βδομιντανια 
12 Likes
Γαμώτο, έπρεπε να έχω πει κι αυτό στο ποστ μου.
7 Likes
Εντωμεταξυ γελαω νευρικα με την ιδεα οτι το The Wall ειναι παιδιαστικο και δε νοειται να μην το βρισκουμε γελοιο αν ειμαστε ενηλικες που ζουμε στο 2023, αλλα ταυτοχρονα να ψηφιζεται μια χαζομαρουλα με εναν ιπποτη πανω σε ενα αλογο ως το καλυτερο εξωφυλλο. Keep on keeping on 
2 Likes
Θα το βαλουμε αυτο το εξωφυλλο, αλλα 20 χρονια αργοτερα 
Τελικα ψηφισα τα εξης, με αυτην την σειρα:
1. Pink Floyd - The Wall
Το μηνυμα πολυ απλο, και ταυτοχρονα παντα επικαιρο και διαχρονικο. Δεν ηξεραν οι Pink Floyd να φτιαξουν ταινια και δισκο με κρυμμενα νοηματα για να μην φαινεται παιδιαστικο σε 40χρονους που τραγουδανε ιδρωμενοι και μισο-μεθυσμενοι αγκαλια σε μεταλλομπαρακια το Battle Hymn των Manowar καθως δακρυζουν απο συγκινηση.
2. Scorpions - Lovedrive
Και μονο τα Holiday και Always Somewhere να ειχε, θα επαιρνε 10/10 ως δισκος. Κριμα που βγηκε την ιδια χρονια με δισκο των Pink Floyd. Στην ερωτηση Is There Anybody There? η απαντηση ειναι Is There Anybody Out There?
3. ABBA - Voulez Vous
The Kings and Queens of Disco.
4. Michael Jackson - Off The Wall
The King of Pop.
Καλυτερο εξωφυλλο:
To 1967 η 24χρονη Jocelyn Bell Burnell απο την Βορεια Ιρλανδια, φοιτητρια διδακτορικου στν Οξφορδη, ανακαλυψε το πρωτο pulsar στην ιστορια, δηλαδη εναν περιστρεφομενο αστερα νετρονιων. Η ανακαλυψη της βασιστηκε στην μετρηση που απεικονιζεται στο εξωφυλλο του ντεμπουτου των Joy Division, η οποια δειχνει τους παλμους που προσεξε και κατεγραψε η Τζοσλιν στον παλμογραφο της, προερχομενους απο τον αστερα νετρονιων με το ονομα CP1919. Η συχνοτητα του σηματος ηταν ενας παλμος ανα 1.337 δευτερολεπτα.
You’re welcome για το πολυ συντομο μαθημα Αστροφυσικης. Και τωρα λιγη Κοινωνιολογια. Η ανακαλυψη της Τζοσλιν Μπελ κερδισε το βραβειο Νομπελ, το οποιο ομως πηγε φυσικα στον καθηγητη της Anthony Hewitt και στον Martin Ryle, δυο ομολογουμενως πρωτοπορους στον τομεα της Αστροφυσικης, αλλα η αδικια παραμενει εκκωφαντικα αηδιαστικη, καθως ολοι γνωριζουμε τους λογους για τους οποιους το ονομα της Τζοσλιν Μπελ δεν συμπεριεληφθη στους βραβευμενους, και δεν ειναι μονο το γεγονος οτι ειναι γυναικα (hint: η Τζοσλιν Μπελ δε θα ειχε βραβευθει ουτε αν ηταν αντρας doctoral student). Οπως και να χει, ευτυχως η Ιστορια κατεγραψε το ονομα της, και την θυμομαστε ως τον πρωτο ανθρωπο που ανακαλυψε Neutron Stars.
13 Likes
1979
Αρχίσει το φαινόμενο multiple list disorder officially (one year earlier than planned).
So.
