Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

Ψήφισα μεσοβδόμαδα, δεν προλαβαίνω να γράψω πάρα πολλά:

  1. Candlemass - Nightfall
  2. Anthrax - Among the Living
  3. Guns N’ Roses - Appetite for Destruction
  4. Dead Can Dance – Within the Realm of the Dying Sun
  5. Savatage - Hall of the Mountain King

Από κοντά δεν μπήκαν Testament & Marillion.

Θα πω μόνο ότι η 2η και 3η metal συναυλία της ζωής μου ήταν το 2002, στο Σπορτινγκ, Candlemass & Savatage λίγο πιο μετά. Σημαδιακό. Η εικόνα του Μεσσία και το μπάσιμο στο At the Gallows End θα είναι πάντα πολύ έντονα χαραγμένα στην μνήμη μου. Επίσης το Among the Living είναι ο ορισμός της γκρούβας που θέλω στο thrash.

19 Likes

Τα δικά μου:

Celtic Frost “Into the pandemonium”

(Σ’ έναν δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε να βγει πρώτο. Το βλέπω ν’ αναφέρεται συχνά, αν και κονταροχτυπιέται με άλλα πολύ δημοφιλή, π.χ. “Keeper”, “Appetite”, “Hall of the mountain king” κ.ά. Δύσκολο το κόβω, αλλά αν βγει θα είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ δικαίωση για ένα τέτοιας δυναμικής συγκρότημα (εννοώ ότι εμπορικά, ιστορικά κλπ. το εκτόπισμά τους δε συγκρίνεται με αυτό των Floyd, Priest, Maiden, Metallica κλπ. που έχουν βγάλει αρκετές πρωτιές μέχρι τώρα) να έχει κερδίσει σε δύο χρονιές. Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη που λένε! Αλλά ας μην προεξοφλούμε ακόμη. Επίσης, ρε παιδιά, εμένα ποτέ δε μου άρεσε αυτό το εξώφυλλο-λεπτομέρεια του έργου του Bosh. :grimacing: Ήταν το μοναδικό πράγμα που πάντα με ξένιζε στον δίσκο, το έβρισκα πολύ «θολό» και «μπερδεμένο», χωρίς ξεκάθαρες εικόνες, λεπτομέρειες κλπ.)

Νικόλας Άσιμος “Στο φανάρι του Διογένη”

(Ρε γαμώτο, κανένας μέχρι τώρα (εκτός κι αν μου ξέφυγε κάπου); Το κύκνειο άσμα του Νικόλα, αυτό που έβγαλε τα πιο γνωστά του κομμάτια και ουσιαστικά «επανακυκλοφόρησε» μετά θάνατον και σαν “Το φανάρι του Διογένη” (αφήνοντας απ’ έξω κάποια τραγούδια, όμως) με επεξεργασμένο ήχο, πρόσθετα όργανα κλπ. (και, ομολογουμένως, το αποτέλεσμα δικαιώνει και με το παραπάνω τις συνθέσεις). Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να το δούμε και στο ’89 την κυκλοφορία, απλά εγώ γουστάρω πολύ και την original κασέτα, όχι για τον ήχο, αλλά γιατί εδώ περιλαμβάνονται και τα “Μπαταρία” και “Πολεμάτε κοιμισμένα” -τρομερά και τα δύο, και πολύ κρίμα που δεν τ’ ακούσαμε κι αυτά πιο «πλούσια» ενορχηστρωμένα. Ιδίως το δεύτερο αποτελεί μία πολύ μυστήρια, ατμοσφαιρική, σχεδόν «τελετουργική» σύνθεση με το συνδυασμό της φωνής του Άσιμου και της Λεονάρδου να δημιουργεί ένα πολύ ιδιαίτερο vibe που δε βρίσκεται σε άλλα κομμάτια του.

