Βρε τσι λεπρούς…
1 Like
Και νομίζω πως οι Leprous θα πάρουν κι άλλη πρωτιά…
7 Likes
και τα δυο επόμενα άξια υποψήφια
3 Likes
Έχοντας βγάλει 2-3 δίσκους ακόμα πιο υπερτελειους από το κάρβουνο, λογικό το βρίσκω
Τουλαχιστον για το 2015 τους βλέπω πρώτο φαβορί.
2 Likes
Πρώτη θέση με 12% 
Και εις (κ)αν(τ)ώτερα
1 Like
Επειδή βαριέμαι να κάνω πράξεις, το πεντάρι μου σε τι ποσοστό αντιστοιχεί?
0,555555555%
3 Likes
Με λιγότερα λόγια το 2014 γιατί δεν έχω χρόνο δυστυχώς. Ιδιαιτερότητα της χρονιάς είναι ότι δεν μπήκε κανένας metal δίσκος στην πεντάδα μου και μόλις δύο στη δεκάδα μου, σοκαριστικό για μένα.
1) Blues Pills - Blues Pills
Πιθανότατα ο καλύτερος κλασικός 70’s blues rock δίσκος που δε βγήκε στα 70’s. Από τους αγαπημένους μου της δεκαετίας με την καλύτερη ερμηνεύτρια του είδους, εν ζωή, που έχω ακούσει.
2) Slash with Myles Kennedy and The Conspirators - World On Fire
Ο καλύτερος Guns ‘n Roses δίσκος μετά τους τρεις πρώτους (δε νομίζω ότι υπολείπεται πραγματικά ούτε καν από τα Use your illusion αλλά λέμε τώρα). Υπέροχος Slash, ο Myles Kennedy είναι ο μοναδικός ερμηνευτής που αξίζει σε αυτό το δίσκο. Εξαιρετικό άλμπουμ.
3) Flying Colors - Second Nature
Ο αγαπημένος μου δίσκος με τον Portnoy που βγήκε μετά το 2002. Το μείγμα του είναι τέλειο και σε ιδέες και σε προσέγγιση αλλά και στη διάθεση που φτιάχνει. Για απόδοση, ερμηνείες και παραγωγή δεν έχει νόημα να μιλήσουμε.
4) Toehider - What Kind Of Creature Am I?
Ένας δίσκος που δεν περιγράφεται εύκολα. Είναι αδύνατο να εξηγήσω πως ενώ περνάει από ένα σκασμό διαφορετικά είδη, όταν πάρεις απόφαση ότι δε θα βρεις την κλασική σταθερότητα στη μουσική προσέγγιση που έχεις συνηθίσει σε άλλα άλμπουμ και παραδοθείς σε αυτό, βρίσκεις μια απολαυστική συνοχή στο απρόσμενο. Αν πρέπει ντε και καλά να το κατατάξω κάπου θα πω ότι είναι progressive, έτσι γενικά χωρίς κάτι άλλο. Σε πρώτη ακρόαση θα φέρει στο μυαλό τους Coheed and Cambria αλλά νομίζω ότι είναι πολύ περιοριστική αυτή η σύγκριση. Ο τίτλος του δίσκου νομίζω ότι τα λέει όλα.
5) Rishloo - Living As Ghosts With Buildings As Teeth
Φανταστικό progressive rock άλμπουμ με βαρύ ήχο, πραγματικά μαγευτικό τραγουδιστή, πολύ συναισθημα και υπέροχες μελωδίες.
6) Soen - Tellurian
Ανάμεσα στα αγαπημένα μου progressive metal άλμπουμ της δεκαετίας. Το Pluton είναι χωρίς καμία δεύτερη σκέψη το κορυφαίο κομμάτι που έχουν γράψει οι Soen, αν είχε και καλύτερη παραγωγή γιατί ο ήχος του είναι κάπως μπουκωμένος, θα ήταν μάλλον πεντάδα.
7) Jack White - Lazaretto
Ο καλύτερος του δίσκος, αυτός που με υποχρέωσε να υποκλιθώ. Αριστουργηματική νίκη της παράνοιας απέναντι στο συμβιβασμό σε ένα από τα milestones της σύγχρονης ροκ μουσικής.
