατζουνιά των Ola Blomkvist / Per Broddesson είναι λες και γίνεται όχι σε κιθάρα αλλά στα ίδια τους τα σώψυχα. Είναι ότι οι Griftegård μεταδίδουν πόνο με μια αμεσότητα ανατριχιαστική, που θα μπορούσε να επαναστατικοποιήσει την doom μουσική - αν υπήρχαν και άλλοι σαν κι αυτούς.
NUMBER TWO
.............
Με τους Dropkick Murphys και τους Flogging Molly να έχουν εξαντλήσει, δυστυχώς, τα δημιουργικά τους αποθέματα (και τους Tossers και Real McKenzies να κρατάνε ακόμα μεν, αλλά να έχουν επιλέξει μια niche πορεία που αντικειμενικά δεν μπορεί να “σηκώσει” επεκτάσεις, άλλο αν στην περίπτωσή τους δεν πειράζει και πολύ), ποιος θα αναλάβει να πάει το folk punk στο επόμενο επίπεδο, στην επόμενη πίστα αν προτιμάτε; Ο κλήρος πέφτει στους Dreadnoughts, οι οποίοι στο δεύτερο άλμπουμ τους, Victory Square, επιχειρούν το μεγάλο τόλμημα (μάλλον τη μεγάλη αποκοτιά) και τους βγαίνει 100%: Κόβουν τον ομφάλιο λώρο με τις μουσικές της “μαμάς” Ιρλανδίας (Καναδοί είναι, απλά υποθέτω ότι κρατάνε από κει κι αυτοί) και κάνουν ένα επικό άνοιγμα σε μια σειρά άλλες παραδοσιακές μουσικές της Ευρώπης, από σλαβικές, ουγγρικές, άλλες κεντροευρωπαϊκές μέχρι εβραϊκές και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
ΟΚ, δεν έχει φύγει τελείως το “celtic” feeling, ακόμα το συναντάμε εδώ, όπως π.χ. στο απίθανο Grace O’ Malley. Πόσο πιο γαμάτο είναι όμως που εδώ έχουμε και κομμάτια όπως το εκρηκτικό Samovar, που σε μεταφέρει νοερά στην επαναστατημένη Ρωσία του Μεσοπολέμου (Koba understood…); Ή όπως το διονυσιακό Skrigjaargen Polka, μια στιγμή πραγματικά αποκαλυπτική, που σε κάνει να δεις με άλλο μάτι μια μουσική που μέχρι πρότινος θεωρούσες βαρετή, ξενέρωτη κ.λπ.; Καλά, “διονυσιακό” είναι ούτως ή άλλως η λέξη - κλειδί εδώ. Η αμεσότητα, το νεύρο, η ένταση που βγάζουν οι Dreadnoughts σπάνια βρίσκονται αλλού, ακούστε το εισαγωγικό δίδυμο των Hottress και Ivanhoe και προσπαθείτε να μείνετε ακίνητοι - φύσει αδύνατον. Ή προσπαθήστε να αντισταθείτε στον τσαμπουκά του Boneyard και του Amsterdam - μάταιο. Ακόμα και το a cappella / pirate song Eliza Lee σε κάνει να θες να σηκωθείς και να τα σπάσεις! Και, εκτός όλων των άλλων, οι Dreadnoughts έχουν και την οξυδέρκεια να κλείσουν τον δίσκο όπως πρέπει: Μετά από όλο αυτό το ξέφρενο γλέντι, πάρε ένα ομότιτλο αργόσυρτο, ατμοσφαιρικό, βουτηγμένο στην πίκρα και στο δάκρυ.
Όταν ανακάλυψα τους Dreadnoughts το 2009 (τυχαία, από μια συλλογή με διάφορα folk punks) έλεγα “ω ρε φίλε, τι φλέβα χρυσού χτύπησα”. Ακόμα το λέω.
NUMBER ONE
.............
Όταν πήρα το παιχνίδι τελείως ζεστά (εντάξει, μήνες πίσω), κάποια στιγμή σκεφτόμουνα έτσι στα πρόχειρα - χωρίς να το πολυψάξω δηλαδή - άραγε ποιος δίσκος θα είναι το #1 μου την τάδε χρονιά, βδομάδες μετά, κι αν θα είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου τώρα ή αυτό που είχα τότε ή κάτι άλλο που τώρα δεν μου 'ρχεται. Ε, μία από τις πιο σίγουρες χρονιές ήταν το 2009. Όταν σκέφτηκα αυτό, αυτόματα η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου ήταν "μα προφανώς και θα είναι το Axe to Fall των Converge".
