Πλάκα πλάκα, παίζει κι εγώ
1 Like
1987
22 Michael Jackson - Bad
21 Fleetwood Mac - Tango in the night
20 Dio - Dream evil
19 REM - Document
18 Black - Wonderful life
17 U2 - The Joshua tree
16 The Smiths - Strangeways, here I come
15 Prince - Sign “O” the Times
14 INXS - Kick
13 George Michael - Faith
12 Midnight Oil - Diesel and dust
11 Deep Purple - The house of blue light
10 Fields of the nephilim - Dawnrazor
9 Dead can dance - Within the realm of a dying sun
8 Aerosmith - Permanent vacation
7 Jethro Tull - Crest of a knave
6 Pink Floyd - A momentary lapse of reason
5 Depeche mode - Music for the masses
4 Rush - Hold your fire
3 Whitesnake - 1987
2 Def Leppard - Hysteria
1 Guns n Roses - Appetite for destruction
(Αν δεν έχεις φέρει εκτός εαυτού το συγκάτοικο ακούγοντας 20 φορές συνεχόμενα Paradise City, δεν έχεις απολαύσει αυτόν τον δίσκο).
Ειδικές καταστάσεις:
Elton John - Live in Australia (with the Melbourne symphony orchestra)
15 Likes
Εν τω μεταξύ, ψάχνω τη φόρμα εδώ και πέντε λεπτά
2 Likes
Στο δευτερο ποστ ειναι, μονιμα. Ας γραφει 1970.
2 Likes
There you go
1 Like
1987
1. Celtic Frost - “Into The Pandemonium”: Μια πόρτα στο μέλλον για μια καλλιτεχνική άποψη άναρχης τέχνης, που έκανε τον πραγματικό της κύκλο, αποκαλύπτοντας όλο το όραμα της, το 2019 στο Tilburg, ακυρώνοντας κάθε έννοια περί γραμμικότητας του χρόνου. Αυτά όμως τα λέμε το 2020. Δίσκος που δεν χάνει ποτέ από κανέναν και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
2. King Diamond - “Abigail”
3. Bathory - “Under The Sign Of The Black Mark”
4. Napalm Death - “Scum”
5. Guns N’ Roses - “Appetite For Destruction”
Άλλα 10:
Summary
- Voivod - “Killing Technology”
- Sarcofago - “INRI”
- Sanctuary - “Refuge Denied”
- Swans - “Children Of God”
- Sodom - “Persecution Mania”
- Death - “Scream Bloody Gore”
- Candlemass - “Nightfall”
- Tom Waits - “Frank’s Wild Years”
- Savatage - “Hall Of The Mountain King”
- Mayhem - “Deathcrush”
edit: Και Βασίλης με Χαιρετίσματα. Δισκάρα.
20 Likes
Το “Deathcrush” υπολογίζεται ως EP ή συζητιέται αν είναι full-length;
Για μένα EP, αλλά εγώ βάζω και demo στις πεντάδες, δεν με απασχολεί 
2 Likes
Όχι, εγκυκλοπαιδικά ρωτούσα.
Ε, EP μωρέ.
Ειχες καποια χρονιά demo ως τώρα;
Εγω παιζει να εχω demo το 1993…
Δεν το θυμόμουν μαν μου, εύγε.
1 Like
λιγότερο από ώρα πλέον… μάχη για 3 στην κορυφη… ΣΦΑΓΗ!
Προς επιβεβαίωση δεν έχω βρει ακόμη @Curehead @Death.Eternal @Ironman1
Τζονκυρ δεν αγχωνομαι… βλέπω γράφει… 
10 Likes
Δεν πιστευω να ψηφισε κανενας διαφορετικα απο αυτα που εγραψε?!?!
1 Like
1987
Οκ, τα πραγματα πλεον δυσκολευουν όλο κ περισσότερο, χρονιά με τη χρονιά.
