Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[eviL]

The Sisters of Mercy – Floodland

Δισκος σταθμος των 80ς – μια κυκλοφορια που εβαλε το goth στα κλαμπς και το εκανε mainstream. Ο Eldritch ηθελε να κατακτησει τα τσαρτς και το ευρυτερο κοινο, και το εκανε με τον δικο του τροπο. Προσωπικα είναι ενας δισκος με εκατονταδες plays και με εχει συνοδευσει (μαζι με το First and Last) σε πολλες φασεις της ζωης μου.

R.E.M. – Document

Αριστουργημα με ολη τη σημασια της λεξης και μαλλον το καλυτερο αλμπουμ των REM.
Μοντερνο αλλα παραλληλα κλασσικο και με εξαιρετικους στίχους είναι η πιο ολοκληρωμενη κυκλοφορια της μπαντας και το μεγαλυτερο χιτ.
Ένα συνονθύλευμα rock, folk μεχρι κ noise (τι κομματαρα για κλεισιμο το Oddfellows Local ) , γενικα ηταν μια απολαυση που επεστρεψα και το ξανα-ακουσα από την αρχη.

Dinosaur Jr - You’re Living All Over Me

Κατακλυσμός απλα …
Μια από τις αγαπημενες κυκλοφοριες των 80ς (θα τους ξανα αναφερουμε στο Bug) από μια από τις μεγαλυτερες μπαντες στο χωρο.

Ηχος που θα ελεγες ότι θυμιζει Sonic Youth με hardcore punk, metal και ροκ αμερικανα είναι ένα αλμπουμ σταθμος που επηρρεασε παρα πολλες μπαντες στον χωρο του punk, hard core, pop, folk, noise, psychedelic rock, post rock.
Δισκος ξεβλαχεμα.

Bathory - Under The Sign Of The Black Mark

Τρομερη αδυναμια αυτό το αλμπουμ, και πολύ αγαπημενο.
Ενας δισκος που μορφοποίησε οριστικα το σκανδιναβικο πλακ μεταλ και μαυρισε τις ψυχες μας από μικρη ηλικια.

Swans - Children of God

Δισκος σταθμος στο experimental και noise rock, και από τους μεγαλυτερους των Swans.
Ακουγοντας τον εν ετει 2023, ειλικρινα απορω ποσο μπροστα ηταν ο Gira, η Jarboe και η παρεα τους τοτε για να συλλαβουν κατι τετοιο.

Honorable mentions (καποια για εμενα ειναι στη 5αδα μαζι με τα απο πανω)

Big Black - Songs About Fucking (για εμενα ειναι αλμπουμ 5αδας )
Sonic Youth - Sister
Napalm Death - Scum (για εμενα ειναι αλμπουμ 5αδας )
Neurosis - Pain of Mind (θα τα πουμε συντομα ξανα και για καιρο)
Sepultura - Schizophrenia
Celtic Frost - Into The Pandemonium

Εξωφυλο το εριξα Big Black.

[38aris]

