Ειναι τα σκατα τεχνη? Ή η τεχνη ειναι σκατα?
3 Likes
Excellent dilemma, Sir! <3
1 Like
1 Like
fly to live? η live to fly?
4 Likes
Ως τωρα το τηρησα κι εγω. Ας δουμε ποσο θα αντεξω.
Εγώ θα αντέξω μια χαρά. Ούτε ελληνικά θα βάλω μάλλον.
2 Likes
1979 λοιπόν. Άκρως σημαντική χρονιά για την εξέλιξη της μουσικής καθώς το post punk εδραιώνεται. Τα έχω πει κι εδώ. Για τα γούστα μου, μαζί με το '77, είναι η σημαντικότερη χρονιά της δεκαετίας αφού 3/5 άλμπουμ θα ήταν σίγουρα σε Top10 μου για τα '70s αλλά πιθανά αυτά να με καθόρισαν ως ακροατή κι ένα τσικ παραπάνω από ότι αυτά του '77. Όπως και να έχει:
Joy Division - Unknown Pleasures
Τίποτα δεν είχε ακουστεί πριν από αυτό σαν αυτό. Οι στίχοι, ο χορός και οι ερμηνείες του Curtis, το ασύλληπτο rhythm section που έφτιαξε σχολή, τα πρώτα βήματα του Bernard πριν αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες όλων των εποχών, ο Martin Hannet, η Factory, o Tony Wilson. Μυθικές καταστάσεις μιας παρέας ανθρώπων που δεν άλλαξαν απλά την πορεία του rock αλλά ουσιαστικά άλλαξαν τη νοοτροπία του κοινού. Για τα επόμενα 10 χρόνια, η καρδιά της μουσικής θα χτυπάει από το Manchester. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το άλμπουμ. Ίσως το Closer. Θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα για αυτό όμως.
The Clash - London Calling
Η επιτομή του που μπορεί να φτάσει το punk. Οι Clash, στην κορυφαία τους κυκλοφορία, βάζουν στο μπλέντερ τα πάντα και δημιουργούν έναν από τους πιο εμβληματικούς δίσκους όλων των εποχών. Η ανατριχίλα του ομώνυμου κομματιού, η pop προσέγγιση του “Lost in the Supermarket”, το γμμενο “Guns of Brixton”, ο τρόπος που το “Death or Glory” σε αναγκάζει να σηκωθείς από ντιβάνια, καναπέδες, κρεβάτια και να χορέψεις, το πως το “Brand New Cadillac” έφερε το rockabilly στο προσκήνιο ένα χρόνο πριν τους Cramps, το “Spanish Bombs”… Οι Clash εδώ έγιναν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα όλων των εποχών.
Gang of Four - Entertainment
Σε αντίθεση με τους περισσότερους, αν όχι όλους, οι Gang of Four όταν είπαν πως θα κάνουν πολιτική μουσική αποφάσισαν να το κάνουν πειράζοντας και τη φόρμα εκτός από τους στίχους. Το punk τους λοιπόν ήταν καινούργιο, φρέσκο κι επικίνδυνο. Χωρίς τις μπασογραμμές του Dave Allen όλο το σύγχρονο rock θα είχε εξελιχθεί τελείως διαφορετικά ενώ οι κιθάρες του Andy Gill αποτέλεσαν το σημείο αναφοράς για τα επόμενα μπόλικα χρόνια. Το “Entertainment” στιχουργικά είναι βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα του Guy Debord ενώ μουσικά παραμένει σήμερα ένα από τα 2-3 πιο αναζωογονητικά ντεμπούτα όλων των εποχών. Άλμπουμ που απλά αρνείται να γεράσει.
The Fall - Live At The Witch Trials
Δεν χρειάζεται να πω τίποτα. O Mark E. Smith ήταν μια ιδιοφυΐα που μιλούσε για το παρόν του έχοντας σταθερή ματιά στο μέλλον. 40 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, ο πλανήτης τα τελευταία χρόνια συγχρονίστηκε με τους The Fall αφού ολη η σύγχονη post- punk βρετανική σκηνή δηλώνει επηρεασμένη απο αυτούς.
Tubeway Army - Replicas
Ηλεκτρικοί φίλοι, εξωγήινοι, ρομπότ κι ανδροειδή, συνθια και κιθάρες, ο Gary Numan στο δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ των Tubeway Army παίρνει το “Low”, τους Kraftewrk, τους Ultravox και το punk της εποχής και τα πάει ένα βήμα παραπέρα, δημιουργόντας έναν δίσκο που κάνει όλα όσα συνέβαιναν γύρω του να ακούγονται απαρχαιωμένα. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί προτιμούν το “The Pleasure Principle” όμως για μένα το “Replicas” πάντα θα είναι το άλμπουμ στο οποίο θα επιστρέφω όταν θέλω να ταξιδέψω στο μέλλον.
Κι εθιμοτυπικά καταθέτω και τα υπόλοιπα 10 μου
Wire - 154 : Τρίτη χρονιά που μένουν εκτός πεντάδας αλλά δυστυχώς ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα ο αγαπημένος μου δίσκος τους.
