@Death.Eternal με τι το αλλάζω?
Αγαπάμε χειμαρρώδη ποστς @Curehead 
Όπως βέβαια αγαπάμε και τις απίθανες δικαιολογίες του για τους post-'84 Manowar 
4 Likes
Ας βάλω τους αφανείς πανκ ήρωες RKL με το Rock 'n Roll Nightmare λοιπόν. Ο καλιφορνέζικος πανκ ήχος που θα απασχολήσει κάποιους από εμάς σε λίστες των 90’s τους χρωστάει πολλά 
3 Likes
Έγραψα καμία 40αρια άλμπουμ και διαβάζοντας βρίσκω ότι έχω ξεχάσει πέντε έξι και δεν έχω ακούσει καμιά δεκαριά που αναφέρονται σχεδόν από όλους. Φοβερή χρονιά.
Επίσης, το Refuge denied βγήκε το 1987 και επανακυκλοφόρησε το 1988.
Αυτά.
2 Likes
18η εβδομάδα - 1987
55 συμμετέχοντες @Ixnay 
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Helloween – Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 101 |
|---|---|
| Savatage - Hall of the Mountain King | 95 |
| Guns ‘n’ Roses - Appetite For Destruction | 94 |
| Candlemass - Nightfall | 58 |
| Celtic Frost - Into The Pandemonium | 44 |
| King Diamond - Abigail | 31 |
| Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun | 29 |
| Depeche Mode - Music for the Masses | 28 |
| Bathory - Under the Sign of the Black Mark | 21 |
| Whitesnake - 1987 | 21 |
| The Sisters of Mercy - Floodland | 20 |
| Death - Scream Bloody Gore | 19 |
| Anthrax - Among the Living | 18 |
| R.E.M. - Document | 18 |
| Voivod - Killing Technology | 17 |
| Τρύπες - Πάρτυ στον 13ο Οροφο | 16 |
| Def Leppard - Hysteria | 14 |
| U2 - The Joshua Tree | 13 |
| Michael Jackson - Bad | 11 |
| Testament - The Legacy | 11 |
| Big Black - Songs About Fucking | 7 |
| Sodom - Persecution Mania | 7 |
| Sepultura - Schizophrenia | 6 |
| Fields of the Nephilim - Dawnrazor | 5 |
| Eric B & Rakim - Paid in Full | 5 |
| Dio - Dream Evil | 5 |
| Descendents - All | 5 |
| Παπακωνσταντίνου Βασίλης - Χαιρετίσματα | 5 |
| Napalm Death - Scum | 5 |
| Dinosaur Jr - You’re Living All Over Me | 5 |
| Sonic Youth - Sister | 4 |
| Shy - Excess All Areas | 4 |
| Sarcofago - I.N.R.I. | 4 |
| Public Enemy - Yo! Bum Rush The Show | 4 |
| Overkill - Taking Over | 4 |
| John Hiatt - Bring the Family | 4 |
| Άσιμος Νικόλας - Στο φανάρι του Διογένη | 4 |
| Death Angel - The Ultra Violence | 4 |
| Trouble - Run to the Light | 3 |
| Joe Satriani - Surfing With The Alien | 3 |
| Fleetwood Mac - Tango in the Night | 3 |
| Dark Quarterer - Dark Quarterer | 3 |
| Black Sabbath - The Eternal Idol | 3 |
| Αρλέτα - Ζητάτε να σας πω | 3 |
| Sanctuary - Refuge Denied | 3 |
| The Cult - Electric | 3 |
| Manowar - Fighting the World | 3 |
| RKL - Rock 'n Roll Nightmare | 3 |
| Tony MacAlpine - Maximum Security | 2 |
| Pentagram - Day of Reckoning | 2 |
| Motörhead - Rock ‘n’ Roll | 2 |
| Mayhem - Deathcrush | 2 |
| INXS - Kick | 2 |
| David Sylvian - Secrets of the Beehive | 2 |
| Coroner- RIP | 2 |
| Rush - Hold Your Fire | 2 |
| The Cure - Kiss Me Kiss Me Kiss Me | 2 |
| When - Drowning but Learning | 1 |
| The Smiths - Strangeways, Here We Come | 1 |
| Swans - Children of God | 1 |
| Sacred Reich - Ignorance | 1 |
| Pretty Maids - Future World | 1 |
| Morel - 10.000 Μέρες από 'δω | 1 |
| Marillion - Clutching At Straws | 1 |
| Infernal Majesty - None Shall Defy | 1 |
| Chris Isaak - Chris Isaak | 1 |
| White Lion - Pride | 1 |
| S.O.B. - Don’t Be Swindle | 1 |
Ντοιτσλαντ…
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
τίτλοι τέλους για το 1987
1988…
και εξελάκι
credits and love to all 
25 Likes
ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΡΟΚΙΝΓΚΑΡΑ!
