Φίλε @eviL , θα γίνω λίγο σπαστικός αλλά πιστεύω πως θα εκτιμήσεις:
Αυτό που έκαναν οι Swans δεν είναι καθόλου παρθενογένεση. Πατάνε 100% πάνω στο έργο του Glenn Branca - τον ψήφισα το 1981! - ο οποίος ήταν μέντορας του Gira. Ο δε Branca κάνει ακριβως ότι κάνουν και οι υπόλοιποι post-minimalists, απλώς ήταν κ πρώτος που έβαλε rock όργανα. Θέλω να πω ότι αυτό το τρελο παρεακι της Νεας Υόρκης ευθύνεται για όλους τους nowave πειραματισμούς από το 70 ως σήμερα! Αυτά που έπαιξαν οι Swans το 87 δεν ηταν καθολου τυχαία. Άκου Glenn Branca!
(Έρχεται σύντομα συνεντευξάρα Liturgy που τα συζητάμε όλα αυτά!)
-PERSISTENT SKYPE CALL οχιρεγαμωτηθαμεκραξειμηχεσω (ΓΚΟΥΧ) Ελα Τζοακο μου.
-Μλκ Γαμιεσαι.
-Τώρα, τώρα το ανεβάζω.
-Ρε πας καλά, χρωστάς 2 ποστς με δωδεκάδες και 1 ποστ να ψηφίσεις και δεν τα έχεις περάσει και στην φόρμα.
-Να σου εξηγήσω, περάσαμε τέλεια χτες βράδυ και κοιμήθηκα λίγο παραπάνω σημ…
-Να σου πω, θα ανεβάσεις αυτόν τον διάλογο επίσης?
-Έτσι έλεγα, ξέρουν ότι είμαι utterly delusional δε θα με παρεξηγήσουν.
-Ναι αλλά τώρα θα κάνεις σερί ποσταρίσματα, τετραπλοποστάκιας θα γίν’ς.
-Εδώ εσύ έβγαλες δύο δίσκους σε 1 χρόνο, χρυσό μου.
-Και τι δίσκους Ε!
-Ναι βρε addicted επί δεκαετίες είμαι, το ξερω. Τέσπα. Multiple list gangbang θα το πούμε Τζόη μου, ακούγεται πιο fancy.
-Κανόνισε να παει 12 και να παρακαλάς για παράταση θα σου fancάρω τα πρέκια. Κλικ.
Κάναμε μια συμφωνία, όποιος θέλει το βάζει το '87 και σε αντάλλαγμα όποιος θέλει βάζει το Digital Dictator το '88.
Summary
Και τα δύο το '87 βγήκαν apparently, απλά κάποιοι προδόθηκαν από τις μούφα χρονολογίες αλλά είχαν ήδη φτιάξει κείμενα - λίστες και βαριούνταν να τα αλλάξουν
1. Candlemass – Nightfall
Έχεις ένα καταπληκτικό, ground-breaking, earth-shaking πρώτο άλμπουμ. Και βγάζεις μετά αυτό. Δλδ wtf, Bitch Leif? Η έλευση του τιτάνιου Messiah αναδεικνύει την σκοτεινο-οπερατική διάθεση των ασμάτων που διόλου δεν υπολείπονται σε σκίσιμο. Αρκεί το μπάσιμο του Well of souls και χάνεις την μπάλα. Τελειότητα από άκρη σε άκρη, ο καλύτερος μεταλ δίσκος του 1987, συμπαγής, με συνοχή, απίστευτοι στίχοι και αφηγήσεις, Mourner’s Lament και Samarithan κοιτάνε στα μάτια τους πιο γνωστούς ογκόλιθους. Oh-my-God (Janice voice). 2. Celtic Frost – Into the pandemonium
