71% το Wishbone Ash - Argus για να μην ξεχνίομαστε στα του 1972, πρώτο εξώφυλλο μη νικητής χρονιάς, λογικό βέβαια με τέτοιο νικητη…
για να μην χασουμε την μπαλα, για το 1978
@38aris @Alejandro.m @apostolisza8 @ARIAN @ChrisP @criss_burton @Curehead @GRACCHUS_BABEUF @Ironman1 @jonkyr @Ktn @JTN @Leper_Jesus @Lupin @martian @nikosPL @nnnkkk @Outshined @pantelis79 @Rebel
Προσκληση για πρωινη αναφορα σαββατιατικα; Πατε καλα; Ειμαι εξοδουχος, θα φυγει το ΡΕΟ.
Καλημερες.
Στάγιερ.
Το Σάββατο οι εξοδούχοι βγαίνουν στις 12.
Προλαβαίνεις.
Ξεκίνησε νωρίς το slutshaming αυτή τη βδομάδα.
Τα είχα βάλει και είχα ποστάρει κιόλας, μπορείς να δεις αν έχουν περαστεί οι ψήφοι μου απ’ τη φόρμα?
1978
1. Siouxsie and the Banshees - Scream
A savage scream of birth. Το αρχέτυπο female icon του punk and soon-to-be post-punk. The high priestess. Overground perfection.
2. Kraftwerk - The man machine
The future happening in the then-present. Παίρνοντας τα σωστά στοιχεία του Trans… με σκοπό την μεταστροφή σε μία τιτάνια εμπορική απήχηση. Soviet influences all over the place (και πολύ λογικά). Retro-φουτουρισμος στο Metropolis. Preview του Blade Runner στο We are the robots. Μεγαλείο.
3. Judas Priest - Stained class
Το λογικό άκρο των 70s Priest. Μεταίχμιο στο πριν που ολοκληρώνεται και στο επόμενο που έρχεται αμέσως μετά. Θα μας λείπουν πάντα αυτοί οι πιο παλιοί και ομιχλώδεις εκδοχές του γκρουπ, όσο και αν τους μάθαμε στα μετέπεται pump-and-sing-a-long anthems.
4. Magazine - real life
Υπήρξε ένα πανκ που δεν ήταν πανκ και ένα ποστ-πανκ που δεν ήταν ακόμα “ποστ”. Ανάμεσα στο Marquee Moon, τους Wire και την πιο art-punk αβανταδόρικη πτυχή των Pop Group, Gang of Four, στέκεται μοναχικά πλην περήφανα αυτή η δισκάρα.
5. Rainbow- Long live rock ’ n ’ roll
Οι ρωγμές είχαν ήδη σκάσει, ο Blackmore την είχε ήδη δει US pop rock (soon to come), και ο μεγάλος κοντός στο επικείμενο πρώτο μεγάλο statement ότι δεν κρέμεται από τα @@ κανενός. This being said, τιτάνιες κομματάρες (Gates of Babylon, Lady of the lake, Kill the king), και ένα υπερζόρικο μπαλαντοαριστουργημα για το τέλος και όποιος αντέξει.
Honorable mention (δε ουαν εν ονλι):
Public Image Limited - Public Image Limited
Ενω όλοι τρέχουν πίσω από τους Pistols (πλην του Vicious που είχε ήδη χαθεί στην πρέζα) και το φάντασμά τους, ο Lydon τους γράφει όλους και πάει ήδη παρακάτω/μπροστά/γειά σας, thank-u-next before it was cool, και ανοίγει ήδη νέους πανέξυπνους δρόμους. All-inclusive before it was cool (as well). Μέγας είσαι, ξεδοντιάρη κύριε. Respect.
4/5 ρε αρχηγέ, ωραίος 
Κάτσε να ρίξω τη φόρμα και επανέρχομαι για τα καθέκαστα.
