1. The Devil’s Blood - The Time Of No Time Evermore
2. Vektor - Black Future
3. Mastodon - Crack the Skye
4. Baroness - The Blue Record
5. Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion
+5
Ulcerate – Everything Is Fire
Alice in Chains - Black Gives Way to Blue
Architects - Hollow Crown
Converge - Axe To Fall
Aggression - Moshpirit
Mastodon - Crack The Skye
Therapy? - Crooked Timber
Vektor - Black Future
Alice In Chains - Black Gives Way To Blue
Film - Persona
Νταξει αφου εχουμε και εφορευτικη και νεογεννητα εννοειται παραταση μεχρι αυριο στις 12 το βραδυ. Τιμιο καθως ετσι καναμε και στις υπολοιπες εκλογικες “διαδικασιες”
@pantelis79 λεγε που εισαι να ερθουμε συσσωμοι να καθαρισουμε μετα μουσικης 
Να σας ζήσουν ρε άρχοντα, να τα χαίρεστε και είναι η δόξα σας!
Ωραία χρονιά για μουσική. Αρκετά δεν τα είχα ακούσει στην ώρα τους, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Δεν θα επιλέξω την παράταση διότι σήμερα ψηφίζουμε ρε παλιολαμόγια, όχι αύριο.
1. Muse - The Resistance
Ο δίσκος που με έκανε να τους λατρέψω, κι ας μην είναι ο καλύτερός τους. We will be victorious.
2. Mastodon - Crack the Skye
Αυτό το μνημείο θα έμπαινε ούτως ή άλλως στην πεντάδα, αλλά μέσα από τα πρόσφατα ακούσματα έφτασε σχεδόν στο #1. Δεν με είχαν κερδίσει, αλλά μέσα από το παιχνίδι έδωσα δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου.
3. Propagandhi - Supporting Caste
Απαπαπαπαπα.
4. Kreator - Hordes of Chaos
Το αγαπημένο μου στιλ thrash. Ο σημερινός εαυτός μου το τοποθετεί στη θέση 5. Ο παλιός, στη θέση 3. Τελικά κατέληξε στη μέση. Οι από πάνω “έκλεψαν” τη θέση.
5. Riverside - Anno Domini High Definition
Κάπου έπρεπε να χωρέσει στην πεντάδα κι αυτό, αλλά δεν έχω άλλες θέσεις παιδιά. Ξέρετε ποιοι είστε, θα το πληρώσετε.
Μία δεκάδα χονόραμπλ, τα μισά θα μπορούσαν να είναι από πάνω ^^^^. Αλφαβητικά:
Candlemass - Death Magic Doom
Depeche Mode - Sounds of the Universe
Diablo Swing Orchestra - Sing Along Songs for the Damned & Delirious
Heathen - The Evolution of Chaos
Heaven and Hell - The Devil You Know
Megadeth - Endgame
Paradise Lost - Faith Divides Us - Death Unites Us
Steel Panther - Feel the Steel
The Mars Volta - Octahedron
Transatlantic - The Whirlwind
2009 → Και τι δεν είχαμε, Ντάρμπισιρ στο 90φεύγα, εξάρα στο Μπερναμπέου, Βερολίνο (πας καλά ρε Μπουρούση; ), αλλά βασικά αυτό:
Κλάψτε τώρα για τα δήθεν πέναλτι!
12. STABAT MATER “Stabat Mater”
Μετά από μια σειρά προπαρασκευαστικών splits, η ώρα για τις Εσχατιές του Κόσμου έχει φτάσει. Αν υπάρχει ένας funeral doom δίσκος που να διαλύει σύμπαντα και ν’ αποτελεί πραγματική Κηδεία των Πάντων, είναι αυτός εδώ του Mikko Aspa. #sorrynotsorry
11. PINK MOUNTAINTOPS “Outside Love”
Όπως έλεγα λοιπόν, κι εδώ φρόντισε κάποτε ο Καραολίδης για να φτάσει στ’ αυτιά κάτι που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα θα γινόταν. Κι αν το indie (με ψυχεδελικές τζούρες) rock του Keith Parry (με την αμέριστη συμπαράσταση εδώ της Sophie Trudeau των GYBE/SILVER MT. ZION) σε πρώτη ακρόαση μοιάζει αρκετά αμερικάνικο, σε δεύτερη (και τρίτη και ν-οστή) μετατρέπεται σε μια οικουμενική άσκηση νοσταλγίας για τα περασμένα, καλά και κακά, έντονα και ήρεμα. Λένε ότι το να ζεις στο παρελθόν δεν είναι υγιές (και συμφωνώ) ωστόσο μια επίσκεψη πού και πού δεν κάνει κακό…
10. WEAPON “Drakonian Paradigm”
Δεν ξέρω αν θυμάται κανείς τους συγκεκριμένους νεκρομέταλλους απ’ τον Καναδά, των οποίων ο ηγέτης Vetis Monarch έχει καταγωγή από τη Ντάκα του Μπανγκλαντές. Η οποία καταγωγή δεν είναι μόνο trivia, αλλά φαίνεται τόσο σε ορισμένα leads όσο και σε τίτλους κομματιών, καθώς ο Mashruk απόλυτα φυσιολογικά ονειρεύεται καμένα τζαμιά και όχι εκκλησίες. Πέρα από αυτά όμως οι WEAPON, διαθέτοντας στις τάξεις τους και ένα τέρας των τυμπάνων, τον Paulus Kressman, παραδίδουν αμείλικτο, καταιγιστικό death metal, χωρίς φιοριτούρες, κατά βάση με riff-άρες, lead-άρες και οδοστρωτηρέ ντραμς. Ό,τι πρέπει δηλαδή για headbanging με ολίγη από μυστικισμό…
9. SOULSAVERS “Broken”
Τα μελαγχολικά, ακουστικά μοτίβα των SOULSAVERS ήταν το πλέον κατάλληλο περιβάλλον για τον σαρανταπεντάρη τότε Lanegan να ξεδιπλώσει άλλη μια φορά αυτή τη βαθιά φωνή που πάντα βρίσκει τον δρόμο της στις ψυχές μας. Είτε σόλο, είτε ντουέτο με τον Patton (που δίνει ρέστα και αυτός, γενικά απίθανη η συνεργασία στο “Unbalanced Pieces”), είτε σε διασκευές όπως το “Some Misunderstanding” που σε αυτήν την εκτέλεση πραγματικά απογειώνεται. Απόλυτα πετυχημένη και η επιλογή να μην πάρει πάνω του ο Μάρκος όλα τα κομμάτια και να δοθεί αντίθετα χώρος σε κάμποσες πανέμορφες θηλυκές φωνές.
