Μάλλον συμπτωματικά, το '19 έχω ακούσει πολλές κυκλοφορίες αλλά όχι τόσο ώστε να τις αφομοιώσω, οπότε λίγα honorable και καλά. Τα πρώτα 5-6 είναι σε μια κάποια σειρά, μετά το χάος.
1) Rival Sons - Feral Roots
Κάποιες φορές στη ζωή μου, έχω ακούσει δίσκους που με κάνουν να αναρωτιέμαι, where do you go from here? Το Feral Roots είναι τέτοιος. Ο πλέον τέλειος δίσκος τους. Εκεί που λες “τι καλύτερο μπορουν να κυκλοφορήσουν?”, βγάζουν ένα Feral Roots που τρυπάει το ταβάνι που έθεσαν με τα προηγούμενα τέλεια άλμπουμ τους. Πιο σκληρό, πιο πιασάρικο, οι καλύτερες κιθάρες που έβγαλαν ποτέ. Και πιο συναισθηματικό, Too Bad, Look Away, Feral Roots (
), Shooting Stars (), δεν γράφονται τέτοια κομμάτια από κανέναν.
Eίναι αυτή η συνήθης καραμέλα “they don’t make them like it anymore”. They do, you just don’t pay attention.
Τεράστιος δίσκος, με την στόφα του κλασικού, θα έπρεπε να βρίσκεται στις συνειδήσεις των φαν του classic rock δίπλα στα τέρατα των 70’s.
2) Tedeschi Trucks Band - Signs
Χρειάζεται να πω πως είναι δισκάρα? Χαμός και σε αυτό το άλμπουμ, βρίσκουν νέους τρόπους να εκφραστούν, συν που έχει μέσα πιθανότατα το αγαπημένο μου τραγούδι τους. To Shame είναι ένα αριστούργημα της μουσικής. Ξεκινά σχεδόν σαν southern blues rock jam που εναλλάσσεται μεταξύ soul και εκρηκτικών ξεσπασμάτων, μέχρι που σκοτεινιάζει, γίνεται μελαγχολικό, η μέχρι πρότινος δυναμική Susan ρίχνει τους τόνους ψελίζοντας “shame on me…” και ξεσπά λίγο μετά ξανά σε ένα απίστευτης έντασης τελείωμα με τον Derek να οργιάζει “από κάτω” στην lead. Δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτούς τους τύπους. Είμαστε τυχεροί που τους ζούμε στην κορυφή τους.
3) Jim Hayes Band - Sign of the Times
What a travesty. O φανταστικός Jim Hayes να είναι στην αφάνεια. Πιο ηλεκτρισμένο άλμπουμ, πιο rock, λίγη reggae επιρροή, με τη φωνάρα του να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και κομματάρες. Αυτό το Heavy Mellow, τι μελωδία, τι ερμηνεία… Ή το απίθανο Hungry που κλείνει τον δίσκο. Όλα to the point, όλα μετρημένα, καμία σύνθεση άνω των 4 λεπτών. Και παρόλα αυτά, όλες είναι πλήρεις. Σε σημεία νιώθεις πως τον έπαιρνε να ξεχειλώσει λίγο τις διάρκειες αλλά δεν τον απασχολεί κάτι τέτοιο. Μικρές, σφιχτές, με πιασάρικα ρεφρέν, ένταση και άπειρο συναίσθημα, σε κάνει να τις αναζητάς γιατί δεν τις χορταίνεις.
4) Rhiannon Giddens - There Is No Other
Αυτό το άλμπουμ θέλει λίγα δευτερόλεπτα του Ten Thousand Voices να σε βάλει στο mood του και να σου δώσει τις πρώτες ανατριχίλες. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που όταν σκέφτομαι την Giddens, αυτό το άλμπουμ έρχεται πρώτα στο μυαλό μου. Η Αμερικανική παράδοση συναντά αυτή της Αφρικής, οι folk μελωδίες γίνονται σκοτεινές και μαύρες, οι στίχοι σπάνια δίνουν μια ανάσα αισιοδοξίας, σχεδόν μοιρολατρικοί. Ευτυχώς κάποια instrumental ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα κάπως. Τεράστιος δίσκος, πανέμορφα τραγούδια, πλάθει μπροστά σου έναν άγνωστο κόσμο και σε παρασύρει σε αυτόν.