Leather
- Scorpions - Lovedrive
Φευγιό του Roth. Και η απάντηση τιτάνια. Το ψυχεδελικό, αυστηρό παρελθόν δίνει θέση σε ένα ανελέητο βεντούζωμα hard/heavy μεγαλείων, ενώ η μελαγχολία παραμένει πηγή έμπνευσης (Holiday, Is there anybody out there). Αριστούργημα μεγατόνων. - Pink Floyd - The Wall
Μονταζιέρα που παράγει ένα smooth/fluent concept που και αν δεν ήταν, και πάλι βρίθει ύμνων. Άλλοι θα συμφωνούν, άλλοι θα διαφωνούν, κανείς δεν το προσπέρασε όμως χωρίς πολλαπλά ακούσματα. Και οι πολλαπλές ερμηνείες στο τέλος τέλος είναι for personal consumption, ενώ οι σολάρες του Gilmour και τα υπαρξιακά του Waters είναι for universal/timeless absorption. - Motorhead - Overkill
Λέμουρας δηλώνει παρών και ανοίγει δρόμους (και κώλους) θεμελιώνοντας τον ήχο που ένα χρόνο μετά θα πέρναγε τους Motorhead στην ιστορία. Don’t be fooled - this is not a stepping stone, but a milestone. Τσιμούχα σε γυαλόχαρτο. - ACDC - Highway to Hell
Το κύκνειο άσμα του Bon, κομματάρες party hard με αρκετά πονηρό στίχο σε δεύτερη ανάγνωση, αν οι μπύρες ποτέ το επέτρεψαν (που να προλάβουμε). Μεθυσμένο και μεθυστικό. - KISS - Dynasty
Ένοχη απόλαυση, Charisma και Sure know something μαζί με πιο ήπιες στιγμές στον ίσκιο που ρίχνει βαρύ και τσαχπινό-slutty το απόλυτο disco-rock έπος I was made for loving you. Ναι ναι δεν σας αρέσει ε.
Lipstick
- The Cure - Three Imaginary Boys
Η αρχή του Φαινομένου. Sparse, σχεδόν ambient, less is more as an art-form, εξώφυλλο δίχως τίτλους με 3 οικιακά αντικείμενα/σκεύη. “Anti-image” it was said at the time. Δίπλα στις κομματάρες Object, Fire in Cairo, Accuracy, Another day, 10:15 και το ομότιτλο, έχουμε και κάποια lesser tracks που για άγνωστο λόγο ο αρχιβλαξ Chris Parry προτίμησε από έπη που έμειναν εκτός. Still, a magnificent launch. - Joy Division - Unknown pleasures
Η αρχή του Φαινομένου #2. Martin Hannett the hidden (?) ace in the hole. Ο μουρλο ιδιοφυής φτιάχνει μόνος του έναν ήχο και ένα κίνημα, παίρνοντας έναν ζαβό ποιητή με επιληψία και πολλά θέματα, και 3 παλαβοκουλοαλλόκοτους με διάθεση για “κάτι άλλο” και πολλά θέματα. Απροσπέλαστο εξώφυλλο, mood, sonic aura, στιχουργικό ενδοσκόπιο. - Siouxsie and the Banshees - Join hands
το δύσκολο 2ο άλμπουμ. Στη σκιά του πιο “rough” Scream και του πιο “λαϊκης αποδοχής” τρίτου άλμπουμ που ακολούθησε, αυτός ο βαρύς και μουντός δίσκος έγινε η αιτία για την παρολίγον διάλυση του γκρουπ, με τον Robert να τους σώζει για πρώτη φορά. Playground Twist , Poppy Day, Placebo Effect, κόμματοι και σκοτάδια. - The Clash - London calling
Τι να πεις. Τα είπαν κ άλλοι πάνω. Μπλεντερ από ιδέες στο χωνευτήρι του τεταρτοδιεθνισμού της εποχής. Sounds risky, but it worked - and oh how many asses it has kicked, ever since. Ποιος είπε οτι το πανκ δεν είναι πολυσχιδές. - The Pop Group - Y
Στη σκιά των famous punk rockers, στη σκιά των post-punk icons, στη σκιά γενικώς. Και όμως , για μία εποχή, το προ-μετα-πισω-πανω-πανκ-ο-ροκο-κατι των Pop Group, συγκίνησε και εξόργισε. Και τροφοδότησε. Τώρα πια που έκλεισε η υπόγα, ίσως να είμαστε καμιά δεκαριά νοματαίοι που θα παραμιλάμε για μία “γνωριμία” που συνέβη κάποτε, στην μεθυσμένη καταδίκη του παρασιτικού capitalism. “We all have a price”.