8. BEHERIT “Engram”
Η επιστροφή των BEHERIT στα χωράφια του blackmetal ήρθε με κρότο. Σοφά ποιώντας ο NHV, δεν πιέστηκε να αντιγράψει το feeling ενός “Drawing Down the Moon”, αντίθετα αγκάλιασε την τότε τάση για γεμάτο, καταιγιστικό ήχο (εδώ με έντονη βιομηχανίλα) και διατήρησε στο background ορισμένα σφηνάκια από τις mid-90s electro μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν το “Engram” να ακούγεται «μέσα στην εποχή του» και ταυτόχρονα να φέρει ατόφια την σφραγίδα βλασφημίας που τους έκανε (ουσιαστικά με έναν δίσκο, ε) ένα από τα σημαντικότερα σχήματα στην ιστορία του υποϊδιώματος.
7. L’ACEPHALE “Stahlhartes Gehäuse”
Οι εποχές εκείνες ίσως ήταν οι τελευταίες που αγόραζα πράγματα στα τυφλά. Χωρίς να θέλω να ωραιοποιήσω το οτιδήποτε (ως γενικότητα), στις περιπτώσεις εκείνες που έσκαγε κάτι στο στυλ του 2ου full-length των Αμερικάνων blackmetallers ήταν σκέτη αποκάλυψη. Με ένα booklet που -πέρα από εκπληκτικό artwork- ένωνε με κάποιο τρόπο τον Bataille και τον Weber με ρουμάνικα μοιρολόγια και εσθονικές κατάρες και ταυτόχρονα μουσικές διαδρομές που απλώνονταν σε αχαρτογράφητα νερά κι ένα βιολί να χρωματίζει πένθιμα με αποκορύφωμα το αβάσταχτο κλείσιμο του “Psalm of Misery”, το “ Stahlhartes Gehäuse” είναι ίσως -στα δικά μου αυτιά- μια απ’ τις δυο-τρεις κορυφαίες στιγμές του USBM.
6. BIG BUSINESS “Mind the Drift”
Το ντουέτο απ’ το Seattle βάζει american-born με ιαπωνικές ρίζες κιθαριστική φινέτσα μαζί με κάμποσες psychedelic τζούρες, καθαρίζοντας τον ήχο του αλλά καταφέρνοντας (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να παραμένει δυσπρόσιτο στο ευρύ ροκ ακροατήριο. Είναι εμφανές ότι ακόμα και σε κομμάτια που έχουν τα φόντα να γίνουν hits (“The Drift”, “Ayes Have It”), υπάρχει μόνιμα κάτι αντισυμβατικό στο background. Παρολαυτά, για όσους επιμένουν, ο τρίτος δίσκος των BIG BUSINESS είναι κι αυτός μεστός (μέσα σε μόλις 35 λεπτά), γεμάτος ειρωνεία, fuzz, παλαβομάρα και άδεια μπουκάλια μπέρμπον.
RIDE FOR REVENGE “Wisdom of the Few”
Κι ενώ διανύουμε την χρονιά όπου οι BEHERIT έχουν επιστρέψει με καταιγιστικό δίσκο, κάποιοι ξεροκέφαλοι συντοπίτες τους επιλέγουν να αποδομούν τα όσα εκτυλίσσονταν κάποτε σ’ ένα “Drawing Down the Moon”, παράγοντας ένα αποτέλεσμα που θα ακούγεται σαν Industrial αλλά δεν θα είναι. Το εκπληκτικό με τους σκοτεινούς διαδρόμους που χαράζουν τα κομμάτια τους είναι ότι ενώ πρόκειται εμφανώς για αντι-μουσική, γίνεται εθιστική και γι’ αυτό ευθύνονται τα λιτά, επαναληπτικά μοτίβα, τα οποία σπάνε μόνο προσωρινά από «λεπτές» ενέσεις ambient θορύβων που κατορθώνουν να λειτουργούν ως «μελωδίες».
Όσο για το εξώφυλλο, πιθανότατα είναι το καλύτερο από ένα φοβερό σερί που έχουν φτιάξει μέχρι σήμερα, τιμώντας στο έπακρο την θεμελιώδη τριχρωμία (στην περίπτωσή τους, κόκκινο logo/title – ασπρόμαυρο σχέδιο).
THE RUINS OF BEVERAST “Foulest Semen of a Sheltered Elite”
«Αντε γειά majestic black metal» λέει εδώ πέρα ο κύριος Meilenwald και δε χρειάζεται κανείς να φτάσει ούτε στα μισά του 10λεπτου “I Raised this Stone as a Ghastly Memorial” (τι τίτλος ε!) για να συμφωνήσει αναφανδόν. Majestic με την πιο γεμάτη έννοια του όρου, χωρίς να χρειάζεται ορχήστρες ή/και τόνους από πλήκτρα, μια και όσα διάσπαρτα υπάρχουν είναι εδώ για να εντείνουν την ατμόσφαιρα στις μεσαιωνικού τύπου ιστορίες που μας διηγείται ο Γερμανός. Και μάλιστα καθαρίζοντας ως ένα βαθμό τον ήχο του, δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στις κιθάρες, άλλοτε καταιγιστικές κι άλλοτε αργόσυρτες και doomy και πετυχαίνει κάτι σχεδόν ακατόρθωτο -σε μένα-, το οποίο είναι να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και την έξαψη σε δίσκο 80 λεπτών.
