1986, τς, τς, δεν με διαβάζεις.
Επίσης, 1988, ερχόμαστε:
Summary
4 Likes
Δεν το θυμόμουν μαν μου, εύγε.
1 Like
λιγότερο από ώρα πλέον… μάχη για 3 στην κορυφη… ΣΦΑΓΗ!
Προς επιβεβαίωση δεν έχω βρει ακόμη @Curehead @Death.Eternal @Ironman1
Τζονκυρ δεν αγχωνομαι… βλέπω γράφει… 
10 Likes
Δεν πιστευω να ψηφισε κανενας διαφορετικα απο αυτα που εγραψε?!?!
1 Like
1987
Οκ, τα πραγματα πλεον δυσκολευουν όλο κ περισσότερο, χρονιά με τη χρονιά.
Τώρα αρχίζω να καταλαβαινω την απελπισία κάποιων παιδιων με έντονα 70ς ακούσματα, που ηθελαν να συμπεριλάβουν καμια πενηνταρια δίσκους
Επωδυνο…
Αρχικά, απ ο,τι θυμήθηκα/διαπίστωσα, το 87 κυκλοφορησαν κάποιοι από τους πιο αγαπημένους μου, αρχετυπικους/εμβληματικους δίσκους στο ευρύτερο rock πεδίο, οποτε ακολουθεί μια συντομη αναφορά στην εξής δεκαδα:
Summary
U2 - The Joshua Tree
Ίσως ο πιο καλογερασμενος δίσκος του mainstream rock.
Για κάποιο λόγο μου ακουγεται σημερα πιο υπέροχο από ποτέ.
R.E.M. - Document
Κ για μενα, όπως κ για πολλους άλλους, αυτό εδώ είναι το καλυτερο τους album.
(κ άλλη μια περιπτωση δίσκου στον οποίον ο χρόνος έχει φερθεί εξαιρετικά).
The Cult - Electric
Εντυπωσιάστηκα όταν συνειδητοποιησα ποσες διαχρονικες χιταρες ειναι μαζεμένες εδώ μέσα.
Depeche mode - Music for the Masses
Κάποιες από τις κορυφαίες κ πιο ανέγγιχτες από τον χρόνο, μελωδιες των Depeche Mode, ειναι σ αυτόν τον δίσκο.
The Cure - Kiss me, Kiss me, Kiss me
Η αλήθεια είναι ότι από δω παιζει να σκιπαρω σχεδον τον μισό δίσκο, αλλά είναι τόσο υπεροχο το άλλο μισό του, ώστε να έχει μια θέση σ αυτη την all around δεκαδα μου.
Fields of the Nephilim - Dawnrazor
Η αρχή της σκοτεινής εποποιίας του σαλεμενου τυπου με τις post apocalyptic ανησυχίες κ την gothc western αισθητική.
Sisters of mercy - Floodland
Με κάποιον περιεργο τρόπο, προσωπικα το θεωρώ ακόμα πιο σκοτεινό, περιπλοκο κ μεγαλειώδες κ από το πρωτο του ολοκληρωμένο classic.
The Jesus and Mary Chain - Darklands
Δίσκος που δυναται να λειτουργήσει ως soundtrack σε κάποιες από τις πιο εσωστρεφείς μας στιγμές.
Για χρόνια το ειχα στο νου μου, ως υποδεέστερο του κλασικου τους ντεμπούτου, αλλά ξανακουγοντας το αυτές τις μέρες, μετα απο χρονια, σκεφτομαι πως ισως κ να έκανα λάθος.
Dead can dance - Within the Realm of a Dying Sun
Ο κορυφαίος, ίσως, δίσκος της τόσο ξεχωριστής κ αλαφροΐσκιωτης, αγαπημένης μπάντας.
Swans - Children of God
Η δευτερη μεγάλη στιγμή στη μυθική πορεια του Gira, κ προπομπός των ακόμα πιο υπερβατικων δίσκων που θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Ακολουθούν Honorable Mentions
για καποια αγαπημένα (κ κρίσιμα) metal albums:
Summary
Ξεκινώ με τους λατρεμένους Kreator
κ τους υπεραγαπημενους Testament:
Kreator - Terrible Certainty
Ενα πολυ αγαπημένο άλμπουμ από τον μεγάλο Mille, με καποιους κορυφαίους υμνους ασυμβίβαστου,ακραιφνους Thrash Metal, οπως το ομώνυμο κ το Storming with Menace.
Ωστόσο, θεωρουσα παντα την συγκεκριμένη δουλειά περισσοτερο συμπληρωματική των δυο πρωτων τιτανιων δίσκων τους, παρα ως το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο της μπάντας (το οποίο βέβαια δεν θα αργησει να ακολουθήσει). Όπως κ να χει, λιωμένο album κ τιμημένο με απειρες ακροάσεις.
Testament - The Legacy
Το δευτερο αγαπημένο μου συγκρότημα του αμερικανικου thrash (κάτω μόνο από Slayer).
Το υλικό των δυο πρωτων δίσκων τους (μαζί με το the Gathering), ειναι ξεκαθαρα οι κορυφαιες τους στιγμές, για μένα.
Ωστόσο, παίζει να είμαι ο μονος οπαδός τους στον πλανητη που προτιμα αυτα τα κλασικά τραγουδια οπως ακουγονται στις επανεκτελέσεις του First Strike still Deadly (εχω παθολογικη αδυναμία στο πως ηχουσε η μπάντα - κ ποσο επιβλητική ειναι η φωνή του Billy - εκείνη την εποχή, που μόλις είχε βγει από τον θρίαμβο του the Gathering).
Το πιο Ηχηρό Honorable Mention
στις Τρεις Ακόλουθες Υπερδισκαρες:
Celtic Frost - Into The Pandemonium
Voivod - Killing Technology
King Diamond - Abigail
Είμαι φανατικός των όσων επιτελεσαν οι Hellhammer κ το πρωιμο έργο των Celtic Frost, αλλά εννοείται πως σέβομαι κ εκτιμώ ιδιαζοντως κ τις πιο ατμοσφαιρικες κ avant-garde αναζητήσεις που διαδραματίζονται εδώ μέσα.
