Εμ δεν με ρωτάς πρώτα όμως
2 Likes
Ωπ ωραίος, πολύ ιδιαίτερο επικ το Realmbuilder, αλλόκοτη δισκάρα. Το ομότιτλο τρελό έπος. Και Stone Dagger φανταστικό.
3 Likes
Καλά δεν θα έμπαινε πεντάδα, αλλά νταμν, ενοχλήθηκα που μου ξέφυγε!
Φανταστική, υπέροχη, ΔΥΣΚΟΛΗ χρονιά, αν κανείς το σκέφτεται ακόμα ας ψηφίσει Wilson γιατί θα ήθελα να δω ποστ quintom άμα βγει πρώτο 
εδιτ
αχαχαχα ρε και αυτό το ξέχασα…
2 Likes
Τώρα που το ξαναβλέπω μάλλον θα ήταν καλύτερα να γράψω Το Κυανοφλεγές Ιππικό or something
2 Likes
αριστουργηματικα τραγουδια, καλως επραξες.
2 Likes
44η εβδομάδα - 2013
60 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Ισοβαθμία στους 36 βαθμούς… (όχι κελσίου)
ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2013
- Steven Wilson - The Raven that Refused to Sing
- Leprous - Coal
0 voters
Ψηφίζουμε εως τη Δευτερα τα μεσάνυχτα…
Θα βάλω τις ψήφους στο excelακι για τσεκ
Εν τω μεταξύ…
23 Likes
“εκ εν τω πολλώ το ευ” 
τι γράφω ρε γαμώ το ξεσταύρι μου…
1 Like
Πω ρε μλκ, με πρόλαβες
8 Likes
Αν έβαζες ένα ή δύο λιγότερα, θα προλάβαινες το ποστ
1 Like
Αυτό θα λες και αύριο
Μπα
θα σου ξέφυγε ουκ παραδρομής και ουκ Περισσού 
3 Likes
η τελευταία ισοβαθμία πρέπει να ήταν το 1988 στους 112 βαθμους…
3 Likes
γαμηστερή χρονιά.
Πολύ καλή μουσική με τεράστια ποικιλία…
Κλασσικά αφήνουμε πολλά διαμάντια έξω και βάζουμε αυά που άκουσα πιό πολύ…
όχι μόνο ο πρώτος δίσκος τους που κατάφερα να ακούσω μέχρι το τέλος χωρίς να πεθάνω απο βαρεμάρα, αλλά εδώ η φάση ξέφυγε πολύ όμορφα…10ράκι ακατέβατο!
το λιώσιμο που έφαγε το album όταν κυκλοφόρησε, το συγκρίνω με πολύ λίγα albums απο την δισκοθήκη μου.Ενώ γενικά έχουμε να κάνουμε με ενα στυλ που δεν μαρέσει και γενικά λιγα πράγματα άκουσα απο αυτόυς μέχρι τότε, εδώ το σκηνικό άλλαξε εντελώς.
Ξεκινάει να φαίνεται οτι είναι μεγάλη μπάντα και οτι έρχονται πολύ δυνατές μέρες απο αυτούς με τα επόμενά τους.
Οι ιδέες τους είναι πλέον ορατές.
Πανέμορφο αλμπουμ.!
καλα εδώ ξεφυγε εντελώς η φάση, τί να γράφω τώρα εγώ.
πολύ μεγάλος και ταυτόχρονα επικίνδυνος δίσκος για όλη την ανθρωπότητα!
11άρι ακατέβατο!
αρρώστησα όταν το πρωτοάκουσα…
ακόμα αρρωσταίνω…!
άιντε καλό βράδυ!
26 Likes
@anhydriis μήπως να ρίξεις μια γραμμή να μην αρχίσουν οι λίστες για το 2014 μέχρι να βγάλουμε νικητή για το 2013;
edit
Γρήγορα, ο άλλος ο μουρλός ο OCDιάρης είναι έτοιμος να την μπουμπουνίσει!
6 Likes
O hopeto μόλις το δει αυτό
17 Likes
Ε όχι να βγει και το Raven… πρώτο ρε παιδιά!
1 Like
Διάολε είχα να ακούσω το True North χρόνια και είναι πολύ καλύτερο απ’ όσο το θυμάμαι, όσοι τιμήσατε με ψήφο καλά κάνατε
3 Likes
Όπως είχα αναφέρει, εκείνη την χρονιά ήμουν άνεργος. Αυτό μου έδωσε τον χρόνο να ασχοληθώ με πολύ περισσότερα άλμπουμ απ’ ότι συνήθως. Το οποίο είχε τα καλά του (άκουσα άπειρα άλμπουμ και έμαθα και πολλούς καλλιτέχνες), από την άλλη όμως ίσως ο περιορισμένος χρόνος κάποιες φορές μας κάνει να ψαχνόμαστε λιγότερο αλλά να εστιάζουμε περισσότερο σε αυτά που μας κάνουν κλικ και έτσι να δενόμαστε περισσότερο μαζί τους. Ή κάπως έτσι συνέβη με μένα. Γιατί έχω πολλά πολύ αγαπημένα άλμπουμ και “φέτος” αλλά αναλογικά λιγότερα απ’ ό,τι θα περίμενα.
Πάντως πολλά honorable αξίζουν δεκάδα.
