Εγω ειχα πααααρα πολλα να γραψω ειδικα για 1 2 δικες μου θεσεις απεταιτ κ κιπερ αλλα έσπασαν τα γυαλια μου κ μου ηταν πολυ δυσκολο να γραψω.
4 Likes
1988
Iron Maiden-“Seventh Son of a Seventh Son”
Queensrÿche-“Operation: Mindcrime”
Metallica-“…And Justice for All”
Helloween-“Keeper of the Seven Keys: Part II”
Running Wild-“Port Royal”
22 Likes
Γράψε με την πρώτη ευκαιρία ρε συ … Μην σε νοιάζει που άλλαξε βδομάδα
5 Likes
1988
Καταπληκτική χρονιά, κι απ’ τις πιο “κλασικές” μου! Μένουν εκτός 15άδας φοβεροί δίσκοι, από μπάντες που τα είχαν πάει λίγο καλύτερα τις προηγούμενες χρονιές (Candlemass, The Pogues, Napalm Death, Coroner, Dead Can Dance), από metal μπάντες που τα κάνουν όλα άψογα (Voivod, King Diamond, Helloween, Mekong Delta), νέες “φωνές” (Jane’s Addiction, Ministry, Anacrusis) και λοιπές δυνάμεις (REM, The Waterboys, Fields of the Nephilim, The Mission, Pere Ubu). Ιδιαίτερη μνεία σε obscure γκρουπάρες (Ruins, Doom οι Ιάπωνες), σε αφρικανικές δυνάμεις (Ali Farka Toure, Toumani Diabate) και στον υπέροχο Caspar Brotzmann Massaker που ξεκινάει μια φανταστική θορυβοπειραματική καριέρα!
15. Megadeth - So Far, So Good…So What
Τοξικό, δηλητηριώδες, καμμένο, αλλά και ξεχωριστό άλμπουμ. Κι ένα Hook In Mouth να στέκεται σαν το πιο άρρωστο Megadeth τραγούδι.
14. Devil Doll - The Girl Who Was… Death
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα των 80s, οι Ιταλο-Σλοβένοι ντεμπουτάρουν με ένα διαμάντι συμφωνικού, θεατρικού dark prog something.
13. Sonic Youth - Daydream Nation
Το πιο αποδεκτό τους αριστούργημα - αν κι εγώ αγαπώ Evol και Dirty λίγο περισσότερο.
12. Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα Από Χέρι Καμένα
Ο Βασίλης που με αφορά. Δεν θα ήταν εδώ χωρίς τον ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ Τριπολίτη. Και είναι το “Γενέθλια 86” το πιο βαρύ τραγούδι που γράφτηκε ποτέ;
“Το ηλεκτρικό μου πρόβατο κοιμάται τον ύπνο του δικαίου του σφαχτού”.
11. Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
Προφανώς δισκάρα και με πάρα πολύ ωραίο ήχο, ποτέ όμως δεν ένιωσα την λατρεία πολλών Maiden-άδων γι αυτή την δουλειά, ούτε όταν ήμουν έφηβος. Παραδόξως όμως, έχει δύο από τα πιο λατρεμενα μου Maiden τραγούδια, το “Moonchild” και το “Infinite Dreams” - το με διαφορά καλύτερο τους τραγούδι, κατ’ εμέ.
10. Sabbat - History Of A Time To Come
Έλα μωρή αρρώστια Martin! Φοβερό ντεμπούτο που ήδη, παρά το άγουρο του ήχου τους, φαίνεται πως διαθέτει κάτι πολύ-πολύ ξεχωριστό.
09. When - Death In The Blue Lake
Άλλη μια φοβερή, αινιγματική δουλειά από τον Pedersen. Λίγο πιο κάτω από τον προκάτοχο του αλλά πιο σκοτεινό, ΑΥΤΟ είναι το άλμπουμ που μάλλον επηρέασε όλο το 90s black metal.
08. Danzig - Danzig
Εμένα να με συγχωρείτε: ναι στους Misfits, ναι στους Samhain, αλλά είναι το προσωπικό project του Danzig στο οποίο είμαι κυρίως οπαδός. Ντεμπούτο-φωτιά!
