Σε καθε περιπτωση κατι κερδιζεις κατι χανεις… ή αυτοι ή εμεις
Λίγα λόγια για τα δύο προηγούμενα χρόνια, μην τα αδικήσουμε κιόλα…
Ξαναζούμε αυτές τις εβδομάδες την φουρνιά του 1974-75. Ένα νέο κύμα συγκροτημάτων (Queen, Rush, Judas Priest, Scorpions) συμπαραστακόμενο από δύο πρωτομάστορες (Pink Floyd, Rainbow (ex-Deep Purple)) μονοπωλεί το ενδιαφέρον, ενώ κάποιες μπάντες αρχίζουν να χάνουν τον βηματισμό τους. Διάφορα παρακλάδια ξεπετάγονται και σιγά σιγά αρχίζει η διασπορά στις βαθμολογίες όπως σημείωσε και ο @Ian_Metalhead . Δίνω δίκαιο βέβαια και στον @pantelis79 καθώς πιστεύω πως δίσκοι μεγαθήρια θα σαρώσουν σε κάποιες χρονιές των 80ς. Η αναλογία συμμετοχών/προτεινόμενων δίσκων φαίνεται να παραμένει σταθερη όπως και η απόλυτη βρετανική επέλαση στους νικητές. Προκαταλαμβάνοντας και το τρέχον έτος πάμε για μόλις μία νίκη εκτός Ηνωμένου Βασιλείου. Μόνη παραφωνία το Secret Treaties των Blue Oyster Cult.
Το 1977 κερδίζει το album με τις περισσότερες πρώτες θέσεις και εμφανίσεις σε λίστα (Pink Floyd - Animals) σε αναντιστοιχία με το 1978 όπου ο δίσκος που επικρατεί (Judas Priest - Stained Class) δεν έχει ούτε τις περισσότερες πρώτες θέσεις (Rush - Hemispheres με 8) ούτε τις περισσότερες εμφανίσεις σε λίστα (Rainbow - Long Live Rock ‘N’ Roll με 23). Τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν το 1972 με το Machine Head των Deep Purple.
Δύο σερί δεύτερες θέσεις για τους Rush με A Farewell To Kings (1977) και Hemispheres (1978) ενώ οι Rainbow με το Long Live Rock ‘N’ Roll (1978) συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο άθροισμα πόντων για τρίτη θέση (67).
Σε μία εικονική μονομαχία των συγκροτημάτων με βαθμολόγηση των 10 πρώτων θέσεων έχουμε:
Black Sabbath 51
Pink Floyd 43
Judas Priest 30
Led Zeppelin 30
Deep Purple 27
Rush 25
Rainbow 24
Scorpions 22
Queen 19
AC/DC 16
Το λες και ισοψηφια black sabbath - deep purple…
Δωρο ενα αχρείαστο γραφημα που ποτε δεν καταφερα να στρωσω
11 Likes
Sassy Finger Snap
Perfect post!
1 Like
Κάποιος μπορεί να το λέει παραφωνία, άλλος ήτανε δίκαιο και έγινε πράξη
6 Likes
Και οι Blue Oyster Cult στην ψυχή Ευρωπαίοι είναι 
Δεν είναι ότι βγήκαν πρώτοι τίποτα Skynyrd δηλαδή
1 Like
Λοιπόν φτάνοντας στα τέλη των 70ς και κάνοντας μια μικρή ψακτική για το 1979, αρχίζω σιγά σιγά να συνειδητοποιώ πόσο δύσκολη θα είναι η συνέχεια, καθώς αν στα early-mid 70s έβγαζα πχ 50-60-70 δίσκους ανά χρονιά που θα είχαν εύκολα μια θέση στο top 5 μου ανά πάσα στιγμή, εδώ η φάση αρχίζει να ξεφεύγει. Τουλάχιστον 100 δίσκους έχω σημειώσει, όχι όλους για 5άδα ή 10άδα αλλά και πάλι, ο όγκος είναι τεράστιος και δεν είμαι σίγουρος αν αξίζει να τους αναφέρω όλους, έστω και σε spoiler, όσο προχωράνε τα χρόνια… οπότε θα προσπαθήσω να βγάλω μια 5άδα με μερικά honorable mentions -ή και κανένα- γιατί πραγματικά, πχ το 1979 μου έχει φανεί ήδη αρκούντως χαοτικό…
Οπότε πάμε μια 5άδα για αρχή:
Θάνος Μικρούτσικος - Σταυρός του Νότου
Πιο είναι τώρα το θέμα με τον Σταυρό του Νότου: οκ είναι ένας δίσκος με διαχρονική αξία, μουσική, πολιτισμική, πέστο όπως θες, μπορούν να γραφτούν πάρα πολλά, τόσο για τους στίχους του Καββαδία, τις ενορχηστρώσεις του Μικρούτσικου, τις ερμηνείες των τραγουδιστών κτλ κτλ.
Οι στίχοι του Καββαδία μιλάνε για πάρα πολλά πράγματα και ξεπερνώντας κανείς το επιφανειακό κομμάτι -την αποκωδικοποίηση της δύσκολης γλώσσας που χρησιμοποιούσε ή των πολλών όρων που δεν συναντάει κανείς εύκολα στη καθομιλουμένη- μπορεί να ανακαλύψει, όχι ίσως ιδέες per ce, αλλά ένα γενικότερο μεγάλο αίσθημα που προάγει έννοιες όπως την ελευθερία και τη ζωή εκτός συμβάσεων -“χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία”- μαζί με την ανατροπή ως γενικότερη στάση ζωής.