Τώρα αρχίζω να καταλαβαινω την απελπισία κάποιων παιδιων με έντονα 70ς ακούσματα, που ηθελαν να συμπεριλάβουν καμια πενηνταρια δίσκους
Επωδυνο…
Αρχικά, απ ο,τι θυμήθηκα/διαπίστωσα, το 87 κυκλοφορησαν κάποιοι από τους πιο αγαπημένους μου, αρχετυπικους/εμβληματικους δίσκους στο ευρύτερο rock πεδίο, οποτε ακολουθεί μια συντομη αναφορά στην εξής δεκαδα:
Summary
U2 - The Joshua Tree
Ίσως ο πιο καλογερασμενος δίσκος του mainstream rock.
Για κάποιο λόγο μου ακουγεται σημερα πιο υπέροχο από ποτέ.
R.E.M. - Document
Κ για μενα, όπως κ για πολλους άλλους, αυτό εδώ είναι το καλυτερο τους album.
(κ άλλη μια περιπτωση δίσκου στον οποίον ο χρόνος έχει φερθεί εξαιρετικά).
The Cult - Electric
Εντυπωσιάστηκα όταν συνειδητοποιησα ποσες διαχρονικες χιταρες ειναι μαζεμένες εδώ μέσα.
Depeche mode - Music for the Masses
Κάποιες από τις κορυφαίες κ πιο ανέγγιχτες από τον χρόνο, μελωδιες των Depeche Mode, ειναι σ αυτόν τον δίσκο.
The Cure - Kiss me, Kiss me, Kiss me
Η αλήθεια είναι ότι από δω παιζει να σκιπαρω σχεδον τον μισό δίσκο, αλλά είναι τόσο υπεροχο το άλλο μισό του, ώστε να έχει μια θέση σ αυτη την all around δεκαδα μου.
Fields of the Nephilim - Dawnrazor
Η αρχή της σκοτεινής εποποιίας του σαλεμενου τυπου με τις post apocalyptic ανησυχίες κ την gothc western αισθητική.
Sisters of mercy - Floodland
Με κάποιον περιεργο τρόπο, προσωπικα το θεωρώ ακόμα πιο σκοτεινό, περιπλοκο κ μεγαλειώδες κ από το πρωτο του ολοκληρωμένο classic.
The Jesus and Mary Chain - Darklands
Δίσκος που δυναται να λειτουργήσει ως soundtrack σε κάποιες από τις πιο εσωστρεφείς μας στιγμές.
Για χρόνια το ειχα στο νου μου, ως υποδεέστερο του κλασικου τους ντεμπούτου, αλλά ξανακουγοντας το αυτές τις μέρες, μετα απο χρονια, σκεφτομαι πως ισως κ να έκανα λάθος.
Dead can dance - Within the Realm of a Dying Sun
Ο κορυφαίος, ίσως, δίσκος της τόσο ξεχωριστής κ αλαφροΐσκιωτης, αγαπημένης μπάντας.
Swans - Children of God
Η δευτερη μεγάλη στιγμή στη μυθική πορεια του Gira, κ προπομπός των ακόμα πιο υπερβατικων δίσκων που θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Ακολουθούν Honorable Mentions
για καποια αγαπημένα (κ κρίσιμα) metal albums:
Summary
Ξεκινώ με τους λατρεμένους Kreator
κ τους υπεραγαπημενους Testament:
Kreator - Terrible Certainty
Ενα πολυ αγαπημένο άλμπουμ από τον μεγάλο Mille, με καποιους κορυφαίους υμνους ασυμβίβαστου,ακραιφνους Thrash Metal, οπως το ομώνυμο κ το Storming with Menace.
Ωστόσο, θεωρουσα παντα την συγκεκριμένη δουλειά περισσοτερο συμπληρωματική των δυο πρωτων τιτανιων δίσκων τους, παρα ως το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο της μπάντας (το οποίο βέβαια δεν θα αργησει να ακολουθήσει). Όπως κ να χει, λιωμένο album κ τιμημένο με απειρες ακροάσεις.
Testament - The Legacy
Το δευτερο αγαπημένο μου συγκρότημα του αμερικανικου thrash (κάτω μόνο από Slayer).
