Αει για σένα, κάτι θα κάνω!
1 Like
Άκουσες το φετινό; Είναι όλα όσα θέλεις!
1 Like
Οχι ακομα, δεν εχει φτασει η ωρα του, αλλα αυτο μαλλον δεν ισχυει, εκτος αν το τελευταιο των Ocean ερχεται με μισο δισεκατομμυριο δολλαρια, ενα αεροπορικο εισιτηριο απεριοριστων διαδρομων για οποιαδηποτε εταιρια στον κοσμο, και με το μυστικο για την αθανασια.
1 Like
Η καραντίνα για εμένα ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με τη δεύτερη μου κόρη και έτσι η παραμονή στο σποτι για εμένα ήταν έτσι κι αλλιώς επιβεβλημένη. Μάλιστα η εξ αποστάσεως εργασία βοήθησε αρκετά να έχω επαφή με τις μικρές.
Εντάξει είναι πολύ κοντά μουσικά το 2020 αλλά όπως και να έχει η πεντάδα μου είναι αγαπημένα και πολυακουσμενα άλμπουμ.
Πρώτα απ’ όλα η Dua lipa είναι θεά και έχει ωραία τραγουδάκια
15 Sölicitör-Spectral devastation. Ποιοτικό speed/thrash με καλά ριφ. Δεν σου μένει κάποιο τραγούδι εύκολα αλλά κυλάει ωραία ο δίσκος.
14 Traveler - Termination shock
13 Mystras - Castle conquered and reclaimed. Προτιμώ το επόμενο, αλλά κι αυτό με λίγο καλύτερο ήχο δεν πάει πίσω.
12 Butcher - 666 goats carry my chariot.
11 Stälker - Black majik terror. Aussie’s heavy/speed. Εξαιρετικό.
10 Hazzerd - Delirium. Thrash metal οριακά τεχνικό.
9 Harlott - Detritus of the final age. Slayer thrash metal με φοβερά τραγούδια.
8 Lord vigo - Danse de noir
7 Cryptic shift - Visitations from enceladus. Progressive tech/thrash με μπόλικο death metal. Το 25λεπτο έπος που ανοίγει το άλμπουμ είναι τρομερό.
6 Armored saint - Punching the sky
6 Warbringer - Weapons of tomorrow. Το έχω ξαναπεί η πιο σταθερά ποιοτική μπάντα του thrash revival. Εδώ έχουν και τη “μπαλάντα” τους.
5 Fates warning - Long day good night.
4 Haken - Virus. Από τα καλύτερα progressive album που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Εδώ έχουν αφομοιώσει περισσότερο όλες τις επιρροές τους και βγάζουν μια απίστευτη φρεσκάδα.
3 Hellripper - The affair of the poisons. Όχι όπως το ντεμπούτο αλλά εξίσου γκαζιαρικο. Παράδεισος από ριφ.
2 Wytch hazel - III : Pentecost. Λυρικοί, εξυψωτικοι καταλήγουν κολλητικοι. Ο ζεστός ήχος αναδεικνύει το μεσαιωνικό τους στοιχείο. Άψογο.
1 Demoniac - So it goes. Το πιο εύκολο νούμερο 1 μεχρι τώρα. Είναι από τους δίσκους που όταν τους επισκέπτομαι τόσο ανέβαινει στην υπόληψη μου.
Εξώφυλλο:
29 Likes
αυτο με προβληματισε λιγο αν θα το ψηφιζα γιατι αυτο που θεωρω εγω κορυφαιο ειναι το complete edition με τα 5 εξτρα τραγουδια του Moral Panic II (2021)
Όλα όσα θέλεις από τους Ocean βρε μπούρδα! Σχεδόν μόνο καθαρό σε φωνητικά και ήχους, πιο πολύ ηλεκτρονικό, θα γουστάρεις πολύ νομίζω! Όταν έρθει η ωρα του, βέβαια.
2 Likes
Σ’ ωραίος.
2 Likes
Psychotic Waltz “The god-shaped void” (και εξωφυλλάρα προφανώς).
Τίποτε άλλο, ακολουθώ σχολή Lupin. Πάλεψαν και Dephosphorus (ο καλύτερος δίσκος τους ΜΑΚΡΑΝ) και Enslaved (μα τι παρενθεσάρα μέσα στα prog μακρυνάρια ήταν αυτό;) για μία θέση στον ήλιο, αλλά δεν τα κατάφεραν.
5 Likes
Δεσμεύομαι στον @ChrisP και ψηφίζω το Abigor - “Totschläger - A Saintslayer’s Songbook” στο no.5 για να μην αισθάνεται τύψεις που τους άφησε εκτός 5άδας, άρα ο Όζζυ μπαίνει στα χονοραμπλ της χρονιάς.
Νέα λίστα 20 20
- Katatonia - City Burials
- Ulcerate - Stare Into Death And Be Still
- Draconian - Under A Godless Veil
- Testament - Titans of Creation
- Abigor - “Totschläger - A Saintslayer’s Songbook”.
Honorable mentions :
- Ozzy Osbourne - Ordinary Man
- Psychotic Waltz - The God-Shaped Void
- Caligula’s Horse - Rise Radiant.
Ισάξια με την πεντάδα.
Καλύτερο εξώφυλλο.
