Συμφωνω σε ολα που έγραψες. Ναι μεμονωμένα τα κομμάτια εχουν να πουν ολα αυτα που ανέφερες αλλά εγω κρινω το εργο οπως μας το παρουσιασαν οι (ο) καλλιτέχνες δηλαδή ολοκληρωμένο με τις δηλωσεις τους την ταινια που φτιάχτηκε πανω στο αλμπουμ. Ε νομιζω οτι σαν κονσπετ άλμπουμ δεν τα κατάφερε ιδιαιτερα -προσωπικη αποψη ε;-.
Στην τελικη ισως η αξια του αλμπουμ εχει να κάνει οτι μετα από τόσα χρονια υπάρχουμε εμεις που το συζητάμε κ προσπαθουμε να βγάλουμε…ακρη.
Ναι, κοίτα, σαν πλοκή δε θα διαφωνήσω ότι πρόκειται για μία πολύ απλοϊκή ιστορία όπως λέει και ο Αντώνης, χιλιοπαιγμένη μάλιστα σαν ιδέα -βλέπε “The crimson idol” και άλλα που μάλλον τώρα δε μου 'ρχονται στο μυαλό. Δε θεωρώ ότι μιλάμε για ένα concept που σε κερδίζει λόγω κάποιας “αγωνίας” ή “περιέργειας” που σου δημιουργεί για το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία, αλλά ότι το δυνατό του σημείο είναι ο ωμός ρεαλισμός των συναισθημάτων που περιγράφει.
Τι γίνεται εδώ, έχετε πάρει φωτιά βλέπω.
LED ZEPPELIN “In Through the Out Door”
Εδώ χωράνε μόνο οπαδικά. Μετά από μια δεκαετία rock’n’roll extravaganza έχει έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού. Οι ίδιοι δεν το ξέρουν συνειδητά αλλά είναι εκεί και αχνοφαίνεται. Αν το προηγούμενο άλμπουμ λεγόταν “Presence” αυτό εδώ υποκρύπτει ένα μεταφυσικό “absence”. Κάποιες καλές στιγμές (“In the Evening”, “Fool in the Rain”), αρκετές αμήχανες, αλλά «αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους». Farewell…
THE CLASH “London Calling”
Οι ειδικότεροι από μένα τα είπαν πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα ποτέ εγώ γι’ αυτό εδώ το ατελείωτο χαρμάνι ήχων, το οποίο δεν χάνει πουθενά σε αιχμηρότητα και βιτριολική σάτιρα.
MOTORHEAD “Overkill”
Μπαίνουν τα τύμπανα, μπαίνει το μπάσο, σκάνε τα riffs, τίποτε δε μένει όρθιο. Και σαν μην έφτανε η δίχως έλεος καταιγίδα βρόμικου, καρακαβλωμένου ροκενρόλ, πετάνε και ένα “Metropolis” για να χέσουν στα μούτρα όλων των δυστοπικών σεναρίων.
JOY DIVISION “Unknown Pleasures”
Λίγοι δίσκοι αποπνέουν τόση αγωνία, τόσο βουβό εσωτερικό πόνο και διαταραχή όσο το ντεμπούτο των JD. Μπορεί , κυριότερα λόγω παραγωγής/ενορχήστρωσης, να κατατάσσεται από πολλούς στα πρωτο-gothic albums, αλλά δεν είναι τέτοιο. Αντίθετα είναι μοναδικό γιατί παίρνει την πρώτη ύλη του, το πάνκ, μια μουσική έκφραση φύσει εξωστρεφή (ηχητικά και ως μήνυμα) και την αντιστρέφει πλήρως, μια κανονική ενδοσκόπηση. As above, so below όπως λένε κάποιοι…
PINK FLOYD “The Wall”
Για να συνεισφέρω λίγο στην περί “Wall” συζήτηση, να πω ότι αντιλαμβάνομαι τους ενδοιασμούς πολλών τύπου «μα, δεν έχει πάνω από 2-3 ολοκληρωμένα κομμάτια», «μα, το concept δεν είναι δα και κάτι ιδιαίτερο». Κι εγώ προσωπικά που μπορεί να το έχω ακούσει και τετραψήφιο αριθμό φορών λέω ότι μεμονωμένα πράγματι τα περισσότερα κομμάτια δεν μπορεί να πει κάποιος ότι στέκουν στο πάνθεον. Οπότε γιατί τέτοιο hype, γιατί τέτοια απήχηση; Γιατί, λέω εγώ, είχε κάτι να δώσει στο καθένα (στην πλειοψηφία τέλος πάντων), είτε ήταν οι catchy μελωδίες του “Hey You”, είτε η ξεκάθαρα εφηβική «επανασταστικότητα» του “Another Brick, pt II.”, είτε η επί μέρους καταγραφή σχέσεων (μικρο)εξουσίας όπως αναφέρει ο Leper.