8) Royal Blood - Royal Blood
Έτσι φτιάχνεις ένα ροκ δίσκο διαχωρίζοντας τον εαυτό σου από τις 70’s καταβολές της μουσικής αυτής αλλά πηγαίνοντας βαθιά στο σήμερα για να βρεις το ηχητικό σου στίγμα που θα υπηρετήσει τις ιδιες μουσικές αξίες με το χθες παρουσιάζοντας το όραμα σου για το αύριο.
9) Incura - Incura
Θεατρικό, μιουζικαλικό hard rock με heavy metal ήχο και prog παλαβομάρα στην καρδιά.
10) Rival Sons - Great Western Valkyrie
Το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι τότε. Φυσικά το ξεπέρασαν κι αυτό μετά ξανά και ξανά… Σήμερα πια είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη ροκ μπάντα.
11) Insomnium - Shadows Of The Dying Sun
Οι Insomnium ανεβαίνουν σταθερά όλο και πιο ψηλά, βγάζοντας όλο και καλύτερους δίσκους.
12) Black Stone Cherry - Magic Mountain
Ο δίσκος τους που απολαμβάνω περισσότερο από όλους, έχει και την υπερχιτάρα μέσα Me and Mary Jane… Τόνους από cool hard rock αμερικάνικης γαματοσύνης.
13) Need - Orvam: A Song For Home
Το πρώτο μέρος από μια απίθανη τριλογία που ναι μεν πήρε λίγο παραπάνω καιρό να ολοκληρωθεί αλλά το αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα το εξαιρετικό τρίτο μέρος, τους δικαιώνει απόλυτα.
14) Thank You Scientist - Maps Of Non Existent Places
Φανταστικό, ιδιαίτερο, gipsy-prog με jazzy-pop και funky-Jackson μείγμα που θα μας κάνει να χορέψουμε και να πάθουμε εγκεφαλικό ταυτόχρονα. Αν δε μπορείς να φανταστείς πως μπορεί να ακούγεται κάτι τέτοιο δώσε μια ακρόαση στο blood on the radio και μια ματιά στα suspicious waveforms του έκτου κομματιού του δίσκου.
15) Killer Be Killed - Killer Be Killed
Ο Max μαζεύει σύγχρονους ογκόλιθους του σκληρού ήχου και τραμπουκίζει όλο το metal σύμπαν…
16) Triptykon - Melana Chasmata
Τεράστιος δίσκος που θα έμπαινε κάποτε στην πεντάδα μου σίγουρα.
17) Mastodon - Once More ‘Round The Sun
Οταν είχε βγει πίστευα ότι είναι ο καλύτερος δίσκος τους (εκτός του Crack the Skye βέβαια). Δεν είχα δίκιο αλλά και πάλι είναι πολύ ωραίος.
18) Opeth - Pale Communion
Πολύ ωραίος δίσκος, στηρίζεται περισσότερο στις ωραίες μελωδίες και λιγότερο στην υπερανάπτυξη των ιδεών που εμφάνιζε ο προηγούμενος. Τελικά μου αρέσει περισσότερο.
19) Villagers Of Ioannina City - Riza
Στην πρώτη επαφή είχα βγάλει σπυριά, στη δεύτερη αναθεώρησα, σιγά σιγά τους λάτρεψα. Το ίδιο συνέβη και σε όλη την παρέα μου (αλλά όχι στους γονείς μου που είχαν ενθουσιαστεί από την πρώτη ακρόαση σε ένα φεστιβάλ Αναιρέσεις νομίζω).
20) Behemoth - The Satanist
Τεράστιος δίσκος, από τους καλύτερους της δεκαετίας στον ακραίο ήχο παρά το ότι δεν τον ακούω πλέον.
21) Pallbearer - Foundations Of Burden
Με έπρηξε ο κουμπάρος μου να ακούσω και μονίμως το απέφευγα. Οταν τελικά το έκανα τρελάθηκα με το doom τους. Παίζει να είμαι ο μοναδικός βέβαια που προτιμάει τις δύο επόμενες δουλειές τους με κορυφαία την τελευταία που την έχω πραγματικά λειώσει…
22) Evergrey - Hymns For The Broken
Εκσυγχρονισμένος ήχος σε όλο το πακέτο με πολύ ωραία κομμάτια.