Λοιπόν, για ‘μένα ο Άσιμος ξεκίνησε κι έκλεισε την «καριέρα» του με τους καλύτερούς του δίσκους/κασέτες. Και το συγκλονιστικό είναι ότι σ’ αυτούς (εννοώ το “Με το βαρέλι που για να βγει το σπάει” και το “Φανάρι”) ακούμε δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Στην πρώτη κασέτα ακούμε έναν μαχητικό, στρατευμένο συνθέτη, σίγουρο για την επανάσταση που όπου-να ‘ναι-θα ‘ρθει να γράφει αγωνιστικούς παιάνες με το συλλογικό όραμα ολοζώντανο. Στην τελευταία κασέτα ο Άσιμος δεν έχει ξεκινήσει απλά το ταξίδι «προς τα μέσα» (αυτό το έκανε ήδη από το “Ο ξαναπές” του ’82 -βλέπε “Βαρέθηκα”) -έχει φτάσει ήδη στο τέρμα. Τα τραγούδια του, από συνθετικής άποψης τόσο συναισθηματικά, η φωνή του, τόσο ώριμη μα και εύθραυστη, ο ίδιος, παραιτημένος, απογοητευμένος -ένα βήμα πριν το τέλος. Κανένα όραμα πλέον, καμία εμπιστοσύνη στα συλλογικά ιδανικά, ένα αίσθημα προδοσίας απ’ όλους να κυριαρχεί και ο ίδιος, λίγο πριν την κατάρρευση, να έχει πάρει τον ρόλο ενός Δον Κιχώτη-μελλοθάνατου με αναστολή. Πραγματικά ακούς αυτήν την κασέτα, παράλληλα ξέρεις ότι σύντομα έβαλε τέλος στη ζωή του, οπότε και συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος αυτός σου πρόσφερε την ψυχή του στο πιάτο, έτσι, γυμνή και τρομαχτική, χωρίς κάποιον φόβο έκθεσης. Αξέχαστος.)

Depeche Mode “Music for the masses”

Napalm Death “Scum”

(Κρίμα που (υποθέτω λόγω του επιπέδου ακρότητας της μουσικής-άρα και της μικρότερης δημοφιλίας της) το “Scum” δε θα φανεί τόσο πολύ όσο ένα “Kill ‘em all”, όσο ένα “Epicus doomicus metallicus” ή οποιοδήποτε άλλο album «γέννησε» το αντίστοιχο genre. Κι όμως, μιλάμε για κοσμοϊστορικά πράγματα εδώ, ε. Εγώ θ’ αρκεστώ σε διάφορες βλαμμένες απορίες:

Υπάρχει άλλος δίσκος που η α’ και β’ πλευρά του να ηχογραφήθηκε με διαφορετικά line-up;

Εσείς ποια πλευρά προτιμάτε; Η α’ έχει σίγουρα τα κλασικότερα και πιο «ευκολοάκουστα» (λέμε τώρα…) κομμάτια τους, αλλά η β’ είναι ένα μανιφέστο βιαιότητας, χάους και μονοτονίας που στ’ αυτιά μου την κάνει πιο γοητευτική.

Το “Scum” «ανήκει» περισσότερο στο metal ή στο punk; Και κατ’ επέκταση το grind γενικά. Και χέστε τις ταμπέλες, δεν το εννοώ έτσι, το εννοώ πώς σας ακούγεται ηχητικά, στιχουργικά, «ιστορικά» κλπ.)

Savatage “Hall of the mountain king”

(Ο ορισμός του καλού heavy metal, γαμώτο. Μακάρι και σ’ αυτό να πάει η πρωτιά. Hands down, Savatage η μοναδική (; ) μπάντα που κανείς δε θα πει κακή κουβέντα ποτέ, κανενός δεν είναι Η αγαπημένη μπάντα, αλλά όλοι θα τα βρίσκουμε μεταξύ μας όταν πάει η συζήτηση σ’ αυτους και θα ψηφίζουμε τους δίσκους τους.)

Απ’ έξω έμειναν:

Summary

Candlemass “Nightfall”

Guns n’ Roses “Appetite for destruction” (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ προτιμώ τα “Illusions” όπως είπαν και κάποιοι άλλοι πιο πάνω)

Suicidal Tendencies “ Join the army” (ρε, ούτε αυτό το είδα κάπου κι έχει αιώνιες τραγουδάρες μέσα, κλασικά κομμάτια με κιθαρισταρά Rocky George και τρομερό σερί κομματιών χωρίς fillers!)

Anthrax “Among the living”

King Diamond “Abigail”

Εξώφυλλο: το Dead Cand Dance (χωρίς να το έχω ακούσει)

18 Likes

Το Kill em all :smiling_imp: :smiling_imp:

2 Likes

:clap:

Αν θυμαμαι καλα, επαιξαν για πρωτη φορα (τουλαχιστον στην Ελλαδα) το Mourner’s Lament εκει. Λιωσαμε ολοι με τον καλογερο.

ΕΔΙΤ: Βλεπω οτι ειχε παιχτει ηδη στο Gagarin τον ιδιο χρονο. Πώς εχασα εκεινο το λαιβ; Ή δεν το θυμαμαι; Πρεπει να δω τα εισιτηρια μου καποια στιγμη.