The Ruts - The Crack : Λοιπόν εδώ μιλάμε για γαμιστερό punk δίσκο. Απίστευτα καλοδουλεμένο άλμπουμ που θα έπρεπε να κάνει τους The Ruts superstars αφού δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορέι κάποιος, ανεξαρτήτως ακουσμάτων, να το ακούσει και να μην ενθουσιαστεί.
XTC – Drums and Wires : Θεωρώ τους XTC ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτός είναι ο πρώτος (από τους πολλούς) σπουδαίους δίσκους τους. Βασικά, μόνο και μόνο το “Making Plans for Nigel” να είχε 10 φορές, θα το θεωρούσα αριστούργημα. Πόσο μάλλον όταν έχει τόσες κομματάρες. Οι Beatles πέθαναν, ζήτω οι XTC.
Motörhead -Overkill: Βάζεις το άλμπουμ και ξεκινάει αυτό το τουπα- τουπα ποδοβολητό πριν σκάσει η πιο βρώμικη φωνή που πέρασε ποτέ από το rock n roll, καθώς φτύνει στίχους στο μικρόφωνο. “Know your body’s made to move, ya feel it in your guts, rock ‘n’ roll ain’t worth the name if it don’t make ya strut” ρε μλκες, δεν χρειάζεται να πουμε πολλά. Τα έχει πει όλα ο Lemmy.
The Specials - The Specials : Κι εγένετό βρετανικό ska, 2 tone, κτλ, κτλ. Θα δανειστώ την τότε κριτική του NME που μας θυμίζει πως κάποτα αυτό το περιοδικό τα έλεγε ωραία : “This album embraces two decades of black and white music, gives it perspective and then goes on to reflect the modern rock’n’roll culture … It’s the kind of album that’s musically fathomless and it will probably establish The Specials as true hopes for the '80s. At the very least this debut is essential for anybody who wants to know what’s going on in rock’n’roll today”
The Undertones - The Undertones : Ή αλλιώς “Όταν έκλαψε ο John Peel”. Νταξ, τι να λέμε τώρα; Αν ήσουν νέος το 1979, αυτό ήταν το άλμπουμ στο οποίο θα χόρευες από το πρωί ως το βράδυ.
Public Image Ltd. - Metal Box: Και αφού βγάλαμε αυτή την κουλαμάρα πέρυσι, φέτος θα το πάμε ένα βήμα παρακάτω και όποιος αντέξει . Το περιτύλιγμα του “Metal Box” από εμπειρία μπορώ να σας πω πως σκουριάζει, το περιεχόμενο όμως είναι καταδικασμένο να μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο
The Damned - Machine Gun Etiquette: Νταξ, έχουμε κι αδυναμίες. Aφήστε που το “I Just Can’t Be Happy Today”, με όλα όσα συνέβησαν, παίζει εδώ και μια εβδομάδα στο κεφάλι μου.
AC/DC - Highway To Hell: Tελευταίο σπουδαίο άλμπουμ με Bon Scott πριν έρθει ο συμπαθής σε όλα του αλλά ερμηνευτικά αχώνευτος Brian Johnson. Όποια κι αν είναι η γνώμη σας για τη φόρμα των AC/DC (η δική μου είναι πως, σε γενικές γραμμές, τη βαριέμαι), εδώ τη συναντάμε στην πιο τέλεια μορφή της.
The B-52s - The B-52s: 6 άλμπουμ διαγωνίστηκαν για αυτή τη θέση. Οι The B-52’s άφησαν απ’ έξω τους The Skids, The Jam, The Cure, Throbbing Gristle και The Slits και μπήκαν στη 15αδα γιατί, στην τελική, αυτό το άλμπουμ μάλλον είναι το πιο διασκεδαστικό από όλα κι ένα από αυτά στα οποία επιστρέφω πιο συχνά. Το λατρεύω βασικά.
Για εξώφυλλο μου ήταν πολύ δυσκολο να διαλέξω μεταξύ Joy Division, Clash, Gang of Four και The Ruts. Πήγα, από τη μία, με το συναίσθημα και, από την άλλη, με βάση το πόσο αναγνωρίσιμο είναι το Unkown Pleasures. H χρονιά έτσι κι αλλιώς τους ανήκει.
18 Likes
Κοιτα σε ποια χρονια επεσαν οι καημενοι 
επι 5 και κατι σου χρωσταω εσενανε 
Σιγουρα για οποιον ψαχνει ενα παυσιπονο.
ride to live ή live to ride (@The_Black_League δικαιωματικο μενσιο)
2 Likes
χωρις λογια
| Legend | Fröm the Fjörds |
|---|---|
| Motorhead | Overkill |
| Scorpions | Lovedrive |
| Accept | Accept |
| Motorhead | Bomber |
14 Likes
Σε καθε περιπτωση κατι κερδιζεις κατι χανεις… ή αυτοι ή εμεις
Λίγα λόγια για τα δύο προηγούμενα χρόνια, μην τα αδικήσουμε κιόλα…
Ξαναζούμε αυτές τις εβδομάδες την φουρνιά του 1974-75. Ένα νέο κύμα συγκροτημάτων (Queen, Rush, Judas Priest, Scorpions) συμπαραστακόμενο από δύο πρωτομάστορες (Pink Floyd, Rainbow (ex-Deep Purple)) μονοπωλεί το ενδιαφέρον, ενώ κάποιες μπάντες αρχίζουν να χάνουν τον βηματισμό τους. Διάφορα παρακλάδια ξεπετάγονται και σιγά σιγά αρχίζει η διασπορά στις βαθμολογίες όπως σημείωσε και ο @Ian_Metalhead . Δίνω δίκαιο βέβαια και στον @pantelis79 καθώς πιστεύω πως δίσκοι μεγαθήρια θα σαρώσουν σε κάποιες χρονιές των 80ς. Η αναλογία συμμετοχών/προτεινόμενων δίσκων φαίνεται να παραμένει σταθερη όπως και η απόλυτη βρετανική επέλαση στους νικητές. Προκαταλαμβάνοντας και το τρέχον έτος πάμε για μόλις μία νίκη εκτός Ηνωμένου Βασιλείου. Μόνη παραφωνία το Secret Treaties των Blue Oyster Cult.