23) Architects - Lost Forever // Lost Together
Δισκάρα, κομματάρες, φοβερές και πολύ δυνατές ερμηνείες, απίστευτο ξύλο. Στα επόμενα όμως είναι που ξεφεύγει το πράγμα…
24) The Mercury Tree - Countenance
Progressive μουρλοκομείο, με πολύ ωραίες ιδέες που αναπτύσσονται χωρίς να κουράζουν
25) The Contortionist - Language
Κατέβασαν αισθητά την επιθετικότητα και τον djent ήχο επιμένοντας περισσότερο στην ατμοσφαιρική τους πλευρά, κράτησαν όμως ψηλά τα ποιοτικά τους επίπεδα.
26) At The Gates - At War With Reality
Το αποθεώναμε τότε, νομίζω ότι είχε κερδίσει πολλούς έξτρα πόντους από το πάθος να ζήσουμε νέο δίσκο από τους παιδικούς μας ήρωες. Πάντως είναι πολύ καλός δίσκος, δεν προκαλεί μόνο τη νοσταλγία.
27) Nightingale - Retribution
Πιο progressive και λιγότερο goth, του ταιριάζει περισσότερο του Dan και το κάνει πολύ καλά.
28) Solstafir - Otta
Ειχα κλείσει λίστα πριν το live οπότε δεν επηρεάστηκα από αυτό για να τους βάλω εδώ. Το ζευγάρι Svartir και Otta είναι πολύ ωραία. Και έχουν από ένα τρομερό κομμάτι το καθένα μέσα που είμαστε τυχεροί που τα ακούσαμε και τα δύο στο live.
29) 1000mods - Vultures
Πολύ ωραίος δίσκος αν και νομίζω ότι είναι ο λιγότερο καλός τους.
30) Skyharbor - Guiding Lights
Είναι λίγο περίεργος δίσκος. Αν δεν ήταν λίγο θαμένα στη μίξη τα φωνητικά του φοβερού Thompkins θα μπορούσε να ήταν ψηλότερα στη λίστα μου. Έχει πολύ ωραία στοιχεία σύγχρονου progressive δίσκου που τα συνδυάζει με ωραία “καταπραϋντική” ατμόσφαιρα.
Τέλος με το 2014, λίγο πιο σύντομα αυτή τη φορά αλλά ελπίζω στα επόμενα να έχω το χρόνο να γράψω δυο λόγια παραπάνω. Τουλάχιστον για τους δίσκους που έχω ψηλά στη λίστα…
39 Likes
Βγάλαμε κ τον κλαψομ@ύνη πρώτο, τι άλλο να πάει στραβά σε αυτό το φόρουμ πια…
4 Likes
2014
Mastodon-Once More 'Round The Sun προσωπικά το βάζω πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους το συγκεκριμένο, αρκετά πιο εύκολο άκουσμα αλλά γαμάτο
Accept-Blind Rage κι εδώ κλείνει η 3αδα με τους φανταστικούς δίσκους τους γι αυτή τη δεκαετία
Unisonic-Light Of Dawn δε μπορώ να αντισταθώ στο δίδυμο Hansen/Kiske… με πιάσατε
Killer Be Killed-Killer Be Killed all star δίσκαρος
Judas Priest-Redeemer Of Souls λίγο καλύτερη παραγωγή να είχε, κατά τα άλλα μια χαρά δίσκος
εξώφυλλο
32 Likes
Μου φαίνεται πως όλα τα τραγούδια έχουν ωραίες στιγμές αλλά πως δεν είναι από την αρχή ως το τέλος δυνατά. H παραγωγή όντως πάσχει.
Πάντως, με τα χρόνια, οι στίχοι έχουν γίνει αρκετά απάλευτοι στους Priest ε. Ειδικά από Defenders και μετά…
5 Likes
1) Hurula - “Vi är människorna våra föräldrar varnade oss för”: Γι’ αυτούς κι αν είμαστε μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Το μόνο που είχα καταφέρει, είναι να τους συστήσω σ’ έναν γνωστό, μέσα από το απόλυτο και διαχρονικό hit “Stockholm Brinner”, ο οποίος είχε ερωτευτεί μαζί του, το έβαλε μερικές φορές σ’ ένα μπαρ στη Θεσσαλονίκη τις φορές που αναλάμβανε τη μουσική, κι ένα απόγευμα, που πέρναγα απ’ έξω, ακουγόταν από μέσα το ρεφρέν του. Σουηδικό pop/rock punk με το ένα άσμα να δίνει τη σκυτάλη στο επόμενο και ξανά απ’ την αρχή. Ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε και δε θα ξανακυκλοφορήσει. Ούτε η ίδια η μπάντα δεν ξανάφτασε το επίπεδο αυτού του ντεμπούτου με τα επόμενά της. Και οι μελωδίες στις κιθάρες, σκέτη μαγεία.
