Ολα μαζι.
Κ εγω δε θυμαμαι τι ειχε παιξει. Αλλα βαριεμαι να ψαξω, πειτε μας.
O ιθύνων νους (και γενικότερα πιο αμπαλο μέλος της τότε μπάντας) έχει αποδειχθεί γενικότερα ένα παπαρι που δεν πλήρωνε τη μπάντα δίκαια και γενικώς ήταν αφάνταστα μη συνεργάσιμος με αποτέλεσμα νομίζω κανένα άλλο μέλος της τότε μπάντας να παίζει μαζί του. Μπήκαν και κάτι νομικά στη μέση με το όνομα.
ΓΕΝΙΚΑ, μικρότητες που δεν άρμοζαν στο μεγαλείο τους.
Αυτά θυμάμαι πάνω κάτω.
5 Likes
2009
1. Protomen - Act II : The Father Of Death
Καποια στιγμη θα γραφτει απο μενα ισως ενα αρκετα μεγαλο κειμενο για τους Protomen στο “Με Λιγα Λογια”. Προς το παρον θα αρκεστω στο οτι αδυνατω να καταλαβω πως γινεται καποιος που του αρεσει σε γενικες γραμμες η ροκ μουσικη και ιδιαιτερα το πιο θεατρικο και πομπωδες κομματι αυτης, να μην νιωθει με αυτην την μπαντα και αυτον τον δισκο συγκεκριμενα. Βεβαια δεν εχω βρει και πολλους, και κανα 2 απο αυτους που εχω βρει λενε οτι δεν γουσταρουν απο αντιδραση, αλλα υπαρχει κι αυτο. Συνοπτικα, για μενα ειναι η πιο ευκολη επιλογη στο νουμερο 1 οποιασδηποτε χρονιας τουλαχιστον απο το 2000 και μετα, και μακραν ο καλυτερος δισκος που εχει βγει στην χιλιετια μας αν εξαιρεσουμε την δισκογραφια των Muse απο την κουβεντα (αλλα ισως και χωρις να το κανουμε αυτο).
2. Muse - The Resistance
Μαζι με τα Origin Of Symmetry και Black Holes & Revelations για μενα αποτελουσε για πανω απο μια δεκαετια την Αγια Τριαδα οσον αφορα την μουσικη των Muse (ναι, για καποιον λογο το Absolution ποτε δε με συγκλονισε αν και προφανεστατα το αγαπω κι αυτο), αλλα μετα το 2022 εχω αρχισει να σκεφτομαι μηπως το Will Of The People εχει εκσφενδονισει καποιο απο αυτα εξω απο την τριαδα της καρδιας μου… μαλλον οχι ακομα, αλλα στο μελλον ειναι πολυ πιθανο. Οπως και να χει, το The Resistance το λατρευω απεριοριστα, και τραγουδια οπως Uprising, Resistance, MK Ultra και Undisclosed Desires τα βαζω παντοτε αναμεσα στα αγαπημενα μου.
3. Paradise Lost - Faith Divides Us — Death Unites Us
Τι να πρωτογραψω εδω περα… Το τελος μιας εποχης για μενα προσωπικα (για τους Paradise Lost επρεπε να περιμενουμε 3-4 χρονακια ακομα), καθως απο το 1998 εως το 2008 ακουγα την μουσικη τους περισσοτερο απο καθε αλλη μπαντα, πηγα σε καθε συναυλια τους που εδωσαν στην Αθηνα (και σε 2 στην Θεσσαλονικη), εγραφα στα επισημα τους φορουμ στα οποια ενιοτε τα μελη του φορουμ ανταλλαζαμε και μηνυματα με τα μελη της μπαντας, και ειχα ταξιδεψει μαλιστα και το 2007 στην Βιεννη, οπου βρεθηκα με 3 ακομα “φανατικους” οπαδους της μπαντας. Αυτος ο δισκος αποτελεσε την πρωτη τους κυκλοφορια που ακουσα σε “ξενο” εδαφος, αφου κυκλοφορησε εναν μηνα μετα την μεταναστευση μου σε αμερικανικα εδαφη. Μαλιστα, μιας και το πρωτο τριμηνο εμενα με μια θεια μου σχετικα μακρια απο το κεντρο, ακουγα μουσικη στο τρενο τουλαχιστον 3 ωρες την ημερα, και το FDUDUU απολαμβανε σχεδον καθημερινες ακροασεις. Ειδικη μνεια στα αριστουργηματικα As Horizons End, First Light, Living With Scars, Last Regret, In Truth και Back On Disaster (απο τα bonus τραγουδια), ενω λατρευω επισης και τα I Remain, Faith Divides Us - Death Unites Us, The Rise Of Denial και Cardinal Zero. Μπορω να πω οτι το Frailty ποτε δεν με αγγιξε ιδιαιτερα, ενω το Universal Dream το θεωρω τραγικο. Στα