Αχχα νομιζω οτι αυτο που τηρούμε ειναι η ημερα κυκλοφοριας… π.χ. δισκοι ππυ ηχογραφήθηκαν Δεκέμβριο του 77 αλλα κυκλοφόρησαν ιανουαριο του 78 παει στο 78… θα μου πεις τωρα μιλαμε για χρονια διαφορας αλλα ας προσεχαν 
Χωρίς πολλά πολλά δακρύβρεχτα*, ας ξεκινήσω τελοσπάντων από κάπου κι ας πάμε μερικά χρόνια (βδομάδες) πίσω…
1975
- Pavlov’s Dog – Pampered Menial
- Pink Floyd – Wish You Were Here
- Rainbow – Ritchie Blackmore’s Rainbow
- Bruce Springsteen – Born to Run
- Amazing Rhythm Aces – Stacked Deck
Αυτή η πεντάδα ήταν η πρώτη σε μια σειρά από τρεις (ήτοι όλες αυτές που χρωστάω) που βγήκε σε μια στιγμή παραφροσύνης με τρελές ανακατατάξεις και αλλαγές της τελευταίας στιγμής. Αν την έφτιαχνα τώρα, θα έβαζα σίγουρα τρίτο τον Bruce και ίσως, ίσως, να σκεφτόμουν να εκτοπίσω το Rainbow για το Godbluff. Ενιγουει, ως έχει, πρόκειται για την πιο συναισθηματική πεντάδα μου και την πιο συναισθηματική και εν τέλει καθόλου λανθασμένη πρωτιά μου (άκουσα πάλι τον δίσκο την επόμενη της ψηφοφορίας σκεπτόμενη «μα καλά, πάνω από το αγαπημένο σου Floyd?!»):
Το Pampered Menial το θυμάμαι να υπάρχει κάπως πάντα στην ζωή μου, το έχω ακούσει τόσο πολύ, το έχω αγαπήσει τόσο πολύ και πριν τους Grateful Dead και το American Beauty ήταν ο πρώτος δίσκος που με πλήρη επίγνωση (και χαρά γι αυτή την σιγουριά) ονόμαζα αγαπημένο μου. Από το πολυπαιγμένο Julia μέχρι το βροχερό και μελαγχολικό (απ’ αυτά που σου κόβουν την καρδιά στα δύο) Episode , από το λατρεμένο μου Late November (μα καλά κανείς δεν βρέθηκε στο δίπλα παράθυρο να το βάλει για το Νοέμβρη? καμία ντροπή?!!!) στο μεγαλεπίβολο και περιπετειώδες Of Once and Future Kings είναι, για μένα, ένας δίσκος διαμάντι, ατόφιος, λαμπερός και τόσο τόσο καθαρός. Τον άκουσα μετά από χρόνια λοιπόν με έναν κάποιο φόβο για το πώς θα μου φανεί και τι θα μου κάνει και ήταν όλα εκεί γαμώτο. Κάθε νότα κάθε μελωδία κάθε πλήκτρο κάθε φλάουτο κάθε βιολί κάθε λέξη τοποθετημένη σε μία τόσο έντεχνη συναρμογή με τίποτα περιττό μέσα της. Εντάξει νομίζω με έπιασαν τα κλάματα τρεις φορές, είμαι στο όριο να τα βάλω και τώρα, νομίζω ο μόνος τρόπος να συνεχίσω να μιλάω γι αυτό το πόνημα είναι να κουοτάρω το ταρ που κουόταρε τον μπερνσταιν που έλεγε εκεί κάτι βαρύγδουπα για το πώς όταν τελειώνουν οι λέξεις έρχεται η μουσική και πόσο ευαίσθητες χορδές αγγίζει – κάτι που δεν θα κάνω. ;p Μια τελευταία σημείωση, δεν θα χωνέψω ποτέ το ότι αυτή η μπάντα είναι αμερικανική, I just can’t.