Όσον αφορά το Abigail κ το Killing Technology, ομολογώ ότι πανε χρονια που είχα να τα ακουσω, στο συνολο τους, κ κάπως βρέθηκα να τα λιωνω αυτές τις μέρες κ να ανακαλύπτω από την αρχή το μεγαλείο τους.
Ανυπερβλητες δισκαρες, αμφότερες, κ σιγουρα οι αγαπημένες μου στην δισκογραφία τους, τόσο από Voivod, όσο κ από King.
K ενα shoutout στους ετερους αγαπημένους Ελβετους:
Coroner - R.I.P.
Εντυπωσιακό ντεμπουτο με θεριεμενες ριφφαφες από τον θεάρα Vetterli. Ηχεί ακομα πιο εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανεις ότι αυτό είναι μόνο η αρχή της πορειας τους, η οποία θα αποδειχθεί ανοδική μέχρι τέλους (ως τώρα, γιατί ποτε δεν ξέρεις).
Άλλο ένα ηχηρό Honorable Mention
σε τρία λατρεμένα underground διαμάντια, του ακραίου ηχου της εποχής:
Sacrilege - Within the Prophecy
Amebix - Monolith
Sacrifice - Forward to Termination
Δευτερο full-length κ των τριών συγκροτημάτων, κ ο αγαπημένος μου της δισκογραφίας τους (επίσης κ για τις τρεις μπάντες!).
Επικό crust από τους πρωτοπορους Amebix,
επικοτατο thrash/crust από την πρωθιερεια της όλης φάσης Lynda Simpson κ την μπανταρα της,
κ ανερματιστο, εντυπωσιακό thrash από τους Καναδούς θεουληδες.
Κ καπου εδω να αναφέρω, κ γω, δυο μεγάλα albums του 87 για το extreme metal, εκ των οποίων το πρώτο είναι πλεον πολυθρυλητο, ενώ το δευτερο πολυ πιο άγνωστο στο ευρυ κοινό (αδίκως κατ εμε):
Sarcofago - I.N.R.I.
Σκοτεινό, ζοφερό κ βλάσφημο, αυτό εδώ, ναι, ειναι ενα πολυ επιδραστικο album (για την φινλανδική black metal σκηνή ακόμα περισσοτερο κι απ ότι για τη νορβηγική).
Necrodeath - Into the Macabre
Αγαπημένο protodeath/thrash διαμαντάκι με πειστικα σκοτεινη ατμόσφαιρα κ αρκούντως διάολεμένα φωνητικά, ώστε να μνημονεύεται στο underground ως ένας από τους κορυφαίους δίσκους της ιταλικής σκηνης για το extreme metal των 80s.
Και κλείνοντας τα Honorable Mentions, δυο ξεχωριστες περιπτωσεις που αξίζουν αναφορα:
Mayhem - Death crush EP
Tormentor - The Seventh Day of Doom Demo
- Το Deathcrush το ειχα σε μια συλλογουλα μαζί με το ετερο EP της μπάντας, το επισης αγαπημένο Wolf’s Lait Abyss (που είχε βγει ακριβώς δέκα χρόνια μετά το πρώτο), κ παραμενει από τις πιο σημαντικες στιγμές των Mayhem.
Το Pure Fuckin Armageddon ειναι ίσως η αγαπημένη μου συνθεση από το συνολο της δισκογραφιας των Mayhem.
Ο μόνος λόγος που δεν συμπεριλαμβάνω το EP στην δεκάδα μου, ειναι γιατι, αν κ εχω συμπεριλάβει ήδη EPs στις λίστες μου για προηγουμενες χρονιες, εδώ θεωρώ πως χρειάζονται λίγα βήματα ακόμα για να κλειδώσει η εμβληματική υπόσταση της συγκεκριμένης θρυλικης μπάντας.
- Την ίδια χρονιά με το Deathcrush, αναδυεται μέσα από τα βάθη του Ευρωπαϊκού Underground κ το σχήμα των Ουγγρων Tormentor, του οποίου ο τραγουδιστής Attila Csihar, κ τα ιδιοτυπα, εφιαλτικά φωνητικά του θα σημαδέψουν τους μελλοντικους Mayhem.
Το πρωτο ντέμο του σχηματος, ηχει υπερβολικά πρωτολειο ακόμα κ για τα δεδομένου ακραίου ηχου της εποχής, κ είναι αρκετά πιο αγουρο από το μεγαλειώδες Anno Domini demo που θα βγει την μεθεπόμενη χρονια, αλλά έστω κ ετσι, το πρωιμο μεγαλείο του Attila δεν κρυβεται ευκολα.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Candlemass - Nightfall
Το Epicus θα είναι για παντα ο αγαπημένος μου δίσκος των Σουηδών, αλλά αυτό δεν κάνει λιγότερο θρυλικό το δευτερο τους album, ουτε λιγότερο αποστομωτική την πρωτη φορα που θα ακουσει κάποιος/κάποια την φωναρα του Messiah σε όλο της το μεγαλειώδες εύρος.
Κ μόνο για την επίδραση που είχαν έπη όπως το Well of Souls, At the Gallows End κ Dark are the Veils of Death σε πληθος σπουδαίων μεταγενέστερων συγκροτημάτων από εντελώς διαφορετικα πεδια του metal (από Morgana LeFay μέχρι Nile), το Nightfall αξίζει το μέγιστο σεβασμό.
9. Sanctuary - Refuge Denied
Λατρεμένο ντεμπούτο, από λατρεμένη μπάντα.
Πυρωμενο US Metal, με εξωφρενικη απόδοση από τον αγαπημενο μας Wally στα φωνητικά, απόκοσμη ατμόσφαιρα, κ κάποιες θρυλικές συνθέσεις.
