Unexpected Guest πελώριος δίσκος, άκοπα πενταδούλα. Συγκρότημα-καψούρα.
7 Likes
Χαίρομαι που είμαστε πολλοί.
Αυτό το είχα σταμπάρει απο Χάμερ. Στην πενταήμερη Θεσ/νικη, τελευταία στάση πριν φύγουμε μας αφήνουν εξω από ένα δισκοπωλείο. Έχω κυριολεκτικά ένα τελευταίο δεκάευρο, βρίσκω και καπαρώνω το Marauder των Blackfoot. Συνεχίζω το ψάξιμο (μέγιστο λάθος πάντα) και βρίσκω το Demon. Ευτυχώς με έφτιαξε ο φίλος ο Σωκράτης και μου δάνεισε. Δεν το έχω ξαναδεί από τότε σε δισκοπωλείο (και Πάτρα που έμενα, σπάνια έβρισκες τέτοια άλμπουμ).
10 Likes
ROCKHARD
1. Scorpions - Blackout
Γνωστά πράγματα. Το άλμπουμ που απογείωσε τους Scorps στα '80ς. Το μόνο που δεν ήξεραν ακόμα είναι πόσο πιο “πάνω” θα πήγαιναν. Και πήγαν, fuck me. Βεντουζάτο hard-heavy καταιγιστικών διαστάσεων, χιλιοπαιγμένο μα ανεξάντλητα άφθαρτο και αιώνιο, με ατελείωτα anthems και με τα “κόντρα” China White (στα πιο Sabbath-ικά τους σκοτάδια) και When the smoke is going down να κλέινουν μεγαλειωδώς τον απίστευτό αυτό δίσκο.
2. Magnum - chase the dragon
Μόνο ένα έπος σαν το “Blackout” θα μπορούσε να εκθρονίσει από την rock-hard πρωτιά αυτό το αριστούργημα. Το breakthrough album ενός break-through που δεν συνέβη ποτέ, όχι όπως θα έπρεπε, όχι όπως το άξιζαν, παρά το κάποιο recognition της 85-88 περιόδου. Το “Soldier of the line” ανοίγει τον δίσκο με epic rock μεγαλοπρέπεια αλλά και σαφές πολιτικό αντι-ιμπεριαλιστικό στίγμα (ναι ρε). Οι Magnum χρησιμοποιούσαν πανέξυπνα το blend epic ήχου, παραμυθένιων μελωδιών και αιχμηρού στίχου (το πολιτικό τους απόγειο θα ήταν την επόμενη χρονιά). Στο επίκεντρο βέβαια το μυθικό δίδυμο Bob Catley - Tony Clarkin, εδώ όμως έχουμε τον νεοφερμένο θεό Mark Stanway που κάνει την διαφορά. Και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, καθώς στο υπερέπος “Sacred hour” δίνει πόνο (οδηγώντας κάτι άμπαλα νορβηγικά λαμόγια σε φαιδρή απόπειρα αντιγραφής δεκαετίες μετά…ουστ ρε). Μα δεν είναι μόνο το timeless intro. Melodies aside, το “Sacred hour” θα είναι για πάντα η ποιητικότερη ωδή σε αυτήν την μουσική, στο μεταίχμιο του θεϊκού (τέχνη) και του πεπερασμένου (οι ανθρώπινοι δημιουργοί και φορείς).
“Face through the clouds and the gods shine with awe and splendour
Rise up and roar, they approve, will they always remember?”
Το έγραψε και ο μακαρίτης ο Malcolm Dome κάποτε, αυτό το τραγούδι αποτελεί την μέθεξη όλου εκείνου του αναδυόμενου κινήματος - και το egde-of-the-rainbow-threshold θα προσθέσω εγώ. Έφυγε και αυτός, όπως και όλοι μας κάποτε. Μα η ιχνηλάτηση των όσων νιώσαμε θα υπάρχει ακόμα σε αυτό το έπος, για να “ανακαλύπτουν” και όσες/όσοι έρθουν μετά, τον απόηχο της συγκλονιστικής γεύσης που αφήσαμε σαν απόηχο και μοναδική “κληρονομιά” στο συλλογικό μας σεντούκι από βιώματα.
3. KISS - Creatures of the night
Το “Elder” ξίνησε τους πλεμπαίους, οπότε σου λέει τι κάνουμε (γιατί say what you will, αλλά οι Stanley - Simmons always had a knack for business, and on that side of the atlantic, arena rock was a business indeed). Αφήνουμε στην άκρη το epic poetry, τα cinematic obsessions του θείου Ezrin, και κρατάμε το ατόφιο hard-heavy-metallic στοιχείο. Το καναλιζάρουμε σε anthemic tone και τι έχουμε? Έναν δίσκαρο με τα όλα του. Και ο Ace? ασε να καβαλήσει τον δικό του κομήτη (δεν χαλάστηκε καμία πλευρά ε).
