Special Teams
Animals As Leaders - Animals As Leaders
(κάποια ζώα δεν τους πιστεύανε)
Σκούρα τα πράγματα…
Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings
15άδα τη σήμερον ημέρα βλέπει με τα κυάλια αλλά - και πρέπει να το πω αυτό - πέρα από το Count of Tuscany που το βάζω ανετότατα στο top 5 κομματιών τους έβερ, υπάρχει και το Best of Times όπου για όσους ήμασταν/είμαστε κοντά με τους πατεράδες μας αντίστοιχα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή έχεις χάσει τον πατέρα σου και δε μπορείς να το ακούσεις ή το ακούς με πολλή δυσκολία σκεπτόμενος ότι θα έρθει κάποτε η ρημάδα η μέρα… και αυτό είναι το “καλό” σενάριο. Α ρε Πορτνόη άτιμε, μάς τέλειωσες βραδιάτικα
Ο αέρας φταίει…
Transatlantic - The Whirlwind
Κάπου ακούω να με βρίζει ο εαυτούλης μου απ’ το 2010 αλλά δε μπορώ να πω ψέματα: χωρίς να σημαίνει ότι θα μου βάλουν Transatlantic και θα το κλείσω, νομίζω ότι με τον Morse ειδικά έπαθα περίπου το ίδιο με τον Αντώνη με τους CBP. Αν ακολουθούσα την ίδια λογική του “μα τότε έλεγες αυτό κι εκείνο”, έπρεπε να το βάλω #1 χωρίς πολλή συζήτηση αλλά σε αντίθεση με τους δίσκους της 15άδας, απλά δε μπορώ να νιώσω καμμία ταύτιση. Πάντα θα το εκτιμάω το Whirlwind πάντως γιατί με έσπρωξε να ακούσω πιο σοβαρά τις μεγάλες δουλειές των 70s ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο οπότε τιμής ένεκεν, μπαίνει εδώ
Ένηγουεη, 2009 τα μαζεύουμε και πάμε για άλλες πολιτείες (δυστυχώς όχι αναρχικές)...
Starters
1. Mono - Hymn to the Immortal Wind
Μάλλον βιάστηκα να δώσω τον τίτλο στους Explosions για κορυφή του είδους αλλά δυσκολεύομαι κιόλας να το πω ακριβώς ποστ ροκ αυτό γιατί στις ενορχηστρώσεις έχει γίνει τέτοια δουλειά που αυτή η ταμπέλα μού φαίνεται περιοριστική και η σύγκριση με πιο “stripped down” μπάντες σχεδόν αβάσιμη. Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα, οι Ιάπωνες εδώ κάνανε μαγικά πράγματα με απανωτά rollercoasters χτισιμάτων και κρεσέντων (sic) που σε κάνουν χίλια κομμάτια μέχρι το καθαρτήριο της τελευταίας συγχορδίας. Ο ορισμός της larger than life μουσικής, το soundtrack της θέωσης, μπορώ να γράψω κι άλλες γραφικότητες αλλά ok σταματάω
2. Between The Buried And Me - The Great Misdirect
Η μπαντάρα διανύει την καλύτερη της περίοδο με το Colors να έχει κάνει θόρυβο σε σημείο που μπορούν να παίρνουν support τους Cynic και τον Townsend ενώ αυτοί παίζουν support στους Theater και τους Opeth. Μέσα σε οργασμό έμπνευσης καταφέρνουν να ισοφαρίσουν το Colors ποιοτικά, απλά όπως τόσοι και τόσοι άλλοι δίσκοι το Great Misdirect απλά “βγήκε δεύτερο”. Σε πρώτη ανάγνωση στυλιστικά μοιάζει να μη διαφέρει πολύ αλλά σε δεύτερη, τρίτη κλπ. θα διαπιστώσει κανείς ότι είναι πολύ λιγότερο άναρχο το γράψιμο. Οι προσδοκίες ήταν ψηλές σε σημείο αδικίας όταν το περιμέναμε όπως το νερό στην έρημο κι όμως τα παιδιά τα κατάφεραν και με το παραπάνω, γιατί αυτοί είναι
3. Converge - Axe To Fall
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ (ολόκληρη πρόταση, για προσκυνημένους και μη)