K ναι, το Battle Angels παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις πιο συγκλονιστικες στιγμές του αμερικανικού Metal.
8. Napalm Death - Scum
Ο πρωτος δισκογραφικος ογκόλιθος των μεγαθηριων του grindcore (το οποίο - imo - οχι απλώς ανήκει εξ ολοκλήρου στο metal, περισσότερο απ ότι οποιοδηποτε άλλο -core παρακλαδι, αλλά αποτελεί κ έναν από τους βασικούς πυλώνες της σταδιακής αυτονομησης του extreme metal από τις πιο παραδοσιακες του ρίζες), ειναι ενα μνημείο οργής κ στοχευμένης λύσσας, που συμβάλλει στην περαιτερω μυθοποιηση της underground σκηνής, κ της διάλυσης των οποιων ορίων είχαν απομείνει να ξεπεραστουν στον ακραίο ήχο μέχρι τότε.
7. Helloween - Keeper of the Seven Keys
Η κορυφαία power metal μπάντα όλων των εποχών, στην δευτερη κορυφαία στιγμή της (για την πρώτη, προσωπικα, κάνω υπομονή λίγες μέρες ακόμα). Ο Χανσενακος, απελευθερωμενος εδώ από τα φωνητικά του καθήκοντα, αφήνει τα γκεμια στη συνθετικη του φαντασία κ μας χαρίζει τις κορυφαίες στιγμές της πλουσιας πορειας του.
Από δίπλα,το πιο αγαπημενο rhythm section του power metal σε τρέλα κέφια, ο ετερος κιθαρίστας κ αληθινός αρχηγός της μπάντας (είτε αρέσει αυτό, είτε οχι- it is what it is), καταθέτει την πλεον αρχετυπικη μπαλάντα του είδους, με αυτές τις υπέροχες Gilmour-meets-Uli Jon Roth κιθάρες του, προοικονομώντας μέρος της έμπνευσης που θα τον διακατέχει στο αναμενόμενο δευτερο μέρος της Διλογιας, ενώ ο πρωτοεμφανιζομενος Kiske θα μείνει στην συνείδηση αναρίθμητων οπαδων ως ο κορυφαίος, πιο λατρεμένος (κ λιγότερο βαρετος/κουραστικος), υψίφωνος τραγουδιστης σ αυτο το πολυπαθο - κ ταλαιπωρημένο από τους υπεραριθμους μιμητές του - είδος.
Απο κει κ περα, εδω έχουμε αιώνιους υμνους νεοτητας κ ελπιδας, ένα ανυπερβλητο 13λεπτο επος, κωλοδάχτυλα σε κάθε μορφή σοβαροφανειας, κ ενα αθεραπευτο (κ ανικητο) πνευμα αισιοδοξίας, που όσο περνουν τα χρόνια κ σκοτεινιαζουν οι καιροί, μοιάζει σα να το αποζηταμε όλο κ περισσοτερο.
Περισσοτερα, στο επερχόμενο(κ, για μένα, ακόμα πιο μεγαλειώδες) Δευτερο Μέρος.
6. Agent Steel - Unstoppable Force
Τους εκθειασα ηδη για το μεγαλειώδες ντεμπούτο τους, πριν απο δυο εβδομάδες. Εδώ κάνουν ευκολα το 2/2,σε έναν δίσκο που μοιάζει να ξεπηδησε απο έναν κοσμο συνομωσιολογίας κ την παρανοιας, με έναν ακόμα πιο αλλοφρων Cyriis, με επιθετικες κομματαρες οπως το ομώνυμο, το Never Surrender κ το Rager (οπου το πνευμα των Judas Priest δοξαζεται στην πιο σκλητοπυρηνικη εκδοχή του), κ με το επικό instrumental The Day at Gyana να χαρίζει στο US Metal (άλλη) μια αξέχαστη στιγμή.
Tελικη Πεντάδα
Summary
5. Savatage - Hall of the Mountain King
Η Μυσταγωγια κ η Ομίχλη μέσα από την οποία αναδύεται ο αγαπημένος μου δίσκος της μπανταρας, κυριαρχουν στις ακροάσεις του album σήμερα, οπως κυριαρχουσαν κ οταν πρωτοχαθηκα στον μαγικό κόσμο του (πριν από 29 ολόκληρα χρόνια).
Μεγαλείο υπερβατικης έμπνευσης από τον διαχρονικά αγαπημένο μου lead κιθαρίστα κλασικου Heavy Metal, τραγουδια που στοιχειωνουν ακόμα (κ για παντα) το φαντασιακό ολων όσων τους λάτρεψαν ποτέ, κ η Φωνή του Mountain King εδώ αποκτά την πιο μυθική της υπόσταση.
4. Sodom - Persecution Mania
Ο αγαπημένος μου Sodom δίσκος είναι ένα αγέραστο, ακατέργαστο διαμάντι Ευρωπαϊκού Thrash που στέκει αλώβητο ακόμα κ σημερα, κ εξακολουθεί να ψαρώνει κόσμο με τις κομματαρες του, την ωμότητα του, κ τον ανεπιτήδευτο κ θεοσκοτεινο τρόπο που φτυνει τους στίχους του ο Angelripper (ο οποίος ποτε δεν ακουστηκε πιο επιβλητικός απ ότι εδώ).
3. Sepultura - Schizophrenia
Ο δευτερος αγαπημένος μου δίσκος των Sepultura, είναι μια δημιουργικη κατάθεση αδυσωπητου, εμπνευσμένου extreme metal, με έντονο ακόμα το death/thrash στοιχείο (κ, ναι, κ γω ανήκω σ αυτους που λατρευουν αυτους τους Sepultura παραπάνω απ ο,τιδήποτε έκαναν από τα 90s κ περα.)
