Να μην παω την συζήτηση μακρυά από το θεμα του τοπικ αλλα να πω τη γνωμη μου για το wall το οποίο το αγαπάω κ το εχω απορροφήσει οσο μπορω κ οσο με…παιρνει.
Νομιζω οτι η ιστορία ειναι λιγο…αστεια κ δε ξερω περα απο σημεία πως μπορεί καποιος “απλος ανθρωπος” να ταυτιστει μαζι της. Δε ξερω μπορει να ρεζιλευτω ή να μην έχω καταλάβει κατι καλα αλλα ο ροκ σταρ με ψυχολογικα προβλήματα με προβληματα ναρκωτικών που τον αφησε η γκομενα του που στο τελος βρισκει την λύση σε…φασιστικο καθεστως. Χμμμμμμ απλοποιηση της ιστορίας; ισως αλλα εμενα προσωπικα αυτη την αίσθηση μου δινει. Κατι θελει να πει λεει κάποια πράγματα αλλα στο συνολο της εεεχχμμμμμ…
Για μένα πάντως, το The Wall είναι το δισκογραφικό ισοδύναμο κάποιων ιστοριών του Alan Moore όπου όταν τις διαβάζεις 15 χρονών λες «Wow! Τι έγραψε ο άνθρωπος!» και αν επιστρέψεις μετά από κάποια χρόνια και τα ξαναδιαβάσεις, καταλαβαίνεις πως είναι λίγο «κοιτάξτε με γειτόνισσες, ψαράκια τηγανίζω». Purple prose με διαρκής επίδειξη ψευτοεξυπνάδας και twists που μοιάζουν πιο αφελή και από το πιο απλοικά επεισόδια του Twilight Zone.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βέβαια…
Και για τον Moore και για το The Wall.
Νομίζω το μεγάλο ατού του concept του “The wall” είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεσαι, δηλαδή αυτό που αναφέρεις κι εσύ σαν σημεία, μόνο που για 'μένα κάθε άλλο παρά σημεία δεν είναι στην όλη ιστορία.
Είχα την τύχη/ατυχία ν’ ακούσω το “The wall” πρώτα “σκόρπια” (δηλαδή ένα κομμάτι εδώ, ένα εκεί κλπ.), και μετέπειτα “ολοκληρωμένα”. Κι αντιλήφθηκα ότι αυτή η ιστορία που λες με τον rock star κλπ. (που, σωστά αναφέρεις, είναι το κεντρικό concept) ήταν κάτι που γενικά δεν το παίρνεις απαραίτητα χαμπάρι αν δεν ακούσεις συγκεκριμένα κομμάτια, αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι σημαντικό από τα γενικότερα μηνύματα του album. Σ’ αντίθεση π.χ. με το “Operation: mindcrime”, για να φέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα concept ιστορίας που ξετυλίγεται σαν ένα σενάριο που αν χάσεις κάποιο κεφάλαιο δυσκολεύεσαι ν’ αντιληφθείς την εξέλιξη της πλοκής. Το “The wall”, από την άλλη, θίγει τις διάφορες μικρο-εξουσίες που διαμορφώνονται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις (οικογένεια, ερωτικά, απομόνωση κλπ.) μ’ έναν τρόπο που επιτρέπει στα περισσότερα κομμάτια να σταθούν “αυτόνομα” από στιχουργικής άποψης και παράλληλα να κάνουν πολύ εύκολη τη σύνδεση του ακροατή με τις εμπειρίες του Pink, χωρίς απαραίτητα να πρέπει να ταυτιστούμε, όπως λες, με τη ζωή του rock star (π.χ. όλοι έχουμε νιώσει την υπερπροστατευτική, ασφυκτική αγκαλιά της μάνας, την αυθεντία του δασκάλου, το αίσθημα μοναξιάς όταν γυρίζουμε σπίτι χωρίς να 'χουμε κάποιον να μας περιμένει κλπ.). Δηλαδή εγώ, όπως το εκλαμβάνω τόσα χρόνια, όταν ακούω το “The wall” ξεφεύγω εντελώς από την εικόνα του Bob Seger και τον συγκεκριμένο ρόλο του Pink, μπορώ να ταυτιστώ 100% σχεδόν με το σύνολο των θεματικών που θίγει ο Waters και θεωρώ κομμάτια τύπου “Young lust” ή τις σκόρπιες αντιπολεμικές νότες σχεδόν παράταιρες με το πιο εσωτερικό ύφος που έχει επιλεχθεί, δηλαδή ότι εκεί που πάει να “εξειδικευθεί” το concept στο εντελώς ξεχωριστό βίωμα του Pink, εκεί είναι και που “χάνεται” λίγο η όποια ικανότητα σύνδεσης.
