Καλά όλα, αυτά, δισκάρα, στιχάρες, μπαντάρα κλπ, μα όσο ΡΟΚ είναι οι Cure και οι Joy, άλλο τόσο η Eva Green είναι μπόγλα. Μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα τελικά.
Ένα bump για το καλύτερο post που έγινε ποτέ.
[SPOILER]
[/SPOILER]
1 Like
σ’ωραίος
11 χρόνια από το καλύτερο ποστ στην ιστορία των φόρουμς.
Summary
17 Likes
Το πιο γαμάτο είναι που μετά το συγκεκριμένο post οι πάντες είχαν κολλήσει και απλά έγραφαν αποθεωτικά σχόλια διστάζοντας (και με το δίκιο τους) να “συνεχίσουν” το topic, αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε ο ΡΟΜΑΝΤΙΚ_7 για να γράψει ότι οι true οπαδοί των Iron Maiden θα γουστάρουν το ΔΕ ΦΑΪΝΑΛ ΦΡΟΝΤΙΕΡ.
3 Likes
Το βάζω εδώ, να είναι δίπλα δίπλα με το ποστ του jm_rotten, να τα διαβάζω μαζί και να ψάχνω ποιος καθαρίζει κρεμμύδια γτχμ
7 Likes
μπηκα εδω λογω της μεταφορας του εκπληκτικου ποστ του Lupin, και επεσα πανω σε αυτο
βεβαια το 1982 πλησιαζει (στο Lets play) οποτε επιφυλλασσομαι
ασφαλως βεβαια υπο μια αλλη εννοια το 1982 δεν εφυγε ποτε
ενας εγραψε πως αυτο το αλμπουμ ηταν το πως “ηχουσε” η θατσερικη βρετανια στα early 80s
σαν το χαρλεμ των Suicide (τα λεμε το 1980 επισης)
μια τοπικοτητα που μετατρεπεται σε universal landmark
3 Likes
Ετσι για να γινει λιγο οπτικό το θεμα -visualized νομιζω θα εγραφε καποιος - να πω οτι αν παρατηρήσει καποιος την παραλια της σαλονικας μετα τον λευκο πυργο προς το μεγαρο μουσικής θα δει οτι σε ολο αυτο το μηκος έχουν τοποθετηθεί ψηλα κοκκινα φωτα ετσι ωστε οποιος ερχεται απο την θάλασσα να βλεπει ακριβως αυτη την εικονα που περιγράφει ο στιχος.
Ευχαριστώ @Lupin που μ θυμησες το άλμπουμ αυτό το οποίο ηταν ενα από τα πρωτα πράγματα που ακουσα στη ζωη μου αφου επαιζε συχνα στο πικάπ στο σπιτι μου.
Κ ας μην κρυφτω, απο εδω κ περα αγαπησα τον Βασίλη.
“Ποσο εχει
Μονο φράγκα εφτά
Αφου το θελεις
Παρτο”
4 Likes
Κ στην τελικη ρε γαμωτο στη ζωη μας “ο μπουσουλας ειναι που στρεφει ή το καραβι;”
4 Likes
Kαλά έχει δώσει και αν έχει δώσει μεγάλες ερμηνείες ο Βασίλης, αλλά αυτή εδώ στο «μαχαίρι» νομίζω ήταν για όλους μας σχεδόν -όταν τεσπά αρχίσαμε να συλλαμβάνουμε χρονολογικά το έργο του- πιθανότατα το σημείο που καταλάβαμε πως η κρυστάλλινη, καθαρή και τεραστίου εύρους φωνή του, δεν ήταν άψογη λόγω απλά των παραπάνω χαρακτηριστικών, αλλά γιατί είχε πάντα αυτά τα μικρά εύθραυστα σπασίματα σε καίρια σημεία -ακόμα και όταν φώναζε ή στρίγκλιζε και τραγουδούσε σε ψηλές ή χαμηλές κλίμακες.
Πάντα θεωρούσα ότι αυτό το σπασιματάκι ήταν που έκανε και την ειδοποιό διαφορά, φέρνοντάς τον σε ένα επίπεδο πιο κοντά σε εμάς και τον «απομάκρυνε» από τη καθαρότητα που έβγαζε η φωνή άλλων τραγουδιστών με παρόμοιες δυνατότητες -οι οποίοι ίσως να εκλαμβάνονταν από μερίδα του κόσμου ως πιο «κλασσικής» στόφας ερμηνευτές!
3 Likes
Μολις εβαλα ν ακουσω το Διαιρεση κ κατευθείαν ο Βασιλης αρχισε τα…σπασίματα.
Να ελπιζω το 84 να αναφερθεις σ αυτο το αλμπουμ; θα ηταν κατι που θα ηθελα να διαβασω ειν η αλήθεια.