Σε αυτά -και άλλα τόσα, που δεν νομίζω ότι έχει σημασία να αρχίσω να αναλύω στίχο-στίχο γιατί είμαστε σε άλλο topic και ίσως δεν είναι καν και τόσο ενδιαφέρον- έρχεται να προστεθεί αυτόματα και μια φοβερή δεύτερη ανάγνωση των ποιημάτων του, αυτή που προσφέρει η μελοποίηση από τον Μικρούτσικο, η οποία εξυψώνει τα κύρια στοιχεία της ποίησης του Καββαδία -φωτίζοντας με τον τρόπο της κάποιες κρυφές γωνιές τους.
Νέες ιδέες, σκέψεις και αισθήματα ξεπηδάνε εδώ και εκεί και θα ήταν πιθανότατα κρίμα αν δεν υπήρχαν οι μελωδίες, να συστήσουν στο κοινό του Έλληνα ποιητή πράγματα τα οποία σε πρώτη ανάγνωση ίσως του διαφύγουν.
Σε όλα αυτά όμως, το πιο βασικό για εμένα ήταν η προσθήκη αυτής της ταξιδιάρικης αύρας που φέρνει η μουσική στους στίχους -κάτι που υπήρχε ούτως ή άλλως έντονα, απλά νομίζω με την μουσική απογειώθηκε και κατάφερε όσο λίγα album να σε στείλει νοητά σε άλλα μέρη και εποχές, που μπορεί να μην είχες δει ποτέ ούτε καν σε φωτογραφίες ή την τηλεόραση. Επιφανειακό θα πει κανείς λιγάκι συναίσθημα ή τεσπά όχι τόσο “δίκαιο” απέναντι στο πολύ παραπάνω που είναι το έργο αυτό, αλλά αν μη τι άλλο είναι κάτι που πηγάζει πολύ αυθόρμητα και έντονα από τον δίσκο, όπως και να αποφασίσει να τον εξετάσει κανείς!
Τεσπά, επειδή όπως είπα στην αρχή, μπορούν πολλά να γραφτούν και να ερμηνευτούν από τους στίχους και την μελοποίηση των ποιημάτων του Καββαδία και εν τέλει για τον Σταυρό του Νότου ως έργο συνολικά, θα σταθώ στην προσωπική μου εμπειρία με τον δίσκο -καθώς πολλά πράγματα θαυμάζω με το φτωχό μου μυαλό, αλλά επειδή η φτώχια του δεν μπορεί τις περισσότερες φορές να αντιληφθεί την μεγαλοφυία τους στον σωστό βαθμό, συνήθως μένω μέχρι εκεί.
Λοιπόν, καλώς κακώς, δεν ξέρω, ανήκω σε μια γενιά που νομίζω τέτοια έργα τα βίωσε σε μεγάλο και πολύ έντονο βαθμό από μικρή ηλικία, τόσο στον κλειστό κοινωνικό του περίγυρο όσο και στον γενικότερο. Από σχολικές γιορτές -διάολε, έχω actually τραγουδήσει την “Θεσσαλονίκη” στο δημοτικό μπροστά σε ένα σκασμό κόσμο σε μια γιορτή για έναν δάσκαλό μας που έπαιρνε σύνταξη και… ήταν από τη Θεσσαλονίκη 
)- μέχρι μαζώξεις όπου οι γονείς μου με φίλους τους και κιθάρες, έπαιζαν μέχρι αργά το βράδυ στο μπαλκόνι την “Αρμίδα”. Έχω πολλούς δίσκους που με κάποιο τρόπο αποτέλεσαν ένα άτυπο soundtrack της ζωής μου ανά τα έτη και σίγουρα ο Σταυρός του Νότου είναι ένας από αυτούς -και μάλιστα από τους πολύ πιο σημαντικούς.
Από στίχους εδώ και εκεί, μέχρι μερικά δευτερόλεπτα μουσικής, σε κάθε μα κάθε σημείο του δίσκου νιώθω ότι κρύβεται μια ανάμνηση και ένα προσωπικό βίωμα. Όλες τις φορές όμως, παντελώς άσχετο με το “πραγματικό” νόημα της μουσικής ή των στίχων, κάτι που για εμένα προσωπικά αυτό δίνει στο album ένα χαρακτήρα μεγαλύτερο, τον κάνει περισσότερο καθολικό από όσο πιστεύω ότι είναι. Και αυτό είναι μια νίκη που πραγματικά το πιστεύω, μετατρέπει ένα album σε ζωντανό οργανισμό που δεν σε καθοδηγεί απλά σε μια κατεύθυνση, αλλά συν-διαμορφώνει την συνείδησή σου -και πάει ακόμα βαθύτερα σε 2ο χρόνο.
Την “Αρμίδα” πχ την θυμάμαι ολόκληρη, γιατί ο φίλος μου ο Μίμης το τραγουδούσε διαρκώς -σε σημείο εκνευρισμού δηλαδή -μετά τις πανελλήνιες του 2002 που πήγαμε όλη η παρέα Χανιά για να βγάλουμε όλη την ένταση των εξετάσεων -κάτι που έγινε σαν theme song του ιδίου εκείνο εσαεί.