Kαι περιέργως, έχω άπειρες δουλειές από solo καλλιτέχνες.
1) Matt Schofield - Far As I Can see
Ο αγαπημένος μου δίσκος του Matt. Ξεκινά με το From Far Away, με αλλαγές τονικότητας, εκπληκτικά solos, όμορφη μελωδία και αμέσως (νομίζω ότι) ξέρω τι να περιμένω.
Για πρώτη φορά σε δίσκο του προβάλει τόσο εξώφθαλμα κάποιες επιρροές του. Ξέραμε πως γουστάρει τον Albert King και τον Robben Ford, άντε και τον Hendrix. Κι όμως, έχει άλλο κομμάτι σαν το Red Dragon (από τα καλύτερα blues rock τραγούδια της χιλιετίας), που να μοιάζει με τα ψυχεδελικά υπνωτιστικά blues jams του Jimi, εποχής Electric Ladyland? Έχει ξαναπαίξει Texas style blues σαν άλλος SRV στο Tell Me Some Lies? Έχει διασκευάσει latin ξανά όπως στο Yellow Moon, δείχνοντας αυτό το διαφορετικό του πρόσωπο? Όχι αλλά να που το κάνει εδώ κι αντί να με ξενερώνει, με κάνει να τον νιώθω πως μου ανοίγεται, μου αποκαλύπτεται, πως γίνεται πιο “δικός μου”. Συν που το οργιαστικό Hindsight, ειδικά στο τελείωμα με ντραμς, κιθάρα, σόλο σαξόφωνο, είναι από τις πιο ηλεκτρισμένες αποδόσεις blues τραγουδιού τα τελευταία πολλά χρόνια, σε εξουθενώνει.
Μου λείπουν οι καλές, πρωτότυπες συνθέσεις στα blues γαμώτο και ο Matt μας έδωσε πολλές όλα αυτά τα χρόνια. Κι αν και παραμένει ενεργός, είναι η τελευταία στούντιο δουλειά του από τότε και είναι κρίμα. Κάτι ψιθυρίζεται για νέα δουλειά σύντομα… Μακάρι…
2) Robert Plant - Lullaby… and the Ceaseless Roar
Αν μου έλεγαν να διαλέξω το αγαπημένο μου άλμπουμ του Plant εκτός Zeppelin, μάλλον θα διάλεγα αυτό. Παρόλο που λατρεύω το Mighty Rearranger όντας λίγο πιο κοντά μου αισθητικά, στο Lullaby γυρνώ συνήθως. Εδώ η world music και η ηλεκτρονική μουσική δημιουργούν απίστευτες ατμόσφαιρες, γεννούν ολόκληρους κόσμους που μοιάζουν πότε να αιωρούνται και πότε να αγγίζουν τον δικό μας, έχουν πάντα όμως κάτι αδιόρατο, ένα συναισθηματικό βάρος, έναν μυστικισμό, κάτι μη οικείο που με καθηλώνει. Οι λίγες rock στιγμές όπως οι ηλεκτρικές κιθάρες στο συ-γκλο-νι-στι-κό Embrace Another Fall θα έπρεπε να μου δίνουν ανάσα αλλά όχι, κι αυτές είναι εκεί για να εντείνουν την φορτισμένη ατμόσφαιρα. Από το Stolen Kiss (απίστευτη πιανιστική μελωδία) μέχρι και το House of Love (αυτή η κιθάρα…) μου ακούγεται κάπως πιο γήινος ο δίσκος, πιο ανθρώπινος, κι εκεί όμως κάτι συνεχώς μου φαίνεται “ξένο”, προσπαθώ να το αποκωδικοποιήσω ακρόαση με την ακρόαση, να το ανακαλύψω. Ίσως δεν το καταφέρω ποτέ πλήρως αλλά δεν νομίζω να σταματήσω να προσπαθώ. Δίσκος που προκαλεί δέος.
3) Sturgill Simpson - Metamodern Sounds In Country Music
Μetamodern Sounds in Country Music λέει. Δε θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα. Σαν ο Waylon να οδηγά το cosmic ship του Gram Parsons.
Αν ακούσει κάποιος απρόσεκτα το άλμπουμ θα πει “κλασσική country”. Και ίσως θα ίσχυε αυτό αν τα τραγούδια ηχογραφούνταν με μια πιο κλασική, λιτή ενορχήστρωση, ελάχιστες μελωδίες εξάλλου ξεφεύγουν του ήχου. Και τότε μάλιστα, ακόμα για δισκάρα θα μιλούσαμε. Ο Sturgill και η μπάντα του όμως δίνουν μια άλλη διάσταση στη μουσική τους, ντύνοντας την μουσική με rock κιθάρες και beats, χρησιμοποιούν wah και mellotron, εφέ που δίνουν ένα space και ουσιαστικά ψυχεδελικό χαρακτήρα στις συνθέσεις. Κι ατμοσφαιρική country θα μπορούσα να την αποκαλέσω, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω ένα μαγικό κομμάτι σαν το It Ain’t All Flowers?
Αν ο Sturgill είχε κυκλοφορήσει μόνο αυτό το άλμπουμ, το όνομά του θα άξιζε να μνημονεύεται σε συζητήσεις για τους καλύτερους country δίσκους της τελευταίας 30ετίας. Τουλάχιστον.