Salem - Fires in Heaven.
27 Likes
2020
Sometimes it’s worth all the bullshit for that one hilarious moment… 
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Armored Saint - Punching the Sky
Είναι το πιο cool heavy metal συγκρότημα που έχει υπάρξει ποτέ και απλά το υπενθυμίζουν (και) σε τούτη δω, την αισίως όγδοη δουλειά τους. Οι περιγραφές είναι περιττές - όσοι ξέρουν από Armored Saint δεν χρειάζονται ψηστήρι. Ας πούμε απλά πόσο ανεβάζουν το ήδη πωρωτικό υλικό της μπάντας οι διάφορες μικρές ευχάριστες εκπλήξεις εδώ κι εκεί, π.χ. αυτές οι Uilleann pipes (η ιρλανδική απάντηση στην Great Highland bagpipe!) στο εναρκτήριο Standing on the Shoulders of Giants. Υποψήφιο για καλύτερο άλμπουμ της δεύτερης περιόδου τους.
- Carcass - Despicable
It’s only ROT’N’ROLL but I like it… Είχε περάσει πολύς καιρός πια από το φανταστικό Surgical Steel και η μπαντάρα είπε να μη μας αφήσει να ξεροσταλιάζουμε άλλο, αλλά να μας δώσει εκεί ένα ορντέβρ μέχρι να ολοκληρωθεί το full-length πιάτο. Διάλεξαν λοιπόν 4 από τα έτοιμα κομμάτια, στα οποία γίνεται ο κλασικός Carcass κακός χαμός, με τις ριφάρες του Bill-αρου και το φαρμάκι να στάζει από τις φωνητικές χορδές του Jeff-αρου, εξασφάλισαν και ένα ακόμα εξώφυλλο καταδικασμένο να γίνει εμβληματικό, και εγένετο Despicable EP.
- Chalice - Trembling Crown
Confession time, αυτή η τάση των τελευταίων χρόνων με traditional metal κοπής συγκροτήματα να πειραματίζονται με στοιχεία post-punk και goth rock (α ρε In Solitude, πού να το φανταζόσασταν) δεν με έχει πείσει ακόμα 100%, παρότι ασφαλώς επικροτώ την προσπάθεια να παρουσιαστεί the good ol’ stuff με φρέσκο τρόπο. Κάποια απ’ αυτά τα σχήματα όμως με έχουν “πιάσει” ήδη, όπως οι Φινλανδοί Chalice, κυρίως χάρη στο φοβερό κιθαριστικό παίξιμο του Mikael C. Haavisto και στα ιδιότυπα αλλά απολύτως ταιριαστά φωνητικά του Verneri B. Pouttu.
- Conception - State of Deception
Όσο συγκινητικό - ναι, σύμφωνοι - ήταν το επίσημο πια γεγονός της μεγάλης επιστροφής των Νορβηγών θεών του progressive metal, άλλο τόσο δύσκολη υπόθεση ήταν η “αναμέτρηση” με το καινούργιο άλμπουμ και το αισθητά διαφορετικό του ύφος σε σχέση με το παρελθόν, ο χρόνος όμως ήδη το δικαιώνει. Βοήθησε (πολύ) και εκείνο το περσινό θεϊκό live. Όταν βλέπεις ένα αγαπημένο συγκρότημα, ακούς ελάχιστα classics αλλά και πάλι φεύγεις νιώθοντας τρισευτυχισμένος και πλήρης, κάτι έχει γίνει σωστά. Και αυτό είναι (και) έργο State of Deception.
- Cryptic Shift - Visions from Enceladus
Εδώ έχουμε κάτι Άγγλους παιχταράδες που τελούν τον μεγαλοπρεπέστατο γάμο των Atheist με τους Ulcerate - παλιά και νέα γενιά του tech-death - και γενικά έχουν κάτι παπάρια από δω μέχρι το Leeds, όπως δείχνει η επιλογή τους να “μπουν” με το απερίγραπτο 25λεπτο Moonbelt Immolator. Η μουσική τους μου προκαλεί ένα αίσθημα άγχους που θα μπορούσα να το συγκρίνω με αυτό που ένιωθα κάποτε όταν άκουγα την εξέδρα του Elland Road να αλαλάζει σε κάθε υποψία, έστω, επικίνδυνης επίθεσης της γηπεδούχου και έλεγα αμάν, δεν τη γλιτώνουμε σήμερα…
- Death The Leveller II
Θα το θέσω ως εξής: Είτε είσαι - γενικά - λάτρης του epic doom metal (fuck it - του doom συνολικά), είτε είσαι Primordial junkie και ψάχνεις παντού πράγματα να σου τους θυμίζουν έστω και αχνά/αφαιρετικά, είτε είσαι σαν του λόγου μου τεθλιμμένος νοσταλγός των τεράστιων - αλλά αδόξως και προώρως αποδημησάντων εις τη μεταλλική αιωνιότητα - Mael Mórdha και θα άκουγες χωρίς δεύτερη σκέψη οτιδήποτε περιλάμβανε και μόνο ένα πρώην μέλος τους, πόσο μάλλον τα τρίτα τέταρτά τους όπως εν προκειμένω, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ DEATH THE LEVELLER.