Για το Wish You Were Here δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, λυπάμαι που ήρθε δεύτερο στην λίστα μου αλλά το έχει δικαιώσει η ιστορία οπότε δε νομίζω να μου κρατάει μούτρα. ;p Αριστούργημα, προφανώς, χαίρω πολύ, το αγαπώ όλο όλο όλο και θέλω μεταξύ ή αντί άλλων, να βγάλω το καπέλο μου στον Roy Harper 
για την εκφορά των λέξεων “game…boy” στο Have A Cigar , το κενό ανάμεσα και τον εμφατικό τρόπο με τον οποίο έρχεται το “boy” αλλά και το traaaaain που ακολουθεί, γιατί κάνει πράγματα στο μυαλό μου και στην κυρία Λία των Αγγλικών που κάποτε παλιά μας έκανε listening με το ομότιτλο κομμάτι και ανάλυση των στίχων, γιατί κάπως με σημάδεψε.
Για το ντεμπούτο των Rainbow και πώς/πότε το άκουσα τα έχω ξαναγράψει εδώ γύρω και δεν θα επεκταθώ. Για τρεις δίσκους είναι από τις κορυφαίες μου χαρντ ροκ μπάντες και αυτή η δουλειά μάλιστα είναι εν τέλει η λιγότερο αγαπημένη μου. Μικρή σημασία έχει αυτό ωστόσο, η μαγεία είναι πάντα εκεί, στην μουσική, στην Φωνή και σε αυτό το εξώφυλλο** που δεν αντιστάθηκα να το ψηφίσω ως καλύτερο, γιατί, είπαμε, συναισθηματισμοί.
Για το Born to Run μπορώ αντί να γράψω να αρχίσω τις άναρθρες κραυγές νομίζω και γενικά διάφορα παρλιακά και ακατάληπτα. Θα κάνω αυτή την ειδική μνεία γιατί αυτός ο δίσκος παρουσιάζει κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου χρήσεις πληκτροφόρων οργάνων ΕΒΕΡ και βασικά θα πω και “…Wendy, let me in, I wanna be your friend, I wanna guard your dreams and visions ; Just wrap your legs 'round these velvet rims and strap your hands 'cross my engines ” που όσο κριντζυ και αηδία και να φαίνεται έτσι μόνο του όταν το ακούω μου βγαίνει ένα αβίαστο «Bruce αγάπη μου έλα πάρε με από δω». Καμία ντροπή, ό,τι είναι τώρα. Αυτό το κομμάτι btw και το Thunder Road , κομμάτια της χρονιάς και κομμάτια μεταξύ των οποίων δεν μπορώ να διαλέξω ποιό προτιμώ.
Το Stacked Deck τρύπωσε εκεί κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή αντί για το Godbluff (το αγαπημένο μου VDGG μαζί με τον προκάτοχό του) για τον απλούστατο λόγο ότι το άκουσα πάλι και είπα «ε δεν γίνεται να μην μπει». Πρόκειται για πανέμορφο δίσκο, κουκλένιο, πώς το λένε, αριστούργημα και επίσης αυτό κι αν είναι σε συναισθηματικό πάνθεον. Κι αφού το πήγα έτσι με τραγούδια, ας αφήσω εδώ το Amazing Grace και την σπαραξικάρδια ιστορία του. Κι ας αφήσω όμως και το Sleepwalkers , το καλύτερο κομμάτι στην ιστορία της μουσικής για όσο κρατάει (μια κάποια ψυχραιμία) το οποίο όποτε το βάζω παρασύρομαι σε μια δίνη και το ακούω ξανά και ξανά μέχρι να κουραστώ. Υπάρχει μάλιστα αυτό το σημείο κάπου από το 6.30’ και μετά που, μέσα στο instrumental ενδιάμεσο part και χτίσιμο αρχίζει και δυναμώνει η φάση και λίγο μετά σκάει ο Hammill πάνω από το μουσικό πανδαιμόνιο και τις σαξοφωνάρες σα ρω τι κά και αναρωτιέται “..Tonight, before you lay down / to the sweetness of your sleep; Do you question your surrender / to the drop from Lover’s Leap? Or does the anaesthetic darkness / take hold on its very own? Does your body rise in service / with not one dissenting groan?”. Ε και κάπου εκεί εγώ πεθαίνω.