Σε μένα πάντως αυτό που έδωσε ήταν το αίσθημα «απώλειας» που υπήρχε στο “Wish…” και το οποίο εδώ αποτυπώνεται πολύ πιο ωμά, όπως για παράδειγμα με τους στίχους του “Outside the Wall”:
And when they’ve given you their all
Some stagger and fall after all it’s not easy
Banging your heart against some mad buggers wall
Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι που χάσαμε στην πορεία, είτε γιατί εμείς τους αποκόψαμε, είτε γιατί αυτοί εξαφανίστηκαν μέσα στα τείχη τους.
Το “The Wall” έγινε επιτυχία ακριβώς γιατί στον χώρο του (εννοώ ότι οι PF δεν έγιναν πάνκηδες ξαφνικά), πέταξε όλον τον στόμφο και απλώς διηγήθηκε μια straightforward ιστορία με μια εξίσου απλή, συναισθηματική μουσική επένδυση.
Μπορεί το “Transmission” να μη χωρούσε (και δικαιολογημένα από άποψη αισθητικής) στο “Unknown…”, αλλά παραμένει το 2ο αγαπημένο μου JD κομμάτι, μια τρίλεπτη φρενίτιδα με υπέρτατο μπάσο κι έναν Curtis, σαν να βλέπω τον early days Μπαρτζώκα σε performer.
H συλλογή “Singles Going Steady” των BUZZCOCKS αν ήταν κανονικό άλμπουμ, θα ήταν στην πεντάδα μου.
Στα του ’78, μιλώντας περί “Scream”, προλόγισα την έλευση των νυχτερίδων.
Η ώρα πλέον έχει έρθει (ψήφος εξωφύλλου από δώ μέχρι τα Καρπάθια):
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead…
Δεν είσαι μόνος (στην άποψη περί The Wall αναφέρομαι).
Κι ίσως αυτό το The Wall να ήταν καλύτερο 
Δε διαφωνώ. Οι Floyd του Wall είναι οι λιγότερο αγαπημένοι μου και η μεγαλομανία ξεχειλίζει. Ο δίσκος όμως έχει κορυφές ανεπανάληπτες. Ταυτόχρονα, η θεματική της αποξένωσης και τα σχόλια πάνω σε αυτή, είναι καίρια και σε σημεία, σε κόβουν κομμάτια.
Η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ασχέτως συμφωνίας ή διαφωνίας με επιμέρους σχόλια ή και ολόκληρες τοποθετήσεις.
Τελικά αυτό υπερβαίνει τις επιμέρους θέσεις (διαλεκτική rules).
Προσωπικά θεωρώ το Animals την κρίση μεγαλομανίας του αγαπητού Roger.
Anyway. Και το Animals όμως το προτιμώ από το self-indulgence του Atom Heart Mother πχ.
The Wall αγάπη, θα επανέλθω στην δική μου λίστα , μόλις φύγει αυτή η δύσκολη μέρα/νύχτα (ζωή?).
Είμαι βέβαια και λάτρης του The Final Cut, οπότε… : )
Αντιλαμβάνομαι πάντως κάθε εύστοχη επισήμανση για το στιχουργικό ένθεν και ένθεν.
Σε κάθε περίπτωση, το “ενιαίο surround” του δίσκου ανήκει στον αρχιμάστορα Ezrin.
Fluent, smooth and oh-my-god.
Ήταν ο ηχητικός σκηνοθέτης πριν τον Alan Parker.
Πάντως, σόρι κιόλας, η μεγαλομανία με ενοχλεί ξέρω γω στους συναδέλφους μου ή στην γυναίκα μου, δεν με ενοχλεί στην τέχνη.
Α, το Crass vs Clash σας ενοχλούσε, τώρα είναι ΟΚ που δεν πάτε στο νήμα των Pink Floyd ε 
εξαιρετικη επισημανση. Touche. Ως φαν του Joey I should know more.