Η περίοδος 1986 με 1992 νομίζω θα είναι η πιο δυσκολη για μένα.
Κάθε χρόνο και βγάζω περισσότερες επιλογές.
Τα δέκα συν 1 που έβγαλα με αίμα:
10. Sanctuary : Refuge denied. Τo πιστεύω ότι ο Dane παίζει να έκαψε τις φωνητικές του χορδές μετά από αυτό εδώ το αριστούργημα. Στα κόκκινα η φωνή από έναν άνθρωπο που γουσταρε metal. Die for my sins και battle angels οποίος τα ακούσει και δεν νιώσει να το ψάξει το θέμα του.
10. Candlemass - Nightfall Το αγαπημένος τους κατ εμε. Δεν είμαι μεγάλος doom fan αλλά εδώ οι τύποι είναι απολαυστικοί.
9. Whitesnake - Whitesnake . Hard rock για δυσκολες ωρες. Από τα άλμπουμ που η ποιότητά τους συμβαδίζει με τις πωλήσεις τους.
8. Death angel : Ultra violence. Παρέα ανηλίκων που βάζει φωτιά σε όλη τη σκηνή με αυτό το διαμάντι. Φοβερές συνθέσεις, φωνητικά, κιθάρες, παραγωγή. Υπέρτατο bay area thrash.
7 Overkill - Taking over. Το θεωρώ ισότιμο με το ντεμπούτο και ταυτες τις δύο τις καλύτερες δουλειές των Νεοϋορκέζων. Όλα τα τραγούδια είναι ύμνοι. Πιστεύω η μικρή δόση heavy metal στο thrash τους ήταν καίρια. Deny the cross , fatal if swallowedκλπ. Όλα μέσα.
666 Sodom : Persecution mania. Η καλύτερη περίοδος της μπάντας. Ύμνοι thrash , με φωνητικά που φτύνουν τους στίχους σαν ξυράφια.
5 Anthrax : Among the living . Πιο μικρός μου άρεσε περισσότερο. Τώρα δε με κρατάει τόσο, αλλά έχει κομματαρες μέσα. Η κορυφή τους άνετα σε όλα τα σημεία.
4 Testament : The legacy . Παίζει να έχουν βγάλει καλύτερο άλμπουμ από το Master of puppets και ακόμα κάποιοι τους έλεγαν Testalica (ok υπερβολή).
Ανώτερο από το New order οριακά. Ντεμπούτο από τα λίγα. Και φυσικά το καλύτερο τους από μια εξαιρετική δισκογραφία.
3 Savatage : Hall of the mountain king. Τα είπαν όλα παραπάνω και δεν έχω να προσθέσω κάτι.
2 Helloween: Keeper part 1. Ομοίως. Θυμάμαι ήταν το δεύτερο cd που είχα αγοράσει τότε. Με έπιασε από τα μαλλιά και δε με είχε αφήσει για καιρό. Μετά συνέχισα με το part 2… Όλα τα τραγούδια εδώ είναι υπερκλασσικα. Ανοίχτηκε μια λεωφόρος για πολλούς.
1 Dio : Dream evil . Μαζί με τα δύο πρώτα είναι οι καλύτερες προσωπικές δουλειές του μακαρίτη.
Sunset superman, night people, overlove, το ανατριχιαστικό ομώνυμο, το επικό All the fools sailed away, το faces in the window. Μόνο heavy metal ύμνοι με λίγο παραπάνω πλήκτρα. Εγώ το έχω πιο ψηλά από τα δύο πρώτα. Γούστα αυτά. Λατρεία.
Λογικά τελευταία φορά που παίρνει βαθμούς από εμένα.
Εξώφυλλο (και δισκάρα):