NEFANDUS “Death, Holy Death”
Το έτερο από τα σχήματα που περιστρέφονται γύρω (και) από τον Mika Belfagor μοιάζει να πήρε όλη την παράνοια/τρέλα του Μυστηρίου της Ανομίας, ενώ οι OFERMOD έγιναν οι κάπως πιο «θεωρητικοί» της υπόθεσης. Στο “Death, Holy Death” τα πάντα συμβαίνουν στο έπακρο, χαλινάρι δεν μπαίνει πουθενά, το νορβηγικό πνεύμα τιμάται μέσω της ριζοσπαστικής αντίληψης του ήχου αλλά και της εμφατικής παρουσίας του μπάσου, ενώ το αποκορύφωμα είναι οι σαλεμένες επικλήσεις της εισαγωγής του πολύ ταιριαστά τιτλοφορημένου “Samaelic Madness Code”, το οποίο κατά διαστήματα σχεδόν κοιτάει μέχρι BLACK WITCHERY καταστάσεις. Κι επειδή έχει τύχει να δω NEFANDUS ζωντανά (και σε μεταμεσονύκτια performance μάλιστα), πρέπει να είναι και η μόνη φορά που ένιωσα έναν «κίνδυνο» αιωρείται στον χώρο…
FUNERAL MIST “Maranatha”
Δύσκολο να είμαι αντικειμενικός για ένα δίσκο με σημεία του οποίου κάποτε ταυτίστηκα, όσο κι αν πλέον η οπτική μου σε ορισμένα πράγματα έχει διαφοροποιηθεί. Ο Arioch, έχοντας ήδη μπλέξει με το λαϊκό μπλακμέταλ των MARDUK, γίνεται ακόμα πιο άμεσος και πάντα παραμένοντας καταιγιστικός μετατρέπει τους FM σε όχημα μέσω του οποίου ως άλλος προφήτης του Χάους, θα κηρύξει το μανιφέστο του για την εγγενή ασχήμια του ανθρώπου και το επικείμενο Τέλος. Τον φαντάζομαι με ντουντούκα να φωνάζει τους στίχους του “Blessed Curse” πατώντας πάνω σε ερείπια και αποκαΐδια κι αναρωτιέμαι ποια διαστροφή τριγυρνούσε στο μυαλό του όταν κούμπωνε το “Ederlezi” μέσα στο “Anti-Flesh Nimbus”. Και -όσο κι αν δεν είμαι βέβαιος ότι ακόμα το θέλω- διαρκώς στριφογυρίζει στις σκέψεις μου ο παρακάτω στίχος:
“I choke the human within, to gain the Will of a God”
TEITANBLOOD “Seven Chalices”
Ένας από τους τελευταίους «πολύ μεγάλους» δίσκους της ζωής μου, πάντα από την άποψη του πόσο «μιλάνε» μέσα μου. Το ξέρω ότι από τότε έχουν περάσει 13-14 χρόνια, αλλά τι να κάνουμε, σταδιακά άρχισα ακόμα και σε «αντικειμενικά» εξαιρετικές κυκλοφορίες να μην βρίσκω 100% ταύτιση (hint: οι συγκεκριμένοι πάντως έχουν να δώσουν ακόμα έναν τέτοιο μεγάλο δίσκο κάποια χρόνια αργότερα).
Παράλληλα το “Seven Chalices” είναι κι ένα τρομερό step-up για τον NSK και τους συνοδοιπόρους του, αφού από ένα -καλό- bestial black/death σχήμα γίνονται ηγέτες του underground ήχου (του πραγματικού death metal θα πω εγώ). Τα σκοτάδια που υπάρχουν εδώ μέσα σπάνια τα έχουμε συναντήσει και ο Trey Azagthoth των late 80s σίγουρα θα ήταν περήφανος ακούγοντας τη διαχείριση της κληρονομιάς της πρωτόλειας (και πιο ουσιαστικής -change my mind) μορφής των MORBID ANGEL. Ταυτόχρονα ισοπέδωση αλλά και παίξιμο με νόημα, εδώ είναι ένα από τις ελάχιστες περιπτώσεις που σχετικές μουσικές πετυχαίνουν την απόλυτη ισορροπία στην στόχευσή τους να δώσουν καλλιτεχνικό βάθος σε κατά τ’ άλλα αχαλίνωτες, multi-layered επικλήσεις προς την Άβυσσο.
Μία και καλή γιατί είχαμε και φθινοπωρινές βουτιές να ρίξουμε:
Καρδουλώνω καταγγέλλοντας
2009
Αυτά που άξιζαν 5αδα αλλά δεν:
Δύο ακόμα:
Εξώφυλλο της χρονιάς :
Το γκολ που έχω πανηγυρίσει περισσότερο στη ζωή μου, το πιο γλυκό γκολ
1.Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion (+cover)
Απιστευτη δισκαρα!Απο τις πιο υποτιμημενες μπαντες ολων των εποχων
2.Shadow Gallery - Digital Ghosts
Δεν εχει δυστυχως Mike Baker αλλα με μεγαλη μαεστρια καλυπτουν αυτο το κενο.Αλλος ενας μεγαλος δισκος.
3.Transatlantic - The Whirlwind
Αν και σε γενικες γραμμες δεν με τρελαινουν,μου φαινονται λιγο νεροβραστοι, ο συγκεκριμενος δισκος ειχε λιωσει οταν βγηκε.Το “The Wind Blew Them All Away” το λατρευω.
4.Riverside - Anno Domini High Definition
Ο πιο prog metal δισκος τους (ακους Mariusz;)
5.Paradise Lost - Faith Divides Us – Death Unites Us
Κομματαρες με το ομωνυμο να τα σπαει.Επισης νομιζω οτι ειναι και το καλυτερο video clip τους.Η κοπελα ειναι για Oscar!
Κομβική χρονιά το 2009 για την προσωπική μου ζωή αφού τότε γνώρισα τη μέλλουσα γυναίκα μου.
Special mention στο τελευταίο άλμπουμ του μεγάλου Κοντού Heaven and Hell - The devil you know. Respect απεριόριστο…
Επίσης, με κεκτημένη ταχύτητα από τις προηγούμενες δυνατές κυκλοφορίες τους, έρχονται άλμπουμ από Kreator και Slayer χωρίς να ενθουσιάζουν πολύ όμως.
Στο thrash metal που ήταν στα ντουζενια του τότε έσκασαν πολλά καλά άλμπουμ. Ενδεικτικά:
Warbringer - Waking into nightmares (έρχονται και καλύτερες κυκλοφορίες για την πιο σταθερή μπάντα του νέου θράς κυματος).
Gama bomb - Tales from the grave on space (speed/thrash με χαβαλε και καλά τραγούδια)
Suicidal angels - Sanctify the darkness ( ωμή βία)
Alkoholizer - Drunk or dead. ( Speed /thrash που για κάποιο λόγο μου θυμίζει τους Exumer, και το άκουγα τότε εμμονικα. Ωραία τραγούδια, ταχύτητες και φοβερό εξώφυλλο)
Τίμιες κυκλοφορίες από :
Crescend shield - The stars of never seen ( αρκετά μακριά από το ντεμπούτο)
Ravage - The end of tomorrow (Heavy metal με ολίγη ταχύτητα, μπολικους Priest)
Argus- Argus (επικοεπικοί)
Wo fat - Psychedelonaut (πάντα έψαχνα ένα άλμπουμ για χαλαρωμα)
10 Amorphis - Skyforger. Απλά τρομεροί.
9 Bel’ akor - Stone’s reach . Ένα μελωδικό death με ιδιαίτερη προσέγγιση από τους Αυστραλούς. Από τα άλμπουμ που δίνουν πνοή σε ένα μαραμένο και κορεσμένο είδος.