Crass “The feeding of the 5,000” EP
Είναι πολύ πρόσφατος ο όλος παραγωγικός διάλογος για τους Crass, οπότε θ’ αρκεστώ να πω ότι το ντεμπούτο-EP τους είναι ικανό να δημιουργήσει απανωτά σοκ σε κάμποσους και διάφορους μουσικόφιλους: στους black metal-άδες που γουστάρουν βλασφημίες, μόλις ακούσουν την απαγγελία της Eve Libertine στο εναρκτήριο “Reality asylum” (σε κάποιες κοπές του δίσκου το κομμάτι «εξαφανίστηκε» και αντικαταστάθηκε με 2 λεπτά σιωπής, εξ ου και ο ειρωνικός τίτλος “The sound of free speech”). Σ’ όσους θεωρούνε «επαναστατικές» μπάντες σαν τους Rage Against the Machine, μόλις διαβάσουν την τόσο εμβριθή και οξυδερκή κριτική των στίχων των Crass που καταφέρονται ενάντια στη θρησκεία, τον πόλεμο, τον καταναλωτισμό, τον σεξισμό, το κράτος, την εξουσία. Σ’ όσους γουστάρουνε (ή κράζουνε) το punk για μια έλλειψη τεχνικής ή μουσικότητας, μόλις αντιληφθούνε μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η «κουλαμάρα», αυτή η σχεδόν αντι-μουσική προσέγγιση των Crass. Πραγματικά από τους δίσκους που κουβαλάνε τεράστια κληρονομιά και ιστορία, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για την περίπτωσή των Crass, αλλά θα έχουμε την ευκαιρία και στις επόμενες χρονιές!
Νίκος Ξυδάκης-Μανώλης Ρασούλης “Η εκδίκηση της γυφτιάς”
Είναι κάποιοι δίσκοι που έχεις την τύχη να τους ανακαλύπτεις στα «γεράματα», δηλαδή αφότου έχεις κατασταλάξει μουσικά κατά κάποιον τρόπο, κι έτσι αυτή σου η «ωριμότητα» σού επιτρέπει να τους εκτιμήσεις όπως δε θα έκανες σε μία άλλη περίπτωση. Κάπως έτσι έγινε και με την «Εκδίκηση της γυφτιάς» με ‘μένα -ένα album που δε θυμάμαι καν με ποια αφορμή ψάχτηκα να το ακούσω, το πήρα άμεσα και σε μεταχειρισμένο βινύλιο κι από τότε δεν μπορώ παρά ν’ ανατρέχω συχνά-πυκνά σ’ αυτήν του την ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια κι αμεσότητα που βγάζει. Ο Σαββόπουλος (παραγωγός του δίσκου) λέει ότι ήταν η δική του απόπειρα να τα βάλει την ίδια στιγμή με το «κουλτουριάρικο», πολιτικοποιημένο έντεχνο που κυριαρχούσε από τη Μεταπολίτευση και μετά, και με το «ελαφρολαϊκό» (τα «αρχοντορεμπέτικα» όπως ονομάζονταν) που θεωρούνταν το «αντίπαλο δέος». Και κάπως έτσι γεννήθηκε αυτός ο λαϊκός, στη βάση του, ήχος, που όμως δεν παζάρευε τίποτα στη στιχουργική και αισθητική του. Φυσικά δεν ήμουν καν γεννημένος για ν’ αντιληφθώ τους συγκεκριμένους συσχετισμούς ή την τομή που έφερε αυτός ο δίσκος (μου φαίνεται, ωστόσο, μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία), αλλά από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνω ότι μιλάμε για ένα μουσικό έργο που ανανέωσε ριζικά το ελληνικό τραγούδι -κι ας «πολεμήθηκε» αρχικά: οι πωλήσεις του ήτανε απογοητευτικές, οι συνθέσεις χαρακτηρίστηκαν «δήθεν» από κριτικούς της εποχής (εξ ου και ο ειρωνικός τίτλος του δεύτερου δίσκου των Ξυδάκη-Ρασούλη, «Τα δήθεν»), ενώ ο ίδιος ο διευθυντής προγράμματος της ΥΕΝΕΔ έκανε λόγο για έναν «εθνικώς απαράδεκτο» δίσκο. Και πώς αλλιώς να γινόταν όταν ο Ρασούλης στους στίχους του τολμούσε να θίξει την αντιφατική σχέση καλλιτέχνη-παραγωγού (άτσα, την ίδια χρονιά με Crass!), την ηθική της εργασίας, τη σεξεργασία, την εργατική εκμετάλλευση των μεταναστών; Κι όλα αυτά διανθισμένα με την τόσο ζεστή, συγκινητική φωνή του Παπάζογλου και τα τόσο χαρακτηριστικά τσιφτετέλια, ρεμπέτικα, ας-τα-πούμε-ΛΑΪΚΑ-να-τελειώνουμε του Ξυδάκη. Δίσκος-βάλσαμο για την ψυχή.
