Επιτέλους επέστρεψες άνθρωπέ μου 
ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΒΕΝΤΟΥΖΩΣΕΣ ΕΤΣΙ, ΤΑ ΣΚΑΜΠΟ ΜΟΥ ΚΑΙ Τ’ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ!
9 Likes
Thank You so very much <3
2020, η χρονιά του covid και των lock down. Ήταν όμως το 2020, μουσικά μιλώντας, και το έτος των μεγάλων επιστροφών - μεγάλων τουλάχιστον από άποψης χρονικού διαστήματος απουσίας.Για πάμε να δούμε τι έχουμε να θυμόμαστε από τότε, εκτός από τα… μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας:
1. Psychotic Waltz - The God - Shaped Void
Ένα από τα πλέον αναμενόμενα album ήταν αυτό των Psychotic Waltz,ενός σχήματος με τέσσερις εξαιρετικούς δίσκους στο ενεργητικό του (οι δύο πρώτοι εξ αυτών θεϊκοί) που επανήλθαν μετά από μια διάλυση που κράτησε πολύ καιρό. Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πάντα η αίσθηση της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης, ότι κάτι εξίσου καλό ή και καλύτερο ακόμη (!) υπήρχε στις δυνατότητες τους, αλλά οι όποιες συγκυρίες δεν επέτρεψαν να αναδυθεί.
Στο The God-Shaped Void οι Τεξανοί progressive ήρωες δείχνουν να συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησε το Bleeding, με αυτές τις ληθαργικές, υπνωτιστικές μελωδίες που διατρέχουν, εν μέρει ή εν όλω, συνθέσεις όπως το Stranded, The Fallen, ή Demystified, αλλά και κομμάτια όπως το All the Bad Men που παραπέμπουν ευθέως σε εκείνη την περίοδο. Μέσα όμως στα 24 χρόνια που μεσολάβησαν, και δεδομένου ότι αυτός που παρέμεινε ο πλέον ενεργός ήταν ο Buddy Lackey – Devon Graves, μοιραία η “κληρονομιά” των Dead Soul Tribe (και των The ShadowTheory) είναι επίσης ανιχνεύσιμη εδώ, με το ιδιαίτερο και πάντα ξεχωριστό κιθαριστικό δίδυμο των Rock και McAlpin από την άλλη, να εξασφαλίζει ότι το νέο LP δεν θα ακούγεται σαν ένας solo δίσκος του Devon Graves, είτε επιδιδόμενοι στις τόσο χαρακτηριστικές τους δισολίες, είτε καταφεύγοντας στις ακουστικές κιθάρες ή ένα hard rock-άδικο riff και solo όπως στο In the Silence!
To The God-Shaped Void είχε το πολύ δύσκολο έργο να ανταποκριθεί στις τεράστιες προσδοκίες που απέρρεαν τόσο από τον πρότερο βίο των Psychotic Waltz όσο και από την μακροχρόνια απουσία τους και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα κατάφερε περίφημα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών!
2. Eternal Champion – Ravening Iron
Έχοντας τραβήξει με το ντεμπούτο τους την προσοχή, οι Eternal Champion πήραν τον απαραίτητο χρόνο (δεδομένου και του πόσο πολυπράγμων είναι ο Arthur Rizk) και επανήλθαν με το πολύ προσεγμένο δεύτερο LP τους.
Το εν λόγω Ravening Iron έρχεται λοιπόν προικισμένο από τους δημιουργούς του με όλες τις αρετές που συγκινούν τους ρέκτες του είδους. Πιο mid tempo στις ταχύτητες του (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά), έχει κλασικά σαν καλύτερο τραγούδι το ομώνυμο, έχει ένα κλείσιμο που προλογίζεται από ένα ατμοσφαιρικό instrumental, και το νιώθεις εξαρχής ότι θα είναι μεγαλειώδες, έχει το “σωστό” αριθμό τραγουδιών, τη “σωστή” διάρκεια, στίχους από το fantasy σύμπαν του βιβλίου του τραγουδιστή Jason Tarpey, κι ένα εξώφυλλο από τον “βετεράνο” Ken Kelly που επίσης διεγείρει τα… συγκινησιακά αντανακλαστικά των οπαδών!
Με λίγα λόγια, ο δίσκος αποτελεί μια δικαίωση των προσδοκιών που συνοδεύουν τους συγκεκριμένους που πλέον ορθώς λογίζονται ως αναπόσπαστο μέρος της “εμπροσθοφυλακής” του ρεύματος αναβίωσης του traditional metal ήχου!