Το 1977 κερδίζει το album με τις περισσότερες πρώτες θέσεις και εμφανίσεις σε λίστα (Pink Floyd - Animals) σε αναντιστοιχία με το 1978 όπου ο δίσκος που επικρατεί (Judas Priest - Stained Class) δεν έχει ούτε τις περισσότερες πρώτες θέσεις (Rush - Hemispheres με 8) ούτε τις περισσότερες εμφανίσεις σε λίστα (Rainbow - Long Live Rock ‘N’ Roll με 23). Τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν το 1972 με το Machine Head των Deep Purple.
Δύο σερί δεύτερες θέσεις για τους Rush με A Farewell To Kings (1977) και Hemispheres (1978) ενώ οι Rainbow με το Long Live Rock ‘N’ Roll (1978) συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο άθροισμα πόντων για τρίτη θέση (67).
Σε μία εικονική μονομαχία των συγκροτημάτων με βαθμολόγηση των 10 πρώτων θέσεων έχουμε:
Black Sabbath 51
Pink Floyd 43
Judas Priest 30
Led Zeppelin 30
Deep Purple 27
Rush 25
Rainbow 24
Scorpions 22
Queen 19
AC/DC 16
Το λες και ισοψηφια black sabbath - deep purple…
Δωρο ενα αχρείαστο γραφημα που ποτε δεν καταφερα να στρωσω
11 Likes
Sassy Finger Snap
Perfect post!
1 Like
Κάποιος μπορεί να το λέει παραφωνία, άλλος ήτανε δίκαιο και έγινε πράξη
6 Likes
Και οι Blue Oyster Cult στην ψυχή Ευρωπαίοι είναι 
Δεν είναι ότι βγήκαν πρώτοι τίποτα Skynyrd δηλαδή
1 Like
Λοιπόν φτάνοντας στα τέλη των 70ς και κάνοντας μια μικρή ψακτική για το 1979, αρχίζω σιγά σιγά να συνειδητοποιώ πόσο δύσκολη θα είναι η συνέχεια, καθώς αν στα early-mid 70s έβγαζα πχ 50-60-70 δίσκους ανά χρονιά που θα είχαν εύκολα μια θέση στο top 5 μου ανά πάσα στιγμή, εδώ η φάση αρχίζει να ξεφεύγει. Τουλάχιστον 100 δίσκους έχω σημειώσει, όχι όλους για 5άδα ή 10άδα αλλά και πάλι, ο όγκος είναι τεράστιος και δεν είμαι σίγουρος αν αξίζει να τους αναφέρω όλους, έστω και σε spoiler, όσο προχωράνε τα χρόνια… οπότε θα προσπαθήσω να βγάλω μια 5άδα με μερικά honorable mentions -ή και κανένα- γιατί πραγματικά, πχ το 1979 μου έχει φανεί ήδη αρκούντως χαοτικό…
Οπότε πάμε μια 5άδα για αρχή:
Θάνος Μικρούτσικος - Σταυρός του Νότου
Πιο είναι τώρα το θέμα με τον Σταυρό του Νότου: οκ είναι ένας δίσκος με διαχρονική αξία, μουσική, πολιτισμική, πέστο όπως θες, μπορούν να γραφτούν πάρα πολλά, τόσο για τους στίχους του Καββαδία, τις ενορχηστρώσεις του Μικρούτσικου, τις ερμηνείες των τραγουδιστών κτλ κτλ.
Οι στίχοι του Καββαδία μιλάνε για πάρα πολλά πράγματα και ξεπερνώντας κανείς το επιφανειακό κομμάτι -την αποκωδικοποίηση της δύσκολης γλώσσας που χρησιμοποιούσε ή των πολλών όρων που δεν συναντάει κανείς εύκολα στη καθομιλουμένη- μπορεί να ανακαλύψει, όχι ίσως ιδέες per ce, αλλά ένα γενικότερο μεγάλο αίσθημα που προάγει έννοιες όπως την ελευθερία και τη ζωή εκτός συμβάσεων -“χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία”- μαζί με την ανατροπή ως γενικότερη στάση ζωής.
Σε αυτά -και άλλα τόσα, που δεν νομίζω ότι έχει σημασία να αρχίσω να αναλύω στίχο-στίχο γιατί είμαστε σε άλλο topic και ίσως δεν είναι καν και τόσο ενδιαφέρον- έρχεται να προστεθεί αυτόματα και μια φοβερή δεύτερη ανάγνωση των ποιημάτων του, αυτή που προσφέρει η μελοποίηση από τον Μικρούτσικο, η οποία εξυψώνει τα κύρια στοιχεία της ποίησης του Καββαδία -φωτίζοντας με τον τρόπο της κάποιες κρυφές γωνιές τους.