Αριστούργημα.
4) Rival Sons - Great Western Valkyrie
5) Lake Street Dive - Bad Self Portraits
Αν μου έλεγε κάποιος “βγάλε στους δρόμους ηχεία και βάλε μουσική να παίζει σε όλη την πόλη, ένα καθημερινό soundtrack για να έχει ο άλλος καλή διάθεση” θα έβαζα αυτό. Είναι απίστευτο πόσο αισιόδοξος ακούγεται αυτός ο δίσκος. Ένα σύγχρονο pop αριστούργημα. Αφήνουν την jazz, συνθέτουν τρίλεπτα-τετράλεπτα τραγούδια, χτίζουν πάνω σε soul ήχους πανέμορφες μελωδίες, εθιστικά hooks, με ένα southern-ish rock swing να δίνει σε στιγμές ένα extra boost, με μια απίστευτη φωνή, την Rachael Price, που πότε μόνη ή στις φανταστικές αρμονίες τους κλέβει την παράσταση.
Όλα είναι τόσο μετρημένα, οι ρυθμοί, η ένταση, οι μικροί αυτοσχεδιασμοί. Τόσο όσο. Απίστευτα καλαίσθητος δίσκος, με τόνους ποιότητας. Αφού αυτό δεν τους έκανε τεράστιους, τίποτα δε θα μπορούσε…
6) Daddy Long Legs - Blood From A Stone
Blues, garage, rockabilly, με μια ενέργεια punk μπάντας. Σπάνια ακούγονται πιο πρωτόλεια και εκρηκτικά τα blues στις μέρες μας. Η παραμορφωμένη φωνή εντείνει την αίσθηση πως η μουσική της μπάντας είναι έτοιμη να εκτροχιαστεί. Μια κιθάρα, drums, handclaps, φυσαρμόνικα. Η μουσική είναι βουτηγμένη στα Delta Blues αλλά σε μια ηλεκτρισμένη εκδοχή τους.
Μόλις όμως πιάνουν τις ακουστικές στο ομώνυμο για να κλέψουν το Sittin’ on the Dock of the Bay, ανατριχιάζω. Παλιά ήταν συνήθης πρακτική να κλέβεις τραγούδια άλλων για να φτιάξεις το δικό σου, τι απέγινε πια σε αυτή? Δεν ξέρω αλλά το ακούω και νιώθω 10 χρόνια νεότερος πάλι.
7) Marcus King Band - Soul Insight
Τεράστιο ντεμπούτο. Ο Marcus King είναι απίστευτο ταλέντο, τόσο σαν κιθαρίστας όσο και σαν τραγουδιστής. Και η μπάντα του είναι επίσης φανταστική. Blues rock της σχολής των early Gov’t Mule. Groove (Booty Stank γαμώ το κέρατο), heavy rock, southern ατμόσφαιρα, κάποια jazz στοιχεία που δείχνουν διάθεση για πειραματισμό. Αν κάτι χαρακτηρίζει αυτό το άλμπουμ σε σχέση με τα επόμενα, είναι η ένταση. Και παράλληλα μια απαράμιλη αίσθηση ποιότητας πάνω από το υλικό. Εκρηκτικές κιθάρες, υλικό βαρύ, χάνεσαι ανάμεσα στα όρια μεταξύ hard rock και blues μουσικής. Θεϊκός δίσκος.
8) Errorhead - Evolution
Απίθανη μπάντα που δεν νομίζω να υπάρχει πια. Μιλάμε για τεχνική αρτιότητα, για σύγχρονο rock, blues εκρηκτικά, shredding, funk και pop στοιχεία ενσωματωμένα τόσο τέλεια που μοιάζουν περισσότερο με εξέλιξη του ήχου τους, παρά για ετερόκλητα στοιχεία που χρησιμοποιούνται για πειραματισμό. Άκους το δυναμικό Scream ή τον τέλειο συνδυασμό όλων των από πάνω, Where Did Our Love Go?, και αποκλείεται να μην τα θυμάσαι μετά από χρόνια.
Είναι πραγματικά κρίμα που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να κάνουν μεγαλύτερα πράγματα γιατί τους αξιζε πέρα ως πέρα. Έγκλημα.
9) Big John Atkinson - Boogie With You Baby
Αν κάναμε πεντάδες για το 1964 και πέταγα αυτό μέσα, πιθανόν κανείς ακούγοντάς το δεν θα το έπαιρνε πρέφα ότι μιλάμε για κυκλοφορία του '14. Απίθανος δίσκος. Οι εποχές που oι Muddy Watters, Sonny Boy Williamson, Magic Sam, Junior Wells και λοιποί θεοί μεσουρανούσαν, ζωντανεύουν μέσα από αυτό το άλμπουμ.
Το ότι τα original δεν διακρίνονται από τα cover δείχνει πόσο ταλέντο κρύβεται εδώ μέσα. Απίστευτος δίσκος, μουσικά, ηχητικά, αισθητικά. Μέχρι και το όνομα είναι παλιακό. Όλα σωστά.