4. Survivor - eye of the tiger
Στο Ροκυ 3 ο Σλαη γυρνάει τον Ροκο στα αλώνια από τα σαλόνια. Φλώρεψες, ρε, του λέει, έρεψες και λιγάκι, κάνε team up με τον παλιό οχτρό και θυμήσου ποιος είσαι. Θυμήσου την πείνα σου. Και τι μουσική να βάλουμε? Μερακλιδικο hard rawk with one ear to the ground and a penchant for cheap leather and street-wisdom. Hence, Survivor. Μα είναι αδικία να περιορίσεις τον δίσκαρο αυτό στο γνωστό anthemic single. Κομματάρες όπως “American Heartbeat”, “Children of the Night” και βέβαια το αγαπημένο “I’m not that man anymore” θερίζουν, με τους Sullivan/Peterik να κεντάνε σε κάθε τους νότα. Μην ξεχνάμε και το “Ever since the world began” που με την δική του στόφα ο Jimi Jamison επανηχογράφησε για το “Lock up”, την καλύτερη ταινία του Σταλόνε, μετά την πρώτη διάλυση του γκρουπ το '89.
5. Aldo Nova
Ο μετέπειτα μέντορας των πρώτων βημάτων του Bon Jovi, Ιταλο-Καναδο-leather-animal-print Aldo Nova, κάποτε μάγευε τα πλήθη με το massive hit “Fantasy” που ανοιγει τον δίσκαρο αυτό. Όλα στη σειρά, βεντουζογκλαμποζερομέθεξη. “Ball and Chain”, “Heart to Heart” και τα ρέστα μας. Πώς χάθηκε μετά, και έγινε obscurity, I cannot fathom. Το ήθελε ο ίδιος, λέει. Go figure. Multi-talented και εδώ πανταχού παρών, ο Aldo άφησε τουλάχιστον έναν δίσκαρο ως κληρονομιά, αν και θα είμαι πάντα a sucker for the glitter side of “Tonight (Lift me up)”!
METALZONE
1. Manowar - Battle Hymns
Αξίζει κάποτε όλοι να διαβάσουν το βιβλίο-συλλογή του μεγάλου. Ειδικά το σημείο για το 1980, πριν φύγει για περιοδεία με τους Sabs. Τέτοιο πείσμα, τέτοια επιμονή και υπέροχη ξεροκεφαλιά, τέτοιο settling the score και αη γαμηθείτε όλοι σας, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και θέλω να κάνω αυτό που θα κάνω (yes it fucking makes sense). Α, και by the way, θα πάρω κιθαρίστα έναν εκ των πρωτομαστόρων της νεοϋορκέζικης street-protopunk αλητείας, και θα του πω “αγορίνα, αφέσου ελεύθερος και αμόλα σολάρες σαν να τσεκουρώνουμε false ones”. And indeed the axe did fall, και άλλαξε το μεταλ. Το μέταλ πια δεν ήταν μεταλ, αλλα ΜΕΤΣΟΛ. Στεντώρειο (έτσι γράφεται?) σαν τις κραυγές του ΘΕΟΥ που από νωρίς, early on, μας διευκρινίζει πως δεν έχουμε ξανακούσει κάτι τέτοιο. Ναι μπρε, η α’ πλευρά παραπέμπει σε Riot, και γιατί όχι. That was the New York metal groove, sir. Μα οι στίχοι και η ερμηνεία βγάζουν ένα τσαγανό ανήκουστο. Έντονο πολιτικό περιεχόμενο (η τρολιά-reference στον Billy Graham έπρεπε να σας υποψιάσει βρε, δεκαετίες πριν ο Joey αναμιχθεί στο soundtrack του “Judas and the Black Messiah” , μάλλον η πιο πολιτικοποιημένη-“ζόρικη” αμερικάνικη ταινία των τελευταίων δεκαετιών). “The businessman sat home / while I got shell-shocked” πέρασε και δεν ακούμπησε ε. Στο “Metal Daze” έχουμε τον πρώτο ύμνο του γκρουπ στην μουσική και στο πώς την ζει κανείς (and this is some honest shit right here, yas?). Και φυσικά στην β’ πλευρά γεννιέται το epic metal, μα πάνω από όλα μετασχηματίζεται η μουσική αυτή. Γιατί το έπος προυπήρχε, μα εδώ η σκοτεινη πλευρά, ο ορμητικός ζόφος και το κάλεσμα στην μάχη και στην καταστροφή είναι κάτι νέο. Στη μία πτυχή, την επική, το βλέπουμε εδώ. Στην άλλη, την αμιγώς “δαιμονική”, στους Venom και Mercyful Fate. Όχι τυχαία, ο μουσικός τύπος το 83-84 βάζει “μαζί” αυτά τα γκρουπ (πριν το ξέχεσμα στο '84 tour… “Run for your worthless lives” κραυγάζει από το Leeds o Eric… θεός). Τεσπα, γνωστά πράγματα. Το narration του Orson Welles σβήνει απτο χάρτη κάθε προηγούμενη απόπειρα (sorry, Alice and Vincent) και το ομώνυμο έπος θα αποτελεί την διαχρονική signature βεντούζα τιτάνιων συμπαντικων διαστάσεων. Οι πρώτες νότες της μπασάρας καταργούν κάθε πραγματικότητα και υπάρχει μόνο το έπος και εμείς…με ένα φάλτσο μεθυσμένο (συχνά) ΑΡΓΞΣΚσ$%%$# Sing-a-Long να το ζούμε με νιότη και παραπαίουσα καυλάντα. That is Youth, ωρέ. That is METAL. That is LIFE.
