Ωρίωνα😏
2 Likes
Απογοήτευση. Μονο 2 φορές η χρήση της λεξης βεντούζα κ παραγώγων της. Next year tora.
4 Likes
Υπέροχη σκέψη - υπέροχο vibe.
Έχω την αίσθηση ότι μίλησες εκ μέρους πολλών από εδώ.
Albums, like people, go through the test of time.
Δια της παρουσίας τους, οι δίσκοι που άντεξαν τον χρόνο, σαν τις αγάπες, τις φιλίες, ή τις αναμνήσεις που επέζησαν.
Δια της απουσίας τους, όσοι (όσες?) και όσα (albums?) έμειναν πίσω.
The dust of time has covered the absent ones.
Και όλα μαζί, τμήματα επιμέρους του ενιαίου που στο όλο του φιλοτεχνεί ίσως το πιο “αφιλτράριστο” πορτραίτο μας.
Βεντούζες included.
Speaking of which →
Μπορώ να σου εξηγήσω… δεν είναι αυτό που νομίζεις…
δώσε μου
one more chance
one more year
το’87 επιστρέφει ο Joey
θα γίνει της βεντούζας… στο υπόσχωμαι…
7 Likes
Φτάσαμε αισίως στην ανασκόπηση του 1986, μιας χρονιάς που το metal έμοιαζε ευλογημένο (τώρα από ποιον ήταν ευλογημένο, ας μην το ψάχνουμε!) Το πρώτο κύμα του thrash πιάνει το αποκορύφωμα του όπου και θα παραμείνει για λίγα χρόνια ακόμη, το USPM γεννοβολάει αριστουργήματα, η νεανική ορμή των πρωτοεμφανιζόμενων αναμετράται με την χρυσή εποχή των ήδη καταξιωμένων, με κερδισμένους τους τότε ακροατές, όσους ακολούθησαν αλλά και αυτούς που θα έρθουν στο μέλλον!
Για το 1986 μένουν έκτος πεντάδας όχι απλώς σπουδαίοι δίσκοι αλλά και κάποιοι που θεωρούνται κλασικοί στο είδος τους – φανταστείτε αυτοί που μπήκαν για τι υπέρτατα αριστουργήματα πρόκεται!
1. Iron Maiden – Somewhere In Time
Άλλο ένα δείγμα της ανεπανάληπτης (χρονικά και ποιοτικά) δισκογραφικής συνέπειας των Irons στα 80s, το Somewhere In Time πήγε ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με αυτά που είχαν δείξει οι Maiden έως τότε, και περάν της φαρδιάς υπογραφής του Αρχηγού, φέρει και την ευδιάκριτη σφραγίδα του Smith που όχι μόνο πιστώνεται τρεις από τις οκτώ συνθέσεις, αλλά λάμπει με την παρουσία του σαν κιθαρίστας και στις υπόλοιπες, αφήνοντας τον Gilmour-ικό του εαυτό να αναδυθεί! Όπως λάμπουν και όλοι οι άλλοι, του “Dr Death” για άλλη μια φορά συμπεριλαμβανομένου που δημιούργησε το εμβληματικό εξώφυλλο!
Ένας δίσκος παντοτινό και άφθαστο μνημείο που αξίζει τον τίτλο του διαχρονικού όσο λίγοι μιας και δικαιώθηκε και δικαιώνεται από τον Χρόνο, αυτόν τον αμείλικτο Κριτή των πάντων.
2. Candlemass – Epicus Doomicus Metallicus
O metal κόσμος δεν χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη στον Mark Shelton μόνο για τα έπη των Manilla Road, αλλά και για το ότι υπήρξε ο καταλύτης για να υπογράψουν οι Candlemass στην γαλλική Black Dragon, σημαντική εταιρεία τω καιρώ εκείνω. Οι οποίοι Candlemass ήταν τόσο συνειδητοποιημένοι όταν κυκλοφορούσαν το ντεμπούτο τους που ο τίτλος που του έδωσαν περιέγραφε επακριβώς το ύφος τους ενώ και το εξώφυλλο ήταν το πλέον ενδεδειγμένο.
Εδώ η σπορά των Sabbath, η γοητεία των Rainbow, οι ωριμότερες πια ιδέες των Nemesis, συνταιριάζονται με τρόπο μυστικιστικό και υποβλητικό, ο… συμβασιούχος τραγουδιστής Johan Längquist μεταφέρει απολύτως πειστικά την απόγνωση και την παράνοια και ο εμβρόντητος ακροατής επιχειρεί την επίπονη ανάβαση στον κρανίου τόπο της ανθρώπινης οδύνης κουβαλώντας τον Σταυρό του μαρτυρίου, εκεί που όμως τον περιμένει η λύτρωση.