2 Likes

Εδώ να πω ότι οταν τελειώσει το παιχνίδι, θα κανω κι ένα top 5 για τους αγαπημένους μου χρήστες στο φόρουμ, σε ότι αφορα τις λιστες τους βέβαια.

Σας διαβάζω όλους με προσοχή και μεγάλη εκτίμηση αλλά μερικοί πραγματικά τα σπάτε άγρια, εύγε αδέρφια!

(Και αφήστε πίσω τους σοβαρούς καυγάδες, είναι ντεκαβλέ)

6 Likes

με συγκινεις :smiling_face_with_three_hearts:

3 Likes

…στο μέταλ

But you already knew I’d say that didn’t you :stuck_out_tongue_closed_eyes:

πο πο σωστός, ξεχάστηκα και είχα στο μυαλό μου τον δίσκο του 1989, για αυτό και δεν το έβαλα!

Όπως και όλο το grindcore, στο punk/hardcore προφανεστατα.

Ισως η χειροτερη ιδεα του τοπικ, αν και ο πηχυς ειναι πολυ ψηλα.

2 Likes

Θα βγαλεις 2 πενταδες.

Η μια πεντάδα με το τι γράφουν στο topic και η αλλη με το τι έχουν βαλει στη φόρμα.

:grin:

2 Likes

Μονο το φαμιλυ θα μπορουσε :grinning:

To “Scum” ανήκει στα ψάρια του.

2 Likes

Ε, η αλήθεια είναι ότι μάλλον σαν full-length (επανα)κυκλοφορία περνάει πιο σωστά απ’ ό,τι σαν κασέτα. Απλά στο μυαλό μου τα διαχωρίζω κάπως, όχι τόσο λόγω ήχου, αλλά λόγω των 3 παραπάνω κομματιών (geek).

1 Like

Ισως μπορέσω και κάτι ακόμα χειρότερο, έχουμε ακόμα 7 μήνες μπροστά μας.

4 Likes

1 Keeper of the seven keys - Helloween
2 Hall of the mountain king - Savatage
3 Nightfall - Candlemass
4 Songs about fucking - Big Black
5 Day of reckoning - Pentagram

Honorable Mentions:
Into the Pandemonium - Celtic Frost
Scum - Napalm Death
RIP - Coroner
Killing Technology - Voivod
Mekong Delta
Sister - Sonic Youth
World Circus - Toxik

21 Likes

1987

Χαμός απο αγαπημένα άλμπουμ το 87 , για την ακρίβεια 16 :

  1. Death - Scream Bloody Gore
  2. Helloween - Keeper Of The Seven Keys Part I
  3. Guns N’ Roses - Appetite For Destruction
  4. Mayhem - Deathcrush
  5. Celtic Frost - Into The Pandemonium

Πονάω που τα αφήνω εκτός και δε παίρνουν βαθμούς…

  1. Savatage - Hall Of The Mountain King
  2. Faster Pussycat - Faster Pussycat
  3. Neurosis - Pain of Mind
  4. Coroner - R.I.P.

Στη κατηγορία Honorable mentions :

  1. Anthrax - Among The Living
  2. Sepultura - Schizophrenia
  3. Sarcófago - I.N.R.I.
  4. Testament - The Legacy
  5. Candlemass - Nightfall
  6. Amebix - Monolith
  7. Napalm Death - Scum
21 Likes

The Sisters of Mercy – Floodland
image

Δισκος σταθμος των 80ς – μια κυκλοφορια που εβαλε το goth στα κλαμπς και το εκανε mainstream. Ο Eldritch ηθελε να κατακτησει τα τσαρτς και το ευρυτερο κοινο, και το εκανε με τον δικο του τροπο. Προσωπικα είναι ενας δισκος με εκατονταδες plays και με εχει συνοδευσει (μαζι με το First and Last) σε πολλες φασεις της ζωης μου.

R.E.M. – Document
image

Αριστουργημα με ολη τη σημασια της λεξης και μαλλον το καλυτερο αλμπουμ των REM.
Μοντερνο αλλα παραλληλα κλασσικο και με εξαιρετικους στίχους είναι η πιο ολοκληρωμενη κυκλοφορια της μπαντας και το μεγαλυτερο χιτ.
Ένα συνονθύλευμα rock, folk μεχρι κ noise (τι κομματαρα για κλεισιμο το Oddfellows Local ) , γενικα ηταν μια απολαυση που επεστρεψα και το ξανα-ακουσα από την αρχη.