2. Venom - Black metal
το πε καλύτερα ο από πάνω. Για να μην το κουράζω άλλο -
ένα punch line “lay down your soul to the gods rock and roll”
Και ένα riff punch - “Don’t burn the witch”
Και εγένετω audio terrorist black metal satanic freakshow demonic gangbang με flame shower from Hell.
Μαειναικουλοι - yeah so fuck off . This is brutality and ferocious animalistic rock music.
“Buried Alive” Και καληνύκτα σας.
3. Judas Priest - Screaming for vengeance
Χμ ρε μήπως ήταν λίγο παλιο-ροκάδικο το “Point of entry”? Όχι ρε, αφού Desert plains, μηχανές και εραστές στην έρημο της κιθάρας και της καυλάντας. Χμμ ναι ρε αλλά είναι και λίγο read between the lines και το μπουρνουζάκι στο βίντεο που κάναμε μήπως παρεξηγηθεί? Καλά, δώσε μας ενάμιση χρόνο και production values και σε φτιάξαμε. Μαστόρικο λεβεντο80ς μετσολ που αποτέλεσε textbook definition, αν και my patent goes to “Defenders”. Ατόφιο μεταλ που δε θα σβήσει ποτέ, και σβήνει όλους τους ροκ ήλιους άμα λάχει. Μπλεστρειδο-fashion statements, διπλοκιθαρο-όργιο και rhythm section πιο σφικτό και από wet road λάστιχα σε αγωνιστικό. Classic metal became classic because of such albums.
4. Demon - The unexpected guest
Αυτό το γκρουπ θα στέκει πάντα περήφανα μόνο, σε ένα δικό του κοσμικό σύμπαν. Εδώ, το απαύγασμα της πρώτης, σαφώς πιο σκοτεινής και ατμοσφαιρικής περιόδου. Και με κόμματους που χώνουν one after the other. Selected masterpieces for the select who can tell - and adore. And we do.
5. Motorhead - Iron fist
Δεν είναι λέει Ace of spades. Well neither is your grandmother, but you still love her. I mean, “Go to hell” (σταδιαλαααα), “Don’t need religion” (YAS i fucking don’t), και το ομώνυμο έπος στρώνουν τσιμούχα μερακλίδικη. Το τελευταίο με την all-star-trio-lineup… Παραδόξως, έπρεπε να σπάσει το τριο για να έρθει ένα αναπάντεχο αριστούργημα ένα χρόνο μετά (ναι είμ απ αυτούς).
6. Accept - Restless and Wild
Ναι δεν έβαλα το Breaker last year. Γιατί? γιατί είμαι ένας αφηρημένος μπουχέσας ώρες ώρες. Αν το προηγούμενο άλμπουμ ήταν το kick-off στην απογείωση των Accept στα μεταλ 80ς, εδώ έχουμε το solidify album. Ούτε δευτερόλεπτο χαμένο, φλογοβόλες κιθάρες και ο θεός UDO εκτός εαυτού και εντός concept. Από εμένα (και κάτι άλλα μιλιούνια) ήταν, είναι, και θα είναι ΝΑΙ. Οδοστρωτήρας τευτονικού μετσολ και γεια σας!