Doom δίσκοι υπήρξαν και πριν το EDM, εδώ όμως, για όποιον δεν το κατάλαβε μιλάμε για την καθιέρωση μιας νέας αισθητικής, άπαξ και δια παντός.
3. Slayer – Reign In Blood
Δεν υπάρχουν και πολλά να προσθέσει κανείς σε αυτά που έχουν ήδη ειπωθεί εδώ και γενικά για το Reign in Blood, τον πρώτο δίσκο των Slayer μετά την αποχώρηση τους από την Metal Blade και την ένταξη τους στο roster μιας rap εταιρείας με τον ιδιοκτήτη της να εκτελεί χρέη παραγωγού, πέρα από το γεγονός ότι λήγει οριστικά τον άτυπο αγώνα για το ποιος θα έπαιζε πιο ακραία και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και ανέγγιχτο αντικείμενο σύγκρισης για ότι ακολούθησε στο συγκεκριμένο… μονοπάτι!
4. Queensrÿche - Rage For Order
Οι Queensrÿche με το The Warning ίδρυσαν Σχολή με πολυάριθμους, αφοσιωμένους μαθητές. Πιστοί λοιπόν στο πνεύμα που τους διακατείχε τότε, δεν έβλεπαν το λόγο να παραμείνουν στάσιμοι και πραγματοποίησαν ένα από τα εντυπωσιακότερα άλματα στην ιστορία αυτού του ήχου.
Γιατί η εξέλιξη τους, όπως αυτή αποτυπώνεται στο Rage for Order, δεν εξηγείται με ανθρώπινα μέτρα, παρά μόνο με τη υπόμνηση ότι εδώ είχαμε να κάνουμε όχι μόνο με κάποιους σκανδαλωδώς ταλαντούχους, αλλά και με ένα συνδυασμό προσωπικοτήτων που, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, λειτουργούσε πέραν πάσης προσδοκίας.
5. Fates Warning – Awaken the Guardian
Πριν από κάποια, όχι πολλά χρόνια, είχα βρεθεί στην Αθήνα για δουλειά. Με το που τελείωσα αργά το μεσημέρι, πήγα σε γνωστό δισκάδικο του κέντρου, όπου ο (βαριεστημένος) υπάλληλος είχε βάλει να παίζει το Awaken the Guardian. Το πόσα συναισθήματα με πλημμύρισαν όταν άκουσα μπαίνοντας τις πρώτες νότες του Fata Morgana, αυτή η απαράμιλλη αίσθηση θαλπωρής, του προορισμού, της υπόσχεσης που γίνεται πράξη, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως, όσο κι αν θαυμάζω απεριόριστα και τα μεταγενέστερα έργα των Fates, αυτό θα είναι πάντα το αγαπημένο μου!
Και κάποια από τα πολλά, ειδικά “φέτος”, honourable mentions που αξίζουν εύφημου μνείας, ξεκινώντας από τα thrash “χωράφια”:
Metallica – Master of Puppets: Οι Metallica συνεχίζουν την ξέφρενη πορεία τους με το MoP, τελευταίο τους δίσκο με τον Cliff Burton, που χαίρει τεράστιας δημοφιλίας – όλως δικαίως - στις τάξεις των οπαδών. Παραδόξως βεβαία για κάποιους που ανέκαθεν επαίρονταν ότι δεν έχουν κάνει “τον ίδιο δίσκο δύο φορές”, ήδη από αυτό το πρώιμο στάδιο της καριέρας τους το σχήμα από το San Francisco βρέθηκε να επαναλαμβάνει το προηγούμενο, άκρως επιτυχημένο LP του, με το Master να πατάει ακριβώς πάνω στα χνάρια του RtL - μέχρι και η σειρά των τραγουδιών με τις ανάλογες διαθέσεις είναι παραπλήσια!
Megadeth – Peace Sells… Βut Who’s Buying: Όλη η πικρία του Mustaine για την συμπεριφορά “των άλλων” απέναντι του, όλη η θολούρα του από την επήρεια των ουσιών, ξέσπασαν σε αυτό το ορμητικό, ιδιοφυές δημιούργημα που ζέχνει ειρωνεία και attitude και έδειξε πως ούτε το thrash αλλά ούτε κι ο MegaDave είχαν εξαντλήσει τις δυνατότητες τους!