Στα γρήγορα τα εξαιρετικά-κλασσικα, όχι για τη δεκάδα μου, που σε όλους συνιστώ να ακούσουν:
Pentagram : Day of reckoning
Kreator : Terible certainity. Το κακό με τους Kreator είναι ότι δεν βγάζουν μέτριο δίσκο. Εκείνη την εποχή, δε, ούτε καν απλά καλό. Έτσι στη σύγκριση αυτό το άλμπουμ χάνεται στα προηγούμενα και στα επόμενα.
Deathrow: Raging steel . (Ψήγματα)Progressive thrash από Γερμανία.
Violent force : Malevolent assault of tomorrow. Αν θες σε κάποιον να του πεις πως είναι το τευτονικο thrash , του βάζεις αυτό το ξυλοκόπημα και τον στέλνεις για βρούβες . Με Atomic Steif στα drums να βομβαρδίζει. Απλό και τίμιο.
Shok Paris : Steel and starlight.
Leatherwolf: Leatherwolf
Toxic : World circus
Carnivore: Retaliation. (Με ξέρετε ποιον)
Obsession : Methods of madness. Ριφαρες και φωνητικά σε διαπλανητικά ύψη από Vescera.
Tyrant : Too late to pray
Destruction : Release from agony. Πιο γυαλισμένο και ώριμο. Κάπου με κουράζουν κάποια τραγούδια . Δισκάρα όμως.
Sacrifice : Forward to termination. Ο καλύτερος δίσκος thrash από τον Καναδά για τη χρονιά. Tεχνικοι, γρήγοροι, ακραίοι. Με φοβερά τραγούδια και ένα πολύ ζεστό ήχο.
Holy terror: Terror and submission. Κλασσικό άλμπουμ με τρομερές κιθάρες και φωνητικά, που το θάβει εκ πρώτης όψεως η φλατ παραγωγή. Αν το ξεπεράσεις σε ανταμείβει. Ταχύτητες στο φουλ.
Heathen : Breaking the silence. Έχει τις στιγμές του. Καλά τραγούδια και γρήγορο πολύ. Απλά είναι κάπως άγουρο σε σχέση με ότι ακολούθησε.
Agent steel : Unstoppable force. Ένα κλικ κάτω από το πρώτο. Δισκάρα. Cyris εξωπραγματικός.
Chastain : The 7th of Never. Για μερακλήδες
Messiah force : The last day. Full υποτιμημένο άλμπουμ από Καναδά με γυναικεία φωνητικά.
Sacred reich : Ignorance.
Satriani : Surfing with the alien. O Satriani έχει το καλό ότι πρώτα γράφει τραγούδια προσιτά στον ακροατή και μετά για τον guitar freak. Από τους πιο ευκολακουστους κιθαριστικους δίσκους.
Hades: Resisting success . Speed metal δισκάρα.
Whiplash : Ticket to mayhem . To αγαπημένο μου από δαυτους.
Mortal sin: Mayhemic destruction από τα πιο κοντινά στη δεκάδα μου. Φωνητικά κοντά σε πρώιμους Metallica. Τραγουδαρες. Lebanon, ομώνυμο, Liar.
Australia rules.
Laaz rocket: Know your enemy. Τίμοι εργάτες.
Motorhead: Rock n roll. Μόνο και μόνο για το ομώνυμο θα έπρεπε δεκάδα. Πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα. Ωραίες αναμνήσεις. Πολλά filler βέβαια.
Vicious rumors : Digital dictator. Full metal attack.

ΥΓ: @GRACCHUS_BABEUF τι δισκάρα είναι αυτό το Dead brain cells! Δεν το είχα ακούσει. Ευχαριστώ για την πρόταση.

[Aldebaran]

Φίλε @eviL , θα γίνω λίγο σπαστικός αλλά πιστεύω πως θα εκτιμήσεις:

Αυτό που έκαναν οι Swans δεν είναι καθόλου παρθενογένεση. Πατάνε 100% πάνω στο έργο του Glenn Branca - τον ψήφισα το 1981! - ο οποίος ήταν μέντορας του Gira. Ο δε Branca κάνει ακριβως ότι κάνουν και οι υπόλοιποι post-minimalists, απλώς ήταν κ πρώτος που έβαλε rock όργανα. Θέλω να πω ότι αυτό το τρελο παρεακι της Νεας Υόρκης ευθύνεται για όλους τους nowave πειραματισμούς από το 70 ως σήμερα! Αυτά που έπαιξαν οι Swans το 87 δεν ηταν καθολου τυχαία. Άκου Glenn Branca!

(Έρχεται σύντομα συνεντευξάρα Liturgy που τα συζητάμε όλα αυτά!)

[Alejandro.m]

Ντάξει, τα εκτός δεκάδας σου είναι όλα ένα κι ένα! Ειδικά το Mortal Sin απίστευτος δίσκος και παράλειψη…

Όσο για τους Deathrow, τo επόμενο τους πέρασε από τα ψήγματα στο πιο αμιγώς prog/tech thrash νομίζω.

