Βασικά, ψάχνοντας το λιγο περισσότερο, και το 2020 και το 2021 σωστό είναι απ ότι φαίνεται, τοπικά στη Χιλή είχε κυκλοφορήσει από το 2020, παγκόσμια κυκλοφόρησε με την έκδοση του 2021.
Μεγάλη δισκάρα, για εμένα ο καλύτερος thrash δισκος που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.
Likewise!
2020
1) Void Droid - Bipolar
2) Haken - Virus
3) SpiritWorld - Pagan Rhythms
Του ριφ το κάγκελο. Απίστευτός Χεντ-μπανκιγκ ρυθμός και μια, πότε σκοτεινη πότε επιθετική ατμόσφαιρα που σε απορροφά καθόλη την διάρκεια .Σιγουρα ένας απο τους καλύτερους της χρονιάς δίσκους.
4) Enslaved - Utgard
5) Caligula’s Horse - Rise Radiant
6) Fires In The Distance - Echoes From Deep November
Ενας εξτρίμ μεταλ δίσκος που συναγωνίζεται τα καλύτερα προγκ ροκ αλμπουμ στις μελωδίες.
Ενας εξτρίμ μεταλ δίσκος που συναγωνίζεται τα καλύτερα προγκ μεταλ συγκροτήματα στις “αουτ οφ δε μποξ” δομές της μουσικής του.Ενας δίσκος του 9/10 που είναι απλά η προειδοποιητική βολή για το τί πρόκειται να ακολουθήσει σε τρία χρόνια.
7) Cosmic Putrefaction - The Horizons Towards Which Splendour Withers
8) Igorrr - Spirituality And Distortion
9) Omegavortex - Black Abomination Spawn
10) Pure Reason Revolution - Eupnea
Εξώφυλλο της Χρονιάς : “Spectral Lore / Mare Cognitum - Wanderers: Astrology Of The Nine”
Ωραίος δίσκος, βγάλανε και φέτος ωραίο δίσκο αυτοί!
Αυτό λέει και ο Owl ρε 
2020 → The Decline of Western Civilization
10. BLOOD AND SUN “Love & Ashes”
Neofolk που ευωδιάζει πότε νοτισμένο χώμα και πότε καπνό από τα τζάκια του χωριού, ιδανική για τις «μεσαίες» εποχές (φθινόπωρο, άνοιξη -που δυστυχώς μας εγκαταλείπουν σιγά-σιγά) αλλά και τις «μεσαίες» ώρες (χάραμα/ανατολή – σούρουπο/δύση). Ό,τι πρέπει για βόλτες με κάποιον ιδεατό σύντροφο είτε είναι εκεί ως φυσική παρουσία είτε ως σκέψη μέχρι να μας κατακλύσουν τα συναισθήματα (ναι, μου συμβαίνει έστω και σπάνια) του “Until the Dawn”…
9. EMPIRE OF THE MOON “Έκλειψις”
Δεν ξέρω αν είναι κάποιου τύπου αυθυποβολή, αλλά και το δεύτερο full-length των EOM νιώθω ότι είναι σε απόλυτη αντιστοιχία με τη χρωματική επιλογή του εξώφυλλου. Το «αιθέριο»/«μαγικό» feeling της μπλε “Πανσέληνου” έρχεται να διαδεχτεί η «ζεστασιά» της κόκκινης “Εκλείψεως”. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, μάλλον έχει να κάνει με τις χεβιμεταλλικές κιθάρες και τα φλεγόμενα leads ενόσω κυριαρχεί πάντα το αδάμαστο πνεύμα των πρώιμων NECROMANTIA. Αυτό που σίγουρα συμβαίνει πάντως είναι ότι (και) εδώ αποδεικνύεται ότι τα απλά υλικά, όταν τα διαχειρίζονται καλλιτέχνες που τα κατέχουν στο έπακρο, δίνουν αποτέλεσμα με προσωπικότητα, συνέπεια και αβίαστη ροή.