Flotsam And Jetsam - Doomsday for the Deceiver: Μια thrash πανδαισία είχαν να παρουσιάσουν οι Flots στο ντεμπούτο τους, και ούτε η απώλεια του Newsted που πήρε μετεγγραφή σε “μεγαλύτερη ομάδα” δεν έδειχνε ικανή να τους σταματήσει, αν κρίνουμε από το επόμενο τους, Το τι ακολούθησε είναι μια άλλη ιστορία.
Kreator - Pleasure to Kill: Ένας καταιγισμός ηχητικής βίας, ένα ανελέητο σφυροκόπημα, χαοτικό σε στιγμές, που έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής, και αναγνωρίστηκε όχι μόνο σαν μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες των Kreator, αλλά και σαν ένας δίσκος που υπερέβη τα όρια του ιδιώματος του, προοιωνίζοντας το death metal των επόμενων ετών.
Dark Angel - Darkness Descends: Στο δεύτερο τους LP οι thrashers από το LA εξαπολύουν μια συμπαγή, αφιλόξενη ηχητική βιαιότητα, συγκρίσιμη μόνο με τους πιο ακραίους του είδους
Στο πεδίο του USPM τώρα, το πρώτο Crimson Glory βρίθει έμπνευσης και φαντασίας στεφανωμένο με την απόκοσμη (με κάθε καλή έννοια) ερμηνεία ενός Midnight, το Τhe Dark των Metal Church κοιτάζει στα μάτια το ντεμπούτο τους και αυτό νομίζω αρκεί για να το περιγράψει, το ομώνυμο των Fifth Angel είναι ένα από τα επιφανέστερα δείγματα της μελωδικής/progressive πτέρυγας και συγκεκριμένα της Σχολής των πρώιμων Queensrÿche, ενώ το The Deluge των Manilla Road ήταν ο αγαπημένος δίσκος του δημιουργού του, οπότε ποιοι είμαστε εμείς που θα διαφωνήσουμε!
29 Likes
those left behind :
-
Dark Angel - Darkness Descends
ισως η σημαντικοτερη thrash μπάντα μετά από αυτες που είχαν μεγάλη επιτυχία. Η προσεγγιση τους έδωσε πολλά στους μετέπειτα death metallers. Μια ατελείωτη κουτρουβάλα, ένας ασυγκράτητος Gene Hoglan. Thrash κοντά στις παρυφές του death metal. Ακραίο -
Kreator - Pleasure to Kill
ίσως ο πιο ακραίος δίσκος του 1986 μαζί με τον από πάνω. Τίγκα τσιτωμένο, σημαντικό και αυτό για το death metal. Μπορεί ήδη την προηγούμενη χρονιά Possessed και Celtic Frost να έδωσαν παρακαταθήκη, αλλα εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλη προσέγγιση. Τη φωνή και το riffing του τα λάτρεψαν και αρκετοί blackmetalαδες -
Slayer - Reign in Blood
Τρομερά riffs από σπουδαίο δίδυμο, solos ότι να 'ναι, ακραίος Araya αλλά το πραγματικό αστέρι εδώ λέγεται Dave Lombardo. Το drumming του φάρος για όλους τους μετέπειτα, δυναμικό, καταιγιστικό, με τρομερά γυρίσματα. Αυτός ειναι κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος ήχος ταμπούρου που ακούσαμε ποτέ σε ακραίο μεταλ ( μαζί με του Seasons) -
Helstar - Remnants of War
Το σκοτάδι των Angel Witch μαζί με την τεχνοτροπία των Mercyful Fate εδώ βρίσκουν την γη της επαγγελίας τους. Σκοτεινό, τεχνικό, βαρύ, γεμάτο προσωπικότητα, με καταπληκτικές κιθάρες. Ένα διαμάντι του us power metal. -
Sword - Metalized
Πιασάρικο, βαρύ, riffατο με μια τρομερή φωνάρα. Ο Καναδάς όπως ξέρουν οι μυημένοι δεν μπορεί να χάσει ποτέ -
Metal Church - The Dark
Αγαπημένη φωνή του Wayne, στάζει μέταλλο. Τρομερή και συμπαγής η υπόλοιπη ομάδα. Φτάνει κοντά στο θεϊκό ντεμπούτο -
Queensryche - Rage For Order