8 MONO - Hymns to the immortal. Αφέσου στη μελωδία τους και ταξίδεψε σε άλλους κόσμους. Η κορυφή τους.
7 Isis - Wavering radiant . Isis αφού. Κρίμα που είναι το τελευταίο. Εξαιρετικό επίσης.
6 John frusciante- Empyrean . Αποδιδα το ότι μου άρεσε τότε στο ότι ήμουν λίγο αγαπουκης παραπάνω. Αλλά είναι δισκάρα εν τέλει. Με τα μπουρμπουληθρε σόλο του Frusciante. Πολύ δυνατό.
5 Cage - Science of annihilation. Τσίτα τα γκάζια, ριφαρες , λαρύγγι που σκίζεται και κομματαρες. Σταθερή αξία και υποτιμημένη.
4 The Protomen - The father of death. Το έμαθα εδώ μέσα πριν λίγα χρόνια από πρόταση συμφορουμιτη. Έπος. Φοβερές συνθέσεις. Το στορι δεν είναι τροχοπέδη στην μουσική πλευρά του άλμπουμ. Φωνή που σε λυγίζει. Και γυναικεία παράλληλα. Δίσκος για μελέτη παράλληλα με ένα Talisker.
3 Joe bonamassa - The ballad of john henry. Αν ψάχνεται blues/rock δίσκο με ιδιαίτερο βάρος στο δεύτερο μέρος τότε ακουμπήστε. Ίσως είναι το πιο βαρύ του. Δε θα μιλήσω για την κιθαριστική δουλειά που γίνεται εδώ και σου δίνει τα μυαλά στο χέρι. Όχι αδυνατώ.
2 Mastodon - Crack the skye. Μέχρι την περσινή κυκλοφορία τους ήταν το μόνο που είχα καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει και να απολαμβανω σε όλο το μεγαλείο από τους Mastodon. Κορυφή τους για μένα. Το σέβομαι άπειρα και έχει την αύρα του κλασσικού.
1 Vektor - Black future. Από τους δίσκους που πάνε τη μουσική μας (όχι μόνο το thrash) μπροστά. Χρειάζονται όσο τίποτα. Όλοι παικταραδες βγάζουν δίσκο που τα μεγαθήρια του είδους κοιτούν με κιάλια και παίζουν κάτι δικό τους, χωρίς εκπτώσεις. Τσίτα τα γκάζια, φωνητικά που αγαπάς ή μισείς, τύμπανα από χταπόδι, κιθάρες μαγικές. Κορυφή απλά. Και αγεραστο. Όπως όλα τα uber-classic.
Εξώφυλλο Crack the skye
Φροϋδικό ολίσθημα 
Θα μπορούσα να γράφω για αυτή τη χρονιά για μέρες. Εξαιρετικά διαμορφωτική και έζησα πολλά. Αγάπησα, έκλαψα, μιζέριασα, ένιωσα ζωντανός, ένιωσα ανεξάρτητος, ένιωσα χαρούμενος.
Η πεντάδα η οφφίσιαλ αποτελείται μόνο από δίσκους με τους οποιους έχω συναισθηματικό δέσιμο και βλέποντας τους εδώ στη σειρά, με συνοδεύουν πολύ πολύ συχνά, τόσα χρόνια μετά.
Οφφισιαλ Πεντάδα
5. Τhe Decemberists - The Hazards of Love
Ένας από τους πιο υποτιμημένους δίσκους όλων των εποχών. Το υπάρχων fanbase τους δε γούσταρε, το κοινό που έπρεπε να ακούσει αυτή τη ροκ όπερα δεν τους βρήκε ποτέ, και γενικά ξεχάστηκε στη λήθη αυτή η υπέρτατη δισκάρα. Οι ίδιοι παίζει πλέον να πιστεύουν οτι προκειται για ατοπημα, καθώς δεν παιζουν κανενα κομμάτι από το δίσκο στα λαηβ. Κακώς. Φαινομενική σύνθεση. Πάω να αγορασω το βινυλιο τωρα.
4. Protomen - Act II: The Father of Death
Από τη πεντάδα, ο δίσκος στον οποίο επιστρέφω - νομίζω - πιο συχνά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που προσδίδει την διαχρονικότητα στο δίσκο αυτό, αλλά κάτι η ρετρό αισθητική σε συνδυασμό με τη φανταστική παραγωγή του δίσκου το κάνουν και φαντάζει φρέσκο όσες φορές και να το ακούσεις. Η θεατρικότητα σε όλο του το μεγαλείο. Η μόνη κακία που μπορεί να πει κανείς για αυτό το δίσκο είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπεράστει, ο,τι και να κάνουν πλέον στο Act III, αν και όποτε βγει.
3. MONO - Ashes In The Snow
Δίσκος-αγκαλιά. Νιώθω χάλια; Παίζει. Νιώθω ελπιδοφόρος; Παίζει. Αμσιβητώ κάθε απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου; Παίζει. Έτυχε να τους δω λαηβ λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου - Μάρτη του '10 - και είναι η πρώτη φορά που δάκρυσα σε συναυλία. Mono συναίσθημα.
(εκεί έπαιζε support μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2010, υπομονή μέχρι την επόμενη βδομαδα)
2. Crippled Black Phoenix - Night Raider/ Resurrectionists
Το είπαν και άλλοι, δεν πρόκειται να τους συγχωρέσω ποτέ για την ελπίδα που με έκαναν να νιώσω με αυτή (και την επόμενη) κυκλοφορία τους. To πουλέν και μεγάλη αγάπη του forum. Πλέον το βάζω και τσαντίζομαι λίγο στην αργή, θυμόμενος τις μαλακίες τους, αλλά μετά από λίγο χάνομαι στη μουσική τους. Τι δισκάρα γαμώ τη.
1. Biffy Clyro - Only Revolutions
sigh . δεν ξέρω η αλήθεια είναι τι να πω πλέον, οι παλιοί στο φόρου ίσως θυμούνται την εμμονή μου. Είχα γράψει ένα πολύ ωραίο ρηβιου θυμάμαι, αλλά φαντάζομαι πως δε θα μπορώ να το διαβάσω πλέον, οπότε δεν το ψάχνω. Τις αναμνήσεις και το συναισθητικό δέσιμο που έχω συνδυάσει με το περιεχόμενο αυτού του δίσκου δε νομίζω πως μπορώ να βρω σε άλλη κυκλοφορία και γενικώς αν τύχει να το βάλω να παίζει, με πιάνει αυτό που λένε οι πορτογάλοι saudade, και είναι να μη σου τύχει, γιατί είναι επικίνδυνο.