- Hail Spirit Noir - Eden in Reverse
Με 100% εμπλουτισμένη σύνθεση, ήτοι σεξτέτο πλέον από τρίο, μεταξύ άλλων με καινούργιο τραγουδιστή (αποκλειστικά “καθαρό”) και δεύτερο κιμπορντίστα (!), οι Hail Spirit Noir ξεκάθαρα μεταλλάσσονται σε κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που ήταν όταν ξεκίνησαν. Σαν μια διεστραμμένη εκδοχή της μουσικής του Βαγγέλη Παπαθανασίου ή των Tangerine Dream, με την όλη ρετροφουτουριστική αισθητική να εξωτερικεύεται εξαρχής (βλ. εξώφυλλο). Κι όμως, οι bm ρίζες αντέχουν και τις ανιχνεύεις εδώ κι εκεί. Εξαίσιο έργο, μελωδικότατο αλλά πάντα νοσηρό.
- Imperial Triumphant - Alphaville
Μπορεί μια μέρα στο μακρινό μέλλον το Alphaville να μνημονεύεται ως ένας δίσκος - σταθμός στην εξέλιξη της ακραίας μουσικής, μπράβο στη σκηνή που το “έπιασε” με τη μία και το αποθέωσε κ.λπ. Μπορεί όμως και να φτάσει να θεωρείται μια απάλευτη / unlistenable δηθενιά, πώς είναι δυνατόν να ψάρωσε τόσος κόσμος τότε και πάει λέγοντας. Ειλικρινά, θεωρώ και τα δύο ενδεχόμενα εξίσου πιθανά - σίγουρα όμως δεν μπορώ να το παίξω ουδέτερος. Τάσσομαι έτσι καταρχήν υπέρ της πρώτης πλευράς …και βλέπουμε. Ο χρόνος θα το λύσει και αυτό το αίνιγμα.
- Mekong Delta - Tales of a Future Past
Υπάρχουν metal συγκροτήματα που κάνουν τα απολύτως βασικά - σε κάθε δίσκο καμιά δεκαριά πιασάρικα riffs και άλλα τόσα ρεφρέν που να μπορεί να τραγουδήσει ο κόσμος live. Υπάρχουν επίσης metal συγκροτήματα που προσπαθούν να πιάσουν τον μουσικό παλμό της εποχής τους, να ξεχωρίσουν από τη μάζα, να αποσπάσουν από τον μουσικό Τύπο περιγραφές τύπου “innovative”, “fresh”, “the hottest band today”, “the next big thing”.
Και υπάρχουν και οι Mekong Delta.
Μία κατηγορία μόνοι τους, δεν ασχολούνται ούτε με την τελευταία λέξη στο metal ούτε με τίποτα άλλο. Μια ζωή προσηλωμένοι στο δικό τους μοναχικό όραμα: Κλασική μουσική (με στοιχεία συμφωνικά, μουσικής δωματίου και όπερας) παιγμένη με ροκ όργανα. Αυτό, τίποτα άλλο. Κανονικά το Tales of a Future Past, όπως και κάθε άλλος δίσκος τους, θα έπρεπε να είναι εκτός συναγωνισμού. Τι νόημα έχει να πεις αν είναι “καλύτερο” ή “χειρότερο” από το νέο Metallica ή το νέο Slipknot;
Είναι απλά κάτι άλλο.
- Psychotic Waltz - The God-Shaped Void
Πολύ χαίρομαι που το album της επιστροφής αυτού του τόσο αγαπημένου συγκροτήματος τιμήθηκε σε τέτοιο βαθμό από το φόρουμ - έστω κι αν εμένα δεν με τρελαίνει όσο πολλούς από σας. Μην παρεξηγηθώ, εννοείται ότι μ’ αρέσει πολύ (άλλωστε μ’ αρέσει αρκετά ώστε να το έχω στην 30άδα μου), απλά δεν το βάζω σε καμία περίπτωση δίπλα στα - πάντα αξεπέραστα - 4 πρώτα τους. Βασικά μου ακούγεται περισσότερο σαν δίσκος Dead Soul Tribe παρά σαν δίσκος Psychotic Waltz 
Απ’ την άλλη, είναι εύκολα ό,τι καλύτερο (δεν) έκαναν ποτέ οι DST, οπότε…
- Sacred Outcry - Damned For All Time…
Ώρα να ταραχτούν τα λιμνάζοντα νερά του power metal - και μάλιστα από δικά μας παιδιά. Οι Sacred Outcry έχουν όλα τα must στοιχεία για έναν top class στο είδος δίσκο - ενέργεια, μελωδικότητα, flashy (με την καλή έννοια) στιγμές, τη φωνάρα του Γιάννη - αλλά έχουν και κάτι άλλο που εκτιμώ πολύ: Εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Δεν βιάζονται να σου πετάξουν το centerpiece riff, παίρνουν τον χρόνο τους με ατμοσφαιρικό / επικολυρικό χτίσιμο και τότε σε ξετινάζουν. Δεν βλέπω την ώρα να τελειώσει το παιχνίδι, να ακούσω και το φετινό.