Dinosaur Jr - You’re Living All Over Me
image

Κατακλυσμός απλα …
Μια από τις αγαπημενες κυκλοφοριες των 80ς (θα τους ξανα αναφερουμε στο Bug) από μια από τις μεγαλυτερες μπαντες στο χωρο.

Ηχος που θα ελεγες ότι θυμιζει Sonic Youth με hardcore punk, metal και ροκ αμερικανα είναι ένα αλμπουμ σταθμος που επηρρεασε παρα πολλες μπαντες στον χωρο του punk, hard core, pop, folk, noise, psychedelic rock, post rock.
Δισκος ξεβλαχεμα.

Bathory - Under The Sign Of The Black Mark
image

Τρομερη αδυναμια αυτό το αλμπουμ, και πολύ αγαπημενο.
Ενας δισκος που μορφοποίησε οριστικα το σκανδιναβικο πλακ μεταλ και μαυρισε τις ψυχες μας από μικρη ηλικια.

Swans - Children of God
image

Δισκος σταθμος στο experimental και noise rock, και από τους μεγαλυτερους των Swans.
Ακουγοντας τον εν ετει 2023, ειλικρινα απορω ποσο μπροστα ηταν ο Gira, η Jarboe και η παρεα τους τοτε για να συλλαβουν κατι τετοιο.

Honorable mentions (καποια για εμενα ειναι στη 5αδα μαζι με τα απο πανω)

Big Black - Songs About Fucking (για εμενα ειναι αλμπουμ 5αδας )
Sonic Youth - Sister
Napalm Death - Scum (για εμενα ειναι αλμπουμ 5αδας )
Neurosis - Pain of Mind (θα τα πουμε συντομα ξανα και για καιρο)
Sepultura - Schizophrenia
Celtic Frost - Into The Pandemonium

Εξωφυλο το εριξα Big Black.

23 Likes

Η περίοδος 1986 με 1992 νομίζω θα είναι η πιο δυσκολη για μένα.
Κάθε χρόνο και βγάζω περισσότερες επιλογές.
Τα δέκα συν 1 που έβγαλα με αίμα:
10. Sanctuary : Refuge denied. Τo πιστεύω ότι ο Dane παίζει να έκαψε τις φωνητικές του χορδές μετά από αυτό εδώ το αριστούργημα. Στα κόκκινα η φωνή από έναν άνθρωπο που γουσταρε metal. Die for my sins και battle angels οποίος τα ακούσει και δεν νιώσει να το ψάξει το θέμα του.
10. Candlemass - Nightfall Το αγαπημένος τους κατ εμε. Δεν είμαι μεγάλος doom fan αλλά εδώ οι τύποι είναι απολαυστικοί.
9. Whitesnake - Whitesnake . Hard rock για δυσκολες ωρες. Από τα άλμπουμ που η ποιότητά τους συμβαδίζει με τις πωλήσεις τους.
8. Death angel : Ultra violence. Παρέα ανηλίκων που βάζει φωτιά σε όλη τη σκηνή με αυτό το διαμάντι. Φοβερές συνθέσεις, φωνητικά, κιθάρες, παραγωγή. Υπέρτατο bay area thrash.
7 Overkill - Taking over. Το θεωρώ ισότιμο με το ντεμπούτο και ταυτες τις δύο τις καλύτερες δουλειές των Νεοϋορκέζων. Όλα τα τραγούδια είναι ύμνοι. Πιστεύω η μικρή δόση heavy metal στο thrash τους ήταν καίρια. Deny the cross , fatal if swallowedκλπ. Όλα μέσα.
666 Sodom : Persecution mania. Η καλύτερη περίοδος της μπάντας. Ύμνοι thrash , με φωνητικά που φτύνουν τους στίχους σαν ξυράφια.
5 Anthrax : Among the living . Πιο μικρός μου άρεσε περισσότερο. Τώρα δε με κρατάει τόσο, αλλά έχει κομματαρες μέσα. Η κορυφή τους άνετα σε όλα τα σημεία.
4 Testament : The legacy . Παίζει να έχουν βγάλει καλύτερο άλμπουμ από το Master of puppets και ακόμα κάποιοι τους έλεγαν Testalica (ok υπερβολή).
Ανώτερο από το New order οριακά. Ντεμπούτο από τα λίγα. Και φυσικά το καλύτερο τους από μια εξαιρετική δισκογραφία.
3 Savatage : Hall of the mountain king. Τα είπαν όλα παραπάνω και δεν έχω να προσθέσω κάτι.
2 Helloween: Keeper part 1. Ομοίως. Θυμάμαι ήταν το δεύτερο cd που είχα αγοράσει τότε. Με έπιασε από τα μαλλιά και δε με είχε αφήσει για καιρό. Μετά συνέχισα με το part 2… Όλα τα τραγούδια εδώ είναι υπερκλασσικα. Ανοίχτηκε μια λεωφόρος για πολλούς.
1 Dio : Dream evil . Μαζί με τα δύο πρώτα είναι οι καλύτερες προσωπικές δουλειές του μακαρίτη.
Sunset superman, night people, overlove, το ανατριχιαστικό ομώνυμο, το επικό All the fools sailed away, το faces in the window. Μόνο heavy metal ύμνοι με λίγο παραπάνω πλήκτρα. Εγώ το έχω πιο ψηλά από τα δύο πρώτα. Γούστα αυτά. Λατρεία.
Λογικά τελευταία φορά που παίρνει βαθμούς από εμένα.
Εξώφυλλο (και δισκάρα):