5) The Hold Steady - Thrashing Thru the Passion
Αν ένας δίσκος τους έχει τα φόντα να χωθεί ανάμεσα στα 4 πρώτα είναι μάλλον αυτός. Γύρισε ο Nikolay, γύρισε η θηριώδης έμπνευση, οι E-Street Band, οι εμπνευσμένες αλλαγές, οι ατμόσφαιρες, το σκοτάδι, το φως, ο θρίαμβος και η τραγωδία, οι πολλές μικρές στιγμές μουσικής τελειότητας. Καλύτερη μπάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας (καιρό είχα).
6) The Magpie Salute - High Water II
Όταν προσπαθώ να το δω αντικειμενικά, δεν είναι τόσο καλύτερο από το Ι. Αλλά ακόμα, ο ενθουσιασμός που νιώθω με το 2ο άλμπουμ τους είναι πιο μεγάλος. Hard rocking, bluesy, southern-ish μπόμπα. Όταν άκουσα το In Here πρώτη φορά, δε με ένοιαξε που έμοιαζε με δάνειο από γνωστό Καναδό τροβαδούρο. Έτσι κι αλλιώς πιάνα και πνευστά το πήγαν αλλού. Κυρίως με διέλυσε αυτό το Lost Boy του Marc. Πόσες φορές δακρύσαμε με την κιθάρα του? Ήρθε η ώρα να βγάλει όλο το συναίσθημά του με άλλο τρόπο, με ευαίσθητες μελωδίες και μια εύθραυστη φωνή. Και αυτό το πιάνο του Matt Slocum σε όλο τον δίσκο φανταστικό… Δισκάρα. Κρίμα που δεν μάθαμε ποτέ που θα τους έβγαζε καλλιτεχνικά όλο αυτό.
7) Whiskey Myers - Whiskey Myers
Συνήθως τα ομώνυμα άλμπουμ, όταν δεν είναι τα πρώτα, σηματοδοτούν κάτι special. Το ομώνυμο των Whiskey Myers σηματοδοτεί… τίποτα. Το ίδιο, ξεροκέφαλο, southern rock που δεν παίρνει πολλές αλλαγές. Πάλι στις μελωδικές στιγμές κεντάνε, το ζευγάρι ειδικά με Houston County Sky και ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ, Little More Money (συναισθηματικό και με υπέροχο κιθαριστικό θέμα) είναι αποθέωση. Βρίσκω τον εαυτό μου να θυμάται τις μελωδίες, να τραγουδά τα ρεφρέν, να μη βαριέται την φόρμουλά τους. Και ίσως τους αγαπώ κι αυτούς περισσότερο απ’ όσο έχω συνειδητοποιήσει. Απολαμβάνω αυτό το πέρασμα από τη δισκογραφία τους όσο λίγες**.**
8) Robert Jon and the Wreck - Take Me Higher
Αυτή η μπαντάρα ξέρει να γράφει “hit” όπως το ομώνυμο που ανοίγει τον δίσκο. Αμέσως πιστοποιούν αυτό που ξέραμε ήδη. Θα περάσεις καλά με τη μουσική τους, τα τραγούδια θα σου μείνουν, το παίξιμο θα βγάζει μάτια, η ενέργειά τους θα σου φτιάχνει το κέφι. Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ τους (μέχρι φέτος). Up tempo, bluesy, tight and groovy, δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο, λίγοι southern rockers τιμούν τόσο πειστικά τις ρίζες τους κι ακόμα πιο λίγοι συνθέτουν κομματάρες σαν το Cannonball, φόρο τιμής στις κιθάρες και τα jams των Allman Brothers. Μπορεί και να το αδικώ.
9) GospelbeacH - Let it Burn
Ακόμα δεν έχω εμβαθύνει στο σύνολο της δισκογραφίας τους. Πόσο λίγος χρόνος για να ακούσουμε τόση μουσική… Απίθανη μπάντα βγαλμένη από την California των 70’s, που δεν αρνείται την pop και ελάχιστες στιγμές που ξεφεύγουν και ροκάρουν λίγο περισσότερο. Ο Brent Rademaker (των Beachwood Sparks) είναι ο ιθύνων νους. Κι αν εκεί ψαχνόταν αρκετά με πιο ψυχεδελικές/ cosmic πλευρές της country/ folk, εδώ κυνηγά συνεχώς πιο γήινους ήχους, πιο γλυκές μουσικές. Και του βγαίνει 100%, με φανταστικές μελωδίες κι έναν Neal Casal στην κιθάρα να μαγεύει όπως πάντα.