Νέες ιδέες, σκέψεις και αισθήματα ξεπηδάνε εδώ και εκεί και θα ήταν πιθανότατα κρίμα αν δεν υπήρχαν οι μελωδίες, να συστήσουν στο κοινό του Έλληνα ποιητή πράγματα τα οποία σε πρώτη ανάγνωση ίσως του διαφύγουν.
Σε όλα αυτά όμως, το πιο βασικό για εμένα ήταν η προσθήκη αυτής της ταξιδιάρικης αύρας που φέρνει η μουσική στους στίχους -κάτι που υπήρχε ούτως ή άλλως έντονα, απλά νομίζω με την μουσική απογειώθηκε και κατάφερε όσο λίγα album να σε στείλει νοητά σε άλλα μέρη και εποχές, που μπορεί να μην είχες δει ποτέ ούτε καν σε φωτογραφίες ή την τηλεόραση. Επιφανειακό θα πει κανείς λιγάκι συναίσθημα ή τεσπά όχι τόσο “δίκαιο” απέναντι στο πολύ παραπάνω που είναι το έργο αυτό, αλλά αν μη τι άλλο είναι κάτι που πηγάζει πολύ αυθόρμητα και έντονα από τον δίσκο, όπως και να αποφασίσει να τον εξετάσει κανείς!
Τεσπά, επειδή όπως είπα στην αρχή, μπορούν πολλά να γραφτούν και να ερμηνευτούν από τους στίχους και την μελοποίηση των ποιημάτων του Καββαδία και εν τέλει για τον Σταυρό του Νότου ως έργο συνολικά, θα σταθώ στην προσωπική μου εμπειρία με τον δίσκο -καθώς πολλά πράγματα θαυμάζω με το φτωχό μου μυαλό, αλλά επειδή η φτώχια του δεν μπορεί τις περισσότερες φορές να αντιληφθεί την μεγαλοφυία τους στον σωστό βαθμό, συνήθως μένω μέχρι εκεί.
Λοιπόν, καλώς κακώς, δεν ξέρω, ανήκω σε μια γενιά που νομίζω τέτοια έργα τα βίωσε σε μεγάλο και πολύ έντονο βαθμό από μικρή ηλικία, τόσο στον κλειστό κοινωνικό του περίγυρο όσο και στον γενικότερο. Από σχολικές γιορτές -διάολε, έχω actually τραγουδήσει την “Θεσσαλονίκη” στο δημοτικό μπροστά σε ένα σκασμό κόσμο σε μια γιορτή για έναν δάσκαλό μας που έπαιρνε σύνταξη και… ήταν από τη Θεσσαλονίκη 
)- μέχρι μαζώξεις όπου οι γονείς μου με φίλους τους και κιθάρες, έπαιζαν μέχρι αργά το βράδυ στο μπαλκόνι την “Αρμίδα”. Έχω πολλούς δίσκους που με κάποιο τρόπο αποτέλεσαν ένα άτυπο soundtrack της ζωής μου ανά τα έτη και σίγουρα ο Σταυρός του Νότου είναι ένας από αυτούς -και μάλιστα από τους πολύ πιο σημαντικούς.
Από στίχους εδώ και εκεί, μέχρι μερικά δευτερόλεπτα μουσικής, σε κάθε μα κάθε σημείο του δίσκου νιώθω ότι κρύβεται μια ανάμνηση και ένα προσωπικό βίωμα. Όλες τις φορές όμως, παντελώς άσχετο με το “πραγματικό” νόημα της μουσικής ή των στίχων, κάτι που για εμένα προσωπικά αυτό δίνει στο album ένα χαρακτήρα μεγαλύτερο, τον κάνει περισσότερο καθολικό από όσο πιστεύω ότι είναι. Και αυτό είναι μια νίκη που πραγματικά το πιστεύω, μετατρέπει ένα album σε ζωντανό οργανισμό που δεν σε καθοδηγεί απλά σε μια κατεύθυνση, αλλά συν-διαμορφώνει την συνείδησή σου -και πάει ακόμα βαθύτερα σε 2ο χρόνο.
Την “Αρμίδα” πχ την θυμάμαι ολόκληρη, γιατί ο φίλος μου ο Μίμης το τραγουδούσε διαρκώς -σε σημείο εκνευρισμού δηλαδή -μετά τις πανελλήνιες του 2002 που πήγαμε όλη η παρέα Χανιά για να βγάλουμε όλη την ένταση των εξετάσεων -κάτι που έγινε σαν theme song του ιδίου εκείνο εσαεί.