[anhydriis]

Μας περιμένουνε…

[Curehead]

-PERSISTENT SKYPE CALL οχιρεγαμωτηθαμεκραξειμηχεσω (ΓΚΟΥΧ) Ελα Τζοακο μου.
-Μλκ Γαμιεσαι.
-Τώρα, τώρα το ανεβάζω.
-Ρε πας καλά, χρωστάς 2 ποστς με δωδεκάδες και 1 ποστ να ψηφίσεις και δεν τα έχεις περάσει και στην φόρμα.
-Να σου εξηγήσω, περάσαμε τέλεια χτες βράδυ και κοιμήθηκα λίγο παραπάνω σημ…
-Να σου πω, θα ανεβάσεις αυτόν τον διάλογο επίσης?
-Έτσι έλεγα, ξέρουν ότι είμαι utterly delusional δε θα με παρεξηγήσουν.
-Ναι αλλά τώρα θα κάνεις σερί ποσταρίσματα, τετραπλοποστάκιας θα γίν’ς.
-Εδώ εσύ έβγαλες δύο δίσκους σε 1 χρόνο, χρυσό μου.
-Και τι δίσκους Ε!
-Ναι βρε addicted επί δεκαετίες είμαι, το ξερω. Τέσπα. Multiple list gangbang θα το πούμε Τζόη μου, ακούγεται πιο fancy.
-Κανόνισε να παει 12 και να παρακαλάς για παράταση θα σου fancάρω τα πρέκια. Κλικ.

Κατά βάθος με καταλαβαίνει. Εσείς?

[Dr.Feelgood]

@38aris

10. Sanctuary : Refuge denied

Επειδή το είδα κανά δυο φορές ακόμα και ξεχάστηκα να εκφραστώ, το '88 δεν κυκλοφόρησε κανονικά;

[GRACCHUS_BABEUF]

Κάναμε μια συμφωνία, όποιος θέλει το βάζει το '87 και σε αντάλλαγμα όποιος θέλει βάζει το Digital Dictator το '88.

Summary

Και τα δύο το '87 βγήκαν apparently, απλά κάποιοι προδόθηκαν από τις μούφα χρονολογίες αλλά είχαν ήδη φτιάξει κείμενα - λίστες και βαριούνταν να τα αλλάξουν

[Curehead]