7. Iron Maiden - Number of the beast
Air raid siren on the mic. Θα προτιμώ πάντα Παυλάρα για τη μούρλια και την ειλικρίνεια (μπρουσάκο δες κάναν ψυχαναλυτή για τα νεύρα σου ε, αει χεσου). Αλλά εδώ ακόμα δεν έχουμε σταριλίκια και πρόζες. Έχουμε όμως έναν πολύ άνισο διάδοχο του “Killers”. Fillerιλα (Invaders, Gangland) αλλά και δεν ξέρω…κάτι πολύ παιδικό και στα πιο αγαπημένα (των μεηντενάδων) “Prisoner”, “Run to the hills”… που είναι η μυσταγωγία του “prodigal son” και ο σκοτεινός καταιγισμός των "Innocent Exile, “Purgatory” etc? Στον αντίποδα, οι επικές στιγμές με “Children of the damned”, “Hallowed be thy name” τιτάνιες και δεν συζητώ καν. Still, a work in progress for the glory years (84-88). Αλλά το ομότιτλο, σορρυ, την χρονιά που έχεις από τη μία “Dark Avenger” και από την άλλη “Countess Bathory” και “Raise the dead”, ε να μι σχωρατε για να το πω στην διάλεκτό μας.
8. Twisted Sister - Under the blade
Drag queens on metal frenzy? Downtown bitches and an attitude to match? (Dee εισαι μεγαλη λερα αλλα σαγαπαμε κουφαλα). Μπλενταρισμα ο,τι πιο street (in more ways than one) είχε να δώσει το Big Apple, με νταηλίκι και τσαχπινιά. Wrong contouring , biatch, but I like. Βεντουζοροκιές και μεταλοαλητείες σε ένα φάλτσο και υπέροχο scream of birth. And what was meant to come was also enough to make us cum (?!).
9. Riot - Restless breed
Αμάν και αυτός ο Reale με τις αλλαγές line-up. Seriously, νομίζω ότι αυτό ήταν ο βασικός λόγος που δεν έγιναν ποτέ massive. Τεσπα. Νέα φωνή, γαμούσε και αυτή, (μέγας Rhett), δίσκαρος αλλά ένα κλικ κάτω από το προηγούμενο αριστούργημα.
10. Anvil - metal on metal
Παγοκολώνα εκ Καναδά πέφτει πάνω σε ανυποψίαστα πλήθη και τεντώνει τις αισθήσεις. Me gusta.
DARKLANDS
1. The Cure - Pornography
How do you make a free-fall into the void sound like? Το Γενάρη του 82 ο Robert απαντά σε “ερωτηματολόγιο” πατσαβουροφυλλάδας της εποχής - soundtracks for a nuclear apocalypse. Στο pinnacle των επιλογών, το “Closer”. Μα η μετάβαση από το σκοτεινό post-punk στο no-man’s-land αυτού εδώ του εξωδιαστημικού έπους δεν αποτελεί αθροιστική συσσώρευση (εκτός αν δεχτούμε ότι η εδώ ποσότητα οδηγεί σε νέα ποιότητα - but it’s too late and too dark for 101 of dialectical materialism). Οι μελαγχολικές chords / licks του Faith εδώ εξαφανίζονται και το διπλό drum machine sets the war-cry for a descent into Hades and beyond. Τα πάντα παραπέμπουν σε ένα διαβολικό δαιμονισμένο reverb - στο “Pornography” ο χώρος είναι επίσης instrument at the hands of three people determined to break away with all conventions - including themselves. Τόνοι καταχρήσεων συνοδεύουν τις ηχογραφήσεις. “It was recorded in a very angry state” τονίζει τον Μάρτιο του ‘82 ο Robert. Καθυστερήσεις στο vinyl pressing (Chris Parry είσαι μαλάκας ρε) οδηγούν στο παράδοξο της εκκίνησης του βρετανικού σκέλους της περιοδείας - aptly titled “Fourteen Explicit Moments” - χωρίς το κοινό να έχει ακούσει τον δίσκο, πέραν κάποιων radio broadcasts. Έτσι, το σοκ επιτείνεται. Με ένα χαοτικό intro soundtrack (“Airlock”) κάθε στρόφιγγα άερα όντως χάθηκε - οι συναυλίες σταδιακά γίνονταν και πιο βίαιες (ο μοναδικός δημοσιογράφος που έπιασε το νόημα back in the day γράφει για την συναυλία στο Brighton "στα γενέθλιά του ο Robert έμοιαζε παραιτημένος και εξαντλημένος. Το γκρουπ δεν ήταν ευχαριστημένο με την εμφάνισή του - αν αυτοί είναι "β’ διαλογής" Cure, τότε στα καλά τους πρέπει να είναι στην άκρη του γκρεμού - μέχρι να φτάσουν στο Hammersmith λίγα γκρουπ θα υπάρχουν τόσο δυνατά και τόσο ζωντανά"). “One Hundred Years” το απόλυτο έπος