Συμφωνω σε ολα που έγραψες. Ναι μεμονωμένα τα κομμάτια εχουν να πουν ολα αυτα που ανέφερες αλλά εγω κρινω το εργο οπως μας το παρουσιασαν οι (ο) καλλιτέχνες δηλαδή ολοκληρωμένο με τις δηλωσεις τους την ταινια που φτιάχτηκε πανω στο αλμπουμ. Ε νομιζω οτι σαν κονσπετ άλμπουμ δεν τα κατάφερε ιδιαιτερα -προσωπικη αποψη ε;-.
Στην τελικη ισως η αξια του αλμπουμ εχει να κάνει οτι μετα από τόσα χρονια υπάρχουμε εμεις που το συζητάμε κ προσπαθουμε να βγάλουμε…ακρη.
Ναι, κοίτα, σαν πλοκή δε θα διαφωνήσω ότι πρόκειται για μία πολύ απλοϊκή ιστορία όπως λέει και ο Αντώνης, χιλιοπαιγμένη μάλιστα σαν ιδέα -βλέπε “The crimson idol” και άλλα που μάλλον τώρα δε μου 'ρχονται στο μυαλό. Δε θεωρώ ότι μιλάμε για ένα concept που σε κερδίζει λόγω κάποιας “αγωνίας” ή “περιέργειας” που σου δημιουργεί για το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία, αλλά ότι το δυνατό του σημείο είναι ο ωμός ρεαλισμός των συναισθημάτων που περιγράφει.
Εδώ χωράνε μόνο οπαδικά. Μετά από μια δεκαετία rock’n’roll extravaganza έχει έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού. Οι ίδιοι δεν το ξέρουν συνειδητά αλλά είναι εκεί και αχνοφαίνεται. Αν το προηγούμενο άλμπουμ λεγόταν “Presence” αυτό εδώ υποκρύπτει ένα μεταφυσικό “absence”. Κάποιες καλές στιγμές (“In the Evening”, “Fool in the Rain”), αρκετές αμήχανες, αλλά «αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους». Farewell…
Οι ειδικότεροι από μένα τα είπαν πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα ποτέ εγώ γι’ αυτό εδώ το ατελείωτο χαρμάνι ήχων, το οποίο δεν χάνει πουθενά σε αιχμηρότητα και βιτριολική σάτιρα.
Μπαίνουν τα τύμπανα, μπαίνει το μπάσο, σκάνε τα riffs, τίποτε δε μένει όρθιο. Και σαν μην έφτανε η δίχως έλεος καταιγίδα βρόμικου, καρακαβλωμένου ροκενρόλ, πετάνε και ένα “Metropolis” για να χέσουν στα μούτρα όλων των δυστοπικών σεναρίων.