Το “ξέχασες εκείνο το σκοπό που λέγαν οι Χιλιάνοι”, μου έχει μείνει (το γιατί, δεν το ξέρω) από τότε που το τραγουδούσαν συχνά οι γονείς με την παρέα, σε μια παραλία της Ιεράπετρας που κάναμε 3-4 οικογένειες διακοπές κάθε καλοκαίρι όλοι μαζί, σχεδόν 15 χρόνια. Από αυτή τη παρέα, ένα από τα παιδιά -και πολύ αγαπημένος μου φίλος- αποφάσισε να μας αφήσει στα 26 του, κάτι που νομίζω θα με τρώει για όλη μου τη ζωή και πάντα όταν θα βρεθώ με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας αυτής -40άρηδες σχεδόν όλοι σήμερα- έστω και τυχαία στο δρόμο, θα δω το “γιατί” στα μάτια τους -και αυτοί το ίδιο στα δικά μου. Αυτός λοιπόν ο στίχος, μπήκε κάπως στο ασυνείδητό μου και δεν έφυγε ποτέ, πάντα να μου “κλωτσάει” την εικόνα του Γιάννη που παρέμεινε 26 για πάντα. Δεν βγάζει καν λογική, δεν υπάρχει καν συνάφεια της “αντικειμενικής” ανάγνωσης στίχων με πραγματικότητα, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αλλά αυτό είναι και το θέμα με την Τέχνη γενικότερα, μπορεί να γίνει το απόλυτο roarshack test για τον δέκτη και να ερμηνευτεί με τρόπους που πηγάζουν από το αγνό ένστικτο ή το ασυνείδητο.
Και δεν μιλάω παραπάνω μόνο για αναμνήσεις κτλ, ότι απλά έχω συνδέσει κάθε στροφή του album με προσωπικά βιώματα και σκέψεις του παρελθόντος. Η αξία του είναι διαχρονική και ξεπερνάει την στενή προηγούμενη φόρμα. Πριν ένα χρόνο η κυρά μου έπρεπε να μείνει Σαλονίκη για 8 μήνες λόγω δουλειάς, οπότε περάσαμε ένα 8μηνο με πάνω-κάτω και πολύ viber. Όταν τη μετακόμισα και ξεκίνησα να φεύγω, δίνοντας ραντεβού πάλι σε ένα μήνα, καθώς έβγαινα από την πόλη το απόγευμα -θα έμενα Λάρισα σε ένα φίλο οπότε την έκανα σούρουπο για εκεί- έσκασε στο radio του αμαξιού το “Θεσσαλονίκη” και στο σημείο που λέει το “Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη, πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ’ αγαπώ” δεν θυμάμαι να έχω νιώσει πιο σκατά τα τελευταία πόσα χρόνια -κυριολεκτικά έκανα άκρη στο δρόμο και βγήκα από το αμάξι για να ηρεμήσω για κανένα μισάωρο. Δεν καταλαβαίνει σήμερα γιατί κάθε φορά που θα τύχει να ακούσουμε το εν λόγω τραγούδι και φτάσουμε στον συγκεκριμένο στίχο μπορεί να συγκινηθώ, αλλά και πάλι δεν έχει κανένα νόημα να της το εξηγήσω.
Τεσπά, για να μην αρχίσω τις κριντζιές με τα προσωπικά και μου πει κανείς "ρε μλκ lupin, φτιάξε ένα blog και ξεφορτώσου μας ", για αυτόν τον δίσκο θέλω να πω πάνω κάτω, ότι όταν τα φώτα σβήνουν και η αυλαία δείχνει να πέφτει, είναι από αυτά τα πράγματα που αυτομάτως νιώθω δικά μου, προέκταση πιθανότατα του εαυτού μου και σε ένα βαθμό, κάτι σαν οριστή της κοσμό-αντίληψής μου .
Δεν νομίζω ότι το έχω πιάσει 100% όλα αυτά τα χρόνια, όμως μιλάει κατευθείαν στο σωστό spot μέσα μου. Και νομίζω ότι όλοι έχουμε τέτοιους δίσκους, που δεν είναι ακριβώς αυτοί που εκφράζουν εμάς ή την κοσμοθεωρία μας, αλλά κάπως με ένα τρόπο “ντύνουν” τη πραγματικότητα γύρω μας, αφορούν εμάς στο μεδούλι της ψυχής μας -και δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.
Περιττό να αναφέρω το καθαρά τεχνικό κομμάτι -ερμηνείες, ενορχηστρώσεις, ροή κτλ- που είναι υπεράνω κάθε κριτικής, δεν αγγίζει αλλά αγκαλιάζει το τέλειο.
Τεσπά αυτά, Σταυρός του Νότου λοιπόν, δεν κατάλαβε ποτέ κανένας από τους συμμαθητές μου -πλην 3-4ων που ήμαστε κολλητοί μέχρι σήμερα και μου λείπουν διαολεμένα γιατί μας χωρίζει μια γαμημένη θάλασσα πια-, γιατί το 2000 στην πολυήμερη Αθήνα, όταν ο Παπακωνσταντίνου τραγουδούσε το Federico Garcia Lorca και ο Μικρούτσικος έπαιζε το πιάνο του στη Σφεντόνα που μας πήγαν για βραδινή έξοδο, εγώ είχα πλαντάξει στο κλάμα και είχα χάσει σχεδόν κάθε επαφή με το περιβάλλον.
Ίσως, αν ποτέ καταφέρω να κάνω ένα τοπ10 αγαπημένων μου δίσκων όλων των εποχών, να το έχω μέσα και σε περίοπτη μάλιστα θέση.
Πιο σύντομα τα παρακάτω, μιας το γάμησα παραπάνω με τα ναυτικά
Joy Division - Unknown Pleassures
Mάλλον το άλλο album που αξίζει μακρινάρι όπως το παραπάνω, αλλά θα κρατηθώ για να μην γίνω ακόμα περισσότερο γραφικός . Ας πούμε ότι είναι το σημείο 0 της μουσικής μου ταυτότητας, όπως την όρισα με τα χρόνια. Ένα αριστούργημα που υπερβαίνει χώρο και χρόνο, δεν θα μπορούσα κυριολεκτικά να φανταστώ ένα κόσμο που δεν υπήρξε ποτέ αυτός ο δίσκος.
