@anhydriis Συλληπητήρια ρε φίλε, ελπίζω να ξεχάστηκες λίγο από το θλιβερό γεγονός με το παιχνιδάκι αυτό κ τα σχόλια των παιδιών να μετρίασαν τον πόνο σου, όσο αυτό είναι δυνατό βέβαια. Ο χρόνος συνήθως είναι γιατρός, στις περισσότερες των περιπτώσεων. Να είστε γεροί να την θυμάστε.
16 Likes
Οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ, σε ό,τι με αφορά από τη δική μου εμπειρία
Απλά με τα χρόνια ας πούμε ότι ξεχνιέσαι κάπως
12 Likes
Word
4 Likes
@anhydriis Να ζήσεις να τη θυμάσαι τη γιαγιά με όλα τα ωραία της. Καλά κάνεις και γράφεις στο παιχνίδι, πιστεύω ότι η μουσική βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις. Σαν σήμερα το 2008 είχα χάσει κι εγώ τη γιαγιά μου, έτσι, προς το τέλος της άνοιξης, την πιο ανθισμένη εποχή. Οι γιαγιάδες, με τη σοφία που είχαν όχι λόγω μόρφωσης, αλλά λόγω της εμπειρίας, και με το χάσμα γενεών που έφερε τόσα αστεία στιγμιότυπα στις παιδικές μας αναμνήσεις, είναι από τις πιο όμορφες στιγμές που έχουμε και θα έχουμε.
18 Likes
Υπαρχουν ακομα οι Μεταλικα; 
5 Likes
Δυστυχώς μπορώ να σου βάλω μονο μια καρδούλα.
5 Likes
Infernäl Mäjesty - None Shall Defy
Αυτο εδώ το album με έπρηξε ο φιλος και συνάρρωστος @GRACCHUS_BABEUF να το ακουσω ( ή να το ακουσω καλύτερα). Το κάνουμε συχνά αυτό με αυτό το υποκείμενο( με εναλλασόμενους ρόλους), και όποτε πάιζει πρηχτική η φάση ειναι οτι μετά από κάποιες εβδομάδες στέλνει ένα μήνυμα ο πρηγμένος στον πρήχτη να του πει πόσο δίκιο είχε , τι δισκάρα ήταν αυτό κτλ .
Η φάση ήταν ότι ποτε δεν του είχα δώσει την προσοχή που του άρμοζε και το θεωρούσα ενα καλό Slayer worship δισκάκι. How deaf and blind was I… Ναι , φυσικα η Slayerίλα υπάρχει παντού , όμως οι τύποι το πάνε πολύ παραπέρα συνθετικά. Τεχνικό thrash metal στο ομώνυμο και το Anthology of Death, κανονικότατο death metal στο S.O.S. και Night of the living dead. Ακραια ριφοκατάνυξη, τρομερή φωνή, εξυπνότατο rythm section ( το μπάσο δίνει πολύ πονο, σπάνιο για το είδος αυτο). Γενικώς… δισκαρα. Ακόμη πιο jaw dropping το γεγονος πως ο μισός δίσκος υπήρχε ήδη σαν demo από το 86 ( και κομμάτια γραμμένα από το 85) που δείχνει ποσο μπροστά συνθετικά ήταν αυτά τα τυπακια. Cult classic 
ΛΑΤΡΕΙΑ
Nasty Savage - Indulgence
Αυτη εδώ η μπαντάρα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει άνετα από τις αγαπημένες μου 80ς. Ειναι τεχνικοί και ιδιαίτεροι, έχουν προσωπικότητα, ακροβατούν ανάμεσα στο Power και το Thrash ( σε αυτό το δίσκο η αλήθεια ειναι παραπάνω στο δεύτερο ). Μπάντα πολύ πολύ σημαντική για το ακραίο metal της Florida καθώς εκεί ήταν Local heroes και αν προσεξει κανείς θα δει πολλά riffs που θυμίζουν Atheist και Death . Τρομερό μπάσο από τον Dezső István Bartha ο οποιος άφησε σύντομα χρόνους την μπάντα υπο τις απειλές αποκλήρωσης απο τονμπαμπά του αν συνέχιζε να παίζει μεταλ ( lolz, ριψασπις), καταπληκτικό Powerhouse drumming από τον Curtis Beeson, ριφφάρες από το εκπληκτικό δίδυμο Meyer/Austin. Πολύ ιδιαίτερη μπάντα. Οποιος γουστάρει λιιιγο στριφνα και τεχνικά γκρουπ πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσει ευκαιρία.