Το υλικό των δυο πρωτων δίσκων τους (μαζί με το the Gathering), ειναι ξεκαθαρα οι κορυφαιες τους στιγμές, για μένα.
Ωστόσο, παίζει να είμαι ο μονος οπαδός τους στον πλανητη που προτιμα αυτα τα κλασικά τραγουδια οπως ακουγονται στις επανεκτελέσεις του First Strike still Deadly (εχω παθολογικη αδυναμία στο πως ηχουσε η μπάντα - κ ποσο επιβλητική ειναι η φωνή του Billy - εκείνη την εποχή, που μόλις είχε βγει από τον θρίαμβο του the Gathering).
Το πιο Ηχηρό Honorable Mention
στις Τρεις Ακόλουθες Υπερδισκαρες:
Celtic Frost - Into The Pandemonium
Voivod - Killing Technology
King Diamond - Abigail
Είμαι φανατικός των όσων επιτελεσαν οι Hellhammer κ το πρωιμο έργο των Celtic Frost, αλλά εννοείται πως σέβομαι κ εκτιμώ ιδιαζοντως κ τις πιο ατμοσφαιρικες κ avant-garde αναζητήσεις που διαδραματίζονται εδώ μέσα.
Όσον αφορά το Abigail κ το Killing Technology, ομολογώ ότι πανε χρονια που είχα να τα ακουσω, στο συνολο τους, κ κάπως βρέθηκα να τα λιωνω αυτές τις μέρες κ να ανακαλύπτω από την αρχή το μεγαλείο τους.
Ανυπερβλητες δισκαρες, αμφότερες, κ σιγουρα οι αγαπημένες μου στην δισκογραφία τους, τόσο από Voivod, όσο κ από King.
K ενα shoutout στους ετερους αγαπημένους Ελβετους:
Coroner - R.I.P.
Εντυπωσιακό ντεμπουτο με θεριεμενες ριφφαφες από τον θεάρα Vetterli. Ηχεί ακομα πιο εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανεις ότι αυτό είναι μόνο η αρχή της πορειας τους, η οποία θα αποδειχθεί ανοδική μέχρι τέλους (ως τώρα, γιατί ποτε δεν ξέρεις).
Άλλο ένα ηχηρό Honorable Mention
σε τρία λατρεμένα underground διαμάντια, του ακραίου ηχου της εποχής:
Sacrilege - Within the Prophecy
Amebix - Monolith
Sacrifice - Forward to Termination
Δευτερο full-length κ των τριών συγκροτημάτων, κ ο αγαπημένος μου της δισκογραφίας τους (επίσης κ για τις τρεις μπάντες!).
Επικό crust από τους πρωτοπορους Amebix,
επικοτατο thrash/crust από την πρωθιερεια της όλης φάσης Lynda Simpson κ την μπανταρα της,
κ ανερματιστο, εντυπωσιακό thrash από τους Καναδούς θεουληδες.
Κ καπου εδω να αναφέρω, κ γω, δυο μεγάλα albums του 87 για το extreme metal, εκ των οποίων το πρώτο είναι πλεον πολυθρυλητο, ενώ το δευτερο πολυ πιο άγνωστο στο ευρυ κοινό (αδίκως κατ εμε):
Sarcofago - I.N.R.I.
Σκοτεινό, ζοφερό κ βλάσφημο, αυτό εδώ, ναι, ειναι ενα πολυ επιδραστικο album (για την φινλανδική black metal σκηνή ακόμα περισσοτερο κι απ ότι για τη νορβηγική).
Necrodeath - Into the Macabre
Αγαπημένο protodeath/thrash διαμαντάκι με πειστικα σκοτεινη ατμόσφαιρα κ αρκούντως διάολεμένα φωνητικά, ώστε να μνημονεύεται στο underground ως ένας από τους κορυφαίους δίσκους της ιταλικής σκηνης για το extreme metal των 80s.