Λίγοι δίσκοι αποπνέουν τόση αγωνία, τόσο βουβό εσωτερικό πόνο και διαταραχή όσο το ντεμπούτο των JD. Μπορεί , κυριότερα λόγω παραγωγής/ενορχήστρωσης, να κατατάσσεται από πολλούς στα πρωτο-gothic albums, αλλά δεν είναι τέτοιο. Αντίθετα είναι μοναδικό γιατί παίρνει την πρώτη ύλη του, το πάνκ, μια μουσική έκφραση φύσει εξωστρεφή (ηχητικά και ως μήνυμα) και την αντιστρέφει πλήρως, μια κανονική ενδοσκόπηση. As above, so below όπως λένε κάποιοι…
Για να συνεισφέρω λίγο στην περί “Wall” συζήτηση, να πω ότι αντιλαμβάνομαι τους ενδοιασμούς πολλών τύπου «μα, δεν έχει πάνω από 2-3 ολοκληρωμένα κομμάτια», «μα, το concept δεν είναι δα και κάτι ιδιαίτερο». Κι εγώ προσωπικά που μπορεί να το έχω ακούσει και τετραψήφιο αριθμό φορών λέω ότι μεμονωμένα πράγματι τα περισσότερα κομμάτια δεν μπορεί να πει κάποιος ότι στέκουν στο πάνθεον. Οπότε γιατί τέτοιο hype, γιατί τέτοια απήχηση; Γιατί, λέω εγώ, είχε κάτι να δώσει στο καθένα (στην πλειοψηφία τέλος πάντων), είτε ήταν οι catchy μελωδίες του “Hey You”, είτε η ξεκάθαρα εφηβική «επανασταστικότητα» του “Another Brick, pt II.”, είτε η επί μέρους καταγραφή σχέσεων (μικρο)εξουσίας όπως αναφέρει ο Leper.
Σε μένα πάντως αυτό που έδωσε ήταν το αίσθημα «απώλειας» που υπήρχε στο “Wish…” και το οποίο εδώ αποτυπώνεται πολύ πιο ωμά, όπως για παράδειγμα με τους στίχους του “Outside the Wall”:
And when they’ve given you their all Some stagger and fall after all it’s not easy Banging your heart against some mad buggers wall
Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι που χάσαμε στην πορεία, είτε γιατί εμείς τους αποκόψαμε, είτε γιατί αυτοί εξαφανίστηκαν μέσα στα τείχη τους.
Το “The Wall” έγινε επιτυχία ακριβώς γιατί στον χώρο του (εννοώ ότι οι PF δεν έγιναν πάνκηδες ξαφνικά), πέταξε όλον τον στόμφο και απλώς διηγήθηκε μια straightforward ιστορία με μια εξίσου απλή, συναισθηματική μουσική επένδυση.
Ειδικές Καταστάσεις
Μπορεί το “Transmission” να μη χωρούσε (και δικαιολογημένα από άποψη αισθητικής) στο “Unknown…”, αλλά παραμένει το 2ο αγαπημένο μου JD κομμάτι, μια τρίλεπτη φρενίτιδα με υπέρτατο μπάσο κι έναν Curtis, σαν να βλέπω τον early days Μπαρτζώκα σε performer.
H συλλογή “Singles Going Steady” των BUZZCOCKS αν ήταν κανονικό άλμπουμ, θα ήταν στην πεντάδα μου.
Στα του ’78, μιλώντας περί “Scream”, προλόγισα την έλευση των νυχτερίδων.
Η ώρα πλέον έχει έρθει (ψήφος εξωφύλλου από δώ μέχρι τα Καρπάθια):
Δε διαφωνώ. Οι Floyd του Wall είναι οι λιγότερο αγαπημένοι μου και η μεγαλομανία ξεχειλίζει. Ο δίσκος όμως έχει κορυφές ανεπανάληπτες. Ταυτόχρονα, η θεματική της αποξένωσης και τα σχόλια πάνω σε αυτή, είναι καίρια και σε σημεία, σε κόβουν κομμάτια.
Η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ασχέτως συμφωνίας ή διαφωνίας με επιμέρους σχόλια ή και ολόκληρες τοποθετήσεις.