2) Primordial - “Where Greater Men Have Fallen”: Φτάσαμε αισίως στην αγαπημένη μου στιγμή γι’ αυτή την μπάντα. Όλη η ποίηση επαναστατημένη εδώ μέσα. Όλοι οι εμβατηριακοί ρυθμοί κυοφορούμενοι εδώ μέσα. Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, καταφτάνει η λαίλαπα των ακόλουθων στίχων:
"Like Agrippa we poured, over the secrets of life
Into the long hours and buried our hearts
And even then I knew I could not save you
You gazed into the abyss and it gazes back into you
And now more than half of my life is through
I have saved the least for last and it is for you"
Η άρση της χροιάς του Alan πάνω στο κλείσιμο αυτής της στροφής είναι σα να εκφράζεται ολόκληρη η κτίση στον άνθρωπο. Κι αν, επίσης, αυτά δεν αρκούν, αναδύεται στη δύση του δίσκου, το επικότερο άσμα αυτής της μπάντας. Το “Wield Lightning Split the Sun” είναι πολλά παραπάνω από ένα απλό τραγούδι. Είναι το πάτημα της φτέρνας στο χώμα και το πάτημα γίνεται ρίζα. Ανθίζει, ανδρώνεται, καρποφορεί και τρέφει τους επόμενους, ακόμα και απλούς περαστικούς. Μνημειώδες.
3) Hail Spirit Noir - “Oi Magoi”: Κάποτε ήταν οι Rotting Crist, που έβαλαν μια σφραγίδα για το γίγνεσθαι του black metal, ειδικά στη χώρα μας, αλλά και απ’ τη χώρα μας προς τα έξω. Σήμερα, το δεχόμαστε, δεν το δεχόμαστε, οι μάγοι είναι ο ανακαινισμός αυτού του ήχου. Για την ακρίβεια, είναι όλα όσα μπορεί να εκφράσει το black metal παραπάνω από έναν στερεοτυπικό ήχο. Η εισαγωγή, η συνέχεια και το όλον του “Satan is Time” είναι πλέον του δέοντως. Το δε τελείωμα (που μακάρι να μην τελείωνε ποτέ και ας συνεχιζόταν για ακόμα δέκα λεπτά) του “Blood Guru” με την ακαταμάχητη μελωδία είναι ο γλυκασμός του δίσκου. Από 'κει και πέρα, η προοδευτική αντίληψη και πράξη κορυφώνει ασυζητητί τους δημιουργούς. Επίσης, αγαπάω τη φωνή του Δημητρακόπουλου και το πως ο Θεοχάρης έρχεται και τον συμπληρώνει.
4) Sanctuary - “The Year the Sun Died”: Αυτός κι αν είναι ένας δίσκος, που προσωπικά τον περίμενα πως και πως. Δε θα κρυφτώ, περίμενα και τις τσιρίδες μου. Προφανώς, όμως, κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε. Βέβαια, ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι είναι ένα κόσμημα υπό το όνομα της συγκεκριμένης μπάντας. Δε χρειάζεται καν να μπαίνω στη διαδικασία να ακολουθώ τη σκέψη “ο αυθεντικός τρίτος δίσκος”. Μικρότητες. Μεσολάβησαν οι Nevermore, οι οποίοι ξεπρόβαλαν από τις ήδη καιόμενες στάχτες των Sanctuary και αυτός ο δίσκος βγήκε με τον χαρακτήρα των Sanctuary και την ψυχή των Nevermore. Εν ολίγοις, με το ίδιο αίμα να κυλάει στις φλέβες του. Εξαιρετική παραγωγή, άψογη απόδοση και για το ρίξιμο της αυλαίας, το ομότιτλο άσμα. Τώρα, τι να πούμε γι’ αυτό; Το πόσο βάρος έχει; Το πόσο τεράστιο είναι και στις δύο δισκογραφίες μαζί; Το πόσο συναίσθημα βγάζει η κιθάρα στο τέλος και μας σκλαβώνει; Ας παίξει ν’ ακουστεί και να τα πει από μόνο του.