Και αφού αναστηθώ, μπορώ να σκεφτώ πως για την συνέχεια υπάρχουν οι Outlaws με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το Toys in the Attic , το Hair of the Dog και άλλα πολλά πολλά πράγματα που δεν θα αναφέρω, εκτός από το Physical Graffity το οποίο λάμπει δια της απουσίας του για τον απλούστατο λόγο ότι απούσα είναι η σχέση μου μαζί του, γιατί όταν ήμουν μικρή μου φαινόταν πολύ μεγάλο και πολύ σκοτεινό και αλήθεια, δεν θυμάμαι ποιά είναι η τελευταία φορά που το άκουσα ολόκληρο. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες αυτά, τι να κάνουμε. ;p
Από τα λοιπά, έχω να προσφέρω (όπως και απλόχερα έχω κάνει @RiderToUtopia ;p) αυτό
, να βάλω και για τα τυπικά και το **εξώφυλλο που ψήφισα
και να συνεχίσω με 76, 77, εξώφυλλα και xchange, μέχρι το πρωί έχουμε !
*ξέρετε τώρα δεν είχα χρόνο, δουλειές, εξεταστικές, εσχάτως και καρναβάλια, συγγνώμη που άργησα, συγγνώμη που πάω χρονικά πίσω το θρεντ, συγγνώμη που γεννήθηκα τελοσπάντων και τα σχετικά. ;p
20 Likes
Άσε μη μου το θυμίζεις, προσφατα συνειδητοποιήσα πως τον ξέχασα παντελώς αυτό το δισκαρο που μου είχες προτείνει όταν ήρθε η χρόνια του, και θα έμπαινε πεντάδα ανετα 
1 Like
Πήγες να γεφυρώσεις τη διαφωνία που είχαμε περί Clash και Crass;
7 Likes
HOLY SHIT girl
That was witty as fuck
4 Likes
Μιας και μιλάμε για γεννητούρια, να πω ότι το 1978 γεννήθηκε ο… αδελφός μου! Ας δούμε και τι ξεγέννησαν οι μουσικές σκηνές εκείνη τη χρονιά!
1. Rush – Hemispheres
Παρά τις… αναγγελίες θανάτου του, το progressive θριαμβεύει στο Hemispheres και μάλιστα στην metal εκδοχή του. Εδώ οι Rush ολοκληρώνουν, κορυφώνουν σωστότερα, το όραμα τους, όπως και την ιστορία του Cygnus από το προηγούμενο LP, που πλέον πραγματεύεται το δίπολο Απόλλωνα - Διονύσου, τη διαπάλη της λογικής με το συναίσθημα, του πνεύματος με την ύλη, όπως αντιστοιχούν στα δύο ημισφαίρια του ανθρώπινου εγκεφάλου!
Οι Dirk, Lerxst, και Professor διαπρέπουν (ο τελευταίος, εκτός από τα drums και στην… γραφομηχανή!) τόσο ατομικά όσο και σαν σύνολο και οι Rush αγγίζουν την τελειότητα, πετυχαίνουν το απόλυτο και θέτουν το άνω όριο για το είδος. Είχε έρθει πια καιρός για αλλαγές…
2. Judas Priest – Stained Class
“Εκείνα τα χρόνια στεκόμασταν με το ένα πόδι στο παρελθόν, με το άλλο στο μέλλον και… χέζαμε το σήμερα!”
Αυτή η απάντηση δόθηκε από τον Rob Halford όταν του ζητήθηκε να περιγράψει το πνεύμα των Priest στα seventies και, με όλη την γλαφυρότητα που ομολογουμένως την διακρίνει, δεν απέχει από την πραγματικότητα όπως αυτή αποτυπώνεται στα αυλάκια (και) του Stained Class! Εδώ οι εμβληματικοί, αρχετυπικοί για το είδος τους Ιερείς, όχι απλώς ορίζουν σταθερές και διαμορφώνουν τεχνοτροπίες για το νεαρό metal ιδίωμα, αλλά και εν πολλοίς τις τελειοποιούν, αφήνοντας βαριά (από κάθε άποψη!) παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές μουσικών.