Το “ξέχασες εκείνο το σκοπό που λέγαν οι Χιλιάνοι”, μου έχει μείνει (το γιατί, δεν το ξέρω) από τότε που το τραγουδούσαν συχνά οι γονείς με την παρέα, σε μια παραλία της Ιεράπετρας που κάναμε 3-4 οικογένειες διακοπές κάθε καλοκαίρι όλοι μαζί, σχεδόν 15 χρόνια. Από αυτή τη παρέα, ένα από τα παιδιά -και πολύ αγαπημένος μου φίλος- αποφάσισε να μας αφήσει στα 26 του, κάτι που νομίζω θα με τρώει για όλη μου τη ζωή και πάντα όταν θα βρεθώ με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας αυτής -40άρηδες σχεδόν όλοι σήμερα- έστω και τυχαία στο δρόμο, θα δω το “γιατί” στα μάτια τους -και αυτοί το ίδιο στα δικά μου. Αυτός λοιπόν ο στίχος, μπήκε κάπως στο ασυνείδητό μου και δεν έφυγε ποτέ, πάντα να μου “κλωτσάει” την εικόνα του Γιάννη που παρέμεινε 26 για πάντα. Δεν βγάζει καν λογική, δεν υπάρχει καν συνάφεια της “αντικειμενικής” ανάγνωσης στίχων με πραγματικότητα, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αλλά αυτό είναι και το θέμα με την Τέχνη γενικότερα, μπορεί να γίνει το απόλυτο roarshack test για τον δέκτη και να ερμηνευτεί με τρόπους που πηγάζουν από το αγνό ένστικτο ή το ασυνείδητο.
Και δεν μιλάω παραπάνω μόνο για αναμνήσεις κτλ, ότι απλά έχω συνδέσει κάθε στροφή του album με προσωπικά βιώματα και σκέψεις του παρελθόντος. Η αξία του είναι διαχρονική και ξεπερνάει την στενή προηγούμενη φόρμα. Πριν ένα χρόνο η κυρά μου έπρεπε να μείνει Σαλονίκη για 8 μήνες λόγω δουλειάς, οπότε περάσαμε ένα 8μηνο με πάνω-κάτω και πολύ viber. Όταν τη μετακόμισα και ξεκίνησα να φεύγω, δίνοντας ραντεβού πάλι σε ένα μήνα, καθώς έβγαινα από την πόλη το απόγευμα -θα έμενα Λάρισα σε ένα φίλο οπότε την έκανα σούρουπο για εκεί- έσκασε στο radio του αμαξιού το “Θεσσαλονίκη” και στο σημείο που λέει το “Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη, πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ’ αγαπώ” δεν θυμάμαι να έχω νιώσει πιο σκατά τα τελευταία πόσα χρόνια -κυριολεκτικά έκανα άκρη στο δρόμο και βγήκα από το αμάξι για να ηρεμήσω για κανένα μισάωρο. Δεν καταλαβαίνει σήμερα γιατί κάθε φορά που θα τύχει να ακούσουμε το εν λόγω τραγούδι και φτάσουμε στον συγκεκριμένο στίχο μπορεί να συγκινηθώ, αλλά και πάλι δεν έχει κανένα νόημα να της το εξηγήσω.
Τεσπά, για να μην αρχίσω τις κριντζιές με τα προσωπικά και μου πει κανείς "ρε μλκ lupin, φτιάξε ένα blog και ξεφορτώσου μας ", για αυτόν τον δίσκο θέλω να πω πάνω κάτω, ότι όταν τα φώτα σβήνουν και η αυλαία δείχνει να πέφτει, είναι από αυτά τα πράγματα που αυτομάτως νιώθω δικά μου, προέκταση πιθανότατα του εαυτού μου και σε ένα βαθμό, κάτι σαν οριστή της κοσμό-αντίληψής μου .
Δεν νομίζω ότι το έχω πιάσει 100% όλα αυτά τα χρόνια, όμως μιλάει κατευθείαν στο σωστό spot μέσα μου. Και νομίζω ότι όλοι έχουμε τέτοιους δίσκους, που δεν είναι ακριβώς αυτοί που εκφράζουν εμάς ή την κοσμοθεωρία μας, αλλά κάπως με ένα τρόπο “ντύνουν” τη πραγματικότητα γύρω μας, αφορούν εμάς στο μεδούλι της ψυχής μας -και δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.
Περιττό να αναφέρω το καθαρά τεχνικό κομμάτι -ερμηνείες, ενορχηστρώσεις, ροή κτλ- που είναι υπεράνω κάθε κριτικής, δεν αγγίζει αλλά αγκαλιάζει το τέλειο.
Τεσπά αυτά, Σταυρός του Νότου λοιπόν, δεν κατάλαβε ποτέ κανένας από τους συμμαθητές μου -πλην 3-4ων που ήμαστε κολλητοί μέχρι σήμερα και μου λείπουν διαολεμένα γιατί μας χωρίζει μια γαμημένη θάλασσα πια-, γιατί το 2000 στην πολυήμερη Αθήνα, όταν ο Παπακωνσταντίνου τραγουδούσε το Federico Garcia Lorca και ο Μικρούτσικος έπαιζε το πιάνο του στη Σφεντόνα που μας πήγαν για βραδινή έξοδο, εγώ είχα πλαντάξει στο κλάμα και είχα χάσει σχεδόν κάθε επαφή με το περιβάλλον.
Ίσως, αν ποτέ καταφέρω να κάνω ένα τοπ10 αγαπημένων μου δίσκων όλων των εποχών, να το έχω μέσα και σε περίοπτη μάλιστα θέση.