Ο δίσκος που άλλαξε το αφήγημα στο μεταλ, όχι γιατί προσέθεσε ένα ακόμα genre, αλλά γιατί αποενοχοποίησε την διαφορετικότητα (!? Serving diversity realness before it was cool) και το σκοτάδι ως καλλιτεχνική εργαλειοθήκη. Ευθύνεται μονοσήμαντα για όλο το «ατάκτως οριζόμενο» ατμοσφαιρικό μέταλ των 90ς. Βροντοσαυρικής βεντούζας τρομπόνι με Mexican radio, One in their pride με drum machine σαν να ακούς Front 242 (!), I won’t dance χώνει και γκρουβάρει, αλλά η κορυφή είναι η ενότητα των Sorrows of the Moon / Tristesses de la lune. Η 1η εκτέλεση είναι απευθείας φόρος τιμής στον Rozz Williams ενώ το orchestral narrative flipside με την συμμετοχή της M. M. (The vyllies) περνάει σε ground-breaking dark-apocalyptic territory. Amazing. Χάνει «στα σημεία» την πρωτιά από το πιο συμπαγές και συνεκτικό Nightfall. 3. Bathory – Under the Sign of the Black Mark
Θα έχουμε να το λέμε κάποτε. Η μισή (και βάλε) Νορβηγία αντέγραψε έναν Σουηδό και κάτι Βραζιλιάνους. Wait, that is already said and done. Ρίχνοντας (σχετικά) ταχύτητες και ανεβάζοντας (σχετικά) τραχύτητες, ο Quorthon εδώ διδάσκει πώς να φτιάξουν οι Copycats του τον μύθο του «βόρειου μπλακ» σε λίγα χρόνια. Σε σημεία «διαφαίνεται» ένας επικός marching tone που θα οδηγήσει στην τσιμούχα της επόμενης χρονιάς. 4. Anthrax – Among the living
Panic-driving mayhem από τους υπέροχους Anthrax. A perfect balance between hooks, groove και χώσιμο για ανεμιστηριακό περιστροφικό headbanging αλλά και με άποψη. Όταν όλα αυτά ήταν φρέσκα, και ενώ όλα αυτά παραμένουν ανώτερα από τις μυριάδες απομιμήσεις. 5. Testament – The Legacy
Behold the Testament! Ανελέητο σερί από άσματα, ο αγαπημένος μου δίσκος τους, Raging Waters, Alone in the dark, Do or die, Over the wall, όλα δικάζουν με την αδρεναλίνη, την ένταση στο τέρμα and perfectly executed. Φυσικά και η άμεση συνέχεια ήταν εξαίρετη, στο διάβα τους «έχασα». Εδώ όμως βρισκόμαστε πάντοτε. 6. Suicidal Tendencies – Join the Army
Crossover? Handover? Hangover? Disorder? Απεύθυνση σε όλες τις «φυλές» του σκληρού ήχου, πολιτικό, μερακλιδικο, ριφατο και σε πάει πινέλο μέχρι τελικής πτώσης. Οι πιο mid tempo στιγμές / περάσματα ιδιοφυείς. 7. Sodom – Persecution Mania
Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό τους, αλλά σίγουρα το πιο ωριμο-σκοτεινό, if that holds any water. Christ Passion η επιτομή και το κέντρο βάρους (κατ εμέ) αυτής της σκοτεινοθρασάδικης τσιμούχας. Γυαλόχαρτο Angelripper. Γαμάτη και θρυλική και η διασκευή, την προτιμώ από το οριτζιναλ (ουπς!). 8. Overkill – Taking over
Τι χρονιά και αυτή για το thrash. Τόσα κλασικά άσματα ραμένα στο ίδιο σωληνάτο κοστούμι. Flexible enough to fit more conventional metal fans, too, με το In Union We Stand να ανήκει στα άσματα που όλες/όλοι (όλα?) έχουμε τραγουδήσει αβανταδόρικα και παράφωνα σε μεθυσμένα διονυσιακά μέτσολ σκηνικά και συμβάντα (say no more, Bitch). 9. Death – Scream Bloody Gore