Ο ερχομός του Kisser στη lead κιθάρα προσθέτει ορμή, φαντασία κ κάποιες συναρπαστικες ιδέες, ο Igor ξεσαλωνει πισω απο το drum kit του, γράφοντας την δική του Ιστορία στον χώρο του ακραίου ήχου, ενώ ο Max ακουγεται λίγο πιο ευκρινης, απ ότι στο (υπερλατρεμενο) ντεμπούτο, αλλά εξίσου δαιμονικος κ απειλητικος.
Εναλλακτικα, θα μπορουσα απλά να γράψω πως είναι ο δίσκος του Escape To The Void, του Inquisition Symphony (μέσα στα κορυφαία instrumental του extreme metal - κ οχι μόνο), κ φυσικά του From the Past Comes the Storm.
2. Bathory - Under the Sign of the Black Mark
Κ εδώ έχουμε τον καλυτερο δίσκο νορβηγικού Black Metal του δευτερου κύματος, από έναν Σουηδό της πρωτης γενιάς του είδους. Ισοπεδωτικο κ απόλυτο, δίνοντας στην έννοια του Σκότους μια αδιαπραγμάτευτα πολεμικη υπόσταση, το Under the Sign of the Black Mark κ οι οκτώ του καταμαυροι υμνοι, στέκουν περηφανα ως παντοτινη Διακήρυξη του Πνευματος Αψήφισης κ της Αιώνιας Φλόγας.
Αξεπέραστο μέχρι σήμερα.
1. Death - Scream Bloody Gore
Οχι, δεν είναι μόνο ιστορική η αξία του Scream Bloody Gore, ως ο πρωτος δίσκος των Death.
Αρχικά, δεν μοιάζει με ντεμπούτο μπάντας.
Περισσότερο φαντάζει ως το μεγαλειώδες δευτερο ή τρίτο άλμπουμ που επισφραγίζει μια μεγάλη πορεια. Κ ως ένα βαθμό, δεν θα ήταν άκυρη μια τέτοια προσεγγιση.
Αφενός, οι Death κ το Scream Bloody Gore δεν ήρθαν ουρανοκατεβατα, αλλά από τα βαθη του underground, όπου ο Evil Chuck πάλευε για χρονια, από τις μέρες των Mantas ακόμα, να δομησει κ να αναδείξει το εσωτερο χάος των πρωτολειων μουσικών του ιδεών.
Αφετέρου, οι μεγάλοι Possessed ειχαν ανοίξει ήδη τον δρόμο με εντυπωσιακό τρόπο, κ κανένας δεν συνεχισε το έργο τους, κ δεν τίμησε το όραμα τους, πιο αρχοντικά, εντυπωσιακα κ εμπνευσμένα, από τους πρωιμους Death.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περιπτωση, ότι το μεγαλείο του Scream Bloody Gore (δηλαδή του κορυφαίου δίσκου της πρωτης Death Metal γενιάς) δεν είναι αυτοφωτο κ αυθυπαρκτο.
Μέσα στην ηχητικη κ συνθετικη του ακρότητα, το ντεμπούτο των Death κ οι Δέκα του Συνθέσεις - Αρχέτυπα αρχέγονου Death Metal προδιδουν το ανήσυχο πνευμα του Δημιουργου τους κ την αυθεντικη φλόγα που κυβερνά το μουσικό, ακατατακτο, αλλά κ αυθεντικα μεταλλικό, όραμά του.
Από την απόλυτη επιθεση του Infernal Death, μέχρι τον θανατερο θρίαμβο του κυριαρχικου Evil Dead κ τα μανιωδη ουρλιαχτά του ομώνυμου, εδώ έχουμε την απόλυτη Διακήρυξη που ολοκληρώνει την πρωτη επική κ κρίσιμη πενταετια για το Extreme Metal, κ θέτει τις βάσεις για την τρίτη (κ σπουδαιότερη) Έκρηξη που θα ξεσπάσει στον ακραίο ήχο από την ακριβώς επόμενη χρονιά.
Κλείνοντας θα καταδυθω σε ένα μικρο κρεσεντο αυτοαναφορικοτητας κ θα πω πως στο κεφάλι μου μαινόταν, για χρόνια, άγρια μαχη ανάμεσα στα δυο πρωτα λατρεμένα Death albums, για το ποιο αγαπω, έστω κ ελάχιστα, παραπάνω από το άλλο.
Όταν πριν από ενάμιση περίπου μήνα έλαβε χώρα το Live Tribute σ εκείνη την περιοδο των Death, με βασικό άξονα τα τραγούδια του σπουδαίου Leprosy, που παρουσιαστηκε σχεδόν στο συνολο του, η διαφορά μού έγινε επιτέλους ξεκαθαρη.
Όσο μεγάλος δίσκος κι αν είναι το Leprosy (που ειναι, κ θα του αποδοθει ο εκθειασμος που του αρμόζει, σε λίγες μερες), η αλήθεια είναι πως σε κάθε νότα του Scream Bloody Gore που αντηχησε μέσα στο Κυτταρο, η απολυτοτητα του υλικού δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω αμφισβητήσεις.
Στο δικό μου κεφάλι ειναι ο κορυφαίος δισκος της πρωτης θρυλικής περιοδου της τεράστιας αυτής μπάντας, κ στρογγυλοκαθεται σ έναν θρόνο αντάξιο με αυτόν που δεσποζει στο γραφικο, αλλά κ λατρεμένο εξώφυλλό του.
(Κ μόλις συνειδητοποιησα, γράφοντας τα παραπάνω, πως, για μένα, αυτό είναι κ Το εξώφυλλο της χρονιάς)
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Ο Eddie εκανε παιδι με την Lady Death, το βάφτισαν Χαροντα, κ το τοποθέτησαν στον θρόνο του, απ όπου διαφεντευει αιώνια τους απεθαντους του Κόσμου.