VOTING LIST (combo)
- The Cure - Three imaginary boys
- Scorpions - Lovedrive
- Pink Floyd - The Wall
- Joy Division - Unknown pleasures
- Motorhead - Overkill
19 Likes
Από το 1979 θυμάμαι χαρακτηριστικά την χριστουγεννιάτικη γιορτή που κάναμε στα νήπια όπου δύο παιδάκια παρίσταναν τον νέο και τον παλιό χρόνο. Το ένα κρατούσε μια μικρή επιγραφή που έλεγε “1979”, και το άλλο μία με το “1980”!
Οι παρακάτω εντυπώσεις από τα album εκείνης της χρονιάς είναι μεταγενέστερες!
1. Pink Floyd – The Wall
Πολλή συζήτηση βλέπω ότι σήκωσε το The Wall! Eγώ θα περιοριστώ να καταθέσω εδώ ότι, όσο κι αν αποτελεί εν πολλοίς solo δημιουργία του Waters συνοδεία των υπολοίπων (ειδικά στην περίπτωση του Wright, και τυπικά) όσο κι αν δεν συγκαταλέγεται ούτε για μένα στους 3 ή 4 (ή 5!) καλύτερους των Pink Floyd, η απήχηση που είχε και έχει, το πόσο πολύ άγγιξε τόσους πολλούς, το μυθικό status που απέκτησε και διατηρεί και θα συνεχίσει να διατηρεί απ’ ότι φαίνεται, όλα φωνάζουν “δίσκος της χρονιάς”!
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα του αρνηθεί την πρωτιά.
2. Θάνος Μικρούτσικος - Ο Σταυρός του Νότου
Ο φίλος @Lupin τα είπε όλα (και ακόμη περισσότερα) και τα είπε άριστα. Πρόκειται για έναν από αυτούς τους δίσκους που, όποιος υπήρχε/μεγάλωνε τότε, τον είχε ακούσει αποσπασματικά από δω και από κει, προτού τον ακούσει ολοκληρωμένα αφού η βαθιά εντυπωμένη ελληνικότητα του τον έκανε ταχύτατα, και καθολικά αποδεκτό και ευρύτατα διαδεδομένο! Ένα μουσικό έργο με τόσο τεράστιο συναισθηματικό υπόβαθρο, που μπορεί να ταξιδεύει νοερά στις θάλασσες και έναν εκ γενετής, εξ ορισμού και αμετανόητο στεριανό όπως την αφεντιά μου!
3. Scorpions – Lovedrive
Ο μαέστρος Uli Roth αποτελεί παρελθόν, αλλά οι Scorpions δεν πτοούνται. Ως αντικαταστάτης του επιλέγεται ο Matthias Jabs όμως, παρόλο που συμμετέχει στο Lovedrive, παραμερίζεται για χάρη του Μιχάλη του Schenker που είχε μόλις αποχωρήσει από τους UFO και επέστρεψε προσωρινά έως ότου… ξαναφύγει. Μέχρι να συμβεί αυτό όμως, συμπράττει σε κάποια κομμάτια με τον αδελφό του προσφέροντας απλόχερα στιγμές μαγείας, όπως π.χ. στο Coast to Coast!
Ο Rudy Schenker το έχει πάρει πάνω του συνθετικά και το καινούριο υλικό παρουσιάζει μεγαλύτερη ομοιογένεια, όντας ταυτόχρονα και heavy, και εμπνευσμένο, και φτιαγμένο για μεγάλα ακροατήρια ενώ δεν παραλείπει να κάνει μια βόλτα κι από την… reggae!
Και επειδή οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται, το εξώφυλλο (δημιουργία της Hipgnosis αυτή τη φορά) προκάλεσε ξανά διαμαρτυρίες!