8. TAU CROSS “Messengers of Deception”
Αν και οι απείρως σημαντικότεροι AMEBIX μου αρέσουν, η επαφή μαζί τους είναι μάλλον επιδερμική. Στους TAU CROSS τώρα (χωρίς αρχικά να έχω καν ιδέα ότι εμπλέκεται ο Baron) και στο τρίτο τους άλμπουμ έπεσα περίπου «τυχαία» και δεν μπορώ να κρύψω ότι αυτός ο συνδυασμός MOTORHEAD/KILLING JOKE με punk/post-punk και γενικότερο βρόμικο r’n’r αλλά μαζί με μια επιφανειακή έστω dystopian/οκαλτ αισθητική μου χτύπησε πολύ ευαίσθητες νευρικές απολήξεις…
7. ABIGOR “Totschläger (A Saintslayer’s Songbook)”
Αμετανόητα ξεροκέφαλοι οι TT & PK, συνεχίζουν την (επαν)εξερεύνηση των 90s φορώντας αυτή τη φορά majestic μανδύα που φέρει μνήμες απ’ τις grande συνθέσεις των EMPEROR και παράλληλα χώνουν τζούρες από THORNS μαζί με σεβαστές δόσεις παράνοιας δίσκων όπως τα “Wolf’s Lair Abyss” και “Grand Declaration of War”. Αν και η συγκεκριμένη περιγραφή υπονοεί avant-garde καταστάσεις, θα έλεγα ότι στην πράξη πολύ περισσότερο επικρατεί μια δομημένα χαοτική προσέγγιση, όπως γινόταν και στο “Hollenzwang” άλλωστε, αλλά δοσμένη διαφορετικά, με ασταμάτητα stop-and-go και αλλαγές στις κιθάρες και μια γενικότερη atonal προσέγγιση στο όλο δημιούργημα, έτσι ώστε να ανάγεται σε μέγιστη πρόκληση (και σε αγχωτικό βαθμό) το να διατηρεί κανείς την προσοχή του αμείωτη στα τεκταινόμενα του δίσκου…
6. PSYCHOTIC WALTZ “The God Shaped Void”
Γενικά πρέπει να πω ότι δεν είμαι και πολύ των reunions και των νεκραναστάσεων, συνήθως είναι μια προσπάθεια «να θυμηθούμε τα παλιά», όμως τα παλιά τις περισσότερες φορές δεν αγγίζονται. Βεβαίως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και όλα έχουν τις εξαιρέσεις τους -το “Monotheist” είναι το απόλυτο παράδειγμα. Το “God-Shaped Void” μπορεί να μην “Monotheist” αλλά διάολε είναι τρομερά συγκινητικό άλμπουμ. Πρώτον, γιατί δεν έχει αστερίσκο, επέστρεψαν όλοι. Δεύτερον, γιατί είναι τόσο γαμάτοι μουσικοί που ούτε καν διανοήθηκαν να το παίξουν οι 25άρηδες τύποι του “Social Grace” ούτε οι 30ρηδες που «ωρίμασαν» “Bleeding”. Ξέρουν ακριβώς ποιοι είναι στο 2020 και τι θέλουν απ’ τη μουσική τους. Και τρίτον (και σημαντικότερο), ενώ ισχύει το προηγούμενο, φέρνουν ξανά την αύρα ενός ατόφιου 90s metal δίσκου, τότε που είχε κορυφωθεί η ισορροπία μεταξύ των επί μέρους κομματιών αλλά και του συνολικού αισθητικού αποτυπώματος.