Αυτό το παιχνίδι ενίοτε μας κάνει να παρασυρόμαστε από τον ενθουσιασμό μας και να λέμε μεγάλα λόγια. Πριν λίγο καιρό σε μια συζήτησή μας ο χρήστης Χοπέτος αναρωτήθηκε μήπως είναι λίγο too much όλη αυτή η αποθέωση που πέφτει από πολλούς και διάφορους, “είναι όντως ρεαλιστικό τόσοι δίσκοι να σου αλλάζουν τη ζωή;” κ.λπ. Σχεδόν αντανακλαστικά υπεραμύνθηκα αυτής της τάσης (επειδή κι εγώ έχω λερωμένη τη φωλιά μου, obviously), “εντάξει ρε συ, πάθος για τη μουσική είναι αυτό, υγιές είναι, δεν το επικρίνω” και τέτοια. Δεν κρύβω όμως ότι προβληματίστηκα λίγο. Μήπως στην προσπάθειά μας να δείξουμε πόσο αγαπάμε κάποια συγκροτήματα / κάποιους δίσκους τα εξωραΐζουμε σε έναν βαθμό; Θέλω να πιστεύω πως όχι.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που θα δηλώσω τώρα είμαι 101% βέβαιος ότι δεν είναι κανένας ενθουσιασμός που μου έχει πάρει τη μιλιά, κανένα πάθος που μου θολώνει την κρίση: Δεν υπάρχει πιο πωρωτικός τρόπος να ανοίξεις ένα άλμπουμ απ’ ό,τι με το Dark Horse. Και δεν υπάρχει πρώτη πλευρά δίσκου τόσο καταστροφική, ντελιριακή, πάρτα-όλα-στη-μάπα-ρε, όσο η πρώτη πλευρά του δίσκου, με τα ακολουθούντα Reap What You Sow, ομότιτλο, Effigy | ωραίο, σάπιο doomy διάλειμμα με Worms Will Feed, Rats Will Feast | Wishing Well και Damages. Απλά έτσι είναι, τι να κάνουμε τώρα. Κανείς δεν βαράει τόσο δολοφονικά όσο οι Converge.
Όπως επίσης κανείς δεν “κόβει” τόσο βαθιά όσο οι Converge, όπως κάνουν στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, που φυσικά έχει κι αυτή τις βόμβες διασποράς της αλλά μη γελιόμαστε, βασικά έχει αυτά τα Cruel Bloom και Wretched World εκεί στο τέλος. Είχατε δεν είχατε, πάλι κομμάτια μας κάνατε.
Αυτά, δεν νομίζω ότι μπορώ να προσθέσω κάτι. Οι Converge άνοιξαν τη δεκαετία με έναν από τους 10 κορυφαίους δίσκους της και την έκλεισαν με άλλον έναν από τους 10 κορυφαίους δίσκους της.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Θα μπορούσε να είναι πολλά άλλα σ’ αυτή τη θέση, αλλά βασικά ρε συ @Lupin έλα λίγο και πες μου, δεν έχει κάτι από anime αυτό εδώ; Έτσι κάτι steampunk, κάτι σαν Μιγιαζάκι ξέρω γω;
35 Likes
2009
- Life was good back then. We just didn’t know it.
- Best team in the history of European basketball
#30-26
Summary
#30 – Κάτι περίεργα
Diablo Swing Orchestra - Sing Along Songs For The Damned And Delirious
Δεν περίμενα να μου αρέσει ο συνδυασμός του swing με το metal. Και γενικά δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνει. Αλλά αυτή η δουλειά των Diablo Swing Orchestra είναι πραγματικά καλοφτιαγμένη και διασκεδαστική.
#29
The Protomen - ACT II – The Father Of Death
Επίσης, δεν συμμερίζομαι τα μεγάλα λόγια για τους Protomen, αν και κάποια videάκια που αποδίδουν τραγούδια των Queen ζωντανά είναι ομολογουμένως εντυπωσιακά. Ίσως φταίει που δεν έχω ιδέα από Megaman. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το άλμπουμ έχει ωραίες ιδέες και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, και κερδίζει το ενδιαφέρον μου χωρίς απαραίτητα να με συγκλονίζει.
#28
Poem - The Great Secret Show
Το λιγότερο καλό και αρκετά άγουρο ντεμπούτο άλμπουμ των Poem ήταν αρκετά καλό για να τους βάλει στον χάρτη και να μας συστήσει στην υπέροχη φωνή του Προκοπίου.
#27
Rishloo – Feathergun
Πολύ ωραία και ιδιαίτερη μπάντα που συνδυάζει progressive rock και alternative rock, με πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό ήχο, στην μάλλον καλύτερη δουλειά της.
#26
Subsignal - Beautiful & Monstrous
Οι Markus Steffen και Arno Menses συνεχίζουν το υπέροχο καλλιτεχνικό τους ταξίδι των Sieges Even, υπό το όχημα των Subsignal
#25-21 – Are these alternative rock? Hard rock? Commercial rock ?