3. Wytch Hazel - III: Pentecost
Κατά δήλωση του, ο Colin Hendra, ιθύνων νους/συνθέτης/κιθαρίστας και τραγουδιστής στους Wytch Hazel, δεν αισθάνθηκε καμία πίεση κατά τη σύνθεση του νέου album, μιας και έχει μπει στη διαδικασία να γράφει διαρκώς καινούρια μουσική. Αυτό ίσως εξηγεί το πώς κατόρθωσε να δημιουργήσει κάτι αντάξιο του προ διετίας φοβερού Sojourn! Χρησιμοποιώντας και επεκτείνοντας τα χαρακτηριστικά τους, ήτοι τους Thin Lizzy, τους Wishbone Ash, το πρώιμο NWOBHM (κατά προφανή συνέπεια!), την folk-ίλα των JethroTull, αλλά και την μεσαιωνική αγγλική μουσική, το Pentecost ακούγεται εξίσου εντυπωσιακό αλλά και δυναμικότερο – δεν είναι σύμπτωση ότι εδώ, σε κραυγαλέα αντίθεση με το προηγούμενο LP, έχουμε μόνο μια μπαλάντα, το “The Crown”.
Το σημαντικότερο επίτευγμα βέβαια είναι ότι τα τραγούδια διαθέτουν την τόσο σπάνια, αλλά και απαραίτητη, αρετή να μένουν στη μνήμη από την πρώτη κιόλας φορά, διαθέτοντας άφθονα “κολλητικά” μέρη, σε μια εντύπωση που ενισχύεται όσο προχωράει η ροή του δίσκου αλλά και με κάθε επόμενο άκουσμα. Αυτό δεν πιστώνεται μόνο στις πανέμορφες, εθιστικές φωνητικές μελωδίες του Hendra, αλλά και στις κιθαριστικές αρμονίες και τα riffs που εξυφαίνει από κοινού με τον Alex Haslam. Βοήθεια μας!
4. Triptykon with the Metropole Orchest – Requiem
Έχω επανειλημένως δηλώσει ότι δεν προτίθεμαι να συμπεριλαμβάνω live album στις λίστες, όμως το συγκεκριμένο αφ’ ενός παρουσιάζει καινούριο υλικό που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας του, αφ’ ετέρου δεν δίνει στον ακροατή την εντύπωση του ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου μιας και το κοινό παραμένει χαρακτηριστικά σιωπηλό (αποσβολωμένο, ενδεχομένως) καθ’ όλη πρακτικά την διάρκεια του!
Ακόμη κι έτσι να μην ήταν όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί την πρωτοκαθεδρία του Fischer στο να ορίζει και να επαναπροσδιορίζει το πρωτοποριακά ακραίο (ή και ακραία πρωτοποριακό) στο metal, ποιος μπορεί να αγνοήσει την ικανότητα του να καταδύεται στα πιο ανήλιαγα βάθη του ψυχισμού (του) και να αποδύεται σε μια προσπάθεια να κοινωνήσει την εμπειρία αυτή;
5. Cirith Ungol – Forever Black
Σε μια εποχή όμως, όπου πλείστοι όσοι επίδοξοι αναβιωτές του παραδοσιακού metal κάθε μορφής και έκφρασης, πασχίζουν να επαναφέρουν τον “ένδοξο” 80s ήχο, θα συνιστούσε κατάφωρη αδικία να μην έχουν λόγο ύπαρξης κάποιοι από τους πρωτεργάτες του ήχου αυτού! Έτσι, το απίθανο ενδεχόμενο έγινε πραγματικότητα και αφού προηγήθηκαν κάποια “αναγνωριστικά” live, οι Cirith Ungol επέστρεψαν και δισκογραφικά, 29 ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο τους!
Οι θετικοί συνειρμοί ξεκινάνε από το εξώφυλλο κιόλας με τον Elric δια χειρός Michael Whelan να βρίσκεται και πάλι σε πρώτο πλάνο. Οι προσδοκίες δεν θα διαψευστούν με την ακρόαση του – 100% καινούριου - υλικού, που συνδυάζει όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου των Cirith Ungol, το ορμητικό metal, το doom, το επικό, τη σεβεντίλα. Με το που μπει το Legions Arise μάλιστα, σηματοδοτώντας την επιστροφή της μπάντας (μουσικά και στιχουργικά!) και καλώντας τις “λεγεώνες” να εγερθούν με τη σειρά τους, δύσκολα μένει κάποιος ασυγκίνητος.
Υπάρχει ένα δυσδιάκριτο όριο μεταξύ του απενοχοποιημένα νοσταλγικού και του γραφικού και ευτυχώς το Forever Black σε καμία στιγμή δεν το ξεπερνά. Αντίθετα, παρόλο που είναι εμφανώς ο δίσκος που θα έπρεπε να κυκλοφορήσουν μετά το Paradise Lost (ή μήπως αμέσως πριν;) δεν ηχεί παρωχημένος εν έτει 2020, ίσως γιατί φτιάχτηκε από ένα συγκρότημα που δεν έχασε ποτέ τον underground χαρακτήρα του και αδιαφορούσε για το αν συμβαδίζει με τις εκάστοτε τάσεις.