- Sorcerer - Lamenting of the Innocent
Η πρώτη, μη μουσική επαφή με τον τρίτο επίσημο δίσκο των Σουηδών doom θεών του πολέμου δεν είναι και η καλύτερη, η αλήθεια είναι… Τα παράπονα όμως σταματούν στο εικαστικό κομμάτι. Στο μουσικό τα πράγματα είναι όσο μεγαλειώδη μας έχουν συνηθίσει, με τα επικά riffs, τα ακόμα καλύτερα σόλο, τις θεϊκές μελωδίες, την αγέραστη φωνή του Anders. Στα highlights και η guest εμφάνιση του μεγάλου Johan Längquist, ο οποίος μάλιστα (ευτυχώς) …ακούγεται κιόλας ως Johan Längquist, εν αντιθέσει με την προ μηνών - τότε - μετριάντζα των Candlemass.
- Stygian Crown - S/T
Όταν ακούς για “doom με γυναικεία φωνητικά” - μη διανοηθείς καν να το αρνηθείς - συνειρμικά σκέφτεσαι αιθέριες καταστάσεις. Εδώ λοιπόν ξέχασέ τις. Η Melissa Pinion δεν έχει τίποτα το (βολικά) εύθραυστο στη φωνή και την όλη παρουσία της, αντίθετα είναι Αμαζόνα με τα όλα της. Και οι bandmates της, ξέροντας ότι αν δεν βάλουν τα δυνατά τους θα υποβληθούν, στα live, σε heckling τύπου “ε Melissa, ποιες είναι οι κοπελιές που έχεις μαζέψει στην μπάντα;”, δημιουργούν το υπόβαθρο για έναν από τους πιο heavy δίσκους της δεκαετίας.
- Sweven - The Eternal Resonance
Οι περισσότερες μπάντες που περιγράφονται ως technical death metal βρίσκονται σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποια θα καταφέρει να ακουστεί πιο σκοτεινή, απάνθρωπη, μηδενιστική. No problem, αλλά θέλουμε και σχήματα όπως οι Σουηδοί Sweven, που επιμένουν να προσπαθούν να περικλείσουν μέσα στη μουσική τους ένα πιο ευρύ φάσμα συναισθημάτων, ιδεών, καταστάσεων - απ’ το φως στο σκότος, απ’ το όνειρο στον εφιάλτη, απ’ τη γαλήνη στην τρικυμία. Και το πετυχαίνουν, φτιάχνοντας έναν δίσκο πραγματικά όμορφου death metal - αν δεν είναι οξύμωρο σχήμα.
- Venator - Paradiser
Τα τελευταία χρόνια έχω συμπαθήσει έως ερωτευτεί αρκετά νεόκοπα trad metal συγκροτήματα, ανάμεσά τους όμως περίοπτη θέση έχουν οι Αυστριακοί Venator, ένα τσούρμο πιτσιρικάδες που και στην εμφάνιση και στο μουσικό κομμάτι είναι ρετρό μέχρι εκεί που δεν πάει. Το μεγάλο όπλο της μπάντας είναι αναμφίβολα ο τραγουδιστής τους, ονόματι Hans Huemer. Ένα πραγματικά καταπληκτικό λαρύγγι, με υπερ-επιθετικό delivery βγαλμένο από τις πλέον ένδοξες εποχές αυτής της μουσικής και τσιρίδες που θα έκαναν τον μπαμπά Rob περήφανο.
- Wolf - Feeding the Machine
Η μεγάλη καθυστέρηση για τον διάδοχο του Devil Seed, εν μέρει (αλλά, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, όχι αποκλειστικά) λόγω των νέων αλλαγών στη σύνθεση των Wolf, αναπόφευκτα σκόρπισε αβεβαιότητα. Θα σταθεί αντάξιο αυτού του ηγετικού για το NWOTHM συγκροτήματος το Feeding the Machine; Από το πρώτο riff όμως, στο Shoot to Kill, κάθε αμφιβολία διαλύεται. Τι heavy metal ορυμαγδός είναι αυτός γαμώ τα σύμπαντα, τίποτα δεν σταματάει την μπαντάρα ρε. Μην τολμήσεις να αμφισβητήσεις ξανά τον Niklas Stålvind. Άκουσες;;;
Tier A
- Acerus - The Tertiary Rite
Το τρέχον δημιουργικό όχημα του Daniel Corchado, αυτού του Μεξικάνου παιχταρά με death metal καταβολές αλλά epic heavy metal ψυχή, είχε ξεκινήσει με ένα εξαιρετικό ντεμπούτο αλλά ψιλοσκόνταψε - κατ’ εμέ - στο δεύτερο άλμπουμ, όπου ο Ντανιέλ ανέλαβε τα πάντα (ακόμα και τα φωνητικά, όπου ξεκάθαρα δεν το 'χει) …και φαινόταν. Ευτυχώς δεν επανέλαβε το ίδιο λάθος, ξανάκανε τους Acerus κανονική μπάντα, με κανονικό ντράμερ και κανονικό τραγουδιστή, τον φουλ πωρωτικό Esteban Julian Pena (ακόμα και τα ονόματα αυτών των Λατίνων γαμάνε ρε), και έφτιαξε ένα καταπληκτικό άλμπουμ, το The Tertiary Rite, γεμάτο στιβαρά riffs, επική διάθεση και dramatic κορυφώσεις. Το μέλλον - θέλω να πιστεύω - διαγράφεται λαμπρό.