Clash - London Calling
Τι να πω τώρα για το London Calling… είναι…χμ… το London Calling, απλά
Eloy - Silent Cries and Mighty Echoes
Δεν είναι καν το καλύτερο της μπάντας, ούτε στα 3 καλύτερα θα πω εγώ προσωπικά (Power and Passion, Dawn, Ocean). Δεν είναι καν η εποχή τους να λάμψουν -αυτή λίγο έχει αρχίσει να φθίνει. Όμως το “The Apocalypse” είναι μάλλον ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών, ο ορισμός του space φουτουριστικού ψυχεδελικού roller-coaster, αιώνιο soundtrack στα μισά+ pnp space rpgs που έχω παίξει ή όποτε θέλω να σχεδιάσω/γράψω κάτι sci-fi φύσεως.
Summary
ρούφεν space χάσιμο
Eloy - The Apocalypse - YouTube
Supertramp - Breakfast in America
Tελειότητα, το ακούω τώρα που γράφω ξανά, τίποτα παραπάνω από μια absolute textbook μίξη - pop - κλασσικού και ραδιοφωνικού, πιο art-sy ροκ δίσκου που μπορώ να σκεφτώ, μετά το Year of the Cat. Τελειότητα.
εξώφυλλο χρονιάς, τον Φασιανό δεν τον κέρδισαν άλλοι και άλλοι αλλά θα το δώσω στο London Calling καθώς αν θες κάτι iconic af, ελάχιστα albums -ή και κανένα- μπορώ να φανταστώ πάνω από αυτό…
25 Likes
Τότε κυκλοφόρησε κι αυτό; Αυτό μου αρέσει περισσότερο και από AC/DC, ν’ αντικατασταθεί, παρακαλώ. Αν καταμετρηθούν και τα 6 καλύτερα 
2 Likes
Αν και επρεπε 3 χρονιες.
1 Like
Δεν ειναι πολλα αυτα που γραφεις για το μεγαλείο του Καββαδία, ειναι λιγα… θελουμε κ αλλα 
3 Likes
1) Τom Petty & the Heartbreakers - Damn the Torpedoes
Είναι η πρώτη φορά που είχα τόσο μεγάλο πρόβλημα για να διαλέξω ανάμεσα σε 2 πολύ αγαπημένα άλμπουμ για το νούμερο 1. Δεν ξέρω τι να πω για το Damn the Torpedoes. Αγαπώ κάθε νότα, κάθε χτύπημα στα ντραμς, κάθε ανάσα του Petty, τα πάντα. Όλα είναι στην εντέλεια. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη αλλά δεν κρύβει την δύναμη των Heartbreakers, απλά αναδεικνύει την ποιότητά τους. Οι δε ενορχηστρώσεις είναι πανέξυπνες. Αλλά η ουσία βρισκεται στα τραγούδια. Το καλύτερο δηλαδή σετ τραγουδιών που έγραψαν ποτέ (μάλλον), τουλάχιστον σε αυτή την πρώτη τους φάση. Γενικά τα καλύτερα τραγούδια τους συνήθως ήταν τα hits. Έτσι κι αλλιώς η συνταγή σπάνια άλλαζε, απλά κάποια τραγούδια ξεχώριζαν. Ε, εδώ δεν υπάρχει καμία αυξομείωση στην ποιότητα. Είτε βάλεις τα θεϊκά Refugee, Here Comes My Girl, Don’t’ Do Me Like That, είτε το Century City και το εγκληματικά υποτιμημένο Louisiana Rain, έρχεσαι αντιμέτωπος με την απίστευτη έμπνευση της μπάντας. Όλα τα τραγούδια μοιάζουν με hits. Όλα με αγγίζουν και με γεμίζουν όρεξη και αισιοδοξία, ακόμα και οι πιο μελαγχολικές του στιγμές. 100 στα 10 από μένα.
2) AC/DC - Highway to Hell
To Highway είναι ένα από τα 10-20 αγαπημένα μου άλμπουμ έβερ. Για χρόνια έπαιζε μόνο του για καλύτερο του '79. Σχεδόν νιώθω πως το προδίδω με την 2η θέση. Όταν έπρεπε να διαβάζω για τις πανελλαδικές, εγώ έλιωνα το Highway to Hell από αντιγραμμένη κασέτα. Ήδη είχα ακούσει το live και το Back in Black. Αλλά αυτό ήταν καλύτερο. Έχει κάπως γλυκό ήχο, “εμπορικό” σχεδόν, αλλά τα κομμάτια είναι όλα απίστευτα, ακόμα και αυτό το αδικημένο, Love Hungry Man. Και γενικά όλα τα deep tracks είναι φοβερά. Για αρχή, ποιος βγάζει ολόκληρο Touch Τoo Much και δεν το στηρίζει στις εμφανίσεις του, καθιερώνοντάς το ως staple? Θα ήταν ΤΟ classic. Αυτό το υπερ-heavy Walk All Over you πάλι? Δεν υπάρχει φορά να το ακούσω και να μην εκστασιαστώ στο κόψιμο που κάνει στη διάρκεια του solo, όταν ξαναπιάνει το tempo η μπάντα είναι από τις πιο μανιασμένες, ηλεκτρισμένες στιγμές τους. Shot Down In Flames, Beating Around the Bush, If You Want Blood, το bluesy Night Prowler. Αριστούργημα.
3) ZZ Top - Degüello
Αυτό το άλμπουμ είναι διαχρονικά το αγαπημένο μου από ZZ Top.