Summary
#25
Muse - The Resistance
Εξομολογούμε πως εδώ και χρόνια βρίσκω κάπως κουραστική τη φωνή του Bellamy και δύσκολα μπορώ να την αντέξω για πολλή ώρα, πόσο δε για ένα άλμπουμ ολόκληρο. Το “The Resistance” αποτελεί μάλλον την εξαίρεση του κανόνα, καθώς το ακούω ακόμα ευχάριστα σχεδόν στο σύνολό του. Οπότε, είναι μάλλον και το αγαπημένο τους, φαντάζομαι…
#24
Creed - Full Circle
Reunion που (φαντάζομαι ότι) έφερε πολλά λεφτά στις τσέπες των μελών της μπάντας, αλλά μην επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια, ο Mark και η παρέα του μια χαρά εισπράττουν ότι τους δίνεται αλλά πάντα προσπαθούν να το παλεύουν και καλλιτεχνικά. Και το “Full Circle” ήταν το λιγότερο ένα πολύ τίμιο άλμπουμ από τους Creed, με μερικές τραγουδάρες. Ως συνήθως.
#23
Clutch - Strange Cousins From The West
Σερί καλών δίσκων από τους Clutch, οι οποίοι έχουν βρει πλέον έναν ήχο που τους ταιριάζει και τους αρέσει. Και με τραγούδια κάποιο τρόπο γράφουν ωραία τραγούδια που όταν τα παίζουν ζωντανά ακούγονται ακόμα καλύτερα.
#22
Pearl Jam – Backspacer
Σίγουρα όχι το καλύτερο Pearl Jam (ούτε στα καλύτερα γενικότερα) αλλά και πάλι ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα από τον Eddie και την παρέα του, με τραγούδια σαν τα “Get Some”, “The Fixer”, “Just Breathe”, “Unthought Known” και “Force Of Nature” να κρατάνε δυνατά ως και σήμερα.
#21
Green Day - 21 st Century Breakdown
Πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ για να διαδεχτούν τον τεράστιο αντίκτυπο του “American Idiot” από τους Green Day. Παρόλο που χάνει στην σύγκριση είναι πολύ γεμάτο άλμπουμ και εν τέλει αρκετά επιτυχημένο.
#20-16
Summary
#20
Paradise Lost - Faith Divides Us, Death Unites Us
Άλμπουμ σαν το “Faith Divides Us, Death Unites Us” με κάνουν εν τέλει να πιστεύω ότι προτιμώ τους Paradise Lost όταν παίζουν πιο safe (με εξαίρεση το “One Second” πάντα). Κι αυτό το ομότιτλο τι τραγουδάρα γαμώτο μου.
#19
Λίγο πριν τις σημαντικές αλλαγές που θα εκτοξεύσουν την μπάντα, στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Need έδωσαν το απαραίτητο προειδοποιητικό χτύπημα. Ο Jon V με τρομερή βελτίωση και ενέργεια δίνει ένα κράμα ερμηνειών μεταξύ John Bush, Warrel Dane και Corey Taylor, ο Ravaya γράφει riffάρρες και τραγούδια σαν τα “Soon”, “War/ning”, “Siamese God” και φυσικά “Lie Before You Sleep” δεν γίνεται να μην ξεχωρίσουν. Και φυσικά θα υπάρχει πάντα το “Inbetween” να έχει μια ξεχωριστή προσωπική θέση.
#18
Amorphis – Skyforger
Τρίτη σερί δισκάρα με Γιούτσεν και πλέον είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Οι Amorphis βρήκαν τον ήχο τους και τον frontman τους και πλέον θα βγάζουν καλούς ή καλύτερους δίσκους σε αυτό εδώ το ύφος. Και τραγουδάρες σαν το “Silver Bride” για να γουστάρουμε ακόμα περισσότερο.
#17
Megadeth – Endgame
Οι μετοχές αυτού του άλμπουμ έχουν πέσει πολύ σε σχέση με όταν βγήκε που το γούσταρα πάρα πολύ. Ο Broderick έχει δώσει δυναμική στις κιθάρες ξανά, ο Mustaine έχει βρει κάπως τα συνθετικά πατήματά του μετά από καιρό, η παραγωγή είναι μπόμπα, αλλά για κάποιο λόγο δεν με τραβάει να επανέλθω σε αυτό όταν ψάχνω κάτι από το back catalogue των Deth. Παραμένει πάντως ένα καλό άλμπουμ.
#16
Devin Townsend – Addicted
Ο Devin προσπαθεί να οριοθετήσει το χάος του μυαλού του και να προσφέρει κάτι πιο προσβάσιμο στον ακροατή, πάντα για τα δικά του μέτρα. Με κάποιο τρόπο τα καταφέρνει και μάλιστα χωρίς να χάσει το απολύτως ξεκάθαρο προσωπικό του ύφος. Το “Addicted!” είναι ένα πανέμορφο άλμπουμ, γεμάτο ενέργεια, το οποίο εν τέλει ξεχωρίζει γιατί έχει το «Anneke effect» πιο ισχυρό από κάθε άλλη δουλειά του καραφλού .