Και κλείνοντας τα Honorable Mentions, δυο ξεχωριστες περιπτωσεις που αξίζουν αναφορα:
Mayhem - Death crush EP
Tormentor - The Seventh Day of Doom Demo
- Το Deathcrush το ειχα σε μια συλλογουλα μαζί με το ετερο EP της μπάντας, το επισης αγαπημένο Wolf’s Lait Abyss (που είχε βγει ακριβώς δέκα χρόνια μετά το πρώτο), κ παραμενει από τις πιο σημαντικες στιγμές των Mayhem.
Το Pure Fuckin Armageddon ειναι ίσως η αγαπημένη μου συνθεση από το συνολο της δισκογραφιας των Mayhem.
Ο μόνος λόγος που δεν συμπεριλαμβάνω το EP στην δεκάδα μου, ειναι γιατι, αν κ εχω συμπεριλάβει ήδη EPs στις λίστες μου για προηγουμενες χρονιες, εδώ θεωρώ πως χρειάζονται λίγα βήματα ακόμα για να κλειδώσει η εμβληματική υπόσταση της συγκεκριμένης θρυλικης μπάντας.
- Την ίδια χρονιά με το Deathcrush, αναδυεται μέσα από τα βάθη του Ευρωπαϊκού Underground κ το σχήμα των Ουγγρων Tormentor, του οποίου ο τραγουδιστής Attila Csihar, κ τα ιδιοτυπα, εφιαλτικά φωνητικά του θα σημαδέψουν τους μελλοντικους Mayhem.
Το πρωτο ντέμο του σχηματος, ηχει υπερβολικά πρωτολειο ακόμα κ για τα δεδομένου ακραίου ηχου της εποχής, κ είναι αρκετά πιο αγουρο από το μεγαλειώδες Anno Domini demo που θα βγει την μεθεπόμενη χρονια, αλλά έστω κ ετσι, το πρωιμο μεγαλείο του Attila δεν κρυβεται ευκολα.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Candlemass - Nightfall
Το Epicus θα είναι για παντα ο αγαπημένος μου δίσκος των Σουηδών, αλλά αυτό δεν κάνει λιγότερο θρυλικό το δευτερο τους album, ουτε λιγότερο αποστομωτική την πρωτη φορα που θα ακουσει κάποιος/κάποια την φωναρα του Messiah σε όλο της το μεγαλειώδες εύρος.
Κ μόνο για την επίδραση που είχαν έπη όπως το Well of Souls, At the Gallows End κ Dark are the Veils of Death σε πληθος σπουδαίων μεταγενέστερων συγκροτημάτων από εντελώς διαφορετικα πεδια του metal (από Morgana LeFay μέχρι Nile), το Nightfall αξίζει το μέγιστο σεβασμό.
9. Sanctuary - Refuge Denied
Λατρεμένο ντεμπούτο, από λατρεμένη μπάντα.
Πυρωμενο US Metal, με εξωφρενικη απόδοση από τον αγαπημενο μας Wally στα φωνητικά, απόκοσμη ατμόσφαιρα, κ κάποιες θρυλικές συνθέσεις.
K ναι, το Battle Angels παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις πιο συγκλονιστικες στιγμές του αμερικανικού Metal.
8. Napalm Death - Scum
Ο πρωτος δισκογραφικος ογκόλιθος των μεγαθηριων του grindcore (το οποίο - imo - οχι απλώς ανήκει εξ ολοκλήρου στο metal, περισσότερο απ ότι οποιοδηποτε άλλο -core παρακλαδι, αλλά αποτελεί κ έναν από τους βασικούς πυλώνες της σταδιακής αυτονομησης του extreme metal από τις πιο παραδοσιακες του ρίζες), ειναι ενα μνημείο οργής κ στοχευμένης λύσσας, που συμβάλλει στην περαιτερω μυθοποιηση της underground σκηνής, κ της διάλυσης των οποιων ορίων είχαν απομείνει να ξεπεραστουν στον ακραίο ήχο μέχρι τότε.