4. Every Time I Die - New Junk Aesthetic
Εδώ νομίζω ότι είναι το πρώτο άλμπουμ στο οποίο έχουν βρει τα κουμπιά τους 100% οι ETID διατηρώντας αρκετή από τη southernίλα του προηγούμενου (το τέλος του Wanderlust ας πούμε μάλλον το γράψανε ακούγοντας το Eyes of the South) αλλά δείχνοντας και διάθεση να παίξουν πιο θρασαριστά, δίνοντας μια καλή ιδέα για το τι θα κάνουν την επόμενη δεκαετία. Στα χέρια του Keith το στυλό γίνεται βελόνα για tattoos με στιχάρες που στάνταρ έχουν χτυπηθεί σε πολλά δέρματα αλλά περισσότερα γι’ αυτό σε τρεις βδομαδούλες. Το χαλί στρώθηκε πάντως
5. Strung Out - Agents of the Underground
Το μόνο που κοντράρει το Twisted By Design στα αυτιά μου αλλά αν κρίνω από το πόσο συχνά παίζουν τα κομμάτια live, μάλλον διαφωνεί η μπάντα μαζί μου (ο κόσμος σίγουρα :P). Το ’10 που τους είδα χωρίς να έχω ακούσει τίποτα απ’ αυτό με έστειλαν αδιάβαστο κατευθείαν με το Black Crosses και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Μετάλλιζαν έτσι κι αλλιώς πάντα αλλά εδώ είναι ίσως πιο crossover από ποτέ. 11/11 τραγουδάρες για να μην πολυλογούμε
Οι ψυχαναγκαστικοί της παρέας δείτε το εξώφυλλο και μετά του Crack The Skye για να νιώσετε άβολα με το ότι και τα δύο έχουν κάτι να χαλάει την τέλεια συμμετρία κάτω-κέντρο 
+10:
Mastodon - Crack The Skye
Άλλη μια δισκάρα, κι άλλο νερό στο μύλο όσων έχουμε σε πέντεσταλ τον Fripp και τους Crimson. Δεν το ψηφίζω γιατί σε αντίθεση με αυτά της πεντάδας, αυτό στη δισκογραφία τους πλέον το έχω κάπου στη μέση. Κατάθεση ψυχούλας στο ομώνυμο, πείτε ό,τι θέλετε για τους λάηβ Mastodon (αν και τα θεωρώ υπερβολές, πλέον) αλλά το θυμάμαι Μαλακάσα κι ανατριχιάζω
deadmau5 - For Lack Of A Better Name
Αν και τα πρώτα 20 λεπτά είναι καλά ως πολύ καλά (αυτό το κόψιμο στη μέση του FML με τα ακουστικά drums και τους περίεργους χρόνους τρομερή έμπνευση) και κατά τεκμήριο το πιο γνωστό mau5 κομμάτι είναι εδώ (Ghosts 'n Stuff = EDM διασκευή του Superstition, ο ίδιος το λέει, όχι εγώ ), από ‘κει και ύστερα είναι που γίνεται εμπειρία με πιο σκοτεινό και σχετικά minimal ήχο. Για το δε Strobe που είναι all time classic δεν ξέρω τι να πω, τερματίζει το είδος
Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists & Night Raider
Ναι ρε το ΧΑΗΒ ΜΑΗΝΤ έκανε δουλειά κι εδώ και τότε όλοι τα λιώσαμε, εγώ πολύ περισσότερο το Resurrectionists που “είναι απ’ τα καλύτερα Floyd tribute άλμπουμζ”, θα έλεγα αν ήθελα να γίνω κακός… αλλά θα ήμουν άδικος γιατί στιγμές σαν το 200 Tons of Bad Luck (τυχαίο παράδειγμα) δε νομίζω ότι τις έχουν πετύχει πολλοί, και αυτή είναι μόνο μία απ’ τις πολλές εδώ μέσα…
Τέλος πάντων, πέρα απ’ την πλάκα και τις προφανείς συγκρίσεις, τρομερή δυάδα, το Νight Raider το είχα κάτι σαν το Hypnotize (ένα σκαλί πιο κάτω, τουλάχιστον) αλλά έχω καιρό να το ακούσω κιόλας. Τα επόμενα δε μ’ έπιασαν τόσο
Thrice - Beggars