5) Opeth - “Pale Communion”: Το όραμα του καθαρόαιμου prog rock αποκτάει εδώ μία Ιταλική επίγευση. Η πολυπλοκότητα κάποιων συνθέσεων ισοκρατείται από την απλότητα των υπολοίπων. Στο τέλος, τα “Voic of Treason” και “Faith in Others” καθηλώνουν τις ακροάσεις. Ορίζονται ως η επιτομή των μεταγενέστερων Opeth.
Εξώφυλλο:
30 Likes
Σιγά τον κλαψομουνη τον Einar, appreciate greatness. Έχουμε βγάλει πολύ χειρότερους κλαψομουνηδες το 1974, το 1976, το 1978, το 1988, το 1997, το 2000 και το 2006 , τώρα θα μας πειράξει η μελωδική φωνή? Τουλάχιστον η συγκεκριμένη για το 2013 έχει και μια ποιότητα
Mono
1 Like
ΘΡΑΣ
complete ναι
7 Likes
Συγκεκριμένα, από τους δύο δίσκους, που βγήκαν μαζί “The Last Dawn” και “Rays of Darkness”. Και μια και τους πιάσαμε, πέραν του ενιαίου εξωφύλλου, ειδικά το “The Last Dawn” είναι ένας πανέμορφος δίσκος με μπόλικη μελωδία της άπω Ανατολής, ενώ απ’ το “Rays of Darkness”, το “Surrender” με τις τρομπέτες κλέβει την καθολική παράσταση.
3 Likes
Άρρωστος σήμερα έκατσα σπίτι και είπα να γράψω κάνα-δυο γραμμές, να ξεμπερδέψω και με το 2014. Συγχωρέστε το συντακτικό μου σε κάποια σημεία, αλλά δεν έχω κουράγιο για διορθώσεις. Ιδού το αποτέλεσμα:
1)Tuomas Holopainen - Music Inspired by “The Life and Times of Scrooge”
Αυτό και αν είναι tribute σε έναν αληθινό καλλιτέχνη- και αναφέρομαι φυσικά στον Don Rosa, που η φαντασία του έδωσε σάρκα και οστά σε μια πάπια, της έδωσε origin story, χαρακτήρα και υπόβαθρο. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για αυτό το απίστευτο comic, αλλά είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για την υπέροχη μουσική που έγραψε ο Tuomas Holopainen. Kάθε επεισόδιο της ζωής του Scrooge από τα φτωχικά παιδικά του χρόνια στα Highlands της Σκωτίας, στην μετανάστευση του στην Aμερική, στις περιπέτειες του εκεί μέχρι την ανακάλυψη του χρυσού, στα ταξίδια του ανά τον κόσμο και στην δημιουργία της θρυλικής περιουσίας του, ντύνεται υποδειγματικά με αγάπη και ευλάβεια με τις μουσικές του Μαέστρου Tuomas. Η γλυκιά φωνή της συζύγου του Johanna Kurkela, αλλά και αυτή του συμπαθέστατου Tony Kakko, που απολαύσαμε πρόσφατα με τους Sonata Arctica, χρωματίζουν υπέροχα τις συνθέσεις. Στο Cold Heart of the Klondike - ίσως την μοναδική ρομαντική στιγμή στην ζωή του Scrooge - η καρδιά χτυπά δυνατά, ενώ στο απίστευτα συγκινητικό A Lifetime of Adventure φανερώνεται η αλήθεια για τα ποια είναι τα πραγματικά του πλούτη. Δίσκος βίωμα. Ψήφος φυσικά και στο εξώφυλλο του Don.