- Eternal Champion - Ravening Iron
Εεεεεεδώ είμαστε. Όλα όσα άκουγα και διάβαζα από το 2016 και μετά για το μεγάλο μπαμ στον true/epic χώρο από τους Eternal Champion και, ξαναλέω, έξυνα λίγο την κεφάλα μου σε φάση “ρε παιδιά ηρεμήστε λίγο ας πούμε”, επιτέλους δεν φαντάζουν πια τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά. Το hype επιτέλους υποχωρεί και δίνει τη θέση του στην ουσία, με το Ravening Iron να είναι απλά καλύτερο σε όοοοοολους τους τομείς από το The Armor of Ire. Καλύτερα riffs, καλύτερες μελωδίες, καλύτερα τραγούδια, πιο γνήσια επικό feeling, πιο μεστές ερμηνείες, τα πάντα λέμε. Ένα απαστράπτον αριστούργημα της επικής heavy metal μουσικής, τοποθετεί τους Eternal Champion στο Πάνθεον και με κάνει να ελπίζω για ακόμα πιο συναρπαστικά πράγματα στο μέλλον.
- Fates Warning - Long Day Good Night
Απλά, Jim motherfuckin’ Matheos… Είναι φοβερό πόσο ανεξάντλητη είναι η έμπνευση αυτού του ανθρώπου. Μόλις έναν χρόνο μετά το αριστουργηματικό Winter Ethereal με τον John τον Arch, έχει έτοιμο ολόκληρο άλμπουμ και με τους Fates. Και ναι, θα μας λείψει αυτό το τεράστιο συγκρότημα, κάτι μου λέει όμως ότι δεν θα μας λείψει ο ίδιος ο Τζιμάκος, πιστεύω ότι είτε με τον Arch είτε με οποιοδήποτε άλλο πρότζεκτ αποφασίσει εν πάση περιπτώσει, θα συνεχίσει για αρκετά ακόμα χρόνια να μας χαρίζει τη μοναδική μουσική του. Και κάπως έτσι θα γλυκάνει και η αίσθηση που αφήνει τούτο δω το στερνό άλμπουμ, ως άνω τελεία και όχι ως επίλογος. Dear Fates, it may have been a Long Day but it felt like a single moment. Good Night.
- Godthrymm - Reflections
Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι! Μεγαλώσατε με αρχαίους Paradise Lost, ζείτε και αναπνέετε γι’ αυτές τις μουσικές αλλά βρίσκετε την τωρινή μορφή των Βρετανών τιτάνων κάπως χμμμμ underwhelming; Μη μιζεριάζετε άλλο (ή μήπως “ξαναρχίστε να μιζεριάζετε αλλά σωστά”; Μπερδεύτηκα). Σας παρουσιάζουμε τους Godthrymm, οι οποίοι εκτός του ότι είναι και αυτοί από το Χάλιφαξ, μοιράζονται και τη μαγική εκείνη ουσία των Icon και Draconian Times. Χωρίς πλάκα, θα ακούτε το μοιρολόι της lead κιθάρας και θα κλαίτε κι εσείς μαζί της, φέρνοντας ξανά στη μνήμη την πρώτη φορά που ακούσατε τους αγαπημένους σας δίσκους. Λιγότερο death και περισσότερο κλασικό doom στο μείγμα βέβαια - λες και θα σας σταματήσει αυτό. Χα.
- Lord Vigo - Danse de Noir
Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο ηλίθια χαμογελούσανε μέχρι και τ’ αυτιά μου όταν κόσμος που δεν ήξερε από πριν τους Lord Vigo ερχόταν και μου έλεγε “ρε συ, τους ξέρεις αυτούς εδώ που φτιάξανε λέει άλμπουμ εμπνευσμένο από το Blade Runner; Τι φάση;;;”. Ναι, το υπερσυμπαθητικό αυτό γερμανικό συγκρότημα, με τη ροκενρολάδικη/χεβιμεταλάδικη αντίληψη περί doom και τον εξαιρετικό τραγουδιστή, ανέβασε τον πήχη στο Danse de Noir με αυτή τη φαεινή ιδέα, η οποία εκτελείται με όλο το σεβασμό και τον ενθουσιασμό που απαιτούνταν ώστε να βγει ένα ακόμα φοβερό άλμπουμ. Η γνωστή εμβληματική ιστορία μεταφέρεται συναρπαστικά, το doom στοιχείο υποχωρεί “τόσο - όσο” και το αποτέλεσμα είναι μια απολαυστική …sci-fi true metal εμπειρία.
- Skáphe - Skáphe³
Much obliged, rocking.gr - part 1. Το ένα από τα δύο μαύρα διαμάντια που ανακάλυψα μέσω εκείνης της extreme metal ανασκόπησης είναι ο τρίτος δίσκος αυτών των Αμερικανών με το παράξενο όνομα …και την ακόμα πιο παράξενη μουσική. Όταν ακούω “φευγάτα” ακραία πράγματα το μυαλό μου καμιά φορά κάνει αλλόκοτες σκέψεις, και μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι τούτοι δω. Μέσα στο όλο υπερβίαιο σφυροκόπημά τους νιώθω να χαώνομαι ξανά και ξανά από τη σκόπιμη ασάφεια των θεμάτων τους, αυτές τις θαρρείς χωρίς μορφή ή περίγραμμα ηχητικές “μουντζούρες”. Σαν πίνακας του Πόλοκ ζωγραφισμένος στην κόλαση, ή σαν το πιο εφιαλτικό flipside του late 19th c. γαλλικού ιμπρεσιονισμού. Απίστευτο black metal.