PRIMEVAL MASS “Nine Altars”
Ένα απ’ τα πιο παραγνωρισμένα εγχώρια σχήματα επιστρέφει, σε σταθερά ανοδική πορεία, με έναν δίσκο παραφουσκωμένο από καβλωτικό blackthrashing και heavy metal που -ηχητικά- αγαπάει τόσο τους IRON MAIDEN όσο και τους ABSU και AURA NOIR έως και το progressive. Ταυτόχρονα πατάει σε ένα σοβαρό αισθητικό υπόβαθρο, όχι από τα αυτάρεσκα «οκάλτ» που θέλουν να «φωνάζουν» πόσο ξεχωριστά και «ενημερωμένα» είναι, αλλά από αυτά που καλούν το κοινό που πραγματικά θα ενδιαφερθεί, να μπει at-their-own-risk στον κόσμο του. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τις ιδεολογίες προς το παρόν, αυτό που εγώ θέλω να επισημάνω είναι ότι αν ακούτε metal (που κοιτάει προς το extreme) και δεν το έχετε πάρει ακόμα πρέφα (λογικό γιατί οι PRIMEVAL MASS ποτέ δεν είχαν το promotion που τους αξίζει), δώστε στο “Nine Altars” την προσοχή (και το χεντμπάνκι) που του αξίζει.
NOITE “A Cor Do Fogo”
Έχω ψιλοσπαμάρει στο φόρουμ, γι’ αυτό εδώ το δημιούργημα του Πορτογάλου Gonius Rex που είναι λες και βάλθηκε να αποδείξει ότι η folk μουσική δε γνωρίζει όρια και νόρμες. To “Noite Eterna” μοιάζει σαν ένας χωρικός να δέχτηκε μια πύρινη γλώσσα από τον ουρανό και αυτόματα να «γνώρισε» αλλόκοτα πνεύματα όπως για παράδειγμα αυτά που κατοικούν στα ακουστικά μέρη των VED BUENS ENDE. Ο χωρικός λοιπόν άκουσε τους ψίθυρους των πνευμάτων, πήρε αντί για δισάκι μια βαθιά εισπνοή και άρχισε μια βόλτα δίχως τέλος στα δάση, ανοίγοντας διάλογο με την άγρια φύση, μέχρι να γίνει ένα με αυτήν…
NOX FORMULAE “Drakon Darshan Satan” / SERPENT NOIR “Death Clan OD”
Ίδια χρονιά κυκλοφορίας, δεν είναι σωστό να χωρίζει κανείς τα αδελφάκια. Το εξωστρεφές ( dragon exhales ) “Drakon Darshan Satan” είναι ίσως ο μοναδικός δίσκος που έχω συναντήσει να εκλύει τέτοια αυθεντική παράνοια και θυμό, με τους «φίλους» απ’ το σύμπαν του μαύρου ήλιου έτοιμους να συνδράμουν στην καταστροφή του εχθρού. Αν την προηγούμενη χρονιά λέγαμε για απλό χουλιγκανικό blackmetal, εδώ μιλάμε για «επιστημονική» προσέγγιση του φαινομένου (και ο Αργύρης επιτέλους δικαιώνεται). Μην σας μπερδεύουν οι THERION επιρροές, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Εδώ όμως τίποτα εδώ δεν είναι φιλόξενο -ακόμα και το trance beat του “Arrival of Noctifer” είναι σκοτεινό, σχεδόν αποδιωχτικό και γεμάτο κοφτερές γωνίες.