10) Mount Carmel - Get Pure
Τι καλά, το θυμήθηκα μόλις χτες. Έχω ξεχάσει άλλες 2 κυκλοφορίες τους εξαιρετικές. Φανταστείτε blues rock, σκληρό όμως που γίνεται hard rock, με φοβερά riff, ένα φοβερό rhythm section με μια μπασάρα που μου θυμίζει το εντελώς αυτοσχεδιαστικό παίξιμο των late 60’s-early 70’s (Jon Paul Jones, Leo Lyons, John Entwistle, Geezer Butler κτλ.). Μιλάμε για φοβερά πράματα. Δυστυχώς απ’ όσο ξέρω, δεν κυκλοφόρησαν κάτι μετά και άξιζαν φουλ. Αξίζει δεκάδα, μπαίνει χωρίς σκέψη.
Honorable
Summary
Robben Ford - A Day In Nashville
Αυτός ο δίσκος μοιάζει σχεδόν με δισκογραφική ανωμαλία για τον Robben Ford, ακόμα κι αν έχει διανύσει άπειρα χιλιόμετρα με τη μουσική του, από smooth blues σε εκρηκτικό blues rock κι από jazz σε fusion, μέχρι και pop. H διαφοροποίηση εδώ είναι καλοδεχούμενη και εκ του αποτελέσματος κρίνεται απόλυτα πετυχημένη. Though he doesn’t go full Nashville, το εναρκτήριο Green Grass, Rainwater κάνει εμφανές πως ο Robben θέλει να εξερευνήσει τις μουσικές του νότιου μέρους της Αμερικής. Country στοιχεία συνδυάζονται με jazzy πνευστά (του νότου, όχι της Νέας Υόρκης) και τα γνώριμα blues του. Δεν τιθασεύει το παίξιμό του για να ταιριάξει με το υλικό αλλά το ενσωματώνει τέλεια σε αυτό. Και μας χαρίζει όμορφα κομμάτια σαν το προαναφερθέν Green Grass και το γλυκά μελαγχολικό Different People.
Από τους πιο απολαυστικούς, feelgood δίσκους του και στους 3-4 αγαπημένους μου.
Blues Pills - Blues Pills
Μπάντα που με ενθουσίασε τότε και ξεφούσκωσαν μέσα μου στο επόμενο άλμπουμ… Ποιους The Answer μου θυμίζει… To ντεμπούτο είχε απίστευτα πιασάρικα hooks και εναλλαγές από δυναμικό hard rock σε πιο ατμοσφαιρικά μέρη, με ρυθμικές και lead να χρωστάνε πολλά στην Peter Green-era των Fleetwood Mac, πράγμα ασυνήθιστο και γοητευτικό που τους ξεχώριζε στα αυτιά μου από τους περισσότερους συνοδοιπόρους τους, συν που η Larsson έχει μια εξαιρετική φωνή, προσθέτοντας συνεχώς πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Πολλά αγαπημένα τραγούδια (Ain’t No Change, Black Smoke) σε ένα δίσκο που δεν κάνει κοιλιά πουθενά.
Fu Manchu - Gigantoid
Τώρα αυτό, μάλλον είχα καιρό να το ακούσω ή με έφαγε η ακρόαση blues και country γιατί ακούγοντας το ξανά τώρα, έπαθα μια κάποια παράκρουση. To Dimension Shifter είναι από τα καλύτερα τραγούδια τους ever!!! Και όλα τα επόμενα δηλαδή ενθουσιάζουν. Μειωμένο το punk στοιχείο, πολλά doomy riffs και τόνοι attitude. Μέχρι κι ο ήχος επανήλθε στα σωστά επίπεδα, απίστευτα heavy ηχογράφηση. Ίσως τους βοήθησε και το μεγάλο δισκογραφικό κενό αλλά μεγάλη δισκάρα.
Devon Allman - Ragged & Dirty
Αν έπρεπε να διαλέξω τον έναν δίσκο από την καριέρα του Devon, μάλλον θα ήταν αυτός. Hard rock, blues και southern rock. Δεν είναι από τους δίσκους που έχω κάποια σύνδεση πέρα από το ότι, i played the hell out of it. Εδώ έχει απλά φοβερά rock riffs και μελωδίες που σου μένουν. Κι αν η πρότασή του δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε ακούσει στο παρελθόν, η ποικιλία και το consistency των συνθέσεων δείχνουν μεγάλη ωριμότητα. Ξέρει που να μαλακώσει, πότε να ξεσπάσει, να με ανεβάσει, να με κάνει να περάσω καλά και να κρατήσει το ενδιαφέρον μου καθόλη τη διάρκεια. Ε, δεν το κάνουν πολλοί αυτό τόσο καλά όσο το Ragged & Dirty.
Mike Mattison - You Can’t Fight Love
Πανέμορφος δίσκος. Αναμενόμενο από των τραγουδιστή των Derek Trucks Band, Tedeski Trucks, κτλ. Soul μουσική, λίγο blues, ελάχιστη country, ζεστός ήχος, γλυκιές μελωδίες, καλαίσθητο και μαζεμένο παίξιμο (όπου υπάρχει κάποιο σολάκι βέβαια, ενθουσιάζει). Αν και κάθε τραγούδι ξεχωριστά είναι υπέροχο, είναι από τα άλμπουμ που θα βάλω περισσότερο για το mood του, αυτό το vibe που μου βγάζει, παρά για να ακούσω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι.