4. Motörhead – Overkill
Επί της ουσίας οι Motörhead με αυτό συστήνονται! Και όταν το κάνουν με εναρκτήριο κομμάτι το ομώνυμο του δίσκου, δεν μένουν και πολλές αμφιβολίες για το τι σκοπούς έχουν αυτοί οι τύποι! Όχι ότι τα υπόλοιπα πάνε πίσω - πάνω από τα μισά κομμάτια που απαρτίζουν το Overkill θεωρούνται, και είναι κλασικά! Ας πούμε επίσης ότι το εν λόγω είναι ένας από τους τρεις δίσκους που βγήκαν υπό το όνομα των Motörhead το 1979 μιας και μετά την επιτυχία και του Bomber, η προηγούμενη εταιρεία τους έβγαλε από το συρτάρι το On Parole για να δαγκώσει λίγη από την “πίτα” των διαφαινόμενων κερδών!
5. AC/DC – Highway to Hell
Πρώτος δίσκος που οι Αυστραλοί αφήνουν την ασφάλεια των σταθερών Harry Vanda και George Young και εμπιστεύονται τα “χρυσά” χέρια του Robert “Mutt” Lange για την παραγωγή, καταγράφουν άλλον έναν θρίαμβο και δείχνουν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Είχαν τέτοια ορμή που θα λεγε κανείς τότε πως ούτε ο θάνατος έμοιαζε ικανός να τους σταματήσει…
Και κάποια honourable mentions γιατί όπως είπαμε, οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται!
Legend – Fröm the Fjörds: Ο ορισμός της obscure μπάντας είναι οι Αμερικανοί Legend που κυκλοφόρησαν έναν μόλις δίσκο σε μόλις 500 αντίτυπα και κατόπιν διαλύθηκαν, χωρίς όμως να περιπέσουν στη λήθη αφού το μοναδικό τους αυτό LP έγινε το “ιερό δισκοπότηρο”, όχι μόνο για τους συλλέκτες, αλλά και για τους ρέκτες του επικού heavy metal .
Το “Fröm the Fjörds” ήταν αναμφισβήτητα μπροστά από την εποχή του μιας και προοιώνιζε ένα είδος που ακόμη τότε δεν υπήρχε, βοηθούσης της Viking θεματολογίας των στίχων (εν έτει 1979 να υπενθυμίσω!), αλλά και του σχετικού artwork δια χειρός… Ιωάννου! Εν συντομία, αν κάποιος αναλογιστεί τις στιγμές όπου τα progressive rock σχήματα “παρεκτρέπονταν” σε κάτι αληθινά επικό και heavy, τότε θα έχει μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα του ύφους των εν λόγω! (cheers στους @Sofa_King και @SvenN που το έβαλαν στις λίστες τους!)
Steve Hackett – Spectral Mornings: Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν – όχι άδικα – ότι το “Spectral Mornings” είναι ο αληθινά πρώτος δίσκος της solo καριέρας του Steve Hackett. Αναμφισβήτητα, είναι ο πρώτος που ηχογραφήθηκε όχι από guest μουσικούς αλλά από μια κανονική μπάντα η οποία συγκροτήθηκε για τις ανάγκες της περιοδείας του προηγουμένου album και παρότι φέρει ευδιάκριτη την υπογραφή και το όραμα του, αυτόνομου και αυτόφωτου πια, δημιουργού του, διαθέτει όλα αυτά που θα έθελγαν και τους fans των Genesis.
Rory Gallagher – Top Priority: Άλλη μια κορυφή για τον αγαπημένο Ιρλανδό, κάτι που στα seventies έμοιαζε σχεδόν νομοτέλεια!
Rainbow – Down to Earth: Σύμφωνοι, ο Blackmore πλέον κυνηγάει ξεκάθαρα την επιτυχία κακείθεν του Ατλαντικού και σε αυτό το πνεύμα συνεργάζεται με τον Russ Ballard. Nαι, ο Dio έχει “πάρει πόδι” παίρνοντας μαζί την απίστευτη φωνή όπως και τους στίχους του (αντιπαράβαλε εδώ τον τίτλο του album). Όμως, ο αντ’ αυτού Graham Bonnet έχει “πνευμόνια από ατσάλι”, και το Down to Earth μπορεί να μην είναι Rising, αλλά περιέχει κάποια διαμαντάκια με αποκορύφωμα το Εyes of the World που θα έβρισκε εύκολα θέση σε ένα best of των Rainbow με περιορισμένο αριθμό συμμετεχόντων!