που δεν σταματάει ποτέ τον καλπασμό του (ακόμα και όταν το γκρουπ αποκήρυξε για λόγους ψυχικής ισορροπίας το “concept” του δίσκου, συνέχιζε να θεωρεί το τραγούδι αυτό ως το αριστούργημά τους) και οδηγεί από το μακάβριο opening lyric “It doesn’t matter if we all die” στο concluding “over and over we die one after the other / it feels like a hundred years”. Ο χώρος συνεχίζει να πρωταγωνιστεί καθώς τα frenetic guitar leads σε μπάζουν χωρίς ανάσα στο “Short term effect” and the disturbing lyrics carry on. “Derange and disengage everything”. “Hanging garden” με tribal double drumming, pagan concept (“a song about the purity and hatred of animals fucking”) και το βίντεο κλιπ που γέννησε, όρισε και απογείωσε το Gothic / Dark visual aesthetic (false ones ουστ). “Wearing furs and masks”. “Siamese twins” - “a song about the purity and hatred of people fucking” - το αντι-άσμα της “πρώτης φοράς”, το τσαλακωμένο “αντριλίκι”, η κατάρρευση εκ των έσω. “Είπα στην Mary να έρθει στο studio και της είπα να με κοιτάει συνέχεια ενώ ηχογραφούσα τα φωνητικά” Woops. Heavy shit. Το Figurehead, opener της β’ πλευράς και των συναυλιών της εποχής, a slashing self-hate where the judge and accused are the same person torn apart. “Strange day” ένα μελωδικό song-gone-wrong narrating the last day of the world moments before the holocaust (“an impression of sound/then everything is gone forever”) , αλλά καθώς ο δίσκος ολοκληρώνεται, είναι η “θεματική” ενότητα των “Cold” και “Pornography” που κορυφώνει την κατάβαση σε ένα near-death zone (“I never thought I would survive this album and tour”). Η περιοδεία ήταν βίαιη, και η ενδόρρηξη συνέβη στο Στρασβούργο (πήγε το μπουνίδι σύννεφο). Με το ζόρι κάποια tour dates ολοκληρώθηκαν , με μία απόκοσμη τελευταία συναυλία στις Βρυξέλλες (με κλείσιμο ένα εντεκάλεπτο αυτο-σχεδιασμό “The Death of The Cure”). Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες ακόμα σκέψεις, και μάλλον τις έχω πει ή γράψει κάπου at some point through the years, mostly drunk. “I must fight this sickness” is all it takes, though. “Find The Cure”. No better place to start, then.
2. Christian Death - Only theatre of pain
Αν τα “Battle Hymns” και “Black metal” είναι η γέννηση του “extremity” στον μεταλ ηχο με τα epic / satanic flipsides accordingly, το “Only Theatre of pain” σαν περιεχόμενο, τα ξεπερνάει. Όλα τους. Σατανισμός, τελετές, ταμπού, ονειρώξεις, abysmal orgies, καφρίλες, προστυχιές, occult-ιές και άλλα απλά καθημερινά θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας. Απόκοσμα riffs του πρωτομάστορα Rikk Agnew on top of which o (ημι?)-τρελος ROZZ ξαμολάει echo-laden φωνητικά σε χίλιες δύο διαστάσεις και περσονες που κάνει channel μέσα από τα διαδοχικά αριστουργήματα του ερέβους. Τι να πρωτοπεις. Romeo’s distress μάλλον στο επίκεντρο, αλλά όλα μα όλα γαμούν. Δεν ήταν οι πρώτοι του shock rock ή του necro-punk, αλλά ήταν ο ορισμός, η επιτομή, το μεγαλείο γκλαμουριάς και ντεθιάς και πανκιάς και σημείο αναφοράς για το 1ο άλμπουμ των Γενιά και για όλες τις γενιές της υπόγας και της κάθε υπόγας όπου γης. Fuck.
3. Cocteau Twins - Garlands
Σκωτσέζικο ντουζακι, απόκοσμο, σκοτεινό, menacing, pulsating, εξωκοσμική Liz on vocals, κιθάρες που ίπτανται, και ο μέγας Will στην μπασάρα να κάνει την διαφορά (με το φευγιό του, άλλαξαν όλα). Απίστευτο πως μετά έγιναν το (όμορφο μεν) dream pop / ethereal. Yea, “Treasure” is the point of reference, αλλά είμαστε κάποιοι εδώ σταθεροί πρωτοδισκάκηδες των ασύλληπτων σκοταδιών. “The Hollow Men”, “Wax and Wane”, “But I’m not”, και το ομώνυμο άσμα.
