Δεν ένιωσα ποτέ έτσι με τους Helloween. Ίσα ίσα που γούσταρα αυτό το αίσθημα αισιοδοξίας που εκπέμπουν. Υπάρχουν μπάντες που και σε μένα βγάζουν μελαγχολία ή καλύτερα “την νιώθω” εγώ, ασχέτως αν είναι όντως εκεί (πχ. Ufo).
Μουσικά σε σημεία σίγουρα (πχ. We Got the Right) αλλά generally, δεν…
Χμ, καταλαβαίνω τι λες και πιάνω το συναίσθημα της μελαγχολίας το οποίο αναφέρεις, νομίζω όμως ότι πρόκειται για περίπτωση hindsight vision. Γνωρίζοντας δηλαδή την εξέλιξη της ιστορίας του συγκροτήματος και των μελών αυτής, τείνει κανείς να αναγιγνώσκει τα τότε πεπραγμένα μέσα από ένα διαφορετικό φίλτρο σε σύγκριση με το ίδιο το πρωτογενές υλικό. Αμφιβάλλω πως αν είχα ακούσει τον δίσκο μόλις βγήκε θα εισέπραττα σε εκείνη τη χρονική στιγμή αυτή τη μελαγχολία.
Ναι. Όπως είπα, είναι λογικό να μη συμβαίνει με όλους. Εγώ το “ακούω”, άρα υποθέτω ότι θα το “ακούνε” και άλλοι, σίγουρα όμως δεν μπορώ να υποθέσω ότι θα συμφωνούν όλοι μ’ αυτό το ας-το-πούμε hot take.
Σίγουρα. Και μόνος μου το είπα άλλωστε. Για χρόνια το άκουγα και έλεγα “α, τυπικός χαρωπός γιουροπάουερ δίσκος, απλά ανώτερου επιπέδου από το συνηθισμένο”.
Edit
Παρεμπιπτόντως (συμπληρωματική απάντηση στον @hopeto είναι αυτό) υποβόσκουσα μελαγχολία δεν συνεπάγεται απουσία αισιοδοξίας. Όχι για μένα τουλάχιστον.
Ναι ναι, κατανοητο. Απλα δεν το πιανω σαν συναισθημα σε αυτα τα αλμπουμ. Τα πρωτα 3 εστω. Με Ντερις αλλάζει.
Προς το (πολύ) χειρότερο, δυστυχώς 
Κάτι που φαίνεται ακόμα περισσότερο στις 4 δισκαρες τους με Andi Deris κατά την περίοδο 1994-2000, που σνομπαρεις επιδεικτικά. Αλλά η μελαγχολία σε εκείνα τα 4 είναι ακόμα πιο εμφανής, και πιο πετυχημένη για μένα.
Άποψη που την έχω ακούσει (και διαβάσει) αρκετά ανά τα χρόνια, και μέχρι ένα βαθμό την συμμερίζομαι και εγώ, αλλά έχω καταλήξει πως προσωπικά το διαπιστώνω εξαιτίας της επανάληψης της ματζόρε μελωδίας η οποία λειτουργεί αντίστροφα νευρολογικά ας πούμε στο αυτί και τον εγκέφαλο, καθώς και στους στίχους, οι οποίοι ενώ φαίνονται βαθιά στο escapism και την επιφανειακή διασκέδαση, όσο τους ακούς τους λες και τους νιώθεις ας πούμε, αποκαλύπτουν κάτι το ανεκπλήρωτο και μάταιο επειδή ρουτινιάζεις (-ζω).
Πιστεύω σε κομμάτια όπως το a little time και march of time είναι ψιλοεμφανες αυτό που λες
Εμφανές δεν ξέρω, αλλά χαίρομαι που επιβεβαιώνεται η υποψία μου και συμμερίζονται κι άλλοι αυτή την άποψη.
@apostolisza8
Δεν αποκλείεται να ισχύει κι αυτό που λες…
Δεν μου αρέσει η φωνή του Deris, εντούτοις φυσικά και αναγνωρίζω την αξία του dark ride (και την πιο μελαγχολική προσέγγιση)
Παραδόξως (!), το Keeper2 το λατρεύω, οπότε έχω φάει τα σκαλώματά μου και γω.
Το πρώτο όχι βρε;
Θεωρώ την απόστασή τους αρκετά μεγάλη ποιοτικά, αν και Χανσενικός. Δεν βγάζεις άκρη.
Είναι το γνωστό αιώνιο ντιμπέι που θα 'λεγε κι ο Αλέφαντος, ποιο από τα δύο Keeper είναι καλύτερο. Έχω την αίσθηση ότι σε βάθος χρόνου το σύνολο των πιστών χωρίζεται περίπου 50-50, κάτι που για κάποιο λόγο μου βγάζει πολύ μεγάλη ικανοποίηση παρότι παίρνω σαφή θέση (υπέρ του Keeper 1).
Από τα μεταλλικά ντιμπέη που ποτέ δεν κατάλαβα εξαρχής, μου φαινόταν πάντα προφανής η απάντηση
Τέλος πάντων, τα υπόλοιπα hot takes μου στο ποστ για το 1988.
I Want Out >>> olo to Keeper I
Συμφωνώ πολύ και με την άποψη του Αποστόλη
Και φέρνω στο τραπέζι μια πολύ χαρακτηριστική μπάντα σε αυτό που συζητάμε
Και ερωτω : τα freebird και Tuesday,'s gone δεν είναι ματζόρε αλλά μελαγχολικά ταυτόχρονα;;
Το paradise city??
Is it?
Α, υποπτεύομαι κάτι
Μήπως στο βγάζει η ηλεκτροακουστική εισαγωγή;
Συμφωνω για Skynyrd 100%.
Διαφωνω για Guns 100%.