Αν και έχει μια πεντακάθαρη παραγωγή, το νιώθεις πως η μπάντα ζει και αναπνέει για τα βρώμικα blues. Kομματάρες όλα. I’m Bad, I’m Nationwide, A Fool for Your Stockings, Cheap Sunglasses, I Thank You. Aκόμα και το υπερμελωδικό Esther Be the One ή το χαβαλεδιάρικο Manic Mechanic σπέρνουν. Kαι ο Gibbons αποδεικνύει πως δεν χρειάζονται άπειρες νότες για να είσαι guitar hero (τι τόνος!)…
Η πιο cool μπάντα του σύμπαντος.
4) Neil Young - Rust Never Sleeps
Από τους πιο σταθερούς καλλιτέχνες ποιοτικά (με ένα διάλειμμα στα 80s). Αυτό το άλμπουμ έπαιζε συνέχεια τις 2-3 χρονιές του λυκείου. Με ταξιδεύει πίσω στην Πάτρα όσο λίγα πράγματα. Περιέχει το καλύτερο τραγούδι του για μένα, το απίστευτο Thrasher. H φυσαρμόνικά του με τσακίζει. Θα μπορούσε να έχει μόνο αυτό και θα ήταν πάλι δεκάρι. Έχει πολλά περισσότερα.
5) Blackfoot - Strikes
Απίθανος δίσκος. Κι αυτοί στο top-6 του southern rock για μένα. Ήδη είχαν δύο πολύ καλά άλμπουμ στο ενεργητικό τους (ειδικά το ντεμπούτο σκοτώνει) αλλά εδώ ανεβαίνουν επίπεδο. Μακράν η πιο heavy μπάντα της southern rock σκηνής εκείνα τα χρόνια. Δεν χρειάζεται να σε εξιτάρουν τα βλάχικα για να την απολαύσεις. Εδώ σημασία έχουν τα riffs. Και το attitude. Και τα hooks. Όταν γίνονται πιο μελωδικοί γίνονται εθιστικοί. Οι διασκευές τους (σε Spirit και Free) ακούγονται σαν ορίτζιναλ, τόσο καλή δουλειά έχουν κάνει. Και τα καλύτερα έπονται.
6) Τhe Clash - London Calling
Πάλεψε πολύ ο σαουδερνάς hopeto με τον all around hopeto μέσα μου. Σήμερα νίκησε ο πρώτος αλλά εδώ βρίσκουμε Rock, punk, reggae, rockabilly, pop, παντρεμένα με φοβερή μαεστρία. Το London Calling είναι το τελευταίο άρτιο άλμπουμ τους. Όταν παίζει, τραγουδάω το κάθε τραγούδι, την κάθε μελωδία. Απίστευτα πιασάρικη μουσική, μου φαίνεται pop after all και με μια διευρυμένη έννοια, αλλά χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα. Δυστυχώς αυτή ήρθε λίγα χρόνια μετά…
7) Elvis Costello - Armed Forces
Τεράστιο άλμπουμ. Αν και φαινομενικά ποπ, ήθελε ακούσματα για να ξεδιπλωθεί μέσα μου. Οι ενορχηστρώσεις είναι πλούσιες, σε σημείο που απαιτούν την προσοχή σου. Λιγότερο οργανικό από τα προηγούμενα “punk” άλμπουμς, εδώ κυρίαρχο λόγο έχουν τα πλήκτρα και μια αίσθηση πως υπάρχει χώρος να αναπνεύσουν οι μελωδίες. Από το Accidents Will Happen κατάλαβα πως θα είναι πιο ιντριγκαδόρικο άκουσμα σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ. Είναι αυτές οι αλλαγές τονικότητας που σου σκάνε με τη μία, οι αλλαγές κλειδιού (πώς να το εξηγήσω) που σου κάνουν ξεκάθαρο πως κρύβεται πολλή δουλειά και σκέψη από πίσω. Οι βασικές μελωδίες όμως ανταμοίβουν. Και παρόλο που πήγαινα να χαθώ στις πρώτες ακροάσεις, ερχόταν το Goon Squad με ορμή και ενέργεια κάθε φορά να μου υπενθυμίσει πως όσο κι αν έχει αλλάξει το περίβλημα, η ουσία παραμένει η ίδια.
8) Dire Straits - Communiqué
Μάλλον προτιμώ αυτό το άλμπουμ από το ντεμπούτο αν και η κοινή γνώμη δείχνει να διαφωνεί. Όταν σκέφτομαι την μουσική των Straits, σκέφτομαι μελαγχολική κατά βάση μουσική. Εδώ έχουν περισσότερα “χαρούμενα” τραγούδια, ο δίσκος δίνει μια αίσθηση μεγαλύτερης ποικιλίας, Ειδικά η ακολουθία Angel of Mercy, Lady Writer (χιτάρα), Portobello Belle και Communique, δίνει μια διαφορετική ατμόσφαιρα στο άλμπουμ. Τα πιο μελαγχολικά κομμάτια όμως είναι που πάλι σε χτυπάνε πιο δυνατά. Ειδικά τα λιγότερο γνωστά, το News, το Where Do You Think You’re Going (όταν επιταχύνουν με ανατριχιάζουν πάντα), το φοβερό Single-Handed Sailor… Σύντροφοι ζωής.
9) Molly Hatchet - Flirtin’ with Disaster
Οι Hatchet πάντα θεωρούνταν από τις heavy μπάντες της southern σκηνής. Σίγουρα ήταν πιο κοντά στο πνεύμα των Skynyrd, δεν είχαν την τάση για jamming των Allman, Marshall Tucker, Charlie Daniels κτλ. Αρέσκονταν κυρίως σε μικρά, σφιχτά και δυναμικά κομμάτια, με τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά, solos παντού, δυνατά riffs. Η παραγωγή βέβαια στα πρώτα στούντιο άλμπουμ δεν ήταν τόσο heavy, δεν έφταν Blackfoot σε heaviness δλδ, αλλά έδειχναν τη διάθεσή τους για πιο σκληρή μουσική. Στο Flirtin’ τελειοποιούν τη συνταγή του ντεμπούτου και δίνουν ίσως το κλασικότερο άλμπουμ τους, με πολλά από τα τραγούδια να παραμένουν στο σέτλιστ έκτοτε. Σίγουρα από τους απαραίτητους δίσκους της σκηνής.