- Vredehammer - Viperous
Much obliged, rocking.gr - part 2. Ενίοτε έναν δίσκο ξέρεις από τα πρώτα του δευτερόλεπτα ότι θα τον λατρέψεις - τόσο άμεσο είναι το “κλικ” που σου κάνει - και αυτό ακριβώς μου συνέβη με το παρόν άλμπουμ αυτών των Νορβηγών. Σήμα κατατεθέν του αυτή η in-your-face ηλεκτρονίλα, η οποία έχει ενσωματωθεί στο λυσσαλέο black/death της μπάντας τόσο άψογα, τόσο αβίαστα, που παρακαλάς να έρθει γρήγορα η επόμενη κατάμαυρη λαμαρινιά και να κάνει ακόμα πιο πωρωτικό αυτό το soundtrack μιας υποθετικής cyberpunk/horror ταινίας for-the-ages. Και πρέπει κάποια στιγμή να ακούσω και τα δύο πρώτα τους, να ολοκληρωθεί η ανίερη τριλογία που φαντάζομαι στο μυαλό μου. Vinteroffer, Violator, Viperous. V for Vredehammer.
- Wytch Hazel III: Pentecost
Όσο περισσότερο βυθίζομαι στα ζοφερά βάθη του ακραίου μέταλ τα τελευταία χρόνια (δεν έχει φανεί πλήρως μέσα από το παιχνίδι), τόσο περισσότερο έχω ανάγκη από ποιοτικούς palate cleansers που λέμε και στο χωριό: Συγκροτήματα και δίσκους που να με κάνουν να ροκάρω απροβλημάτιστα (αλλά όχι κλείνοντας τον εγκέφαλο - έχει διαφορά), θυμίζοντάς μου ότι αυτό που μας έκανε ροκομεταλλάδες in the first place ήταν το anthemic riff, ο απλός, απέριττος λυρισμός της 70s ροκιάς, η διαχρονική δισολία που νομίζαμε ότι ήταν πατέντα Steve Harris μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πήγαινε (πολύ) πιο πίσω. Και εγγύηση γι’ αυτό από τις λίγες είναι το έργο του πνευματικού τέκνου του Phil Lynott, Colin Hendra, με τους Wytch Hazel.
- Yovel - Forthcoming Humanity
Από τότε που πήρα την οριστική απόφαση ότι στη συνείδησή μου δεν χώραγε το δόγμα “διαχωρίζουμε το έργο από τον δημιουργό”, άρχισαν οι επιπλοκές στη σχέση μου με το black metal. Δεν ήταν εύκολο αλλά έριξα “Χ” σε μια σειρά συγκροτήματα που γούσταρα πολύ, καινούργια πολλά υποσχόμενα πράγματα με γέμιζαν καχυποψία (ναι αλλά τι καπνό φουμάρουν;), όλη αυτή η όμορφη κατάσταση. Πόσο ανακουφιστικό λοιπόν που υπάρχουν και συγκροτήματα όπως οι Yovel, να κάνω βουρ στον πατσά χωρίς άγχος και δεύτερες σκέψεις. Μελοποιημένος Λιβαδείτης, προλεταριακό μπλακμέταλ, ιερή συγκίνηση για το μεγαλείο της τάξης μας και την αποστολή της (όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί), σφίξιμο της γροθιάς, σεμνή υπόκλιση.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Όταν έχεις ήδη πάει τον συνδυασμό metal και παραδοσιακών ελληνικών στοιχείων πιο μακριά από όσο το είχε κάνει οποιοσδήποτε άλλος, για το επόμενο, λογικό ή αλόγιστο βήμα, γυρισμό δεν έχει - πρέπει να το πας στα άκρα το πράγμα. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι Aherusia με το Nostos ~ An Answer (?).
Ένα άλμπουμ, για πρώτη και τελευταία ( ; ) φορά, αποτελούμενο από διασκευές (επανερμηνείες καλύτερα) δημοτικών τραγουδιών και παραδοσιακών χορών του ρωμαίικου. Χίος, Πόντος, Κρήτη, Ψαρά, Ικαρία, Λέσβος, Θράκη, Γρεβενά, Σούλι, Κωνσταντινούπολη, όλοι αυτοί οι τόποι έχουν την τιμητική τους στο νέο έπος των Aherusia. Δεν είναι εύκολο άκουσμα, το αναγνωρίζω. Έχουμε μια τάση να ξινίζουμε λίγο όταν ακούμε μελωδίες που μας φέρνουν στο μυαλό τη φάση “πανηγύρι στο χωριό τον Αύγουστο”. Στα δημιουργικότατα χέρια των Aherusia όμως όλοι αυτοί οι σκοποί μεταμορφώνονται, γίνεται μια μετουσίωση, επαναπλαισίωση, μέθεξη, όπως θέλετε πείτε το, και προκύπτει ένα μέταλ από τα πιο επικά, επί της ουσίας, που έχουν ακουστεί εδώ και χρόνια.