2)The Afghan Whigs - Do To The Beast
Η επιστροφή των Αfghan Whigs στην δισκογραφία μετά από χρόνια δεν σημαίνει και πολλά για εμάς που είχαμε στο ενδιάμεσο τους Twilight Singers ως άξιο υποκατάστατο. Η κινητήρια δύναμη που ονομάζεται Greg Dulli παρέα με τον μπασίστα John Curley είναι τα μόνα παλιά μέλη των Whigs καθώς ο σημαντικός για τον ιδιαίτερο ήχο της μπάντας κιθαρίστας Rick McCollum ( και ταυτόχρονα προβληματικός χαρακτήρας ) δεν τα βρήκε με το “αφεντικό”. Έτσι αναπόφευκτα το Do To The Beast ακούγεται πιο κοντά στην ύστερη περίοδο των Twilight Singers παρά στο “άγριο” παρελθόν - κανένα πρόβλημα! Το Αlgiers, πρώτο single του δίσκου, με ένα προσεγμένο αισθητικής-western video-clip, θυμίζει περισσότερο Calexico παρά Whigs - κανένα πρόβλημα! Η εγγύηση ποιότητας Greg Dulli είναι παντού σε αυτήν αλλά και στις υπόλοιπες συνθέσεις του album. Φυσικά και δεν είμαι αντικειμενικός σε ότι αφορά ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, αλλά δεν μπορώ να μην είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Και η συνέχεια θα είναι ακόμα δυνατότερη…
3)Behemoth - The Satanist
Ίσως η μάχη που έδωσε ο Nergal με την αρρώστια, από την οποία βγήκε νικητής, να απελευθέρωσε όλο το πάθος και την έμπνευση για την κυκλοφορία αυτού του μνημειώδες για το είδος του album. Αρχίζοντας από τον τίτλο και το γενικό concept, συνεχίζοντας με το εξώφυλλο του δίσκου και πηγαίνοντας στις επιμέρους συνθέσεις αντιλαμβανόμαστε ότι το δημιουργικό επίπεδο έχει ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη. Ο Νergal που στο παρελθόν κατηγορήθηκε ότι πατάει στις δουλειές άλλων συγκροτημάτων εδώ βουλώνει με έμφαση τα στόματα όλων. Το κλείσιμο με το επικό O Father O Satan O Sun! είναι highlight όχι μόνο των Behemoth αλλά του σκληρού ήχου γενικότερα.
4)D’Angelo and The Vanguard - Black Messiah
O D’Angelo είναι ένας από τους πιο τελειομανείς μουσικούς εκεί έξω. Το Black Messiah κυκλοφορεί μετά από πολλές περιπέτειες και αναβολές, δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το άκρως επιτυχημένο Voodoo και είναι ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος. Ένα μείγμα των καλύτερων συστατικών της μαύρης μουσικής που συνδυάζει funk, jazz, soul και ενώνει αρμονικά την παράδοση με το τώρα. Το πανέμορφο Really Love εύκολα κλέβει τις εντυπώσεις. Στην σχεδόν μια ώρα του δίσκου δεν θα συναντήσετε καμιά φτηνή ποπ απόπειρα. Το Black Messiah είναι σαν μια χαμένη δουλειά του Prince χωρίς όμως τα singles, αποκλειστικά με deep cuts, ένας τελείως adult-oriented δίσκος. Η ακρόαση με ακουστικά είναι πραγματική απόλαυση.
5)Sharon Van Etten - Are We There
Ένα από τα κορυφαία τηλεοπτικά γεγονότα των τελευταίων ετών είναι φυσικά η Επιστροφή του ‘Υποπτου Κόσμου του Twin Peaks από τον θεό David Lynch. Από τα καλύτερα σημεία της σειράς είναι οι μουσικές εμφανίσεις στο φινάλε κάθε επεισοδίου, με πιο αξιομνημόνευτες αυτές των Nine Inch Nails, του Eddie Vedder και πάνω απ’ όλες των Chromatics. Στο 6o επεισόδιο σειρά είχε η υπέροχη Sharon Van Etten με το Tarifa -κομμάτι μέσα από το Are We There - και αμέσως αγάπησα την μελαγχολική ερμηνεία της. Ιδιαίτερη singer-songwriter που μέχρι τώρα στους 6 προσωπικούς δίσκους της δεν έχει μισή μέτρια στιγμή. Θα την ξανασυναντήσετε στις λίστες μου με το κατά την γνώμη μου καλύτερο άλμπουμ της… αλλά αυτά στην ώρα τους.