6 Likes
Παλι εγω το εκανα;
2 Likes
Ρε είσαι ο Τίμιος Γίγαντας λέμε ρε
Γιοβάισα… σουτ για τρεις… ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!
3 Likes
Να δουμε το instant replay ομως ε;
2 Likes
Ευτυχως γιατι θα ποσταρα
ΕΔΙΤ: Ναι μωρε, τι ανατροπη, απο το 70’ εχουμε σκοραρει και ειμαστε μπροστα. Φαινεται παραπανω, στα στατς του αγωνα.
2 Likes
Ουφ, έντρομος μπήκα στο discogs να τσεκάρω, γιατί κι εγώ για '88 το είχα και λέω έχει γούστο να μπερδεύτηκα.
Εντομεταξύ βλέπω που post-άρετε όλοι το “Into the pandemonium” για εξώφυλλο, και συνειδητοποιώ ότι εγώ ποτέ δεν το γούσταρα γιατί προφανώς έχω την επανακυκλοφορία που για κάποιον περίεργο λόγο η εικόνα είναι πιο σκοτεινή και θολή με αποτέλεσμα να χάνονται οι περισσότερες λεπτομέρειες:
Τέλος, ο Curehead έφτασε στο ζενίθ του οίστρου του νομίζω, το στυλ του έχει καταργήσει κάθε κανόνα συντακτικής έκφρασης κι έχει μεταφερθεί σε μία ολοκληρωτικά δική του διάσταση.
7 Likes
Εγώ αυτό με τις νεκροκεφαλές εννοούσα, αλλά και με το άλλο, δεν έχω πρόβλημα. Παρεμπιπτόντως, το Appetite For Destruction κυκλοφόρησε αρχικά με το “άλλο” εξώφυλλο και αποσύρθηκε. Εδώ τα εξώφυλλα:
Το αριστερά είναι ένας πίνακας ζωγραφικής που ήθελε σαν τρελλός ο Axl να χρησιμοποιήσει για εξώφυλλο και κυνήγησε τον καλλιτέχνη που το είχε φτιάξει για να του δώσει το δικαίωμα να το κάνει. Αυτός αρχικά δεν ήθελε, αλλά τελικά αποφάσισε και του το έδωσε σε μια εξευτελιστική τιμή, γιατί τότε η μπάντα ήταν εντελώς άγνωστη. Ποιος ξέρει, ίσως βαρέθηκε το πρήξιμο 
. Λίγο καιρό μετά, του ζητήσανε να τους επιτρέψει να χρησιμοποιήσουν και τον τίτλο του πίνακα ως τίτλο του δίσκου. Ο πίνακας έχει τίτλο “Appetite For Destruction” 
. Τους το επέτρεψε κι αυτό. Όταν βγήκε ο δίσκος, έγινε ο ντόρος που έγινε και τελικά επικράτησε το γνωστό εξώφυλλο με τις νεκροκεφαλές.
Οπότε, το εξώφυλλο έφυγε, αλλά το όνομα έμεινε
EDIT: αναλυτικά τα λέει εδώ
11 Likes
Ε ελεος με το metalling. Δεν παιζω αλλο.
10 Likes
Θέλει στομάχι
5 Likes
1) Widespread Panic - Space Wrangler
Αυτή η καραμέλα πολλών πως από την jam σκηνή αξίζουν μόνο τα live, ποιος να την ξεκίνησε. Ακόμα κι αν είθισται να είναι συχνά οι καλύτερες δουλειές τους, αν η πρώτη ύλη δεν αξίζει, προσωπικά δεν με αγγίζουν. Είτε μιλάμε για τους πρωτομάστορες Grateful Dead και τους Allman Brothers, είτε για μπάντες που τους ακολούθησαν. Οι Widespread Panic δείχνουν ήδη από το ντεμπούτο τους να το γνωρίζουν αυτό. Οπότε συνθέτουν ολοκληρωμένα κομμάτια, με πολύ όμορφες μελωδίες. Δεν είναι τυχαίο που πολλά από αυτά τα τραγούδια βρίσκονται συχνά στο live set τους. Ειδικά αυτό το Driving Song, με τις εναλλαγές θεμάτων και τις θεϊκές κιθάρες του είναι πραγματικό αριστούργημα. Σίγουρα κυκλοφόρησαν καλύτερες δουλειές τα επόμενα χρόνια αλλά οι βάσεις για ό,τι έκαναν στην καριέρα τους μπήκαν εδώ και αναντίρρητα είναι δίσκαρος.
2) Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
Είναι η αίσθησή μου ή εδώ οι κιθάρες των Maiden είναι οι πιο “επιθετικές” στην καριέρα τους? Τόσο τα riffs όσο και τα σόλο, full metal attack. Αν ακούσεις το ομώνυμο (στο top-5 μου), δύσκολο να διαφωνήσεις. Κι εκτός αυτού, έχει και το άλλο υπεραγαπημένο μου μέσα. Infinite Dreams. Οργασμός δημιουργικός από Harris. Ειδικά αυτό το ξέσπασμα που έχει, τι κιθάρες, τι διαολεμένος Dickinson. Όλο το υπόλοιπο αριστούργημα. Clairvoyant? Τι έμπνευση η εναλλαγή μεταξύ μινόρε και ματζόρε θεμάτων, εντελώς μελαγχολικό. Η τρίχα κάγκελο. Κάποιοι λένε το Prophecy filler. Κάποιοι το Can I Play with Madness. Ok…
3) The Waterboys - Fisherman’s Blues
Aν και δύσκολα κάποιος δίσκος τους θα πάρει την πρωτοκαθεδρία από το This is the Sea, ακούγοντας το And a Bang on the Ear, νιώθω ένα σκίρτημα και πως ο δίσκος αυτός είναι εξίσου καλός με τον προκάτοχό του. Σίγουρα είναι μεγάλη η αλλαγή στον ήχο, από την άποψη πως από τη μία υπερτερεί η φολκ πλευρά τους μαζί με κάποια country στοιχεία, από την άλλη λείπει αυτό το bombast που τους χαρακτήριζε ως τότε. Αυτό δεν σημαίνει πως ο ήχος δεν είναι πλούσιος και εντυπωσιακός. Αντίθετα. Συγκινούν με τις δυνατές μελωδίες τους, σε συνεπαίρνουν με τους μονότονους ρυθμούς τους σε σημείο που δεν νιώθεις πως επαναλαμβάνονται, αντίθετα συντονίζεσαι με τον παλμό τους και ακολουθείς.
4) R.E.M. - Green
Αυτό που έγινε εμφανές στο Document, εδώ βγάζει μάτι. Ακόμα πιο προσιτοί, με πιο πολλα “pop” στοιχεία και την ποιότητα σταθερά σε δυσθεώρητα ύψη, συνεχίζουν να βρίσκονται ένα επίπεδο πάνω από τους περισσότερους. Δίνουν ύμνους, κάνουν ένα μεγαλύτερο άνοιγμα ηχητικά και θέτουν την βάση για όσα ακολούθησαν στις αρχές των 90s. This band could do no wrong back then.
5) Helloween - Keeper of the Seven Keys, Pt. 2
Αυτό έχει ακόμα περισσότερα hits, παρ’ όλα αυτά θα το έβαζα λίγο πίσω από το Pt. 1 (το ενα 11 στα δέκα και το άλλο 11,5). Πάντως όταν τα deep cuts είναι τα απίστευτα You Always Walk Alone και We Got the Right, κάτι κάνεις πολύ καλά. Έγκλημα το ότι διαλύθηκε τόσο σύντομα αυτή η σύνθεση. Ελάχιστοι pure power metal δίσκοι (γερμανικοί - “ευρωπαϊκού τύπου”, χωρίς φολκ/ προγκ κτλ.) πλησίασαν τα αριστουργήματα αυτά.
Toυ Honorable το κάγκελο.
6) Queensryche - Operation: Mindcrime
Μαγικός δίσκος. Τόσα πασίγνωστα τραγούδια, κορυφαίες μελωδίες. Κάποια κενά στο story δεν του αφαιρούν κάτι, σαν μηνύματα γενικά είναι σωστά. Δεν έχω να πω πολλά για το άλμπουμ που να μην έχουν ειπωθεί εκατομμύρια φορές. Να πω μόνο αυτό που πρόσφατα σχολίαζα. Οι Queensryche ήδη από το Rage… κι ακόμα περισσότερο εδώ, με εξαίρεση κάποια τραγούδια, ακούγονται πιο κοντά σε μπάντες τύπου Marillion παρά στους Maiden πχ. Πιο ροκ, πιο ιδιαίτεροι. Αν και ιδιοφυής μουσική στην πραγματικότητα, έχει κάτι το πολύ πιασάρικο. Μνημείο.