Holy Terror - Terror and Submιssion
Κλασικό heavy metal, speed, thrash , punk όλα στο μπλέντερ. εκπληκτικός και εντελώς original punkης τραγουδιστής, κομματάρες. Τρομερά αγαπημένη μπάντα. θα τα πουμε εκτενώς το 88
Manilla Road - Mystification
Το Mystification είναι για εμένα το τελευταίο απο μια σειρά αριστουργημάτων των Manilla Road. Εντελώς thrash στιγμές, αναμεμειγμένες με το γνωστό ατμοσφαιρικό επικό feeling τους. Πολύ ιδιαίτερος δίσκος και νομίζω ο αγαπημένος μου από αυτούς. Έχει γράψει άπειρα χιλιόμετρα. όποιος δεν το έχει ακούσει ας κάνει την αρχή με αυτό εδω.
top 5
5 . Sodom - Persecution Mania
τρομερά αγαπημενη δισκάρα, δεμένο τριο που με την προσθήκη του Blackfire περνάει σε άλλο επίπεδο, η μπάντα αρχίζει πλέον και είναι tight και σφιχτοδεμένη και εξαπολύει μια τρομερή ηχητική επίθεση. Uber thrash classic με υμνους Nuclear Winter, Conjuration, Christ Passion κτλ κτλ. Οι πιο “πιστοί” εκ της σημαντικότατης τριάδας του γερμανικού θρας
4 . Trouble - Run to The Light
Η μπάντα φεύγει από τα στενά για αυτήν doom ορια του προηγούμενου δισκαρου, οι ταχύτητες ανεβάινουν, οι εντάσεις ειναι τσιτωμένες . Τυμπανα και μπάσο δυναμικά και σε πρώτο πλανο, το τεραστιο κιθαριστικό διδυμο γεννάει ριφφάρες και σολάρες με κάθε ευκαιρία, ο Wagner ειναι το σημα κατατεθέν της μπάντας. Θεόβαρο, δυναμικό. Αψεγάδιαστη δισκάρα για εμένα.
3 . Savatage - Hall of The Mountain King
Paul O’ Neil αιωνίως θα σε ευχαριστούμε που κράτησες στη ζωή αυτή την μπαντάρα όταν όλα υπο νορμαλ συνθήκες θα είχαν τελειώσει. Τα αδέρφια πιάνουν επιτέλους το απίθανο Potential τους εκτελεστικά και συνθετικά, ο Criss ειναι μανιασμένος, aggresive, βρίσκει τον ήχο του και κάθε σόλο είναι να το πιεις στο ποτήρι. Ο δε Jon τραγουδάει κολασμένα κάθε νότα. Κολοσσιαίος δίσκος για το heavy metal. Για εμένα και μόνο το Beyond The Doors of the Dark να είχε θα ήταν εντεκάρι. Αριστούργημα
2 . Helloween - Keeper of the Seven Keys Part 1
Μελωδικό , ταχύτατο. Σπάνιο τόσο ματζοράτος ( στην πλειοψηφία του ) δίσκος μου αρέσει τόσο πολύ, αλλά εδω μιλάμε για αριστουργημα. Ο δίσκος επιτομή του ευρωπαϊκου power metal είναι ένα διαμαντι από αυτά που λάμπουν παντοτινά και δεν θα σβήσουν ποτέ στο χρόνο. Και ειναι αυτό το Halloween , ένα από τα πλεον υπερβατικά μεταλ κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ που είναι η πιο ισχυρή παρακαταθήκη στο χρόνο αυτής της δισκάρας.