10) Cheap Trick - Dream Police
Σκεφτόμουν να μην το συμπεριλάμβανα στη λίστα μιας και δεν το θεωρούσα τέλειο. Είναι αυτό το ρημάδι το Gonna Raise Hell γύρω στα 4 λεπτά μεγαλύτερο απ’ όσο θα έπρεπε. Αλλά το έβαλα να ξαναπαίξει και με κέρδισαν τα riffs και πολλά από τα καλύτερα choruses που έγραψαν ποτέ. Οριακά χάνει από το Heaven Tonight σαν το καλύτερο άλμπουμ τους. Απίστευτα πιασάρικο.
Special mention:
Pink Floyd - The Wall
What a load of pretentious crap.
Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω μόνο αυτό. Μετά λέω ας πω 2 πράγματα.
Αν με ρωτούσε κάποιος ποιος δίσκος έχει υπερεκτιμηθεί όσο κανείς στη ροκ μουσική, θα του απαντούσα το The Wall. Γενικά εγώ γουστάρω τα περισσότερα classic albums και καλλιτέχνες. Αυτό το άλμπουμ δεν το συμπάθησα ποτέ. Σαν ταινία μου φαίνεται ενδιαφέρον, θα το ξαναέβλεπα άνετα. Όπως είδα και το σχετικό live show. Σαν άλμπουμ… να το βάλω να ξαναπαίξει? Δεν υπάρχει περίπτωση. Έχει απίστευτα τραγούδια μέσα, φοβερή έμπνευση σε σημεία αλλά γενικά πετούσα το μισό και παραπάνω για πλάκα. Τρελάθηκα όταν είδα το In the Flesh, το Comfortably Numb, το Hey You, το Is There Anybody Out There. Aλλά κάτι Don’t Leave Me Now, The Trial, Young Lust… The Worms. Μηδέν. Tear Down the Wall και άσε να με καταπλακώσει… Μου βγάζει μια τέτοια μεγαλομανία, σε πολλά δεν αντέχω την θεατρική ερμηνεία του Waters και κυρίως συναισθηματικά δε μου προκαλεί ΤΙ ΠΟ ΤΑ σαν έργο. Μεμονωμένα τραγούδια ναι. Δεν ξέρω τι ακούει όλος ο υπόλοιπος κόσμος που δεν ακούω εγώ. Μάλλον θα κάνω λάθος. Πολύ κρίμα που δε θα το μάθω ποτέ. 
21 Likes
Ωραίος!!
Κοίτα, νομίζω ότι πρέπει σε κάποιον να αρέσει αυτού του είδους η θεατρική δομή για να ευχαριστηθεί το The Wall. Δηλαδή να σου αρέσουν τα ιντερλούδια, οι σφήνες από άλλα στυλ μουσικής, οι διάλογοι κλπ. Εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά τα στοιχεία, γι αυτό μου αρέσει και το The Wall.
Επίσης, είναι οι στίχοι ρε συ. Αυτοί είναι που κάνουν διάφορα μέρη να ακούγονται ανατριχιαστικά, μέρη που σε άλλες συνθήκες ίσως να μην ήταν.
Νομίζω στο τέλος, είναι ο βαθμός σύνδεσης του ακροατή με το concept που κάνει την διαφορά. Αν δεν έχεις σύνδεση, τότε το Wall σαν rock δίσκος είναι απλώς καλός.
13 Likes
Να μην παω την συζήτηση μακρυά από το θεμα του τοπικ αλλα να πω τη γνωμη μου για το wall το οποίο το αγαπάω κ το εχω απορροφήσει οσο μπορω κ οσο με…παιρνει.
Νομιζω οτι η ιστορία ειναι λιγο…αστεια κ δε ξερω περα απο σημεία πως μπορεί καποιος “απλος ανθρωπος” να ταυτιστει μαζι της. Δε ξερω μπορει να ρεζιλευτω ή να μην έχω καταλάβει κατι καλα αλλα ο ροκ σταρ με ψυχολογικα προβλήματα με προβληματα ναρκωτικών που τον αφησε η γκομενα του που στο τελος βρισκει την λύση σε…φασιστικο καθεστως. Χμμμμμμ απλοποιηση της ιστορίας; ισως αλλα εμενα προσωπικα αυτη την αίσθηση μου δινει. Κατι θελει να πει λεει κάποια πράγματα αλλα στο συνολο της εεεχχμμμμμ…
Κατα τ άλλα αν επαιζα το παιχνιδι θα το ψηφιζα.
2 Likes
Για μένα πάντως, το The Wall είναι το δισκογραφικό ισοδύναμο κάποιων ιστοριών του Alan Moore όπου όταν τις διαβάζεις 15 χρονών λες «Wow! Τι έγραψε ο άνθρωπος!» και αν επιστρέψεις μετά από κάποια χρόνια και τα ξαναδιαβάσεις, καταλαβαίνεις πως είναι λίγο «κοιτάξτε με γειτόνισσες, ψαράκια τηγανίζω». Purple prose με διαρκής επίδειξη ψευτοεξυπνάδας και twists που μοιάζουν πιο αφελή και από το πιο απλοικά επεισόδια του Twilight Zone.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βέβαια…
Και για τον Moore και για το The Wall.