7. Helloween - Keeper of the Seven Keys
Η κορυφαία power metal μπάντα όλων των εποχών, στην δευτερη κορυφαία στιγμή της (για την πρώτη, προσωπικα, κάνω υπομονή λίγες μέρες ακόμα). Ο Χανσενακος, απελευθερωμενος εδώ από τα φωνητικά του καθήκοντα, αφήνει τα γκεμια στη συνθετικη του φαντασία κ μας χαρίζει τις κορυφαίες στιγμές της πλουσιας πορειας του.
Από δίπλα,το πιο αγαπημενο rhythm section του power metal σε τρέλα κέφια, ο ετερος κιθαρίστας κ αληθινός αρχηγός της μπάντας (είτε αρέσει αυτό, είτε οχι- it is what it is), καταθέτει την πλεον αρχετυπικη μπαλάντα του είδους, με αυτές τις υπέροχες Gilmour-meets-Uli Jon Roth κιθάρες του, προοικονομώντας μέρος της έμπνευσης που θα τον διακατέχει στο αναμενόμενο δευτερο μέρος της Διλογιας, ενώ ο πρωτοεμφανιζομενος Kiske θα μείνει στην συνείδηση αναρίθμητων οπαδων ως ο κορυφαίος, πιο λατρεμένος (κ λιγότερο βαρετος/κουραστικος), υψίφωνος τραγουδιστης σ αυτο το πολυπαθο - κ ταλαιπωρημένο από τους υπεραριθμους μιμητές του - είδος.
Απο κει κ περα, εδω έχουμε αιώνιους υμνους νεοτητας κ ελπιδας, ένα ανυπερβλητο 13λεπτο επος, κωλοδάχτυλα σε κάθε μορφή σοβαροφανειας, κ ενα αθεραπευτο (κ ανικητο) πνευμα αισιοδοξίας, που όσο περνουν τα χρόνια κ σκοτεινιαζουν οι καιροί, μοιάζει σα να το αποζηταμε όλο κ περισσοτερο.
Περισσοτερα, στο επερχόμενο(κ, για μένα, ακόμα πιο μεγαλειώδες) Δευτερο Μέρος.
6. Agent Steel - Unstoppable Force
Τους εκθειασα ηδη για το μεγαλειώδες ντεμπούτο τους, πριν απο δυο εβδομάδες. Εδώ κάνουν ευκολα το 2/2,σε έναν δίσκο που μοιάζει να ξεπηδησε απο έναν κοσμο συνομωσιολογίας κ την παρανοιας, με έναν ακόμα πιο αλλοφρων Cyriis, με επιθετικες κομματαρες οπως το ομώνυμο, το Never Surrender κ το Rager (οπου το πνευμα των Judas Priest δοξαζεται στην πιο σκλητοπυρηνικη εκδοχή του), κ με το επικό instrumental The Day at Gyana να χαρίζει στο US Metal (άλλη) μια αξέχαστη στιγμή.
Tελικη Πεντάδα
Summary
5. Savatage - Hall of the Mountain King
Η Μυσταγωγια κ η Ομίχλη μέσα από την οποία αναδύεται ο αγαπημένος μου δίσκος της μπανταρας, κυριαρχουν στις ακροάσεις του album σήμερα, οπως κυριαρχουσαν κ οταν πρωτοχαθηκα στον μαγικό κόσμο του (πριν από 29 ολόκληρα χρόνια).
Μεγαλείο υπερβατικης έμπνευσης από τον διαχρονικά αγαπημένο μου lead κιθαρίστα κλασικου Heavy Metal, τραγουδια που στοιχειωνουν ακόμα (κ για παντα) το φαντασιακό ολων όσων τους λάτρεψαν ποτέ, κ η Φωνή του Mountain King εδώ αποκτά την πιο μυθική της υπόσταση.
4. Sodom - Persecution Mania
Ο αγαπημένος μου Sodom δίσκος είναι ένα αγέραστο, ακατέργαστο διαμάντι Ευρωπαϊκού Thrash που στέκει αλώβητο ακόμα κ σημερα, κ εξακολουθεί να ψαρώνει κόσμο με τις κομματαρες του, την ωμότητα του, κ τον ανεπιτήδευτο κ θεοσκοτεινο τρόπο που φτυνει τους στίχους του ο Angelripper (ο οποίος ποτε δεν ακουστηκε πιο επιβλητικός απ ότι εδώ).