Στα γρήγορα τα εξαιρετικά-κλασσικα, όχι για τη δεκάδα μου, που σε όλους συνιστώ να ακούσουν:
Pentagram : Day of reckoning
Kreator : Terible certainity. Το κακό με τους Kreator είναι ότι δεν βγάζουν μέτριο δίσκο. Εκείνη την εποχή, δε, ούτε καν απλά καλό. Έτσι στη σύγκριση αυτό το άλμπουμ χάνεται στα προηγούμενα και στα επόμενα.
Deathrow: Raging steel . (Ψήγματα)Progressive thrash από Γερμανία.
Violent force : Malevolent assault of tomorrow. Αν θες σε κάποιον να του πεις πως είναι το τευτονικο thrash , του βάζεις αυτό το ξυλοκόπημα και τον στέλνεις για βρούβες . Με Atomic Steif στα drums να βομβαρδίζει. Απλό και τίμιο.
Shok Paris : Steel and starlight.
Leatherwolf: Leatherwolf
Toxic : World circus
Carnivore: Retaliation. (Με ξέρετε ποιον)
Obsession : Methods of madness. Ριφαρες και φωνητικά σε διαπλανητικά ύψη από Vescera.
Tyrant : Too late to pray
Destruction : Release from agony. Πιο γυαλισμένο και ώριμο. Κάπου με κουράζουν κάποια τραγούδια . Δισκάρα όμως.
Sacrifice : Forward to termination. Ο καλύτερος δίσκος thrash από τον Καναδά για τη χρονιά. Tεχνικοι, γρήγοροι, ακραίοι. Με φοβερά τραγούδια και ένα πολύ ζεστό ήχο.
Holy terror: Terror and submission. Κλασσικό άλμπουμ με τρομερές κιθάρες και φωνητικά, που το θάβει εκ πρώτης όψεως η φλατ παραγωγή. Αν το ξεπεράσεις σε ανταμείβει. Ταχύτητες στο φουλ.
Heathen : Breaking the silence. Έχει τις στιγμές του. Καλά τραγούδια και γρήγορο πολύ. Απλά είναι κάπως άγουρο σε σχέση με ότι ακολούθησε.
Agent steel : Unstoppable force. Ένα κλικ κάτω από το πρώτο. Δισκάρα. Cyris εξωπραγματικός.
Chastain : The 7th of Never. Για μερακλήδες
Messiah force : The last day. Full υποτιμημένο άλμπουμ από Καναδά με γυναικεία φωνητικά.
Sacred reich : Ignorance.
Satriani : Surfing with the alien. O Satriani έχει το καλό ότι πρώτα γράφει τραγούδια προσιτά στον ακροατή και μετά για τον guitar freak. Από τους πιο ευκολακουστους κιθαριστικους δίσκους.
Hades: Resisting success . Speed metal δισκάρα.
Whiplash : Ticket to mayhem . To αγαπημένο μου από δαυτους.
Mortal sin: Mayhemic destruction από τα πιο κοντινά στη δεκάδα μου. Φωνητικά κοντά σε πρώιμους Metallica. Τραγουδαρες. Lebanon, ομώνυμο, Liar.
Australia rules.
Laaz rocket: Know your enemy. Τίμοι εργάτες.
Motorhead: Rock n roll. Μόνο και μόνο για το ομώνυμο θα έπρεπε δεκάδα. Πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα. Ωραίες αναμνήσεις. Πολλά filler βέβαια.
Vicious rumors : Digital dictator. Full metal attack.

ΥΓ: @GRACCHUS_BABEUF τι δισκάρα είναι αυτό το Dead brain cells! Δεν το είχα ακούσει. Ευχαριστώ για την πρόταση.

26 Likes