4 Likes
Νομίζω το μεγάλο ατού του concept του “The wall” είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεσαι, δηλαδή αυτό που αναφέρεις κι εσύ σαν σημεία, μόνο που για 'μένα κάθε άλλο παρά σημεία δεν είναι στην όλη ιστορία.
Είχα την τύχη/ατυχία ν’ ακούσω το “The wall” πρώτα “σκόρπια” (δηλαδή ένα κομμάτι εδώ, ένα εκεί κλπ.), και μετέπειτα “ολοκληρωμένα”. Κι αντιλήφθηκα ότι αυτή η ιστορία που λες με τον rock star κλπ. (που, σωστά αναφέρεις, είναι το κεντρικό concept) ήταν κάτι που γενικά δεν το παίρνεις απαραίτητα χαμπάρι αν δεν ακούσεις συγκεκριμένα κομμάτια, αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι σημαντικό από τα γενικότερα μηνύματα του album. Σ’ αντίθεση π.χ. με το “Operation: mindcrime”, για να φέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα concept ιστορίας που ξετυλίγεται σαν ένα σενάριο που αν χάσεις κάποιο κεφάλαιο δυσκολεύεσαι ν’ αντιληφθείς την εξέλιξη της πλοκής. Το “The wall”, από την άλλη, θίγει τις διάφορες μικρο-εξουσίες που διαμορφώνονται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις (οικογένεια, ερωτικά, απομόνωση κλπ.) μ’ έναν τρόπο που επιτρέπει στα περισσότερα κομμάτια να σταθούν “αυτόνομα” από στιχουργικής άποψης και παράλληλα να κάνουν πολύ εύκολη τη σύνδεση του ακροατή με τις εμπειρίες του Pink, χωρίς απαραίτητα να πρέπει να ταυτιστούμε, όπως λες, με τη ζωή του rock star (π.χ. όλοι έχουμε νιώσει την υπερπροστατευτική, ασφυκτική αγκαλιά της μάνας, την αυθεντία του δασκάλου, το αίσθημα μοναξιάς όταν γυρίζουμε σπίτι χωρίς να 'χουμε κάποιον να μας περιμένει κλπ.). Δηλαδή εγώ, όπως το εκλαμβάνω τόσα χρόνια, όταν ακούω το “The wall” ξεφεύγω εντελώς από την εικόνα του Bob Seger και τον συγκεκριμένο ρόλο του Pink, μπορώ να ταυτιστώ 100% σχεδόν με το σύνολο των θεματικών που θίγει ο Waters και θεωρώ κομμάτια τύπου “Young lust” ή τις σκόρπιες αντιπολεμικές νότες σχεδόν παράταιρες με το πιο εσωτερικό ύφος που έχει επιλεχθεί, δηλαδή ότι εκεί που πάει να “εξειδικευθεί” το concept στο εντελώς ξεχωριστό βίωμα του Pink, εκεί είναι και που “χάνεται” λίγο η όποια ικανότητα σύνδεσης.
6 Likes
Συμφωνω σε ολα που έγραψες. Ναι μεμονωμένα τα κομμάτια εχουν να πουν ολα αυτα που ανέφερες αλλά εγω κρινω το εργο οπως μας το παρουσιασαν οι (ο) καλλιτέχνες δηλαδή ολοκληρωμένο με τις δηλωσεις τους την ταινια που φτιάχτηκε πανω στο αλμπουμ. Ε νομιζω οτι σαν κονσπετ άλμπουμ δεν τα κατάφερε ιδιαιτερα -προσωπικη αποψη ε;-.
Στην τελικη ισως η αξια του αλμπουμ εχει να κάνει οτι μετα από τόσα χρονια υπάρχουμε εμεις που το συζητάμε κ προσπαθουμε να βγάλουμε…ακρη.
Ναι, κοίτα, σαν πλοκή δε θα διαφωνήσω ότι πρόκειται για μία πολύ απλοϊκή ιστορία όπως λέει και ο Αντώνης, χιλιοπαιγμένη μάλιστα σαν ιδέα -βλέπε “The crimson idol” και άλλα που μάλλον τώρα δε μου 'ρχονται στο μυαλό. Δε θεωρώ ότι μιλάμε για ένα concept που σε κερδίζει λόγω κάποιας “αγωνίας” ή “περιέργειας” που σου δημιουργεί για το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία, αλλά ότι το δυνατό του σημείο είναι ο ωμός ρεαλισμός των συναισθημάτων που περιγράφει.
1 Like
Τι γίνεται εδώ, έχετε πάρει φωτιά βλέπω.
5.
LED ZEPPELIN “In Through the Out Door”
Εδώ χωράνε μόνο οπαδικά. Μετά από μια δεκαετία rock’n’roll extravaganza έχει έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού. Οι ίδιοι δεν το ξέρουν συνειδητά αλλά είναι εκεί και αχνοφαίνεται. Αν το προηγούμενο άλμπουμ λεγόταν “Presence” αυτό εδώ υποκρύπτει ένα μεταφυσικό “absence”. Κάποιες καλές στιγμές (“In the Evening”, “Fool in the Rain”), αρκετές αμήχανες, αλλά «αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους». Farewell…
4.
THE CLASH “London Calling”
Οι ειδικότεροι από μένα τα είπαν πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα ποτέ εγώ γι’ αυτό εδώ το ατελείωτο χαρμάνι ήχων, το οποίο δεν χάνει πουθενά σε αιχμηρότητα και βιτριολική σάτιρα.
3.
MOTORHEAD “Overkill”
Μπαίνουν τα τύμπανα, μπαίνει το μπάσο, σκάνε τα riffs, τίποτε δε μένει όρθιο. Και σαν μην έφτανε η δίχως έλεος καταιγίδα βρόμικου, καρακαβλωμένου ροκενρόλ, πετάνε και ένα “Metropolis” για να χέσουν στα μούτρα όλων των δυστοπικών σεναρίων.