20 Likes
Ελπίζω να μην με ξέχασες 
1 Like
Περναει η ώρα, έχουμε ένα κάρο δουλειές ακόμη, αλλά νταξ, μία γρήγορη λίστα γιατί λατρεύουμε το παιχνίδι (δεν λατρεύουμε τις λίστες). Αυτή την εβδομάδα έμαθα κάτι νέο, οπότε μπήκε στην πεντάδα μου.
1. Helloween: Keeper of the Seven Keys I
Κοιτάξτε, η φάση είναι απλή. Στο φροντιστήριο είχα ένα ντοσιέ, απόξω είχα κολλήσει φωτό ή μικρή αφίσα του HM/MH με τους Helloween.
Αν θυμαμαι καλα, ηταν αυτη
Δεν θα μπούμε σε debate για το τι σκάρωσαν αυτοί οι γερμαναράδες το 1987. Ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ.
2. Candlemass - Nightfall
Νομίζω ότι το πρώτο μου stagediving έγινε στο Samarithan. Αλλιώς ήταν στο Gallow’s Pole. Μην ρωτήσετε πώς και γιατί, ίσως το έχω γράψει κάπου στο φόρουμ, ίσως όχι, ίσως γίνει κάποτε “μεταλλικές θύμησες” από το λάιβ του 1989. Ο απόλυτος θρήνος και λυρισμός από το λαρύγγι του καλόγερου. Αρρώστια ο Μεσάια, αρρώστια αυτή η μπάντα.
3. Guns N’ Roses - Appetite For Destruction
Άλλη ιστορία από το φροντιστήριο. Είμαστε στην αυλή σε διάλειμμα, ένας συμμαθητής με ρωτάει αν έχω δει το Paradise City στο MTV, πιάνουμε κουβέντα για το τι κομματάρα είναι αυτό και τι ωραίοι τύποι παίζουν στο βίντεο, ο ξανθός γκόμενος και ο άλλος με τα μαλλιά στη μούρη κλπ κλπ. Ένα αμάξι σταματάει στην απέναντι λωρίδα του δρόμου. Ένας άγνωστος τύπος κάπου στα 30-35 κατεβάζει το παράθυρο, βγάζει τα γυαλιά ηλίου που φοράει και λέει “ορίστε λιγούρια”. Τα πετάει στο πεζοδρόμιο έξω από την αυλή και φεύγει. Κοιτιόμαστε με τον συμμαθητή και λέμε ότι αυτός ο Σλας φημολογείται ότι παίζει με την κιθάρα χαμηλά για να κρύβει τα χέρια των γκρούπις που περνούν από πίσω. Πρέπει να πω κάτι για τον δίσκο τώρα; Το απόλυτο πάρτι, ούτε ένα φίλερ.
4. Savatage - Hall Of The Mountain King
Οι κραυγές του Jon στοιχειώνουν τον δίσκο από άκρη σε άκρη.
5. The Sisters of Mercy – Floodland
Πλέον δεν μένω άφωνος, αφού έμαθα ότι υπάρχουν και συγκροτήματα που δεν ήξερα. Αλλά ξετρελάθηκα (και) αυτή την εβδομάδα με αυτό το νέο πράγμα που άκουσα.
Πολύ χονοραμπλ μένσιο:
Motorhead - Rock ‘N’ Roll
Οι αδερφές του ελέους πήραν τη θέση του. Θα ήταν νομοτελειακά 5ο, όχι επειδή είναι κανένας σπουδαίος δίσκος, αλλά επειδή είναι ένας σπουδαίος δίσκος. Αν κάποιος θέλει να ακούσει rock ‘n’ roll φόρμες στο heavy metal, παίρνει αυτό το κόσμημα. Το ομώνυμο αποτελεί τον ορισμό του. Κάποια στιγμή το ανέφερα εδώ μέσα ξανά, ίσως σε μία συζήτηση με τον @GRACCHUS_BABEUF, ίσως όχι.
I got rock ‘n’ roll, it satisfies my soul, that’s how it has to be, I won’t get mad.
Τα υπόλοιπα λίγο χύμα γιατί έχουμε κι ένα ρεβεγιόν να προλάβουμε.
Anthrax - Among The Living
Whitesnake - 1987
Siouxsie and the Banshees – Through the looking glass
Dio - Dream evil
Chastain - The 7th of Never
Depeche mode - Music for the masses
Rush - Hold your fire
King Diamond - Abigail
Trouble - Run to the Light
Running Wild - Under Jolly Roger
The Smiths - Strangeways, Here We Come
White Lion – Pride
Celtic Frost - Into the Pandemonium
Manowar - Fighting the World
Για εξώφυλλο δεν αποφάσισα, Nightfall + Pandemonium είναι έργα τέχνης. Κυριολεκτικά. Και δεν είμαι κριτικός τέχνης γμτ, παρότι τρώω πια τα μουσεία. Πάω με Nightfall, αλλά…
EDIT: Άλλαξα γνώμη, Into the Pandemonium. Fuck.
21 Likes
Προδίδεις έτσι τον Αρχηγό;
3 Likes
Πρώτον, κρύβε λόγια. Δεν είναι ανάγκη να με δίνεις έτσι. Δεύτερον, έχω μιλήσει με τον Αρχηγό, τα έχουμε πει. Τρίτον, ο @Curehead ξεκίνησε σήμερα να γράφει έκθεση, θα τελειώσει το 1991. Όλα υπό έλεγχο.
Black wind, fire and steel δεν υπάρχει. H δεύτερη πλευρά είναι για σεμινάριο του είδους. Ο Αρχηγός ξέρει τι κάνει.
5 Likes
Έτσι, σκέτο και τελεία. Δεν υπάρχει ούτε “αλλά”, ούτε να 'χαμε να λέγαμε. Ντόμπρα πράγματα.
Ανεπίδεκτος μαθήσεως. Ξεσήκωσες τους “Winds of War”.
1 Like
Ειμαι επιρρεπης, συγχωρησε με.