3. Sepultura - Schizophrenia
Ο δευτερος αγαπημένος μου δίσκος των Sepultura, είναι μια δημιουργικη κατάθεση αδυσωπητου, εμπνευσμένου extreme metal, με έντονο ακόμα το death/thrash στοιχείο (κ, ναι, κ γω ανήκω σ αυτους που λατρευουν αυτους τους Sepultura παραπάνω απ ο,τιδήποτε έκαναν από τα 90s κ περα.)
Ο ερχομός του Kisser στη lead κιθάρα προσθέτει ορμή, φαντασία κ κάποιες συναρπαστικες ιδέες, ο Igor ξεσαλωνει πισω απο το drum kit του, γράφοντας την δική του Ιστορία στον χώρο του ακραίου ήχου, ενώ ο Max ακουγεται λίγο πιο ευκρινης, απ ότι στο (υπερλατρεμενο) ντεμπούτο, αλλά εξίσου δαιμονικος κ απειλητικος.
Εναλλακτικα, θα μπορουσα απλά να γράψω πως είναι ο δίσκος του Escape To The Void, του Inquisition Symphony (μέσα στα κορυφαία instrumental του extreme metal - κ οχι μόνο), κ φυσικά του From the Past Comes the Storm.
2. Bathory - Under the Sign of the Black Mark
Κ εδώ έχουμε τον καλυτερο δίσκο νορβηγικού Black Metal του δευτερου κύματος, από έναν Σουηδό της πρωτης γενιάς του είδους. Ισοπεδωτικο κ απόλυτο, δίνοντας στην έννοια του Σκότους μια αδιαπραγμάτευτα πολεμικη υπόσταση, το Under the Sign of the Black Mark κ οι οκτώ του καταμαυροι υμνοι, στέκουν περηφανα ως παντοτινη Διακήρυξη του Πνευματος Αψήφισης κ της Αιώνιας Φλόγας.
Αξεπέραστο μέχρι σήμερα.
1. Death - Scream Bloody Gore
Οχι, δεν είναι μόνο ιστορική η αξία του Scream Bloody Gore, ως ο πρωτος δίσκος των Death.
Αρχικά, δεν μοιάζει με ντεμπούτο μπάντας.
Περισσότερο φαντάζει ως το μεγαλειώδες δευτερο ή τρίτο άλμπουμ που επισφραγίζει μια μεγάλη πορεια. Κ ως ένα βαθμό, δεν θα ήταν άκυρη μια τέτοια προσεγγιση.
Αφενός, οι Death κ το Scream Bloody Gore δεν ήρθαν ουρανοκατεβατα, αλλά από τα βαθη του underground, όπου ο Evil Chuck πάλευε για χρονια, από τις μέρες των Mantas ακόμα, να δομησει κ να αναδείξει το εσωτερο χάος των πρωτολειων μουσικών του ιδεών.
Αφετέρου, οι μεγάλοι Possessed ειχαν ανοίξει ήδη τον δρόμο με εντυπωσιακό τρόπο, κ κανένας δεν συνεχισε το έργο τους, κ δεν τίμησε το όραμα τους, πιο αρχοντικά, εντυπωσιακα κ εμπνευσμένα, από τους πρωιμους Death.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περιπτωση, ότι το μεγαλείο του Scream Bloody Gore (δηλαδή του κορυφαίου δίσκου της πρωτης Death Metal γενιάς) δεν είναι αυτοφωτο κ αυθυπαρκτο.
Μέσα στην ηχητικη κ συνθετικη του ακρότητα, το ντεμπούτο των Death κ οι Δέκα του Συνθέσεις - Αρχέτυπα αρχέγονου Death Metal προδιδουν το ανήσυχο πνευμα του Δημιουργου τους κ την αυθεντικη φλόγα που κυβερνά το μουσικό, ακατατακτο, αλλά κ αυθεντικα μεταλλικό, όραμά του.