Επίσης, μιας και οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται και τα honourable mentiions για να καταγράφονται με όλη την δέουσα έμφαση:
-
Από την εγχώρια παραγωγή, που πλέον φιλοδοξεί χωρίς υπερβολή να λογίζεται ως διεθνούς ενδιαφέροντος, αξίζει κατ’ αρχήν να σταθούμε στο March of the Damned ΕΡ των Black Sword Thunder Attack,του συγκροτήματος από την Καλαμπάκα με το υπέρ cool όνομα που ήταν για χρόνια το καλά κρυμμένο μυστικό και απωθημένο συνάμα της ελληνικής σκηνής του επικού ήχου. Οι επιρροές τους είναι αρκετά προφανείς και σε μια πρώτη ανάγνωση εντοπίζονται στο δίπολο Warlord/ Lordian Guard, επιρροές τις οποίες έχουν προφανώς μελετήσει σε βάθος, γι’ αυτό και η ομοιότητα δεν συνιστά μιμητισμό αλλά μάλλον κολακεία και το αποτέλεσμα ηχεί λυρικό, κατανυκτικό ακόμη.
Σε όχι μακρινά μονοπάτια έχουμε το πρώτο βήμα των Sacred Outcry με το Damned For All Time να συγκεντρώνει απολύτως δικαιολογημένα μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και επιτέλους, 33 χρόνια μετά, την συνέχεια του φοβερού Mythology των Νorthwind με το History να ικανοποιεί πέραν πάσης προσδοκίας, δείγμα ότι στην περίπτωση τους, όντως “η δουλειά είχε μείνει στη μέση” αφού κάποια κομμάτια χρονολογούνται από την εποχή λίγο πριν τη διάλυσή τους! -
Ανεπίτρεπτο θα ήταν να ξεχάσω το The Symbol Remains των τεράστιων Blue Öyster Cult, όπως φυσικά και το The Absence of Presence, πάρα πολύ καλό και αντιπροσωπευτικό των Kansas που σημειωτέον, ήδη από το The Prelude Implicit στη… νιοστή ενσάρκωση τους, βρίσκονται για πρώτη φορά χωρίς κανέναν εκ των Kerry Livgren και Steve Walsh, των βασικών δηλαδή συνθετικών πυλώνων τους!
Και εις άλλα με υγεία!
30 Likes
Α δεν ξέρω, νόμιζα ότι ήταν εμφανές ότι όπως ο Γρακχος απλά πάτησε στο google να δει ποια είναι μετά από μια εικόνα που είδε, έτσι και εγώ, δεν έχω ακούσει ούτε μια νότα από τους Manowar και ούτε με απασχολεί, κρίνω απ’την εικόνα
3 Likes
Εχω ακουσει εγω δυστυχως. Καλα εισαι, μην ακουσεις. Πραγματικα δεν χρειαζεται καθολου.
1 Like
Πέρα από την πλάκα, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε τι θα ψήφιζε το φόρουμ σε ένα πολ μανογουορ παθορι, αλλά προφανώς όχι εδώ που έχουμε φτάσει στο 2020
3 Likes
Άσε, θα έχουμε deja-vu μετά από καμιά ντουζίνα χρόνια, θα μου λέει ο @GRACCHUS_BABEUF ότι ο Κουόρθον κόπιαρε Αρχηγό και εγώ θα του απαντάω “α πάγαινε από δω ρε!”.
2 Likes
Λεει ο ανθρωπος που το 2003 ψηφισε για καλυτερο δισκο το stanger.
Λογικο να μην σου αρεσουν οι manowar αφου δεν εχεις γουστο.
2 Likes
Το γαματο με τους manowar είναι πως είναι ταυτόχρονα απολυτα αληθής αυτή η δήλωση όσο και οι εκδηλώσεις θαυμασμού και αγάπης 
1 Like
2 Likes
Για την αποκατάσταση της αλήθειας, αυτό που λέω είναι ότι ο Quorthon πάτησε πάνω στους Manowar (όχι αντέγραψε) και έφτασε ακόμα πιο ψηλά δημιουργικά.
For fuck’s sake δηλαδή πόσα χρόνια πρέπει να έχω αυτό το άβαταρ για να φανούν οι προθέσεις μου 
2 Likes
OK, συμφωνούμε
3 Likes
Always the little fucking twat
Ain’t ya
1 Like
Ο Lars δεν είναι 
;
5 Likes
It is an honest mistake to be made
1 Like
The god shaped void
Long day good night
Panther
Danse de noir
The symbol remains
16 Likes
Με ποια σειρά;
5 Likes
Με αυτη την σειρα 
2 Likes
Μας έλειψε 
1 Like