10) Joanne Shaw Taylor - Reckless Heart
Να, είδες τώρα που μπερδεύομαι και μου φαίνεται αυτό το αγαπημένο μου άλμπουμ της. Αρκετά uptempo και upbeat rock riffs, πολύ πιασάρικες φωνητικές γραμμές, ακουστικές κιθάρες, τα πάντα όλα. Όταν οι ταχύτητες γίνονται mid tempo, το αποτέλεσμα είναι heavy and dirty and wonderful (Creepin’). Όταν γίνονται slow, σου πετά κάτι heavy αυτοσχεδιαστικά σημεία σκέτη πώρωση, όπως στο τέλος του solo στο I’ve Been Loving You Too Long. Blues ROCKING like the best of them λέμε, με έμφαση στις κομματάρες πρώτα και μετά στα (φοβερά!!!) solos.
Joanne, αν δεν στο είπα, σε αγαπώ.
Honorable…
Our Native Daughters - Songs of our Native Daughters
Δίσκος πεντάδας. Το είχα ξεχάσει μέχρι που έπεσε το μάτι μου στο φετινό φανταστικό άλμπουμ μιας εξ αυτών, της Allison Russell, λίγες μέρες πριν. Oι κυρίες Rhiannon Giddens, Allison Russell, Amythyst Kiah, Leyla McCalla, συνεργάζονται για μια δουλειά αμερικανικής folk/ americana, και σκοπός τους να μιλήσουν για καυτά θέματα που ακόμα απασχολούν πολλούς. Σεξισμός, ρατσισμός, σκλάβοι, προβλήματα που η Giddens (που ξεκίνησε το project), πολλάκις έχει θίξει στις δουλειές της. Και τις ενδιαφέρει να αφυπνίσουν όσο και να μιλήσουν για το πώς τις διαμόρφωσαν ως ανθρώπους. Μουσικά, με μπάντζο, τσέλο, βιολιά, κιθάρες και ένα λιτό rhythm section, μα πάνω απ’ όλα τις φοβερές τους φωνές, σε σαγηνεύουν και σε τραβούν μέσα στις φοβερές ιστορίες τους. Απίστευτος δίσκος.
North Mississippi Allstars - Up and Rolling
Τα αδέρφια Dickinson έχουν μια ικανότητα να ακούγονται τα κομμάτια τους πολύ basic, minimal, raw, δίνουν ένα swampy, rural feel, ακόμα κι όταν την βλέπουν ψυχεδελικά, ακόμα κι αν δεν είναι στην απογυμνωμένη τους μορφή, αλλά εμπλουτισμένα με πλήκτρα, φλάουτα και steel guitars. Εδώ παρά την παρουσία πολλών guest, δεν έχεις αμφιβολία πως ακούς NMAS και νιώθεις κάτι πρωτόγονο και ταυτόχρονα μοντέρνο, λίγοι μπορούν να το πετύχουν.
Rock ‘n’ Roll Circus - Bottle Rockets and Cherry Bombs
Δεύτερος δίσκος και καλύτερος. Και τελευταίος απ’ όσο ξέρω. Τα τραγούδια είναι ακόμα πιο Stones, θυμίζοντας μου πολύ την εποχή Goats Head Soup - It’s Only Rock ‘n’ Roll. Απίθανο rock ‘n’ roll, bluesy, με μεγάλα ρεφρέν. Πραγματικά, αν ξεροσταλιάζετε ελπίζοντας σε ένα μεγάλο άλμπουμ από τους Stones, αφήστε το και πιάστε αυτό. Υπέροχη δουλειά. Μπορεί κάποιος να πει “κλέφτες”. Θα πω “φανταστικά τραγούδια”. Και δε νομίζω να κρύβουν πως το κάνουν για να τιμήσουν, όχι για να κονομήσουν (γελάω).