Από την απόλυτη επιθεση του Infernal Death, μέχρι τον θανατερο θρίαμβο του κυριαρχικου Evil Dead κ τα μανιωδη ουρλιαχτά του ομώνυμου, εδώ έχουμε την απόλυτη Διακήρυξη που ολοκληρώνει την πρωτη επική κ κρίσιμη πενταετια για το Extreme Metal, κ θέτει τις βάσεις για την τρίτη (κ σπουδαιότερη) Έκρηξη που θα ξεσπάσει στον ακραίο ήχο από την ακριβώς επόμενη χρονιά.
Κλείνοντας θα καταδυθω σε ένα μικρο κρεσεντο αυτοαναφορικοτητας κ θα πω πως στο κεφάλι μου μαινόταν, για χρόνια, άγρια μαχη ανάμεσα στα δυο πρωτα λατρεμένα Death albums, για το ποιο αγαπω, έστω κ ελάχιστα, παραπάνω από το άλλο.
Όταν πριν από ενάμιση περίπου μήνα έλαβε χώρα το Live Tribute σ εκείνη την περιοδο των Death, με βασικό άξονα τα τραγούδια του σπουδαίου Leprosy, που παρουσιαστηκε σχεδόν στο συνολο του, η διαφορά μού έγινε επιτέλους ξεκαθαρη.
Όσο μεγάλος δίσκος κι αν είναι το Leprosy (που ειναι, κ θα του αποδοθει ο εκθειασμος που του αρμόζει, σε λίγες μερες), η αλήθεια είναι πως σε κάθε νότα του Scream Bloody Gore που αντηχησε μέσα στο Κυτταρο, η απολυτοτητα του υλικού δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω αμφισβητήσεις.
Στο δικό μου κεφάλι ειναι ο κορυφαίος δισκος της πρωτης θρυλικής περιοδου της τεράστιας αυτής μπάντας, κ στρογγυλοκαθεται σ έναν θρόνο αντάξιο με αυτόν που δεσποζει στο γραφικο, αλλά κ λατρεμένο εξώφυλλό του.
(Κ μόλις συνειδητοποιησα, γράφοντας τα παραπάνω, πως, για μένα, αυτό είναι κ Το εξώφυλλο της χρονιάς)
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Ο Eddie εκανε παιδι με την Lady Death, το βάφτισαν Χαροντα, κ το τοποθέτησαν στον θρόνο του, απ όπου διαφεντευει αιώνια τους απεθαντους του Κόσμου.
20 Likes
Ελπίζω να μην με ξέχασες 
1 Like
Περναει η ώρα, έχουμε ένα κάρο δουλειές ακόμη, αλλά νταξ, μία γρήγορη λίστα γιατί λατρεύουμε το παιχνίδι (δεν λατρεύουμε τις λίστες). Αυτή την εβδομάδα έμαθα κάτι νέο, οπότε μπήκε στην πεντάδα μου.
1. Helloween: Keeper of the Seven Keys I
Κοιτάξτε, η φάση είναι απλή. Στο φροντιστήριο είχα ένα ντοσιέ, απόξω είχα κολλήσει φωτό ή μικρή αφίσα του HM/MH με τους Helloween.
Αν θυμαμαι καλα, ηταν αυτη
Δεν θα μπούμε σε debate για το τι σκάρωσαν αυτοί οι γερμαναράδες το 1987. Ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ.
2. Candlemass - Nightfall
Νομίζω ότι το πρώτο μου stagediving έγινε στο Samarithan. Αλλιώς ήταν στο Gallow’s Pole. Μην ρωτήσετε πώς και γιατί, ίσως το έχω γράψει κάπου στο φόρουμ, ίσως όχι, ίσως γίνει κάποτε “μεταλλικές θύμησες” από το λάιβ του 1989. Ο απόλυτος θρήνος και λυρισμός από το λαρύγγι του καλόγερου. Αρρώστια ο Μεσάια, αρρώστια αυτή η μπάντα.