#15-11
Summary
#15
Katatonia - Night Is The New Day
Οι Katatonia μοιάζουν να εξελίσσουν τον ήχο τους με τέτοιο τρόπο, σαν να προσπαθούν να εξερευνούν κάθε φορά το σκοτάδι από λίγο διαφορετική (ηχητική) γωνία. Αλλά το σκοτάδι είναι πάντα εκεί, σταθερό. Όπως και η ποιότητα στις μουσικές του Jonas και της παρέας του.
#14
Joe Bonamassa - The Ballad Of John Henry
Καλώς τον Joe στην παρέα μας! Αυτό εδώ είναι το πρώτο από μια σειρά εξαιρετικών δίσκων που απογείωσαν την καριέρα του. Ήταν ακόμα μια εποχή που ήταν βιώσιμο (και αποδεχόταν) να παίξει ζωντανά στο Κύτταρο (ενώ λίγο καιρό νωρίτερα είχε παίξει στο Royal Albert Hall). Κάτι που ακούγεται σχεδόν αστείο πλέον με το status που έχει κατακτήσει. Η αρχή έγινε με αυτό εδώ το εξαιρετικό άλμπουμ.
#13
Dream Theater - Black Clouds And Silver Linings
Αυτό εδώ είναι το limit down του 2009. Και πάλι, βέβαια, δεν μου πάει να το βάλω πιο χαμηλά, γιατί οκ άνθρωποι είμαστε κι έχουμε τις αδυναμίες μας. Επίσης, δεν παύει να έχει κι ένα “The Count Of Tuscany”. Κι ένα “Rite Of Passage”. Αλλά, πραγματικά, θα ήθελα να ήξερα τι σκεφτόντουσαν όταν έγραφαν στίχους για αυτό το άλμπουμ.
#12
Gazpacho - Tick Tock
Λίγο η αγάπη τους για τους Marillion (και λιγότερο για τους Muse), λίγο το ελκυστικό low profile που διατηρούν, ε δεν θες πολύ να εκτιμήσεις τους Gazpacho. Αυτό εδώ είναι το – με διαφορά – αγαπημένο μου δημιούργημά τους, αιθέριο, ταξιδιάρικο, proggy και συνολικά πανέμορφο.
#11
J R Richards - A Beautiful End
Έχω μεγάλη αδυναμία σε αυτό εδώ το άλμπουμ, παρόλο που δεν έχει καταφέρει να με συγκινήσει ιδιαίτερα κανένα άλλο έργο του J. R. Richars, είτε με τους Diswhalla, είτε ως σόλο καλλιτέχνης. Εδώ, όμως, έχουμε είναι ένα συγκλονιστικό άλμπουμ, βγαλμένο κατευθείαν από τον πόνο της απώλειας ενός αγαπημένου και κοντινού του ανθρώπου. Είναι τόσο όμορφες οι μελωδίες, τόσο αληθινές οι ερμηνείες και τόσο δυνατά τα συναισθήματα που δεν μπορεί να μη σε παρασύρει και να μην το κάνεις δικό σου (έστω συνδέοντάς το με πολύ διαφορετικά βιώματα). Σε άλμπουμ σαν αυτό είναι που βρίσκω το πιο μαγικό στοιχείο της μουσικής.
#10-6
Summary
#10
Redemption - Snowfall On Judgment Day
Μέσα από μια ποιοτικότατη δισκογραφία, αυτό εδώ είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ των Redemption. Αν το δει κανείς κυνικά ίσως να μην προσφέρει κάτι ιδιαίτερα καινοτόμο, αλλά το καλοπαιγμένο και συχνά συναισθηματικά φορτισμένο progressive metal που πρεσβεύουν είναι ένας ήχος στον οποίο πάντα είχα αδυναμία. Προσθέτοντας την συνθετική έμπνευση του Nick και τις ερμηνείες του Ray, τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα κι εν τέλει εδώ έχουμε ένα must για τους φίλους του progressive metal.
#9
Five Finger Death Punch - War Is The Answer
Ξέρω, ξέρω. Κι εγώ με το ζόρι αντέχω πλέον το όλο image και την μουσική τους (αν και ομολογουμένως που και που βρίσκω κάποιο τραγούδι να μου αρέσει). Αλλά αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους είναι διαολεμένα καλό modern metal που έχει τα πάντα: πολύ νεύρο, τρομερά riff, μεγάλα ρεφραίν, φωνάρα και εξαιρετικό lead κιθαρίστα. Ακόμα και η διασκευή στο “Bad Company” είναι απλά καταπληκτική. Hate anthems σαν το “Walk Away” δεν γράφονται κάθε μέρα.