1 Like
Dearest @anhydriis
Υπέβαλλα την φόρμα λίγα λεπτά αφότου πόσταρες, έκανα ένα διάλειμμα στην έκθεση για το Fighting (έχει γνώσιν ο @jonkyr) και πάω να συνεχίσω, madness strikes at midnight και λογικά λίγο μετά θα ανέβει και το τελευταίο ποστ (Χρώμα 4ον - RED).
Αλλάζω λοιπόν σειρά και υποβάλλω την εκλογική πεντάδα και τα χονοραβλε.
ΤΟΠΦΑΗΒ ΑΠΛΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1987
- The Sisters of Mercy - Floodland
- Candlemass - Nightfall
- Celtic Frost - Into the pandemonium
- The Cure - Kiss Me Kiss Me Kiss Me
- Manowar - Fighting the World
ΧΟΝΟΡΑΒΛΕ ΜΕΤΣΙΟ
Michael Jackson - BAD
Τρύπες - Πάρτυ στον 13ο όροφο
John Carpenter - Prince of Darkness OST
και το κορυφαίο όλων
ANGEL HEART OST
(ταινιάρα - μουσικάρες - απόλυτα υποβλητικό - Bloodmare indeed)
16 Likes
Σε πιο σοβαρη απαντηση, το εργο του Cole είναι “καθαρό”, ξεκάθαρο και αποτυπώνει μία ηρεμία που μου βγάζει κάτι στάσιμο. Στο έργο του Bosch, ο συνδυασμός χρωμάτων από το λευκό του πάγου μέχρι το κόκκινο της φωτιάς, η μαυρίλα και το σκοτάδι της κόλασης, μου προκαλούν ένα συναίσθημα αγωνίας για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Μάλλον με ερέθισε περισσότερο μόλις τώρα, αύριο είναι μία άλλη μέρα.
Έκανα την κριτική μου, ο ειδικός. Δοξάστε με (σαν σήμερα γεννήθηκε ο Χάρι Κλιν)
3 Likes
ΠολύΝόημα
3 Likes
1987
1. Celtic Frost - Into The Pandemonium - Έχουν ειπωθεί όλα. Εγω απλά είμαι ενας ακόμη οπαδός και θαυμαστής του οράματος που είχε αυτή η μεγάλη μπάντα.
2. The Sisters of Mercy – Floodland - Γκοθικ. Δεν ξέρω τι άλλο να πω.
3. Μωρά στη Φωτιά - Μωρά στη Φωτιά - Ενας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους. Κάτω στην Πόλη, Ηρωίνη, Μανιφέστο, όλα συνεχίζουν να προσφέρουν ανατριχίλες, αθάνατοι ύμνοι.
4. Dinosaur Jr. - You’re Living All Over Me - Από τις καλύτερες alt. rock μπάντες. Κάντε μια χάρη στα αυτιά σας και ακούσε για δοκιμή το Little Furry Things. Μαγεία με το 1ο άκουσμα.
5. S.O.B. - Don’t Be Swindle - Την ίδια χρονιά με το Scum, στην Ιαπωνία βγήκε αυτό το ανεξέλεγκτο ηχητικό σφυροκόπημα. Grindcore? Powerviolence? Ας συμφωνήσουμε στην ταμπέλα ακραίο πανκ. Λατρεύω Napalm Death και θα προστεθούν σε επόμενες λίστες (άλλωστε μετά μεγαλουργούν), αλλά εδώ υπάρχει κάτι ιδιαίτερο.
Λοιπές αδυναμίες χωρίς κατάταξη:
G.I.S.M. - M.A.N. (Military Affairs Neurotic)
Sonic Youth – Sister
Xmal Deutschland – Viva
Screeching Weasel - Screeching Weasel
Amebix – Monolith
RKL - Rock 'n Roll Nightmare
Dead Can Dance - Within The Realm of a Dying Sun
Candlemass – Nightfall
Sarcófago – I.N.R.I
Big Black - Songs About Fucking
Napalm Death – Scum
Τρύπες - Πάρτυ στο 13ο όροφο
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
21 Likes
κυκλοφόρησε το '88 αν δεν κάνω λάθος -δηλαδή και εγώ το έχω κρατήσει για την επόμενη χρονιά. Νομίζω η ηχογράφηση έγινε στα τέλη του '87
3 Likes
Δύο γρήγορα σχόλια.
1.Ψήφισα εξώφυλλο της χρονιάς το Nightfall. Ενέδωσα.
2. Είχα λοκάρει στο μυαλό μου το '88 για το Ντεμπούτο Μωρά στην Φωτιά, στα 10 αγαπημένα ελληνικά άλμπουμ. Τι ηλίθιος είμαι.
Πάμε.