οι άνθρωποι πήγαν στο φεγγάρι και ξαναγύρισαν. Αδιανόητα εξωγήινος Tate , τίγκα στο συναίσθημα και στην ικανότητα. Δίσκος ακαταταχτος, ακόμη και σήμερα ψάχνουμε να βρούμε τι ακριβώς εγινε εδώ, ας το πουμε Progressive metal. Chemical Youth, Dream in Infrared , Neue Regel και ενα σωρό άλλα διαμάντια. Υπερβατικό -
Sacred Blade - of the sun and moon
Τρομερή περίπτωση μπάντας, αβίαστα τη γενικότερη προσέγγιση θα την χαρακτήριζα Progressive metal. Σίγουρα μοιάζει ελάχιστα με οτιδήποτε της εποχής του, παρότι κάποιος μπορεί καταχρηστικά να το πει αμερικάνικο power metal ( ειναι Καναδοί). Με αρκετές 70ς επιρροές που δεν φαίνονται με την πρώτη επαφή, καταπληκτικά riffs και τραγουδιστή σχεδόν να απαγγέλει ( @Ian_Metalhead να πω την αλήθεια περίμενα να μιλήσεις εσύ για αυτό ή να το ανέφερε ο @martian καποια στιγμή αλλα μπορεί και να τον πρόλαβα
) . πολυαγαπημένο -
Crimson Glory - Crimson Glory
η υπερβατική πρώτη πλευρά επισκιάζει κανονικότατα την δεύτερη κατά τη γνώμη μου. Παρότι για εμένα άνισο, παραμένει διαμάντι. Δεν ξερω τι να πρωτοπω για Valhalla, Azrael, Lost Reflection. ζηλευω πραγματικά οποιον είναι σε αυτό το Thread και θα ακούσει τυχαία πρώτη φορά αυτό το διαμάντι. Όλη η νιότη μου σε αυτό και το δεύτερο τους. α , και ενας από τους καλύτερους Metal τραγουδιστές ever. -
Vinnie Moore - Mind’s Eye
ισως ο απόλυτος Instrumental νεοκλασσικός δίσκος. Σε κάμποσα τραγούδια η τρίχα αμέσως κάγκελο, τα solos τεχνικά και flashy αλλα τρομερά αξιομνημόνευτα, οι μελωδίες θεϊκές -
Die Kreuzen - October File
η σύνδεση για εμένα προφανώς έγινε με τους Voivod αλλά αυτό σαν φράση και μόνο τους αδικεί, πρόκειται για τρομερά ευφυή μπάντα. Δεν ξέρω τι να πρωτοπω για αυτήν εδώ την δισκάρα. Πανέξυπνο, ορμητικό, Proggy, μπλέκει Post punk και hardcore punk, είναι ακραίο , ειναι τεχνικό, είναι ιδιαίτερο. 10/10 -
Flotsam and Jetsam - Doomsday for The Deceiver
Thrash με ξεκάθαρο speed/power αέρα, ορμητικό Jason Newsted που έγραψε και τον περισσότερο δίσκο, ενα κιθαριστικό δίδυμο τρελαμένο απο νεανική καυλα, και μια τρομερή φωνη. Καταιγιστικό
18 Likes
Πριν λίγο έλαβα ένα message request στο messenger, ένας μακρυμάλλης κοκκινιτριχης ειναι, η φωτογραφία προφίλ φάνηκε late 80s, έχει μια γκριμάτσα περίεργη, στραβωμενη μούρη και μου γράφει
“mother f@cker how dare you don’t put my record on the best albums of 1986 on the game you play in the rocking forum? I will rattle your godamn head, you better believe it”
Dave Mustaine έγραφε, τον ξέρετε ρε?
PS υπερδισκαρα… σχώρα με μαστρο-Dave 
5 Likes
Πάντως, να ξέρετε. Το πιο πιθανό (ίσως), είναι να μας διαβάζει μόνο ο Alan των Primordial, καθότι κάποτε είχε μπει εδώ μέσα κι έγραφε. Βέβαια, αν όντως, μας διαβάζει και έγραφε και εκείνος, θα μέτραγε, γιατί μπορεί να τον βάζαμε κι εκείνον μέσα στο “ξύλο”.
2 Likes
Σε παρακαλώ, διόρθωσε το “Seven stars” των Black Sabbath σε “Seveth star” γιατί δε θα μπορέσω να συνεχίσω τη μέρα μου φυσιολογικά. 
5 Likes
Διόρθωσε το κι εσύ σε Seventh για να τη συνεχίσω κι εγώ
9 Likes
BOOM, in my face!!! 