Περισσότερο speed-αριστό, περισσότερο σκοτεινό, περισσότερο metal από τα προηγούμενα του, το Stained Class εκτείνεται υφολογικά από το Exciter μέχρι το Beyond the Realms of Death και ήταν δυστυχώς, από πλευράς νοοτροπίας, η τελευταία κυκλοφορία τους στα ένδοξα 70s. Το Killing Machine αργότερα την ίδια χρονιά, όσο καλό κι αν ήταν, μπορεί να θεωρηθεί ως ο πρώτος τους στα 80s, με το στυλ να γίνεται πιο μονοδιάστατο, τις διάρκειες των τραγουδιών να περιορίζονται και τους πειραματισμούς των πρώιμων χρόνων τους να αποτελούν παρελθόν.
3. Van Halen - Van Halen
Ο πρώτος των VH δεν είναι “απλώς” ένας φοβερός δίσκος που γνώρισε τεράστια επιτυχία καταφέρνοντας να εισάγει καινοτόμες τεχνικές χωρίς να απεμπολεί το fun στοιχείο, δεν είναι μόνο ότι εντοπίζεται στο DΝΑ μεγάλου μέρους της αμερικάνικης hard rock σκηνής έκτοτε, αλλά, το σπουδαιότερο, αποτελεί τομή για το είδος και την ηλεκτρική κιθάρα, σε βαθμό που ελάχιστοι άλλοι μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν καταφέρει. Όχι κι άσχημα για έναν αυτοδίδακτο κιθαρίστα που όταν ήταν ακόμη ανυπόγραφοι και έπαιζαν στο κύκλωμα των clubs, γύρναγε την πλάτη στο κοινό όταν σόλαρε, για να μην του κλέψει κανένας την ιδέα για το tapping! Tον πλαισίωναν βέβαια και εξαιρετικά ταλαντούχοι στους τομείς τους συνοδοιπόροι, να τα λέμε κι αυτά!
4. Jethro Tull – Heavy Horses
Ο γενικός, άτυπος κανόνας που αφορά τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής λέει πως αξίζει να ακούσεις ότι κυκλοφόρησαν μέχρι το πρώτο τους live δίσκο! Οι Jethro Tull, ευτυχώς για τους ίδιους αλλά και για εμάς, δεν έβγαλαν live LP παρά μόνο μετά από 11 studio, με το Heavy Horses να είναι το τελευταίο στη σειρά!
Το ωραιότατο δίδυμο αδελφάκι του Songs from the Wood καταφέρνει κι αυτό να ακούγεται ταυτόχρονα άμεσο όσο και εξεζητημένο, διαθέτει σαγηνευτικές μελωδίες, αφήνει όμως για πρώτη φορά την αίσθηση ότι οι Jethro Tull εδώ επαναλαμβάνονται. Μετά από μια δεκαετία διαρκούς εξέλιξης και πρωτοπορίας, ο Ian Anderson δικαιούταν πιστεύω να κάνει μια πρακτικής αξίας στάση για να αναλογιστεί τα έως τότε πεπραγμένα του!
5. AC/DC – Powerage
Προς μεγάλη μου έκπληξη και δυσαρέσκεια παρατηρώ ότι το Powerage συχνά παραλείπεται στις αναφορές για τα μεγάλα έργα των Αυστραλών με τον Bon Scott μπροστάρη. Αυτό συνιστά τεράστια αδικία μιας και δεν υστερεί, ούτε στη riffολογία του Malcolm Young, ούτε στα ενθουσιώδη σολαρίσματα του Angus, ούτε στους στίχους και την ερμηνεία του μακαρίτη που ζέχνουν attitude, κατεργαριά και ευφυΐα! Μια απόλαυση από την αρχή έως το τέλος του!
Παρόλο που δεν μπήκαν στην πεντάδα, εύφημου μνείας αξίζουν βέβαια και τα:
Rainbow - Long Live Rock ‘n’ Roll: Ο τρίτος δίσκος των Rainbow προσέφερε κάποια διαχρονικά classics που ανέθρεψαν γενιές οπαδών και μουσικών, τόσο αγαπημένα που μπορούμε να παραβλέψουμε την εμφάνιση των πρώτων “ρωγμών” στο οικοδόμημα με την απόπειρα για ένα hit στην αμερικάνικη αγορά ( LA Connection) και καναδυό άλλα κομμάτια περιορισμένης… εμβέλειας.
Η συνέχεια γνωστή…
Rory Gallagher - Photo Finish: Έστω και σαν τρίο, ο Ροράκος με την μπάντα του έμοιαζαν, και εξακολουθούσαν να είναι, ασταμάτητοι!