1987
Χρώμα 4ον - RED
1. Manowar - Fighting The World
Ξεπούλησαν λέει. Βρε αγάπες. Stripes on a tiger don’t wash away μπρε, και να ήθελαν. Αφού είναι locked in their own innerverse. Ανοίγει το στόμα ο ΘΕΟΣ και κάθε radio-friendly tone υποσκελίζεται στο κάλεσμα της πολεμικής κραυγής. Fighting the World for the right to play HEAVIMETSOLINMYBRAIN ARGKAHGUAH φαντάζομαι εκείνη την ώρα τα executives της Atlantic θα ξερίζωσαν τις πρωκτικές τους τρίχες κατανοώντας ότι αυτοί εδώ ΔΕΝ ΧΑΜΠΑΡΙΑΖΟΥΝ. Μα είναι πιο μελωδικό, ο αντίλογος. Οκ. Πιο σωστά, είναι πιο party-anthemic, so what. Με το στανιό δεκάλεπτα απόκοσμα έπη? Οι ίδιοι όρισαν το επικό ύφος, και άμα θέλουν το ξε-ορίζουν. A new framework, not a position to be locked in. Blow your speakers και σε λίγα δευτερόλεπτα κραυγάζει ο ΜΕΓΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΕ. Αυτό είναι βρε το radio tone του 1987? Hi-tech/westcoast και τα λοιπά που όριζαν το εμπορικό της εποχής ξέρετε πολλά που να έχουν κραυγές τέτοιες ή την μπασάρα να μουγκρίζει πίσω? Ναι ο ήχος είναι φλατ. Πρώιμο digital recording αφού. Δεν θυμάστε όλες οι παραγωγές CD στα 90ς πώς δολοφονούσαν το low end? Compressor του high-energy πανικού. Ok digital doesn’t work well on the bass rumble but HEY. Carry on οκ, στο φιλανθρωπέ mood του Αρχηγού (όταν τον πιάνει). Violence and bloodshed είναι καλό άμα σηκώνεις βάρη ή τρέχεις να προλάβεις ΚΤΕΛ (μάντεψε ποιο κάνω συχνά). Side B. Εδώ έχουμε the band delivering the goods as they know best. Defender re-recording, η πιο σωστά η έκδοση που η περισσότεροι μάθαμε το σονγκ (αν ακούσατε πρώτα το 12’’ Kudos to you, ο κοσμάκης εδώ το έμαθε). Holy War χώσιμο και Black Wind, Fire and Steel η επέλαση σκισίματος τσιμουχοκαμπάνας εκκλησιαστικού θεουργικού οργίου που ποτέ δε θα παλιώσει. Μόνο παράπονο θα ήθελα το ενδιαφέρον κονσεπτακι του Master of Revenge να είναι ολόκληρο τραγούδι αυτοτελώς, θα είχε ενδιαφέρον mindfuck μία έστω τρίλεπτη-τετράλεπτη λούπα με τις echo-laden ιαχές του ΘΕΟΥ ενώ ο Αρχηγός κατακρεουργεί σε monochrome lead. Anyway. Ναι θα μπει στην πεντάδα. Όχι δεν θα είναι «πρώτο». Είναι μέσα όμως. Εντός κονσεπτ. Εντός παιχνιδιού. It’s them, having a party time on Side A and back on the war-track on Side B. Μια χαρά. Άλλαξε κάτι? Μπα. Ο κοσμάκης τους θεωρούσε weirdos, οι ροκ πόρτες δεν άνοιξαν ποτέ, στις περιοδείες έχωναν Mountains και Gates of Valhalla σε ντελιριακές δεκάλεπτες εκτελέσεις, and life went on. And death went on. And the battle raged on. And it still does. Stripes on a tiger don’t wash away. Finger snap - YAS, Queen.
2. Dio – Dream Evil
Ο Vivian αποχωρεί κάτω από κακές συνθήκες, ο διάδοχος Goldy (θεός) δεν γίνεται ποτέ αποδεκτός από τα άλλα μέλη πλην του Μεγάλου, το Time to burn ήταν μέτριο (Intermission) και λες οκ τι θα ακούσω εδώ? Και μπαίνει το Night People να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ομώνυμο έπος με ατμοσφαιράρα , Sunset Superman υπέροχο και το τιτάνιο All the fools sailed away. Η β’ πλευρά στέκεται αξιοπρεπέστατα (Faces in the window ύμνος), και συνολικά έχουμε ένα πολύ ατμοσφαιρικό άλμπουμ, ονειρικό-εφιαλτικό (η διχοτομία αυτή διατρέχει το άλμπουμ σαν κονσεπτ σχεδόν), το τελευταίο αριστούργημα της α’ περιόδου. Η συνέχεια είχε κομφούζιο και reunions που δεν πήγαν καλά (σε επίπεδο σχέσεων) αλλά when the smoke cleared, o Μεγάλος επέστρεψε με όργιλο μεγαλείο (Strange highways)… more on that later!
3. Alice Cooper – Raise Your Fist And Yell
Το σωτήριο έτος 1986 ο Αλίκης σώθηκε με την μεγάλη του επιστροφή με τον ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ KANE ROBERTS στην κιθάρα και στην ευρύτερη επιχείρηση διάσωσης. Θα μου πεις γιατί δεν το έβαλες στην λίστα του 86, γιατί ήθελα να φλεξάρω το Turbo και γιατί είμαι ένας πανύβλαξ. ΟΚ? Άνισο όσο και αν ήταν, το Constrictor ήταν the great reset για τον Αλίκη, με την ισοπεδωτική The Nightmare Returns tour. Και καπάκι ο Αλίκης με τον ΘΕΟ Kane Ανεβάζουν γκάζια και βαρύτητα και πλέον παίζουν heavy metal, τίμιο, σκοτεινό, με την β’ πλευρά να γίνεται near-concept γύρω από το εφιαλτικό story της Gail (ΑΥΤΟ και αν στις εποχές μας θα έτρωγε κράξιμο!). Roses on White Lace να κλείνει μεγαλειωδώς τον δίσκαρο που ανοίγει με το ανελέητο Freedom το βίντεο του οποίου εισήγαγε σε όλους τους δέκτες τα μούσκουλα του Rock Rambo (τα τελευταία δευτερόλεπτα που ανεμίζει και σπάει την κιθάρα ICONIC… απορώ γιατί δεν τον τσίμπησε ο Αρχηγός όταν έτζασε τον Ross… anyway). Kip Winger στην μπασάρα και στα πλήκτρα, Prince of Darkness να δίνει ασσίστ στο soundtrack του John Carpenter με τον Αλίκη να έχει και cameo appearance (ταινιάρα βρε). Επική περιοδεία, πιο μαύρη από ποτέ, αλλά δυστυχώς… ΔΥΣΤΥΧΩΣ…. Ο Αλίκης είπε να μπλέξει με τον αρχιμανιερίστα Desmond Child που του διέλυσε τον ήχο και οδήγησε στο σλικάτο user-friendly Trash. Κρίμα. Αυτό εδώ το lineup/concept είναι και θα είναι η κορυφαία στιγμή του Αλίκη μας.