Accept – Accept: Το ξεκίνημα των λατρεμένων Γερμανών είναι οπωσδήποτε διστακτικό, η ηχητική τους ταυτότητα βρίσκεται ακόμη υπό διαμόρφωση, ενώ οι φωτογραφίες των μελών στο οπισθόφυλλο δικαιολογημένα προκαλούν αμηχανία. Το γεγονός όμως της κυκλοφορίας από μόνο του είναι άξιο αναφοράς! Πάμε ρε Accept-άρα!
22 Likes
Ρε μλκ ποσο έλειψα κ έχουν γραφτεί τόσα πραγματα;;
Τέσσερα- πεντε πραγματακια κι από μενα, εντελώς επιγραμματικα, προσπαθώντας να μη χανομαι απο το αγαπημενο μου τοπικ:
- Το The Wall ειναι ενα γαμημενο αριστουργημα.
Σε ο,τι αφορά το απέθαντο της φήμης κ του μεγέθους του ( το οποιο γίνεται όλο κ πιο έντονο όσο περνουν τα χρόνια), νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει πολυ περισσοτερο με τις άπειρες συνδηλώσεις που έχουν υφανθει γυρω του (οπως συμβαίνει συνήθως με πολλα επιδραστικά, επίκαιρα κ κρίσιμα εργα τέχνης) παρα με την οποια υπερεκτιμηση ή μεγαλομανία ή δηθενια θεωρήσουμε ότι το συνοδευει.
Θα μπορουσαμε να πουμε πως ανήκει στην μυθική σφαίρα εκείνων των δίσκων που ξεπερνούν πλεον τις προθεσεις του δημιουργου τους κ πως συνδέεται ευθέως με το (συλλογικο) ασυνειδητο των γενεών που μεγαλωσαν σε έναν κόσμο όπου υπήρχαν ήδη οι νότες του κ οι μπασογραμμες του (ωραίο θρεντ btw!)…
Κάτι σαν αυτό που περιεγραψε άψογα (κ συγκινητικα) ο Λουπιν, μιλώντας για τον Σταυρό του Νότου. Τέτοιος δίσκος είναι το The Wall (απλώς δεν έχει την τυχη να έχουν γραφτεί οι στίχοι του απο εναν Καββαδία) κ επιπλεον, στοχεύει σε παγκοσμια εμβέλεια (κ ως εκ τούτου, επιλέγει εντελώς συνειδητά μια πιο εκλαϊκευτικη προσεγγιση απ’ οτι οι πρωιμοι Floyd)
Σχετικά με τις σεναριακες του αδυναμίες, κ την παραλογη/ξεκάρφωτη/αφελη, ίσως, για κάποιους, αναφορά του φασισμού μεσα στο έργο, να θυμίσω ότι σε μια εποχή που καυλαντιζαν με την σβάστικα για λόγους shock value (μη χέσω - γαμω τον πρωτο κόσμο μας κ τις ψευδαισθήσεις του) από πανκηδες μέχρι τον Snaggletooth (για να μην αναφερουμε μόνο ότι μας συμφερει), τίποτα παραλογο, ξεκάρφωτο κ αφελές δεν υπάρχει στην σκιαγράφηση των νευρωσεων του Pink. Αντιθέτως, προκαλει ανατριχιλες κ σηκωνει χειροκρότημα.
Ωστόσο, καταλαβαίνω (κι ας διαφωνώ καθετα όσον αφορά το the wall) κ προσωπικα απολαμβάνω τις αντίθετες γνώμες που ανοίγουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τέτοιους δίσκους
(μια αντιστοιχη αιρετικη/unpopular δική μου -από τις πολλες- αφορά το ποσο υπερεκτιμημένο, αφελές, κ σε σημεία πολιτικα επικίνδυνο, θεωρώ ως concept το Operation Mindcrime).