The Teskey Brothers - Run Home Slow
Δισκάρα που δεν ξέραμε πως είχαμε ανάγκη. Soul music, γλυκιά, με μια σχεδόν gospel αύρα να πλανάται σε μεγάλο μέρος της. Το εκπληκτικό είναι πως βρίθει ιδεών, το μεσαίο μέρος του Hold Me πχ. ή η εισαγωγή του Paint My Heart, δεν τις βρίσκεις συχνά σε τόσο “παραδοσιακούς” δίσκους. Υπέροχη μπάντα.
The Steel Woods - Old News
To 2o άλμπουμ συνεχίζει από εκεί που έμεινε το ντεμπούτο. Η μπάντα είχε έφεση ήδη από τότε να γράφει υπερβολικά catchy southern rock με μια ενίοτε δραματική/ σκοτεινή υφή κι εδώ το παρακάνει σε κομματάρες σαν το Blind Lover (απίθανο ριφ) ή το full country, Anna Lee, γράφοντας μουσική άμεσα αναγνωρίσιμη, χωρίς να φτάνει στα όρια της pop. Μόνο παράπτωμα, 5 διασκευές σε 15 κομμάτια. Why?
Lukas Nelson & Promise Of The Real - Turn Off The News, Build A Garden
Μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για τον country rocker, Lukas Nelson? Ίσως αλλά ακόμα βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Συχνά βρίσκεται κοντά στον souern κόσμο του Dickey Betts πχ., με όμορφες lead μελωδίες και γενικά ένα blues/ rock στοιχείο που αλλού υποβόσκει και αλλού βγαίνει μπροστά, όπως στο εκρηκτικό, Something Real. Απλή, ανέμελη μουσική που δε φοβάται να εξερευνήσει ακόμα και pop δρόμους (Stars Made of You) για να πει όσα έχει.
Trigger Hippy - Full Circle and Then Some
Μέγιστε Gorman!
To ντεμπούτο ήταν καλό, ένιωθες μια μπάντα χαλαρή, απλά να περνά καλά. Το feeling αυτό παραμένει παρά την αλλαγμένη σύνθεση αλλά είναι τόσο καλύτερο… Southern rock/ soul, με ηλιόλουστες μελωδίες, υπέροχα ρεφρέν, συνθέσεις ολοκληρωμένες, μεστές, εναλλαγές ανδρικών/ γυναικείων φωνητικών, όμορφες κιθάρες, έντονη αίσθηση μιας rock μπάντας που παίζει λευκή μουσική αλλά κρατά ακόμα τη σύνδεση με την ρίζα (black music). Θέλω να το βάλω στο top 10 αλλά δεν ξέρω που και τι να βγάλω εκτός. Δεν έχει κ νόημα. Αναπάντεχα φανταστικός δίσκος.
Chris Robinson Brotherhood - Servants of the Sun
Υπέροχο αυτό που πέτυχαν μέσα σε 7 χρόνια οι CRB. Έξι δίσκοι, EP, πολλά live albums, χωρίς να πέσουν ποτέ κάτω από το “πολύ καλό”. Κι εδώ αρκετά τζαμαριστοί και laid back, συνεχίζουν να προσθέτουν πιο πολλά classic rock και funk στοιχεία, εστιάζοντας περισσότερο στις μελωδίες από παλιά. To έχω αναφέρει ξανά, μεγάλο μέρος της μαγείας έρχεται από τα πλήκτρα, synths κτλ. του McDougall που συχνά διαμορφώνει την ατμόσφαιρα των δίσκων τους κι εδώ προσθέτει ένα δυνατό funky, ρυθμικό, χορευτικό element απόλυτα ταιριαστό. Δισκάρα κι αυτό.
Ghost Hounds - Roses Are Black
Μπαντάρα με αφροαμερικανό τραγουδιστή που παίζει rock/ hard rock, με πολλές blues επιρροές, πλήκτρα που θυμίζουν heartland μπάντες και μια southern αύρα, ένα feelgood feeling να αναβλύζει από κάθε σημείο του δίσκου. Μελωδίες δυνατές, κιθάρες ουσιώδεις, φοβερά hooks, φαίνονται έτοιμοι για μεγάλα πράγματα στο ντεμπούτο τους. Φυσικά το ευρύ κοινό θα τους απορρίψει αλλά who cares in the end. Δίσκαρος για να ξεχνάς τα πάντα και να περνάς καλά.