4. The Birthday Party - Junkyard
Break the chains - and so they did. Απελευθερωμένοι από κάθε μουσική φόρμα, οι Αυστραλοί εδώ στο κύκνειο “full length” άσμα παράγουν τον πιο ακραίο δίσκο τους. Ο Cave ξερνάει ουρλιαχτά και οργή ακόμα και στα βλάσφημα απόκοσμα funeral dirges - sexual frenzy and bloodbath diversions - “She’s hit” κόμματος για περβερσιονς ανοίγει την δισκάρα που κορυφώνεται με το “Junkyard” - demonic shrieks blown out of proportion. Mick Harvey και ο μέγας Rowland κεντάνε, Tracy Pew μουρλοκομείο goth-pimp-desperado αλάνι. Πώς να βαστήξει άλλο το γκρουπ με τέτοιο mental drain??
5. SIouxsie and the Banshees - Kiss in the dreamhouse
Το απόγειο της αισθητικής και μουσικής τους ιδιοφυίας. Ηδονιστικό, σκοτεινό, άφθαρτο. “Cascade”, “Melt”, “Obsession” η μαγική τριάδα πέριξ της οποίας και όλα τα υπόλοιπα ίπτανται και καθηλώνουν. Η ερμηνεία στα φωνητικά είναι πια top of its game, το μπάσο του Severin έχει πια γίνει το lead instrument, o Budgie οδηγεί το ρυθμό στα ντραμς…ο John είχε ήδη αρχίσει να “σπάει” and it showed. But still, what a great record…
6. Virgin Prunes - If I die…I die…
Τα είπε ο @Aldebaran ολόσωστα. 41 χρόνια μετά, παραμένει θεατρικό, διαφορετικό, κορυφαίο. “Decline and Fall” και “Bau-Dachong” οι ογκόλιθοι ενός συνολικά τεράστιου και “δύσκολου” δίσκου.
7. Bauhaus - Sky’s gone out
8. The Sound - all fall down
9. A flock of seagulls - S/T
10. Depeche Mode - broken frame
VOTING COMBO - παρτουζομπαφλότσα αλερτ
1. The Cure - Pornography
2. Manowar - Battle hymns
3. Christian Death - Only theatre of pain
4. Scorpions - Blackout
5. Venom - Black Metal
30 Likes
Ωραία χρονιά το 1982! Χρονιά που κυκλοφορήσανε μερικά από τα πιο πετυχημένα albums όλων των εποχών, πετυχημένα σε πωλήσεις αλλά χωρίς αμφιβολία ποιοτικά . Τι να πρωτομπεί στο top 5; Δύσκολο πραγματικά έργο, οπότε προτεραιότητα παίρνουν αναπόφευκτα οι προσωπικές αδυναμίες.
Honorable mentions:
Nebraska - Bruce Springsteen Συνθέσεις ακουστικές, απογυμνωμένες από κάθε τι περιττό. Ιστορίες για ήρωες της καθημερινότητας όπως μόνο το Αφεντικό γνωρίζει να αφηγείται. Everything dies baby, that’s a fact.
1999 - Prince Τι να μας πει και ο χορευτής - και καλά βασιλιάς της pop που έβγαλε δίσκο την ίδια χρονιά, εδώ έχουμε Πρίγκηπα στα καλύτερα του! Προσκυνάω και υπόσχομαι για το 84 περισσότερα!
IV - TOTO Παλιότερα θα προσπερνούσα. Τι Africa και μ@λ@κίες, ΤΟΤΟ και φλωριές. Ποτέ δεν είναι αργά να παραδεχτείς το λάθος σου. Εδώ μιλάμε για τελειότητα. It’s a feeling - τι ομορφιά!
Forever Now - The Psychedelic Furs Εδώ έχουμε 10 τέλειες post punk / new wave συνθέσεις ανάμεσα τους το περίφημο(?) Love my Way που το βρίσκεις σε 49 soundtrack ταινιών και σειρών. Άκου το τελευταίο single των Depeche και πες μου τι σου θυμίζει.
The Number of the Beast - Iron Maiden Καλούτσικο.
Η πεντάδα:
5) Screaming for Vengeance - Judas Priest Σαν αετός τα σαρώνει όλα στο πέρασμα του. Είναι το Hellion/Electric Eye ένας ύμνος του Heavy Metal; Τραγουδάμε παράλληλα με τον Metal God “Μπλααααααντ στόουν” & “Γιου γκατ ενάδερ θιν κάμιν”; Μας πορώνουν οι ριφάρες των Riding on the Wind και Screaming for Vengeance; Τα σπάει το Devil’s Child; Θεωρούμε το Fever εκπληκτική μπαλάντα και κατά βάθος το καλύτερο τραγούδι του δίσκου; Είναι τα fillers των Priest καλύτερα από αυτά άλλων σπουδαίων συγκροτημάτων; Ναι σε όλα. Τα λέμε και σε δυο χρόνια.