Πιο σύντομα τα παρακάτω, μιας το γάμησα παραπάνω με τα ναυτικά
Joy Division - Unknown Pleassures
Mάλλον το άλλο album που αξίζει μακρινάρι όπως το παραπάνω, αλλά θα κρατηθώ για να μην γίνω ακόμα περισσότερο γραφικός . Ας πούμε ότι είναι το σημείο 0 της μουσικής μου ταυτότητας, όπως την όρισα με τα χρόνια. Ένα αριστούργημα που υπερβαίνει χώρο και χρόνο, δεν θα μπορούσα κυριολεκτικά να φανταστώ ένα κόσμο που δεν υπήρξε ποτέ αυτός ο δίσκος.
Clash - London Calling
Τι να πω τώρα για το London Calling… είναι…χμ… το London Calling, απλά
Eloy - Silent Cries and Mighty Echoes
Δεν είναι καν το καλύτερο της μπάντας, ούτε στα 3 καλύτερα θα πω εγώ προσωπικά (Power and Passion, Dawn, Ocean). Δεν είναι καν η εποχή τους να λάμψουν -αυτή λίγο έχει αρχίσει να φθίνει. Όμως το “The Apocalypse” είναι μάλλον ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών, ο ορισμός του space φουτουριστικού ψυχεδελικού roller-coaster, αιώνιο soundtrack στα μισά+ pnp space rpgs που έχω παίξει ή όποτε θέλω να σχεδιάσω/γράψω κάτι sci-fi φύσεως.
Summary
ρούφεν space χάσιμο
Eloy - The Apocalypse - YouTube
Supertramp - Breakfast in America
Tελειότητα, το ακούω τώρα που γράφω ξανά, τίποτα παραπάνω από μια absolute textbook μίξη - pop - κλασσικού και ραδιοφωνικού, πιο art-sy ροκ δίσκου που μπορώ να σκεφτώ, μετά το Year of the Cat. Τελειότητα.
εξώφυλλο χρονιάς, τον Φασιανό δεν τον κέρδισαν άλλοι και άλλοι αλλά θα το δώσω στο London Calling καθώς αν θες κάτι iconic af, ελάχιστα albums -ή και κανένα- μπορώ να φανταστώ πάνω από αυτό…
25 Likes
Τότε κυκλοφόρησε κι αυτό; Αυτό μου αρέσει περισσότερο και από AC/DC, ν’ αντικατασταθεί, παρακαλώ. Αν καταμετρηθούν και τα 6 καλύτερα
2 Likes
Αν και επρεπε 3 χρονιες.
1 Like
Δεν ειναι πολλα αυτα που γραφεις για το μεγαλείο του Καββαδία, ειναι λιγα… θελουμε κ αλλα 
3 Likes
1) Τom Petty & the Heartbreakers - Damn the Torpedoes
Είναι η πρώτη φορά που είχα τόσο μεγάλο πρόβλημα για να διαλέξω ανάμεσα σε 2 πολύ αγαπημένα άλμπουμ για το νούμερο 1. Δεν ξέρω τι να πω για το Damn the Torpedoes. Αγαπώ κάθε νότα, κάθε χτύπημα στα ντραμς, κάθε ανάσα του Petty, τα πάντα. Όλα είναι στην εντέλεια. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη αλλά δεν κρύβει την δύναμη των Heartbreakers, απλά αναδεικνύει την ποιότητά τους. Οι δε ενορχηστρώσεις είναι πανέξυπνες. Αλλά η ουσία βρισκεται στα τραγούδια. Το καλύτερο δηλαδή σετ τραγουδιών που έγραψαν ποτέ (μάλλον), τουλάχιστον σε αυτή την πρώτη τους φάση. Γενικά τα καλύτερα τραγούδια τους συνήθως ήταν τα hits. Έτσι κι αλλιώς η συνταγή σπάνια άλλαζε, απλά κάποια τραγούδια ξεχώριζαν. Ε, εδώ δεν υπάρχει καμία αυξομείωση στην ποιότητα. Είτε βάλεις τα θεϊκά Refugee, Here Comes My Girl, Don’t’ Do Me Like That, είτε το Century City και το εγκληματικά υποτιμημένο Louisiana Rain, έρχεσαι αντιμέτωπος με την απίστευτη έμπνευση της μπάντας. Όλα τα τραγούδια μοιάζουν με hits. Όλα με αγγίζουν και με γεμίζουν όρεξη και αισιοδοξία, ακόμα και οι πιο μελαγχολικές του στιγμές. 100 στα 10 από μένα.
2) AC/DC - Highway to Hell
To Highway είναι ένα από τα 10-20 αγαπημένα μου άλμπουμ έβερ. Για χρόνια έπαιζε μόνο του για καλύτερο του '79. Σχεδόν νιώθω πως το προδίδω με την 2η θέση. Όταν έπρεπε να διαβάζω για τις πανελλαδικές, εγώ έλιωνα το Highway to Hell από αντιγραμμένη κασέτα. Ήδη είχα ακούσει το live και το Back in Black. Αλλά αυτό ήταν καλύτερο. Έχει κάπως γλυκό ήχο, “εμπορικό” σχεδόν, αλλά τα κομμάτια είναι όλα απίστευτα, ακόμα και αυτό το αδικημένο, Love Hungry Man. Και γενικά όλα τα deep tracks είναι φοβερά. Για αρχή, ποιος βγάζει ολόκληρο Touch Τoo Much και δεν το στηρίζει στις εμφανίσεις του, καθιερώνοντάς το ως staple? Θα ήταν ΤΟ classic. Αυτό το υπερ-heavy Walk All Over you πάλι? Δεν υπάρχει φορά να το ακούσω και να μην εκστασιαστώ στο κόψιμο που κάνει στη διάρκεια του solo, όταν ξαναπιάνει το tempo η μπάντα είναι από τις πιο μανιασμένες, ηλεκτρισμένες στιγμές τους. Shot Down In Flames, Beating Around the Bush, If You Want Blood, το bluesy Night Prowler. Αριστούργημα.