Άνετα πάντως στους καλύτερους εναλλακτικούς ροκ δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ θα πω εγώ, και - εμπρός - ας σηκωσουμε όλοι τα ποτήρια μας για τη νοσταλγία, την μεγαλύτερη ρουφιάνα του γαλαξία.
Εmo/Punk-Rock Πεντάδα
5. Polar Bear Club - Chasing Hamburg
Ένας φοβερός δίσκος από μία εξαιρετικά υποτιμημένη punk-rock μπάντα. Τα φωνητικά του δίσκου είναι εκείνα που ήλπιζα να μπορούσα να έχω, και γενικώς αν σου αρέσουν πχ οι Rise Against, θα μου φαινόταν εξαιρετικά περίεργο να μη σου αρέσει το Chasing Hamburg
4. A Day To Remember - Homesick
To κύμα του ποπ-emo αρχίζει λίγο και κλατάρει, αλλά τούτο εδώ ήταν ένα από εκείνα τα αργοπορημένα διαμάντια που ακόμα είχαν κάτι να πουν. Το “If It Means A Lot To You” είναι ύμνος που με ανατριχιάζει ακόμα και σήμερα.
3. Touche Amore - …To the Beat of a Dead Horse
H αρχή της ποιοτικότερης μπάντας της τελευταίας δεκαετίας. Δεν ειναι για όλους (και για μένα είναι ίσως ο χειρότερός τους). Μαζί όμως με τους περσινούς La Dispute, ξεκινάνε το επόμενο κύμα του emo (αφού σου είπα πως το προηγούμενο κλάταρε). Επίσης, εξώφυλλο της χρονιάς.
2. Propagandhi - Supporting Caste
πρώτη μου επαφή με τη μπάντα και - για να το θέσω κομψά - τι γαμημένο χαστούκι στα μούτρα ήταν αυτό; Δεν είχα - και δεν έχω - ξανακούσει κάτι που να ακούγεται σαν αυτή τη μπάντα. Το Dear Coach’s Corner παίζει να είναι ένα στα Τοπ 10 των αγαπημένων μου κομματιών εβερ, και δεν εχω δει ποτε μου αγώνα hockey.
1. Green Day - 21st Century Breakdown
Σίιιγουρα καβάλαγα το κυμα του American Idiot εγώ, αλλά πιστεύω πως είναι πραγματικά υποτιμημένος δίσκος και γενικά τζιζ κακό που όσοι θεώρησαν καλό το American Idiot, δεν το εκτιμούν και αυτό. Τζιζ κακό λέω, αλλά δεν το έβαλα στην οφφισιαλ πεντάδα μου και γω, οπότε σκατα στα μουτρα μου. Ναι οκ, ηλιου φαεινότερο ότι προσπάθησαν να κανουν ενα sequel, στα αυτια μου πάντως το πέτυχαν, αλλά ο κόσμος είχε προχωρήσει και μάλλον δεν ακούμπησε. Έχει υλικό πάντως πιστεύω. Murder City επος.
Εξωφυλλο
edit: ειδική μνεία στο καλύτερο side project που έχει γίνει ποτέ. όποιος ξέρει, ξέρει.
edit2: θυμηθηκα σημαντικότερο δίσκο από το Mastodon για μενα, και δεν χρειάζονται και τους ψήφους μου.
2009
Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum
Arctic Monkeys - Humbug
Muse - The Resistance
the xx - xx
Yeah Yeah Yeahs - It’s Blitz!
Τιτάνια μερα αλλα οσο προσπαθούσα να κοιμισω τον μεγάλο, έγραψα και τη λιστα μου .
2009
Biffy Clyro - Only Revolutions
Joe Bonamassa - The Ballad of John Henry
Mastodon - Crack the Sky
Kylesa - Static Tension
Heaven & Hell - The Devil You Know
Rammstein - Liebe Ist Fur Alle Da
Pearl Jam - Backspacer
Chevelle - Sci Fi Crimes
Wolfmother - Cosmic Egg
Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures
Chickenfoot - Chickenfoot
Creed - Full Circle
Karnivool - Sound Awake
Billy Talent - III
Baroness - Blue Record
Depeche Mode - Sounds of the Universe
The Answer - Everyday Demons
Lady Gaga - The Fame Monster
Rival Sons - Before the Fire
Dan Auerbach - Keep It Hid
The Black Crowes - Before the Frost…Until the Freeze
Green Day - 21st Century Breakdown
Sepultura - A lex
Breaking Benjamin - Dear Agony
Three Days Grace - Life Starts Now
Flyleaf - Memento Mori
Εξώφυλλο: Biffy Clyro - Only Revolutions
@Dr.Feelgood ευχαριστούμε πολυ !!!
Χαλαρά πράγματα αυτήν τη χρονιά θεωρώ. Πολύ επιγραμματικά:
Πεντάδα:
Crippled Black Phoenix “The resurrectionists/Night raider”
Τα είπε ΟΛΑ ο tylerdurden -απ’ τις λίγες φορές που ταυτίζομαι απόλυτα με την περιγραφή κάποιου. Πραγματικά κι εγώ τότε ένιωθα ότι ανακάλυπτα έναν κρυμμένο θησαυρό, μία μπάντα που μ’ επιβεβαίωνε δίσκο στον δίσκο ότι δεν μπορεί να κάνει το στραβοπάτημα (α ρε, τι “We forgotten who we are” μας περιμένει ακόμα…), μέχρι που… όλα κατέρρευσαν. Αλλά έχουμε ακόμα μέχρι τότε, κι ευτυχώς σ’ αυτό το γιγαντιαίο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) έργο κρύβονται τόσοι τόνοι (pun intended) έμπνευσης που μας φτάνουν για μια ολόκληρη ζωή. Τι να πούμε τώρα, για κάτι “Burnt Rheynolds”, για τη μεθυστική orient-ίλα του “444”, για τα διδυμάκια “Song for the loved” και “Time of ye life” που ουσιαστικά το ένα συμπληρώνει το άλλο, για το ότι ακόμα τότε την ψάχνανε και με πιο πειραματικά πράματα (λούπες, gospel, folk, βάλε ό,τι θες), κλπ; Θυμάμαι να το ακούω ξανά και ξανά και να μην μπορώ να διανοηθώ πόσες γλυκόπικρες μελωδίες μπορούσαν να συνθέτουν οι τύποι πάνω σ’ ένα πιάνο ή μια ακουστική κιθάρα, πόσο αισθαντικός μπορούσε ν’ ακουστεί ένας τραγουδιστής χωρίς (να φαίνεται, τουλάχιστον) να διαθέτει καμία φοβερά τεχνική φωνή, πώς θα μπορούσα να νιώθω ΕΥΤΥΧΙΑ με κάτι που ακούω (ναι, για το “200 tons of bad luck” λέω). Δε θα πω κάτι άλλο, απλά ότι είναι άδικο αυτό το CD να μη βαρέσει πεντάδα-τριάδα· κανονικά θα έπρεπε να οργανωθούμε οι γνωστοί-άγνωστοι του forum ώστε να το επιβάλουμε σαν αναγκαστική ακρόαση στους υπόλοιπους στυλ Alex στο «Κουρδιστό πορτοκάλι».