07. Metallica - And Justice For All
Θα μπορούσε να είναι το αγαπημένο μου Metallica άλμπουμ αλλά σιχαίνομαι τον ήχο του. Έχει άποψη βέβαια. Οι Metallica του Seattle '89 που παίζει αυτά τα κομμάτια με μπάσο είναι η καλύτερη μπάντα του γαλαξία.
06. Tracy Chapman - S/T
Δεν συνηθίζω να λέω πως δεν φτιάχνονται τέτοιοι δίσκοι πλέον. Στον χώρο όμως των singer-songwriters, δεν φτιάχνονται τέτοιοι δίσκοι πλέον. Tracy λατρεία κι ακόμα μιλάνε κάποιοι για επανάσταση.
TOP 5
05. Slayer - South Of Heaven
Το personal favourite Slayer άλμπουμ. Με τις πιο αργές ταχύτητες, κάποια πράγματα φαίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακά, όπως το drumming του Lombardo. Όταν το '96 στην Δραπετσώνα βγήκαν στην σκηνή με το ομώνυμο, μου έδωσαν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Άλλο ένα δεκάρι.
04. Cardiacs - A Little Man and a House and the Whole World Window
Είναι σοκαριστικό το πόσο γαμάτο και το πόσο αμίμητο υπήρξε αυτό το γκρουπ. Το ντεμπούτο τους είναι ένας απίστευτος δίσκος που αναμιγνύει δεκάδες είδη μουσικής παραμένοντας όμως pronk. (Αυτό σημαίνει progressive punk). Είναι το progressive punk μια ουτοπία; Ίσως. Δίσκοι σαν αυτόν μας έκαναν να πιστέψουμε ότι κάτι τέτοιο ήταν πιθανόν. Αριστούργημα.
03. Bathory - Blood Fire Death
Ήδη από την πτήση του Odin στην εισαγωγή, το επικό metal έχει ήδη αναμορφωθεί και ξαναγεννηθεί. Ο Quorthon κάνει το μεγάλο και τολμηρό βήμα και μένει για πάντα στην ιστορία ως Ο πρωτοπόρος, ο μοναχικός δημιουργός που τραβάει το μονοπάτι του και οι άλλοι πίσω θα μένουν καταδικασμένοι να αντιγράφουν. Το ομώνυμο είναι ένα από τα μεγαλύτερα έπη που έβγαλε ποτέ αυτή η μουσική. Η τριλογία ξεκινάει, οι κορυφές έπονται.
02. Crimson Glory - Transcendence
Για πολλούς και διάφορους λόγους, αγάπησα το power metal στα 90s και σιγά-σιγά το αντιπάθησα - κυρίως γιατί υπήρξα μέρος αυτής της σκηνής κι είδα πολλά… Τεσπα, για άνθρωπος που έχω να νιώσω αυτόν τον ήχο εδώ και καμιά 20αριά χρόνια - οι Kamelot ήταν η τελευταία μπάντα που ακολουθούσα - η λατρεία που έχω για το Transcendence είναι σχεδόν ανεξήγητη. Ένα τέλειο metal άλμπουμ, σε μουσική, σε τεχνική, σε στίχο, σε ήχο, στα πάντα. Ένα εκπληκτικό από κάθε άποψη άλμπουμ, το απόλυτο μνημείο ενός ολόκληρου genre.
1. Queensryche - Operation Mindcrime
Μέχρι τα 27-28 μου έλεγα ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών. Από τότε έχει βέβαια πέσει αρκετά - σήμερα δεν είναι καν στα δύο αγαπημένα μου Queensryche - παραμένει όμως ίσως ο δίσκος που έχω ακούσει και τραγουδήσει περισσότερο στην ζωή μου. Εχω παρακολουθήσει με ενδιαφέρον τις συζητήσεις στο φόρουμ για το πως κακογέρασε το concept και δεν διαφωνώ. Παραμένει όμως ένας δίσκος που με έχει ορίσει όσο λίγοι, πολύ λίγοι. Και θεωρώ ΟΛΕΣ τις συνθέσεις του ανεπανάληπτες. Αιώνια αγάπη.