4) Avalon - Roxy Music Το Avalon είναι το άλμπουμ που βάζω να ακούσω όταν θέλω μια σκοτεινή μέρα να γεμίσει φως. Όταν χρειάζομαι κάτι να μου κατεβάσει την πίεση. Όπως μια κωμωδία με τον Bill Murray, την γάτα μου να περνάει ανάμεσα στα πόδια μου και να τρίβεται ή ένα ελαφρύ μασάζ στους ώμους. Μουσική υπόκρουση με παρέα μια όμορφη γυναίκα με ένα δροσερό ποτό ή ένα καλό βιβλίο.
3) Rush – Signals Και ήλθαν τα synths και αντικατέστησαν τις heavy κιθάρες και οι Καναδοί συνέχισαν τα αριστουργηματικά albums αφουγκραζόμενοι τις μουσικές εξελίξεις της εποχής τους και μπολιάζοντας τες στον δικό τους ήχο, πχ το Digital Man που μοιάζει σαν να ξεπήδησε από κάποιο δίσκο των Police. Και ανάλογα με μια αναφορά μέλους σε άλλο δίσκο της ίδιας χρονιάς, το Subdivisions να είχε μόνο, μπαίνει δικαιωματικά πεντάδα.
2) Rio – Duran Duran Tους Duran Duran τους γνώρισα- λόγω ηλικίας- αρκετά χρόνια μετά από το Rio, με τα MTV super hits Ordinary World και Come Undone. Το Rio είναι τo καλύτερο άλμπουμ τους και ένα από τα καλύτερα των 80ς. Ξεκινά με τον ομώνυμο art pop ύμνο και τελειώνει με το Τhe Chauffeur, ένα σκοτεινό new wave αριστούργημα. Ανάμεσα τους βρίσκουμε επιτυχημένα singles που καθόρισαν την δεκαετία ( Hungry Like the Wolf, Save a Prayer ) αλλά και λιγότερο γνωστά διαμαντάκια όπως τα New Religion και Last Chance on the Stairway. A, και πόσο γαμάτο είναι το μπάσο στα τραγούδια τους!
1****Pornography – The Cure Το πρώτο πράγμα που άκουσα μέσα από αυτό το θηριώδες άλμπουμ είναι τα ντραμς του Hanging Garden σαν χτύποι καρδιάς ζώου που το καταδιώκουν άλλα πιο άγρια ζώα. Στην συλλογή με singles των Cure που έπεσε πρώτη στα χέρια μου το κομμάτι ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, ανάμεσα στα πολύ πιο ανάλαφρα pop singles των Cure. Πολύ αργότερα όταν άκουσα όλο το Pornography δεν ήξερα τι να υποθέσω. Κόκκινο και μαύρο εξώφυλλο. To One Hundred Years προφανώς μου έκανε μεγάλη εντύπωση, οι κιθάρες του ακούγονταν εφιαλτικές και απεγνωσμένες ταυτόχρονα. Οι στίχοι το ίδιο. Μετά ακολουθεί το A Short Term Effect και όπως στο Hanging Garden τα ντραμς είναι τόσο απλά αλλά και τόσο ικανοποιητικά. Η μονοτονία αρχίζει από εδώ και ξεπερνάει τα όρια της τέχνης, γίνεται βίωμα. Σειρά έχουν το Siamese Twins και το αδερφάκι του The Figurehead - ίσως το ποιο απελπισμένο κομμάτι των Cure - γεμάτα μαυρίλα και κατάθλιψη. Κάτι πάει να φωτίσει στο Α Strange Day, ένα υπέροχο δείγμα χαρμολύπης, χαρακτηριστικό όλης της καριέρας του Robert Smith. Εδώ οι κιθάρες δεν σέρνονται σαν φίδια έτοιμα να δαγκώσουν, αλλά παιχνιδίζουν σαν τον άνεμο- ίσως μετά από μια πυρηνική καταστροφή. Το επόμενο Cold είναι όνομα και πράγμα. Τα παγωμένα synths κάνουν την εμφάνιση τους και ο συνδυασμός τους με το πρωτόγονο drumming τρυπάει τα κόκκαλα. Το ομώνυμο που κλείνει και τον δίσκο είναι ένα κολάζ κακοφωνίας που πετυχαίνει τον στόχο του να αφήσει τον ακροατή του μουδιασμένο. Όσο και να θεωρώ το Disintegration πιο πλήρες και καλοφτιαγμένο album, τούτο εδώ το αγρίμι δεν αστειεύεται διόλου. Θέλει να σε πιάσει και να σε δαγκώσει στον λαιμό.