3) ZZ Top - Degüello
Αυτό το άλμπουμ είναι διαχρονικά το αγαπημένο μου από ZZ Top.
Αν και έχει μια πεντακάθαρη παραγωγή, το νιώθεις πως η μπάντα ζει και αναπνέει για τα βρώμικα blues. Kομματάρες όλα. I’m Bad, I’m Nationwide, A Fool for Your Stockings, Cheap Sunglasses, I Thank You. Aκόμα και το υπερμελωδικό Esther Be the One ή το χαβαλεδιάρικο Manic Mechanic σπέρνουν. Kαι ο Gibbons αποδεικνύει πως δεν χρειάζονται άπειρες νότες για να είσαι guitar hero (τι τόνος!)…
Η πιο cool μπάντα του σύμπαντος.
4) Neil Young - Rust Never Sleeps
Από τους πιο σταθερούς καλλιτέχνες ποιοτικά (με ένα διάλειμμα στα 80s). Αυτό το άλμπουμ έπαιζε συνέχεια τις 2-3 χρονιές του λυκείου. Με ταξιδεύει πίσω στην Πάτρα όσο λίγα πράγματα. Περιέχει το καλύτερο τραγούδι του για μένα, το απίστευτο Thrasher. H φυσαρμόνικά του με τσακίζει. Θα μπορούσε να έχει μόνο αυτό και θα ήταν πάλι δεκάρι. Έχει πολλά περισσότερα.
5) Blackfoot - Strikes
Απίθανος δίσκος. Κι αυτοί στο top-6 του southern rock για μένα. Ήδη είχαν δύο πολύ καλά άλμπουμ στο ενεργητικό τους (ειδικά το ντεμπούτο σκοτώνει) αλλά εδώ ανεβαίνουν επίπεδο. Μακράν η πιο heavy μπάντα της southern rock σκηνής εκείνα τα χρόνια. Δεν χρειάζεται να σε εξιτάρουν τα βλάχικα για να την απολαύσεις. Εδώ σημασία έχουν τα riffs. Και το attitude. Και τα hooks. Όταν γίνονται πιο μελωδικοί γίνονται εθιστικοί. Οι διασκευές τους (σε Spirit και Free) ακούγονται σαν ορίτζιναλ, τόσο καλή δουλειά έχουν κάνει. Και τα καλύτερα έπονται.
6) Τhe Clash - London Calling
Πάλεψε πολύ ο σαουδερνάς hopeto με τον all around hopeto μέσα μου. Σήμερα νίκησε ο πρώτος αλλά εδώ βρίσκουμε Rock, punk, reggae, rockabilly, pop, παντρεμένα με φοβερή μαεστρία. Το London Calling είναι το τελευταίο άρτιο άλμπουμ τους. Όταν παίζει, τραγουδάω το κάθε τραγούδι, την κάθε μελωδία. Απίστευτα πιασάρικη μουσική, μου φαίνεται pop after all και με μια διευρυμένη έννοια, αλλά χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα. Δυστυχώς αυτή ήρθε λίγα χρόνια μετά…
7) Elvis Costello - Armed Forces
Τεράστιο άλμπουμ. Αν και φαινομενικά ποπ, ήθελε ακούσματα για να ξεδιπλωθεί μέσα μου. Οι ενορχηστρώσεις είναι πλούσιες, σε σημείο που απαιτούν την προσοχή σου. Λιγότερο οργανικό από τα προηγούμενα “punk” άλμπουμς, εδώ κυρίαρχο λόγο έχουν τα πλήκτρα και μια αίσθηση πως υπάρχει χώρος να αναπνεύσουν οι μελωδίες. Από το Accidents Will Happen κατάλαβα πως θα είναι πιο ιντριγκαδόρικο άκουσμα σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ. Είναι αυτές οι αλλαγές τονικότητας που σου σκάνε με τη μία, οι αλλαγές κλειδιού (πώς να το εξηγήσω) που σου κάνουν ξεκάθαρο πως κρύβεται πολλή δουλειά και σκέψη από πίσω. Οι βασικές μελωδίες όμως ανταμοίβουν. Και παρόλο που πήγαινα να χαθώ στις πρώτες ακροάσεις, ερχόταν το Goon Squad με ορμή και ενέργεια κάθε φορά να μου υπενθυμίσει πως όσο κι αν έχει αλλάξει το περίβλημα, η ουσία παραμένει η ίδια.