Styx - Pieces of Eight: Ελάχιστοι, ελαχιστότατοι είχαν την ικανότητα να συνδυάζουν εμπορικότητα και λυρισμό, αμεσότητα και ρομαντικές ονειροπολήσεις, όπως οι Styx. Ακόμα κι αυτοί όμως, θα το καταφέρουν για τελευταία φορά στο Pieces of Eight!
Queen - Jazz: Εδώ έχουμε άλλο ένα LP ακριβώς πριν το πρώτο live album. Στο Jazz οι Queen ακόμη μια φορά καταπιάνονται με πολλά είδη και στυλ, προσφέρουν χιτάρες και διαχρονικές κομματάρες, χωρίς πάντως να το πετυχαίνουν στον βαθμό που μας είχαν συνηθίσει.
20 Likes
Μεσα σε ολα αυτα που συμβαίνουν ειχαμε και την αχαρη ψηφοφορία για τα εξωφυλλα 1970-1973…
Με λιγη καθυστερηση…
1970
1971
1972
Ω τι εκπληξη!! το πρωτο εξωφυλλο που δεν ειναι δισκος της χρονιας θα κριθει σε μπαραζ
εξώφυλλο της χρονιάς 1972
- Jethro Tull - Thick as a Brick
- Wishbone Ash - Argus
0 voters
μεχρι σημερα τα μεσανυχτα οι ψηφοι
1973
Για να συνεχίζουμε με το 1978… Μεχρι Κυριακη βραδυ ε
5 Likes
Ευχαριστώ που μου θύμισες τι δισκαρα είναι το Pampered Menial το οποίο παίζει από χθες το βράδυ back to back.
Την ίδια στιγμή με έκανες να χτυπάω το κεφάλι μου που το ξέχασα εντελώς όταν έκανα τις επιλογές μου 
2 Likes
Την έχει πολύ μικρή (τη διάρκεια) όμως…
1 Like
η 5αδα μου
| Judas Priest | Stained Class | |
|---|---|---|
| Rainbow | Long Live Rock ‘n’ Roll | |
| Jeff Wayne | The War of the Worlds | |
| Scorpions | Taken by Force (delete) | –>Tokyo Tapes |
| Heavy Load | Full Speed at High Level |
εξωφυλλο της χρονιας.
12 Likes
Αρχοντικος, αλλά το taken by force είναι της προηγούμενης χρονιάς (και μάλιστα 5ο στην κατάταξη)
1 Like
Stained Class
Taken by Force
Photo Finish
Long Live rock n roll
Powerage
Με αυτη την σειρα
7 Likes
ναι μπορει, ειναι που μαλλον βγηκε Δεκεμβριο και αλλες εκδοσεις βγηκαν το 1978.
→ Tokyo Tapes τοτε αντι Taken By Force
1 Like
Η δικια μου εκδοση λεει 1978.
Δεν το ψηφισα για το 1977 αλλα πρεπει να το ψηφισω καποια χρονια. Μην το λαβετε υποψη. Κρατηστε 4
2 Likes
Ήταν αναμενόμενο πως θα προκύψουν κι άλλες διαφορές σε χρόνιες. Η δικη μου “ερευνα” καθότι δεν το έχω σε physical copy ήταν σε Spotify, wiki και Metal archives και τα τρία λένε 1977 (4/12/77 συγκεκριμένα το Μ.Α). Δισκαρα βεβαια - σε αυτό συμφωνούμε!
Θρεντοκρατορα @anhydriis δώσε τα φώτα σου
1 Like
και εγω για 1978 το εχω, και ειναι κατι που εχω καναρωτησει, βαση με πιο site το παμε γιατι το RYM το εχει 1978
To RYM μπορεί πάνω δεξιά να λέει 1978 (για κάποιο λόγο θεωρεί ως primary issue το ιαπωνικό release), αλλά κάτω έχει και τις επιμέρους κυκλοφορίες, όπου φαίνεται και το 1977.
1 Like
Έλα '77 είναι το Taken, μη μου χρεώσετε κι άλλη κοτσάνα στη λίστα μου
Γαμώτο αυτός ο δίσκος ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσει…
3 Likes