Απ’ την άλλη το “Death Clan OD” είναι -στ’ αυτιά μου- το πιο εσωστρεφές ( dragon inhales ) απ’ τα δημιουργήματα των SERPENT NOIR. Σίγουρα είναι το πιο δυσπρόσιτο απ’ όλα, τα σκοτάδια του σερνάμενου “Asmodeus” μοιάζει να απέχουν μίλια απ’ το πιο «αιθέριο» πνεύμα του “Erotomysticism”. Ο αισθητικός/magickal πυρήνας μπορεί να είναι ίδιος, η εκτέλεση όμως αυτή τη φορά αναδύει μια πηχτή ατμόσφαιρα γεμάτη πνιγηρές αναθυμιάσεις. Εξαίρεση (ή και όχι) αποτελεί το κλείσιμο με την απαγγελία του Thomas Karlsson στο “Goeh Ra Reah: Garm Unchained” -έχει ένα τρομερό ταλέντο ο άτιμος να απορροφάει το σύμπαν γύρω του και να εστιάζει την προσοχή αποκλειστικά πάνω στο μανιφέστο του…
ONIRIK “The Fire Cult Beyond Eternity”
Πάλι μπροστά μου ο Gonius Rex λοιπόν, αυτή τη φορά στο «φυσικό» του περιβάλλον, δηλαδή το μαύρο μέταλλο. Τόσο φυσικό που στο “Fire Cult…” παρελαύνουν κάμποσες διαφορετικές πτυχές του υποϊδιώματος -η βιτριολική βιομηχανία των THORNS/SATYRICON, η μονοτονία του BURZUM, τα a-la NIGHTBRINGER lead guitar κρεσέντο και βέβαια -πώς θα μπορούσε να λείπει- η γαλλική δυσαρμονία, ενδεχομένως ιδωμένη περισσότερο υπό το ισλανδικό πρίσμα. Όλα αυτά χωρίς να χάνει πουθενά σε συνοχή, με ένα concept που δεν ενδίδει στην εύκολη «δαιμονολογία», αλλά είναι πειστικό αρκετά ώστε να αναδύει ένα αίσθημα κινδύνου σε κάθε του γωνία…
2020:
Thou & Emma Ruth Randle - May Our Chambers Be Full
The Strokes - New Abnormal
SUMAC - May You Be Held
Protomartyr - Ultimate Success Today
Fontaines D.C. - A Hero’s Death
Aναπληρωματικη 5αδα:
Πολλα αλλα ωραια:
Vile Creature - Glory, Glory! Apathy Took Helm!
Black Curse - Endless Wound
Mrs. Piss - Self-Surgery
IDLES - Ultra Mono
Metz - Atlas Vending
Nothing - The Great Dismal
Couch Slut - Take a Chance on Rock ‘n’ Roll
Thou - Blessings of the Highest Order
Lamb of God - Lamb of God
All Them Witches - Nothing As The Ideal
BIB – Deluxe
A.A.Williams - Forever Blue
Raspberry Bulbs - Before the Age of Mirrors
Old Man Gloom - Seminar IX: Darkness of Being
Bruxa Maria - The Maddening
HEADS. – Push
Primitive Man – Immension
Grave of a Dog - Sightless Pit
Cindy Lee - What’s Tonight to Eternity
Bambara – Stray
Napalm Death - Throes of Joy in the Jaws of Defeatism
Cover:
2020
Η χρονιά “σημείο 0”, η επιβολή παύσης στο ανθρώπινο είδος, έδωσε την ευκαιρία να αναπνεύσει λίγο ο υπόλοιπος πλανήτης. Και σίγουρα όλοι, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, βγήκαμε διαφορετικοί μέσα από την καραντίνα. Σχεδόν συνολική επανεκίνηση λοιπόν. Από εδώ και πέρα οι λίστες δύσκολα συμπληρώνονται, γιατί οι κυκλοφορίες είναι μεν αμέτρητες, από την άλλη ο χρόνος για νέες εξερευνήσεις μουσικών που εκφράζουν και ταιριάζουν στο γούστο μου λιγοστεύει επικίνδυνα…
Honorable:
Πεθαίνουν στο Τέλος - Βουντού (EP)
Polaris - The Death of Me
Lik - Misanthropic Breed
Sepultura - Quadra
Ειδική μνεία “θέλω να πω ένα μπράβο στον εαυτό μου”:
Furor - LOVE
Εξώφυλλο: Heaven Shall Burn - Of Truth And Sacrifice
Αυτή την εβδομάδα κι αν δεν υπάρχει χρόνος, οπότε πάμε με shortcut την τότε 15αδα
Αδιαπραγμάτευτο ν.1
και με μικρές αλλαγές στη σειρά:
2020
Η καλύτερη λίστα που έχω βάλει στο παιχνίδι
The Weeknd - After Hours
Dua Lipa - Future Nostalgia
Halsey - Manic
Run the Jewels - RTJ4
Lady Gaga - Chromatica
Eυτυχισμένο το 2020! Φοβερή χρονιά.
Εισαι σιγουρα στο σωστο forum?