#8
Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists & Night Raider
Δεν είμαι ακόμα σίγουρος τι είδους rock προσπάθησαν να παίξουν οι CBP στη δεύτερη, διπλή δισκογραφική δουλειά τους. Σίγουρα έχει κάτι από post-rock (με το οποίο έχω σχεδόν μηδενική επαφή), σίγουρα έχει classic rock (βλέπε Floyd ή Zeppelin) στοιχεία, και με κάποιο τρόπο υπάρχει και το απαραίτητο prog κομμάτι. Κυρίως, όμως, όλα αυτά δένονται υπέροχα, ειδικά στο “The Ressurectionists”. Εν τέλει, είναι από τους δίσκους που διαπερνάνε ηχητικά όρια και απευθύνονται κυρίως σε ακροατές που έχουν την διάθεση να αφήσουν τη μουσική να τους πάει εκεί που αυτή θέλει.
#7
Biffy Clyro - Only Revolutions
Τούτο εδώ είναι από τα σπουδαιότερα alternative rock άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας και σε αξία, έμπνευση, προσωπικότητα, απόδοση δεν έχει τίποτα να ζηλέψει φερ’ ειπείν από τους Muse. Περιλαμβάνει μόνο χιτάρες για να τραγουδήσεις ή/και να χορέψεις (από μέσα σου).
#6
Karnivool - Sound Awake
Μια ηχητική τελειότητα για την οποία δούλευαν χρόνια οι Karnivool παρέα με τον παραγωγό τους (και θρύλο της κονσόλας) Forrestr Savell. Τα ηχοτοπία που εξερευνούν στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Αυστραλοί είναι μοναδικά, η ατμόσφαιρα όλου του άλμπουμ, οι δομές και η διαφοροποιημένη μελωδική του προσέγγιση το καθιστούν μοναδικό. Κι ο Ian Kenny είναι τρομερός ερμηνευτής. Είχα διαβάσει κάπου ότι είναι ένα έργο εκτοπίσματος “Lateralus” και η δήλωση αυτή δεν είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα
#5
Summary
Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion
Ένα άλμπουμ που πιθανότατα να αξίζει ως και πρωτιά. Δεν ξέρω αν το μουσικό είδος που πρεσβεύουν οι Dredg είναι το prog ή όχι, αλλά ειλικρινά καθόλου δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Χωρίς ενδοιασμούς ή οποιαδήποτε τάση ελιτισμού, οι Dredg γράφουν μουσικές που μπορείς απλά να απολαύσεις και να αφεθείς σε αυτές, αλλά την ίδια στιγμή να εμβαθύνεις όσο θες – μουσικά και στιχουργικά, ανακαλύπτοντας συνεχώς ενδιαφέροντα πράγματα. Είναι ένα άλμπουμ τέλειο και η καλύτερη δισκογραφική στιγμή μιας υπέροχα μοναδικής μπάντας.
#4
Summary
Riverside - Anno Domini High Definition
Στο πιο ξεκάθαρα τεχνικό, prog-metal άλμπουμ τους, οι Riverside πιάνουν μια ακόμα κορυφή και πλέον θέτουν σταθερά τους εαυτούς τους ανάμεσα στους καλύτερους εκπροσώπους του είδους (άσχετα πως θα τα φέρει ο χρόνος και τι θα λέει ο Mariusz επί αυτού). Στα 5 τραγούδια με συνολική διάρκεια 45 λεπτών, ο Mariusz δεν σταματάει να εκφράζει τις έντονες ανησυχίες του για έναν ολοένα και πιο τεχνολογικά αναπτυγμένο κόσμο, όπου η διαπροσωπική επαφή θα χάνει συνεχώς την αξία και την ουσία της και τα επενδύει με μουσικές που είναι φτιαγμένες για να στέκονται αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου.
#3
Summary
Alice In Chains - Black Gives Way To Blue
«Είναι αυτή η καλύτερη επιστροφή στην rock μουσική κύριε Πάνο μου;». «Ο ορισμός της καλύτερης επιστροφής κυρία μου! ». Το riff του “Check My Brain”, οι φωνητικές γραμμές του “Last Of My Kind”, οι ακουστικές κιθάρες με τη φωνή του Jerry στο “My Decision”, η κλειστοφοβία του “A Looking In View”, το “Lesson Learned”. Και κυρίως εκείνες οι ακροάσεις του “Black Gives Way To Blue” σε ένα απόλυτα σκοτεινά δωμάτιο. “It’s easier to keep falling”. Lay down Layne. Ξέρεις ότι δεν μπορούμε να σε ξεχάσουμε.
# 2
Summary
Mastodon - Crack The Skye
Όταν έδωσα τη λίστα μου το 2009 παιδεύτηκα πολύ, και εν τέλει επικράτησε η universal αξία που έχει το “Crack The Skye”, το ως και σήμερα απόλυτο δημιούργημα των Mastodon κι ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ ever. Συνεχίζω να πιστεύω πως παίζει χωρίς αντίπαλο αν πρέπει να προσμετρηθούν υποκειμενικοί και αντικειμενικοί παράγοντες. Το ρεφραίν του “Oblivion” έχει μια θέση στο πάνθεο των ρεφραίν και το “The Czar” σε οποιοδήποτε πάνθεο γενικώς. Α-ρ-ι-σ-τ-ο-ύ-ρ-γ-η-μ-α.