2 Likes
mostly joking. Άλλωστε είμαι ο βασιλιάς των γραμματικων σαρδάμ εδώ 
1 Like
Τα βλέπω και κάνω raise. Μαθαίνω δίσκους/μπάντες που δεν ήξερα και ακούω μουσικές που αγνοούσα/σνόμπαρα. Από χθες έχω ακούσε τρεις φορές του Fell Frozen και δεν το χορταίνω, νιώθω σαν παιδάκι που του δίνουν διάφορες καραμέλες και θέλει να τις φάει όλες.
8 Likes
Χλωμό. Είχε κάνει account μόνο για να ‘ρθει να ζητήσει συγγνώμη που τα είχε σκατώσει ο ντράμερ σ’ εκείνο το διαβόητο live στο An. Νομίζω ότι απλά το έκανε αυτό κι έφυγε.
Εκτός κι αν έχασα κάνα επεισόδιο φυσικά.
2 Likes
Πιο ενδιαφέρον θα ήταν να κάναμε summon τον The_Πιππερ
Αρκετά overground χρονιά το 86, με μεγαθήρια να εδραιώνουν κυριαρχίες + κάποιες ντεμπουτάρες…
1.Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus
Είναι ένα από τα άλμπουμ που όσο το ακούς καταλαβαίνεις ότι αποκτάει δική του υπόσταση σαν ξεχωριστή ζωντανή οντότητα.Από τις πρώτες νότες του ύμνου Solitude μέχρι το τέλος του μάγου, μιλάμε για ένα αψεγάδιαστο διαμάντι.Ο Lief ΕΙΝΑΙ ο καλύτερος doom συνθέτης όλων των εποχών (O Iommi δε πιάνεται) και γράφει riffs με τα οποία άλλοι θα έχτιζαν δισκογραφίες.Αυτός τα βάζει μόνο σε μια κυκλοφορία γιατί μπορεί.Με τον καλόγερο βρήκαν και άλλες κορυφές, ανέβηκαν και εμπορικά, αλλά τον θρήνο αυτουνού εδώ, δε τον ξαναβρήκαν.
2.Iron Maiden – Somewhere in Time
O Harris βρίσκει συμπαίκτη στο πρόσωπο του Adrian και μαζί συνθέτουν τον πιο συμπαγή δίσκο των Βρετανών.Υπερβατικός ήχος και κατεύθυνση από τον Birch, παραγωγή μπροστά από την εποχή της, solos τα καλύτερα της δισκογραφίας τους.Όσο για τον Βρασίδα, αντιδρώντας σαν κακομαθημένο παιδάκι που πάντα ήταν, από την στιγμή που του έκοψε ο αρχηγός κάτι ακουστικές συνθέσεις που έφερε, λύσσαξε και άνοιξε τρύπα στο ταβάνι με τις ερμηνείες του.Tiiiiiimeeeee
3.Metallica – Master Of Puppets
Μουσικά θα μπορούσα να το βάλω και στο νούμερο ένα, απλά δεν είμαι τόσο δεμένος μαζί του συναισθηματικά, όσο με το Ride.Οποιαδήποτε λίστα που σέβεται τον εαυτό της το έχει σε τοπ3 μέταλ κυκλοφοριών από την αρχή του κόσμου, και φυσικά αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο.Έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για το Master, δε νομίζω ότι έχω να προσφέρω κάτι άλλο, θα πω μόνο ότι μέσω του Stranger Things άνοιξε η πόρτα και στο mainstream κοινό για αυτό, κάνοντας τους Metallica την μόνη μπάντα που έχει 2 τέτοιους δίσκους μαζί με το Black.
4.Crimson Glory – Crimson Glory
Κομμάτι του μύθου της μπάντας είναι μεν το μυστήριο, αλλά η φήμη της οφείλεται πρωτίστως σε αυτό το πορωτικό ντεμπούτο και φυσικά στο επόμενο αριστούργημα.Ο Midnight συστήνεται σαν θεότητα που κατέβηκε να τραγουδήσει λίγο και μετά να γυρίσει στον πλανήτη του, οι κιθάρες σπέρνουν και οι ΗΠΑ βρήκαν το δικό τους αντίβαρο στο NWOBHM.
5.Slayer – Reign In Blood
Αρχίζει με το Angel of Death και τελειώνει με το Raining Blood.Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο? Ένα aggressive σφηνάκι ενέργειας που έχτισε αυτοκρατορία και επηρέασε όλον τον extreme ήχο.
Εξώφυλλο θα προτιμήσω την επιβλητική λιτότητα του Epicus, από το νεκροταφείο του Puppets και το West Ham – Arsenal 7-3.
24 Likes