special mentions:
Babymetal - Babymetal Eίναι γνωστό πως ό,τι πιο κουφό και παλαβό συμβαίνει, πιθανότατα έχει Ιαπωνική προέλευση. To σοκ ωστόσο που είχα πάθει τότε δεν έχει προηγούμενο. Όχι τόσο από τα τραγούδια καθαυτά, αλλά από την ενέργεια που βγάζαν τα τρία κοριτσάκια στην σκηνή και στα ομολογουμένως καλοφτιαγμένα βίντεοκλιπ τους. Ο πρώτος τους δίσκος μαζεύει τα κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει σαν singles τα προηγούμενα χρόνια συν μερικά ακόμα. Στα Gimme Chocolate!!, Megitsune, Headbangeeeeerrrrrr!!! μας ξεσηκώνουν με άνεση σαν να κλέβουν εκκλησία, όλα ότι να’ ναι, όλα pure fun. Για τους ελιτιστές εκεί έξω μέχρι και ο Μetal God Rob Halford υποκλίθηκε στο ταλέντο τους και πιο πρόσφατα ο Tom Morello συνεργάστηκε μαζί τους.
Devin Townsend - Z² (Sky Blue/Dark Matters) Devin επί 2. Από τα δύο album προτιμώ σαφώς το Sky Blue-που έχει και Annette- από το sequel του Ziltoid. Το πρώτο Ziltoid αρκούσε και παρα-αρκούσε!
Casualties of Cool - Casualties of Cool Devin, ξανά…μα τι παίρνει αυτός ο τύπος! Εδώ με την υπέροχη Ché Aimee Dorval σε πιο χαλαρές καταστάσεις. Devin θέλουμε νέο δίσκο με την Ché. Απαιτούμε δηλαδή!
Triptykon - Melana Chasmata Το Μελανά Χάσματα βρίσκεται θα έλεγα στα ίδια επίπεδα με το Εεεπ! Αριστερά Δαιμόνια. Πολύ μαυρίλα γενικά. Πολύ κοπάνημα γενικά. Αποπνικτική ατμόσφαιρα γενικά. Ωραία πράγματα!
Prince - Art Official Age Προφανώς έχει βγάλει και (πολλά) σημαντικότερα albums, αλλά το συγκεκριμένο μου θυμίζει μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου με αποτέλεσμα να του έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Περιέχει και το Clouds, ίσως το καλύτερο κομμάτι του Prince που δεν έχεις ακούσει.
You should never underestimate the power of a kiss on the neck, When she doesn’t expect
Lana Del Ray - Ultraviolence Το σκεφτόμουν για πεντάδα αλλά Lana μου, μία φορά είναι αρκετή. Παραδέχομαι πάντως ότι το West Coast είναι το αγαπημένο μου τραγούδι σου οπότε μια αναφορά θα στην κάνω!
Agalloch - The Serpent & the Sphere Η μόνη φορά που τους πέτυχα live ήταν με αυτό το album, υπάρχει άραγε ελπίδα να τους ξαναδούμε; Ο πέμπτος, τελευταίος και πιο υποτιμημένος δίσκος τους. Όμως φανταστείτε τώρα τους Αgaloch σαν να είναι ένας μπασκετμπολίστας που έχει ήδη 4 στα 4 τρίποντα, σηκώνεται δευτερόλεπτα πριν την λήξη, σουτάρει και το πέμπτο μπαίνει μέσα με ταμπλό… Αυτό ακριβώς!
At the Gates - At War with Reality Comeback δισκάρα με πολλές λογοτεχνικές αναφορές - με την πιο προφανή στο Heroes And Tombs ( Ernesto Sabato - Περί ηρώων και τάφων ). Γενικά τα albums τους την τελευταία δεκαετία με αφορούν πολύ περισσότερο από τα παλιά τους.
BADBADNOTGOOD - III Tρεις πιτσιρικάδες μουσικοί με κοινή αγάπη την τζαζ ενώνουν τις δυνάμεις τους με υπέροχα αποτελέσματα. Το Confessions είναι το κομμάτι που πρέπει να ακούσεις ΤΩΡΑ!
32 Likes
Όλες οι καρδούλες του κόσμου για Σκρουτζ 
Δεν ξέρω αν θα μπει στη δική μου λίστα ως άλμπουμ, αλλά την ψήφο για εξώφυλλο την έχει καπαρωμένη
Το Behemoth νομίζω ότι θα αμφιταλαντεύομαι όλη τη βδομάδα, να το βάλω ή να μην το βάλω
8 Likes