#1
Summary
Transatlantic - The Whirlwind
Δεν θέλω να μακρηγορήσω. Πιστέψτε με, μπορώ να γράφω ασταμάτητα για άλμπουμ σαν το “The Whirlwind” που με έχουν καθορίσει και συντροφεύσει τόσο πολύ. Θα πω μόνο ότι είναι μέσα στα 5-10 αγαπημένα μου progressive rock άλμπουμ ever, ανεξαρτήτου εποχής/δεκαετίας, υποιδιωμάτων κλπ.
Ένα τραγούδι 78 λεπτών, χωρισμένο σε 12 μέρη (ορθώς, όπως και στο “APSOG”), με… θεϊκή έμπνευση, πνευματικές ανησυχίες και την σφραγίδα ποιότητας τεσσάρων τεράστιων μουσικών προσωπικοτήτων, όπως είναι ο Neal Morse, ο Mike Portnoy, ο Roine Stolt κι ο Pete Trewavas. Όλοι τους με πολλαπλούς ρόλους κατά τη διάρκεια της ροής του άλμπουμ, σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του ο καθένας ξεχωριστά.
14 χρόνια μετά κάνω μια τυπική αλλαγή στη σειρά αξιολόγησης, ως έκφραση ευγνωμοσύνης για όσα μου έχει προσφέρει και συνεχίζει να μου προσφέρει αυτό εδώ το έργο τέχνης.
Is it really happening?
Is it really going to be?
Is it really happening?
Is it what our minds were meant to feast upon?
*** Bonus : Να δείτε το DVD που ακολούθησε την επόμενη χρονιά και το αποδίδουν ζωντανά στην ολότητά του.
35 Likes
Special Teams
Animals As Leaders - Animals As Leaders
(κάποια ζώα δεν τους πιστεύανε)
Σκούρα τα πράγματα…
Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings
15άδα τη σήμερον ημέρα βλέπει με τα κυάλια αλλά - και πρέπει να το πω αυτό - πέρα από το Count of Tuscany που το βάζω ανετότατα στο top 5 κομματιών τους έβερ, υπάρχει και το Best of Times όπου για όσους ήμασταν/είμαστε κοντά με τους πατεράδες μας αντίστοιχα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή έχεις χάσει τον πατέρα σου και δε μπορείς να το ακούσεις ή το ακούς με πολλή δυσκολία σκεπτόμενος ότι θα έρθει κάποτε η ρημάδα η μέρα… και αυτό είναι το “καλό” σενάριο. Α ρε Πορτνόη άτιμε, μάς τέλειωσες βραδιάτικα
Ο αέρας φταίει…
Transatlantic - The Whirlwind
Κάπου ακούω να με βρίζει ο εαυτούλης μου απ’ το 2010 αλλά δε μπορώ να πω ψέματα: χωρίς να σημαίνει ότι θα μου βάλουν Transatlantic και θα το κλείσω, νομίζω ότι με τον Morse ειδικά έπαθα περίπου το ίδιο με τον Αντώνη με τους CBP. Αν ακολουθούσα την ίδια λογική του “μα τότε έλεγες αυτό κι εκείνο”, έπρεπε να το βάλω #1 χωρίς πολλή συζήτηση αλλά σε αντίθεση με τους δίσκους της 15άδας, απλά δε μπορώ να νιώσω καμμία ταύτιση. Πάντα θα το εκτιμάω το Whirlwind πάντως γιατί με έσπρωξε να ακούσω πιο σοβαρά τις μεγάλες δουλειές των 70s ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο οπότε τιμής ένεκεν, μπαίνει εδώ
Ένηγουεη, 2009 τα μαζεύουμε και πάμε για άλλες πολιτείες (δυστυχώς όχι αναρχικές)...