Νικόλας Άσιμος “Με το βαρέλι που για να βγει το σπάει”
Είναι σχεδόν αστείο που μιλάγαμε για Crass, D.I.Y. κλπ., και την ίδια χρονιά ο Άσιμος έβγαζε την πρώτη του κασέτα (αυτός κι αν ήταν D.I.Y.!), την πιο πολιτικοποιημένη. Προφανώς θεωρώ ότι τα καλύτερα τραγούδια του (όπως και οι καλύτερες ερμηνείες του) είναι αυτά που ηχογραφήθηκαν στην τελευταία περίοδο της ζωής του, βουτηγμένα στη μιζέρια και την απογοήτευση για μία επανάσταση που δεν ήρθε ποτέ. Ωστόσο εδώ τα τραγούδια ξεχωρίζουν για τον αντίθετο ακριβώς λόγο: τ’ ακούς και νιώθεις έτοιμος να κάνεις έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα, το πνεύμα της επανάστασης είναι σχεδόν χειροπιαστό! Διάολε, στοιχηματίζω ότι ακόμα κι ο Γράκχος δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε τραγούδα όπως το “Δεν πα να μας χτυπάν”, το “Θα το δείξει κι ο καιρός”, το “Σαν θα με καλέσει η πατρίδα”, το “Μην καρτεράτε” κλπ., κι ας ήταν οι πολιτικοί του πρόγονοι που έσπαγαν στο ξύλο τον Άσιμο μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου που πουλούσε τις κασέτες του για να ζήσει. Η κασέτα είναι, φυσικά, κακοηχογραφημένη (όπως και σχεδόν όλες οι δουλειές του Άσιμου), αλλά παρ’ όλα αυτά μιλάμε για τραγούδια που μείνανε κλασικά και δεν είναι τυχαίο ότι επανα-ηχογραφήθηκαν (“Μηχανισμός”, “Ρωμιός”, “Βαρέλι, πιάστηκα σκοινί κορδόνι”). Προσωπική μου αδυναμία, το κομμάτι που κλείνει την κασέτα, “Παράτα τα”: μέσα σε λίγες γραμμές ο Άσιμος παραδίδει τη βασική «αλφαβήτα» κάθε αντιεξουσιαστή που σέβεται τον εαυτό του, στοχοποιώντας με τη σειρά σχολείο, δουλειά, θρησκεία, οικογένεια, κόμματα, βουλή και στρατό.
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα “Φλου ”
Δεν ξέρω αν θα ξανατύχει να ‘χω τόσες ελληνόφωνες επιλογές σε μία χρονιά. Εδώ, βέβαια, μιλάμε για έναν υπερ-κλασσικό ελληνικό rock δίσκο (ίσως και τον κλασικότερο;) που γέννησε πολλά hits, σύστησε για τα καλά τη φωνή του Σιδηρόπουλου στα πλήθη, αλλά προσωπικά με γοητεύει για δύο λόγους: πρώτον, για το σκοτάδι που πηγάζει από κάποια πιο «obscure» κομμάτια (“Οι σοβαροί κλόουν”, “Η ώρα του stuff”) και δεύτερον, για το πόσο προσεγμένο ακούγεται το αποτέλεσμα από άποψη ήχου, ροής/ποικιλίας τραγουδιών και κιθαριστικών/ρυθμικών θεμάτων. Μιλάμε για κιθάρες που παίζουν licks με τεράστια ωριμότητα κι έμπνευση, λες και μιλάμε για μουσικούς που θήτευσαν στα κλασικά rock χρόνια του ’60 στο εξωτερικό, και οι ιδέες μ’ ευκολία καταλήγουν σε ακουστικές μπαλάντες, σχεδόν-χορευτικά hits, κλασικές rock φόρμες κ.ά. Πραγματικά είμαι πολύ περίεργος να δω τι απήχηση θα είχε αυτό το album στο εξωτερικό, έστω και μετά θάνατον σαν «κρυμμένος θησαυρός» που λέμε (όπως εμείς αντίστοιχα μιλάμε για «αδικοχαμένες» μπάντες που προέρχονται από Γερμανία, Ιταλία κλπ).