Ισως να εννοουσα το detachment. Ενδιαφέρουσα η αναζήτηση της δέουσας λέξης.
Ήταν νομίζω μία “κατηγορία” εναντίον τους τότε. The whole detachment, putting the concept before the artist… Πάντως η μεγαλομανία στις γυναίκες δεν είναι κακή κατ’ ανάγκη : )
Εγώ το είχα κατα-απολάυσει εκείνο το ροκ-πανκ-προλεταριακό ντέρμπι.
Είχε ενδιαφέρον, για αυτό… 
Ναι, είναι ΟΚ. Επιτρέπεται να μιλάμε εδώ για τη μεγαλύτερη μπάντα του σύμπαντος.
Φτάστε στο πίσω μέρος του φεγγαριού και ξανασυζητάμε
Σταματάω γιατί κάνω flame και έχει και κάποιο ενδιαφέρον η συζήτηση.
Καταρχάς αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον @hopeto για τις φωτιές που άναψε.
Ας κατατεθούν δυο σέντια κι από κάποιον που με τα χρόνια έχει “ξεπεράσει” τους Φλόιντ.
Όταν τούτος δω ο χρήστης ήταν ένας ανασφαλής / εσωστρεφής / συνεσταλμένος έφηβος, αυτό το συγκρότημα σήμαινε σχεδόν τα πάντα γι’ αυτόν (κάποτε τους έβαζε στο τοπ 5 των αγαπημένων του συγκροτημάτων, είναι αλήθεια) και ταυτιζόταν σε ανησυχητικό βαθμό ειδικά με το The Wall, για προφανείς λόγους θα έλεγε κανείς τώρα πια.
Ενώ όμως τα περισσότερα από τα υπόλοιπα αγαπημένα ακούσματα της εφηβείας του άντεξαν στον χρόνο και παραμένουν μέχρι σήμερα μεγάλες αγάπες, δεν συνέβη το ίδιο και με τους Φλόιντ. Προσοχή, γενικά δεν συνέβη με τους Φλόιντ, όχι μόνο με τον επίμαχο δίσκο.
Οι λόγοι δεν είναι της παρούσης. Απλά έγινε. Φλόιντ να 'χαμε να λέγαμε κλπ.
Βέβαια το Wall είχε και εκείνη την ιδιαιτερότητα της εφηβικής ταύτισης, που σε καθαρά προσωπικό επίπεδο θα μπορούσε ενδεχομένως να το “διασώσει” στην υπόληψή του… Έτσι δεν είναι;
Bad news… Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο γινόταν φανερό ότι αυτή η ταύτιση είχε να κάνει περισσότερο με τον δέκτη (και την ηλικία του την εποχή της ταύτισης) παρά με τον πομπό του φαινομενικά σοφιστικέ εκείνου μηνύματος.
Τι απομένει λοιπόν σήμερα που αυτό το “αχ κανείς δεν με καταλαβαίνει, (θέλω κι εγώ να σου πω) αντίο σκληρέ κόσμε” έχει ξεθωριάσει, για να μην πω έχει εκμηδενιστεί;
…ειλικρινά, not that much. Πρέπει να συμφωνήσω με πολλούς “αιρετικούς” προλαλήσαντες και ιδίως με τον @antonis86antoniadis.
Σόρι, Ρότζερ
Σιγά το flame
Περίεργο, 1600 posts και δεν έχετε πει μια κουβέντα
Ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα!
Σορι κιόλας, αλλά μαλλον ορίζουμε διαφορετικά την μεγαλομανία.
Οχι μωρέ, το ίδιο λέμε. Απλώς, να, κάποιοι από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών, είναι από προβληματικά, μεγαλομανη άτομα. Το ίδιο και στις εικαστικές τέχνες. Όλοι αντιπαθουμε την μεγαλομανία, απλώς καμιά φορά λειτουργεί!
Μετά απ’ όλα αυτά, πάντως, αν ο thread master έχει χιούμορ, την Κυριακή που - ας το αποδεχτούμε - θα έχει βγει πρώτο το Wall, στο “είπαν για τον δίσκο” θα βάλει αυτά που γράφτηκαν σήμερα.
Από το “what a load of pretentious crap” μέχρι το “κοιτάξτε με γειτόνισσες, ψαράκια τηγανίζω”