Τελικά αυτό υπερβαίνει τις επιμέρους θέσεις (διαλεκτική rules).
Προσωπικά θεωρώ το Animals την κρίση μεγαλομανίας του αγαπητού Roger.
Anyway. Και το Animals όμως το προτιμώ από το self-indulgence του Atom Heart Mother πχ.
The Wall αγάπη, θα επανέλθω στην δική μου λίστα , μόλις φύγει αυτή η δύσκολη μέρα/νύχτα (ζωή?).
Είμαι βέβαια και λάτρης του The Final Cut, οπότε… : )
Αντιλαμβάνομαι πάντως κάθε εύστοχη επισήμανση για το στιχουργικό ένθεν και ένθεν.
Σε κάθε περίπτωση, το “ενιαίο surround” του δίσκου ανήκει στον αρχιμάστορα Ezrin.
Fluent, smooth and oh-my-god.
Ήταν ο ηχητικός σκηνοθέτης πριν τον Alan Parker.
εξαιρετικη επισημανση. Touche. Ως φαν του Joey I should know more.
Ισως να εννοουσα το detachment. Ενδιαφέρουσα η αναζήτηση της δέουσας λέξης.
Ήταν νομίζω μία “κατηγορία” εναντίον τους τότε. The whole detachment, putting the concept before the artist… Πάντως η μεγαλομανία στις γυναίκες δεν είναι κακή κατ’ ανάγκη : )
Εγώ το είχα κατα-απολάυσει εκείνο το ροκ-πανκ-προλεταριακό ντέρμπι.
Καταρχάς αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον @hopeto για τις φωτιές που άναψε.
Ας κατατεθούν δυο σέντια κι από κάποιον που με τα χρόνια έχει “ξεπεράσει” τους Φλόιντ.
Όταν τούτος δω ο χρήστης ήταν ένας ανασφαλής / εσωστρεφής / συνεσταλμένος έφηβος, αυτό το συγκρότημα σήμαινε σχεδόν τα πάντα γι’ αυτόν (κάποτε τους έβαζε στο τοπ 5 των αγαπημένων του συγκροτημάτων, είναι αλήθεια) και ταυτιζόταν σε ανησυχητικό βαθμό ειδικά με το The Wall,για προφανείς λόγους θα έλεγε κανείς τώρα πια.
Ενώ όμως τα περισσότερα από τα υπόλοιπα αγαπημένα ακούσματα της εφηβείας του άντεξαν στον χρόνο και παραμένουν μέχρι σήμερα μεγάλες αγάπες, δεν συνέβη το ίδιο και με τους Φλόιντ. Προσοχή, γενικά δεν συνέβη με τους Φλόιντ, όχι μόνο με τον επίμαχο δίσκο.
Οι λόγοι δεν είναι της παρούσης. Απλά έγινε. Φλόιντ να 'χαμε να λέγαμε κλπ.
Βέβαια το Wall είχε και εκείνη την ιδιαιτερότητα της εφηβικής ταύτισης, που σε καθαρά προσωπικό επίπεδο θα μπορούσε ενδεχομένως να το “διασώσει” στην υπόληψή του… Έτσι δεν είναι;
Bad news… Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο γινόταν φανερό ότι αυτή η ταύτιση είχε να κάνει περισσότερο με τον δέκτη (και την ηλικία του την εποχή της ταύτισης) παρά με τον πομπό του φαινομενικά σοφιστικέ εκείνου μηνύματος.
Τι απομένει λοιπόν σήμερα που αυτό το “αχ κανείς δεν με καταλαβαίνει, (θέλω κι εγώ να σου πω) αντίο σκληρέ κόσμε” έχει ξεθωριάσει, για να μην πω έχει εκμηδενιστεί;
…ειλικρινά, not that much. Πρέπει να συμφωνήσω με πολλούς “αιρετικούς” προλαλήσαντες και ιδίως με τον @antonis86antoniadis.