7) John Hiatt - Slow Turning
Συγκινητικός Hiatt. Αν και ήθελε την ίδια all-star μπάντα που ηχογράφησε το Bring the Family, αυτό δεν κατέστη δυνατό. Όχι πως οι μουσικοί που τον βοήθησαν τελικά ήταν τίποτα τυχαίοι. Ο Sonny Landreth για παράδειγμα είναι ένα πραγματικό τέρας στην κιθάρα. Όχι τυχαία, με την έμπνευση του αρχηγού αστείρευτη, το άλμπουμ αποτελεί έναν ακόμα καλλιτεχνικό θρίαμβο. Μια μίξη ακουστικών και ηλεκτρικών κιθαρών, υπέροχα πλήκτρα να χρωματίζουν τα τραγούδια, μελωδικό μπάσο, όλα να εξυπηρετούν τις συνθέσεις του σπουδαίου τραγουδοποιού. Παίζει το Georgia Rae όπως γράφω αυτές τις γραμμές και σκέφτομαι πως ο Hiatt τότε κοιτoύσε στα μάτια αντίστοιχες δουλειές του Springsteen πχ. Κορυφαίος δημιουργός.
8) Mudhoney - Superfuzz Bigmuff
Θα μπορούσα να κλέψω και να συμπεριλάβω την επανακυκλοφορία με τα singles (που σπέρνουν κιόλας) αλλά αυτό έγινε 2 χρόνια μετά και δε θα ήθελα. Θρυλικό EP. Με κάτι τέτοιες κυκλοφορίες γεννήθηκε η grunge σκηνή. Μέσα στο fuzz και τη βρωμιά. Μου δίνουν μια αίσθηση “πως θα ακούγονταν οι MC5 αν έβγαιναν στα 80ς”. Αυτό.
9) The Georgia Satellites - Open All Night
Το άλμπουμ αυτό ακολουθεί τη συνταγή του ντεμπούτου σε μεγάλο βαθμό, ίσως λίγο harder rocking, αλλά μιλάμε για ανεπαίσθητες αλλαγές. Επίσης, ισως να είναι λίιιιιιιιιιγο υποδεέστερο (ίσως και όχι) αλλά παραμένει δισκάρα. Southern rock, αλητεία, rock ‘n’ roll του δρόμου, που μυρίζει αλκοόλ και απεχθάνεται τα ξασμένα μαλλιά και το make up.
10) Running Wild - Port Royal
Αρρώστια! Το Under Jolly Roger ήταν δισκάρα. Αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Μπορεί να γελάνε κάποιοι με τις στολές, τις πειρατικές ιστορίες και δεν ξέρω κι εγώ τι. Αλλά δεν με χαλάει που με γεμίζουν τόση νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια που τους ανακάλυπτα. Επίσης είπα πως δε μου αρέσει το shredding στο heavy metal? Δόξα τω θεώ, εδώ έχει ωραία, χεβιμεταλλάδικα σόλο παλαιάς κοπής. Και στην τελική το heavy/ power metal τους είναι συντριπτικό. Into the Arena, ομώνυμο, χιτάρα Conquistadores και το αγαπημένο μου Calico Jack…
“My last words? Ha Ha!!!
Who do you think you are?!
What right have you to judge over my destiny?!
Take your pompous words and stick’em where the sun don’t shine. I swear we’ll meet again. Bye.”
Γραφικό? Μπα… Το ξέσπασμα του μου χαρίζει ανατριχίλες ακόμα και σήμερα.
Πωρώθηκα. Ξαναρχίζω Black Sails άμεσα.
Soundgarden - Ultramega OK
Πολύ punk, πολύ Sabbath και εναλλακτικός ήχος, με ΤΗΝ ΦΩΝΗ στο μικρόφωνο. Αυτό το The Wheel, τι ογκόλιθος? Ο λόγος που έκατσα και ασχολήθηκα με το παρόν άλμπουμ. Έκαναν άλματα στην πορεία, εκτελεστικά και συνθετικά, αλλά ο σπόρος φυτεύτηκε ήδη εδώ.
Fates Warning - No Exit
Ακόμα κι αν έχω πάψει να ασχολούμαι εδώ και χρόνια στην πραγματικότητα, αυτή η αμερικανική σκηνή mid-late 80s (και αρχές 90s τώρα που το σκέφτομαι) βγάζει κάτι πολύ γοητευτικό. Heavy/ power και progressive αλλά μεγαλομένο σε ένα περιβάλλον που το thrash αρχίζει να σκεπάζει τα πάντα (λέμε τώρα…). Έτσι και οι Fates. Πολύ heavy. Αν και πολύπλοκοι, με λίγες ακροάσεις αναγνωρίζεις το ταλέντο τους. Και το συναίσθημα δεν κρύβεται, ούτε κάτω από υπέρβαρες κιθάρες και στριφνούς ρυθμούς.