- Η εξωφυλλαρα του Molly Hatchet, προϋπηρχε του δίσκου για μια πενταετία (από το 73).
Ειναι η θρυλική δημιουργία του Frank Frazetta που ονομάζεται Death Dealer, ειναι πασιγνωστη στον χώρο του Fantasy εδώ κ δεκαετίες, κ - ανάμεσα σε άλλα- έχει υπάρξει κ ως σειρά/τίτλος comics (τευχη του οποίου έχει γράψει κ ο μεγάλος Glenn Danzig ανάμεσα σε άλλους).
- Κάθε φορά που νομίζω ότι έναν συγκεκριμένο δίσκο δεν θα τον συναντήσω πουθενα, παρά μονο στις δικές μου λιστες, έρχονται άλλοι φορουμιτες να με διάψευσουν.
(βλ στην προκειμένη το From the Fjords των Legend).
Μα τι φορουμαρα που είμαστε!
- Το Heavy Metal κ το Punk ειναι μπαμπάδες/θείοι του Extreme Metal, μη μαλώνετε!
( ή αλλιώς: ΕΡΧΟΜΑCTE 
)
Επιστρέφω άμεσα με τον χρωστουμενο (στον ψυχαναγκασμο μου κυρίως) σχολιασμό της λίστας μου για το αγαπημένο 78 της περασμενης εβδομάδας, κ λιαν συντόμως, κ για την χρονια γέννησής μου (μιας που αρχίσαμε να φλεξαρουμε όλοι την ηλικία μας😄)
14 Likes
Οι μπούμερς αρχίσατε τώρα 
3 Likes
Εντελώς ισχύει!
Αλλά να πουμε κ ποσο μπουμεριά ειναι να λες τη σειρουλα μπούμερ ε! 
1 Like
Επική ανάλυση για το Wall, συμφωνώ μέχρι τελείας φίλε @Ironman1 .
Να προσθέσω κιόλας κάτι: επειδή το Wall είναι ξεκάθαρα ένα άλμπουμ “ψυχολογικής καθόδου” - στην ουσία του δεν έχει και τόσο μεγάλη διαφορά από ένα Taxi Driver, για παράδειγμα - θεωρώ ότι γίνεται όλο και πιο επίκαιρο/διαχρονικό, με δεδομένο ότι τα τελευταία χρόνια ο δυτικός κόσμος ενημερωνεται/ευαισθητοποιείται περισσότερο σε ζητήματα ψυχικής υγείας.
Αυτό είναι το Wall ρε παιδιά, μια ιστορία τραύματος.
7 Likes
Interesting, please elaborate
1 Like
Σε δύο μήνες, μην το καίμε από τώρα.
2 Likes
Ρε μλκ σε δυο μήνες ποιος ζει και ποιος πεθαίνει
1 Like
Αυτό εντελώς
Κ ανατριχιαστικα εύστοχη σε σημεία…
Κάπου εδω (λίγο διστακτικά ομολογουμένως), θα αποτολμήσω να αναφερθώ (υπερβολικά επιγραμματικά προφανως) σε μια προσωπικη εμπειρία που αρχικά σκόπευα να αποσιωπησω, αλλά ίσως να είναι καλό να γράφονται κάποια πραγματα, όποτε there you go…
Έχει τύχει να γνωριστω σε παλαιοτερη φάση της ζωής μου - κ να συγκρουστω διαλεκτικα - με άτομο μεγάλης ηλικίας, ο οποίος ήταν φανατικός χρυσαυγίτης (κ ΟΧΙ από τους αμόρφωτους), για τον οποίο έμαθα αργότερα από πολυ κοντινά του προσωπα (που προφανώς δεν συμμερίζονταν τις απόψεις του), ότι όταν ήταν σε μικρή ηλικία, ο πατερας του τον είχε βάλει κοντά σε παράθυρο την ώρα βομβιστικων επιθέσεων των Γερμανών, για να εξοικειωθεί (;;; ) με την έννοια του πολεμου. Κ φυσικά, οι άνθρωποι που μου το ανέφεραν αυτό θεωρουσαν ξεκάθαρα ότι μιλάμε για PTSD που συνέβαλε στο να του απογαμηθει το κεφάλι.