Starters
1. Mono - Hymn to the Immortal Wind
Μάλλον βιάστηκα να δώσω τον τίτλο στους Explosions για κορυφή του είδους αλλά δυσκολεύομαι κιόλας να το πω ακριβώς ποστ ροκ αυτό γιατί στις ενορχηστρώσεις έχει γίνει τέτοια δουλειά που αυτή η ταμπέλα μού φαίνεται περιοριστική και η σύγκριση με πιο “stripped down” μπάντες σχεδόν αβάσιμη. Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα, οι Ιάπωνες εδώ κάνανε μαγικά πράγματα με απανωτά rollercoasters χτισιμάτων και κρεσέντων (sic) που σε κάνουν χίλια κομμάτια μέχρι το καθαρτήριο της τελευταίας συγχορδίας. Ο ορισμός της larger than life μουσικής, το soundtrack της θέωσης, μπορώ να γράψω κι άλλες γραφικότητες αλλά ok σταματάω
2. Between The Buried And Me - The Great Misdirect
Η μπαντάρα διανύει την καλύτερη της περίοδο με το Colors να έχει κάνει θόρυβο σε σημείο που μπορούν να παίρνουν support τους Cynic και τον Townsend ενώ αυτοί παίζουν support στους Theater και τους Opeth. Μέσα σε οργασμό έμπνευσης καταφέρνουν να ισοφαρίσουν το Colors ποιοτικά, απλά όπως τόσοι και τόσοι άλλοι δίσκοι το Great Misdirect απλά “βγήκε δεύτερο”. Σε πρώτη ανάγνωση στυλιστικά μοιάζει να μη διαφέρει πολύ αλλά σε δεύτερη, τρίτη κλπ. θα διαπιστώσει κανείς ότι είναι πολύ λιγότερο άναρχο το γράψιμο. Οι προσδοκίες ήταν ψηλές σε σημείο αδικίας όταν το περιμέναμε όπως το νερό στην έρημο κι όμως τα παιδιά τα κατάφεραν και με το παραπάνω, γιατί αυτοί είναι
3. Converge - Axe To Fall
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ (ολόκληρη πρόταση, για προσκυνημένους και μη)
4. Every Time I Die - New Junk Aesthetic
Εδώ νομίζω ότι είναι το πρώτο άλμπουμ στο οποίο έχουν βρει τα κουμπιά τους 100% οι ETID διατηρώντας αρκετή από τη southernίλα του προηγούμενου (το τέλος του Wanderlust ας πούμε μάλλον το γράψανε ακούγοντας το Eyes of the South) αλλά δείχνοντας και διάθεση να παίξουν πιο θρασαριστά, δίνοντας μια καλή ιδέα για το τι θα κάνουν την επόμενη δεκαετία. Στα χέρια του Keith το στυλό γίνεται βελόνα για tattoos με στιχάρες που στάνταρ έχουν χτυπηθεί σε πολλά δέρματα αλλά περισσότερα γι’ αυτό σε τρεις βδομαδούλες. Το χαλί στρώθηκε πάντως
5. Strung Out - Agents of the Underground
Το μόνο που κοντράρει το Twisted By Design στα αυτιά μου αλλά αν κρίνω από το πόσο συχνά παίζουν τα κομμάτια live, μάλλον διαφωνεί η μπάντα μαζί μου (ο κόσμος σίγουρα :P). Το ’10 που τους είδα χωρίς να έχω ακούσει τίποτα απ’ αυτό με έστειλαν αδιάβαστο κατευθείαν με το Black Crosses και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Μετάλλιζαν έτσι κι αλλιώς πάντα αλλά εδώ είναι ίσως πιο crossover από ποτέ. 11/11 τραγουδάρες για να μην πολυλογούμε
Οι ψυχαναγκαστικοί της παρέας δείτε το εξώφυλλο και μετά του Crack The Skye για να νιώσετε άβολα με το ότι και τα δύο έχουν κάτι να χαλάει την τέλεια συμμετρία κάτω-κέντρο
+10:
Mastodon - Crack The Skye
Άλλη μια δισκάρα, κι άλλο νερό στο μύλο όσων έχουμε σε πέντεσταλ τον Fripp και τους Crimson. Δεν το ψηφίζω γιατί σε αντίθεση με αυτά της πεντάδας, αυτό στη δισκογραφία τους πλέον το έχω κάπου στη μέση. Κατάθεση ψυχούλας στο ομώνυμο, πείτε ό,τι θέλετε για τους λάηβ Mastodon (αν και τα θεωρώ υπερβολές, πλέον) αλλά το θυμάμαι Μαλακάσα κι ανατριχιάζω
deadmau5 - For Lack Of A Better Name
Αν και τα πρώτα 20 λεπτά είναι καλά ως πολύ καλά (αυτό το κόψιμο στη μέση του FML με τα ακουστικά drums και τους περίεργους χρόνους τρομερή έμπνευση) και κατά τεκμήριο το πιο γνωστό mau5 κομμάτι είναι εδώ (Ghosts 'n Stuff = EDM διασκευή του Superstition, ο ίδιος το λέει, όχι εγώ ), από ‘κει και ύστερα είναι που γίνεται εμπειρία με πιο σκοτεινό και σχετικά minimal ήχο. Για το δε Strobe που είναι all time classic δεν ξέρω τι να πω, τερματίζει το είδος
Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists & Night Raider