1982 best album cover : Angst in my pants
18 Likes
Sparks???
Οι γνωστοί;;;;;;;;
This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us κλπ;
1 Like
Εγώ τους γνώρισα μέσα από ένα EP που είχε το Metal Invader.
Βασικά, 2 φορές έπαθα σοκ με μπάντες που άκουσα από CD περιοδικού και δεν είχα ακουσει πριν. Η μια ήταν οι Demon, η δεύτερη οι Crimson Glory.
Τεράστιος δίσκος πραγματικά…
6 Likes
1 Like
Θυμαμαι ενα cdακι καποτε στο hammer με καποια κομματια απο το Astronomica (με τον Wade Black αντι του Midnight- καποιους τους ξενερωσε η αλλαγη, εμενα μου φαινεται διαφορετικος αλλα εξισου γαματος). Λογικα θα ηταν εκεινη την εποχη που κυκλοφορουσε και το Astronomica (1999) σαν promo του δισκου.
Ειχε σιγουρα το ομωνυμο (κομματαρα), το touch the sun (ανατριχιλα μονο) και το πολυ ωραιο edge of forever, ισως και αλλα, αλλα δεν μπορω να θυμηθω. Σε αυτο αναφερεσαι, ή καποιο αλλο cd?
3 Likes
Συγκεκριμένα ήταν το ντεμο προ δίσκου, το οποίο εμενα ακόμη και σήμερα μου ακούγεται καλυτερο από τον δίσκο. Κατα τα άλλα μεγάλοι απατεώνες οι CG, 37 χρόνια 4 δίσκοι και πολύ μπλα μπλα γενικα
1 Like
Γιατι εχω την εντύπωση οτι ηταν απο metal invader;
4 Likes
Δεν αποκλειεται να ηταν και invader, τα επαιρνα και τα δυο πιτσιρικας (μεχρι και που σταματησε το invader). Αν ψαξω σιγουρα το εχω, αλλα πρεπει να ψαξω πολυ 
. Ηταν φοβερο cdακι παντως, οποια και να ηταν η προελευση του.
1 Like
Ειμαι δουλεια τωρα,μπορω να το επιβεβαιωσω το απογευμα αλλα ναι μετρουσε…
1 Like
Κατά 100%
6 Likes
Ελα το βρηκα…
1 Like
Ειστε αρχοντες και οι δυο.
Και των Parish τα κομματια ηταν ωραια, αλλα με τα CG ηταν που ειχα παθει πλακα (καθολου τυχαιο πως 24 χρονια μετα τα θυμομουνα και τα 3… ειδικα αυτο το touch the sun, υμνος).
Μαλιστα ηταν και η αφορμη που μετα γυρισα και προς τα πισω και ακουσα και την υπολοιπη (μικρη αλλα σπουδαια θα πω, περισσοτερα σε λιγες βδομαδες) δισκογραφια τους.
Ναι, κι εμενα οπως το θυμαμαι το demo, ειδικα οι ερμηνειες του Black ηταν εντελως σαν να μην υπαρχει αυριο αλλα και ο ηχος γενικα πιο επιθετικος. Λιγοτερο καθαρη παραγωγη και ατμοσφαιρα ωνασουγαμη στο 100%.
4 Likes
Από εκεί κι εγώ.
Ή Scorpions με Uli!!!
Γενικα μάθαμε πολλά τότε από τα cd/ συλλογές σε Hammer/ Invader. Κάτι Metal Blade, Century Media συλλογές φοβερές. Απίστευτες προιντερνετικές εποχές.
5 Likes
Η τοπ συλλογή ήταν history of roadrunner records στο metal hammer με ένα απίστευτο μακελειό μέσα από mercyful fate king diamond, annihilator, death, flotsam and jetsam, pestilence κτλ κτλ
Που να περίμενα 20κατι χρόνια μετά ότι όλα θα ήταν στα τοπ μου ever. Αντε να εξηγήσεις στα νέα παιδιά σήμερα ότι τότε κάναμε κρα απλα για να ακούσουμε έστω και μια φορά κάτι. Σου δημιουργούσε εναν μύθο όλο αυτό
10 Likes
Ξεχνάς Shadow Gallery - από εκεί μάθαμε το Carved In Stone 
5 Likes
Ακούω Marillion - Misplaced Childhood μετά από χρόνια και νιώθω συγκίνηση. Το καλύτερο thread ever.
11 Likes