Τώρα αν ξαναπώ ότι εισπράττω βάημπζ καλών Coldplay, θα φταίω; Τέλος πάντων, μένοντας σε σχετικά easy-listening ροκ ήχο στα χνάρια του Air, μάλλον ό,τι πιο προσιτό έχουν κάνει μέχρι εδώ τουλάχιστον αλλά και πάλι ακούγεται 100% Thrice. Μήπως φταίει η φωνάρα του Kensrue τελικά που ό,τι και να κάνουν το αγοράζω; Να ζητιανέψουν από μένα πάντως δε χρειάζεται
If These Trees Could Talk - Above The Earth, Below The Sky
Μπαίνουμε ξανά σε ποστ ηχοτόπια (κατά το “βοσκοτόπια”). Με το ομώνυμο EP τα παλικάρια δώσανε διαπιστευτήρια και εδώ οι προσδοκίες για κάτι πολύ καλό σε φουλ-λενγκθ επιβεβαιώνονται επιτέλους. Νομίζω η περιγραφή “Explosions gone metal” είναι ακριβέστατη για αυτή τη μπάντα αλλά την αδικεί κιόλας γιατί αν το σκεφτεί κανείς, σε τόσο “κορεσμένο” είδος πόσοι υπάρχουν που το κάνουν έτσι;
Russian Circles - Geneva
Το Geneva για τα δεδομένα των “Circles” είναι απλά ένας πολύ καλός δίσκος ινμαημπούκ, που σημαίνει ότι σχετικά άνετα τρυπώνει στα HMs, γιατί οι κορυφαίοι δίσκοι Circles μπαίνουν πεντάδα για πλάκα. Ηχητικά κινείται κάπου μεταξύ της τσερνομπιλικής δυστοπίας του εξώφυλλου και της χαρμολύπης ενός κομματιού σαν το μεγαλειώδες Philos το οποίο είναι το δυνατό closer που έλειπε από το Station. Όπως και το Memorial, είναι ιδανική γέφυρα μεταξύ 2 εκ των τριών καλύτερων δίσκων τους
Propagandhi - Supporting Caste
Η μετάβαση στο μεταλλίζον πανκ ολοκληρώνεται με απόλυτη επιτυχία. Ενώ μάλλον προτιμώ περισσότερο το Potemkin City Limits (τον δίσκο εννοείται) από αυτό και το παρόμοιο ηχητικά Failed States, δεν πάει να πει ότι έχει πέσει η ποιότητα εδώ, κάθε άλλο… ακόμα σιχτιρίζω που δεν τους είδα στο tour γι’ αυτό, ευτυχώς μετά σώθηκα
Isis - Wavering Radiant
Θυμάμαι κόσμο εδώ μέσα να ξενερώνει (μου έχει μείνει επική ατάκα “20 βλακείες/40 μπαρούφες” , όποιος κι αν το έγραψε τον τιμώ), άλλον τόσο να γουστάρει και όλοι μαζί να αποθεώνουν το Threshold of Transformation. Εγώ θεωρώ πως παρότι Oceanic ή Panopticon δεν είναι σε καμμία περίπτωση, είναι άλμπουμ με αρκετά λιγότερες αδυναμίες απ’ το προηγούμενο και περισσότερες κορυφές. Εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει
The Number 12 Looks Like You - Worse Than Alone
Νομίζω ο δίσκος που προτιμώ περισσότερο απ’ αυτούς, συμπτωματικά και ο τελευταίος πριν την προσωρινή διάλυση. Η βάση παραμένει το mathcore με φωνητικά που τις περισσότερες φορές παραπέμπουν σε screamo αλλά ενίοτε θα παίξουν και πειραματισμοί (π.χ. στο “The Garden’s All Nighters” ακούμε οριακά bossa nova) και αρκετή σχετικά μελωδία. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους διάβασαν την προηγούμενη πρόταση και δεν τσίνισαν
Lamb of God - Wrath
Ακριβώς μετά το Ashes of the Wake νομίζω θα έβαζα ή το Wrath ή το ντεμπούτο, που είναι αστείο γιατί το μεν ντεμπούτο έχει την πιο ακατέργαστη εκδοχή της μπάντας ενώ το Wrath μάλλον τον πιο κατασταλλαγμένο ήχο γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει αυτή στο κεφάλι μου. Αρκετά δυνατό σαν σύνολο αλλά τα καλύτερα κομμάτια νομίζω ότι είναι στις 2 άκρες με το Reclamation ειδικά να είναι εντυπωσιακό
έδιτ: α, εξώφυλλο ξέχασα
(το περιεχόμενο το έχω δικάσει εδώ)