8) Dire Straits - Communiqué
Μάλλον προτιμώ αυτό το άλμπουμ από το ντεμπούτο αν και η κοινή γνώμη δείχνει να διαφωνεί. Όταν σκέφτομαι την μουσική των Straits, σκέφτομαι μελαγχολική κατά βάση μουσική. Εδώ έχουν περισσότερα “χαρούμενα” τραγούδια, ο δίσκος δίνει μια αίσθηση μεγαλύτερης ποικιλίας, Ειδικά η ακολουθία Angel of Mercy, Lady Writer (χιτάρα), Portobello Belle και Communique, δίνει μια διαφορετική ατμόσφαιρα στο άλμπουμ. Τα πιο μελαγχολικά κομμάτια όμως είναι που πάλι σε χτυπάνε πιο δυνατά. Ειδικά τα λιγότερο γνωστά, το News, το Where Do You Think You’re Going (όταν επιταχύνουν με ανατριχιάζουν πάντα), το φοβερό Single-Handed Sailor… Σύντροφοι ζωής.
9) Molly Hatchet - Flirtin’ with Disaster
Οι Hatchet πάντα θεωρούνταν από τις heavy μπάντες της southern σκηνής. Σίγουρα ήταν πιο κοντά στο πνεύμα των Skynyrd, δεν είχαν την τάση για jamming των Allman, Marshall Tucker, Charlie Daniels κτλ. Αρέσκονταν κυρίως σε μικρά, σφιχτά και δυναμικά κομμάτια, με τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά, solos παντού, δυνατά riffs. Η παραγωγή βέβαια στα πρώτα στούντιο άλμπουμ δεν ήταν τόσο heavy, δεν έφταν Blackfoot σε heaviness δλδ, αλλά έδειχναν τη διάθεσή τους για πιο σκληρή μουσική. Στο Flirtin’ τελειοποιούν τη συνταγή του ντεμπούτου και δίνουν ίσως το κλασικότερο άλμπουμ τους, με πολλά από τα τραγούδια να παραμένουν στο σέτλιστ έκτοτε. Σίγουρα από τους απαραίτητους δίσκους της σκηνής.
10) Cheap Trick - Dream Police
Σκεφτόμουν να μην το συμπεριλάμβανα στη λίστα μιας και δεν το θεωρούσα τέλειο. Είναι αυτό το ρημάδι το Gonna Raise Hell γύρω στα 4 λεπτά μεγαλύτερο απ’ όσο θα έπρεπε. Αλλά το έβαλα να ξαναπαίξει και με κέρδισαν τα riffs και πολλά από τα καλύτερα choruses που έγραψαν ποτέ. Οριακά χάνει από το Heaven Tonight σαν το καλύτερο άλμπουμ τους. Απίστευτα πιασάρικο.
Special mention:
Pink Floyd - The Wall
What a load of pretentious crap.
Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω μόνο αυτό. Μετά λέω ας πω 2 πράγματα.
Αν με ρωτούσε κάποιος ποιος δίσκος έχει υπερεκτιμηθεί όσο κανείς στη ροκ μουσική, θα του απαντούσα το The Wall. Γενικά εγώ γουστάρω τα περισσότερα classic albums και καλλιτέχνες. Αυτό το άλμπουμ δεν το συμπάθησα ποτέ. Σαν ταινία μου φαίνεται ενδιαφέρον, θα το ξαναέβλεπα άνετα. Όπως είδα και το σχετικό live show. Σαν άλμπουμ… να το βάλω να ξαναπαίξει? Δεν υπάρχει περίπτωση. Έχει απίστευτα τραγούδια μέσα, φοβερή έμπνευση σε σημεία αλλά γενικά πετούσα το μισό και παραπάνω για πλάκα. Τρελάθηκα όταν είδα το In the Flesh, το Comfortably Numb, το Hey You, το Is There Anybody Out There. Aλλά κάτι Don’t Leave Me Now, The Trial, Young Lust… The Worms. Μηδέν. Tear Down the Wall και άσε να με καταπλακώσει… Μου βγάζει μια τέτοια μεγαλομανία, σε πολλά δεν αντέχω την θεατρική ερμηνεία του Waters και κυρίως συναισθηματικά δε μου προκαλεί ΤΙ ΠΟ ΤΑ σαν έργο. Μεμονωμένα τραγούδια ναι. Δεν ξέρω τι ακούει όλος ο υπόλοιπος κόσμος που δεν ακούω εγώ. Μάλλον θα κάνω λάθος. Πολύ κρίμα που δε θα το μάθω ποτέ. 
21 Likes
Ωραίος!!
Κοίτα, νομίζω ότι πρέπει σε κάποιον να αρέσει αυτού του είδους η θεατρική δομή για να ευχαριστηθεί το The Wall. Δηλαδή να σου αρέσουν τα ιντερλούδια, οι σφήνες από άλλα στυλ μουσικής, οι διάλογοι κλπ. Εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά τα στοιχεία, γι αυτό μου αρέσει και το The Wall.
Επίσης, είναι οι στίχοι ρε συ. Αυτοί είναι που κάνουν διάφορα μέρη να ακούγονται ανατριχιαστικά, μέρη που σε άλλες συνθήκες ίσως να μην ήταν.
Νομίζω στο τέλος, είναι ο βαθμός σύνδεσης του ακροατή με το concept που κάνει την διαφορά. Αν δεν έχεις σύνδεση, τότε το Wall σαν rock δίσκος είναι απλώς καλός.
13 Likes