Poem “The great secret show”
Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο δίσκος ΔΕΝ έχει πάρει την αναγνώριση που αξίζει. Προσωπικά είχα σοκαριστεί όταν το είχα πρωτακούσει· πρώτον, για την ίδια τη μουσική (πολυσυλλεκτική, heavy, alternative, με έντονες μελωδίες που ποτέ δεν τις επανέλαβαν οι Poem αφού μετά κινήθηκαν προς πιο ξεκάθαρες prog καταστάσεις), δεύτερον, γι’ αυτήν τη φωνάρα του Προκοπίου που όμοιά της δεν έχω ακούσει σε εγχώριο τραγουδιστή· και τρίτον, ε… για το “Against me”.
Alice in Chains “Black gives way to blue”
Δίπλα-δίπλα με το “Monotheist” όσον αφορά το ΣΟΚ της ποιότητας ενός reunion δίσκου. Δίπλα-δίπλα και με το “Facelift” όσον αφορά τη συνολική δισκογραφία των Alice in Chains.
Alpinist “ Minus. Mensch”
Όσοι/ες βρήκατε ένα νόημα σε ό,τι neo-crust έχει post-αριστεί μέχρι στιγμής (Tragedy, From Ashes Rise, Remains of the Day, Ekkaia κλπ.), εδώ θα συναντήσετε άλλο ένα έξοχο παράδειγμα αυτού του ήχου. Στο μέλλον θα τους χαλάσουν οι post-metal επιρροές, αλλά εδώ είναι ακόμα αψεγάδιαστοι.
Need “ Siamese god”
Προφανώς η «τριλογία» που ακολούθησε πήγε τη μουσική τους σε άλλα επίπεδα (και κατευθύνσεις), αλλά εγώ κρατάω μία ιδιαίτερη θέση και γι’ αυτήν εδώ τη δισκάρα. Πιο brutal, πιο Nevermore-ικό (βλέπε “Flesh machines”) και λιγότερο prog, με κάθε κομμάτι να ξεχωρίζει (ιδίως στο πρώτο μισό -στο δεύτερο κάνει μια μικρή κοιλιά θα έλεγα). Ο John V. κάπου μεταξύ Warrel Dane, Rob Flynn, Ray Alder και Zach Stevens αποδεικνύει πόσο χαρισματική φωνή είναι, ανάμεσα στις κιθάρες και το rhythm section δεν ξέρω τι να πρωτοξεχωρίσω κι απλά αφήνομαι σε refrain σαν αυτό του “Soon” για να χάνομαι ξανά και ξανά. Αλήθεια, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, πόσο διαφορετική μπαντάρα θα γινόντουσαν οι Need αν ακολουθούσαν άλλο μονοπάτι μετά απ’ αυτό;
Λοιπά:
Funeral Mist “ Maranatha”
Είναι κρίμα που σχεδόν αυτόματα όλοι θα θέλουμε να μιλήσουμε για την ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ χρήση του sample στο “The anti-flesh nimbus”, γιατί μέχρι τότε το album έχει παράξει άλλες 3845381 εξαιρετικές στιγμές, αλλά τι να κάνουμε που όντως μιλάμε για ένα από τα συγκλονιστικότερα κλεισίματα σε album ever; Πάντως τελικά συνεχίζω να πιστεύω ότι το “Salvation” συνολικά είναι ανώτερο.
Wolves in the Throne Room “Black cascade”
Μάλλον το πιο αγαπημένο μου album τους. Τίγκα δυνατά, συναισθηματικά riffs.
The Gathering “The west pole”
Θέλω να πιστεύω ότι αυτό κατέληξε στα «αζήτητα» μόνο και μόνο επειδή κρατάμε μούτρα που λείπει η Anneke, γιατί κατά τ’ άλλα εγώ δεν καταλαβαίνω σε τι υπολείπεται από τα προηγούμενα albums των The Gathering… Έξοχη η νέα τραγουδίστρια ΑΚΡΙΒΩΣ στο στυλ της Anneke κάποιες φορές, όμορφη επιστροφή σε πιο κιθαριστικές φόρμες χωρίς να λείπουν και οι συγκλονιστικές ατμοσφαιρικές στιγμές με πιάνο ή κλασικά έγχορδα, και γενικά όλο το album είναι εξαιρετικό!
Mastodon “Crack the skye” + εξώφυλλο
Εγώ μ’ αυτό τους αποδέχθηκα πάντως. Αν και πιστεύω ότι το επόμενο είναι ακόμα καλύτερο.
Υ.Γ. Πάντως, αν βγει το “Crack the skye” πρώτο που έτσι προβλέπω, θα πρέπει να παραδεχτούμε όλοι μας ότι τελικά οι αδιαφιλονίκητοι νικητές μιας ολόκληρης περίπου-δεκαετίας (’98-’09) είναι οι System of Down:
’98, πεντάδα με το ντεμπούτο
2001, πρωτιά με “Toxicity”
2005, 2 (!) πρώτες θέσεις δικές τους
2007, πεντάδα ο Tankian
2008, νούμερο 2 ο Malakian
Και 2009 αν βγουν πρώτοι οι Mastodon, όλα οφείλονται στα μπουνίδια που έδωσε ο Shavo στον Brent Hinds.
Hate to be that guy, αλλά αν ήταν λιιιιιγο πιο μεγάλη η διασπορά, το 03 και το 06 θα κέρδιζαν οι Muse (άντε έναν αστερίσκο στο 03), ενώ το πιο συνηθισμένα αναφερόμενο ως το καλύτερο τους album δεν μπήκε καν 5αδα μας το 2001 που είναι απλά ακατανόητο.
Το πόρισμα βγήκε μετά το 2006 πάντως
Πάλι κάτι θα ξεχνάω πάλι, αλλά πάμε λίγο.