5η επιλογή δεν έβαλα, θα μπορούσε να ήταν το “Tokyo tapes”, αλλά είπα να μη χώσω live album, θα μπορούσε να ήταν κάποιο από τα ντεμπούτα των Adverts ή των X-Ray Spex (by the way, φοβερές προτάσεις από Αντώνη που έκανε ένα mini-αφιέρωμα στον βρετανικό punk ήχο της εποχής), αλλά ενώ τ’ απολαμβάνω σαν δίσκους μάλλον δε θα τα κατέτασσα στα καλύτερα albums που άκουσα ποτέ μου (και γενικά έχω σχηματίσει την άποψη ότι μάλλον τέτοιες μπάντες τα πήγαιναν καλύτερα στα single-άκια τους, γι’ αυτό και προτιμώ να τις ακούω από τέτοιες συλλογές είναι η αλήθεια).
πω ρε συ, κι αυτοι σε ενοχλούν; Για το θεό 
(ας μην αρχίσουμε πάλι τα οφ τοπικ, θα μας ξανακράξουν)
Η πρωινη αυρα του σαββατιατικου μεροκάματου στις πλαγιες του ωρωπου φταιει… 
Στην φόρμα δεν βλεπω τπτ θα ριξω μια ματια στα προηγούμενα ποστς για το ξιφος
Ρε έχουμε 3/5 
Lol, όχι και τόσο ΟΚ, απλά είναι το πρώτο και κατεξοχήν παράδειγμα εμπορικής μπάντας με πολιτικό στίχο που μου έρχεται στο νου (μη με κάνεις, βέβαια, να ψάξω δηλώσεις τους τώρα που παρομοίαζαν τη στάση τους με… τον εργατικό συνδικαλισμό).
Χαίρομαι (υποθέτω τα ελληνικά, δε σε κόβω για Crass)! Δεν περίμενα ότι θα θυμούνταν πολύ τον Άσιμο και τη “Γυφτιά” (το “Φλου”, από την άλλη, ναι, αλλά μάλλον σνομπαρίστηκε κι αυτό).
Λίγα πράματα από Crass ναι, ίσα ίσα να έχω μια μικρή ιδέα… btw ο Φλου βγήκε στην αγορά επίσημα νομίζω το 1979, ενώ τυπώθηκε το 1978 -χωρίς όμως να κυκλοφορήσει ούτε μια κόπια τότε! Όλα τα cd/δίσκοι/κασέτες, 1978 γράφουν…
Αμφιταλαντευόμουν αν το βάλω το ‘78 ή ‘79 αλλά θα το ρίξω και εγώ τελικά στην χρονιά επίσημης παραγωγής του και όχι κυκλοφορίας!
Wow, δεν το ήξερα το info. Κι εγώ ακολούθησα το τι γράφει η ετικέτα.
@anhydriis πως μου διέφυγε το long live rock n roll το κεφάλι μου μέσα
Μπορώ να ξανακάνω υποβολή ;
Κάποια στιγμή, σε ένα άλλο ποστ που θα σπαμάρουμε λιγότερο, θα συζητήσουμε γιατί ο Άσιμος, όχι ως DIY καλλιτέχνης, ούτε ως πολιτικό υποκείμενο, αλλά ως ιδέα όπως έγινε αντιληπτός από μέρους του κοινού του και ακόμη περισσότερο διαιωνίστηκε post- mortem, έκανε μεγάλη ζημια. Κατά τα άλλα, ναι σε όλα.
Επανερχομαι και ξαναριχνω με την παρακατω σειρα βγαζοντας το taken
Πως μου διεφυγε.,.
Stained Class
Photo Phinish
Long live r’n’r
Φλου
Powerage
Πήγαινε στο topic του και γράψε. Έχω μεγάλη περιέργεια για το τι εννοείς, γιατί προσωπικά τον θεωρώ ένα λαμπρό παράδειγμα μουσικού δημιουργού (χωρίς να παραγνωρίζω τις αντιφάσεις που τον διακατείχαν ή τα λάθη (εγκληματικά κάποια) που έκανε), οι στίχοι του αλλά και κάποιες πτυχές της ζωής του μ’ έχουν αγγίξει σε μεγάλο βαθμό και τον θεωρώ γενικά μία τραγική φιγούρα της πολιτικής-καλλιτεχνικής ζωής των 80’s.
Oh yes, επανυποβολη αμεσα!!! αν και αυτα που εχεις βαλεις μια χαρα ειναι και χωρις αυτο το ‘n’