1 . Candlemass - Nightfall
Απο τα πλέον ανεξήγητα και απροσδόκητα comeback στην ιστορία του μεταλ. Βλέπετε ο τεράστιος Johan Langquist αποφάσισε να μην συνεχίσει μετά τις αριστουργηματικές ερμηνείες του στους Candlemass, ο lead κιθαρίστας Klas Bergwall που σφράγισε μεγάλο μέρος του Epicus ηχητικά ήταν απλά guest, ενώ την έκανε και ο drummer τους. Σε μια απίθανη συγκυρία της τύχης ο 19χρονος Messiah Marcolin καταφέρνει να βρει το τηλέφωνο του Leif και επιμένει να τον ακουσει να τραγουδά το Solitude για να τον πείσει οτι αυτός πρέπει να ειναι ο επόμενος τραγουδιστής τους…
… και η μπάντα βρίσκει στο πρόσωπό του το πιο iconic μέλος της. Οι ερμηνείες του Messiah σε αυτό το έπος πραγματικά στοιχειώνουν. Και δεν ειναι μόνο το τεχνικό κομμάτι ( τι vibrato ειναι αυτό παναγιά μου ) αλλά το πόσο πολύ συναίσθημα ξεχειλίζει με τις ερμηνείες του. Τον πόνο του πατέρα που έχει χάσει τον γιο του στο Mourner’s Lament, την απίστευτα επική ερμηνεία στο Well of Souls, το πόσο πειστική και θεατρική γίνεται η παραβολή του καλού Σαμαρείτη σε ενα metal επος… Βεβαια να τα λέμε όλα, οι κομματάρες που έγραψε ο Leif ειναι από το υπερδιάστημα, τα riffs του πεμπουσιωτή Bjorkman δείχνουν το δρόμο σε πολλούς ακραιομέταλλους που θα σκάσουν μύτη μετέπειτα, αλλά ο co-star ειναι ο νεοφερμένος τότε εκπληκτικός Lasse Johansson του οποιου τα solos ειναι τραγούδια μέσα σε τραγούδια . Δευτερη στη σειρά πλανητική ευθυγραμμιση για τους Candlemass λοιπόν. ο δίσκος αυτός μόνο βιώνεται, οσο και αν προσπαθούμε οι πιστοί να τον περιγράψουμε, τα λόγια δεν φτάνουν.
24 Likes
Univers Zéro; 
Για το 1987 λες, ε; Μια-δυο φορές έχω ακούσει αυτό το άλμπουμ, δεν το κατέχω.
Το ξέρεις ότι περιμένουμε νέο άλμπουμ φέτος;!
οχι!!
πρώτοι εδώ 
10 Likes
Το μότο που γράφουν στο εσώφυλλο του Run to the light οι Trouble το είχα γράψει σε αυτοσχέδιο μπλουζάκι.
Μάλιστα με αυτό έτρεξα ημιμαραθώνιο το Μάρτιο.
Και αναρωτιομουν μόνο εμένα μου φαινοταν γαμάτο.
7 Likes
1987 → H καλύτερη πεντάδα μου μέχρι την επόμενη 
(το πιάσατε, έτσι; )
10. – 6.
10. SAVATAGE “Hall Of The Mountain King”
Αρχικά έλεγα ότι δεκάδα μάλλον θα μπει το “Gutter…” αλλά το έβαλα να παίξει και δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Οι SAVATAGE είναι ίσως η πιο δεν-είμαι-φανατικός-αλλά-μόλις-ακούσω-τα-σπάω μπάντα μου.
9. INFERNÄL MÄJESTY “None Shall Defy”
Είπαμε η καλύτερη λακ του ’87 μακράν. Και πιθανότατα ένα από τα καλύτερα και πιο in-your-face θρας μέταλς που υπάρχουν εκεί έξω. Δυστυχώς δεν μνημονεύονται όσο θα έπρεπε.