Bangles - Everything
Δεν ξέρω αν φταίνε οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας ή κάποια pop hit των 80s είναι όντως καλά τραγούδια, αλλά γουστάρω πολύ κάτι Bonnie Tyler, Roxette… Και κάτι Bangles. To Eternal Flame όλοι φαντάζομαι το ξέρουν. Τι κομματάρα είναι τούτη. Ονειρεμένη ενορχήστρωση και μελωδίες. Όλο το άλμπουμ σχεδόν είναι φανταστικό, απίστευτα πιασάρικο, κάθε τραγούδι φαντάζει εν δυνάμει hit. Και αν και παίζουν ποπ, έχουν μια φολκ ρίζα και μια τραγουδοποιεία εκπληκτική. Ποιοτικότατη μουσική, παρασέρνεσαι από τις μελωδίες και τα hooks και θες να το ακούσεις ξανά και ξανά, εντελώς ακομπλεξάριστα.
Screaming Trees - Invisible Lantern
Τι ωραία αυτά τα πρώιμα άλμπουμ της grunge σκηνής. Που βλέπεις κάπως πιο ξεκάθαρα τις επιρροές των γκρουπ, κτλ. Kαμία αμφιβολία πως οι ST είχαν ακούσει punk, όπως το μεγαλύτερο μέρος της σκηνής. Αλλά θα εντοπίσεις και πολύ 60s, garage rock, κτλ., κάτι που δεν έκαναν πολλοί τότε. Τι κι αν ο Lanegan δεν είναι ακόμα στα επίπεδα ερμηνείας που τον έκαναν τόσο αγαπημένο? Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον εθιστικό και σε κάποια τραγούδια νιώθεις πως ήδη αγγίζουν κορυφές που έπιασαν για τα καλά με τα επόμενα άλμπουμ.
Suicidal Tendencies - How Will I Laugh Tomorrow When I Can’t Even Smile Today
Έχει πλάκα το πώς μπάντες που κάποτε είχα στο νου μου σαν “μπάντες που θα περάσουμε καλά και θα χαβαλεδιάσουμε”, ήταν πολύ πιο σοβαρές απ’ ό,τι έδειχναν. Πίσω από την γκρούβα, το attitude και τα θρασαριστά riff των Suicidal Tendencies, υπήρχε ένα κοινωνικό, πολιτικό background αλλά και κάτι πολύ προσωπικό και εύθραυστο με το οποίο μπορείς να ταυτιστείς ενίοτε (στο φοβερό ομώνυμο πχ.). Μεγάλη μπάντα, μεγάλος δίσκος.
Anthrax - State of Euphoria
Τώρα αυτό μάλλον θεωρείται το χειρότερο της Belladonna-era αλλά το απολαμβάνω όλο γαμώτο. Aυτός ο Ιan έγραφε υπεργαμηστερά ριφ. Out of Sight, Out of Mind, τι έμπνευση, όγκος, γκρουβ. Είχαν ωραία αίσθηση της μελωδίας ακόμα κι όταν έπαιζαν heavy, σε εντελώς thrash κομμάτια. Και γενικά μου βγάζουν κάτι χαβαλεδιάρικο, περνάω καλά ακούγοντάς τους. Σκα σκα σκα Σκιζ’μ!
Cinderella - Long Cold Winter
Καλή μπάντα γαμώτο. Δε με τρελαίνει το You Don’t Know…, πολύ σιρόπι. ΟΚ η φωνή του Keifer είναι love/ hate κατάσταση, δεκτό, αλλά η ερμηνεία του είναι πειστική. Κατά τ’ άλλα, θεωρώ το Long Cold Winter κλάσεις ανώτερο από το ντεμπούτο. Το hard rock τους είχε κάτι πολύ bluesy, συν μια δόση από Aerosmith που πάντα λειτουργεί υπέρ για μένα. Γενικά βγάζει μια ποιότητα σαν άκουσμα άρα στηρίζω. Κάποτε πρέπει να ακούσω και το επόμενο, μάλλον θα μου κάνει. Ε?
22 Likes
savatage 2η θέση 
το χάρηκα πάρα πολύ για Helloween κι ας τους ψήφισα 2ους . Τους αγαπώ πιο πολύ
1 Like
Χαχα, μην τρελαίνεσαι! Από το '92 και μετά πιστεύω θα έχει μεγαλύτερη ποικιλία.
1 Like
Μην είσαι τόσο άτεγκτος όμως ρε συ!
1 Like