Τα δικά μου:
Celtic Frost “Into the pandemonium”
(Σ’ έναν δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε να βγει πρώτο. Το βλέπω ν’ αναφέρεται συχνά, αν και κονταροχτυπιέται με άλλα πολύ δημοφιλή, π.χ. “Keeper”, “Appetite”, “Hall of the mountain king” κ.ά. Δύσκολο το κόβω, αλλά αν βγει θα είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ δικαίωση για ένα τέτοιας δυναμικής συγκρότημα (εννοώ ότι εμπορικά, ιστορικά κλπ. το εκτόπισμά τους δε συγκρίνεται με αυτό των Floyd, Priest, Maiden, Metallica κλπ. που έχουν βγάλει αρκετές πρωτιές μέχρι τώρα) να έχει κερδίσει σε δύο χρονιές. Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη που λένε! Αλλά ας μην προεξοφλούμε ακόμη. Επίσης, ρε παιδιά, εμένα ποτέ δε μου άρεσε αυτό το εξώφυλλο-λεπτομέρεια του έργου του Bosh. 
Ήταν το μοναδικό πράγμα που πάντα με ξένιζε στον δίσκο, το έβρισκα πολύ «θολό» και «μπερδεμένο», χωρίς ξεκάθαρες εικόνες, λεπτομέρειες κλπ.)
Νικόλας Άσιμος “Στο φανάρι του Διογένη”
(Ρε γαμώτο, κανένας μέχρι τώρα (εκτός κι αν μου ξέφυγε κάπου); Το κύκνειο άσμα του Νικόλα, αυτό που έβγαλε τα πιο γνωστά του κομμάτια και ουσιαστικά «επανακυκλοφόρησε» μετά θάνατον και σαν “Το φανάρι του Διογένη” (αφήνοντας απ’ έξω κάποια τραγούδια, όμως) με επεξεργασμένο ήχο, πρόσθετα όργανα κλπ. (και, ομολογουμένως, το αποτέλεσμα δικαιώνει και με το παραπάνω τις συνθέσεις). Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να το δούμε και στο ’89 την κυκλοφορία, απλά εγώ γουστάρω πολύ και την original κασέτα, όχι για τον ήχο, αλλά γιατί εδώ περιλαμβάνονται και τα “Μπαταρία” και “Πολεμάτε κοιμισμένα” -τρομερά και τα δύο, και πολύ κρίμα που δεν τ’ ακούσαμε κι αυτά πιο «πλούσια» ενορχηστρωμένα. Ιδίως το δεύτερο αποτελεί μία πολύ μυστήρια, ατμοσφαιρική, σχεδόν «τελετουργική» σύνθεση με το συνδυασμό της φωνής του Άσιμου και της Λεονάρδου να δημιουργεί ένα πολύ ιδιαίτερο vibe που δε βρίσκεται σε άλλα κομμάτια του.
Λοιπόν, για ‘μένα ο Άσιμος ξεκίνησε κι έκλεισε την «καριέρα» του με τους καλύτερούς του δίσκους/κασέτες. Και το συγκλονιστικό είναι ότι σ’ αυτούς (εννοώ το “Με το βαρέλι που για να βγει το σπάει” και το “Φανάρι”) ακούμε δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Στην πρώτη κασέτα ακούμε έναν μαχητικό, στρατευμένο συνθέτη, σίγουρο για την επανάσταση που όπου-να ‘ναι-θα ‘ρθει να γράφει αγωνιστικούς παιάνες με το συλλογικό όραμα ολοζώντανο. Στην τελευταία κασέτα ο Άσιμος δεν έχει ξεκινήσει απλά το ταξίδι «προς τα μέσα» (αυτό το έκανε ήδη από το “Ο ξαναπές” του ’82 -βλέπε “Βαρέθηκα”) -έχει φτάσει ήδη στο τέρμα. Τα τραγούδια του, από συνθετικής άποψης τόσο συναισθηματικά, η φωνή του, τόσο ώριμη μα και εύθραυστη, ο ίδιος, παραιτημένος, απογοητευμένος -ένα βήμα πριν το τέλος. Κανένα όραμα πλέον, καμία εμπιστοσύνη στα συλλογικά ιδανικά, ένα αίσθημα προδοσίας απ’ όλους να κυριαρχεί και ο ίδιος, λίγο πριν την κατάρρευση, να έχει πάρει τον ρόλο ενός Δον Κιχώτη-μελλοθάνατου με αναστολή. Πραγματικά ακούς αυτήν την κασέτα, παράλληλα ξέρεις ότι σύντομα έβαλε τέλος στη ζωή του, οπότε και συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος αυτός σου πρόσφερε την ψυχή του στο πιάτο, έτσι, γυμνή και τρομαχτική, χωρίς κάποιον φόβο έκθεσης. Αξέχαστος.)
Depeche Mode “Music for the masses”
Napalm Death “Scum”
(Κρίμα που (υποθέτω λόγω του επιπέδου ακρότητας της μουσικής-άρα και της μικρότερης δημοφιλίας της) το “Scum” δε θα φανεί τόσο πολύ όσο ένα “Kill ‘em all”, όσο ένα “Epicus doomicus metallicus” ή οποιοδήποτε άλλο album «γέννησε» το αντίστοιχο genre. Κι όμως, μιλάμε για κοσμοϊστορικά πράγματα εδώ, ε. Εγώ θ’ αρκεστώ σε διάφορες βλαμμένες απορίες:
Υπάρχει άλλος δίσκος που η α’ και β’ πλευρά του να ηχογραφήθηκε με διαφορετικά line-up;
Εσείς ποια πλευρά προτιμάτε; Η α’ έχει σίγουρα τα κλασικότερα και πιο «ευκολοάκουστα» (λέμε τώρα…) κομμάτια τους, αλλά η β’ είναι ένα μανιφέστο βιαιότητας, χάους και μονοτονίας που στ’ αυτιά μου την κάνει πιο γοητευτική.
Το “Scum” «ανήκει» περισσότερο στο metal ή στο punk; Και κατ’ επέκταση το grind γενικά. Και χέστε τις ταμπέλες, δεν το εννοώ έτσι, το εννοώ πώς σας ακούγεται ηχητικά, στιχουργικά, «ιστορικά» κλπ.)
Savatage “Hall of the mountain king”
(Ο ορισμός του καλού heavy metal, γαμώτο. Μακάρι και σ’ αυτό να πάει η πρωτιά. Hands down, Savatage η μοναδική (; ) μπάντα που κανείς δε θα πει κακή κουβέντα ποτέ, κανενός δεν είναι Η αγαπημένη μπάντα, αλλά όλοι θα τα βρίσκουμε μεταξύ μας όταν πάει η συζήτηση σ’ αυτους και θα ψηφίζουμε τους δίσκους τους.)
Απ’ έξω έμειναν:
Summary
Candlemass “Nightfall”
Guns n’ Roses “Appetite for destruction” (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ προτιμώ τα “Illusions” όπως είπαν και κάποιοι άλλοι πιο πάνω)
Suicidal Tendencies “ Join the army” (ρε, ούτε αυτό το είδα κάπου κι έχει αιώνιες τραγουδάρες μέσα, κλασικά κομμάτια με κιθαρισταρά Rocky George και τρομερό σερί κομματιών χωρίς fillers!)
Anthrax “Among the living”
King Diamond “Abigail”
Εξώφυλλο: το Dead Cand Dance (χωρίς να το έχω ακούσει)