2.
JOY DIVISION “Unknown Pleasures”
Λίγοι δίσκοι αποπνέουν τόση αγωνία, τόσο βουβό εσωτερικό πόνο και διαταραχή όσο το ντεμπούτο των JD. Μπορεί , κυριότερα λόγω παραγωγής/ενορχήστρωσης, να κατατάσσεται από πολλούς στα πρωτο-gothic albums, αλλά δεν είναι τέτοιο. Αντίθετα είναι μοναδικό γιατί παίρνει την πρώτη ύλη του, το πάνκ, μια μουσική έκφραση φύσει εξωστρεφή (ηχητικά και ως μήνυμα) και την αντιστρέφει πλήρως, μια κανονική ενδοσκόπηση. As above, so below όπως λένε κάποιοι…
1.
PINK FLOYD “The Wall”
Για να συνεισφέρω λίγο στην περί “Wall” συζήτηση, να πω ότι αντιλαμβάνομαι τους ενδοιασμούς πολλών τύπου «μα, δεν έχει πάνω από 2-3 ολοκληρωμένα κομμάτια», «μα, το concept δεν είναι δα και κάτι ιδιαίτερο». Κι εγώ προσωπικά που μπορεί να το έχω ακούσει και τετραψήφιο αριθμό φορών λέω ότι μεμονωμένα πράγματι τα περισσότερα κομμάτια δεν μπορεί να πει κάποιος ότι στέκουν στο πάνθεον. Οπότε γιατί τέτοιο hype, γιατί τέτοια απήχηση; Γιατί, λέω εγώ, είχε κάτι να δώσει στο καθένα (στην πλειοψηφία τέλος πάντων), είτε ήταν οι catchy μελωδίες του “Hey You”, είτε η ξεκάθαρα εφηβική «επανασταστικότητα» του “Another Brick, pt II.”, είτε η επί μέρους καταγραφή σχέσεων (μικρο)εξουσίας όπως αναφέρει ο Leper.
Σε μένα πάντως αυτό που έδωσε ήταν το αίσθημα «απώλειας» που υπήρχε στο “Wish…” και το οποίο εδώ αποτυπώνεται πολύ πιο ωμά, όπως για παράδειγμα με τους στίχους του “Outside the Wall”:
And when they’ve given you their all
Some stagger and fall after all it’s not easy
Banging your heart against some mad buggers wall
Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι που χάσαμε στην πορεία, είτε γιατί εμείς τους αποκόψαμε, είτε γιατί αυτοί εξαφανίστηκαν μέσα στα τείχη τους.
Το “The Wall” έγινε επιτυχία ακριβώς γιατί στον χώρο του (εννοώ ότι οι PF δεν έγιναν πάνκηδες ξαφνικά), πέταξε όλον τον στόμφο και απλώς διηγήθηκε μια straightforward ιστορία με μια εξίσου απλή, συναισθηματική μουσική επένδυση.
Ειδικές Καταστάσεις
-
Μπορεί το “Transmission” να μη χωρούσε (και δικαιολογημένα από άποψη αισθητικής) στο “Unknown…”, αλλά παραμένει το 2ο αγαπημένο μου JD κομμάτι, μια τρίλεπτη φρενίτιδα με υπέρτατο μπάσο κι έναν Curtis, σαν να βλέπω τον early days Μπαρτζώκα σε performer.
-
H συλλογή “Singles Going Steady” των BUZZCOCKS αν ήταν κανονικό άλμπουμ, θα ήταν στην πεντάδα μου.
-
Στα του ’78, μιλώντας περί “Scream”, προλόγισα την έλευση των νυχτερίδων.
Η ώρα πλέον έχει έρθει (ψήφος εξωφύλλου από δώ μέχρι τα Καρπάθια):
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead
Undead…
15 Likes
Δεν είσαι μόνος (στην άποψη περί The Wall αναφέρομαι).
Κι ίσως αυτό το The Wall να ήταν καλύτερο 
2 Likes
Δε διαφωνώ. Οι Floyd του Wall είναι οι λιγότερο αγαπημένοι μου και η μεγαλομανία ξεχειλίζει. Ο δίσκος όμως έχει κορυφές ανεπανάληπτες. Ταυτόχρονα, η θεματική της αποξένωσης και τα σχόλια πάνω σε αυτή, είναι καίρια και σε σημεία, σε κόβουν κομμάτια.
4 Likes
Η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ασχέτως συμφωνίας ή διαφωνίας με επιμέρους σχόλια ή και ολόκληρες τοποθετήσεις.
Τελικά αυτό υπερβαίνει τις επιμέρους θέσεις (διαλεκτική rules).
Προσωπικά θεωρώ το Animals την κρίση μεγαλομανίας του αγαπητού Roger.
Anyway. Και το Animals όμως το προτιμώ από το self-indulgence του Atom Heart Mother πχ.
The Wall αγάπη, θα επανέλθω στην δική μου λίστα , μόλις φύγει αυτή η δύσκολη μέρα/νύχτα (ζωή?).
Είμαι βέβαια και λάτρης του The Final Cut, οπότε… : )
Αντιλαμβάνομαι πάντως κάθε εύστοχη επισήμανση για το στιχουργικό ένθεν και ένθεν.
Σε κάθε περίπτωση, το “ενιαίο surround” του δίσκου ανήκει στον αρχιμάστορα Ezrin.
Fluent, smooth and oh-my-god.
Ήταν ο ηχητικός σκηνοθέτης πριν τον Alan Parker.
3 Likes