4. Kane Roberts – Kane Roberts
Δεν φτάνει που έσκισε με το Raise Your Fist και ρόκαρε all around the world με την περιοδεία του Αλίκη, ο παίκτουρας βρήκε χρόνο να γράψει και έναν υπέροχο σολο δίσκο, με παρεάκι δυνατό, και πρωτίστως, απίστευτα hooks. Τρελό ταλέντο στην φωνή εκτός από την κιθάρα (με τις φλόγες!), ριφάρες, πανδαισία ηχοχρωμάτων από πιο μελωδικές (Tears of fire), σε αμιγώς χαρντροκο-χεαρ (Women on the edge of love, Too much for anyone to touch), αλλά και heavy ύμνους όπως το απίστευτο Out for blood και το A strong arm needs a stronger heart που κλείνει οργασμικά τον δίσκαρο. Στο 2ο δυστυχώς έμπλεξε και αυτός με τον βλάκα και βγήκε το φασόν λίγο «μανίερα» αλλά και πάλι έβαλε το ταλέντο του. Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε ένα δίσκο-διαμάντι και all should bear witness!
5. Black Sabbath – Eternal Idol
Θα ήταν πιο ψηλά στην λίστα, αλλά λίγο οι Kings, λίγο το παρεάκι Αλίκης-Κέην, έπεσαν πιο κάτω. Δεν έχει να λέει. Lineup confusion? Σώπα καλέ. Άδοξο τέλος της Glenn Hughes εποχής? Νταξ. Ray Gillen πήγε και ήρθε άδοξα? Το ακούω. ΑΛΛΑ. Εδώ έχουμε την αρχή του υπερ-φαινομένου Tony Martin. The Shining παραπέμπει σε Mob rules αλλά μετά αρχίζει το αληθινό ζουμί, με το απίστευτο Ancient Warrior, Glory Ride, Born to lose, Lost forever, και το αυστηρό ομώνυμο έπος στο κλείσιμο, ωδή στον Νίτσε και το Λυκόφως των Ειδώλων. Και η συνέχεια θα ήταν εκπληκτικά θριαμβευτική. Tony Martin βρε!
6. Savatage – Hall of the mountain king
Δέος, υποβλητικό, και ταυτόχρονα κρατώντας τα σκοτάδια των 3 πρώτων δίσκων δίνει και μία πιο επική largesse, ενώ κλείνει το μάτι και σε πιο catchy tunes που δεν υστερούν σε μεγαλοπρέπεια. Μεγαλειώδες από την αρχή ως το τέλος, κλείνει την 1η αγαπημένη μου εποχή. Καλά και τα επόμενα κονσεπτ (όχι απλά καλά δλδ, υπέροχα), αλλά αυτός ο πρώιμος savage US metal ήχος τους πήγαινε τόσο μα τόσο πολύ (και μας πάει γαμιώντας ακόμα στο headbanging μα και στο συνάισθημα – Strange Wings μέχρι να σβήσει ο ήλιος βρε).
7. Manilla Road – Mystification
Επιστροφή στον ήχο του σκοτεινού Crystal Logic, με μουσικό (thrashier) και στιχουργικό (tribute to E.A. Poe) διπλό twist. Frenetic Masque of the Red Death και ομότιτλο έπος τα pillars της δισκάρας αυτής. Shark for the attack.
8. Warlock – Triumph and Agony
Στην ουσία το πρώτο σολο άλμπουμ της Θεάς Doro, αυτό το hard / heavy dynamite ροκάρει και βαράει με δύναμη και συναίσθημα. All we are το διαχρονικό της απέθαντο σουξέ, I rule the ruins (personal fav) να χώνει και εν μέσω της όλης πανδαισίας (Metal Tango OMG!) φτάνουμε στο κλείσιμο σε μία από τις καλύτερες μπαλαντάρες εβερ, το υπέροχο “Fur Immer”. Τι. Μεγαλείο. Oh. God.
9. Running Wild – Under Jolly Roger
Η απαρχή της επέλασης, και ο κουρσάρος Rolf στην πρύμνη προετοιμάζει την επίθεση των φαμπιουλους πειρατών του βάρβαρου epic-speed-something. Δεν είναι μόνο το κονσεπτ, αλλά και ο ήχος αυτός που ήταν τόσο δικός τους. Μέχρι τα mid-90s, it worked like a charm – και έπεσε πλιάτσικο αβέρτα στις καρδιές μας.
10. Helloween – Keeper of the seven keys I
Europower’s blueprint? Όλοι μαζί πριν τους σκοτωμούς και τις κόντρες? Ταλεντάρες σε πεντάδα που κερδάει κάθε αγώνα? Intro I’m Alive και αρχίζει το σπιντάρισμα ως το ένδοξο ομώνυμο έπος με το μεγαλειώδες κρεσέντο του διδύμου Hansen/Weikath. Το Βεντουζώneen εστί powerειν.
11. UDO – Animal house
Φευγιό από τους Accept, άδοξο φρένο στην κωλοπιλάλα της ένδοξης εποχής, και στο καπάκι ο παίκτης φτιάνει lineup, άλμπουμ και ξεκινάει την δική του διαδρομή. Animal house, They want war και ο κόμματος In the darkness τα highlights μίας απόλυτα λεβέντικης πρώτης προσπάθειας – και υπήρξε μπαλίτσα και στην συνέχεια.
12. Motorhead – Rock and roll
Κλείνει την λίστα, και όλες τις λίστες, ως tribute στην αυθεντικότητα του Lemmy και επειδή το ομώνυμο έπος θα ροκάρει στους αιώνας των αιώνων όταν κανείς μας δεν θα υπάρχει πια. Wtf macabre statement but focus on the emotional undertones.
14 Likes
Φτου, τωρα το γκουγκλαρα, σωστός. Ο θρεντμαστερ ας αποφασίσει, κάνω εντιτ η οχι 
3 Likes
Αγαπάμε χειμαρρώδη ποστς @Curehead 
Όπως βέβαια αγαπάμε και τις απίθανες δικαιολογίες του για τους post-'84 Manowar 
4 Likes