1987

Χρώμα 3ον - VIOLET

1. Candlemass – Nightfall
Έχεις ένα καταπληκτικό, ground-breaking, earth-shaking πρώτο άλμπουμ. Και βγάζεις μετά αυτό. Δλδ wtf, Bitch Leif? Η έλευση του τιτάνιου Messiah αναδεικνύει την σκοτεινο-οπερατική διάθεση των ασμάτων που διόλου δεν υπολείπονται σε σκίσιμο. Αρκεί το μπάσιμο του Well of souls και χάνεις την μπάλα. Τελειότητα από άκρη σε άκρη, ο καλύτερος μεταλ δίσκος του 1987, συμπαγής, με συνοχή, απίστευτοι στίχοι και αφηγήσεις, Mourner’s Lament και Samarithan κοιτάνε στα μάτια τους πιο γνωστούς ογκόλιθους. Oh-my-God (Janice voice).
2. Celtic Frost – Into the pandemonium
Ο δίσκος που άλλαξε το αφήγημα στο μεταλ, όχι γιατί προσέθεσε ένα ακόμα genre, αλλά γιατί αποενοχοποίησε την διαφορετικότητα (!? Serving diversity realness before it was cool) και το σκοτάδι ως καλλιτεχνική εργαλειοθήκη. Ευθύνεται μονοσήμαντα για όλο το «ατάκτως οριζόμενο» ατμοσφαιρικό μέταλ των 90ς. Βροντοσαυρικής βεντούζας τρομπόνι με Mexican radio, One in their pride με drum machine σαν να ακούς Front 242 (!), I won’t dance χώνει και γκρουβάρει, αλλά η κορυφή είναι η ενότητα των Sorrows of the Moon / Tristesses de la lune. Η 1η εκτέλεση είναι απευθείας φόρος τιμής στον Rozz Williams ενώ το orchestral narrative flipside με την συμμετοχή της M. M. (The vyllies) περνάει σε ground-breaking dark-apocalyptic territory. Amazing. Χάνει «στα σημεία» την πρωτιά από το πιο συμπαγές και συνεκτικό Nightfall.
3. Bathory – Under the Sign of the Black Mark
Θα έχουμε να το λέμε κάποτε. Η μισή (και βάλε) Νορβηγία αντέγραψε έναν Σουηδό και κάτι Βραζιλιάνους. Wait, that is already said and done. Ρίχνοντας (σχετικά) ταχύτητες και ανεβάζοντας (σχετικά) τραχύτητες, ο Quorthon εδώ διδάσκει πώς να φτιάξουν οι Copycats του τον μύθο του «βόρειου μπλακ» σε λίγα χρόνια. Σε σημεία «διαφαίνεται» ένας επικός marching tone που θα οδηγήσει στην τσιμούχα της επόμενης χρονιάς.
4. Anthrax – Among the living
Panic-driving mayhem από τους υπέροχους Anthrax. A perfect balance between hooks, groove και χώσιμο για ανεμιστηριακό περιστροφικό headbanging αλλά και με άποψη. Όταν όλα αυτά ήταν φρέσκα, και ενώ όλα αυτά παραμένουν ανώτερα από τις μυριάδες απομιμήσεις.
5. Testament – The Legacy
Behold the Testament! Ανελέητο σερί από άσματα, ο αγαπημένος μου δίσκος τους, Raging Waters, Alone in the dark, Do or die, Over the wall, όλα δικάζουν με την αδρεναλίνη, την ένταση στο τέρμα and perfectly executed. Φυσικά και η άμεση συνέχεια ήταν εξαίρετη, στο διάβα τους «έχασα». Εδώ όμως βρισκόμαστε πάντοτε.
6. Suicidal Tendencies – Join the Army
Crossover? Handover? Hangover? Disorder? Απεύθυνση σε όλες τις «φυλές» του σκληρού ήχου, πολιτικό, μερακλιδικο, ριφατο και σε πάει πινέλο μέχρι τελικής πτώσης. Οι πιο mid tempo στιγμές / περάσματα ιδιοφυείς.
7. Sodom – Persecution Mania
Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό τους, αλλά σίγουρα το πιο ωριμο-σκοτεινό, if that holds any water. Christ Passion η επιτομή και το κέντρο βάρους (κατ εμέ) αυτής της σκοτεινοθρασάδικης τσιμούχας. Γυαλόχαρτο Angelripper. Γαμάτη και θρυλική και η διασκευή, την προτιμώ από το οριτζιναλ (ουπς!).
8. Overkill – Taking over
Τι χρονιά και αυτή για το thrash. Τόσα κλασικά άσματα ραμένα στο ίδιο σωληνάτο κοστούμι. Flexible enough to fit more conventional metal fans, too, με το In Union We Stand να ανήκει στα άσματα που όλες/όλοι (όλα?) έχουμε τραγουδήσει αβανταδόρικα και παράφωνα σε μεθυσμένα διονυσιακά μέτσολ σκηνικά και συμβάντα (say no more, Bitch).
9. Death – Scream Bloody Gore
Δεν είναι ο δημιουργός του death metal, (τα είπατε πολύ ωραία το 85), αλλά είναι ο godfather. Il padrino. The Chuck. Don himself. Εδώ στο savage scream of birth. Zombie Ritual μπομπάστικ και χεντ-μπλαστικ στους αιώνας των αιώνων. Εδώ, πιο σκοτεινός σε σχέση με την μεταγενέστερη εγκεφαλική περίοδο. And – by God or Satan – what. A. Drummer.
10. Nasty Savage – Indulgence
Δεν το λες θρας για τους λίγους. Το λές όμως θρας για τους παλαβούς. Με την καλή έννοια καλέ (φιλικά πάντα). Γυαλάτο θρας με αλητεία και σωληνάτο flexάρισμα τρομπονοχωσίματος. «?»
11. Sarcofago – INRI
Θα έχουμε να το λέμε κάποτε. Η μισή (και βάλε) Νορβηγία αντέγραψε έναν Σουηδό και κάτι Βραζιλιάνους. Wait, that is already said and done. Χμ κάπου το ξανάπα αυτό ε. Satanic Lust και Nightmare και τα μυαλά στα κάγκελα. Σεξmaniac βία και αλητεία εκ Βραζιλίας (pre-mfx). Και η λίστα κλείνει με εξίσου καρναβάλε μπραζιλιέρο χωσέτο.
12. Sepultura- Schizophrenia
Γιατί Σχιζοφρένεια και όχι Τρομοκρατία? Ηχητικός τρόμος με ανείπωτη οργή, τα ντραμς υποφέρουν και η επέλαση ανοίγει το δρόμο για ακόμα μεγαλύτερα ολοκαυτώματα. Τση τρομπονάτη το κάγκελο μπρε!