Εξώφυλλο της χρονιάς, τί άλλο, Αιμα Φωτιά Θάνατος και το άγριο κυνήγι του Odin.
28 Likes
1988- Πενταδα
1. Bathory- Blood fire death: απο τους πιο ψυχωμενους δισκους που κυκλοφορουν εκει εξω. Επικοτητα στο φουλ, ακροτητα, μελωδιες και ριφαρες που στοιχειωνουν, ο αγαπημενος μου δισκος τους
2. Helloween- Keeper II: Εδω ο Μιχαλακης αναλαμβανει και παραδιδει (μαζι με τη dream team του) τον δευτερο δισκο που οριοθετει το ευρωπαικο power metal.
3. Slayer- South of heaven: Αξιο μελος της ανιερης πενταδας τους, εδω ριχνουν λιγο τις ταχυτητες, προσθετουν μελωδια και παραδιδουν ενα δισκο που αν και χανει στα σημεια απο αλλα μελη της πενταδας για το καλυτερο slayer, στεκεται σαν περηφανο μνημειο μιας ολοκληρης εποχης. Επισης, στο συγκεκριμενο δισκο ο Lombardo παιζει- πιθανως- τα καλυτερα drums σε thrash metal δισκο ever
4. Metallica- And justice for all: Για δισκος χωρις μπασο γαμει και δερνει 
Σκοτεινο και προοδευτικο, σταθερα ποιοτικο σε ολη τη διαρκεια του.
5. Iron Maiden: Seventh son of a seventh son: θα σταθω εδω σε μια δηλωση που ποτε δεν καταλαβαινα, και μαλλον δειχνει εντελως επιφανειακη σχεση με τη μουσικη τους, αυτη ειναι η δηλωση πως οι Maiden παιζουν ολο τα ιδια. Σε ενα σερι 12 δισκων- ανεξαρτητως της ποιοτητας του καθενος- απο την αρχη μεχρι και το brave new world ο καθε δισκος εχει το δικο του χαρακτηρα και ειναι μια ξεκαθαρη εξελιξη- σε δυο περιπτωσεις οχι πετυχημενη βλ no prayer ή virtual XI σε ολες τις αλλες πετυχημενη για εμενα- απο τους προηγουμενους. Εδω λοιπον οι Maiden γινονται πιο σκοτεινοι, πιο ατμοσφαιρικοι και δινουν ενα αριστουργημα.
+Δευτερη πενταδα ολα δισκαρες
Death- Leprosy: Ενας απο τους αγαπημενους μου death metal δισκους, μονο κομματαρες και μια σταδιακη εξελιξη που αρχιζει να διαφαινεται
Queensryche- Operation mindcrime: Εχει τα θεματακια του στιχουργικα, περιμενω τα σεντονια σας - υπερτατο μουσικα
Manowar- Kings of metal: Ο τελευταιος πραγματικα μεγαλος δισκος τους, ανεπαναληπτες οι κορυφες του
Riot- Thundersteel: Μελωδια, ορμη, μεγαλη metal AF δισκαρα
Crimson Glory - Transcendence: Μεγαλοπρεπες, ατμοσφαρικο με τη μοναδικη τους εννοια, ασυλληπτες ερμηνειες απο τον Midnight.
24 Likes
Ποιος απο τους 2;
2 Likes
Τον Weikath εννοουσα, σαν βασικο συνθετη (τα ανεπαναληπτα invitation/eagle, rise, stein και το ομωνυμο ειναι ολοκληρωτικα δικα του), αλλα και ο ετερος Μιχαλακης κανει κατι ερμηνειες ανεπαναληπτες, τι να λεμε (και γραφει και τα πολυ αξιολογα always walk alone και we got the right). Ο Kai γραφει 2 μονο, αλλα ειναι θεικα και τα δυο (March και I want out +1 το καταπληκτικο bonus track, το save us)
6 Likes
Είμαι πεπεισμένος ότι οι Cinderella δεν έχουν εκτιμηθεί όπως τους αξίζει. Η τριάδα “Night Songs”, “Long Cold Winter” και “Heartbreak Station” είναι υπέροχη. Προσωπικό αγαπημένο είναι το τελευταίο, αλλά λογικά θα μιλήσουμε για αυτό όταν έρθει η ώρα του (ή και όχι, τι σημασία έχει; ). Και δεν διαφωνώ μαζί σου ως προς τη σύγκριση του “Night Songs” με το “Long Cold Winter”. Πιο ώριμο, ολοκηρωμένο και “καλό μουσικά” το δεύτερο. Το πρώτο υπερτερεί σε ενέργεια και αλητεία, ίσως και στα επιμέρους singles.