2 Likes
Εγώ πάντως θα την έχω την Διαίρεση στο '84 listing. Τιτάνια δισκάρα και η πιο σκοτεινή του Βασίλη, με μεγάλο input από μέγιστο Ανδρέα Τσιλιφώνη. Και επειδή από το '80 και μετά τα πράγματα πυκνώνουν (το '84 έχεις διπλό χτύπημα από την Βαλχάλλα μέσω Νεοϋορκέζου upstate Italian-American-Native American Genius…hint hint) με βλέπω να έχω 2-3 λίστες παράλληλα. Μία σίγουρα με ελληνικά, καθώς μπαίνουμε και σε Creep records era etc.
Μπαλάντα για το Γιάννη Κ = dark rock epoc
5 Likes
Αυτο ακουω καθως γραφω αυτες τις λεξεις.
2 Likes
Και εγώ νομίζω Διαίρεση και Φοβάμαι θα είναι αδύνατον να τα αφήσω έξω
3 Likes
Συμβαίνει τώρα σε κάποιο σοκάκι της Αθήνας
στις “ράγες” που πάντα φέρνουν “μετωπικές συγκρούσεις”
και στα heroin 80s και στην Ελλαδιτσα 2.0
too many one-way tickets to nowhere
2 Likes
Μιας και πιάσατε την κουβέντα περί Μικρούτσικου, ν’ αφήσω αυτό εδώ από ένα blog που παρακολουθώ, δηλώνοντας ότι είμαι άσχετος με το αντικείμενο, αλλά ίσως φανεί ενδιαφέρον σε Lupin, Γράκχο και λοιπούς:
4 Likes
Πολύ ενδιαφέρον και το άρθρο που πόσταρε ο @Leper_Jesus. Σε κάποια συμφωνώ σε άλλα διαφωνώ. Δεν χρειάζεται όμως να μπαίνουμε σε συγκρίσεις καθώς το κάθε ένα από τα έργα που αναφέρονται στο άρθρο έχει το δικό του ειδικό βάρος.
Και για μένα η καντάτα είναι η κορυφή του Μικρούτσικου, μπορεί να υπάρχουν όντως και μελοποιήσεις ανώτερες (γράμμα σε έναν ποιητή) ή να είναι ατυχής η στιγμή που ακούς την μελωδία του αρχηγού στο ομώνυμο μα η παρακαταθήκη του έργου υπερπηδά το οτιδήποτε. Ολοκληρωμένο έργο τέχνης από το εξώφυλλο ως την τελευταία τρίχα στο μούσι του Θάνου, δικαίως αναφέρεται ως ορόσημο.
Το μόνο του ψεγάδι είναι πως η ποίηση αυτό του απίστευτου τύπου καταπίνει κάθε νότα. Ακόμη και το γεγονός αυτό όμως το υπηρετεί τέλεια ο συνθέτης με τα “μονότονα” θέματα που τη συνοδεύουν. Πως αλλιώς να χωρέσεις σε μουσικά μοναπάτια τέτοιες λέξεις;
Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes
4 Likes
Μετα την ανάγνωση του αρθρου κ σεβομενος την αποψη κ τον χρονο που εχασε καποιος για να γράψει την άποψή του θα ηθελα να πω ενα ευχαριστώ στον Μικρούτσικο που καταφερε να φτιαξει τραγουδακια να τα καταλάβουμε εμεις οι ημιαμορφωτες πλεμπες.
Για οσους δεν διάβασαν το άρθρο να το συνοψίσω
"Σιγα το αλμπουμ εχει κ καλύτερα "
1 Like
Χωρίς να θέλω να το παίξω αυτόκλητος υπερασπιστής του τυπά που έχει το blog (γιατί τυχαίνει να διαφωνώ και με το περιεχόμενό του κάποιες φορές, αλλά και με το ύφος του), κρίνω τη σύνοψη που κάνεις για όσους δεν μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν, άδικη και αποπροσανατολιστική.
Καταρχάς οι “ημιαμόρφωτες πλέμπες” είναι ένας δικός σου, ανυπόστατος θα έλεγα, χαρακτηρισμός, μιας και πουθενά στο άρθρο δε διαφαίνεται μία υποτίμηση του κόσμου που προτιμάει το album. Εκτός κι αν εννοείς ότι και ο ίδιος ο Μικρούτσικος θεωρούσε τέτοιους τους ακροατές του, γιατί γενικά ο συγγραφέας του στηρίζει την άποψή του πάνω στην ήδη διατυπωμένη άποψη του Μικρούτσικου περί “αιχμή του δόρατος” του έργου του κλπ. Και πάλι, όμως, ουδεμία προσβολή δεν υπάρχει για όσους προτιμάνε αυτό το album (ή γενικα “τραγουδάκια”) από τον συγγραφέα -αντίθετα, πρώτον και ο ίδιος εκφράζεται θετικά και γι’ αυτό το στυλ τραγουδοποιίας (απλά, όπως αναφέρει, προτιμά κάποια άλλα από αυτό το στυλ), και δεύτερον, με πολύ μετρημένες εκφράσεις επεξηγεί γιατί προτιμά ή θεωρεί καλύτερα, τέλος πάντων, κάποια άλλα έργα του, ενός διαφορετικού στυλ.