8. BATHORY “Under The Sign Of The Black Mark”
Το επιστέγασμα όσων θρυλικών ακούσαμε στον προκάτοχο. Η τριλογία ολοκληρώνεται και το μονοπάτι για τους Ακόλουθους έχει πλέον χαραχτεί, δύσβατο αλλά αγέρωχο. Ο ψηλός τώρα ορίζει στον εαυτό του νέα αποστολή…
7. FIELDS OF THE NEPHILIM “Dawnrazor”
Η ώρα να λάμψουν πλησιάζει. Το ντεμπούτο των FIELDS με τη μοναδική αισθητική δίνει μια γεύση για τα όσα έρχονται, μεταξύ άλλων με τη μπασογραμμή θεριζόντων του “Dust” και το ομώνυμο να καταπίνει τα πάντα όταν σκάει το ρεφρέν.
καὶ μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καὶ ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καὶ ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου.
6. VOIVOD “Killing Technology”
Το όραμα των Καναδών πλέον παίρνει σάρκα και οστά, η βενομίλα πάει στην άκρη και η ισορροπία επιθετικότητας-κουλτούρας είναι εξωπραγματική. Δεν μπαίνει πεντάδα γιατί δεν είμαι τόσο «δεμένος» όσο με το επόμενο αλλά αντικειμενικά μπορεί να είναι και καλύτερο.
5.
NAPALM DEATH “Scum”
Και εγένετο grind;; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει, ας τα πουν οι ακαδημαϊκοί αυτά. Το συγκεκριμένο παρακλάδι πάντα το απολάμβανα χωρίς ναι καίγομαι κιόλας. Το “Scum” όμως το έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου γιατί είναι συνδυασμένο με τα κολασμένα λάηβ των ND στο ΑΝ (’07 και ’11), ειδικά αυτό που ο Barney το έβγαλε όλο όρθιος με σπασμένο πόδι και πατερίτσα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου.
4.
GUNS ‘N’ ROSES “Appetite For Destruction”
Η γενιά που βράζει και δεν έχει από πού να πιαστεί μόλις εξερράγη. Τέτοιο spot-on εισαγωγικό κομμάτι σαν το “Welcome…” δεν ξέρω αν έχει ξαναδεί το ροκενρόλ, μετά όλα γίνονται εύκολα (γίνονται; ), το “Nightrain” θερίζει και είναι το αγαπημένο μου του δίσκου. Ενός δίσκου που μπορεί η πρώτη ανάγνωση να φωνάζει «αλητεία!», μπορεί να είναι party till you drop, αλλά κάπου μέσα υπάρχει κρυμμένη και μια υπόκωφη κραυγή για βοήθεια…
3.
DEAD CAN DANCE “Within the Realm Of A Dying Sun”
Δεν ξέρω πόσα σχήματα στην ιστορία μπορούν να καυχηθούν ότι υπήρξαν τόσο ιδιαίτερα όσο το ντουέτο Perry/Gerrard. Μοιάζει να υπάρχουν σε μια άλλη διάσταση και να μας επισκέπτονται όταν έχουν κάτι να διηγηθούν. Όταν είδα το εξώφυλλο του “Within…” (εύκολη ψήφος) και διάβασα τους τίτλους των κομματιών, φαντάστηκα μέσες-άκρες τις εικόνες μια ιστορίας. Όταν το άκουσα δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο τέλεια διηγούνταν την ιστορία αυτή. Μοναδική περίπτωση πραγματικά…
2.
SARCOFAGO “I.N.R.I.”