Δεν είναι ο δημιουργός του death metal, (τα είπατε πολύ ωραία το 85), αλλά είναι ο godfather. Il padrino. The Chuck. Don himself. Εδώ στο savage scream of birth. Zombie Ritual μπομπάστικ και χεντ-μπλαστικ στους αιώνας των αιώνων. Εδώ, πιο σκοτεινός σε σχέση με την μεταγενέστερη εγκεφαλική περίοδο. And – by God or Satan – what. A. Drummer. 10. Nasty Savage – Indulgence
Δεν το λες θρας για τους λίγους. Το λές όμως θρας για τους παλαβούς. Με την καλή έννοια καλέ (φιλικά πάντα). Γυαλάτο θρας με αλητεία και σωληνάτο flexάρισμα τρομπονοχωσίματος. «?» 11. Sarcofago – INRI
Θα έχουμε να το λέμε κάποτε. Η μισή (και βάλε) Νορβηγία αντέγραψε έναν Σουηδό και κάτι Βραζιλιάνους. Wait, that is already said and done. Χμ κάπου το ξανάπα αυτό ε. Satanic Lust και Nightmare και τα μυαλά στα κάγκελα. Σεξmaniac βία και αλητεία εκ Βραζιλίας (pre-mfx). Και η λίστα κλείνει με εξίσου καρναβάλε μπραζιλιέρο χωσέτο. 12. Sepultura- Schizophrenia
Γιατί Σχιζοφρένεια και όχι Τρομοκρατία? Ηχητικός τρόμος με ανείπωτη οργή, τα ντραμς υποφέρουν και η επέλαση ανοίγει το δρόμο για ακόμα μεγαλύτερα ολοκαυτώματα. Τση τρομπονάτη το κάγκελο μπρε!
2 posts to go σαν τις δυο βολες του Αργυρη Καμπουρη τιμημενο 1987 Ο Αρχηγος καραδοκει, σπευδω
22 Michael Jackson - Bad
21 Fleetwood Mac - Tango in the night
20 Dio - Dream evil
19 REM - Document
18 Black - Wonderful life
17 U2 - The Joshua tree
16 The Smiths - Strangeways, here I come
15 Prince - Sign “O” the Times
14 INXS - Kick
13 George Michael - Faith
12 Midnight Oil - Diesel and dust
11 Deep Purple - The house of blue light
10 Fields of the nephilim - Dawnrazor
9 Dead can dance - Within the realm of a dying sun
8 Aerosmith - Permanent vacation
7 Jethro Tull - Crest of a knave
6 Pink Floyd - A momentary lapse of reason
5 Depeche mode - Music for the masses
4 Rush - Hold your fire
3 Whitesnake - 1987
2 Def Leppard - Hysteria
1 Guns n Roses - Appetite for destruction
(Αν δεν έχεις φέρει εκτός εαυτού το συγκάτοικο ακούγοντας 20 φορές συνεχόμενα Paradise City, δεν έχεις απολαύσει αυτόν τον δίσκο).
Ειδικές καταστάσεις:
Elton John - Live in Australia (with the Melbourne symphony orchestra)
1. Celtic Frost - “Into The Pandemonium”: Μια πόρτα στο μέλλον για μια καλλιτεχνική άποψη άναρχης τέχνης, που έκανε τον πραγματικό της κύκλο, αποκαλύπτοντας όλο το όραμα της, το 2019 στο Tilburg, ακυρώνοντας κάθε έννοια περί γραμμικότητας του χρόνου. Αυτά όμως τα λέμε το 2020. Δίσκος που δεν χάνει ποτέ από κανέναν και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. 2. King Diamond - “Abigail” 3. Bathory - “Under The Sign Of The Black Mark” 4. Napalm Death - “Scum” 5. Guns N’ Roses - “Appetite For Destruction”