Εξαιρετική χρονιά και αυτή σε κυκλοφορίες, σε όλα τα υπόλοιπα ήταν ιδιαίτερα σκληρή γεμάτη θάνατο
Παραδόξως, ως επί το πλείστον το 2020 ανήκει στους “παλιούς” βάσει των επιλογών μου
Άκουσα πάρα πολλή και καλή μουσική όπως ήταν λογικό . Λόγω των ημερών δεν υπάρχει χρόνος για σχολιασμούς
Τα δυο πρώτα είναι κλειδωμένα και αδιαπραγμάτευτα , άνετα το 2ο γίνεται 1ο , ισάξια
Hellriper - The Affair Of The Poisons
Testament -Titans Of Creation
Acid Mammoth - Under Acid Hoof
King Witch - Body Of Light
Myrkur - Folkesange
Traveler - Termination Shock
Emma Ruth Rundle & Thou - May Our Chambers Be Full
Wytch Hazel - III: Pentecost
Trivium - What The Dead Men Say
Code Orange - Underneath
Lord Of Light - Morningstar
Haunt - Mind Freeze
Glacier - The Passing Of Time
Spirit Adrift - Enlightened In Eternity
Lord Vigo - Danse De Noir
Sorcerer - Lamenting Of The Innocent
Eternal Champion - Ravening Iron
Black Sword Thunder Attack - March Of The Damned
Ironflame - Blood Red Victory
Hittman - Destroy All Humans
Intronaut - Fluid Existential Inversions
Sons Of Apollo - MMXX
John Petrucci - Terminal Velocity
Heaven Shall Burn - Of Truth & Sacrifice
Sylosis - Cycle Of Suffering
Bütcher - 666 Goats Carry My Chariot
(speed metal όλεθρος , έπαιζε και για 5η θέση σοβαρά )
Triptykon with the Metropole Orkest - Requiem (Live At Roadburn 2019)
(αιώνιο δέος και σέβας )
5. Sacred Outcry - Damned For All Time
ένα θεματάκι το έχω με την εξωπραγματική φωνάρα του Γιάννη , θα ομολογήσω . Εξαιρετικός δίσκος σε όλα του , πολύ χάρηκα όταν διάβασα εδώ την κριτική του δίσκου και μπήκα στον κόπο να ακούσω αυτό το διαμάντι. Δεν ήξερα την ιστορία του , μεγάλος σεβασμός που κατάφεραν και το κυκλοφόρησαν . Μουσικά έχει όλα τα καλά στοιχεία των μεγάλων του είδους αφομοιωμένα σωστά
4. White Dog - White Dog
τι να πω για αυτό τώρα . Πως γίνεται αυτοί οι τύποι να παίζουν και να ακούγονται τόσο ρετρό σα να είναι δίσκος των 70ς που κυκλοφόρησε το 2020 , δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δισκάρα
3. Fates Warning - Long Day Good Night
ευχαριστώ για όλα Fates . Αν είναι όντως ο τελευταίος σας , what a way to say goodbye!
2. Caligula’s Horse - Rise Radiant
Ίσως άξιζε και πρωτιά, τόπο στα νιάτα κλπ . Είναι σίγουρα η αγαπημένη μου μπάντα του είδους και το λέω με πλήρη επίγνωση του ποιες μπάντες αποτελούν το είδος σήμερα και ποιες είναι στο ρόστερ της inside out . Μια τελειότητα όλο το άλμπουμ
1. Psychotic Waltz - The God-Shaped Void
Δεν έχει μισή περιττή νότα , σε όλα άψογο από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Νιώθεις απειλή?
Ήμουν πεπεισμένη ότι θα έμπαινε στην 5άδα σου.
Φρόνιμα ρε, έξι μήνες έξω ήταν, με το μαλακό…
Απλα ρωταω.
Παλιός καλός Κλερβόγιαντ, ούτε μήνα δεν άντεξε μέχρι να φαγωθεί με τα ρούχα του 
Μπορεί να έχετε άθλιο γούστο οι περισσότεροι, αλλά είστε καλά παιδιά και σας συμπαθώ, γι’αυτό είμαι εδώ