Εξαιρετική δουλειά που τον δείχνει ικανό να πορευτεί μόνος εάν ποτέ το θελήσει.
The Mannish Boys - Wrapped Up And Ready
Ακόμα μια κυκλοφορία που τιμά την ιστορία των blues. Γεννημένο μέσα στην κάπνα και την υγρασία των club του Chicago. Muddy Waters, Howlin’ Wolf, that sort of thing. Φυσαρμόνικες, πιάνο, λίγα πνευστά, ηλεκτρικά κιθαριστικά solos που εξερευνούν την ταστιέρα σαν να μην έχει γεννηθεί ακόμα το rock. Η αλήθεια είναι θα μπορούσα να έχω αναφερθεί σε οποιοδήποτε άλμπουμ τους, μιλάμε για μια από τις καλύτερες blues μπάντες των τελευταίων 20+ χρόνων. Αλλά εδώ, σε μια στιγμή διαφοροποίησης, το Blues for Michael Bloomfield τιμά τα έργα και τις ημέρες του απίστευτου αυτού κιθαρίστα θυμίζοντας το στυλ που τον ανήγαγε σε θεό. Θα μου πεις, κι αυτός στα club του Chicago δεν μεγάλωσε? Άρα χωράει.
Joanne Shaw Taylor - The Dirty Truth
Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ της Taylor. Πιο ώριμο από τις πρώτες δουλειές της, λιγότερο πειραματικό από το προηγούμενο, εδώ υπάρχει μεγαλύτερη συνοχή στις συνθέσεις που όλες φέρουν την υπογραφή της. Την γουστάρω γιατί, χωρίς τα blues δεν θα υπήρχε αλλά είναι πολύ rock μουσικά και παράλληλα, τα όποια soul στοιχεία εδώ είναι άψογα ενσωματωμένα στα τραγούδια της, προσθέτοντας την απαραίτητη μελωδία αλλά χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις, η μουσική της είναι ακόμα blues rock. Και τα solos για ακόμα μια φορά φανταστικά. Από τις τοπ αγαπημένες μου γυναικείες παρουσίες στον χώρο, είναι και καλός άνθρωπος, goofie χαρακτήρας, την έχω ερωτευτεί.
Handsome Jack - Do What Comes Naturally
Ντεμπουτάρα. Γαμώτο, είναι κάποιες μπάντες που δεν μπορώ να εξηγήσω στον άλλο με τι μοιάζουν. Δεν έχουν ξεκάθαρο σημείο αναφοράς. Οι τύποι αυτοί λοιπόν παίζουν ένα bluesy hard rock, αμερικανικών προδιαγραφών, late 60’s-early 70’s, χωρίς εξάρσεις, με ένα laidback feeling, χαλαρούς ρυθμούς, λίγη soul, χωρίς να ξεσπά ποτέ ιδιαίτερα. Έμφαση στο groove.
Θα μπορούσε να ανήκει κάποιο τραγούδι τους στους Canned Heat? Ίσως αλλά πιο σκληροί. Μήπως στους CCR όταν σκληραίνουν? Νah, they lack the big hooks… Ίσως στους Steppenwolf? Τώρα ας πούμε κάτι κάνουμε. Όχι πως θα βρείτε ευθείες αναφορές αλλά τοποθετήστε τους σε αυτό το χωροχρονικό περιβάλλον κι αν το ακούσει κάποιος μάλλον θα συμφωνήσει.
Philip Sayce - Influence
Απίθανος Sayce. Εκρηκτικός. Ακούω το Easy on the Eyes και μου σηκώνεται η τρίχα. Bοηθά κι ο drummer του που κοπανάει τα drums του με μια πρωτοφανή ενέργεια. Αλλά ασφαλώς ο Sayce είναι το αστέρι του δίσκου. Ντύνει το hard rock του με απίστευτη τεχνική και συναίσθημα. Aκόμα κι όταν παίζει μελωδικά, όπως στην διασκευή του Better Days (του Graham Nash) έχει πολύ χρώμα για να σε κρατήσει εκεί. Και παράλληλα δείχνει και το εύρος των επιρροών του. Ειδικά αυτό το εναρκτήριο Tom Devil που ενώνει το hard rock με τα αρχαία blues και gospel, είναι για χειροκρότημα. Ίσως ο καλύτερός του δίσκος, ίσως όχι, αλλά όποιον και να διαλέξετε καλός θα είναι.
Lucky Peterson - The Son Of A Bluesman
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος του από όσους έχω ακούσει. Είναι τόσο ζωντανός και funky που ακούγεται μοντέρνος. Ακούς το Chicago blues παρελθόν του αλλά εδώ σε ωθεί να χορέψεις στο Funky Broadway και την διασκευάρα του I Can See Clearly Now, να μελώσεις με το το συναισθηματικό slow, Nana Jarnell, να παρτάρεις τρελά στο Boogie-Woogie Blues Joint Party. Το groove είναι φοβερό, δεν χάνεται ούτε στο ακουστικό Joy. Εξαιρετικός δίσκος, επιστέγασμα μια σημαντικής πορείας και ακούγεται με τον ίδιο ενθουσιασμό σήμερα.
R.I.P. Mr. Peterson.