Πεντάδα:
1. Them Crooked Vultures – Them Crooked Vultures
Super group από τα λίγα, που κατάφερε να παίξει κάτι εντελώς δικό του, όσο και αν αναγνωρίζονται τα επιμέρους. Ναι, μετά από καιρό φαίνεται πως ο δίσκος έχει κάποιες ατέλειες και αδυναμίες, αλλά έχει και ένα σερί 6-7-8 τρομερών τραγουδιών που μέχρι και σήμερα τα ξέρω απέξω. Κρίμα που το CD δεν μου επιστράφηκε ποτέ από εκεί που το είχα δανείσει, αλλά τι να κανς.
2. Mastodon – Crack The Skye
Αν και προγκίζει πολύ, έχει μια φοβερή ισορροπία στα αρκουδέικα σύντομα κομμάτια και στα φανταστικά μεγάλα, ειδικά με τα riffs-εναλλαγές. Ναι, η κορυφαία τους στιγμή, ναι, έκτοτε ποτέ δεν έφτασαν καν κοντά. Ειδικά αυτή η αστρική ατμόσφαιρα, από την παραγωγή μέχρι τις συγχορδίες, βγάζει κάτι το μαγικό. Επίσης, σπουδαία φωνητικά.
3. Funeral Mist – Maranatha
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια που έψαχνα, με τεράστια άγνοια κινδύνου για το πόσο σοβαρά μπορεί να είναι όσα ευαγγελιζόταν (sic) το orthodox black metal, που είχα πέσει στο site Anti-Flesh Nimbus. Σας λέει κάτι; Ε, εμένα μου έμαθε λίγη άποψη για μουσικούλα, πριν καθιερώσω τη δική μου. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε το πώς αντιμετωπίζαμε το έργο του Arioch, ειδικά εδώ. Από τα κορυφαία black metal albums όλων των εποχων.
4. Converge – Axe To Fall
Το “Blood Moon” πριν το “Blood Moon” ξέρω γω, αλλά και ένα άλμπουμ που αιχμαλωτίζει την πολυσυλλεκτικότητα που θα χαρακτήριζε έκτοτε τους τεράστιους, τους μύθους. Προσοχή στις Verge In λεπτομέρειες, στα guests, στην αισθητική ομοιομορφία που αποδεικνύει πως η μουσική δεν είναι μόνο φόρμες και στίχοι, αλλά και τα κενά ανάμεσα στο μήνυμα και την αποκωδικοποίησή του. Εδώ, οι Converge έφεραν άλλη μια κορυφή.
5. Fall Of Efrafa – Inle
Πολύ δύσκολη πίστα η πεντάδα το 2009. Εδώ όμως μίλησε το συναίσθημα. Ο πρώτος δίσκος των FoE που άκουσα ποτέ, έμελλε να ήταν και το κύκνειο άσμα τους. Ναι, Anopheli και Morrow πήραν πολλά και τα ξαναέκαναν crust αφού εδώ ηχούν ως η καλύτερη και πιο επιδραστική post-metal μπάντα που δεν άκουσες ποτέ, αλλά το “Inle” έχει ένα ψυχικό βάθος και ένα σκοτάδι που επιβραβεύουν. Άντεξε τις ακροάσεις, τις διάρκειες, και στον πάτο, θα φανεί η αποσύνθεση που υποδεικνύει το μοναδικό δρόμο. Της ανόδου, της εξόδου, της ρήξης. Ζήτω οι Fall Of Efrafa.
Για να ολοκληρωθεί η σωστή λίστα, μόνο αγάπη:
6. Blut Aus Nord – Memoria Vetusta II: A Dialogue With The Stars
Οι BAN κυκλοφορούν 13 χρόνια μετά το θεματικό διάδοχο του ΜVI και συνθέτουν ένα αριστούργημα μεγαλοπρεπούς, δευτεροκυματικού black metal, με τρομερή αντίληψη του φυσιολατρικού συμβολισμού. Πραγματικά, πολύ εύκολα ένα από τα άλμπουμ που θα πρότεινα σε κάποιο ανίδεο για να αντιληφθεί την ιδέα του black metal μακριά από εικόνες, αναπαραστάσεις, γεγονότα κλπ, απλά ένα διάλογο με τα αστέρια. Εξώφυλλο χρονιάς.
7. Alpinist - Minus.Mench
Και κάπως έτσι, ξεκινάει μια φουρνιά αδιαπραγμάτευτα σπουδαίων δίσκων που με βρήκε στην εποχή που άκουγα οτιδήποτε είχε δίπλα από τον extreme/post/black χαρακτήρα του τη λέξη crust. Στίχοι, κοψίματα, riffs, leads, εξελίξεις ιδεών, όλα ένα και ένα. Η λιγότερο αγαπημένη μου κυκλοφορία τους, ένα κλασικό metallic hardcore/neo-crust άλμπουμ που αν το ακούσετε θα απορήσετε με το τι βρίσκετε σε πολλά μεταγενέστερα δισκάκια… 
8. Megadeth – Endgame
Υπερδίσκος, ο τελευταίος μεγάλος δίσκος των big4 (fight me), και ένα άλμπουμ που μέχρι και σήμερα το ακούω πολύ άνετα, διότι περιέχει τραγουδάρες. Φυσικά όλη η παρέα στο λύκειο τότε είχαμε το “Headcrusher” ringtone. Έτσι ρε MegaDave και ας είχες τον μαλάκα τον Alex Jones να λέει πίπες μέσα, πούλα θρασοτρέλα.
9. Nile – Those Whom The Gods Detest
Kafiiiiiiiir. Για μένα, ο κορυφαίος τους δίσκος, ένα έπος εύπεπτου brutal technical death metal, καθώς και ο δίσκος που ενσωματώνει καλύτερα όσο ποτέ τις tribal ambient επιρροές τους. Βασικά, ένα από τα κορυφαία death metal άλμπουμ της δεκαετίας. Μην πονάτε.
10. Propagandhi – Supporting Caste
Και κάπως έτσι, έχοντας βρει πλέον τον ήχο τους και αναγνωρίζοντας πως οι παρτίδες με τους Sacrifice κάνουν καλό, οι Καναδοί, aka η καλύτερη punk μπάντα που υπάρχει σήμερα, πήραν το thrash metal και του έδωσαν το πραγματικό του νόημα. Ξανά, αψεγάδιαστοι στίχοι σχεδόν, ριφφάρες, φωνητικά απολύτως εθιστικά, όλα κόκκινα. Πώς συγκρίνεις δίσκους τους μεταξύ τους;
11. Alice In Chains – Black Gives Way To Blue
Επιστροφάρα μεγάλη και αρχοντική. Ξεκινώντας πίστευα πως θα πάει για πεντάδα, μετά συμμαζεύτηκα, αλλά ακόμα παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα μου ροκ άλμπουμ.