7 Likes
1988
- Metallica - …And Justice for All
- Queensryche – Operation: Mindcrime
- Iron Maiden – Seventh Son of a Seventh Son
- Bathory – Blood Fire Death
- Crimson Glory – Transcendence
Cover Art
Diagon Alley’s 1988
- Adramelch – Irae Melanox
- Helloween – Keeper of the Seven Keys Pt 2
- Riot – ThunderSteel
- Slayer – South of Heaven
- Manowar – Kings of Metal
Cover Art
22 Likes
Σοβαρα τωρα; Πρεπει να ειμαι πολυ ασΚετος επειδη τον θεωρω τον καλυτερο τους δισκο. Ενα προς ενα ολα τα τραγουδια τους.
1 Like
)Γραφεις οποτε θελεις εννοείται… αλλωστε φτασαμε 1988, βαθιες ανασες και φυγαμε 
2 Likes
1988
Metallica-…And Justice For All Το One ήταν το πρώτο τραγούδι που με έβαλε στον κόσμο του Heavy Metal, οπότε η επιλογή ήταν εύκολη.
Bad Religion-Suffer I am just an atom in an ectoplasmic sea
Without direction or a reason to exist
The anechoic nebula rotating in my brain
Has persuaded me contritely to persist
Helloween-Keeper Of The Seven Keys pt. 2 ξέρετε πολλά sequels που να φτάνουν, ίσως και να ξεπερνάνε, το πρώτο;
Queensryche-Operation:Mindcrime δίσκος-μνημείο με έναν Tate από άλλον πλανήτη
Iron Maiden-Seventh Son Of A Seventh Son ίσως ο πιο ώριμος συνθετικά δίσκος των Maiden
εξώφυλλο
18 Likes
I can still remember
When I was just a kid
When friends were friends forever
And what you said was what you did
11 Likes
1988: The return of the Scorps
Airbrush before it was trendy or basic.
Τόλμη και γοητεία.
Animal print, ένα σωστό απαλό contouring, μία ιδέα λακ έτσι για το φσιτ φσιτ (ίσα να ακουστεί το εφέ), adult-oriented-rock και essence (“ώριμο” παίξιμο ^ ^ )
και θεληματικά βλέμματα που σας ερωτούν “ανήκω στο προσωπικό σου top-5?”
7 Likes
-
Metallica - …And Justice for All. Η κορυφή των Metallica. Απόλυτα ώριμοι, εκπληκτικά έξυπνοι (μάλλον αρκετά περισσότερο από ότι είναι στην πραγματικότητα), περιπετειώδεις και λυρικοί. Μια παραγωγή statement, που καθόρισε ολόκληρα μουσικά ρεύματα και είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ.
-
Slayer - South of Heaven. Πώς είναι να γεύεσαι βιτριόλι; Όξινες κιθάρες και κατάμαυρη διάθεση.
-
Queensrÿche - Operation: Mindcrime. Ακόμα και σήμερα, με τόσα χρόνια στην πλάτη μου ως ακροατής, αδυνατώ να συγκρατήσω τις ανατριχίλες που προκαλούν οι ερμηνείες του Tate και της Moore.
-
Helloween - Keeper of the Seven Keys, Pt. 2. Το αδερφάκι του νικητή της προηγούμενης χρονιάς (έφαγε τη σκόνη του “η πιο επικίνδυνη μπάντα του κόσμου”) ισοδυναμεί με ένα οξύμωρο μέσα μου. Δύσκολα μουσική που ακούγεται τόσο θετική και καλοδιάθετη δεν καταλήγει να μου μοιάζει χαζοχαρούμενη, ελαφριά και αφελής. Κι όμως. Μπορεί πλέον να μην με αντιπροσωπεύει παρά κατ’ ελάχιστον, εξακολουθεί ωστόσο να συνιστά ένα αρραγή σύνδεσμο με πράγματα που έχω ανάγκη να ξέρω πως υπάρχουν ακόμα εκεί έξω (ή στην πραγματικότητα, εκεί μέσα).