θετικα του δισκου και το εκπληκτικα καλο εξωφυλλο, μετα απο 3 δημιουργιες του Seth που δεν μου ειχαν πει και πολλα. Προτιμω τις μελισσες του BIN να φανταστειτε. Λατρευω τον στιβαρο ηχο που τους εδωσε με την μιξη ο Jens Bogren επισης, αφου οι Greg & Aaron ακουγονται για πρωτη και τελευταια φορα λες και παιζουν με εφταχορδες. Εξαιρετικα και τα τυμπανα του Peter Damin, αν και δυστυχως ειχαν προσλαβει ως μονιμο τους drummer τον απαραδεκτο Adrian Erlandsson. Και ενα τελευταιο… δεν ξερω αν αυτος ο δισκος μου αρεσει περισσοτερο απο το In Requiem τελικα (μαλλον οχι). Δεν ξερω καν αν μου αρεσει περισσοτερο απο το Tragic Idol (επισης μαλλον οχι). Ξερω ομως οτι τον θεωρω πιο ιδιαιτερο και πιο ξεχωριστο κι απο τα δυο που ανεφερα, κυριως γιατι εχει μοναδικο ηχο, γιατι εχει καποιες πειραματικες ιδεες (Living With Scars κομματαρα), γιατι εχει προσεγμενο artwork και συνολικα πολυ συγκεκριμενη κατευθυνση, και εν τελει γιατι δεν ακουγεται ως Paradise Lost Part II οπως ακουγεται το In Requiem, ή ως Draconian Times Part II οπως ακουγεται το Tragic Idol.
4. The Mars Volta - Octahedron
Η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων που γουσταρουν την μουσικη των Mars Volta νομιζω θεωρουν τον καλυτερο τους δισκο εναν απο τους πρωτους τεσσερις. Εμενα ομολογω πως μου κανει πολυ περισσοτερο η πιο “ησυχη” περιοδος τους, που περιλαμβανει και κανα δυο προτζεκτακια οπως τους Antemasque για παραδειγμα. Ως εκ τουτου, διχαζομαι κυριολεκτικα στο 50-50 για το αν το καλυτερο τους αλμπουμ ειναι το Octahedron ή το Noctourniquet, και δεν μπορω να αποφασισω οριστικα. Ομως τωρα εστιαζουμε στο πρωτο. Τα Since We’ve Been Wrong που ανοιγει τον δισκο ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχω ακουσει γενικα, ενω το ιδιο μπορω να πω και για το With Twilight As My Guide και Copernicus. Το πιασαρικο Desperate Graves ανυψωνει τον δισκο σε αριστουργημα, ενω για τα γουστα μου δεν υπαρχει ουτε ενα τραγουδι που να κανω σκιπ ή που να υστερει εστω και λιγο. Οσες σελιδες εδωσαν μετριο βαθμο σε αυτον τον δισκο ευχομαι να κλεισουν, και οποιος μουσικος κριτικος εκανε το ιδιο, του ευχομαι να του καει το βιντεο και να του τριψουν χαλαπενιο πιπεριες στην μουρη.
5. Alice In Chains - Black Gives Way To Black
Ο Layne Staley ειναι αναντικαταστατος. Ή τελος παντων ετσι νομιζουν οσοι εχουν κειμηλια, βαθρα και τοτεμ στην μουσικη. Η αληθεια ειναι πως ουδεις αναντικαταστατος, και ευτυχως για τους Alice In Chains βρηκαν τον τελειο αντικαταστατη. Δεν ξερω πως ο λατρεμενος ο Τζερι καταφερε να βρει τον William DuVall, αλλα αυτο που ξερω ειναι οτι πλεον εχουν κυκλοφορησει 3 δισκους με καθε τραγουδιστη, και λατρευω και τα δυο κομματια της ιστοριας τους το ιδιο. Δεν υπαρχει κανενα νοημα συγκρισης μεταξυ των δυο περιοδων της μπαντας, οπως δεν υπαρχει κανενας λογος συγκρισης και των δυο τραγουδιστων, γιατι πολυ απλα και οι δυο ειναι αψογοι σε αυτο που κανουν. Τεσπα, πολλα γραψαμε. Δισκος με τραγουδια οπως το A Looking In View που ειναι ενα επος 10 στα 10 με φανερη επιρροη απο LOAD & RELOAD των Metallica, με το Check My Brain που ειναι ισαξιο με οποιοδηποτε μυθικο τους τραγουδι απο το παρελθον, το All Secrets Known με την ριφφαρα και τις μελωδιαρες, και το φοβερα συναισθηματικο και πιασαρικο Your Decision.
ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
- Lady Gaga - The Fame Monster (δεν ξερω αν θα επρεπε να θεωρειται ειδικη περιπτωση ή οχι, αλλα κανονικα ειναι ο δευτερος καλυτερος δισκος της χρονιας μετα το Protomen, μονο και μονο επειδη εχει μεσα τα Bad Romance, Monster και Dance In The Dark. Α ναι, και κατι αλλο, το Telephone ειναι το μοναδικο τραγουδι της Gaga που απεχθανομαι)
ΤΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ
- Riverside - Anno Domini High Definition (με διαφορά ο καλυτερος τους δισκος)
- The Gathering - The West Pole (πανεμορφο, ξεχωριστο, αναγεννημενο, εξαιρετικο)
- Indukti - Idmen (Καλυτερο απο καθε δισκο Riverside, μην με κανετε ταγκ, απλα υπεροχο)
- OSI - Blood (μονο το ομωνυμο να ειχε, θα εμπαινε δεκαδα οπως και μαλλον μπαινει)
- Rammstein - Liebe Ist Fur Alle Da (καλυτερο απο τα επομενα, χειροτερο απο τα προηγουμενα)
- VNV Nation - Of Faith, Power and Glory (το αγαπημενο μου απο τον θεουλη Ronan, το λατρευω)
ΤΑ ΜΕΤΑΛ, ΑΡΑ ΠΛΕΟΝ ΒΑΡΕΤΑ
- Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings (καλυτερο απο Systematic, αλλα σιγα το κατωφλι)
- Slayer - World Painted Blood (καλουτσικο… δεν το ακουω πλεον ποτε)
- Mastodon - Crack The Skye (το Blood Mountain μου αρεσει αρκετα περισσοτερο, σορινοτσορι)
- Amorphis - Skyforger (ο τελευταιος ενδιαφερων δισκος τους, το μισο το πεταω)
- Kylesa - Static Tensions (δεν ακουω αυτο το ειδος μουσικης, αλλα αυτος ο δισκος γαμαει)
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
- Megadeth - Endgame (το οτι ο προηγουμενος ηταν σκουπιδι, δεν σημαινει οτι αυτο δεν ειναι)
- Marilyn Manson - The High End Of Low (ο πρωτος του δισκος που δεν ακουγεται, δεν ξερω γιατι)
- Depeche Mode - Sounds Of The Universe (δεν ειναι κακο, αλλα δεν ειναι αριστουργημα)
- Porcupine Tree - The Incident (ωραιος δισκος, αλλα με μηδαμινο replayability εν τελει)
- Placebo - Battle For The Sun (αρκετα καλος δισκος, αλλα αρχισε η φθορα και το τελμα)
Εξωφυλλο : Διαλεξτε οποιο απο τα δυο θελετε, δε με νοιαζει
22 Likes
Ε ναι παλι καλα, πολυ δικαιο, γιατι αλλωστε τις εβδομαδες που δεν εχει εκλογες δεν παιζει ποτε παραταση.
Παραδοξως (?) το ομωνυμο FDUDUU ειναι ενα απο τα τραγουδια που σκιπαρω οταν θελω να ακουσω “μερικα αγαπημενα απο τον δισκο αυτον που μου αρεσει”, που ειναι και ο πιο συχνος τροπος με τον οποιον ακουω μουσικη πλεον. Και το βιντεοκλιπ δε μου αρεσει καθολου 
Τα καλυτερα τους βιντεοκλιπ για μενα ειναι τα True Belief, Forever Failure, Say Just Words, και Mouth.
Μπορει να λεει οτι θελει ο Mariusz, αλλα ολοκληρη τους η μουσικη ειναι prog, και μπολικη εξ αυτης ειναι και μεταλ, κριμα 
2 Likes
Παραλειπόμενα 2009:
- Σπουδαία συλλογή κυκλοφόρησε το παλιό μέλος των Genesis, o Anthony Phillips .
- Ξέχασα να βάλω στην πεντάδα το Controlling Crowds (pts I - III) των Archive
με την υπερκομματάρα COLLAPSE/ COLLIDE. - Δεν είδα πουθενά το Incident των Porcupine Tree, εκτός από μια λίστα με ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ.
2 Likes
Θα το δεις και σε δευτερη.
1 Like
Περιμενω να μου πεις καποιον χειροτερο δισκο που γραφει απ’ εξω “Porcupine Tree” η’ “Steven Wilson”
Κάτσε τι πως μέχρι αύριο δηλαδή μέχρι σήμερα δηλαδή τζάμπα ψήφισα από το σάββατο?!! :")
@Silent_Winter να πως συμμετέχω, απλώς ψηφίζω ;p
6 Likes
C/C 
1 Like
Από νωρίς. Τι βιαστήκατε μερικοί-μερικοί
2 Likes
Χαμπάρι δεν είχα πάρει ας 'ούμε
Προσωπικα το βαζω πάνω απο τα προ-Signify PT άλμπουμ ε… Απλά, το ξέχασα τελείως
1 Like
Κάποιος λόγος θα υπάρχει
2 Likes
Είναι το λιγότερο καλό από “Signify” και μετά. Να ο λόγος.
1 Like
ΕΓΡΑΦΑ 24 ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΔΙΠΛΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ , ΓΙΑ ΚΟΡΟΙΔΑ ΨΑΧΝΕΙΣ 
3 Likes