Leo Welch - Sabougla Voices
Έχουμε δει πολλά κουλά σε αυτή τη ζωή, γιατί όχι και δισκογραφικό ντεμπούτο στα 80? Για την ακρίβεια στα 82? Ο Welch ακούγεται αρχαίος bluesman γιατί είναι. Έπαιζε μια ζωή τα blues του κι απλά τώρα του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει κάτι με αυτά. Άγρια, αφτιασίδωτα, πρωτόλεια blues, minimal παίξιμο, γυναικείες φωνές για τις απαραίτητες ερωταπαντήσεις στις gospel προσευχές του Welch. Ήρθε από το πουθενά και συγκίνησε. Φανταστικός δίσκος-υπενθύμιση πως η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο στο αποτέλεσμα ενός δίσκου. Μη μου πείτε “ίσως αν παίζεις black/death” και τέτοια σατανιστικά, here we praise the Lord.
Curtis Harding - Soul Power
Φοβερός soul δίσκος με κάποια rock τραγούδια και με τουλάχιστον 3 τραγούδια του να τα έχω ακούσει πολλές φορές σε μαγαζιά έξω (Keep On Shining, Heaven’s on the Other Side και Next Time). Ο Harding αν και από διαφορετικό background, ακούγεται αρκετά παραδοσιακός, με εντελώς 70’s αισθητική, με το μπάσο να χορεύει πίσω από τις κιθάρες, τα drums σφιχτά, δεύτερα φωνητικά, πνευστά, όλα τέλεια. Αγάπη ιδιαίτερη όμως για το Freedom που η πανέμορφη μελωδία του και το απίστευτο ρεφρέν του είναι καρφί από τις χρυσές εποχές Stevie Wonder.
Royal Southern Brotherhood - HeartSoulBlood
Δεύτερη προσπάθεια, πιο εστιασμένη, με καλύτερα τραγούδια. Από φανταστικό southern rock που θα ζήλευαν οι Skynyrd και οι 38 Special (Groove On), στο χορευτικό rock του Rock ‘n’ Roll με τα φανταστικό solo, σε southern ballads κι από κει στα blues rock τραγούδια τους με mid tempo ρυθμούς και ένα funky rhythm section, η μπάντα δείχνει να έχει βρει φοβερή χημεία και φαίνεται ασχέτως ποιός τραγουδάει κάθε φορά, ποιος συνθέτει τι. Ήταν κανείς σε εκείνο το επικό live τους κάπου στου Ψυρρή? Που είχαν κλείσει με μια φανταστική ροκάδικη εκτέλεση του Working Man των Rush? Απίστευτη συναυλία, από τις τοπ που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Rich Robinson - The Ceaseless Sight
Κάτι κωλοτούμπες μερικές φορές…
Αυτό το άλμπουμ μου άρεσε από την πρώτη φορά που το άκουσα αλλά δεν έπαθα και την πλάκα μου. Ένα podcast με ώθησε να το ξανακούσω μετά από καιρό όμως και το επανεκτίμησα σε σημείο να το θεωρώ από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς. Αφήνει πίσω τον πειραματικό χαρακτήρα του Crooked Sun, εστιάζει σε ακουστικά θέματα, η φωνή του ακούγεται βελτιωμένη αρκετά δίνοντας το απαραίτητο συναίσθημα, ενορχηστρώσεις πλούσιες και δουλεμένες, ενώ το The Giving Key είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ.
Όσο και να θέλω να δω τι θα κάνει με τον αδερφό του, λυπάμαι που θα χρειαστεί να περιμένουμε μάλλον για νέους προσωπικούς δίσκους και άλλα project όπως οι φανταστικοί Magpie Salute που χάθηκαν αδίκως. Η δημιουργικότητά του στα 10’s ήταν απίστευτη.
Drive-By Truckers - English Oceans
Κάθομαι και σκέφτομαι αυτό που βάζει κάποιος έναν δίσκο του 8 πχ. πάνω από έναν του 9. Και πως η (υποκειμενική) βαθμολογία θα έπρεπε θεωρητικά να δίνει μια αντικειμενική κατάταξη. Αλλά κάποιες μπάντες, για τον καθένα μας, ξεπερνάνε λογικές και τέτοιες μαλακίες.
Το μη αριστούργημα, English Oceans, έχει τουλάχιστον 6-7 τραγούδια που αγαπώ απίστευτα και που φαντάζομαι να ακούω για πάντα, σε αντίθεση με “καλύτερα” άλμπουμ που ίσως κάπου χαθούμε στην πορεία. Δεν υπάρχει άλμπουμ τους που να μην δίνει κάμποσα κλασικά τραγούδια και, ειδικά σε μπάντες με μεγάλη πορεία και δισκογραφία, αυτή είναι η μόνη μου επιθυμία. Θέλω τραγούδια να στέκονται δίπλα στα καλύτερά τους κι ας μην είναι όλος ο δίσκος αυτού του επιπέδου. Μπάσιμο με Shit Shots Count, When He’s Gone, Primer Coat και χάνω 3-0 από τα αποδυτήρια.
Για πρώτη φορά ο Cooley ανταγωνίζεται τον Patterson στον αριθμό κομματιών που έφερε για το άλμπουμ όντας σε τρελή έμπνευση. Κι ο Hood, αν και στο ποιοτικό ζύγι για πρώτη φορά εμφανώς χάνει, δεν παραλείπει να μας δώσει στο τέλος ένα επικό Grand Canyon για να μην ξεχνιόμαστε.