-
Pixies - Surfer Rosa. Το alternative rock του μέλλοντος. Πέντε παιδιά (και ο Albini μέσα) που ακόμα ψάχνονταν γέννησαν μια ολόκληρη πλευρά της μουσικής. Όπως γινόταν και θα γίνεται για πάντα δηλαδή.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Ας είμαστε σοβαροί.
28 Likes
1988
Θα γράψω δύο λόγια, μιας και είναι η πρώτη χρονιά που η 5άδα μου βγήκε χωρίς να το σκεφτώ καθόλου και πιο εύκολα από κάθε άλλη χρονιά -δεν ξέρω αν θα ξαναβγάλω 5άδα γενικά τόσο εύκολα.
Μιας και βαριέμαι όμως λίγο να πω για το κάθε album ξεχωριστά, θα πω για το πρώτο μόνο:
1. Fields of the Nephilim - The Nephilim
Με το πιστόλι στον κρόταφο, αυτό είναι ίσως το ένα album που θα χαρακτήριζα “το αγαπημένο μου όλων των εποχών”. Θεωρώ τον δίσκο από αυτούς τους ολοκληρωτικά τέλειους, με κανένα κομμάτι από τα συνολικά εννέα του να είναι ούτε κατά διάνοια skipable. Η αρμονική του ροή οφείλεται στο τρομερό δέσιμο των κομματιών μεταξύ τους, σαν το ένα να είναι φυσική συνέχεια του άλλου.
Το εύρος της πολύ ιδιαίτερης φωνής του McCoy και η χαρακτηριστική της εναλλαγή μεταξύ σκληρών και καθαρών φωνητικών πιάνει peak -για να πιάσει δεύτερο peak στη συνέχεια με το Elysium- ενώ το rythm section των Tony Pettit και ‘Nod’ Alexander Wright αγγίζει ένα επίπεδο τύπου one-of-a-kind, με τον τρόπο που καταφέρνει να κάνει ένα μετρονομικό παίξιμο να ακούγεται ταυτόχρονα τόσο αλήτικο και ελεύθερο.
Ο Paul Wright στη κιθάρα παίζει τα ρέστα του και πετυχαίνει την απόλυτη σύζευξη σκληρών και μελωδικών παράλληλα riff, τα οποία είναι αρκετά πιασάρικα, ενώ τους δίνει και μια ιδανική ελεγειακή αύρα. Συνολικά η παραγωγή θεωρώ ότι είναι το απόλυτο πάντρεμα της goth κληρονομιάς της μπάντας με αυτό το απόκοσμο hard rock και την spagetti western, post-apocalyptic φουτουριστική παράξενη αίσθηση -όπως και με την μυστικιστική της πλευρά, η οποία απορρέει από κομμάτια σαν το Celebrate ή Last Exit for the Lost, το απόλυτο ίσως κομμάτι του δίσκου με μια από τις πιο εντυπωσιακές κορυφώσεις που έχω ακούσει γενικότερα στη ζωή μου, σε οποιοδήποτε δίσκο οποιαδήποτε μπάντας. Στιχουργικά η φάση ξεφεύγει, με τις αναφορές σε Cthulhu, θεωρίες του χάους, θρησκευτικές πεποιθήσεις των Σουμέριων και τον Aleister Crowley να ολοκληρώνουν το παζλ μιας μπάντας που πραγματικά μοιάζει να έχει έρθει από ένα μέρος “άλλο”, άχρονο και πέρα από μια υποθετική Ζώνη του Λυκόφωτος.