Στη συνέχεια, σχεδόν το μισό άρθρο αφιερώνεται σε μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση της προσέγγισης του Μικρούτσικου πάνω στη στιχουργική του Ρίτσου, προσπαθώντας να βγάλει και κάποια πολιτικά συμπεράσματα περί “νεκροφιλίας της ριζοσπαστικής αριστεράς”.
Οπότε όχι, προφανώς και δε συνοψίζεις κάτι τέτοιο με τη φράση “σιγά το album, έχει και καλύτερα”. Εκτός κι αν πλέον έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο, οποιαδήποτε κριτική, ανεξαρτήτου συγκρότησης επιχειρημάτων, δομημένου λόγου, ύφους κλπ., να τη θεωρούμε πολεμική, δείγμα υποτίμησης του άλλου κλπ. Η κριτική, όμως, ιδίως όταν γίνεται με τέτοιους όρους δεν είναι κάτι τέτοιο. Η κριτική δε θέλει να “σβήσει” το αντικείμενό της, το θεωρεί άξιο προσοχής, προσπαθεί να το καταλάβει, του αφιερώνει χρόνο και αντλεί την ίδια την αξία της από το αντικείμενο που επιλέγει.
Το ξέρω ότι τώρα φαίνομαι λες κι είναι μπατζανάκης μου ο άνθρωπος, αλλά πραγματικά στεναχωριέμαι γιατί, αν και δεν έγραψα το άρθρο (κι ούτε αυτό θα έπρεπε να εκτιμηθεί για τον “χρόνο που αφιέρωσε κάποιος να το γράψει”, όπως λες, γιατί κάλλιστα κάποιος μπορεί να γράφει για ώρες αλλά να γράφει αρλούμπες), το θεώρησα πραγματικά άξιο προσοχής και ότι θα το εκτιμούσε κόσμος που μπήκε στη συζήτηση και γι’ αυτό το μοιράστηκα κιόλας -θέλοντας να συνεισφέρω με μία άποψη που, εγώ προσωπικά, δεν είχα ξανασυναντήσει.
2 Likes
Το διάβασα κι εγώ το κείμενο.
Αφήνοντας στην άκρη κάποια πολιτικά σχόλια της δεκάρας που ο συντάκτης έκρινε σκόπιμο να σφηνώσει σε καίρια σημεία, μένοντας δηλαδή καθαρά σε όσα αναφέρει για το μουσικό έργο του Θάνου καθαυτό, έχω να πω ότι παρόλο που θεωρώ την άποψή του για τον Σταυρό του Νότου υπερβολική, συμφωνώ εν μέρει με το σκεπτικό του.
Προσωπικά είμαι της γνώμης ότι η κορωνίδα του έργου του Θάνου είναι η Καντάτα για τη Μακρόνησο, τα Πολιτικά Τραγούδια και τα Τροπάρια για Φονιάδες.
Επαναλαμβάνω όμως ότι δεν υποτιμώ σε καμία περίπτωση τον Σταυρό, που το θεωρώ άρτιο έργο από κάθε άποψη.
Και πιστεύω ότι είναι πολύ λογικό που έπιασε αυτό στο ελληνικό κοινό αντί για τα προηγούμενα, μάλλον όμως για διαφορετικούς λόγους απ’ αυτούς που έχει στο μυαλό του ο επίμαχος μπλόγκερ-τι-είναι.
Δεν θεωρώ δηλαδή ότι ο Σταυρός πέτυχε περισσότερο επειδή ήταν “πιο λαϊκό” ή “απλοϊκό” έργο, αλλά κυρίως επειδή σαν έργο είναι ας πούμε λιγότερο ακραιφνώς στρατευμένη τέχνη σε σχέση με τα προηγούμενα. Ιδεολογικά βέβαια είναι στο ίδιο μήκος κύματος, για να μην ξεχνιόμαστε (εκτός κι αν χρειάζεται να μιλήσουμε για την πολιτική δράση του Καββαδία), απλά μεταδίδει τέτοια μηνύματα πιο “υπόγεια”. Για την ακρίβεια, το βρίσκω απολύτως προφανές: Τι θα προτιμούσε να ακούει ο μέσος ακροατής; Ιστορίες θαλασσινών ή μαρτυρίες από τη φρίκη των νησιών εξόντωσης κομμουνιστών;
Είναι δυνατόν να χρειάζεται να το αναλύσουμε δηλαδή;
1 Like