Στον μικρόκοσμό μου μόνοι παίζουν μπάλα, a league of their own.
Μπάντα ναρκωτικό.
Tinsley Ellis - Midnight Blue
Υπάρχουν blues καλλιτέχνες που θα ακούσω κάθε νέα τους δουλειά, θα τους ακολουθώ πιστά, υπάρχουν κι άλλοι που θα τους ακούω αλλά από μια κάποια απόσταση. Σε αυτούς τους δεύτερους ανήκει ο Ellis. Όχι γιατί έχει μέτριες δουλειές απλά κάποιοι μουσικοί σε “πιάνουν” πιο πολύ, άλλοι όχι τόσο ή προτιμάς μεμονωμένους δίσκους τους, ασχέτως της αξίας των καλλιτεχνών. Οπότε όταν γυρνάω σε αυτούς, συνήθως πάω σε δίσκους που τους είχα παίξει πολύ όταν βγήκαν. Άκουσα λοιπόν πάλι το Midnight Blue και ήταν όλα εκεί! Τα Chicago blues, οι soul αναφορές, τα rock κομμάτια, τα όμορφα πλήκτρα, το καταπληκτικό “this was supposed to be a hit”, Surrender, με τα licks όλο ουσία και συναίσθημα. Eξαιρετικός δίσκος, από τους καλύτερούς του.
Seth Walker - Sky Still Blue
Στη μακριά λίστα των μουσικών που πρέπει να εντρυφήσω. Κυρίως γιατί αυτή, η πρώτη μου επαφή μαζί του μου έκανε τρομερή εντύπωση. Όμορφα blues τραγούδια, πιασάρικα, μελωδικά, με hooks που σου μένουν στο μυαλό, με easy grooves, έμφαση στο να είναι τα τραγούδια memorable. Εκτός αυτού, έχει μικρές λεπτομέρειες που τραβάνε την προσοχή. Όπως τα πανέμορφα πλήκτρα στο For a Moment There που μου θυμίζουν τον Richard Manuel (The Band) κι ακόμα τα περιμένω, κάθε φορά. Φανταστικός δίσκος.
The Hold Steady - Teeth Dreams
Δίσκος νο 6 για τους Hold Steady. Στα χνάρια και τα επίπεδα τού προηγούμενου.
Λείπει αυτό το excitement των πρώτων δουλειών, δε νιώθω πως μου αλλάζουν τη ζωή όπως με εκείνες. Αλλά είναι άδικο ίσως να έχει κάποιος τέτοιες απαιτήσεις για 5η φορά. Μου λείπει ακόμα περισσότερο η παρουσία των πλήκτρων αλλά και οι κιθάρες τους κεντάνε. Είναι τόσα επίπεδα πάνω από το 99% των μπαντών εκεί έξω που, ακόμα κι έτσι, αξίζουν τουλάχιστον την αναφορά με αυτόν τον ίσως χειρότερό τους δίσκο. Δεν λείπουν έτσι κι αλλιώς οι κομματάρες και τα θεόρατα hooks για ακόμα μια φορά. Και κλείνει με το Oaks ε? Το Oaks…
Lee Bains + The Glory Fires - Dereconstructed
Άλμπουμ δυναμίτης. Η southern rock/ soul του ντεμπούτου έχει δώσει τη θέση της σε άγρια, fuzz-αριστή, ξέφρενη rock ‘n’ roll μουσική, garage ατμόσφαιρα, punk ενέργεια, με τις κιθάρες να τρυπούν το μυαλό, θάβοντας μελωδίες και φωνητικά κάτω από τον όγκο τους και την παραμόρφωση. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό λειτουργεί υπέρ των τραγουδιών, δίνει όμως σίγουρα ξεχωριστό χαρακτήρα στο άλμπουμ. Κι επιτέλους, να ακούσουμε και κανέναν νότιο από την “άλλη μεριά”.
“They wanted meth labs and mobile homes.
They wanted moonlight and magnolias.
We gave them songs about taking your own damn stand
In spite of those who’d define and control you.”
Tom Petty and The Heartbreakers - Hypnotic Eye
Λέγανε τότε για το πιο rocking album εδώ και δεκαετίες. Ισχύει. Παρατηρώ όμως και μια απουσία των δυνατών hooks που έδιναν instant hits σε προηγούμενα άλμπουμ. Ακόμα κι έτσι, τα grooves και η κιθάρα του τεράστιου Campbell με έκαναν να το επισκέπτομαι συχνά. Κανένας παλιότερος δίσκος δεν μοιάζει με το Hypnotic Eye, ακόμα κι αν έχει γράψει ξανά ανάλογου ύφους κομμάτια. Είναι μεγαλύτερη η αναλογία “βαρέων” τραγουδιών που του δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.
American Dream Plan B, Red River, Forgotten Man, U Get Me High, κομματάρες που έδειχναν ένα Petty αγέραστο, ανήσυχο και ορεξάτο.
Ποιος να το σκεφτόταν τότε πως θα ήταν ο τελευταίος του δίσκος αυτός…?
Σαν τελευταίο πόνημα πάντως, το Hypnotic Eye στέκεται περήφανα φέροντας το όνομα του και των Heartbreakers μια δεκαετία σχεδόν μετά.