Ο λόγος που το αναφέρω είναι γιατί όταν πρωτακουσα την συγκεκριμένη ιστορία, η σκέψη μου πηγε κατευθείαν
στην αντιστοιχη σκηνή του Goodbye Blue Sky, το οποιο ξαφνικά πηρε υπερβολικά (κ επώδυνα) πιο ρεαλιστική διάσταση στο κεφάλι μου κ φωτισε με διαφορετικες αποχρωσεις κάποιες διαστάσεις του έργου…
5 Likes
Κάποια πραγματα έχουν αναφερθεί κ στο παρελθόν, κάπου στο φόρουμ νομίζω, κ ίσως να αναφερθουν όντως κ σε κανα δίμηνο - συμφωνούμε όλοι, νομιζω, πως ένας από τους λόγους που γαμαει αυτο το θρεντ είναι οι αφορμες που δίνει (και) για τέτοιες συζητήσεις.
Προσωπικά, κ εντελώς υπεραπλουστευτικα, θα πω για την ώρα ότι, σε στιγμές, η βασική ιδέα της ιστορίας του Operation μου έμοιαζε παντα ως η χαρά του ισαποστακια, κ ενοχλητικα αμερικανικη στην θέασή της ( ειδικά ως προς το ποσο ευκολα κ χολυγουντιανα δαιμονοποιει την οργανωμένη εναντίωση στο υπάρχον συστημα, θρέφοντας κ επιβεβαιώνοντας εν τέλει τον τυπικό αμερικανικο μακαρθισμο κ την οπτική του).
Μπορεί κ να λέω μαλακιαρες βέβαια, κ σιγουρα δεν καλύπτεται ευκολα κ περιληπτικά όλο αυτό, αλλά είπα να κάνω μια πρωτη προσπαθεια.
4 Likes
Πρωθύστερο καθότι αναμένω με ενδιαφέρον την πιο αναλυτική τοποθέτηση σε ένα δίμηνο (σε “9 χρόνια”!), μία γρήγορη σημείωση είναι πως είχε ειπωθεί τότε - in 1988 - πως ήταν ένα cover (το “σχέδιο του Dr. X”) για να μην κραχτούν ανοικτά οι 'Ryche ως μπολσεβίκοι στην αμερικάνικη μουσική πιάτσα. Ένα τέχνασμα αντίστοιχο με τους aliens του Caprenter στο They live της ίδιας χρονιάς. Ο Ρηγκανισμός τότε δεν άφηνε πολλές “καλλιτεχνικές ελευθερίες”. Θα επανέλθουμε.
1 Like
Ναι ρε εννοείται.
Μια ανάγνωση είναι αυτή και σε καμία περίπτωση δεν την απορρίπτω αυτόματα.
Μια άλλη ανάγνωση θα μπορούσε να είναι ότι η αγανάκτηση του Nikki απέναντι στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος τον οδηγεί σε δικαιολογημένη ριζοσπαστικοποίηση και απόφαση για πολιτική δράση, απλά αυτή εκτρέπεται σε εξίσου αδιέξοδους δρόμους, βλ. ατομική τρομοκρατία, αντάρτικο πόλεων κ.λπ.
3 Likes
Συμφωνώ σε όλα.
Για να μην πούμε για ναρκοφοβία, πλήρη ευθυγράμμιση με αντιδραστικές (ή και συστημικές) προσεγγίσεις της δήθεν επανάστασης εκ των έσω ως προτιμότερη λύση, γενικά το “Joker” του metal, που βλέπει την πολιτικοποίηση μόνο μέσω λούμπεν και αναχωρητικών αντανακλάσεων της.
Αλλά στην ώρα τους αυτά, ή και όχι
Έτσι και αλλιώς την ίδια χρονιά το metal θα έχει καλύτερο concept album 
2 Likes
Seventh Son; Ή Dimension Hatross;
Μην με πιστεύεις σε όσα γράφω εδώ μέσα, είμαι βασιλικός κατά βάθος. Ή και έκδηλα. Και μου αρέσει το τσάι.