Αγρίμια κι αγριμάκια μου, πέστε μου πού είναι οι τόποι σας…
NUMBER FOUR
.............
Λίγα συγκροτήματα κατάφεραν να αποτυπώσουν σε ήχους το συλλογικό βύθισμα σε εκείνον τον ωκεανό σύγχυσης, οργής, θλίψης, ταραχής, μουδιάσματος που έφερε η κρίση - σφραγίδα της εποχής μας από το 2020 και για τα επόμενα τουλάχιστον δύο χρόνια, τόσο απτά και παραστατικά όσο οι Napalm Death με το Throes of Joy in the Jaws of Defeatism.
Έτσι κι αλλιώς ήταν σε πλεονεκτική θέση γι’ αυτό όντας grindcore συγκρότημα (και δη το απόλυτο grindcore συγκρότημα), άρα έχοντας το know-how της δημιουργίας μουσικού πανζουρλισμού, μην ξεχνάμε όμως και την άλλη κρίσιμη παράμετρο - οι Napalm Death διανύουν τη χρυσή τους περίοδο από όλες τις απόψεις, αναγνώριση, δημιουργικότητα, σταθερότητα, με τους δε πολύπλευρους και προκλητικούς πειραματισμούς τους έχουν αναγάγει αυτό το θεωρητικά “βρώμικο” είδος σε Υψηλή Τέχνη. Αυτή η δεδομένη τάση των ND, λοιπόν, στο Throes of Joy… μεταφράζεται σε πλήθος riffs τόσο μαύρων που ακούγονται σχεδόν black metal σε αισθητική, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι απουσιάζουν τα χαρακτηριστικά ND grind riffs που κάνουν το αίμα να βράζει και το νευρικό σύστημα να τεντώνεται σε οριακό σημείο.
Αν το Throes of Joey… δεν είναι το καλύτερο Napalm Death album, στη χειρότερη κονταροχτυπιέται με το Apex Predator… γι’ αυτόν τον τίτλο.
NUMBER THREE
.............
Δεν αρκεί να ειπωθεί μια φορά μόνο, πάμε άλλη μία: Το So It Goes των Demoniac είναι - hands down κιόλας - ο κορυφαίος thrash metal δίσκος που έχει βγει εδώ και χρόνια. Ας πούμε από το δεύτερο Power Trip να ‘μαστε μέσα, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μ’ αρέσει περισσότερο από τούτο δω, έτσι που σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω και να χοντρύνει ακόμα περισσότερο το πράγμα, οπότε ας το αφήσουμε για την ώρα.
Ας μιλήσουμε για το πόσο σκο-τώ-νουν αυτοί εδώ οι Χιλιανοί. Καταρχάς δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη μπάντα σ’ αυτόν τον χώρο που να έχει τα κάκαλα να γράψει 20λεπτο (!) κομμάτι - και δεν μιλάμε τώρα για κάνα αργόσυρτο πράγμα, το περί ου ο λόγος ομότιτλο είναι ένας υπερηχητικός black / thrash κατακλυσμός που …απλά παρατείνει στο πενταπλάσιο την κάβλα ενός τυπικού (καλού) thrash κομματιού. Ούτε μπορώ να σκεφτώ άλλη τέτοια μπάντα να έχει ενσωματώσει στον ήχο της κάτι τόσο ξένο όσο το κλαρινέτο (!!!) και να μη λες ούτε στιγμή “wtf μωρέ” αλλά να απολαμβάνεις κάθε στιγμή του όσο και τα ξυραφένια riffs του Χαβιέρ και του Νικολάς.
Για να μην πω για το φανταστικό μπάσο που θυμίζει έως και Ved Buens Ende, τα ευφυή παιχνίδια με τα time signatures (πάντα με φουλ γκάζια ε!) και ένα σωρό άλλες μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά σ’ αυτό το ισοπεδωτικό μέχρι-εκεί-που-δεν-πάει άλμπουμ.
NUMBER TWO
.............
Για κάποιον λόγο είχε φύγει από το μυαλό μου το March of the Damned των Black Sword Thunder Attack τον περασμένο μήνα, όταν δήλωνα ότι το πρώτο άλμπουμ των War Dance είναι ο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος επικού heavy metal.
Ίσως είναι η διαφορά στην απόσταση με το σήμερα που έκανε τα δικά της, ίσως κάτι άλλο υποσυνείδητο, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι ότι surprise motherfucker, ο ανταγωνισμός στην κορυφή είναι σκληρός μεταξύ αυτών των δύο. Σε κάποιους τομείς βέβαια το Black Sword Thunder Attack είναι πολύ πιο εντυπωσιακό. Σκέψου, μιλάμε για ένα EP τεσσάρων κομματιών, 16,5 λεπτά όλα κι όλα, κι όμως αυτός ο ελάχιστος χρόνος περικλείει όλη τη μαγεία του επικότροπου ατσαλιού. Όχι στη βαρβαρική / πολεμική του εκδοχή, αλλά στην ονειρική / μυστικιστική. Δεν έχω ακούσει πολλά πράγματα σ’ αυτό το είδος με τόσο απόκοσμη ατμόσφαιρα, ο συχωρεμένος ο Bill Tsamis θα ήταν περήφανος. Όχι μόνο τα πλήκτρα (που και να μην έχεις ταλέντο, μπορείς πάνω - κάτω να τα φτιάξεις κάπως έτσι) αλλά και οι κιθάρες του Χρήστου ηχούν σαν βουητά μέσα σε ένα δάσος τυλιγμένο στην ομίχλη, και κάπου εκεί ξεπροβάλλει σαν οπτασία και η Mareike, με τα νεραϊδένια φωνητικά της να απογειώνουν την εμπειρία.