Το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί με αυτό το κόλπο που σκάρωσε ο @anhydriis είναι ότι ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ακούω μουσική (και κατά βάση μουσική που ήδη γνωρίζω) με ενός είδους δομημένο τρόπο, τον χρονολογικό. Κάπως έτσι μπορώ να πω ότι κατανοώ καλύτερα ορισμένες διαδρομές και μια από αυτές είναι που έχει οδηγήσει απ’ τους SLAYER στους POSSESSED και από εκεί στο επόμενο ακρότατο σημείο, την μπραζιλέιρο ταφόπλακα των SARCOFAGO. Το εκπληκτικό με το “I.N.R.I” είναι ότι αυξάνει σε ένταση, λύσσα, βλασφημία όσο προχωρά ο δίσκος. Αν το “Satanic Lust” είναι το σούρουπο, τότε το “Last Slaughter” είναι το πιο πηχτό σκοτάδι. Πλέον έχει έρθει η ώρα να πάμε σε νέα άκρα…
1.
CELTIC FROST “Into τhe Pandemonium”
Τι κάνετε ρε παίκτες; Μετά το Μεγαθήριο, ξεκινάτε με διασκευή WALL OF VOODOO;; Ε δεν τρώγεστε λέμε, πολύ θα ήθελα να έκοβα live αντιδράσεις της εποχής. Πόσες και πόσες καριέρες έστρωσε αυτός εδώ ο δίσκος που όταν δεν διατηρεί το heaviness του προκατόχου κλείνει το μάτι σε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, θρηνητικά περάσματα και φωνητικά (κύριε Darren White τι κάνετε;), dub mixes, την προαναφερθείσα διασκευή, το βιολί (αξιότιμοι MDB όλα καλά;) του “Rex Irae”, το χορευτικό “I Won’t Dance” (ε, λολ δηλαδή!), ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ είναι εδώ μέσα λέμε
Οι Έλληνες μπασκετμπολίστες πληρώνουνε γκαλόσημο και οι απανταχού doom/death/goth/atmo-μέταλζ πανδαιμονιόσημο .&-
Ειδικές Καταστάσεις
-
Στο άτυπο ντέρμπι μεγάλων ομάδων, που όμως δεν βρίσκονται πια στο ζενίθ τους, ο εξόριστος Roger τουλάχιστον σε μένα μιλάει περισσότερο με το αφελές concept του (ακόμα ένα), κυρίως γιατί το “Radio KAOS” έχει μια άλφα συνοχή σε σχέση με το πολύ κρύο και λίγο ζέστη που μου προκαλεί το “Momentary…”.
-
Οι ΤΡΥΠΕΣ στον δεύτερο δίσκο τους ακόμα δεν είναι εκεί (που τις θέλω εγώ) αλλά και πάλι ντροπή για τη λίστα μου, ντροπή να είναι άδεια.
-
Κάτι βουκολικοί τύποι απ’ την Τσεχία φροντίζουν να κάνουν τον πρώτο τους θόρυβο. Μαύρο μέταλλο ΔΕΝ είναι μόνο η Νορβηγία (και η Ελλάδα).
-
O Γιούρο και η παρέα του στο “Deathcrush” μας τα λένε κάπως καλύτερα και για να ‘μαστε δίκαιοι ακόμα κι αν το ‘βγαλε το “Anfang” απ’ το συρτάρι που το είχε παραχωμένο ο Schnitzler, το ότι τον προσέγγισε ο 18χρονος Aarseth κάτι λέει για το όραμα. Απλώς μας λείπουν μερικά κομμάτια ακόμα από το παζλ…
-
…όπως αυτό! …
-
…το οποίο βέβαια δεν ήταν η μόνη Νοσηρή demo-no-λογία της χρονιάς.
23 Likes
Φανταστικά τα demo των Master’s Hammer και όχι τρομερά δυσεύρετα στα early 90s. Κάπου είχα τσιμπήσει το The Mass. Γενικώς τρομερή μπαντάρα.
1 Like
Μια υπενθύμιση ότι το 1987 οι Anthrax, Testament και Death Angel έβγαλαν τα καλύτερα άλμπουμ τους.
5 Likes
Για τους Testament το έλεγα για χρόνια αυτό, αλλά νομίζω πλέον πως το New Order ειναι καλύτερο στα σημεία.
Edit : έχει και το καλύτερο Destruction
2 Likes
1 Like
Εννοείται !!!
1 Like