12. Code – Resplendent Grotesque
Ίσως η κορυφαία στιγμή του Kvohst, απλά έπεσε σε ανταγωνισμό. Από τις ελάχιστες κυκλοφορίες του επονομαζόμενου progressive black metal. Αριστούργημα.
13. Ulcerate – Everything Is Fire
Ο πρώτος πραγματικά μεγάλος τους δίσκος, και μάλιστα από το σερί που ακολούθησε αυτός με την λιγότερη, αν μετριέται, προσωπική ταυτότητα. Παρόλα αυτά, ειδικά για τη φάση του ήχου τότε, δισκάρα.
14. Teitanblood – Seven Chalices
Μάλλον ο λιγότερο αγαπημένος μου δίσκος από τους Ισπανούς, παραμένει ένα black/death metal έπος που δεν έχει αντίπαλο εκτός της δισκογραφίας τους.
15. Anaal Nathrakh – In The Constellation Of The Black Widow
Και κάπου εδώ, συστήνονται οι πραγματικοί Anaal Nathrakh. Και κάπως έτσι, γίνονται μια από τις σπουδαίοτερες extreme-τα-πάντα-όλα μπάντες που έχουμε γνωρίσει σε αυτό τον αιώνα.
Δεκαπεντάδα από παγκίτες:
16. Wolves In The Throne Room – Black Cascade
Πιθανώς το λιγότερο αγαπημένο μου WitTR άλμπουμ αλλά ξεκινάει με το “Wanderer Above The Sea Of Fog”, μια από τις καλύτερες συνθέσεις τους, οπότε μπαμ, ψηλά.
17. Krallice – Dimensional Bleedthrough
Και κάπως έτσι, οι Krallice, με πιθανώς το magnum opus τους, μοίρασαν φάπες σε όλο το avant-garde black metal. Τιτάνιος δίσκος.
18. OM – God Is Good
Πρώτη επαφή με τους λατρεμένους, νομίζω είναι και η στιγμή που βρίσκουν ακριβώς τον ήχο τους, οπότε όλα ωραία και καλά για μια μπάντα που με έκανε να εκτιμήσω τουριστικά έναν ολόκληρο ήχο.
19. Kickback – No Surrender
Καλώς ή κακώς, έτσι τους έμαθα, έτσι τους λάτρεψα, πολλή Γαλλία αυτή η χρονιά, πολλή μισανθρωπιά. Περασμένα, όχι και εντελώς ξεχασμένα. Χαοτικό χάρντκορ που δεν αντέχει ούτε τον εαυτό του, και ας είναι παλιομαλακισμένο.
20. Aosoth – Ashes Of Angels
Μια από τις μεγάλες μου αδυναμίες της γαλλικής σκηνής εδώ πιάνει μια πρώιμη κορυφή. Πηχτό, πνιγηρό riffing που έχει βρει μια τέλεια κουβέρτα σκότους για να καλύπτει την ιδιοφυία του. Και φυσικά, ΤΑ φωνητικά.
21. Goatwhore – Carving Out The Eyes Of God
Ίσως η καλύτερη στιγμή των βλάχων, και όσο και να λέτε, συνεχίζουν να βγάζουν extreme metal τραγουδάρες που θα έπρεπε να κάνουν μπάντες με δήθεν guitar heroes να ντρέπονται.
22. The Devil’s Blood – The Time Of No Time Evermore
Λίγο πριν το μεγάλο άλμα, χαρίζουν ένα τοτέμ μιας ολόκληρης σκηνής, ενώ παράλληλα διαφοροποιούνται και αποστασιοποιούνται από αυτή. Το έχω υποτιμήσει, αλλά παραμένει λατρεμένο.
23. Portal – Swarth
Οι Ωκεάνιοι δεν χαμπαριάζουν και παίρνουν το χαοτικό και υπερβατικό black/death metal τους σε νέα βάθη. Καθοριστικό σχήμα στον ακραίο ήχο, τεράστιοι. Και λίγα λέω.
24. Altar Of Plagues – White Tomb
Οι Ιρλανδοί συστήνονται αποφασιστικά, το post-black metal αποκτά ενδιαφέρον πριν καλά καλά τα αλλάξει όλα και εδραιωθεί ως τάση. Ανεπανάληπτο σχήμα που αντιλήφθηκε πως πειραματισμός δεν σημαίνει υπερπληροφόρηση, αλλά εντάσεις.
25. Iskra – Bureval
Βγάζουν δίσκο οι Iskra, θα μπαίνει λίστα. Απλά πράγματα.
26. Dragged Into Sunlight – Hatred For Mankind
Ίσως ο πιο ακραίος δίσκος αυτής της λίστας. Μέχρι και σήμερα, πραγματικά επίπονες ακροάσεις και ένα black/death/doom/noise ανακάτεμα που πολλοί θέλησαν να μιμηθούν.
27. Agoraphobic Nosebleed – Agorapocalypse
Ο αγαπημένος μου δίσκος από ένα αδιανόητο cybergrind/powerviolence/κάτι σχήμα, απίστευτη ροή και κορυφές.
28. Napalm Death – Time Waits For No Slave
Ένα από τα κορυφαία άλμπουμ των Napalm Death, που ζουν δεύτερη νιότη. Τι άλλο να πεις.
29. Shrinebuilder – Shrinebuilder
Ε λοιπόν, αυτό το σουπεργκρουπ τα είπε ωραία και καλά, και αυτό το άλμπουμ δεν έχασε την αίγλη του με τίποτα.
30. Immortal – All Shall Fall
Εμένα μάρεσε και είπα να μην το παίξω πσαγμένος με κειμενάκι για κάτι από τα παρακάτω αλλά να παω με το συναίσθημα.
Άλλα 30 αξιοσημείωτα για όσα ενδιαφέρονται:
Ήμουνα guardian έριξα μια 5αδα βιαστικά τα υπόλοιπα αύριο
Να ρωτήσω τώρα εγώ ως πλήρως άσχετος με τους Crippled Black Pheonix, γιατί όλες οι απόψεις συμπίπτουν στο κομμάτι της απογοήτευσης? Μιλάμε για κάτι που έχει αμιγώς μουσικές προεκτάσεις ή είναι κάτι παραπανω?