Για τα κομμάτια θα μπορούσα να μιλήσω ένα προς ένα αλλά δεν έχει και πολύ σημασία, ο δίσκος είναι αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου ως απόλυτη τελειότητα και αυτό νομίζω αρκεί. Επίσης είναι η κλασσική και πιο τυπική περίπτωση που μπορώ να σκεφτώ, για το όταν σου ζητήσει κάποιος να ακούσει κάτι από το ιδίωμα και είναι πχ μεταλλάς ή whatever. Είναι τόσο ιδιαίτερος ο ήχος τους και μπλέκει τόσα πολλά πράγματα μέσα του, που νομίζω είναι αδύνατον να μην κάνει γκελ στον οποιονδήποτε!
Δεν τους είχα δει Ελλάδα το 2008 ( ; ) νομίζω που είχαν έρθει για πρώτη φορά, όμως το 2009 στο Birmingham όπου έκανα μεταπτυχιακό έσκασαν headliners σε ένα φοβερό φεστιβάλ με πολλές σκηνές (Helfire Fest με τη σκηνή τους να περιλαμβάνει πλην εκείνων τους Serotonal, October File, Katatonia, Anathema με τους δύο τραγουδιάρηδες και My Dying Bride). Ταξίδι σε άλλη αστρική διάσταση το live αυτό, θα το μνημονεύω για πάντα -και επειδή Αγγλία και why not, το μοναδικό live που έχω πάει στη ζωή μου με eyeliners, make-up, κάτι-σαν-γκοθ-outfit κτλ . Υπάρχει και φωτό αλλά ok, όχι οπότε όποιος έφτασε εδώ διαβάζοντας, ας αρκεστεί στο παρακάτω:
Aυτά, ο μοναδικός δίσκος ίσως από την αρχή και μέχρι το τέλος του παιχνιδιού που πήγε άκοπα στο νο1 χωρίς καν να το σκεφτώ πάνω από μερικά νανοσεκόντ.
2. Sonic Youth – Daydream Nation
3. Μωρά Στη Φωτιά - Μωρά Στη Φωτιά
4. Nick Cave & The Bad Seeds - Tender Prey
5. Pixies - Surfer Rosa
άντε και άλλα 15 για 20άδα
- Ιron Mainden - Seventh Son of a Seventh Son
- Skinny Puppy - Vivisectvi
- Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back
- Ministry - The Land of Rape and Honey
- A.R. Kane - 69
- N.W.A. - Straight Outta Compton
- Megadeth - So Far, So Good…So What!
- Dead Moon - In the Graveyard
- Voivod - Dimension Hatröss
- Jane’s Addiction - Nothing’s Shocking
- Pet Shop Boys - Introspective
- Bad Religion - Suffer
- Slayer – South of Heaven
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα Από Χέρι Καμένα
- The Sugarcubes - Life’s Too Good
Σίγουρα κάτι ξεχνάω γιατί μετά την 5άδα το άφησα λίγο στον αυτόματο. Oh well…
Εξώφυλλο χρονιάς:
(Noμίζω δεν είναι καν πρόκληση το να διαλέξεις εξώφυλλο, όταν υπάρχει το παραπάνω. Btw κρίμα που δεν το χώρεσα 20άδα αλλά τα 2 επόμενα είναι στανταράκι)
28 Likes
α γαμήσου, τη θέλω
2 Likes
ΕΤΣΙ 
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση.
Για μένα υπάρχει και άλλη μία:
Οι Helloween της χρυσής εποχής μέσα σ’ όλη αυτή τη ματζορίλα τους κρύβουν μέσα τους πολύ περισσότερη μελαγχολία απ’ ό,τι γίνεται αντιληπτό στις πρώτες - πολλές - ακροάσεις, για να μην πω επί χρόνια ολόκληρα. Είναι ένα μυστικό που σου αποκαλύπτεται - αν σου αποκαλυφθεί ποτέ - ουσιαστικά μόνο αν περάσεις το στάδιο του “ναι, είναι (άλλος ένας) γαμάτος δίσκος” και σου γίνει φίλος ζωής, συνοδοιπόρος, σύντροφος.
Στην ουσία, “χαρούμενο” χαρούμενο είναι μόνο εκείνο το Rise and Fall - όλως τυχαίως, το μοναδικό κομμάτι που σκιπάρω…
5 Likes