The Budos Band - Burnt Offering
Να και μια μπάντα που άκουσα για το εξώφυλλο. Φαντάστηκα πως θα άκουγα κάτι retro, heavy rock πιθανότατα. Η αλήθεια βέβαια ήταν κάπως διαφορετική. Retro μεν, αλλά σε έναν άλλο χώρο που η funk και η jazz συνδυάζονται με μια σχεδόν κινηματογραφική αισθητική, afrobeats, πνευστά να σολάρουν συνεχώς, ατμόσφαιρα σκοτεινή και groove που σε παρασύρουν. Κι εδώ έρχεται και κολλάει το εξώφυλλο, καθώς σε κάποια κομμάτια ξαφνικά οι κιθάρες πετάνε riff που σε παραπέμπουν σε 70’s heavy rock, κάτι που απ’ όσο έχω ακούσει δε συνάδει με τον πρότερο έντιμο βίο τους. Κι αν και αυτό με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους, σταδιακά, είναι οι μελωδίες των πνευστών που με ιντριγκάρουν και με κάνουν να κολλάω με τον δίσκο. Φοβερή μπάντα.
David Crosby - Croz
Συγκινητικός Crosby. Τι έμπνευση είχε όταν συνέθεσε αυτόν τον δίσκο. Οι μελωδίες του θυμίζουν το επικό, If Only… Όλα είναι προσεγμένα, όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά του, η folk, τα ιδιαίτερα (σχεδόν jazz) chord changes, οι φωνητικές αρμονίες… Αν σε αυτές βοηθούσαν οι Stills και Nash ίσως να μιλούσαμε για αριστούργημα. Αλλά κι έτσι, ο δίσκος κρύβει απίστευτη ομορφιά μέσα.
Radio Moscow - Magical Dirt
Εντάξει, τώρα, οποιοδήποτε άλμπουμ τους θα μπορούσε να βρίσκεται σε αυτές τις λίστες. Οι Radio Moscow υπηρετούν με επιμονή το heavy blues rock τους χωρίς διακοπές και παρεκκλίσεις κι αυτό είναι ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Απαστράπτουσες κιθάρες, φονικά grooves, κολλητικές ριφάρες (Rancho Tehama Airport και τα μυαλά στα κάγκελα) και μια ενέργεια απίστευτη. Δισκάρα.
Big Apple Blues - Energy
Φανταστικό άλμπουμ. Καμιά φορά το αν μια μπάντα είναι γνωστή- άγνωστη, professional, underground, κανένα νόημα δεν έχει.
Οι φανταστικοί Big Apple Blues προσφέρουν έναν concept (one day in New York City!) instrumental δίσκο καταπληκτικού blues/ blues rock. Αναμενόμενα τα moods, οι ταχύτητες, το παίξιμο από τραγούδι σε τραγούδι αλλάζει, η μπάντα πότε ακούγεται ενεργητική, πότε πιο μελωδική, funky, jazzy, με πνευστά, κιθάρες, wah wah, organ, μια υπέροχη δουλειά πραγματικά. Και είναι και παιχταράδες όλοι τους. Δυστυχώς δεν πρέπει να υπάρχουν πια.
Robert Cray - In My Soul
Από τις λιγότερο blues δουλειές του σπουδαίου μουσικού.
Soul, κομμάτια υπέροχα και ενορχηστρώσεις φανταστικές, παραγωγή ζεστή και ζωντανή. Δίνει έμφαση στη φωνή και τις όμορφες μελωδίες αφήνοντας τα τυπικά blues στην άκρη. Ακόμα και η διασκευή στο Nobody’s Fault But Mine του Otis Redding ή το Hip Tight Onions, φόρος τιμής στους τεράστιους Booker T and the MG’s, δείχνουν την διάθεσή του. Πάντως, κι εγώ γι’ αυτό γυρνάω στις δουλειές του κυρίως. Για τις φοβερές soul μελωδίες. Όχι πως όταν σολάρει δεν έχει στιγμές που θα με συγκινήσουν. Αλλά ξέρει να γράφει όμορφα τραγούδια όπως λίγοι. Κι εδώ έχει πολλά τέτοια.
Whiskey Myers - Early Morning Shakes
Δεν θα το έχετε καταλάβει αλλά μουσικά είμαι αμερικανάρα. Οι Whiskey Myers είναι kinda rednecks, δεν κάνουν κάτι νέο, δεν είναι αναγκαστικά οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουν, ούτε απαραίτητα καλύτεροι από άλλες λιγότερο γνωστές μπάντες. Αλλά το κάνουν πολύ καλά και με συνέπεια αξιοζήλευτη. Οι κιθάρες τους δαγκώνουν, το rhythm section υπηρετεί σωστά τις συνθέσεις είτε όταν ροκάρουν, είτε στις μπαλάντες, η φυσαρμόνικα δίνει φοβερό χρώμα, γράφουν μελωδίες όμορφες και έχουν δυνατά ρεφρέν που σου μένουν. Όλα αυτά κάνουν και στο Shakes. Ένας εκ των καλύτερων 3-4 δίσκων μιας από τι πλέον σημαντικές μπάντες του southern rock τα τελευταία χρόνια.
31 Likes