Ναι ρε το ΧΑΗΒ ΜΑΗΝΤ έκανε δουλειά κι εδώ και τότε όλοι τα λιώσαμε, εγώ πολύ περισσότερο το Resurrectionists που “είναι απ’ τα καλύτερα Floyd tribute άλμπουμζ”, θα έλεγα αν ήθελα να γίνω κακός… αλλά θα ήμουν άδικος γιατί στιγμές σαν το 200 Tons of Bad Luck (τυχαίο παράδειγμα) δε νομίζω ότι τις έχουν πετύχει πολλοί, και αυτή είναι μόνο μία απ’ τις πολλές εδώ μέσα…
Τέλος πάντων, πέρα απ’ την πλάκα και τις προφανείς συγκρίσεις, τρομερή δυάδα, το Νight Raider το είχα κάτι σαν το Hypnotize (ένα σκαλί πιο κάτω, τουλάχιστον) αλλά έχω καιρό να το ακούσω κιόλας. Τα επόμενα δε μ’ έπιασαν τόσο
Thrice - Beggars
Τώρα αν ξαναπώ ότι εισπράττω βάημπζ καλών Coldplay, θα φταίω; Τέλος πάντων, μένοντας σε σχετικά easy-listening ροκ ήχο στα χνάρια του Air, μάλλον ό,τι πιο προσιτό έχουν κάνει μέχρι εδώ τουλάχιστον αλλά και πάλι ακούγεται 100% Thrice. Μήπως φταίει η φωνάρα του Kensrue τελικά που ό,τι και να κάνουν το αγοράζω; Να ζητιανέψουν από μένα πάντως δε χρειάζεται
If These Trees Could Talk - Above The Earth, Below The Sky
Μπαίνουμε ξανά σε ποστ ηχοτόπια (κατά το “βοσκοτόπια”). Με το ομώνυμο EP τα παλικάρια δώσανε διαπιστευτήρια και εδώ οι προσδοκίες για κάτι πολύ καλό σε φουλ-λενγκθ επιβεβαιώνονται επιτέλους. Νομίζω η περιγραφή “Explosions gone metal” είναι ακριβέστατη για αυτή τη μπάντα αλλά την αδικεί κιόλας γιατί αν το σκεφτεί κανείς, σε τόσο “κορεσμένο” είδος πόσοι υπάρχουν που το κάνουν έτσι;
Russian Circles - Geneva
Το Geneva για τα δεδομένα των “Circles” είναι απλά ένας πολύ καλός δίσκος ινμαημπούκ, που σημαίνει ότι σχετικά άνετα τρυπώνει στα HMs, γιατί οι κορυφαίοι δίσκοι Circles μπαίνουν πεντάδα για πλάκα. Ηχητικά κινείται κάπου μεταξύ της τσερνομπιλικής δυστοπίας του εξώφυλλου και της χαρμολύπης ενός κομματιού σαν το μεγαλειώδες Philos το οποίο είναι το δυνατό closer που έλειπε από το Station. Όπως και το Memorial, είναι ιδανική γέφυρα μεταξύ 2 εκ των τριών καλύτερων δίσκων τους
Propagandhi - Supporting Caste
Η μετάβαση στο μεταλλίζον πανκ ολοκληρώνεται με απόλυτη επιτυχία. Ενώ μάλλον προτιμώ περισσότερο το Potemkin City Limits (τον δίσκο εννοείται) από αυτό και το παρόμοιο ηχητικά Failed States, δεν πάει να πει ότι έχει πέσει η ποιότητα εδώ, κάθε άλλο… ακόμα σιχτιρίζω που δεν τους είδα στο tour γι’ αυτό, ευτυχώς μετά σώθηκα
Isis - Wavering Radiant
Θυμάμαι κόσμο εδώ μέσα να ξενερώνει (μου έχει μείνει επική ατάκα “20 βλακείες/40 μπαρούφες” , όποιος κι αν το έγραψε τον τιμώ), άλλον τόσο να γουστάρει και όλοι μαζί να αποθεώνουν το Threshold of Transformation. Εγώ θεωρώ πως παρότι Oceanic ή Panopticon δεν είναι σε καμμία περίπτωση, είναι άλμπουμ με αρκετά λιγότερες αδυναμίες απ’ το προηγούμενο και περισσότερες κορυφές. Εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει
The Number 12 Looks Like You - Worse Than Alone
Νομίζω ο δίσκος που προτιμώ περισσότερο απ’ αυτούς, συμπτωματικά και ο τελευταίος πριν την προσωρινή διάλυση. Η βάση παραμένει το mathcore με φωνητικά που τις περισσότερες φορές παραπέμπουν σε screamo αλλά ενίοτε θα παίξουν και πειραματισμοί (π.χ. στο “The Garden’s All Nighters” ακούμε οριακά bossa nova) και αρκετή σχετικά μελωδία. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους διάβασαν την προηγούμενη πρόταση και δεν τσίνισαν
Lamb of God - Wrath
Ακριβώς μετά το Ashes of the Wake νομίζω θα έβαζα ή το Wrath ή το ντεμπούτο, που είναι αστείο γιατί το μεν ντεμπούτο έχει την πιο ακατέργαστη εκδοχή της μπάντας ενώ το Wrath μάλλον τον πιο κατασταλλαγμένο ήχο γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει αυτή στο κεφάλι μου. Αρκετά δυνατό σαν σύνολο αλλά τα καλύτερα κομμάτια νομίζω ότι είναι στις 2 άκρες με το Reclamation ειδικά να είναι εντυπωσιακό
έδιτ: α, εξώφυλλο ξέχασα
(το περιεχόμενο το έχω δικάσει εδώ)
35 Likes
2 Likes