3. Guns N’ Roses - Appetite For Destruction
Άλλη ιστορία από το φροντιστήριο. Είμαστε στην αυλή σε διάλειμμα, ένας συμμαθητής με ρωτάει αν έχω δει το Paradise City στο MTV, πιάνουμε κουβέντα για το τι κομματάρα είναι αυτό και τι ωραίοι τύποι παίζουν στο βίντεο, ο ξανθός γκόμενος και ο άλλος με τα μαλλιά στη μούρη κλπ κλπ. Ένα αμάξι σταματάει στην απέναντι λωρίδα του δρόμου. Ένας άγνωστος τύπος κάπου στα 30-35 κατεβάζει το παράθυρο, βγάζει τα γυαλιά ηλίου που φοράει και λέει “ορίστε λιγούρια”. Τα πετάει στο πεζοδρόμιο έξω από την αυλή και φεύγει. Κοιτιόμαστε με τον συμμαθητή και λέμε ότι αυτός ο Σλας φημολογείται ότι παίζει με την κιθάρα χαμηλά για να κρύβει τα χέρια των γκρούπις που περνούν από πίσω. Πρέπει να πω κάτι για τον δίσκο τώρα; Το απόλυτο πάρτι, ούτε ένα φίλερ.
4. Savatage - Hall Of The Mountain King
Οι κραυγές του Jon στοιχειώνουν τον δίσκο από άκρη σε άκρη.
5. The Sisters of Mercy – Floodland
Πλέον δεν μένω άφωνος, αφού έμαθα ότι υπάρχουν και συγκροτήματα που δεν ήξερα. Αλλά ξετρελάθηκα (και) αυτή την εβδομάδα με αυτό το νέο πράγμα που άκουσα.
Πολύ χονοραμπλ μένσιο:
Motorhead - Rock ‘N’ Roll
Οι αδερφές του ελέους πήραν τη θέση του. Θα ήταν νομοτελειακά 5ο, όχι επειδή είναι κανένας σπουδαίος δίσκος, αλλά επειδή είναι ένας σπουδαίος δίσκος. Αν κάποιος θέλει να ακούσει rock ‘n’ roll φόρμες στο heavy metal, παίρνει αυτό το κόσμημα. Το ομώνυμο αποτελεί τον ορισμό του. Κάποια στιγμή το ανέφερα εδώ μέσα ξανά, ίσως σε μία συζήτηση με τον @GRACCHUS_BABEUF, ίσως όχι.
I got rock ‘n’ roll, it satisfies my soul, that’s how it has to be, I won’t get mad.
Τα υπόλοιπα λίγο χύμα γιατί έχουμε κι ένα ρεβεγιόν να προλάβουμε.
Anthrax - Among The Living
Whitesnake - 1987
Siouxsie and the Banshees – Through the looking glass
Dio - Dream evil
Chastain - The 7th of Never
Depeche mode - Music for the masses
Rush - Hold your fire
King Diamond - Abigail
Trouble - Run to the Light
Running Wild - Under Jolly Roger
The Smiths - Strangeways, Here We Come
White Lion – Pride
Celtic Frost - Into the Pandemonium
Manowar - Fighting the World
Για εξώφυλλο δεν αποφάσισα, Nightfall + Pandemonium είναι έργα τέχνης. Κυριολεκτικά. Και δεν είμαι κριτικός τέχνης γμτ, παρότι τρώω πια τα μουσεία. Πάω με Nightfall, αλλά…
EDIT: Άλλαξα γνώμη, Into the Pandemonium. Fuck.
21 Likes
Προδίδεις έτσι τον Αρχηγό;
3 Likes
Πρώτον, κρύβε λόγια. Δεν είναι ανάγκη να με δίνεις έτσι. Δεύτερον, έχω μιλήσει με τον Αρχηγό, τα έχουμε πει. Τρίτον, ο @Curehead ξεκίνησε σήμερα να γράφει έκθεση, θα τελειώσει το 1991. Όλα υπό έλεγχο.
Black wind, fire and steel δεν υπάρχει. H δεύτερη πλευρά είναι για σεμινάριο του είδους. Ο Αρχηγός ξέρει τι κάνει.
5 Likes