2 posts to go
σαν τις δυο βολες του Αργυρη Καμπουρη
τιμημενο 1987
Ο Αρχηγος καραδοκει, σπευδω

[GRACCHUS_BABEUF]

@Curehead

Γαμάτη και θρυλική και η διασκευή, την προτιμώ από το οριτζιναλ (ουπς!).

Πλάκα πλάκα, παίζει κι εγώ

[ARIAN]

1987

22 Michael Jackson - Bad
21 Fleetwood Mac - Tango in the night
20 Dio - Dream evil
19 REM - Document
18 Black - Wonderful life
17 U2 - The Joshua tree
16 The Smiths - Strangeways, here I come
15 Prince - Sign “O” the Times
14 INXS - Kick
13 George Michael - Faith
12 Midnight Oil - Diesel and dust
11 Deep Purple - The house of blue light
10 Fields of the nephilim - Dawnrazor
9 Dead can dance - Within the realm of a dying sun
8 Aerosmith - Permanent vacation
7 Jethro Tull - Crest of a knave
6 Pink Floyd - A momentary lapse of reason
5 Depeche mode - Music for the masses
4 Rush - Hold your fire
3 Whitesnake - 1987
2 Def Leppard - Hysteria
1 Guns n Roses - Appetite for destruction
(Αν δεν έχεις φέρει εκτός εαυτού το συγκάτοικο ακούγοντας 20 φορές συνεχόμενα Paradise City, δεν έχεις απολαύσει αυτόν τον δίσκο).

Ειδικές καταστάσεις:
Elton John - Live in Australia (with the Melbourne symphony orchestra)

[ARIAN]

Εν τω μεταξύ, ψάχνω τη φόρμα εδώ και πέντε λεπτά

[pantelis79]

Στο δευτερο ποστ ειναι, μονιμα. Ας γραφει 1970.

[Alejandro.m]

There you go

@anhydriis

Φορμα

https://forms.gle/RKtv9TKKqDButXwx7

[apostolisza8]

1987

1. Celtic Frost - “Into The Pandemonium”: Μια πόρτα στο μέλλον για μια καλλιτεχνική άποψη άναρχης τέχνης, που έκανε τον πραγματικό της κύκλο, αποκαλύπτοντας όλο το όραμα της, το 2019 στο Tilburg, ακυρώνοντας κάθε έννοια περί γραμμικότητας του χρόνου. Αυτά όμως τα λέμε το 2020. Δίσκος που δεν χάνει ποτέ από κανέναν και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
2. King Diamond - “Abigail”
3. Bathory - “Under The Sign Of The Black Mark”
4. Napalm Death - “Scum”
5. Guns N’ Roses - “Appetite For Destruction”

Άλλα 10:

Summary

6. Voivod - “Killing Technology”
7. Sarcofago - “INRI”
8. Sanctuary - “Refuge Denied”
9. Swans - “Children Of God”
10. Sodom - “Persecution Mania”
11. Death - “Scream Bloody Gore”
12. Candlemass - “Nightfall”
13. Tom Waits - “Frank’s Wild Years”
14. Savatage - “Hall Of The Mountain King”
15. Mayhem - “Deathcrush”

edit: Και Βασίλης με Χαιρετίσματα. Δισκάρα.

[Leper_Jesus]

Το “Deathcrush” υπολογίζεται ως EP ή συζητιέται αν είναι full-length;

[apostolisza8]

Για μένα EP, αλλά εγώ βάζω και demo στις πεντάδες, δεν με απασχολεί

[Leper_Jesus]

Όχι, εγκυκλοπαιδικά ρωτούσα.

[apostolisza8]

Ε, EP μωρέ.

[Aldebaran]

Ειχες καποια χρονιά demo ως τώρα;

Εγω παιζει να εχω demo το 1993…