Αν είναι σ’ αυτό το επίπεδο και το full-length, όποτε κι αν βγει, θα μιλάμε για δίσκο που θα αφήσει εποχή όχι μόνο στο ελληνικό αλλά και στο παγκόσμιο heavy metal.
NUMBER ONE
.............
Και το άλμπουμ της χρονιάς είναι χωρίς καμία αμφιβολία, στο δικό μου μυαλό εν πάση περιπτώσει, το Stare Into Death And Be Still των Ulcerate.
Ο δίσκος που απογείωσε στη συνείδησή μου τους Νεοζηλανδούς και από κει που τους θεωρούσα ένα “απλά” εξαιρετικό technical death metal συγκρότημα, συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό - είναι η νέα υπερδύναμη στον χώρο της ακραίας μουσικής γενικότερα. Ακόμα θυμάμαι το σοκ της πρώτης ακρόασης εκεί προς τα τέλη του 2020, να υφίσταμαι την ηχητική επίθεσή τους αποσβολωμένος και να απορώ, πώς είναι δυνατόν ένα άλμπουμ να ακούγεται ταυτόχρονα τόσο βίαιο, επιθετικό, χαοτικό αλλά και φουλ μελωδικό / συναισθηματικό στο βάθος (!). Πολύ λίγα συγκροτήματα στον ευρύτερο ακραίο χώρο μού έχουν προκαλέσει σκιρτήματα παρόμοια με αυτά του SIDABS. Death, Celtic Frost, Dodheimsgard, Meshuggah, Converge, ναι, κάπου εκεί σ’ αυτό το κλειστό κλαμπ έχουν χωθεί πλέον και οι Ulcerate.
Η ίδια εκείνη αίσθηση πανικού που έβγαζαν τα προηγούμενα έπη τους επανέρχεται κι εδώ, αλλά κάτι μοιάζει να έχει αλλάξει, χωρίς να μπορείς να το περιγράψεις ακριβώς. Κάτι πολύ βαθύ κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις αδρές γραμμές των κιθαριστικών θεμάτων, στα κλασικά τους ξεσπάσματα που απελευθερώνουν τόνους έντασης μοιάζει να έχει φωλιάσει ένας απέραντος πόνος, μια υπαρξιακή απόγνωση, η μαυρίλα απλώνεται παντού αλλά δεν δηλώνει την παρουσία της με ξεκάθαρο τρόπο. Αρνείται να βάλει τα κλάματα. “I’m fine” και στόχος - επίσημα - παραμένει το να φτιάξουμε ισοπεδωτικό death metal. Πόσο πιο πλούσιο ακούγεται όμως μέσα σε όλη αυτή την υπαινικτική του αγωνία.
Αν γραφτεί καλύτερος δίσκος από τούτο δω μέχρι το 2029, θα είναι το άλμπουμ της δεκαετίας.
+ εξώφυλλο της χρονιάς. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που δείχνει, αλλά μου παγώνει το αίμα, κατ’ αντιστοιχία με το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου δηλαδή.
38 Likes
Demoniac…μου άρεσε κι αυτό (δεν ξαναλλάζω την ψήφο μου).
1 Like
Δεν πειράζει ρε Αντιγόνη, σημασία έχει ότι σ’ αρέσει
2 Likes
Abigor & Demoniac, θα ακουστούν οσονούπω…πάει καιρός από την τελευταία φορά…!
Ψήφισε το το 2021 
1 Like
Δεν την ειχα δει ποτε αυτην την φαση νομιζω, και απλα κλαιω.
Ο Αγιαξ του 2019 ειναι απο τις πιο γαματες ομαδες που εχω δει, και εχοντας αποκλεισει Ρεαλ και Γιουβεντους με φοβερες εμφανισεις, ηταν το φαβορι για τον τελικο. Στο 54’ του δευτερου αγωνα απεναντι στην Τοτεναμ, ηταν μπροστα στο συνολικο σκορ με 3-0 και καπως απλα κατερρευσαν και εφαγαν τρια γκολ απο τον Λουκας Μουρα, εναν μετριοκαλο παικτη στην καλυτερη.
Από το 2019-2020 είναι αυτό το ματς, φάση των ομίλων, με τον πολύ Άγιαξ να μένει τρίτος και καταϊδρωμένος
85 οι monthly listeners προσεχώς 
Κατά τα αλλά, βαθιά υπόκλιση για τη δεύτερη θέση στους BSTA 
2 Likes
Πω πω. Το Νόστος ξέχασα . Αν και είναι διασκευές είναι ανατριχιαστικό.
1 Like
Αυτό μου φάνηκε κάπως σαν “το γάμησες λίγο αλλά χαλάλι σου” 
1 Like
Όχι ρε συ, κι εγώ δεύτερο το έβαλα, καθαρά και μόνο λόγω διάρκειας.
1 Like